De moed nog om verder te doen?

[amandake01]

Dag allemaal,

Ik wist dus niet, dat het zo moeilijk was om een kindje op de wereld te zetten. Allerlei testen, bloed trekken, echo's spermastaaltjes en nog mag het niet baten.
Soms denk ik dat het niet veel zin meer heeft, want wat ik ook doe, het blijkt toch maar niet te lukken.
Ik ben nog vrij jong, 23 jr en mijn vriend wordt er volgende maand 30, maar we zijn nu al bijna een jaar bezig, op het gemak natuurlijk wel, maar soms heb ik toch zin om alles op te geven hoor!

Het is eigenlijk heel raar gegaan bij mij! Ik kreeg mijn maandstonden heel onregematig, maar zag er het kwade niet van in. Mijn huisarts zei ook dat dit normaal kan zijn en dat een gyn raadplegen zeker niet nodig was. Dus luisterde ik braafjes en deed ik zo maar door. Maar elke maand verschoven ze met twee tot 3 weken. En in die periode ging ik dus zwangerschapstestjes halen, en wat een leuke gedachte, je denkt dat je zwanger bent en voelt je zo fier met je testje in de hand. Tot je de test doet!! wat een teleurstelling! altijd negatief!! keer p keer , heb mss al 20 van die testen gedaan omdat ik zo onregematig ben. Maar uiteindelijk kwamen mijn duiveltjes toch uit hoor. Soms 4 dagen, soms 1 dag, soms 13 dagen, echt verschrikkelijk, zeker als je weet dat die pijnlijke buikpijn er altijd bij is! Om van te janken was dat
Uiteindelijk nr de gyn gegaan, clomid gekregen, 5 dgn moest ik dit nemen, en na die 5 dgn terug gaan voor een vaginale echo. Zo gezegd zo gedaan, ik kwam daar aan, mijn gyn was ziek, mocht ik bij iemand anders, omdat dit toch wel belangrijk was om te weten welk invloed de hormonen hadden op mij. Ja, geen invloed! en daar is alles mee gezegd. Er was niets veranderd, ik had helemaal geen follikels op mijn rechter eierstok zitten, links wel, maar zo enorm klein. Hij verwees me door nr fertilteit. Afspraak gemaakt, wachten tot DE dag er is. Kom je daar aan, eerst inschrijven, persoonlijke assistent. Hij zelf die vragen stelt wat bloed trekken en terug nr huis. De week erna terug gaan met een spermastaaltje en een vaginale echo. Toen bleek dus dat ik geen eisprong had gehad en de vraag was of ik OOIT wel al eens een eisprong had gehad. Zeker om die terug op te wekken. Pillen gekregen Dustaphon 10 dgn nemen en wachten op maandstonden. Maandstonden vandaag gekregen (dag 10 vn de pillen). En terugbellen voor een nieuwe bloedafname.
Dan hoor je in je omgeving wie er allemaal zwanger is, voor de hoeveelste keer en hoe gelukkig ze samen zijn! Ja, ik word er dus depressief van dan hoor. Echt verschrikkelijk zo dingen. En mijn vriend heeft de moed al helemaal opgegeven. Hij heeft na mijn echo gezegd, dat als ik toch gn kinderen kan krijgen, dat onze peetkindjes heel gelukkig zullen worden. Wel, dat wou ik dus echt niet horen op dat moment. Ik had nog heel wat hoop eigenlijk om zwanger te kunnen geraken. En voel me zo ontzettend gefaald als vrouw als ik niet eens mijn eigen kind kan baren! Doet zo'n pijn. Weet ook wel dat er nog wel hoop ik, maar op dit moment hoeft het allemaal niet meer voor mij, heb er geen zin meer in. Ben mijn eigen aan't verwaarlozen en ga er onder door op deze manier. Is zo zwaar allemaal en zo moeilijk te bevatten. Zit ook nog met andere medische kwalen, lichamelijk dan. En dit er dan nog bij, pfff, echt moeilijk om allemaal te aanvaarden hoor.
Hoop dat iemand zich in mijn verhaal herkend en alle goede moed of reacties zijn altijd welkom hoor.
kan ze goed gebruiken op het moment.
Groetjes xxx Amanda

[Lowiena]

Zou zo veel willen zeggen om je te helpen, maar ik weet niet hoe.

Hoop die andere kwaaltjes geen invloed hebben op je zwangerschaps kans.

Veel sterkte en probeer positief te blijven. Je moet wel gezond blijven voor als het straks wel lukt.

[amandake01]

Hallo,

Ben dus bloed gaan laten trekken voor de afwisseling :roll:
Moet ook nog eens antibiotica nemen voor mijn lichaam klaar te maken voor de radiologie van woensdag.
Het zijn pillen voor drie dgn en volgende week woensdag moet ik terug nr het ziekenhuis voor een hysterosalingogrofie. Een foto van mijn baarmoeder, eierstokken en eileiders, met contrast ingespoten om te kijken of alles wel in orde is. Hieruit kunnen ze opmerken of mijn eierstokken geblokkeerd zitten, of er iets mis is met mijn baarmoeder en of mijn eileiders toe zitten. Ben enorm benieuwd hierna, maar heb zo'n bang, voor wat ze al dan niet gaan vinden, en voor het ongemak van het onderzoek zelf. Ben het zo moe, al die testen doen, altijd maar weer pillen nemen in de hoop dat iets zal werken. Tot nu toe nog niet met veel succes. Ben vndg met mijn mama naar het ziekenhuis geweest voor bloed te trekken. Mijn vriend moest werken. Nu had ik hem gevraagd of hij dan volgende week woensdag vrij wou nemen om met mij te kunnen gaan voor dat onderzoek maar dat ziet hij niet zo zitten. Dus heb ik een nichtje gevraagd of ze met me kan meegaan want zo heel alleen zie ik niet echt zitten eigenlijk. Snap niet dat mijn vriend en familie niet begrijpen dat ik zulke onderzoeken niet alleen wil ondergaan. Ik doe het toch ook voor mijn vriend. Ik doe dit niet alleen voor mezelf!
IVF en zo, dat zie ik op het moment nog niet echt zitten. Zeker op de fertiliteitsarts zelf niet weet wat er juist mis is met mij, er is iets mis, maar hij weet nog niet juist wat. Geen eisprong dat is een feit maar nu is nog afwachten of hij dat in orde zal krijgen. Op de een of andere manier!
Ik hoop natuurlijk van wel wnt dan zal het eens zo makkelijk gaan om kinderen te krijgen, maar langs de andere kant heb ik zoiets van, waarom? Heb al zoveel moeten doorstaan en als hij zegt dat hij dit niet in orde krijgt, zal ik me er toch uiteindelijk bij moeten neerleggen, maar dat wil ook zeggen dat alle onderzoeken eindelijk zijn afgelopen. Het enige wat ik in de familie hoor is dat er wel ALTIJD iets mis is met mij, niets kan op de natuurlijke manier gaan. Sorry hoor, maar dat doet toch wel pijn om te horen hoor! Ik heb al mijn kwaaltjes en toestanden toch ook niet gewild en gevraagd, ik zal zo blij zijn als de mensen eens eindelijk gaan doorhebben dat dit niet is wat ik wil. Hoe vaak ik het hun ook zeg en wat ik ook vertel, ze horen me niet, ze zien alleen dat ik weer eens ziek ben, weer mijn enkel gebroken heb, weer....
Heb er totaal geen zin meer in, is alles een beetje te veel en veel te frustrerend. Op het werk durf ik er niets van vertellen want voor hetzelfde geld, gooien ze me op straat, zeker omdat ik geen vast contract heb. Dus doe ik maar alsof alles in orde is eh, wat kan ik anders doen. Liggen janken als een klein kind helpt me toch ook niet!!
Nu kunnen we weer eens afwachten tot volgende week woensdag nog 6 dagen te gaan!!!
Zal jullie zeker op de hoogte houden
En iemand met suggesties is altijd welkom ;-)
xxx

[Athena]

eens een goed potje janken kan wel eens deugd doen hoor . ik heb soms ook al eens van die buien dat k het niet meer zie zitten, teveel stress en dingen die allemaal samenkomen.. en dan als men vriend ofzo iets mis zegt, tja dan begin ik te huilen (maar hij troost me wel super hoor) . En dan daarna is het weer ff beter.

Familie & vrienden kunnen idd soms maar erg bitter reageren. Mijn familie reageerde niet echt super positief toen we lieten vallen dat we aan het proberen waren voor kinderen, ze vonden dat we nog wat moesten wachten, maar buiten dat zeggen ze er niet veel van en laten ons maar doen. Zijn familie is met volle verwachting :roll: aan het uitkijken naar hun eerste mannelijk kleinkind (nou ja dat hopen ze toch) .

Ik kan niet in jouw plaats zitten natuurlijk, maar probeer (indien mogelijk) al die onderzoeken enzo gewoon over je heen te laten gaan. Men vorige echo stond ik er ook alleen voor, maar dat trek ik me niet aan. Het enige waar ik men mannetje voor zou meesleuren is als er effectief iets gedaan wordt met de zaadjes.

Men vriend vind het nu ook éénmaal niet echt een super gedachte als hij moet toekijken hoe een vreemde vent aan mijn ... zit te prutsen :roll: :lol: :geek:

de moed niet opgeven Amanda , komt heus wel goed

[amandake01]

