01-04-2008 21:27
Op 13 december 2007 heb ik een zwangerschapstest gedaan en het is positief. Ik ben binnen 1 maand zwanger geraakt.
Ik was zo blij en ook nerveus voor de toekomst. Gedurende mijn zwangerschap had ik last van bruin bloedverlies voornamelijk wanneer ik ben geweest voor ontlasting. Dit bracht veel onzekerheid bij mij. Ik had met veel zwangere vrouwen in mijn omgeving over gesproken. Het blijkt dat veel zwangere vrouwen tijdens hun zwangerschap moeilijk naar het toilet gaan voor hun ontlasting. ( Men praat er niet veel over deze probleem)
Op 18 januari word ik wakker ik kan haast niet zitten of lopen. Of mijn onderbuik deed pijn. Ik dacht als het niet van het weekend over gaat, ga ik maandag naar de huisarts. Zaterdag ging het een stuk beter, ik kon beter lopen en zitten.
Maandagochtend 21 januari begon ik veel bruin bloedverlies te hebben. Ik dacht zolang het bruin bloed is, is het niet erg. Opeens rond 12.00 's middags begon ik helder bloed te verliezen. Rond 15.30 was het nog steeds niet over. Ik had mijn verloskundige gebeld en dit doorgegeven. ('s Woensdag 23 januari zou ik mijn eerste echo hebben en zou ik 10 weken zwager zijn). Ik had mijn verloskundige gebeld en die zei:âje kan beter tot woensdag wachten want dan heb je toch je eerste echo. Het heeft geen zin om eerder een afspraak te maken".
's Avonds kwam ik thuis en ben gaan zoeken op internet. Ik had op internet gelezen als je het toch niet vertrouwt kan je via huisarts onderzocht worden en doorverwezen worden naar de gynaecoloog.
's Dinsdagochtend heb ik mijn huisarts gebeld en afspraak gemaakt met mijn huisarts om 15.30. Mijn man gebeld met de mededeling of hij mee wilt gaan of niet. Hij zou mij later op die dag laten weten. Ik had nog steeds helder bloedverlies. Het is net alsof ik gewoon ongesteld was.
Mijn man belde mij rond 12.00 dat hij mij bij de dokter zou tegemoet komen.
Rond 14.45 vertrek ik vanuit mijn werk richting de huisarts. Dit is ongeveer 30 minuten rijden.
Omstreeks 15.05 begon ik hevig pijn te krijgen. Dit is tijdens het rijden. Het zorgt er zelfs voor dat ik mijn concentratie verlies op mijn rijgedrag. Ik bel mijn man en zeg ik:'ik weet niet of ik het red, ik heb zoveel pijn. Ik hang op en probeer mij te concentreren op het rijden". Ik doe alle ramen van de auto open, zodat ik verse lucht krijg. Uiteindelijk 15.20 kom ik bij de huisarts aan. Mijn man wachtte buiten op mij. Hij was heel erg bezorgd. Ik kon nog net naar binnen lopen.
Vanaf het moment dat ik bij de huisarts was, ben ik binnen 5 minuten in elkaar gevallen. Vandaar hebben ze mij opgetild en op het bed neergelegd. Mijn huisarts heeft aan mijn buik gevoeld en constateerde dat ik waarschijnlijk een miskraam kreeg. Daarna heeft hij mijn bloeddruk gemeten. Mijn bloeddruk was zo laag geworden. Huisarts constanteert dat ik stervende was. Hij ging snel de ambulance bellen. Hij maakte mij klaar zodat wanneer de ambulance er was dat ze mij meteen de infuus konden geven.
Na 10 minuten kwam de ambulance, ze brachten mij naar het ziekenhuis. Daar kwam meteen te liggen op de spoedafdeling. Daar hebben ze een interne echo gemaakt en gezien dat mijn baarmoeder leeg was en ze hebben mijn 'kind' in de eileider gevonden. Om zeker te zijn dat het om een eventuele buitenbaarmoederlijk zwangerschap ging, hebben ze bloed genomen om de HCG waarde te bepalen. We moesten 1 uur wachten voor het resultaat. Intussen maakt ze mij klaar voor de operatie. Het resultaat was dat ik zwanger ben. Ik werd gehaast naar de operatiekamer. Waar ik kennis maakte met de gynaecoloog en de anarchist. De gynaecoloog legde uit wat hij precies ging doen. Hij vertelde dat hij eerst een kijkoperatie gaat doen en daarna zal hij het weghalen. Ze doen alles eraan om mijn eileider te besparen.
