09-12-2010 16:39
Ik ben op zoek naar ervaringen met het syndroom van Asherman (verklevingen).
Ik zal eerst even mijn eigen verhaal doen.
Ik ben 37 en mijn man is 38. In november 2009 hebben we samen besloten dat we graag papa en mama willen worden. Begin december is mijn mirena-spiraal verwijderd en 4 maanden later (30 maart 2010) had ik een positieve zwangerschapstest in handen en zijn we op een roze wolk geklommen.
Na een tweetal vroege echoâs in het ziekenhuis (i.v.m. meerlingen in de familie) waarop we zelfs al een knipperend hartje hadden gezien de laatste keer gingen we op 4 mei naar de verloskundige voor een intake en een echo. Daar bleek dat het hartje niet meer knipperde/klopte en dat het kindje gestopt was vlak na de vorige echo (2 weken daarvoor).
Omdat ik totaal geen bloedverlies of andere symptomen van een naderende miskraam had hebben we gekozen voor een curettage. Op 10 mei heb ik een curettage gehad onder lokale verdoving aangevuld met extra pijnstilling via het infuus. Na de curettage heb ik nog 2-3 dagen licht gevloeid en daarna stopte het alweer helemaal.
Omdat we vanwege onze leeftijd zo snel mogelijk weer wilden proberen zwanger te raken ben ik direct ovulatietesten gaan gebruiken en gaan temperaturen. Bij de na-controle na iets meer dan 5 weken vertelde ik dat ik nog geen eisprong had gevonden en dat ik ook nog niet ongesteld was geweest. De gyn. Stelde me gerust dat het soms wel even kan duren voordat je hormoonhuishouding weer hersteld is na een curettage. Dus ik heb keurig gewacht en een week later had ik een eisprong (gemeten met tempen). Maar 2 weken daarna kwam er geen menstruatie ⦠dus weer gebeld naar het ziekenhuis. Dat kon geen kwaad, ik hoefde me geen zorgen te maken maar ik mocht wel langskomen voor een echo. Echo gemaakt. Baarmoederslijmvlies (bms) was nog erg dun. Dat had waarschijnlijk nog iets langer tijd nodig om te herstellen maar de gyn. Zag geen verklevingen op de echo. Wel heeft ze bloed laten prikken om zeker te weten dat ik niet per ongeluk toch zwanger was. De uitslag was negatief, maar dat wist ik al want ik had thuis ook al getest.
Een maand later, weer netjes een eisprong gehad maar weer geen menstruatie. Dus ziekenhuis gebeld en afspraak gemaakt. Weer een echo gemaakt. Zelfde conclusie als hierboven. En nu een lab-briefje meegekregen om 5-7 dagen na de volgende eisprong bloed te laten prikken om te controleren of ik wel echt een eisprong had gehad. Bloed laten prikken met als uitslag dat ik inderdaad wel een eisprong had. De menstruatie moest vanzelf weer op gang komen en ik hoefde me geen zorgen te maken.
Begin september, eindelijk bijna 4 maanden na de curettage werd ik weer ongesteld. Dat wil zeggen: ik had rond mijn normale periode wat bloedverlies/bruin slijmverlies. Het was zo weinig dat ik aan een inlegkruisje meer dan genoeg had. Meestal was alleen het toiletpapiertje een beetje rood/bruin na het plassen. En na 2 dagen was het ook alweer over.
De maanden daarna bleven de menstruaties licht en kort. Het werd wel iets meer maar ik bleef voldoende hebben aan een minitampon of een inlegkruisje.
Toen mijn menstruatie vorige week (de 4e keer na de curettage) nog steeds zo licht was heb ik toch maar weer het ziekenhuis gebeld. Het voelde gewoon niet goed. En het voelt al niet goed sinds de curettage moet ik eerlijk zeggen. Vandaag had ik een afspraak bij de arts assistent gyn. Die heeft nadat ik in het kort mijn verhaal had gedaan met een inwendige echo gekeken en het bms opgemeten. Dat was 3,5 mm, te weinig voor op dag 11 in je cyclus. De eierstokken zagen er wel goed uit. Je zag de eitjes mooi zitten.