hallo,

Ik ben vandaag dus begonnen met de antibiotica te nemen. Ik weet niet juist wat ik inneem, iets om ervoor te zorgen dat er geen infecties of bacterieen in je lichaam zitten veronderstel ik. Deze pilletjes zijn niet zo voordeling voor mij. Ik wordt er enorm vervelend van, super ambetant en kan heel weinig verdragen! Is niet altijd even gezellig om mee om te gaan natuurlijk! Mijn vriend probeert er rekening mee te houden dat ik nogal vervelend ben maar ook bij hem is natuurlijk een grens. En ik vrees dat die grens bereikt is
IK probeer me zo goed mogelijk in te houden en zo weinig mogelijk te zagen en klagen maar dit is niet zo makkelijk op dit moment.
Ik heb het gevoel dat ik meer en betere steun krijg van wildvreemde dan van mijn familie. Is wel frustrend.
Vaak heb ik zin om overal mee te stoppen, werk, kinderen, dit stom huis, alles gewoon...
De tranen staan me vaak nader, maar probeer dit om de een of andere reden te verstoppen. Vroeger heb ik genoeg traantjes moeten laten om het verlies van mijn grootvader waar ik een super band mee had, en nu probeer ik alles zelf te verwerken. Maar ik kan je zeggen dat het soms niet gemakkelijk is om alles alleen te verwerken. Sommige dingen moeten besproken worden en uitgepraat worden, maar in deze situatie en op dit moment heb ik er echt de moed en fut gewoon niet voor!
Op mijn werk gaan het ook niet zo super goed tegenwoordig: nieuwe baas begonnen, beetje op je tenen lopen en afwegen hoe en wat.
Probeer natuurlijk mijn werk gewoon goed te doen en klantvriendelijk te zijn, maar als ik dan denk aan mijn persoonlijke problemen is het af en toe moeilijk om vriendelijk te zijn.
Heb ook zo weinig mogelijk over mij op het werk verteld en over wat ik doorga, gewoon voor de schrik om buiten gegooid te worden eigenlijk. Hoe meer ze weten, hoe slechter in dit geval.
Eigenlijk, als ik het zo bekijk en mijn teksten hier nalees, ben ik oftewel super negatief ingesteld ofwel is er gewoon iets mis met mij!
Er is eigenlijk nog nooit iets zonder problemen verlopen bij mij, huis gekocht, met problemen, werk gezocht en gevonden met problemen, nieuwe vriend met problemen, kinderen willen krijgen, met problemen.
Is toch niet correct of wel? Vinden jullie het juist dta bij sommige mensen alles van een leien dakje gaat en dat bij andere echt alles tegenslaat. Ik vind dat dit eerlijk verdeeld moet worden... Iedereen zijn eigen problemen maar niet mensen die nooit iets aan de hand hebben en dan anderen waar niets lukt of goed gaat.
Als ik zo rondom me kijk, merk ik dat vele mensen het toch goed hebben getroffen, niet dat ik het slecht heb getroffen maar ik heb wel overal keihard voor moeten vechten, nog steeds eigenlijk. Soms geef je de moed toch op om nog te vechten hoor. En dat is vrees ik bij mij het geval. Mijn omgeving kan er moeilijk tegen dat ik alles maar laat begaan en dat niets mij interesseerd op het moment. Wil mijn vriend langer werken, dat hij doet! terwijl ik vroeger zou grommelen dat hij niet thuiskwam op tijd en dat hij weinig tijd voor mij vrijmaakte. Zit ik de hele dag alleen, dan is het zo. Ik kan er toch weinig aan veranderen vind ik nu. Waarom ruzie maken en grommelen om futiliteiten terwijl er veel ergere problemen in de wereld zijn. Het neemt zo veel tijd in beslag altijd maar te klagen over dingen of mensen, dat ik zo iets heb van, waarom eigenlijk die moeite en energie erin steken het helpt toch niet. Het enige wat mij nu nog interesseerd ishet feit dat ik kindjes wil, maar dat dat niet eens lukt. Ik kan neit eens een kindje op te wereld zetten, en ik vind dit verschrikkelijk van mijn eigen! Ik voel me hierdoor een slecht persoon een slecht iemand. In mijn ogen kon iedereen die het wou kinderen baren en opvoeden tot jong volwassenen, maar zelfs dat kan ik niet doen. Heb echt waar het gevoel dat ik heb gefaald als vrouw hierin!
Ik schaam me enorm hiervoor!
Ik sta hier maar te zagen en zeuren over mezelf terwijl er mensen zijn met veel grotere problemen!
Kan er echt niets aan doen en ik hoop dat jullie het me niet kwalijk nemen dat ik hier mijn verhaal doe, hoe saai het allemaal ook lijkt.
Alvast bedankt voor de steun en opbeurende woorden.
Liefs ikke
xxx

[Nat]

Amanda,

Als ik jouw verhaal lees dan kan ik me voorstellen dat jij het op dit moment heel moeilijk hebt. Je moet niet alleen met je gevoelens zitten. Soms kan het helpen als je je gevoelens met iemand anders deelt, zelfs als het iemand vreemd is. Misschien moet je met een psycholoog of maatschappelijk werker gaan praten. Deze mensen kunnen jouw situatie heel nuchter bekijken en goede adviezen geven. Het kan helpen, hoor! Maar blijf a.u.b. niet alleen hiermee zitten, zo maak je jezelf kapot! En je bent nog zo jong!!!! Je hebt ook nog genoeg tijd om kinderen te krijgen. Misschien moet je even afstand nemen van alles en over een paar maanden opnieuw beginnen. Ik wens je veel sterkte en success!!!!

Groetjes,
Nat

[amandake01]

Hey Nat,
Het probleem is dat ik in het verleden al vaak hulp heb moeten zoeken en dat mijn omgeving er nooit goed op reageerde. Toen mijn grootvader is overleden hebben ze me laten opnemen om hiermee overweg te kunnen en dit te kunnen plaatsen. Ik heb zo vaak hulp moeten zoeken, zo vaak slaappillen, antidepressiva's en kalmeerpillen moeten nemen om mijn eigen te kunnen bedwingen. Nu ik dit eindelijk kan plaatsen en me iets of wat goed voelde in mijn vel, krijg ik dit aan de hand. Niet alleen dit, dit is natuurljik al langer bezig dan van de ene dag op de andere. Het enige waar ik troost in kan vinden is in poetsen, hoe gek dit ook moet klinken. Ik heb sinds vorig jaar een eigen huis met mijn vriend en ik doe niets anders dan poetsen in dit huis. Er is nog geen moment geweest dat ik heb kunnen genieten van dit huis. Soms zie ik het als een vloek, sinds ik dit huis heb gekocht is alles veranderd, in de slechte zin dan wel! Dit huis heeft zo veel problemen en discussies te weeg gebracht dat ik enorm spijt heb dat ik dit ooit heb gekocht. Langs een kant had ik wel verwacht dat niets vanzelf gaat bij mij. Ik moet mijn hele leven al vechten voor hetgeen ik heb. Maar soms is er toch een sprankeltje hoop dat toch 'iets' vanzelf loopt, maar dat is dus niet voor mij weggelegd blijkbaar. Ik heb dus schrik om hulp te zoeken bij een psychologe of iemand die me hierin kan helpen omdat ik daar nu eindelijk van af ben. Ik wil niet weer laten merken aan de buitenwereld dat ik 'weeral' eens geen blijf weet met mezelf en 'weer' hulp nodig heb van de expert's. Tegen mijn vriend zeg ik er niets van omdat hij al genoeg zorgen heeft aan zijn hoofd met zijn zelfstandig bijberoep enzo. Dus ja, probeer ik dit alleen te verwerken en eigenlijk ook op te lossen, terwijl het niet in mijn handen meer ligt. Ik probeer echt waar positief te blijven maar dat is niet altijd even gemakkelijk. Ik probeer te hopen dat alles wel goed komt en dat het wel zal lukken uiteindelijk maar ik vrees er toch wel voor. En weet je, het ergste vind ik dat het niet eens bij gaat om kinderen. Ik wil natuurlijk doodgraag kinderen krijgen daar niet van. het gaat mij erom dat dit 'weer' eens iets is dat ik niet kan. Het is niet zo dat ik dag en nacht erover ben aan het piekeren dat ik kinderen wil. Of dat ik om de 5 voet een test haal om eens te controleren. Ik heb geduld hoor, het gaat mij erom dat er weer eens iets mis is bij mij.

Hey Moz

Het helpt me toch iets om hier mijn verhaal te kunnen doen en wat steun van anderen te krijgen of mensen te horen die ongeveer in hetzelfde schuitje zitten als mij.
Het stoort mij niet dat mijn vriend het anders ziet, of anders denkt als mij, maar een beetje steun en affectie kan ik toch wel verwachten, dacht ik. Als ik dit niet kan verwachten van hem... Wat voor zin heeft onze relatie dan nog eigenlijk? Ik houd natuurlijk van hem en ik zie hem graag, maar dat wil niet alles zeggen in deze wereld. Ik heb ook nood aan wat liefde en tijd die hij in mij mag steken. Maar soms vraag ik me toch af op welke plaats ik sta. Hij meent het allemaal niet slecht hoor, dat besef ik ook wel, maar hij zou toch wel wat meer moeite moeten doen voor onze relatie en er niet van uitgaan dat alles wel ok is tussen ons. Ik ben nu eenmaal anders, en ik streef naar perfectie op allle vlakken en ik begrijp ook dat niet iedereen zo is, daar kan ik ook mee leven. Maar een beetje water bij de wijn doen, zou ik toch enorm op prijs stellen. Gewoon kl*te dat hij niet naar mij wil luisteren en mij gewoon mijn eigen ding laat doen, op alle vlakken. Ik wou dat ik mijn leven opnieuw zou kunnen doen, met deze kennis en ervaringen erbij dan. Ik zou het toch heel anders aanpakken hoor! Ik kan me inbeelden dat er nog mensen zijn die dit denken. Het leven is gewoon niet eerlijk verdeeld en het is moeilijk voor mij om dit zomaar te aanvaarden.
Nog eventjes afwachten, woensdag weet ik hopelijk meer, na mijn testen mag ik terug bij hemzelf komen om te uitslagen te overlopen. Ben enorm zenuwachtig en bang voor de testen zelf.
Hopelijk komt er eindelijk goed nieuws uit de bus! Zal nu toch wel eens mogen.
Groetjes

[Lowiena]

Kan me heel goed voorstellen dat "hulp" zoeken gezien je voorgeschiedenis beangstigend is. Eens in de maand met een psycholoog of maatschappelijk werkster praten kan wel een heleboel schelen. Het is ook anders dan de vorige keer dan, toen ben je echt opgenomen en wist "iedereen" het waarschijnlijk ook. Nu hoef je het niet aan de grote klok te hangen. Je vriend natuurlijk, maar je kunt samen afspreken het voorloppig tussen jullie beide te houden. Als jij dan beter in je vel zit door die gesprekken wordt je als het goed is ook makkelijker in de omgang met anderen.
Heb zelf ook maanden met het ene lichamelijk klachtje na het anderen bij de HA gezeten, testen waar uit niks mis met me bleek te zijn, tot ik de vraag stelde aan mijn HA maak ik mezelf ziek, zo ben ik ook bij een psycholoog terecht gekomen. Een simpel vragen lijstje en voila ben ik zwaar overspannen tegen burn out aan.
Als ik jouw verhaal lees herkenning mijnzelf in die negatieve spiraal, echt hulp zoeken is niks om je voor te schamen ook al is het de zoveelstje keer, blijkbaar heb je gewoon nog wat meer hulp nodig en daar kun je je dan maar beter aan toegeven. En dat klinkt hier misschien makkelijk maar het heeft mij ook weken gekost om die stap te maken.
Je wilt toch niet iedereen in je omgeving afstompen en als jij straks weer het positief naar ze toe staat en ze er dan pas achter komen dat je hulp heb gehad, zullen ze daar veel opener voor zijn zou ik zo denken.
Misschien dat moedertje natuur nu gewoon je (geestelijke)gezondheid als drempel ziet, dat als je je straks weer lekker voelt, het zwanger worden dan ook gaat lukken.

