09-12-2009 13:53
Hallo forumgenootjes,
ik maak hier even een nieuw topic aan om mijn verhaal te doen over hoe mijn zwschap is geëindigd.
Ik had al laten weten dat ik vr 27 naar de gyn mocht om een afspraak te maken voor een curettage.
Vrijdagochtend zijn we daar dus heengegaan, allereerst kregen we een controle echo. De gyn zag vrijwel gelijk dat er iets niet in orde was [buiten dat het vruchtje te klein was en geen hartactie]. Samen met een collega kwam hij tot de conclusie: de vrucht zat niet in de baarmoeder, maar in de eileider.
En dat niet alleen; het was een uitzonderlijk grote plek met daarnaast een 2de bloeding.
Conclusie: er moest z.s.m. geopereerd worden.
Nou was ik naar het ziekenhuis gegaan met het idee van een curettage, dus het idee van een operatie was niet heel erg schrikken, maar helaas was er slechter nieuws.
De eileider was naar alle waarschijnlijkheid niet meer te redden.
Daar schrok ik wel erg van, in overleg met de gyn werd besloten dat hij zou proberen de eileider te sparen, al wist hij zelf al dat dit niet meer mogelijk was.
We zijn gaan inchecken en ik ben klaargemaakt voor de operatie, bloedgroep werd bepaald, enzo.
Omdat we een operatie te heftig vinden om niet te vertellen, heeft mijn vriend de familie ingelicht voor ik onder narcose ging.
Om half 5 werd ik wakker, dat was een naar moment, aangezien ik net in een soort droom zat over zwanger zijn en de pijn daar abrupt een einde aan maakte.
Tot maandag ben ik in het ziekenhuis gebleven, daarna mocht ik naar huis om verder aan te sterken.
Sind een dag of 2 kan ik weer een beetje redelijk lopen, al kost dat best wel veel energie.
Gelukkig hebben we veel hulp gehad van familie in en om het huis en heb ik alleen maar lieve en positieve reacties gehad.
Maar het zal nog wel even duren voor we van de schrik bekomen zijn.
Van de gyn hoorden we dat we erg veel geluk hebben gehad.
Zo'n gescheurde eileider kan fataal zijn. Om de een of andere reden is dat bij mij niet het geval geweest.
Begin nov ben ik met hevige buikpijn naar de huisarts gegaan. Ik heb daar vermeld dat ik zwanger was, bloedingen had en bang was voor een bbz.
Toen is er uitgebreid gevoeld door 2 dokters en er is bloed geprikt op een mogelijke blindedarmontsteking.
Half nov heb ik een echo gehad bij de vk, een week later kreeg ik er nog 1.
Voor mijn gevoel heeft iedereen zijn werk serieus en grondig gedaan. Toch is het niet opgemerkt.
Bij kwamen de symptomen gewoonweg niet overeen. De hevige buikpijn is een bekend symptoom, alleen hoort die niet weg te gaan. Normaalgesproken is het goed te zien op een echo, echter was de eileider bij mij zo bizar groot, dat die precies overeenkwam qua uiterlijk en grootte met de grootte van een baarmoeder in die fase van een zwangerschap.
Pijn bij het inwendig onderzoek heb ik niet gehad.
Achteraf zijn er wel kleine tekens geweest. Zo heb ik heel even 'last' gehad van mijn sleutelbeen. Alleen dacht ik: spierpijn en kwam dat in mijn beleving niet overeen met schouderpijn.
Toen ik het verhaal van 'jov' las op dit forum heb ik dat aan mijn vriend verteld. Dat ik het heel heftig vond en dat ik er ook even bang voor was. Onbewust heb ik veel gegoogled op een bbz.
Bij de plotselinge buikpijn begin nov heb ik tegen mijn virend gezegd [gebeurde op het werk]: ik wil nu naar de dokter ik denk dat ik een bloeding in mijn buik heb.
Ik heb zelfs tegen de huisarts gezegd dat ik daar bang voor was.