Terwijl ik mij weer aankleedde ging zei telefonisch met de gynaecoloog overleggen. Ik kwam halverwege dat telefoongesprek de spreekkamer weer in en ving op dat ze op de echo niet mooi de gebruikelijke lagen van het bms kon zien, dat het bms te dun was en dat ze vermoedde dat ik wel eens het syndroom van Asherman zou kunnen hebben (zie info hieronder).
Ik ben eigenlijk sinds 5-6 weken na de curettage al bang voor het syndroom van Asherman, dat werd erger toen mijn menstruatie uitbleef na de eisprong. Ik had dus ook al wel gelezen wat het ongeveer inhoudt. Toch was ik er zo van onderste boven dat ik verder helemaal geen vragen meer heb gesteld.
Ik moet nu een hysteroscopie krijgen. Dan gaan ze met een kijkbuisje via de vagina de baarmoeder in om te kijken of er verklevingen zitten. Dit gebeurt onder plaatselijke verdoving. Maar dat zie ik helemaal niet zitten. Ik heb namelijk bij het plaatsen van mijn mirena-spiraal en bij de curettage gemerkt dat mijn baarmoederhals erg nauw en moeilijk doorgankelijk is. En dat geeft veel pijn bij het oprekken daarvan.
Vanmiddag dus toch nog maar een keer het ziekenhuis gebeld met het verzoek of mijn eigen gyn. Die ook de curettage heeft uitgevoerd mij terug wil bellen. Ik wil even met haar overleggen of het niet handig is dat de hysteroschopie met een ruggeprik gedaan wordt. Misschien kunnen ze dan ook gelijk evt. verklevingen weghalen en hoef ik niet nog een extra keer hiervoor naar het ziekenhuis.
Ook wil ik haar vragen wat de toekomstperspectieven zijn en evt. vervolgbehandelingen. We willen namelijk nog steeds heel graag papa en mama worden, die wens wordt alleen maar groter en onze leeftijd begint ons onderhand ook een beetje tegen te werken.
Na een heel lang verhaal nu nogmaals mijn vraag ⦠zijn er hier meiden die hetzelfde hebben (gehad). Ik ben erg benieuwd naar ervaringen.
Ik zal eerst even mijn eigen verhaal doen.
Ik ben 37 en mijn man is 38. In november 2009 hebben we samen besloten dat we graag papa en mama willen worden. Begin december is mijn mirena-spiraal verwijderd en 4 maanden later (30 maart 2010) had ik een positieve zwangerschapstest in handen en zijn we op een roze wolk geklommen.
Na een tweetal vroege echoâs in het ziekenhuis (i.v.m. meerlingen in de familie) waarop we zelfs al een knipperend hartje hadden gezien de laatste keer gingen we op 4 mei naar de verloskundige voor een intake en een echo. Daar bleek dat het hartje niet meer knipperde/klopte en dat het kindje gestopt was vlak na de vorige echo (2 weken daarvoor).
Omdat ik totaal geen bloedverlies of andere symptomen van een naderende miskraam had hebben we gekozen voor een curettage. Op 10 mei heb ik een curettage gehad onder lokale verdoving aangevuld met extra pijnstilling via het infuus. Na de curettage heb ik nog 2-3 dagen licht gevloeid en daarna stopte het alweer helemaal.
Omdat we vanwege onze leeftijd zo snel mogelijk weer wilden proberen zwanger te raken ben ik direct ovulatietesten gaan gebruiken en gaan temperaturen. Bij de na-controle na iets meer dan 5 weken vertelde ik dat ik nog geen eisprong had gevonden en dat ik ook nog niet ongesteld was geweest. De gyn. Stelde me gerust dat het soms wel even kan duren voordat je hormoonhuishouding weer hersteld is na een curettage. Dus ik heb keurig gewacht en een week later had ik een eisprong (gemeten met tempen). Maar 2 weken daarna kwam er geen menstruatie ⦠dus weer gebeld naar het ziekenhuis. Dat kon geen kwaad, ik hoefde me geen zorgen te maken maar ik mocht wel langskomen voor een echo. Echo gemaakt. Baarmoederslijmvlies (bms) was nog erg dun. Dat had waarschijnlijk nog iets langer tijd nodig om te herstellen maar de gyn. Zag geen verklevingen op de echo. Wel heeft ze bloed laten prikken om zeker te weten dat ik niet per ongeluk toch zwanger was. De uitslag was negatief, maar dat wist ik al want ik had thuis ook al getest.