Sterkte

[marmar]

Beste Amanda,

Ik begrijp je maar al te goed. Bij mij is ook NIETS vanzelf gekomen. Voor alles wat ik heb, heb ik moeten vechten. Maar ik ben trots op wat ik nu heb bereikt.
Ik dacht ook altijd dat ik de enige was die alle tegenslagen te verduren kreeg. Was de ene tegenslag nog niet opgelost kondigde de volgende zich al weer aan. Maar geloof me. Wanneer je verder gaat kijken heeft iedereen wel tegenslagen en lijkt het alsof iedereen het makkelijker heeft dan jij.
Ik heb het echt niet makkelijk gehad. Ik heb bijna mijn hele jeugd met een depressive en suicidale moeder thuis gezeten. Mijn beste vriendin is op 17 jarige leeftijd door een ongeval om het leven gekomen. Ik heb zelf een autoongeval gehad waarna ik door onkunde van artsen 3 1/2 jaar nodig heb gehad om te revalideren van een wiplash met heel veel terugslagen zo erg dat ik verlammingsverschijnselen had die niemand kon verklaren. Ik was heel erg bang dat het zo zou blijven. Nu ben ik in oktober gestopt met de pil en nu ben iedere ik drie van de vier weken ziek van de pijn in mijn lichaam. De artsen gaan nu ook verder kijken of het geen verkleving of iets dergelijks is.
En geloof me, bovenstaande is nog maar een fractie.
Ik laat je dit weten om je te laten zien dat ik echt weet waar ik over praat.
Ik heb ook een aantal keer een maatschappelijk werker benaderd om alles eens weer even rustig op een rijtje te kunnen zetten. Dit helpt echt. En zoals Lowiena zegt, je hoeft het niemand te vertellen. Het is echt geen schande hulp te vragen.
Wanneer je geestelijk beter in je vel zit kan je de rest ook veel beter aan. Ik kan me goed voorstellen dat je je erg druk maakt om die testen en dat dit veel stres met zich meebrengt. Ik hoop natuurlijk ook dat de testen positief uitvallen. Maar je zit echt in een negatieve spiraal waar je zelf moeilijk uitkomt. Ook voor de eventuele toekomstige zwangerschap/moederschap is het veel beter wanneer jijzelf goed in je vel zit. Ook dit heeft namelijk invloed op het zwanger raken. En ook het moederschap is echt niet altijd een pretje. Dat brengt ook moeilijke dingen met zich mee.

Lieve schat onthoudt alsjeblieft dat je niet de enige bent die veel tegenslagen te verduren krijgt.
Misschien dat je je daar een beetje aan kan troosten.
Heeeeeeel Veeeeeeel succes bij de artsen en ik zal voor je duimen.
Groetjes mij

[kaatje85]

Hey Amanda,

Ik begrijp hoe je je voelt, bij mij is ook geen eitje te ontdekken, ik heb PCOS en moet dus maar afwachten wanneer ik een eisprong ga krijgen, door middel van tempen enz.
Wij konden ook gelijk aan de Clomid, daar hebben we niet voor gekozen en niet omdat we geen kindjes willen maar omdat we eerst willen proberen zonder druk van medicijnen en hormonen wat je lichaam erg verstoord en heel heftig op kan reageren!!
Wij klussen dus "clean"!!
Asl het allemaal niet wil lukken gaan we aan de Persona en wil dat nog niet lukken dan gaan we naar de Clomid kijken!!
Maar genoeg over mij, als ik zo je verhalen lees dan merk ik dat je heel erg bij de pakken neer bent gaan zitten.
Makkelijk gezegd maar ik heb het ook gehad precies hetzelfde, ik wilde overal mee stoppen met huwelijk en met werk, met alles.
Ik kon alleen maar huile, huilen en huilen.
Tot dat ik zag dat mijn huwelijk er onder ging lijden en toen ben ik gaan denken wat mij liever is..... een kindje en een kapot huwelijk of een mooi huwelijk en geen kindje / of later een kindje op de tijd dat het gaat gebeuren!!!
Toen heb ik gekozen voor mijn huwelijk met de veronderstelling dat er echt een liefdes kindje voor ons komt.
Dus als ik zo jou verhaal lees dan zou ik zeggen weeg de dingen af, het leven draait niet alleen om een kindje krijgen maar om veel meer dan dat.
Zorg dat je in het reine komt met jezelf en de rust kan vinden en ga genieten van je mannetje, dan komt die kleine vanzelf of niet enzo niet dan moet je toch verder dus kan je toch maar beter alvast een tijd genoten hebben van elkaar en dat je samen verder kan!!
Het klinkt heel makkelijk maar geloof me het is echt het beste.
Je moet je zegeningen tellen niet de dingen die je niet hebt, tel je zegeningen maar eens, kijk eens hoe mooi de wereld is nu, zonnetje schijnt vogeltjes fluiten, de wereld is mooi nu geniet daar ook van.
En je hebt niemand nodig als je je rot voelt dan moet je het eerst zelf oplossen en dat kan met hulp van iemand maar je moet het toch zelf doen en dan samen met je mannetje.
Ik hoop dat je er een beetje uit gaat komen want je mist de mooie dingen van het leven.
Wil je mij mailen moet je me ff PB-en, als je het leuk vind en er zin in hebt!!!

Heel veel liefs en een hele dikke knuffel,

Karin

[amandake01]

Dag allemaal,

Het klinkt gek, maar het is fijn om te horen dat niet iedereen alles vanzelf in de schoot geworden krijgt. Ik besef nu zelf ook wel dat ik niet goed bezig ben, en dat ik deze negatieve cirkel toch ooit moet doorbreken. Maar ik 'hoop' nog steeds dat dit lukt zonder hulp van buitenaf en dat ik sterk genoeg ben om hieruit te komen. Ik besef wel dat een deskundige me sneller kan helpen om terug wat positiever door het leven te gaan. Maar ik durf die stap nog niet te zetten, nu toch nog niet. Mss dat ik er morgen weer anders over denk hoor, dat kan zijn! Maar op dit moment wil ik even tot mezelf eens denken wat ik in hemelsnaam wil aanvangen met mij leven, mijn partner, kinderen, dit huis... Zoveel stof om na te denken he. Als ik aan denk komen de tranen al naar boven eigenlijk. Morgen is D-day en moet eerlijk toegeven heb verschrikkelijke schrik ervoor! dat het pijn doet, dat ze iets gaan vinden wat het nog erger gaat maken.
Ik heb vandaag ook nog eens slecht nieuws gehad over mijn knie: blijkbaar is mijn knieschijf krom getrokken en leunt hij nu naar binnen toe. Te fel naar binnen toe. Moet ik kine gaan volgen en een steunding dragen en na drie tot vier maanden afwachten of het beter is en zoiet terug om te operen. Pfff, dit bedoel ik net he, het ene probleem is nog niet opgelost en de volgende staat al aan de deur te kloppen, zoo super vermoeiend, zit er zo diep in, dat ik niet eens meer weet welk probleem eerst op te lossen en waar eerst te beginnen.
Ik ga maar geduldig wachten tot morgen en hopen tot in het diepste van mijn hart, dat het goed nieuws is en dat alleen mijn eisprong een probleem is.
Ik houd jullie allemaal op de hoogte zal morgen een mailtje terug plaatsen.
Ook wil ik jullie bedanken voor jullie goede zorgen over mij, goede steun en positieve opmerkingen, deze dingen helpen mij echt vooruit!!
Groetjes en tot morgen
xxx

[sproeki]

hai Amanda, jeetje meis! wat een verhaal...
Heel duidelijk is het dat je het nu heel zwaar hebt, en ik begrijp dat je nog geen hulp in wil/kan roepen van een psycholoog of iets...
Kan me dat goed voorstellen hoor! en in het verleden begreep ik dat je het ook allemaal al eens geprobeerd hebt.
Toen ik in een diep, diep dal zat en ook niet meer naar de psycholoog wilde ben ik begonnen met voetreflex. Oke, niet iedereen gelooft hierin maar het heeft mij echt waanzinnig geholpen, ongeloofelijk wat dat voor een effect kan hebben.
Ik had het idee dat ik gewoon even wat voor mezelf deed! voetreflex, schoonheidsspecialiste, maar ook gewoon een uur in bad met een kopje thee, een maskertje en een tijdschrift, echt even alleen een paar dingetjes doen waar je je (ondanks de omstandigheden) prettig bij voelt.( Ik had ook het grote geluk een waanzinnige lieve vrouw te treffen die voetreflex bij mij deed en praten we aan 1 stuk door! het was gewoon minder beladen dan bij de psycholoog!
Ieder persoon is natuurlijk anders maar probeer stukje bij beetje uit dit dal te komen en wees lief voor jezelf.
Ik wens je ontzettend veel sterkte en geluk toe, veel liefs en een dikke knuffel Sproekie.

[amandake01]

Dag allemaal,

Ik ben dus gisteren nr de fertilteitarts geweest voor een HSG test. Deze test raad ik niemand aan!! Als ze je vertellen dat je ze baarmoeder en eierstokken en eileiders nader willen onderzoeken zou ik dit nooit meer toelaten. Het vervelende bij mij is, dat ik weinig of geen uitleg heb gehad voor ze dit deden. Ik wist alleen dat ze dus een onderzoek wouden doen, om te zien hoe het sperma zogezegd zou lopen enom te zoeken nr afwijkingen. Meer niet!!
Wist ik niet dat dit zo'n pijnlijke gebeurtenis zou zijn!! Ik heb echt het leven uit me geschreeuwd van de pijn en de verplegers rondom me echt afgeblafd voor al het vuil dat er bestaat. Natuurlijk geneer ik me er nu om, maar op dat moment ben je zo kwaad en gefrustreerd dat dat allemaal zo een pijn doet.
Ik kwam daar dus aan en mocht redelijk snel nr binnen, ik moest alles onderaan uitdoen en kreeg een schortje om aan te doen. Ik moest op een tafel gaan liggen en even wachten opd e persoonlijke assistente. Die kwam na 10 minuten al binnen en begon uit te leggen wat ze ging doen. Ze moest dus van die 'spreiders' hebben die je vagina uiteen strekken om het contrast in te spuiten. ook zei ze dat dit enorm pijn doet als ze het inspuit... Ik al enorm zenuwachtig en opgejaagd voor de pijn die ging komen. Eerst die spreiders inwendig insteken, dat voelde ik nauwelijks, een klein prikje en die zaten vast. Toen ontsmetten, beetje koud maar dat is te doen he. Toen kwam het, het inspuiten, ik kan de pijn niet eens beschreven. Het liefst vanal wou ik stokstijf blijven liggen en hopen dat het gewoon overging. Ik had echt het gevoel dat ik het niet ging uithouden van de pijn. Dan moet je je nog eens draaien nr links en nr rechts voor zo ook een foto te maken met al die instrumenten inwendig in je lichaam, echt verschrikkelijk. Heb gisteren de hele dag krampen gehad en massaal bloedverlies. Vandaag is het wat beter, niet helemaal weg hoor, dat niet, maar niet zo intens meer als gisteren toch. voel me nog altijd belabberd, vind het ook enorm erg dat mijn vriend er niet bij was, gewoon om er voor mij te zijn, mijn schoonmoeder was mee, maar niet mee binnen, dat wou ik niet!!
Toen terug nr de dokter voor de uitslagen, waren die nog niet binnen en heb ik terug een afspraak moeten maken voor volgende week dinsdag om 10.10u. Ben enorm benieuwd natuurlijk en dan is mijn vriend vrij, hij heeft een weekje verlof dus kan hij wel met me meegaan. Heb wel een gek gevoel, stel ze vinden niets, dan zou ik teleurgesteld zijn dat ik zo een pijn heb ondergaan voor niets! Maar als ze wel iets vinden zou ik niet weten tot wat of wie ik in staat zou zijn. Gek he, zo'n dubbel gevoel, weet neit goed wat ermee te doen eigenlijk.
Weet je, ik wil gewoon dat het allemaal snel achter de rug is, dat ze me zeggen waar het op staat en gedaan! Dat ik weet wat ik eraan kan doen en hoe en meer neit. Ben die onderzoeken en dokters en facturen nu toch wel super moe hoor! Zo dure rekeningen die we binnenkrijgen, het is het wel waard, begrijp me niet verkeerd hoor, maar is toch een serieuze hap uit je budget weer al eens.
Dan mijn knie, ben nu begonnen met kinesist om te kijken en hopen dat het toch helpt. Ben het zo moe, dokters, ziekenhuizen, uitslagen, wachten op uitslagen, bloed trekken, onderzoeken,... Al die angst die stress die machterloosheid, voor mij is het toch wel welletjes geweest nu. Het hoeft niet meer, mijn moed is op dit moment echt op! Eerst had ik nog de kracht om mezelf moed in te pompen dat het het uiteindelijk wel waard is, maar nu heb ik zoiets van, laat het gewoon hoe het is.
Doet pijn om het te zeggen maar het is gewoon de waarheid op dit moment.
ZO, nu weten jullie al ietsje meer, en evenveel als mij natuurlijk!
Zal jullie zeker op de hoogte houden en vind het heel tof dat ik zo veel reactie's van andere krijg, geeft mij toch positieve kracht ergens vanbinnen.
Tot morgen of zo
dada xxx