Meteen vlak daarna ben ik onder narcose gebracht. Ik ben om 18.15 geopereerd en om 22.45 ben ik weer wakker geworden.
Om 11.00 ben ik naar de kamer gebracht. De gynaecoloog is daarna even bij mij geweest om te kijken hoe het met mij was. Ik was nog heel erg slaperig van de narcose. Hij vertelde mij dat hij de volgende ochtend om 10.00 weer bij mij zal komen om te vertellen wat hij heeft gedaan.
Intussen dat ze mij wakker maakte van de narcose heeft de gynaecoloog mijn man gebeld om te vertellen hoe de operatie goed verlopen was en dat hij mij kon komen bezoeken. Ik heb mijn man om 23.45 nog even gezien.
De volgende dag heeft de gynaecoloog mij uitgelegd wat er met was gebeurd.
Toen hij mij open had gemaakt had ik veel bloeding in mijn buikholte. Ik was zoveel bloed aan het verliezen dat hij meteen moest gaan opereren, want het kon mijn leven gaan kosten. Hij heeft het bloed weggezogen en de eileider eraf geknipt. Hij heeft mijn eierstok kunnen besparen. Hij heeft mij verteld dat ik een afwijking had in mijn linker eileider en waarschijnlijk daardoor een buitenbaarmoederlijk zwangerschap heb opgelopen. Hij heeft mij verteld dat mijn rechter eileider er goed uitziet. Dat ik in de toekomst gewoon zwanger kan raken. Ook heb ik 2 liter bloed verloren en heb bloedtransfusie gekregen. Ze hebben mij niet gehecht, maar 'nietjes' gebruikt (nietjes ziet uit als kleine klemmetjes). De gynaecoloog zei dat met deze methode er minder littekens overblijven.
Voor de pijn had ik paracetamol gekregen, omdat ik een blijvend lage bloeddruk had, vonden ze het te risicovol. Tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis heb ik gewoon gemenstureerd met wat stolsel.
Na 5 dagen kon ik weer naar huis. Ik had een opgeblazen buik. Ik was wel heel erg blij dat ik weer naar huis kon. 6 weken lang mocht ik niks doen. Eerste 3 weken was ik heel erg snel moe. Ik kon niet goed lopen en niet lang staan.
Voor mijzelf had ik besloten om er niet over na te denken wat er met mij was gebeurd. Ik wilde op mijn herstel consenteren. Na 3 weken begon ik met mijn man over te praten. Mijn man had er veel moeite mee. Hij wilde 1 jaar mee wachten, want hij wilt niet nog een keer zoiets meemaken. Ik heb op internet gekeken om hierover iets te vinden.
En precies 4 weken na het stoppen van mijn bloeding in het ziekenhuis werd ik ongesteld. Ik was heel erg blij. Ik had op internet gelezen dat het van 4 - 10 weken kon duren voordat je normale ongesteldheid weer op gang kon komen.
Na 6 weken gingen wij weer voor controle bij de gynaecoloog. Hij had mij onderzocht en zei dat ik hersteld was en alles weer kon doen. Alleen zou ik 0.5 - 1 jaar niks voelen in mijn onderbuik. Door mijn operatie zijn mijn zenuwen doorgesneden en zal een tijdje duren totdat alles weer goed is.
Zelf wil ik zo snel mogelijk weer proberen. De gynaecoloog heeft ons geadviseerd om 3 menstruatiecyclus af te wachten en daarna kunnen we weer gaan proberen.
Volgende keer zodra ik weet dat ik zwanger ben, zullen ze vanaf het begin interne echo's maken totdat ik 12 weken zwanger ben. Dit zal wekelijks gebeuren. Mijn man vindt het jammer dat dit ons moet zijn gebeuren voordat ze ons gaan begeleiden. Ik zal ook in de toekomst onder behandeling blijven van de gynaecoloog. Mijn man heeft geen vertrouwen meer in de verloskundige.
Ik hoop dat ik jullie iets meer duidelijkheid heb gegeven over buitenbaarmoederlijk zwangerschap. Het is geen leuk ervaring, het maakt je zelfs bang om nog een keer zwanger te raken.
