varicocele

[Mellie24]

Hallo lieve mensen die dit lezen,

Ik ben al een tijdje op zoek naar een site waar ik met lotgenoten kan praten over hoe pijnlijk het is om allemaal zwangeren om je heen te zien die totaal geen rekening met jou houden. Ik wil graag mijn verhaal eens doen.

Ik ben 24 en ik weet ben nog erg jong! Mijn vriend is 30. Ander half jaar geleden kwam het thema zwanger worden op ons pad. Samen hadden we er zo onze ideeen over. Niet lang daarna stopte ik met de pil. Spannend. Iedereen om mij heen was zwanger of had al kinderen dus ik dacht met een jaar ben ik ook mama. Niet dus!
Mijn vriend blijkt een Varicocele te hebben. Een spatader in de balzak die de temperatuur in zijn zaadbal te hoog maakt. Hierdoor is zijn zaad van zeer slechte kwaliteit. In december 2010 is hij hieraan geopereert. De arts had goede hoop dat dit de kwaliteit van het zaad goed zou herstellen...
Op 26 mei kregen we de uiteindelijke uitslag. Het is nog veel te slecht. De operatie heeft niet gebracht wat het zou moeten brengen. Daar zit je dan met je 24 jaar met je mond vol tanden bij de arts te luisteren naar allerlei mogelijkheden... ZO HAD IK MET HET NIET VOORGESTELD!! Eerlijk gezegd had ik er ook nooit aan gedacht dat het weleens lastig zou kunnen zijn... naief!!
Nu hebben we eindelijk een doorverwijzing naar de gyneacoloog. Ik heb nog steeds geen afspraak gemaakt. Iets houd me tegen. Ik wil graag moeder worden maar ik had het anders voorgesteld... De kans dat het via de natuurlijke weg zal gaan is volgens de arts nihil... maar toch... Ik vind het eng..
Graag zou ik in contact willen komen met mensen die soortgelijke problemen hebben of hadden. De mensen in mijn omgeving snappen het toch niet. Die roepen heel hard.. Ach joh meid er zijn nog zoveel technieken!! Dat irriteert me enorm.. Alsof ik dat niet weet!!! Maar eerst wilen we er goed over nadenken tot hoever we gaan!

Bedankt voor het lezen en hopelijk een reactie!!

Liefs

[mdtje]

Welkom Mellie, en wat een verhaal. Kan me voorstellen dat je het liever anders had gezien! En ik denk inderdaad ook dat jullie voor jezelf zullen moeten bepalen hoe ver je wilt gaan. Er zijn hier vast wel meiden die erover mee kunnen praten. Mocht het niet zo zijn, dan ken ik nog iemand waarbij bij haar vriend/man ook vanalles mis was met het zaad en die nu, wel via de medische weg, eindelijk ZWANGER is. Misschien kun je dan met haar van gedachten wisselen.
In elk geval sterkte! En ik hoop dat er op jullie ook een wondertje wacht!

[ruthje]

Hoi hoi,

Wat een vervelend bericht hebben jullie gekregen! Kan me voorstellen dat je ervan in een achtbaan beland van emoties.
Laat alles eerst even bezinken, dat hebben wij ook gedaan toen wij de uitslag van mijn man kregen. Die bleek onvruchtbaar.
We zijn nu gestart met behandelingen, al is dat met donorzaad. Maar hier hebben we eerst ook over nagedacht.
Je kan geen beslissing nemen als je nog zo flabbergasted bent van de uitslagen. Laat het even bezinken, en dan kom je vanzelf tot een keuze hoe ver je wilt gaan.
Mijn ervaring is dat je steeds een stapje verder gaat, als je zelf eraan toe bent. Niet overhaasten, eerst verwerken.
En dat duurt even, sterkte!

[Mellie24]

Dank je voor jullie reacties!! Doet me echt goed...
We gaan er zeker even over nadenken... Aangezien het bij mij toch meer speelt dan bij hem. Mannen gaan er zo makkelijk mee om! Konden wij maar zo makkelijk denken heh!!

@ Ruthje: Wat ontzettend moedig wat jullie doen! Ik hoop dat het voor jullie ook goed uit mag pakken dat jullie heel gelukkig mogen worden met een lief klein wondertje..
Hoe lang heeft het voor jullie geduurd om te verwerken dat hij onvruchtbaar is? Hoe ging je omgeving ermee om?

@ MDtje: Op welke manier is je kennis dan uiteindelijk zwanger geworden? Wat was er bij haar precies mis?

Echt bedankt

[ruthje]

Hoi mellie,

Mannen gaan er anders mee om, maar data betekent niet dat ze niet diep in hun hart verdriet hebben. Mijn man was na de uitslag dat er geen zaadcellen in het sperma waren gevonden behoorlijk van slag. dat uitte zich in: gaan stappen met vrienden, chagerijnig zijn, en weglopen voor alles.
Toen hij daadwerkelijk onvruchtbaar bleek voelde hij zich geen man meer, was bang dat ik hem zou verlaten, en voelde zich helemaal kapot.
Dit liet ie niet direct merken, maar ik kreeg het door toen hij gewoon ruzie zocht. Hij wilde dat als ik weg zou gaan dat maar zo snel mogelijk zou zijn.
Heeft ook vaak gezegt: Ik vind dat we moeten scheiden, ik kan je niet geven wat je het liefste wilt. Open voor KID stond ie niet.
Dan maar geen kinderen was zijn relaas.
Omdat de wachtlijsten voor KID zo lang waren heb ik ons er stiekem wel op laten zetten in de hoop dat ie in de loop van de tijd bij zou draaien.
Getwijfelt heb ik wat ik moest doen als ie niet bijdraaide. Ow wat een zorgen en gedachten. Wat een angst voor de toekomst.
Ik heb hem op een gegeven moment voor het blok gezet. Hij kon kiezen, of adoptie, pleegzorg of KID. De eerste 2 wilde hij zowieso niet.
KID liever ook niet. Ik heb toen gezegt dat hij ook over mijn leven besloot en niet alleen over het zijne. Daarna heb ik het 6 maanden laten bezinken.
Toen kwam hij zelf tot de conclusie dat ie voor KID wilde gaan.
En inmiddels waren we toen ook aan de beurt voor intake. Heb dus meteen de koe bij de horens gevat en ben met hem op intake gegaan.
En uiteindelijk zijn we gestart met de behandelingen.

