Ongepland zwanger en moet er nog aan wennen, wie helpt?

[Susanna]

Ik ben 18 weken zwanger van mijn tweede. Mijn dochter wordt over ruim een maand twee. Mijn man wilde het bij één kindje laten, ik was nog niet zeker van wat ik wilde, en in ieder geval was onze planning om daar pas over twee jaar wat verder over na te denken. Tot we per ongeluk dit wondertje in de schoot geworpen kregen.

Voor ons stond meteen vast dat het welkom was, ik moet er ook niet aan dénken dat het mis zou kunnen gaan, en we zijn al heel druk bezig met namen, geboortekaartje is uitgekozen etc. etc.

Toch blijf ik maar steeds denken: ja maar, we wilden dit niet, leuk zo'n kindje, maar hier hebben we niet om gevraagd. Ik vind dat zó oneerlijk naar mijn kind toe, en zit soms echt in de war met mijn gevoelens. Ik vind ook dat we onze eigen verantwoordelijkheid moeten nemen. Hoe kan ik dat kind de 'schuld' geven, terwijl we niet eens door een pil heen zwanger zijn geworden of zoiets (we hadden namelijk gewoon niet zo goed gerekend rond de vruchtbare periode, nou, da's dan toch zeker je eigen schuld zou ik zo denken).

Voor wie is dit herkenbaar, wie kan me een beetje geruststellen? Ik had gehoopt dat het 'ja maar dit was niet gepland'-gevoel vanzelf wat zou slijten. We kwamen er bij 9 weken achter, we zijn nu nog eens 9 weken verder en ik zit er nóg mee in m'n hoofd. Wat moet ik hier nu mee?

[mdtje]

Ik kan me voorstellen dat je een beetje met je gevoelens blijft worstelen. Misschien is het vooral de onzekerheid dat je bang bent dat je t kindje niet de liefde kunt geven die je wilde omdat je nu zo denkt, maar ik denk dat dat allemaal wel goed komt, hoor! En je hebt nog steeds best een tijd om er naartoe te leven.
Ik snap dat het dubbel is. Het leven is nou eenmaal niet te plannen en gaat niet altijd zoals je wilt. Maar er is gewoon nog een wondertje onderweg! Misschien helpt het als je je daar wat meer op focust. Wie weet: als jullie later weer waren gaan proberen, was het misschien wel helemaal niet gelukt. Dat zul je natuurlijk nooit weten, maar misschien biedt het wat perspectief. Het komt echt allemaal goed, je zult zien dat je het later niet anders meer zou willen hebben. Hormonen spelen hier natuurlijk ook een rol, he? Zwangerschap gaat altijd gepaard met onzekerheid, ook over het aanstaande moederschap etc. Dus maak jezelf niet gek!

[Pusta]

susanna, hier gepland erg snel weer zwanger en toch ook heel erg twijfels nu. Maar geen weg meer terug. En helemaal een moeilijk gevoel, want dit was toch wat we wilden? Misschien ook een beetje omdat ik na de geboorte van Lisa al heel erg down was en vreesde voor een depressie, nuu die extra hormonen en het feit dat ik enorm opzie tegen de eerste maanden met 2 zulke kleintjes maken me soms echt heel erg bang. Ga ik het wel kunnen, ga ik evenveel van beide houden, ga ik niet in een giga depressie belanden als het tegen valt, etc... Hoop ook dat het over gaat. Aan de ene kant ben ik erg blij dat het ons twee keer zo snel gegund is, zeker omdat ik hier vaak lees dat het niet zo vanzelfsprekend is, dan mag ik toch niet klagen, al helemaal niet omdat het gepland is...

[Bambi80]

bij ons was deze zwangerschap ook nog niet gepland. We waren van plan nog even te wachten. Ook hier dacht ik dat mijn eisprong later zou zijn, maar niet dus. We waren echt ontzettend verrast met deze zwangerschap, maar ook ontzettend blij. Ik heb dat gevoel van "dit was niet gepland" "ik heb hier niet om gevraagd" (als ik het goed omschrijf) niet gehad. Bij mij overheerste de blijdschap. Ik denk dat dit kindje heel graag in ons gezinnetje wilde komen en dit dus toch een goed moment blijkt te zijn.
Weet je of er meer achter zit? dat je dit zo blijft voelen? Moet alles in het leven altijd gepland?