[amandake01]

hallo iedereen,

Ik wou echt waar dat ik goed nieuws had, maar spijtig genoeg is er nog eens slecht nieuws voor mij
Gisteren ben ik gaan werken (was donderdag vrij) en voelde me niet goed. Was heel duizelig en had braakneigingen. Dus hebben ze me van hetwerk nr huis gestuurd. Rechtstreeks daarna terug nr mjn fertiliteitsarts gebeld, maar hij was niet daar, dus nr de assistente van hem en nu blijkt dat het onderzoek niet goed is afgelopen. Ze hebben onmiddellijk infuus geprikt en bloed getrokken en een vaginale echo, waaruit blijkt dat de contrast vloeistof niet wegvloeit bij mij, dus niet vaginaal, maar dat deze zich op heeft gestapeld in mijn buikholte en baarmoeder en dat dit is aan het infecteren. Heb antibiotica gekregen verschillende soorten en moet afwachten tot morgen om te kijken of het werkt. Als ik morgen nog pijn moest hebben, wordt ik onmiddellijk opgenomen en via een bakster wordt dan antibiotica gegeven voor de infectie. In totaal is er een kans van 1 op 1000 mensen die dit krijgt, en ik zit er weer eens bij. Maar goedd at mijn vriend verlof heeft vanaf gisteren en heel volgende week, want op het moment gaat het me helemaal niet en doet echt alles wat ik doe pijn! Heb wel enorm veel aan mijn mama die de hele dag hier is geweest om mij wat ik de gaten te houden. Stel ik enorm op prijs!
Vind het gewoon jammer dat ik dit weer eens moet ervaren en dat de pijn zo intens pijnlijk is. Zo zie je wat ik bedoel dat uitgerekend IK dit weer eens moet ondervinden. :!:
Nu is het nog afwachten tot morgen om te kijken of het goed betert en anders zal ik maar terug gaann r het ziekenhuis.
Zal jullie zeker op de hoogte houden.
Groetjes xxx

[Lowiena]

Een hele dikke knuffel,

Het zit je ook echt niet mee. Hoop dat de antibiotica hun werk aan het doen zijn en je je al weer een stuk beter voelt en dus niet naar het ziekenhuis hoeft/bent.

Was er van het weekend niet thuis anders had ik wel eerder gereageerd.

Veel sterkte
en dat je nu eindelijk eens iets zonnigs te beleven krijgt.

[amandake01]

Hallo allemaal,
Ondertussen gaat het lichtjes beter met mij. Heb enorm veel blauwe plekken op mijn armen van die infuus en bloed te trekken,... Maar met de antibiotica gaat het wel. Heb ook voltaren pijnstilling gekregen tegen de echt verschrikkelijke pijn. Maar begin me echt wat beter te voelen, maar goed ook eigenlijk. Dit wens ik echt waar niemand toe, zo iets pijnlijks en verschrikkelijks. Jammer dat juist ik weer een infectie krijg aan mijn baarmoeder door mijn HSG test. Het vocht is blijven vasthangen in mijn buikholte en baarmoeder en mijn lichaam infecteerde helemaal. Nu is dit ondertussen veel beter (ben op controle geweest). Heb terug zin om te gaan werken. Mag morgen een halve proberen op het werk, om te kijken of dit gaat, zo niet gaan we de rest van de week terug thuis blijven natuurlijk. Maar wil echt proberen (zeker omdat ik zo problemen heb met mijn contracten en zo)
*-* Moz *-*
Is helemaal niet erg als je eens kort reageert, stoort me helemaal niet hoor ;-) Vind het al leuk dat mensen reageren en met me inzitten dat is ook belangrijk voor mij.

*-* Lowiena *-*

Hoop echt dat het eens positief nieuws is, of dat ik ineens 'out of the bleu' zwanger geraak, dat zou toch wel hemels zijn. Het mag nu toch wel eens meevallen voor mij.

Dames, ik heb ondertussen de uitslagen,

Mijn HSG test was redelijk goed.
eierstokken => Slechte eierstokken, zeker met kinderwens, slechte follikels
Eileiders => Minder goede doorgang nr de eierstokken toe, maar is mogelijk (is ook al iets)
Baarmoeder => In orde, wel wat dieper dan normaal, maar geen probleem voor kindjes

Mijn vriend:
Bloed => In orde
Sperma => Te weinig zaadcellen (men moet er normaal 20 miljoen produceren waarvan 5 % goede, en hij heeft er maar 1.7 miljoen waarvan 1 % goed is)
Kwaliteit was ook niet opperbest, niet heel erg snel

Nu volgt: Bloed opnieuw bij mijn vriend, teelbalonderzoek (echo), en sperma binnenbrengen (nu maandag), en dan terug nr fertiliteit voor uitslagen.
Volgens mij zijn we bijna door alle onderzoeken heen. Ik hoop het van harte want geestelijk gaat het steeds minder goed, en onze relatie begint hier ook al barsten van te vertonen. Regelmatig ruzie's voor DE kinderwens, voor hem moet het natuurlijk gaan en anders NIET. Terwijl ik van pricipe ben dat ik gerust een handje geholpen wil worden als het niet zou gaan natuurlijk, anders ook liever natuurlijk.
Het is dus weer eventjes afwachten, hoop dat onze relatie sterk genoeg is om dit te winnen maar om eerlijk te zijn, hoe minder we er samen over praten, hoe beter. Terwijl iedereen ons aanraadt meer ermee bezig te zijn, maar dat is bij ons dus niet het geval.
Ik houd jullie zeker op de hoogte.
Veel succes voor de rest
xxx

[Athena]

@Amanda,

Ik zou eerder aanraden van er minder mee bezig te zijn, soms bij mij mannen heeft het niet zo goed effect (extra stress) als je er vaak (te vaak) over bezig bent. Bij ons moet het ook op een 'onnatuurlijke' manier ooit eens lukken maar door er vaak met hem over te praten (wrijf je natuurlijk tig keren in zen neus dat het probleem bij hem of ook bij hem ligt) dat er discussies en al dan niet ruzie van komt.

Persoonlijk denk ik dat de relatie samen eerst moet primeren, samen sterk staan, een goeie band opbouwen en dan samen de stappen doorstaan (soms wel makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk).

[amandake01]

Hey Athena,

Ja, je kan wel gelijk hebben, vind het gewoon jammer dat hij het niet ziet zitten om onderzoeken te doen, terwijl ik wel al verschillende vervelende onderzoeken heb moeten doen. Ik wil er alles aan doen om de oorzaak te vinden van het niet zwanger geraken, terwijl hij het wel ok vind als IK die onderzoeken moet laten doen, maar als HIJ eens een vervelende onderzoek moet laten doen, is het wel wat anders!
Maandag moet zijn sperma terug binnen en dan gaat hij alle testen in een keer doen, bloed trekken en teelbaalecho. Ik snap ook dat dit niet gezellig om te doen is, maar ik heb zo vaak mijn benen moeten opendoen voor de fertiliteitsarts en dan nupas in het ziekenhuis, voor verschillende dokters. Ik vind dit ook niet gezellig hoor, helemaal niet!
Zal je raad toch op volgen en er wat minder met hem over praten, tot onze relatie sterk genoeg is om dit aan te kunnen. Want op dit moment zijn we er nog niet. Ik heb moeite met sommige van zijn uitspraken over het 'niet zwanger geraken'. Hij wilt het alleen op de natuurlijke manier of met pillen (door mij ingenomen dan natuurlijk). Zolang hij eigenlijk zo weinig mogelijk moet doen. Hij verricht de 'daad' en de rest is aan mij! Terwijl ik ook een gedeelte van 'de daad' verricht natuurlijk.
Mannen zien dit blijkbaar heel anders dan dat het is. Ik vind het gewoon niet correct dat vrouwen alles er voor over moeten hebben voor kinderen te kunnen krijgen, terwijl de mannen rustig afwachten en alles eens goed bekijken. Zij mogen er in mijn ogen ook iets voor over hebben hoor. Ik verwacht eigenlijk heel weinig op dit vlak, een beetje steun wat begrip, troost als het nodig is en dat hij zijn ding ook doet. Maar bij ons is het grote probleem dat ik er echt 'alles' voor overhem om een kindje te kunnen krijgen, terwijl hij er niet zo over denkt. Hij zegt ook altijd, wat komt, dat komt. Komt he tniet, dan is het zo. Terwijl ik meer zoiets heb van, komt het des te beter, liever nu dan morgen, komt het niet, wat is er mis en wat kan ik eraan doen? ZO denk ik erover. Maar hij niet!
Nu, ik ga het wat op zijn beloop laten gaan, tot en met maandag laat ik hem gewoon gerust en er zelf eens goed over nadenken. Maandag ga ik met hem mee, om er voor hem te zijn natuurlijk, en dan wachten we rustig de resultaten af. Veel wachten op uitslagen he, dat is het vervelende van heel de zaak. En Oh zo dure rekeningen van het ziekenhuis, dat is ook natuurlijk een feit!
Alle, dames, ga jullie laten, ga vandaag proberen te werken.
Vele groetjes aan jullie, en zal jullie zeker op de hoogte houden!!
dada Amanda

[Athena]

mijn vriend ziet al die testen, potje vullen ook echt als een 'moeten' . Maar bij mij heeft hij weinig keus of ik gebruik men temperament :mrgreen:

ik zou eerder zo reageren van 'ah jij wilt er niks voor doen, ja pech dan geen kinderen voor jouw' .. dan denken ze mss 2 keer na. Als er kinderen gewenst zijn door allebei zullen beide partner er iets voor moeten doen. Ik snap je best over dat je zelf altijd met de benen wijd moet en noem maar op, zit ik ook niks bij in.. maar de andere helft moet natuurlijk ook wel ff moeite doen.. willen of niet :twisted:

[kaatje85]

Ha,

Het zinnetje dat mannen het anders zien dan vrouwen wil ik graag even ontkrachtigen.
Spreek aub voor je eigen man, die van mij is helemaal op 1 lijn met mij en op het moment nog erger bezig met kinderen dan ik.
Toen wij net hoorde dat ik PCOS had was ik een en al drama en hij zo relaxt tot hij las wat het was en wat het allemaal in houdt!!
Nu heb ik het een plekje gegeven en denk ik zo: Komt er een kleine is het goed, komt het niet dan houden we hoop maar wachten we rustig af.
Ik maakte mezelf helemaal gek met het idee dat ik geen kindje kon krijgen maar ik ben niet onvruchtbaar ofzo, ik kan nog zoveel doen om een kindje te krijgen, hormonen enz!!!
Mijn mannetje ging naar het ziekenhuis om zijn potje te vullen zonder zeuren en ik weet zeker dat hij het niet erg zou vinden als er meer zou moeten gebeuren, maar zijn zaad is gewoon goed is dus gelukkig niets mis mee en is het dus niet nodig voor verdere onderzoeken!!!