Onderschat het niet wat vruchtbaarheidsproblemen, waar de oorzaak bij de man ligt, met de man doen. Hij kan er heel onzeker van worden. Misschien voelt ie zich daardoor minder man, is ie bang dat je weg zult gaan als het niet lukt om kindjes te krijgen van jullie samen.
Mannen laten het niet direct zien. Maar als je goed kijkt, kan je veranderingen in het gedrag zien. Vaak zijn die te weerleiden naar "het probleem"

Onze omgeving was erg van slag. Zeker onze ouders, die hebben we het meteen verteld. Toen we uiteindelijk voor KId gingen hebben we meer mensen verteld wat we gingen doen.
We kregen hartverwarmende reacties van mensen waarvan we het niet verwacht hjadden. En mensen waarvan we steun hadden verwacht reageerden onaardig en soms heeft dat zelfs vriendschappen gekost.
Zelfs met sommige familieleden is de relatie bekoeld.
Maar uiteindelijk is het ons leven, en onze keus. Als wij er maar achter staan.
Een kind is het product van zijn opvoeding. Het zal hechten aan zijn ouders, en mijn man zal de vader zijn. We beleven samen de zwangerschap en de bevalling.
De donor is alleen maar de lieve zaadjesmeneer, die ons helpt om onze droom te verwezenlijken.

liefs

[Mellie24]

Hallo Ruthje

Wat een verhaal zeg! Wow ik kreeg er gewoon kippevel van. Wat ben JIJ moedig zeg!! Gelukkig dat je man bij draaide en het een plekje geeft.
Ik heb gisteren het onderwerp weer langzaam aangeknoopt. Hij zegt dat hij niets overhaasts wil en het voorlopig even in de ijskast te willen zetten.. Ik zal zijn mening moeten respecteren maar stiekem was dat voor mij echt een klap in mijn gezicht. Op de een of andere manier kun je dat gevoel dan niet uitschakelen. Maar goed ik heb geen keus dus doe dat maar.
Er staat nog een afspraak met de Gynaecoloog in november dus daar gaan we gewoon naar toe. Wie weet dat hij dan weer anders denkt.

Het enige in zijn gedrag wat ik ervan merk is dat hij er niet over wil praten. Verder is hij gewoon nog dezelfde.

Maar wat houdt KID precies in? heb er nog nooit van gehoord! Een vriendin van mij is nu bezig met adoptie procedures. Haar man was ook 100% onvruchtbaar. Maar adoptie is ontzettend slopend. het duurt al bijna 2 jaar voordat je uberhaupt op de wachtlijst komt. Je krijgt screeningen van de kinderbescherming. Is echt heftig. En heel erg oneerlijk vind ik! Ik zal daar ook niet tegen bestand zijn.
Ik denk dat als alle opties niet zullen werken we dan maar van elkaar moeten genieten zonder kinderen.

Wanneer gaan ze beginnen bij jullie met de behandeling? Ik ben zo benieuwd hoe het verder gaat!

Liefs Mel

[huisje_boompje_beestje]

Hoi mel,

Hier nog een vrij jonge meid hoor... Mijn vriend en ik zijn op mn 25ste begonnen met het verwezelijken van onze droom 'een gezinnetje'!!!!
Helaas belemmerde bij ons mijn endometriose en adenomiose (aandoening waarbij je baarmoederslijmvlies op plekken kruipt waar t niet hoort) om op een natuurlijke manier zwanger te worden.
Inmiddels hebben we 1 mislukte IVF-ronde achter de rug en gaan we in oktober positief een 2de ronde in.

Tuurlijk denk je dat, als je aan het avontuur van zwanger worden begint, je snel mama zal worden... Helemaal niet naïef!!!!!!!!!!!!!!!!
En wat je zegt over de mensen in je ongeving.... Ik herken het zoooo goed, Heeeeeel irritant. Want ook met IVF/ICSI is er een grote kans dat het niet lukt.. en dat wordt heel vaak vergeten.

Heel veel sterkte de komende tijd!!!!!!

Liefs HBB

[ruthje]

Mellie, KID is kunstmatige inseminatie met donorzaad. Wij doen het via de spermabank in een ziekenhuis.
Misschien een optie voor je vriendin?
Adoptie is ook mooi, maar kost zo ontzettend veel tijd voordat je eindelijk je kindje in je armen hebt.

liefs

[mdtje]

Heftige verhalen!

@Mellie: bij die kennis miste bij de man de eileider. Met MESA/PESA zijn er zaadjes uit de bijbal gehaald en dmv ICSI is ze nu zwanger.

[leonec]

@ruthje wat een verhaal zeg..hoop dat jullie gauw je wondertje mogen krijgen..@mdtje denk dat je bedoelt zaadleider

[mdtje]

haha, ja, ik denk ook dat ik dat bedoel ;-)

[leonec]

mellie 24 jullie natuurlijk ook het allerbeste gewenst ,hopen dat jullie ook gauw jullie wondertje mogen krijgen