Een dag voor ik naar de gyn ging kreeg ik last van druk op de anus. Sja, waar denk je dan aan, verstopping? aambei? Het blijkt ook een symptoom te zijn.
Pas toen ik een in het ziekenhuis lag en weer wat op begon te knappen begon het te dagen: waarschijnlijk heb ik toch sinds begin nov pijn gehad. Alleen omdat het heel heftig begon is het afgezwakt, misschien voel je het dan na verloop van tijd minder. Ik voel me nu nl erg licht en veel helderder.
En nu? Nu heb ik 1 eileider minder, een grote hechting in mijn buik en 1 kleintje van de kijkoperatie. Niet meer zwanger, en doe voorlopig niet veel zodat ik kan aan sterken.
Het zal nog wel even duren voor het een plekje heeft. Vooral het idee dat ik 3 weken rond heb gelopen met een gescheurde eileider en een bloeding in de buikholte die, bij ontstaan na 30-60 minuten fataal kan zijn is erg heftig.
Ik heb ermee gewerkt, gesport, gedold met de honden.
Toen de gyn via de kijkoperatie met zijn tangetje de plek aanraakte begon het direct hevig te bloeden. Op dat moment is er besloten te snijden en zsm de boel te verwijderen/cq de bloeding te stelpen. Het had ong de grootte van een tennisbal.
Als ik ergens was gevallen of een por in mijn buik had gehad had het zo afgelopen kunnen zijn. Zeker omdat ik vaak alleen ben, [ik werk thuis] is dat een nare gedachte.
Half januari gaan we terug voor controle, daarna zien we wel verder.
Voor mij heeft dit ertoe geleid dat ik opnieuw ernstig ga nadenken hoe graag ik kinderen wil.
Want ik heb nu wel een verhoogd risico op herhaling, al zal ik nu wel nauwlettend in de gaten worden gehouden.
Maar of dat me mijn leven [of in ieder geval een 2de operatie waard is]?
ik maak hier even een nieuw topic aan om mijn verhaal te doen over hoe mijn zwschap is geëindigd.
Ik had al laten weten dat ik vr 27 naar de gyn mocht om een afspraak te maken voor een curettage.
Vrijdagochtend zijn we daar dus heengegaan, allereerst kregen we een controle echo. De gyn zag vrijwel gelijk dat er iets niet in orde was [buiten dat het vruchtje te klein was en geen hartactie]. Samen met een collega kwam hij tot de conclusie: de vrucht zat niet in de baarmoeder, maar in de eileider.
En dat niet alleen; het was een uitzonderlijk grote plek met daarnaast een 2de bloeding.
Conclusie: er moest z.s.m. geopereerd worden.
Nou was ik naar het ziekenhuis gegaan met het idee van een curettage, dus het idee van een operatie was niet heel erg schrikken, maar helaas was er slechter nieuws.
De eileider was naar alle waarschijnlijkheid niet meer te redden.
Daar schrok ik wel erg van, in overleg met de gyn werd besloten dat hij zou proberen de eileider te sparen, al wist hij zelf al dat dit niet meer mogelijk was.
We zijn gaan inchecken en ik ben klaargemaakt voor de operatie, bloedgroep werd bepaald, enzo.
Omdat we een operatie te heftig vinden om niet te vertellen, heeft mijn vriend de familie ingelicht voor ik onder narcose ging.
Om half 5 werd ik wakker, dat was een naar moment, aangezien ik net in een soort droom zat over zwanger zijn en de pijn daar abrupt een einde aan maakte.
Tot maandag ben ik in het ziekenhuis gebleven, daarna mocht ik naar huis om verder aan te sterken.
Sind een dag of 2 kan ik weer een beetje redelijk lopen, al kost dat best wel veel energie.
Gelukkig hebben we veel hulp gehad van familie in en om het huis en heb ik alleen maar lieve en positieve reacties gehad.
Maar het zal nog wel even duren voor we van de schrik bekomen zijn.