Maar ik zeg dat niet alle mannen zo zijn zoals jullie mannen, misschien hebben jullie mannen nog tijd nodig om het een plekje te kunnen geven en het te accepteren, ik weet het niet hoor!!

Amanda, probeer echt het aan de kant te schuiven en je op andere dingen te storten, je gaat er aan onder door zo!!

Heel veel liefs en sterkte, Karin

[amandake01]

Dag allemaal,

Dus: korte update: normaal moesten we vndg dus bloed laten trekken, sperma binnenbrengen en teelbalecho, maar helaas! mijn vriend had er vandaag niet zo'n zin in en dus moeten we het gaan verschuiven naar volgende week maandag!! zo dingen bedoelen ik nu echt! Dit is een typisch voorbeeld ervan! Hij ziet dit net zoals Athena zegt, als een 'must' hij 'moet' dit doen 'voor mij' omdat 'ik' kinderen wil krijgen en hij blijkbaar minder. Ik heb geprobeerd me er niet over op te jagen en heb het over me heen laten gaan, ik zal wel maar eens weer wachten. Het frustrende is, dat we nu weer een week langer moeten wachten hiervoor. Dat haat ik dus, hij moet toch ook inzien dat ik graag van al die testen af wil zijn zodat we eindelijk weten wat we er aan kunnen doen. Dat is toch de bedoeling van alles? Uitzoeken wat er mis en en dat kijken welke oplossingen het beste zijn in onze situatie. Dat dacht ik toch altijd. Maar ik heb zo de indruk dat hij schrik heeft voor de testen te doen,g ewoon om de uitslagen te weten te komen. Blijkbaar heeft hij enorm schrik dat er iets mis is met hem. Qua sperma dan toch. Het ergste is dat ik niet eens zou weten hoe ik hierop zou moeten reageren dan. Stel dat ze ons de 26ste deze maand zeggen dat inderdaad zijn sperma een probleem is waardoor we waarschijnlijk geen kinderen kunnen krijgen. Dan weet ik dat hij er ook moeilijk mee zal hebben aangezien we dan beide weten dat hij het probleem van kinderloos blijven is. Maar ik zou echt niet weten of ik zoiets zou hebben van, hmm ja kan gebeuren, hij kan er ook niets aan doen, het is niet dat hij dit zelf heeft gewild. Of dat ik meer zou neigen naar, tja, eigenlijk is dit dus zijn fout dat we geen kinderen kunnen krijgen, want als ik met iemand anders zou samen zijn, zou het mss wel lukken om kinderen te kunnen krijgen. Aangezien ik niet weet hoe ik dan zal reageren, weet ik nu ook nog niet wat dit met 'ons' zal doen natuurlijk. Ik hoop van harte dat er niets mis is, aangezien ze ons zeiden dat het wel eens voorkwam dat mannen bij de 'eerste productie' wel eens onvoldoende presteren en dat dit de 'tweede keer' veel beter zou moeten zijn. Maar de vraag is of dit ook bij ons het geval wel zal zijn, natuurlijk hopen we beide dat het enkel aan mijn eisprong ligt (en dat dit op de een of andere manier verholpen kan worden natuurlijk). Maar als dit niet zo is, wat dan?? Wat kunnen we dan nog doen, als blijkt dat zijn sperma helemaal niet goed is, dus niet snel genoeg, te weinig en slechte kwaliteit, veel goeds blijft er dan natuurlijk niet meer over. Dus zal er ook weinig of niets aan te doen zijn, dan de kinderwens te laten zijn voor wat het is. En daar komt dan mijn probleem: kan ik dit wel gewoon achter mij laten en verder leven zonder kinderen? De gedachte dat ik 'nooit' kinderen zal kunnen hebben en dat ik altijd maar samen met hem en mijn hond het zal moeten doen, jaagt mij angst en verdriet aan. Als ik eraan denk krijg ik tranen in mijn ogen want zo had ik mijn leven nooit gezien. Ik had altijd gedacht dat er zeker 1 kind zou komen tot 2 kinderen maar blijkbaar was dit vroeger een wens en op dit moment een groot vraagteken.
Ik hoop dat het allemaal wel goed zal komen maar als ze je al waarschuwen dat er een kans bestaat dat als zijn sperma inderdaad niet goed is dat we geen kinderen zullen hebben, begin je toch serieus na te denken over je leven en je toekomst verder. En natuurlijk wat er buiten het zelf 'maken' van kinderen nog allemaal kan. Optie's bekijken. Wat dan leidt tot een volgend struikelblok, hij wil niet adopteren of zo, en ik zou als het echt niet zou gaan, wel willen adopteren. Dus dan zijn weer eens grote zorgen voor later. Maar die zorgen die er later al dan niet zullen komen boezemen we enorm schrik aan, want ik weet niet of wij met ons twee er uit zullen geraken. Aangezien we toch een andere kijk hebben op onze toekomst. Hij heeft zijn eigen zaak en zijn werk dan nog. Ik heb???? bitter weinig eigenlijk. Mijn huis (waar eigenlijk alleen maar heeeel veeeel werk in te doen is) en mijn hond waar ik dan wel plezier aan beleef deze tijden. Het rare vind ik dan, als we er niet over praten lijken wij doodgelukkig, de laatste week gaat hij terug zoo super goed tussen ons, maar ik durf niets te vragen of te zeggen over het ziekenhuis en kinderen voor de schik dat we een serieuze ruzie tegenmoed zullen gaan. Uiteindelijk zullen we dit gesprek wel eens moeten voeren maar ik stel dit liever zo lang mogelijk uit, om de leuke en fijne tijd die we nu hebben nog een beetje te koesteren.
We zullen wel zien. Zal jullie zeker op de hoogte houden.
Iemand met goede raad of zo??
Groetjes Amanda

[amandake01]

Dag dames,

Korte update:
Nog steeds gn bloed laten trekken niet naar het ziekenhuis geweest, altijd een excuus voor alles. Maandstonden gaan een van dees doorkomen, heb enorme buik, rug en beenpijn. Pfff, weer nix deze maand, zoals ik wel dacht maar had toch nog dat sprankeltje hoop.
Ik ga de moed toch stilletjes opgeven want ben al die teleurstellingen nu echt wel moe!!
Tot de volgende xxx groetjes en nog veel succes!!

[Athena]

Amanda, misschien kan je voorlopig ff een 'rustpauze' pakken, en wie weet wordt je wel onverwacht zwanger, dat is nog al gebeurt als ik zo lees op het forum.

ik wens je alvast heel veel succes met het tot rust komen en we hopen toch dat je nog is af en toe komt mee piepen hier op het forum hé

groetjes

[amandake01]

Dag allemaal,

Ik heb het heft in eigen handen genomen en een afspraak gemaakt voor mijn vriend voor zijn sperma binnen te brengen. We hadden wat geluk, hij mag volgende week maandag al gaan om 10u. het enige vervelende is dat ik dan aan het werken ben. maar langs de andere kant, de keer ervoor, toen hij moest gaan, en geen zin had, had ik wel vrij, en kon ik met hem mee gaan, maar meneer had geen zin en is gewoon zonder af te bellen niet gegaan. Dus he ik nu zoiets van, ja eigen schuld nu zal je toch alleen moeten gaan, zonder mij. Hij moet ook nog die bijkomende testen uitvoeren maar dat kunnen we de dinsdag ook nog altijd laten doen, dan ben ik er bij, mss dat dat inderdaad wel leuker is.
En dan heb ik nog een neiuwe afspraak gemaakt bij de fertiliteitsarts zelf voor die uitslagen te bekijken. De 16de juni moeen we samen gaan.
Weet je wat ik zo toevallig vind, de 16de juni, loopt net mijn contract af op mijn werk, normaal wordt dat verlengd, maar met mijn ellendige vorige baas (heb ondertussen een nieuwe zaakvoerder), heb ik maar drie maanden verlenging gehad.
Nu zit ik nog met iets vervelends: ik moest vorige week vrijdag ongi worden maar ze zijn nog steeds niet doorgekomen. Had wel constant het gevoel dat ze zouden komen, maar dat is dus niet het geval geweest. Wil neit te hard hopen voor het beste, maar toch, diep vanbinnen zit dat sprankeltje hoop op een zwangerschap. En ik ga zo teleurgesteld zijn als dit niet zo zal zijn vrees ik.
Nu, mijn vraag, weet iemand hier, wanneer ik kan testen en wanneer de test zeker zal aantonen dat ik zwanger ben of niet? Ik wil niet te vroeg testen en dan dat ik erna nog eens moet testen, ik ben nu 6 dgn overtijd.
Iemand een idee
alvast bedankt!
groetjes ikke

[Fleur de Lys]

Testen meid, NU! 6 dagen overtijd is hartstikke lang!
Heb ik ook gedaan; de keer voor het raak was was ik 4 dagen overtijd en toen was het negatief dus de volgende ronde durfde ik niet te hopen, heb ik een week gehad en toen knalde de plus van de clearblue.
Meten is weten!

Succes!

Groetjes, Fleur

[Frummel]

Gewoon testen meid, zoals Fleur zegt, NU. En het liefst samen met je hubbie. Mocht het raak blijken, kun je meteen ophouden met je zorgen te maken of je vriend maandag wel of niet zijn kwakkie inlevert. Is het niet raak, dan is hij hopelijk gemotiveerd maandag ook echt te gaan.

veel succes,
Frummel

[Meissie]

Hoi Amanda,

Wat een ellende allemaal voor je! Ik heb net alle berichten even gelezen. Ik heb een heel naar gevoel bij jullie relatie. Is dat wel de man waar je oud mee wilt worden?? Je kan geen belangrijke gesprekken met hem voeren en hij heeft niet dezelfde drang om er alles aan te doen om kinderen te krijgen. Daarbij komt nog eens dat hij jou in zo'n belangrijke fase van je leven helemaal niet steunt. Is dat niet 1 van je grootste problemen? Zit je daarom misschien niet goed in je vel? Ik kan het mis hebben hoor. En dat hoop ik voor je. Maar ik zou toch eerst mijn relatie eens goed overwegen, voordat ik met kinderen begon.
Ik hoop dat je eruit komt en wens je het allerbeste!

