06-09-2011 11:46
Ik ben 18 weken zwanger van mijn tweede. Mijn dochter wordt over ruim een maand twee. Mijn man wilde het bij één kindje laten, ik was nog niet zeker van wat ik wilde, en in ieder geval was onze planning om daar pas over twee jaar wat verder over na te denken. Tot we per ongeluk dit wondertje in de schoot geworpen kregen.
Voor ons stond meteen vast dat het welkom was, ik moet er ook niet aan dénken dat het mis zou kunnen gaan, en we zijn al heel druk bezig met namen, geboortekaartje is uitgekozen etc. etc.
Toch blijf ik maar steeds denken: ja maar, we wilden dit niet, leuk zo'n kindje, maar hier hebben we niet om gevraagd. Ik vind dat zó oneerlijk naar mijn kind toe, en zit soms echt in de war met mijn gevoelens. Ik vind ook dat we onze eigen verantwoordelijkheid moeten nemen. Hoe kan ik dat kind de 'schuld' geven, terwijl we niet eens door een pil heen zwanger zijn geworden of zoiets (we hadden namelijk gewoon niet zo goed gerekend rond de vruchtbare periode, nou, da's dan toch zeker je eigen schuld zou ik zo denken).
Voor wie is dit herkenbaar, wie kan me een beetje geruststellen? Ik had gehoopt dat het 'ja maar dit was niet gepland'-gevoel vanzelf wat zou slijten. We kwamen er bij 9 weken achter, we zijn nu nog eens 9 weken verder en ik zit er nóg mee in m'n hoofd. Wat moet ik hier nu mee?
Voor ons stond meteen vast dat het welkom was, ik moet er ook niet aan dénken dat het mis zou kunnen gaan, en we zijn al heel druk bezig met namen, geboortekaartje is uitgekozen etc. etc.
Toch blijf ik maar steeds denken: ja maar, we wilden dit niet, leuk zo'n kindje, maar hier hebben we niet om gevraagd. Ik vind dat zó oneerlijk naar mijn kind toe, en zit soms echt in de war met mijn gevoelens. Ik vind ook dat we onze eigen verantwoordelijkheid moeten nemen. Hoe kan ik dat kind de 'schuld' geven, terwijl we niet eens door een pil heen zwanger zijn geworden of zoiets (we hadden namelijk gewoon niet zo goed gerekend rond de vruchtbare periode, nou, da's dan toch zeker je eigen schuld zou ik zo denken).
Voor wie is dit herkenbaar, wie kan me een beetje geruststellen? Ik had gehoopt dat het 'ja maar dit was niet gepland'-gevoel vanzelf wat zou slijten. We kwamen er bij 9 weken achter, we zijn nu nog eens 9 weken verder en ik zit er nóg mee in m'n hoofd. Wat moet ik hier nu mee?