Van de gyn hoorden we dat we erg veel geluk hebben gehad.
Zo'n gescheurde eileider kan fataal zijn. Om de een of andere reden is dat bij mij niet het geval geweest.
Begin nov ben ik met hevige buikpijn naar de huisarts gegaan. Ik heb daar vermeld dat ik zwanger was, bloedingen had en bang was voor een bbz.
Toen is er uitgebreid gevoeld door 2 dokters en er is bloed geprikt op een mogelijke blindedarmontsteking.
Half nov heb ik een echo gehad bij de vk, een week later kreeg ik er nog 1.
Voor mijn gevoel heeft iedereen zijn werk serieus en grondig gedaan. Toch is het niet opgemerkt.
Bij kwamen de symptomen gewoonweg niet overeen. De hevige buikpijn is een bekend symptoom, alleen hoort die niet weg te gaan. Normaalgesproken is het goed te zien op een echo, echter was de eileider bij mij zo bizar groot, dat die precies overeenkwam qua uiterlijk en grootte met de grootte van een baarmoeder in die fase van een zwangerschap.
Pijn bij het inwendig onderzoek heb ik niet gehad.
Achteraf zijn er wel kleine tekens geweest. Zo heb ik heel even 'last' gehad van mijn sleutelbeen. Alleen dacht ik: spierpijn en kwam dat in mijn beleving niet overeen met schouderpijn.
Toen ik het verhaal van 'jov' las op dit forum heb ik dat aan mijn vriend verteld. Dat ik het heel heftig vond en dat ik er ook even bang voor was. Onbewust heb ik veel gegoogled op een bbz.
Bij de plotselinge buikpijn begin nov heb ik tegen mijn virend gezegd [gebeurde op het werk]: ik wil nu naar de dokter ik denk dat ik een bloeding in mijn buik heb.
Ik heb zelfs tegen de huisarts gezegd dat ik daar bang voor was.
Een dag voor ik naar de gyn ging kreeg ik last van druk op de anus. Sja, waar denk je dan aan, verstopping? aambei? Het blijkt ook een symptoom te zijn.
Pas toen ik een in het ziekenhuis lag en weer wat op begon te knappen begon het te dagen: waarschijnlijk heb ik toch sinds begin nov pijn gehad. Alleen omdat het heel heftig begon is het afgezwakt, misschien voel je het dan na verloop van tijd minder. Ik voel me nu nl erg licht en veel helderder.
En nu? Nu heb ik 1 eileider minder, een grote hechting in mijn buik en 1 kleintje van de kijkoperatie. Niet meer zwanger, en doe voorlopig niet veel zodat ik kan aan sterken.
Het zal nog wel even duren voor het een plekje heeft. Vooral het idee dat ik 3 weken rond heb gelopen met een gescheurde eileider en een bloeding in de buikholte die, bij ontstaan na 30-60 minuten fataal kan zijn is erg heftig.
Ik heb ermee gewerkt, gesport, gedold met de honden.
Toen de gyn via de kijkoperatie met zijn tangetje de plek aanraakte begon het direct hevig te bloeden. Op dat moment is er besloten te snijden en zsm de boel te verwijderen/cq de bloeding te stelpen. Het had ong de grootte van een tennisbal.
Als ik ergens was gevallen of een por in mijn buik had gehad had het zo afgelopen kunnen zijn. Zeker omdat ik vaak alleen ben, [ik werk thuis] is dat een nare gedachte.
Half januari gaan we terug voor controle, daarna zien we wel verder.
Voor mij heeft dit ertoe geleid dat ik opnieuw ernstig ga nadenken hoe graag ik kinderen wil.
Want ik heb nu wel een verhoogd risico op herhaling, al zal ik nu wel nauwlettend in de gaten worden gehouden.
Maar of dat me mijn leven [of in ieder geval een 2de operatie waard is]?
hock: Goeie genade... Ik hoop niet dat ze in het vervolg allemaal zo gaan zijn...