Groeten Meissie

[hoop1970]

@Amanda,

Ik moet meissie ook een beetje gelijk geven in deze hoor...
Kinderen krijgen doe je samen en vooral in deze fase is steun van elkaar toch heel erg belangrijk.
Het is geen kwestie van iemand de schuld (kunnen) geven, het is verschrikkelijk als blijkt dat er bij één van de twee iets mis is, maar dan is er wel duidelijkheid en kun je mogelijke andere opties overwegen.
Maar eh... ga eerst eens even lekker testen, wie weet???
Heel veel succes en sterkte!
Hoop

[amandake01]

hallo,

Zwangerschapstest NEGATIEF!! De zoveelste op rij natuurlijk weer eens...
Heb mijn duiveltjes nog steeds niet gekregen ondertussen, pfff, snap het allemaal niet goed. Heb (denk ik) ook geen eisprong gehad. Weet eigenlijk niet wat ik moet voelen dan of zien heb er echt geen idee van. :?: :?:


Denk dat onze relatie misschien niet helemaal goed ineen zit. En er zijn idd enkele dingen waar ik me matig over steun bij mijn vriend, maar ik denk dat iedereen dat wel heeft. Bij mij gaat het nu om zijn slordigheid voornamelijk. En nu dan met 'proberen zwanger te worden', weet ik niet goed wat hij er allemaal van denkt. Want zoals je al zei, praten we er eigenlijk heel weinig over. MIJn vriend is meer iemand die wilt afwachten terwijl ik zoiets heb van, na een heel jaar te proberen wil ik nu wel eens iets eraan doen en wat pilletjes of spuitjes of eender innemen om dan de kans gewoon te vergroten. Hij is zo niet, hij wil alles op de natuurlijke manier, zonder hulpmiddelen. En dat is bij ons in dit geval niet mogelijk. Als ik geen eisprong heb, kan ik NOOIT zwanger geraken zonder hulp. Ze kunnen proberen mijn eisprong op te wekken en daar sta ik enorm voor open, maar als hij zijn testen niet laat uitvoeren kan de dokter mij ook niet helpen. Heb een zeer vreemde dokter: hij wil eerst ons beide veel testen laten doen, en dan op het einde alles overlopen en met oplossingen komen. Logisch zou je zeggen, maar mijn testen zijn voorbij ze weten wat er scheelt, maar ze willen wachten op mijn vriend zijn testen. Maar als hij dus niet gaat of niet wil gaan, kan ik ook niet te weten komen wat de oplossing is voor mijn probleem. En dat snapt hij gewoon niet goed. Hij zegt, als er nix mis is met u, dan is het bij mij. En daarmee gedaan! Terwijl ik dan zoiets heb, bij wie er ook een probleem moest zijn, dat kan mss simpelweg opgelost worden. En ik vind dat je die oplossing tenminste moet overwegen! Mss dat ik raar ineen zit, maar zo denk ik er eenmaal over, en ik kom niet terug op mijn gedachtegang.
Dus, ik denk niet dat het gaat over 'niet houden van'. Ik denk meer dat ik gewoon super moeilijk ineen zit. Wat ik ook wel snap, ik heb nu eenmaal heel veel dingen die volgens mijn regels moeten gaan. Heb dwangnurose, poetsfreak (met een hond :!: ), en dan nu zwanger proberen te worden. Snap mijn vriend 'nu' ook wel. Vroeger niet. Het is niet zo makkelijk met mij samen te leven. Ben geen gemakkelijke. Maar hij ook niet. En we wonen pas een jaar samen dus is nu nog de grenzen afstasten en hopelijk tot een besluit komen. Hoop naar de toekomst toe dat hij toch meer zijn mening gaat geven en meer met mij over dingen gaat praten want dat stoort me ook dus wel enorm. Ik ben er toch voor hem, ik wil naar hem luisteren. Maar ik verwacht hetzelfde terug. en dat is niet altijd zo.
Ik houd van hem hoor, maar soms zijn mijn frustratie's groter dan mijn liefde voor hem.
Over mijn testje: Weet niet goed meer wat te doen. Tranen in mijn ogen, snap het gewoonweg niet, had nooit gedacht dat ik er zo moeilijk mee zou hebben.
Greetz xxx

[kaatje85]

Ha lief Amandake,

Meiske meiske meiske, wat is dit rot allemaal!!
Ik denk dat je eens een heel goed gesprek met je mannetje aan moet gaan!!
Vraag nou eens wat hij wil en dan pas zeggen wat jij wil.
In een huwelijk/relatie is het niet: Nu ben je van mij maar Ik ben er voor jou!!
Als jij weet wat hij wil kan je jouw wens erop aan passen en andersom uiteraard!!!
Maar ik weet uit ervaring dat je met alleen jouw wens er niet komt!!
Je moet er samen helemaal voor willen gaan en als hij dat zonder verdere onderzoeken wil dan moet je daar mee ophouden, je wilt toch samen met hem een kindje niet alleen een kindje van jezelf!!
En als hij er niet klaar voor is om al die dingen te doen dan doe je even een tijdje "clean" vrijen en spreek je een tijd af samen met hem wanneer het de juiste tijd is om een stapje verder te doen.
Ik heb het idee als je zo door gaat dat je hem kwijt gaat raken!!
Ik wil niet negatief zijn maar zo komt het op mij over!!

Als je eenmaal voor elkaar kiest ben je 1 en niet 2 verschillende personen, nee je stemt je leven samen af op een en hetzelfde doel, namelijk (voor jullie) een kindje krijgen!!

Heel veel liefs en sterkte met alles.
Geniet van en met elkaar, het leven is zo mooi!!

Kus, Karin

[amandake01]

Ha lief Amandake,

Meiske meiske meiske, wat is dit rot allemaal!!
Ik denk dat je eens een heel goed gesprek met je mannetje aan moet gaan!!
Vraag nou eens wat hij wil en dan pas zeggen wat jij wil.
In een huwelijk/relatie is het niet: Nu ben je van mij maar Ik ben er voor jou!!
Als jij weet wat hij wil kan je jouw wens erop aan passen en andersom uiteraard!!!
Maar ik weet uit ervaring dat je met alleen jouw wens er niet komt!!
Je moet er samen helemaal voor willen gaan en als hij dat zonder verdere onderzoeken wil dan moet je daar mee ophouden, je wilt toch samen met hem een kindje niet alleen een kindje van jezelf!!
En als hij er niet klaar voor is om al die dingen te doen dan doe je even een tijdje "clean" vrijen en spreek je een tijd af samen met hem wanneer het de juiste tijd is om een stapje verder te doen.
Ik heb het idee als je zo door gaat dat je hem kwijt gaat raken!!
Ik wil niet negatief zijn maar zo komt het op mij over!!

Als je eenmaal voor elkaar kiest ben je 1 en niet 2 verschillende personen, nee je stemt je leven samen af op een en hetzelfde doel, namelijk (voor jullie) een kindje krijgen!!

Heel veel liefs en sterkte met alles.
Geniet van en met elkaar, het leven is zo mooi!!

Kus, Karin

Hey Karin,

Denk toch dat het mis overkomt hoor! Hij is wel degelijk klaar voor kinderen en beseft ook wat dit inhoudt. Het probleem is dat we beiden al verder kijken en stel dat we niet 'zo' zwanger kunnen geraken dan zou ik er toch no geen paar andere behandelingen voor over hebben om te kijken of dit zou werken, IVF en zo. Geen probleem voor mij! Maar voor hem zou het natuurlijk moeten gaan of anders liever niet. Hij heeft een ander standpunt erin als ik. We praten geregeld over kinderen en opvoeding en hoe we het wel en niet zullen aanpakken en dat we beide over 1 lijn moeten denken en veel van die belangrijke dingen. Dus het is neit zo dat we niet aan kinderen denken hoor, in tegendeel. Hij is er wel klaar voor dat is een feit, dat heeft hij me vorig weekend heel duidelijk gemaakt. Maar ik ben na een jaar het wachten en de negatieve testen moe, terwijl hij zoiets heeft van, het zal wel uiteindelijk komen heb ik meer zoiets van, het lijkt dat er iets mis is....
Maar snap wel wat je bedoelt hoor, we moeten meer over NU praten en minder over LATER en dat is ons enige probleem. We moeten eerst het kindje kunnen maken alvorens we ze gaan opvoeden. maar er wordt aan gewerkt op het moment. Zijn kwakkie is binnengebracht ondertussen morgen bloed trekken. VInd het wel jammer dat hij laks is in sommige dingen dat wel, hij ging normaal vndg bloed en sperma binnenbrengen maar heeft alleen sperma binnengebracht. Maar ja dat is al dat geweest he.
Zal jullie op de hoogte houden, zeker jou Karin ;-)
groetjes dikke kus
xxx

[kaatje85]

Ha lieverd,

Fijn om te horen dat je weet wat ik bedoel.
Je moet idd eerst NU leven en dat later komt echt wel.
Bij mij soms veels te snel.
Ik zou willen dat ik de tijd kon stilzetten om van alles dubbel zo veel te genieten.
Wij hebben het ook geregeld over opvoeden enz. omdat je dingen van andere ziet die wij absoluut niet zo zouden doen.
Maar die kindjes komen er echt wel als je er helemaal klaar voor bent en het naast je neer kan leggen dat jullie het niet in de hand hebben, niemand niet.
Je moet dit uit handen geven hoe moeilijk het ook is.
Wij testen nu al 4 maanden negatief, lang niet zoveel als jullie.
En wij kunnen zo aan de hormonen als we willen en dat is het punt wij willen niet.
Als ik hormonen ga slikken dan raak ik de weg kwijt en komt mijn relatie in een dip te vallen omdat ik zo heftig op hormonen reageer.
Dit wil ik niet, pas na een bepaalde tijd als het nog niet gelukt is dan gaan we eens verder kijken.
Ik wi genieten van mijn huwelijk en van mijn man, en dat kan ik niet met troep in mijn lichaam.
Dus dan maar zo, en de wens is heel groot hoor echt waar vergis je niet, maar ik denk dat je het eerst uit handen moet geven en rust moet krijgen met jezelf en elkaar en dan komt het wel.

Meiske, ik hoop dat je me idd op de hoogte houd!!
Ik denk aan je en duim heel hard voor je!!