Een maand later, weer netjes een eisprong gehad maar weer geen menstruatie. Dus ziekenhuis gebeld en afspraak gemaakt. Weer een echo gemaakt. Zelfde conclusie als hierboven. En nu een lab-briefje meegekregen om 5-7 dagen na de volgende eisprong bloed te laten prikken om te controleren of ik wel echt een eisprong had gehad. Bloed laten prikken met als uitslag dat ik inderdaad wel een eisprong had. De menstruatie moest vanzelf weer op gang komen en ik hoefde me geen zorgen te maken.
Begin september, eindelijk bijna 4 maanden na de curettage werd ik weer ongesteld. Dat wil zeggen: ik had rond mijn normale periode wat bloedverlies/bruin slijmverlies. Het was zo weinig dat ik aan een inlegkruisje meer dan genoeg had. Meestal was alleen het toiletpapiertje een beetje rood/bruin na het plassen. En na 2 dagen was het ook alweer over.
De maanden daarna bleven de menstruaties licht en kort. Het werd wel iets meer maar ik bleef voldoende hebben aan een minitampon of een inlegkruisje.
Toen mijn menstruatie vorige week (de 4e keer na de curettage) nog steeds zo licht was heb ik toch maar weer het ziekenhuis gebeld. Het voelde gewoon niet goed. En het voelt al niet goed sinds de curettage moet ik eerlijk zeggen. Vandaag had ik een afspraak bij de arts assistent gyn. Die heeft nadat ik in het kort mijn verhaal had gedaan met een inwendige echo gekeken en het bms opgemeten. Dat was 3,5 mm, te weinig voor op dag 11 in je cyclus. De eierstokken zagen er wel goed uit. Je zag de eitjes mooi zitten.
Terwijl ik mij weer aankleedde ging zei telefonisch met de gynaecoloog overleggen. Ik kwam halverwege dat telefoongesprek de spreekkamer weer in en ving op dat ze op de echo niet mooi de gebruikelijke lagen van het bms kon zien, dat het bms te dun was en dat ze vermoedde dat ik wel eens het syndroom van Asherman zou kunnen hebben (zie info hieronder).
Ik ben eigenlijk sinds 5-6 weken na de curettage al bang voor het syndroom van Asherman, dat werd erger toen mijn menstruatie uitbleef na de eisprong. Ik had dus ook al wel gelezen wat het ongeveer inhoudt. Toch was ik er zo van onderste boven dat ik verder helemaal geen vragen meer heb gesteld.
Ik moet nu een hysteroscopie krijgen. Dan gaan ze met een kijkbuisje via de vagina de baarmoeder in om te kijken of er verklevingen zitten. Dit gebeurt onder plaatselijke verdoving. Maar dat zie ik helemaal niet zitten. Ik heb namelijk bij het plaatsen van mijn mirena-spiraal en bij de curettage gemerkt dat mijn baarmoederhals erg nauw en moeilijk doorgankelijk is. En dat geeft veel pijn bij het oprekken daarvan.
Vanmiddag dus toch nog maar een keer het ziekenhuis gebeld met het verzoek of mijn eigen gyn. Die ook de curettage heeft uitgevoerd mij terug wil bellen. Ik wil even met haar overleggen of het niet handig is dat de hysteroschopie met een ruggeprik gedaan wordt. Misschien kunnen ze dan ook gelijk evt. verklevingen weghalen en hoef ik niet nog een extra keer hiervoor naar het ziekenhuis.
Ook wil ik haar vragen wat de toekomstperspectieven zijn en evt. vervolgbehandelingen. We willen namelijk nog steeds heel graag papa en mama worden, die wens wordt alleen maar groter en onze leeftijd begint ons onderhand ook een beetje tegen te werken.
Na een heel lang verhaal nu nogmaals mijn vraag ⦠zijn er hier meiden die hetzelfde hebben (gehad). Ik ben erg benieuwd naar ervaringen.