29-11-2011 13:13
Er zullen ongetwijfeld al meiden langer bezig zijn dan wij (ruim 2,5 jaar), maar ik weet niet hoe lang ik het nog trek op deze manier. Niet dat ik ermee wil stoppen, maar het is zo zwaar om iedere keer weer ongesteld te worden. Zeker deze keer, het leek er echt op dat het raak ging zijn, maar vannacht werd ik gewoon weer ongesteld. Mn temperatuur bleef hoog, ik had allerlei kwaaltjes (ook die ik nog niet eerder had gehad) en ik had echt de hoop dat het raak ging zijn, zeker toen mn ongi niet doorbrak en het bij wat licht bruin bloedverlies bleef. Maar het mocht dus weer niet zo zijn.
Ik zal ook even wat vertellen over onze geschiedenis: omdat ik al wist dat zwanger worden niet vanzelf zou gaan (was al uit onderzoeken gebleken toen ik begon met menstrueren, of eigenlijk begon met bijna niet menstrueren) ben ik meteen doorverwezen naar een gynaecoloog bij ons in Zoetermeer. Hier werden allerlei hormoonbehandelingen gestart, maar helaas zonder resultaat. Na ruim anderhalf jaar kwamen ook zij gelukkig eindelijk tot de conclusie dat zij mij niet konden helpen en dat het IVF zou gaan worden, hiervoor moest ik doorgestuurd worden naar Voorburg, hier werkten namelijk een aantal IVF specialisten. Ik had een laatste gesprek in Zoetermeer en had allerlei vragen bedacht, maar tot mijn enorme teleurstelling vertelde de gynaecoloof waar ik het gesprek mee had dat ze zich bedacht hadden en dat ik toch in Zoetermeer moest blijven. Hier ging ik niet zonder slag of stoot mee akkoord, ik wilde perse doorgestuurd worden want wat hier gedaan werd werkte gewoon niet. Ik had een hoop weerstand verwacht, maar toen ik dit aangaf werd ik meteen alsnog doorgestuurd. Ik had in Voorbrug helemaal op IVF gerekend, maar de IVF specialist daar waar ik terecht kwam, dr Jansen, had andere plannen met me. Hij zei dat IVF echt een eindstation was en als dit niet ging werken dat ik dan wel erg jong uitbehandeld zou zijn. In eerste instantie was ik erg teleurgesteld, maar uiteindelijk zag ik in dat hij gelijk had en liet ik ik dr Jansen het verdere traject bepalen en binnen een half jaar was hij erachter wat me mankeerde: ik heb een insulineresistentie en mbv insulinepilletjes heb ik eindelijk weer een eigen cyclus
. Vaak wel langer dan gemiddeld, maar ik heb weer een eigen cyclus! De eerste de beste echte kans die we kregen was ik ook gelijk zwanger, we waren natuurlijk helemaal in de gloria, maar helaas hebben we nooit een hartje gezien, het is een miskraam geworden en ik ben 1 augustus gecurreteerd. Pas 16 september werd ik weer ongesteld, maar ik kreeg weer een cyclus, alleen kwam er helaas geen zwangerschap uit. En ook de afgelopen cyclus was dus niet raak. Nu is het weer afwachten, 30 december heb ik pas weer een afspraak in het ziekenhuis, hopelijk willen ze me na deze cyclus verder helpen als het dan weer niet raak is met IUI oid.
Ik word er zo moedeloos en verdrietig van dat we na ruim 2,5 jaar nog niet zwanger zijn, ik ben net 31 geworden en wilde zo graag jong moeder worden, maar dat zit er niet meer in
.
En om me heen worden zoveel meiden/vrouwen zwanger, ook na (heel) korte tijd geprobeerd te hebben en dat is echt zo ontzettend moeilijk, ik wil het ook zo graag.
Wie herkent mijn verhaal, is ook van mijn leeftijd en ook al lang bezig? Graag zou ik ervaringen willen delen.
Liefs Susanne
Ik zal ook even wat vertellen over onze geschiedenis: omdat ik al wist dat zwanger worden niet vanzelf zou gaan (was al uit onderzoeken gebleken toen ik begon met menstrueren, of eigenlijk begon met bijna niet menstrueren) ben ik meteen doorverwezen naar een gynaecoloog bij ons in Zoetermeer. Hier werden allerlei hormoonbehandelingen gestart, maar helaas zonder resultaat. Na ruim anderhalf jaar kwamen ook zij gelukkig eindelijk tot de conclusie dat zij mij niet konden helpen en dat het IVF zou gaan worden, hiervoor moest ik doorgestuurd worden naar Voorburg, hier werkten namelijk een aantal IVF specialisten. Ik had een laatste gesprek in Zoetermeer en had allerlei vragen bedacht, maar tot mijn enorme teleurstelling vertelde de gynaecoloof waar ik het gesprek mee had dat ze zich bedacht hadden en dat ik toch in Zoetermeer moest blijven. Hier ging ik niet zonder slag of stoot mee akkoord, ik wilde perse doorgestuurd worden want wat hier gedaan werd werkte gewoon niet. Ik had een hoop weerstand verwacht, maar toen ik dit aangaf werd ik meteen alsnog doorgestuurd. Ik had in Voorbrug helemaal op IVF gerekend, maar de IVF specialist daar waar ik terecht kwam, dr Jansen, had andere plannen met me. Hij zei dat IVF echt een eindstation was en als dit niet ging werken dat ik dan wel erg jong uitbehandeld zou zijn. In eerste instantie was ik erg teleurgesteld, maar uiteindelijk zag ik in dat hij gelijk had en liet ik ik dr Jansen het verdere traject bepalen en binnen een half jaar was hij erachter wat me mankeerde: ik heb een insulineresistentie en mbv insulinepilletjes heb ik eindelijk weer een eigen cyclus
. Vaak wel langer dan gemiddeld, maar ik heb weer een eigen cyclus! De eerste de beste echte kans die we kregen was ik ook gelijk zwanger, we waren natuurlijk helemaal in de gloria, maar helaas hebben we nooit een hartje gezien, het is een miskraam geworden en ik ben 1 augustus gecurreteerd. Pas 16 september werd ik weer ongesteld, maar ik kreeg weer een cyclus, alleen kwam er helaas geen zwangerschap uit. En ook de afgelopen cyclus was dus niet raak. Nu is het weer afwachten, 30 december heb ik pas weer een afspraak in het ziekenhuis, hopelijk willen ze me na deze cyclus verder helpen als het dan weer niet raak is met IUI oid.Ik word er zo moedeloos en verdrietig van dat we na ruim 2,5 jaar nog niet zwanger zijn, ik ben net 31 geworden en wilde zo graag jong moeder worden, maar dat zit er niet meer in
.En om me heen worden zoveel meiden/vrouwen zwanger, ook na (heel) korte tijd geprobeerd te hebben en dat is echt zo ontzettend moeilijk, ik wil het ook zo graag.
Wie herkent mijn verhaal, is ook van mijn leeftijd en ook al lang bezig? Graag zou ik ervaringen willen delen.
Liefs Susanne
)