Knuffel, Karin

[amandake01]

Ha lieverd,

Fijn om te horen dat je weet wat ik bedoel.
Je moet idd eerst NU leven en dat later komt echt wel.
Bij mij soms veels te snel.
Ik zou willen dat ik de tijd kon stilzetten om van alles dubbel zo veel te genieten.
Wij hebben het ook geregeld over opvoeden enz. omdat je dingen van andere ziet die wij absoluut niet zo zouden doen.
Maar die kindjes komen er echt wel als je er helemaal klaar voor bent en het naast je neer kan leggen dat jullie het niet in de hand hebben, niemand niet.
Je moet dit uit handen geven hoe moeilijk het ook is.
Wij testen nu al 4 maanden negatief, lang niet zoveel als jullie.
En wij kunnen zo aan de hormonen als we willen en dat is het punt wij willen niet.
Als ik hormonen ga slikken dan raak ik de weg kwijt en komt mijn relatie in een dip te vallen omdat ik zo heftig op hormonen reageer.
Dit wil ik niet, pas na een bepaalde tijd als het nog niet gelukt is dan gaan we eens verder kijken.
Ik wi genieten van mijn huwelijk en van mijn man, en dat kan ik niet met troep in mijn lichaam.
Dus dan maar zo, en de wens is heel groot hoor echt waar vergis je niet, maar ik denk dat je het eerst uit handen moet geven en rust moet krijgen met jezelf en elkaar en dan komt het wel.

Meiske, ik hoop dat je me idd op de hoogte houd!!
Ik denk aan je en duim heel hard voor je!!

Knuffel, Karin

Hey Karin,

Ja, snap heel goed wat je bedoeld hoor. Heb gewoon schrik dat 'het later' mss niet zal komen bij ons. Wil o zo graag kindjes kunnen krijgen, en zou er echt alles voor over hebben, echt alles hoor! En zit zo in een dip gewoon omdat ik schrik heb dat ik onvruchtbaar ben en ze er niets aan kunnen doen. Of dat mijn vriend zijn sperma niet goed zal uitwijzen nu...
Heb nog wel wat raad nodig nu je het zegt: hoe kan ik hem duidelijk maken dat hij alle testen moet laten uitvoeren? Hij heeft dus zijn kwakkie binnengebracht d emaandag, maar hij heeft gn bloed laten trekken en geen teelbalecho laten doen, terwijl dit wel de bedoeling was.
Hij zegt dat hij eerst de uitslagen van sperma wil afwachten. Terwijl ik zoiets heb van, als dit dan niet goed is, moeten we weer eens testen laten uitvoeren, weer eens wachten... Daar heb ik geen zin in, echt niet. Terwijl hij denkt van, het kost allemaal zo veel geld voor het ziekenhuis en de bijkomende onderzoeken dat hij liever test per test doet. Daar ben ik het echt niet meer eens. Had al water bij de wijn gedaan en zei, trek dan bloed en wacht met je echo. Terwijl ik dit ook belangrijk vind. Maar dat vind hij dan ook weer geen goed idee. Heb je enige suggestie's hoe ik het hem duidelijk kan maken dat dit WEL belangrijk is om nu te doen??
Ben gisteren met een vriendin wat gaan drinken. Heb haar al die tijd ontweken. Ze is nl 6 maanden zwanger en kan er moeilijk mee overweg op het moment. Mijn andere vriendin van op school nog, belde voor vrijdag af te spreken, zij moet nog 9 weken en dan moet zij bevallen. Kwam juist bij mensen waar we vroeger een goede band mee hadden, maar nu ietsje minder wegens tijdgebrek en had altijd een goede band met hun oudste dochter (is evenoud als mij), zij is 13 weken zwanger van een tweeling... Ze waren alletwee (1tje heb ik nog niet gezien) zo blij en lieten onmiddellijk echo's zien van hun kindjes,... Had er zo enorm veel moeite mee, wou blij zijn voor hun, heb het echt geprobeerd, maar tegelijk dacht ik waarom zei wel en IK niet? Soms voel ik me een slecht mens dat ik zo denk, het lijkt alsof ik het niemand anders gun, maar gun het hun echt wel hoor! ben echt blij voor mensen als ze in verwachting zijn hoor! zeker als ik weet dat ze een goede mama zullen zijn. Maar die blijdschap gaat heel snel weg en veranderd in pure haat en woede; Ben zo kwaad op mezelf en vind echt dat ik hier fout aan heb (weet zelf niet waarom maar moet echt iemand de schuld hiervan geven). En kan er niet meer mee om. Als ik vrouwen zie met dikke buikjes en hoor uitleggen over stampende baby'tjes dan breek ik gewoon. Ook op dagen dat ik er eignelijk niet mee bezig ben. Je denkt dan automatisch aan jezelf en aan je eigen problemen. En dat maakt me zo verdrietig. Ik weet dan geen houding meer aan te nemen en echt niet wat te doen met mezelf en mijn gedrag. Weet IEMAND hoe je hier goed of tenminste beter als dit, mee omgaat, en ben ik de enige die zich schuldig voelt om het feit dat wij als vrouw geen kinderen kunnen krijgen?
Hebben nog mensen hier last van?
Kunnen jullie ook zo moeilijk om met zwangere mama's? En hoe verander je dit? Hoe maak je dit beter en draagzamer voor jezelf? Is er een tijd dat je zegt van, ik ben echt oprecht gelukkig voor hen? Want ik ben dat eignelijk niet. Ik wil altijd dat IK die persoon was.
Weet echt niet wat hiermee aan te vangen en hoop dat ik niet de enigste ben hierin...
Feel sooo lonely

PS Mijn duiveltjes zijn nog steeds niet doorgekomen, moest ze de 16de mei krijgen en we zijn ondertussen al de 27ste mei. Wat zou ik doen hieraan?

Is er niet zo'n forum over dit soort problemen en mensen die dit probleem ook hebben?
Groetjes en bedankt karin!
Wanhopige ikke

[kaatje85]

Hey Amandake,

Hoe kan je je mannetje laten weten dat het echt nodig is??
Gewoon laten weten en voor de rest er niet over doorgaan, hij weet het dan en wat hij er mee doet moet hij weten, je kan hem nu eenmaal niet dwingen!!!
Respecteer zijn mening, dan zal hij er vanzelf over na gaan denken!!

Je gunt het die andere vrouwen wel, maar jezelf nog het meest!!
Dat zeg ik altijd, omdat het zo is!!
Je misgunt het ze niet maar zelf zou je het het liefst willen.
Hoe kan je dat minder maken??????
GEEN IDEE, dat gebeurd gewoon.
Ik heb nu niet meer dat ik overal waar ik loop zwangere vrouwen tegen kom of vrouwen met kinderwagens!
Omdat ik het voor mezelf een plekje heb gegeven!!
Dus je moet met jezelf aan het werk, om uit te vogelen hoe je die knop kan vinden.
Helaas is er geen medicijn voor, ik zou zeggen, vergeet het kinderen krijgen en leef je leven en geniet en dan komt het wel, doen wij nu ook en soms is het echt wel moeilijk moet ik toegeven maar dan kijk ik om me heen en zie ik wat ik allemaal heb en dan voel ik me zelf heel egoistisch en roep ik mezelf tot de orde, want er zijn zoveel dingen erger in de wereld!!!
Maar ik snap je heel goed hoor amanda, je moet het vinden en dan kan je dit ook achteraf zeggen!
Tot die tijd, hoop ik voor je dat je het snel vindt en de rust kan vinden.

Heel veel liefs, Karin

P.S. Je hebt het forum toch gevonden, je kan me altijd pb'en!!

[amandake01]

Dag allemaal,

Kom eventjes langs omdat ik wat zenuwachtig ben eigenlijk :oops:
Het komt nu zo dichtbij,... nog een paar daagjes wachten en dan weten we de uitslagen...
Nu maandag moet ik bij Ombelet komen en zal hij vertellen of mijn vriend zijn sperma bekwaam is of niet... Ben eigenlijk wat opgelucht dat ik het nu 'eindelijk' zal weten, maar heb toch ook schrik om slecht nieuws te ontvangen.
De laatste week gaat het niet zo goed met mij. Vorige week woensdag plots ziek gevallen, bacteriele infectie op mijn darmen.
Was thuis tot en met de zaterdag (vorige week). Maandag gewerkt, 's avonds voelde ik me onwel, hoge koorts, 39.4 graden. Dokter gebeld, vond nix speciaals eigenlijk, grieperig maar meer ook niet. Dinsdag was ik vrij, ging goed de hele dag tot 's avonds weer van het zelfde, hoge koorts, zweten, koude rillingen, spierpijn (nek, rug, benen) buikpijn. De woensdag gewerkt, 's avonds hadden we nog een drank van het werk, weer hetzelfde, weer zo ellendig... pff echt om stress van te krijgen hoor :!: Door de dag lijkt het alsof er niets mis met me is en 'savonds ben ik zo ziek en ellendig, snap het niet. Vandaag valt het nog mee, voel me wat pips, weinig energie heb schrik dat ik me weer zo ga voelen strakjjes, krijg dit altijd tegen 7u. Wel al een week hoofdpijn, boven mijn oogleden en zo draaierig... Zo vervelend. Weet iemand wat dit kan zijn toevallig?
Heb mijn maandstonden vorige maand niet gehad, ik moet ze nu de 16de (maandag) opnieuw krijgen (dus een maand overgeslaan). Heb nog geen symptomen of zo, wel enorme steken in mijn baarmoeder.
We zullen wel zien zeker.
Hoop dat iemand mij verder kan helpen en raad geven omtrent mijn symptomen???
Groetjes Amanda
PS Kaatje85, hoe is het ondertussen met je? Hoe valt je verlof mee? Ben je al terug??
Lekker warm zeker??

[amandake01]

Dag allemaal,

Heb de uitslagen dus gisteren gehaald en het ziet er niet goed uit voor ons!!
Mijn vriend zijn sperma was niet goed! te langzaam, te weinig en slechte kwaliteit nog steeds dus!
De kansen dat ik spontaan zwanger zal worden is 1 op 100. Ze raden ons een proefbuisbaby aan.
Alleen ziet mijn vriend dit helemaal niet zitten. Hij zegt dat het dan zijn kind niet is. Terwijl het toch door zijn sperma wordt verwekt!!
Weet niet goed wat te doen. Over 7 weken moeten we terug gaan, maar zelfs dat ziet hij niet zitten. Hij wil niet meer terug gaan omdat het allemaal geen zin meer heeft volgens hem. Heb mijn maandstonden ook nog steeds niet gehad, pfff, komt toch veel ellende bij kijken vind ik. Had ik dit op voorhand geweten dan had ik dit nooit gedaan echt nooit!
Mijn vriend heeft de moed opgegeven terwijl ik dit wel wil proberen. Ik ken er weinig over en hoop dan ook dat iemand hier mij kan inlichten erover.
Weet iemand wat dit allemaal kost? En hoe gaat het juist in zijn werk allemaal? En hoe groot is de kans dat het van de eerste keer zal lukken?
Iemand met ervaring hierbij?
Hoop dat jullie me kunnen helpen want om heel eerlijk te zijn, ik ben de wanhoop nabij
Hoe kan ik mijn vriend toch overtuigen dat dit mss wel een goede oplossing is?
Groetjes

[Athena]

oei oei, da klinkt niet goed Amanda , bij ons is er helaas ook hetzelfde probleem qua zaadkwaliteit. Ik begrijp best dat je vriend zo ontgoocheld reageert maar dat hij dan zegt dat het zijn kind niet zal zijn hock: vind ik toch maar een rare reactie. Hoe moeilijk het ook klinkt zal je mss in de toekomst toch een keuze moeten maken als je vriend bij zijn besluit blijft dat hij er niets voor wil doen . De vraag is of jij je leven kan inbeelden en aanvaarden dat je (zeg nooit nooit maar kom) kinderloos zal blijven.