Mocht je nog meer vragen hebben laat mij weten.
Groetjes,
Jov.
Ik was zo blij en ook nerveus voor de toekomst. Gedurende mijn zwangerschap had ik last van bruin bloedverlies voornamelijk wanneer ik ben geweest voor ontlasting. Dit bracht veel onzekerheid bij mij. Ik had met veel zwangere vrouwen in mijn omgeving over gesproken. Het blijkt dat veel zwangere vrouwen tijdens hun zwangerschap moeilijk naar het toilet gaan voor hun ontlasting. ( Men praat er niet veel over deze probleem)
Op 18 januari word ik wakker ik kan haast niet zitten of lopen. Of mijn onderbuik deed pijn. Ik dacht als het niet van het weekend over gaat, ga ik maandag naar de huisarts. Zaterdag ging het een stuk beter, ik kon beter lopen en zitten.
Maandagochtend 21 januari begon ik veel bruin bloedverlies te hebben. Ik dacht zolang het bruin bloed is, is het niet erg. Opeens rond 12.00 's middags begon ik helder bloed te verliezen. Rond 15.30 was het nog steeds niet over. Ik had mijn verloskundige gebeld en dit doorgegeven. ('s Woensdag 23 januari zou ik mijn eerste echo hebben en zou ik 10 weken zwager zijn). Ik had mijn verloskundige gebeld en die zei:âje kan beter tot woensdag wachten want dan heb je toch je eerste echo. Het heeft geen zin om eerder een afspraak te maken".
's Avonds kwam ik thuis en ben gaan zoeken op internet. Ik had op internet gelezen als je het toch niet vertrouwt kan je via huisarts onderzocht worden en doorverwezen worden naar de gynaecoloog.
's Dinsdagochtend heb ik mijn huisarts gebeld en afspraak gemaakt met mijn huisarts om 15.30. Mijn man gebeld met de mededeling of hij mee wilt gaan of niet. Hij zou mij later op die dag laten weten. Ik had nog steeds helder bloedverlies. Het is net alsof ik gewoon ongesteld was.
Mijn man belde mij rond 12.00 dat hij mij bij de dokter zou tegemoet komen.
Rond 14.45 vertrek ik vanuit mijn werk richting de huisarts. Dit is ongeveer 30 minuten rijden.
Omstreeks 15.05 begon ik hevig pijn te krijgen. Dit is tijdens het rijden. Het zorgt er zelfs voor dat ik mijn concentratie verlies op mijn rijgedrag. Ik bel mijn man en zeg ik:'ik weet niet of ik het red, ik heb zoveel pijn. Ik hang op en probeer mij te concentreren op het rijden". Ik doe alle ramen van de auto open, zodat ik verse lucht krijg. Uiteindelijk 15.20 kom ik bij de huisarts aan. Mijn man wachtte buiten op mij. Hij was heel erg bezorgd. Ik kon nog net naar binnen lopen.
Vanaf het moment dat ik bij de huisarts was, ben ik binnen 5 minuten in elkaar gevallen. Vandaar hebben ze mij opgetild en op het bed neergelegd. Mijn huisarts heeft aan mijn buik gevoeld en constateerde dat ik waarschijnlijk een miskraam kreeg. Daarna heeft hij mijn bloeddruk gemeten. Mijn bloeddruk was zo laag geworden. Huisarts constanteert dat ik stervende was. Hij ging snel de ambulance bellen. Hij maakte mij klaar zodat wanneer de ambulance er was dat ze mij meteen de infuus konden geven.
Na 10 minuten kwam de ambulance, ze brachten mij naar het ziekenhuis. Daar kwam meteen te liggen op de spoedafdeling. Daar hebben ze een interne echo gemaakt en gezien dat mijn baarmoeder leeg was en ze hebben mijn 'kind' in de eileider gevonden. Om zeker te zijn dat het om een eventuele buitenbaarmoederlijk zwangerschap ging, hebben ze bloed genomen om de HCG waarde te bepalen. We moesten 1 uur wachten voor het resultaat. Intussen maakt ze mij klaar voor de operatie. Het resultaat was dat ik zwanger ben. Ik werd gehaast naar de operatiekamer. Waar ik kennis maakte met de gynaecoloog en de anarchist. De gynaecoloog legde uit wat hij precies ging doen. Hij vertelde dat hij eerst een kijkoperatie gaat doen en daarna zal hij het weghalen. Ze doen alles eraan om mijn eileider te besparen.
