25-03-2009 13:07
Mijn masker....
Ik zet hem bijna nooit af.
Durf het niet want ik weet zeker dat ik niets anders doe dan huilen
en me afvragen waarom het bij ons niet wil lukken....
Mei 2009 alweer 3 jaar geleden dat we zijn gestopt met de pil.
Vol goede moed begonnen maar het lood zakt je snel in de schoenen.
De enige de weten dat we een actieve kinderwens hebben zijn mijn moeder en mijn zusje.
Had ik het maar nooit gezegd.....
Mijn zusje is halverwege vorig jaar getrouwd.
1 Januari hebben we te horen gekregen dat ze zwanger zijn.
Ik kon wel door de grond zakken maar mijn masker hield zich sterk!!
S'nachts heb ik mijn masker afgezet. De tranen bleven stromen.
Stoppen met huilen kon ik niet, tot de volgende ochtend. Toen moest mijn masker weer op.
Begrijp me niet verkeerd. Ik ben HEEEEELLLLL blij voor ze en gun het ze ECHT!!
Ik begrijp alleen niet hoe ze kunnen zeggen dat het zo moeilijk ging (ze weet hoelang wij al bezig zijn)
voor mijn gevoel net getrouwd en nog geen paar maand later zwanger.
Voor hun gevoel duurde het te lang.
Ik merk dat ik afstand neem van mijn zusje, wat ik eigenlijk niet wil,
maar voor mijn gevoel niet anders kan. Het doet me zeer haar te zien.
Bij mijn ouders kom ik ook niet meer zo graag. Daar gaat het ook alleen maar over opa en oma worden.
Welk onderwerp ik ook aan snij het komt altijd weer op kinderen uit.
(iets waar wij momenteel alleen maar van kunnen dromen)
Zo........ veeg de tranen weer van mijn gezicht, zet mijn masker weer op en ga me klaar maken voor mijn werk...
Ik zet hem bijna nooit af.
Durf het niet want ik weet zeker dat ik niets anders doe dan huilen
en me afvragen waarom het bij ons niet wil lukken....
Mei 2009 alweer 3 jaar geleden dat we zijn gestopt met de pil.
Vol goede moed begonnen maar het lood zakt je snel in de schoenen.
De enige de weten dat we een actieve kinderwens hebben zijn mijn moeder en mijn zusje.
Had ik het maar nooit gezegd.....
Mijn zusje is halverwege vorig jaar getrouwd.
1 Januari hebben we te horen gekregen dat ze zwanger zijn.
Ik kon wel door de grond zakken maar mijn masker hield zich sterk!!
S'nachts heb ik mijn masker afgezet. De tranen bleven stromen.
Stoppen met huilen kon ik niet, tot de volgende ochtend. Toen moest mijn masker weer op.
Begrijp me niet verkeerd. Ik ben HEEEEELLLLL blij voor ze en gun het ze ECHT!!
Ik begrijp alleen niet hoe ze kunnen zeggen dat het zo moeilijk ging (ze weet hoelang wij al bezig zijn)
voor mijn gevoel net getrouwd en nog geen paar maand later zwanger.
Voor hun gevoel duurde het te lang.
Ik merk dat ik afstand neem van mijn zusje, wat ik eigenlijk niet wil,
maar voor mijn gevoel niet anders kan. Het doet me zeer haar te zien.
Bij mijn ouders kom ik ook niet meer zo graag. Daar gaat het ook alleen maar over opa en oma worden.
Welk onderwerp ik ook aan snij het komt altijd weer op kinderen uit.
(iets waar wij momenteel alleen maar van kunnen dromen)
Zo........ veeg de tranen weer van mijn gezicht, zet mijn masker weer op en ga me klaar maken voor mijn werk...