[Daan]

Hoi,

ook hier onverwacht zwanger van ons 2e kindje. Bij 9 maanden gestopt met de pil, omdat ik me er een beetje down en lusteloos door voelde, libido laag, maar nog zeker niet eraan toe om een 2e te willen. We wilden wachten tot onze oudste 1,5 jaar of ouder zou zijn. Ik gaf ook nog bv en wilde ook tussen het stoppen met de bv en het voor een 2e x zwanger zijn enkele maanden hebben om ook een tijdje mijn lichaam voor mezelf te hebben.
Totdat mijn NOD uitbleef en ik onverwachts een positieve test had. Hier ook verrekend in wanneer de eisprong zou zijn,maar ook nog geen condooms in huis gehaald. Eigen schuld zou je dan denken. We waren erg verbijsterd door de test en hebben lang naar elkaar zitten staren. Ik zag in eerste instantie ook alleen maar beren op de weg (er moet een duowagen komen, hoe moet het op de fiets, oh, dat word druk met 2 kleintjes), maar na een week kon ik dit een beetje loslaten.
Toen bij 12 weken de groei van ons kindje neit helemaal goed leek te gaan, merkte ik dat ondanks dat het niet gepland was, ik dit kindje toch ook echt niet kwijt wilde raken. GElukkig bleek bij 14 wken alles goed te zijn en ondertussen 17 weken zwanger.
Nu ik ons kindje ook regelmatig voel kriebelen en schopjes voel, ga ik steeds meer genieten van de zwangerschap en van dit kindje. Af en toe komen er nog wel gedachten langs, van: hoe moet dat met een peuter en een baby en ga ik van dit kindje net zoveel houden als van ons zoontje, maar het genieten gaat de overhand nemen.

Dus zeker herknbaar jou verhaal, maar gun jezelf de tijd en gun jezelf de twijfels, voel je hierdoorniet schuldig naar je kindje toe. Probeer te genieten van het wonder van het leven.

[Sanniess]

@Susanna, ik begrijp je dubbele gevoelens ook wel. Maar dit wondertje is gewoon voor jullie bestemd, het moet schijnbaar nu eemaal zo zijn. Waarschijnlijk wordt t een kindje met een sterk eigen willetje, die zelf ook bepaalde dat ie er zou komen want als ie op jullie moest wachten kon t nog wel even duren

[Susanna]

Sannies, ik moest wel lachen om jouw opmerking. Pff, dat gaat me wat worden met dat sterke willetje! Maar zo denken wij er ook wel over. Ik had allen gehoopt dat ik wat sneller die schuldgevoelens los zou kunnen laten, maar dat heeft blijkbaar zijn tijd nodig. Ik kijk erg uit naar de 20-weken echo en ik hoop binnenkort eindelijk eens wat beweging in m'n buik te voelen, dat helpt misschien ook wel.

Ik vind het iig fijn om jullie verhalen te lezen, ik weet dat ik niet alleen sta. En ja, verstandige opmerkingen, zelf hebben we vooral ook de positieve kanten willen zien. Ik trok vanavond de conclusie: als 50% van m'n man komt, en de genen lijken op die van m'n dochter, dan móet het toch een leuk kind worden En ondanks alle twijfels weet ik diep in m'n hart wel hoe het werkt, als die gup er eenmaal is, dan is er ineens genoeg ruimte om er heel veel van te houden. Ik kijk er nu al naar uit.

[Bambi80]

ooow ik herken het wel hoor. 18 weken zwanger! en is nog zo onwerkelijk of ver van je bed of tja....nog geen band met het kindje, want je voelt nog helemaal niet dat het er is....ik weet er de juiste woorden niet voor. Maar het komt echt goed!!!!! ik ben er nu van overtuigd dat ik net zoveel van dit kindje hou/ga houden als van mijn zoontje. Weer ongelovelijk enbijzonder zo'n wonder mee te maken.

[finaly87]

ik kan je ook gerust stellen want geplant of ongeplant, bij een 2e kindje komen altijd wel de twijfels van ga ik wel net zoveel van dit kindje houden als van de 1e? en hoe gaat t allemaal lopen strax? is dit wel eerlijk tegenover de 1e? en zo ken ik je nog een heleboel twijfels op noemen die ik (geplant zwanger van een 2e) en nog veel meer moeders/ouders hebben!
En ergens rond de 5/6 maanden is dit gevoel he-le-maal weg en kijk je alleen nog maar ontzettend uit naar t 2e kindje waar je dan toch ook alweer enorm veel van houd
echt waar .. komt dus helemaal goed
voel me nu al enorm gezegend dat ik strax 2 van die wonders heb rond kruipen/lopen waar ik zo enorm verliefd op ben en van hou.. dat komt vast ook goed

[mdtje]

Ha finaly, alweer 36+ weken zwanger van je tweede, leuk joh!