Meteen vlak daarna ben ik onder narcose gebracht. Ik ben om 18.15 geopereerd en om 22.45 ben ik weer wakker geworden.
Om 11.00 ben ik naar de kamer gebracht. De gynaecoloog is daarna even bij mij geweest om te kijken hoe het met mij was. Ik was nog heel erg slaperig van de narcose. Hij vertelde mij dat hij de volgende ochtend om 10.00 weer bij mij zal komen om te vertellen wat hij heeft gedaan.
Intussen dat ze mij wakker maakte van de narcose heeft de gynaecoloog mijn man gebeld om te vertellen hoe de operatie goed verlopen was en dat hij mij kon komen bezoeken. Ik heb mijn man om 23.45 nog even gezien.
De volgende dag heeft de gynaecoloog mij uitgelegd wat er met was gebeurd.
Toen hij mij open had gemaakt had ik veel bloeding in mijn buikholte. Ik was zoveel bloed aan het verliezen dat hij meteen moest gaan opereren, want het kon mijn leven gaan kosten. Hij heeft het bloed weggezogen en de eileider eraf geknipt. Hij heeft mijn eierstok kunnen besparen. Hij heeft mij verteld dat ik een afwijking had in mijn linker eileider en waarschijnlijk daardoor een buitenbaarmoederlijk zwangerschap heb opgelopen. Hij heeft mij verteld dat mijn rechter eileider er goed uitziet. Dat ik in de toekomst gewoon zwanger kan raken. Ook heb ik 2 liter bloed verloren en heb bloedtransfusie gekregen. Ze hebben mij niet gehecht, maar 'nietjes' gebruikt (nietjes ziet uit als kleine klemmetjes). De gynaecoloog zei dat met deze methode er minder littekens overblijven.
Voor de pijn had ik paracetamol gekregen, omdat ik een blijvend lage bloeddruk had, vonden ze het te risicovol. Tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis heb ik gewoon gemenstureerd met wat stolsel.
Na 5 dagen kon ik weer naar huis. Ik had een opgeblazen buik. Ik was wel heel erg blij dat ik weer naar huis kon. 6 weken lang mocht ik niks doen. Eerste 3 weken was ik heel erg snel moe. Ik kon niet goed lopen en niet lang staan.
Voor mijzelf had ik besloten om er niet over na te denken wat er met mij was gebeurd. Ik wilde op mijn herstel consenteren. Na 3 weken begon ik met mijn man over te praten. Mijn man had er veel moeite mee. Hij wilde 1 jaar mee wachten, want hij wilt niet nog een keer zoiets meemaken. Ik heb op internet gekeken om hierover iets te vinden.
En precies 4 weken na het stoppen van mijn bloeding in het ziekenhuis werd ik ongesteld. Ik was heel erg blij. Ik had op internet gelezen dat het van 4 - 10 weken kon duren voordat je normale ongesteldheid weer op gang kon komen.
Na 6 weken gingen wij weer voor controle bij de gynaecoloog. Hij had mij onderzocht en zei dat ik hersteld was en alles weer kon doen. Alleen zou ik 0.5 - 1 jaar niks voelen in mijn onderbuik. Door mijn operatie zijn mijn zenuwen doorgesneden en zal een tijdje duren totdat alles weer goed is.
Zelf wil ik zo snel mogelijk weer proberen. De gynaecoloog heeft ons geadviseerd om 3 menstruatiecyclus af te wachten en daarna kunnen we weer gaan proberen.
Volgende keer zodra ik weet dat ik zwanger ben, zullen ze vanaf het begin interne echo's maken totdat ik 12 weken zwanger ben. Dit zal wekelijks gebeuren. Mijn man vindt het jammer dat dit ons moet zijn gebeuren voordat ze ons gaan begeleiden. Ik zal ook in de toekomst onder behandeling blijven van de gynaecoloog. Mijn man heeft geen vertrouwen meer in de verloskundige.
Ik hoop dat ik jullie iets meer duidelijkheid heb gegeven over buitenbaarmoederlijk zwangerschap. Het is geen leuk ervaring, het maakt je zelfs bang om nog een keer zwanger te raken.
Mocht je nog meer vragen hebben laat mij weten.
Groetjes,
Jov.