Wij hebben ook te horen gekregen dat de kans dat ik spontaan zwanger wordt zo goed als nihil is , en de IUI's zijn ook voorlopig afgeblazen hier, maar hij wil wel nog steeds kindjes.

heeft de gyn je aangeraden om eerst via inseminatie te proberen (IUI zoals wij) ? of meteen gezegd om via IFV te doen?

Qua kostenplaatje, goh dat hangt er een beetje vanaf denk ik. Voor onze eerste IUI heb ik ongeveer in totaal 200 euro moeten betalen (rekening bloedprikken heb ik nog niet gehad :? ) voor de inwendige echo's en de inseminatie zelf. Voor de "wassing" van het zaad hebben we denk ik ook nog geen rekening gehad maar denk dat dat ligt rond de 30 euro. IVF is een pak duurder en als je geen hospitalisatieverzekering hebt kost het - heb ik ergens eens gelezen - een 5000 euro ongeveer per beurt :o

[amandake01]

oei oei, da klinkt niet goed Amanda , bij ons is er helaas ook hetzelfde probleem qua zaadkwaliteit. Ik begrijp best dat je vriend zo ontgoocheld reageert maar dat hij dan zegt dat het zijn kind niet zal zijn hock: vind ik toch maar een rare reactie. Hoe moeilijk het ook klinkt zal je mss in de toekomst toch een keuze moeten maken als je vriend bij zijn besluit blijft dat hij er niets voor wil doen . De vraag is of jij je leven kan inbeelden en aanvaarden dat je (zeg nooit nooit maar kom) kinderloos zal blijven.

Wij hebben ook te horen gekregen dat de kans dat ik spontaan zwanger wordt zo goed als nihil is , en de IUI's zijn ook voorlopig afgeblazen hier, maar hij wil wel nog steeds kindjes.

heeft de gyn je aangeraden om eerst via inseminatie te proberen (IUI zoals wij) ? of meteen gezegd om via IFV te doen?

Qua kostenplaatje, goh dat hangt er een beetje vanaf denk ik. Voor onze eerste IUI heb ik ongeveer in totaal 200 euro moeten betalen (rekening bloedprikken heb ik nog niet gehad :? ) voor de inwendige echo's en de inseminatie zelf. Voor de "wassing" van het zaad hebben we denk ik ook nog geen rekening gehad maar denk dat dat ligt rond de 30 euro. IVF is een pak duurder en als je geen hospitalisatieverzekering hebt kost het - heb ik ergens eens gelezen - een 5000 euro ongeveer per beurt :o

Hey Athena,

We hebben het even laten bezinken omdat het toch pijnlijk is zo nieuws te verwerken. Nu, hij praat er sinds gisteren terug over met mij, ben ik al heel tevreden over. Hij is bereik zijn teelbalecho nu maandag te laten doen (hij is 's maandags altijd voormiddag's thuis). En ik heb de middag dus kan met hem meegaan. Daar ben ik al super tevreden over. Hij wilt ook uiteindelijk die behandelingen laten doen en dus toch terug gaan over 7 weken nr fertiliteit. Het enige wat onze prof heeft gezegd is dat we enkel zwanger kunnen geraken via proefbuisbaby. Hij heeft er niets bij gezegd eigenlijk van hoe of wat. Daar heb ik dus wel wat moeite mee. Want als ik opzoek over proefbuisbaby krijg ik verschillende behandelingen en weet niet goed welke hij nu bedoeld voor ons. Hij zei dat hij mijn eitjes eruit wilt halen en zijn sperma ook. Dan de eitjes scheiden en die laten bevruchten met zijn sperma en dan na een tijdje terug inplanteren bij mij. Dat is de enige uitleg die ik kreeg. Maar als ik dit opzoek via internet vind ik weer verschillende technieken die ze kunnen uitvoeren, daarmee dat ik de juiste kostprijs niet vind. Wat toch wel belangrijk is aangezien we nog niet zo heel lang alleen wonen. We moesten ook nr de psychologe, een standaard procedure voordat we aan de behandelingen zouden beginnen. Dat snap ik wel hoor, het is niet de bedoeling dat de een de ander overtuigd dit te doen, je moet er zelf voor zijn en er voor willen gaan!
Ik ben wel gehospitaliseerd en mijn vriend ook dus is niet echt een probleem daaromtrent. Maar wou gewoon graag weten wat me dit ongeveer zal kosten, we willen dit beide wel proberen maar wil graag weten hoe en wat natuurlijk.
Is er ook niet zo'n nummer of zo waar we naartoe kunnen bellen voor meer uitleg of een boekje of zo?? Ik weet het anders ook niet meer.
Heb er wel wat schrik voor maar we zullen wel zien is toch nog eventjes geduld hebben.
Alvast bedankt voor je uitleg! Hoop dat je me nog meer raad kunt geven natuurlijk.
Groetjes Ikke

[Athena]

oef, goed dat je vriend ondertussen toch al wat is bijgedraaid (hoop dat het ook zo blijft en dat hij er ook 100% voor gaat in de toekomst )

heb ff gegoogled ivm de kosten, maar denk dat je zelf hiervoor ook ff beter contact opneemt met je verzekeraar om te horen wat ze juist allemaal terugbetalen en welke kosten je zelf moet dragen.

http://www.brusselsivf.be/default.aspx?r...AA&lang=NL

http://www.kinderwens.be/financialAspect...8847453704

http://www.babybelgie.com/babyforum/fmes...?id=156816

Veel succes en hoop dat alles goed meevalt

Lieve

[amandake01]

Dag Athena,

Bedankt voor de interessante linken. Heb er veel informatie uit kunnen halen.
Wat ik me nog afvraag: bij sommige website lees ik dat de eerste keer nooit wordt terugbetaald en dat dit kan oplopen tot 1500 euro en op andere website's lees ik dat je 500 euro zelf moet betalen en dat de rest vergoed wordt.
snap het niet goed, ga maandag mijn verzekering eens bellen en een afspraak maken om wat duidelijkere uitleg te krijgen. Moet ook in de week nr de huisarts, daar kan ik ook wel wat informatie vragen.
Is allemaal toch belangrijk om te weten he. Alle, ik vind het toch.
Maar ga je eens laten, een drukke dag op het werk gehad en ben redelijk moe.
Tot morgen dikke kus slaap zacht xxx

[kaatje85]

Hey Amanda,

Wat een rot nieuws zeg!!!
Wel goed van je vriend dat hij zo bijgetrokken is!
Hoe is het verder met je??
Je kan me weer een PB sturen hoor ik ben weer terug!!!

Kus, Karin

[amandake01]

Hallo,

ja, is inderdaad geen leuk nieuws en is ook moeilijk om te verwerken. Ik snap niet dat sommige mensen hier goed mee overweg kunnen.
Ikzelf weet geen blijf met mezelf! Heb enorm moeilijk om op het werk niet te veel emotie's te tonen, aangezien ik met een vervangingscontract zit. Ik val naar het schijnt te veel ziek en moet dus enorm oppassen wat ik doe en dat ik niet te veel ziek val.
Het ergste is dat ik er niets aan kan doen: je denk je, niemand kan er iets aan doen als je ziek bent, ben je ziek! Maar ik zit met voedselallergiën, ik heb mijn bloed een kleine twee jaar geleden laten testen in Zwitserland op voedselallergiën, en er kwam toch het een en ander uit. Maar, als ik dus iets eet waar vb. melkproducten in verwerkt zit (waar ik dus enorm allergisch aan ben). Zwellen mijn luchtwegen samen en wordt het moeilijk om te ademen, als ik echt overdreven veel ervan eet, bestaat het dat ik helemaal geen lucht meer krijg en gewoon bezwijk. Ik wordt dus daarna ziek, koorts, overgeven, diarree, warm koud tegelijk, eigenlijk griep symptomen. En dit kan tot drie weken duren eer de 'melk' volledig uit mijn lichaam is verwerkt. De eerste week is altijd de ergste, dan ben ik echt doodziek. Nu denk je zeker, ja als je het weet eet het dan niet! Maar dat is niet altijd zo makkelijk hoor. Vooral omdat ik last heb van overdreven lage bloeddruk: 8/6 nl. En dit is dan wel een probleem aangezien dit enkel verholpen kan worden door suiker te eten of zout. Dus, als ik op het werk stel 4 uur moet werken en me enorm slecht voel door zo'n appelflauwte eigenlijk, wil ik dit zo snel mogelijk verhelpen zodat ze er niets van merken op het werk en eet ik snel tijdens mijn pauze (uit de snoepautomaat) een snicker of een mars ofzo. Echte suiker kick he!! Dit helpt onmiddellijk! Maar hier zit melk in verwerkt en dus wordt ik na een paar dagen enrom ziek hiervan!
Meestal heb ik altijd wel iets bij voor me te behelpen maar ja, niet iedereen is perfect en ook ik vergeet soms hieraan te denken. Is niet zo makkelijk altijd hoor!
En als er dan nog bijkomt dat je niet 'spontaan' zwanger kan geraken is het eigenlijk moeilijk om dit allemaal te plaatsen hoor!!
Mijn vriend laat het over zich heen gaan en heeft zoiets van wat komt, dat komt wel, terwijl ik zoiets heb van, wat gaat er komen? Wat gaat ze juist met me doen? Hormonen?? Welke moet ik innemen? Spuitjes zelf zetten? Hoezo? Hoeveel? Hoelang? Wanneer? Hoe groot is kans op zwangerschap? Wat kost dit allemaal?
Snap je? De meeste vrouwen herkennen me wel hierin denk ik, en ik vraag me af hoe zei hiermee overweg kunnen. Wat doen zij om hier onder kalm of toch redelijk kalm te blijven? Je niet te veel op te jagen en gewoon rustig hieronder blijven.
Want om eerlijk te zijn, emotioneel ben ik om bijeen te raken hoor! Zelfs met het schrijven van deze mail heb ik zoiets van, amai dit gaat echt allemaal over mij. Het is ik die deze problemen heeft. En dan denk ik automatisch.. Wat kunnen we eraan doen en wat niet? En dat is het ergste: ik heb het NIET in de hand. IK kan er ZELF niets aan doen. IK moet het overlaten aan de medische wereld. En weet je: dat stoort mij het meest. Ik ben iemand die graag de controle in handen heeft en graag zelf beslist over wat gaat komen en wat niet. Ik ben ook enorm georganiseerd en alles moet volgens mijn planning verlopen. Vb. Zo laat gedaan met werken, effe winkelen, zolaat terug thuis, hondjes buitenlaten, programma kijken, eten, zolaat slapen, zolaat opstaan, poetsen gaan werken,.... Ik kan het moeilijk verdragen als er 'plots' iets tussenin komt. Zoals iemand komt op bezoek zonder dat ik het weet en staat ineens voor de deur. Eigenlijk gek, maar zo zit ik wel ineen. Ik wou ook dat het anders was, maar heb hiervoor vroeger al hulp gehad en de medische term 'dwangmatig gedrag' viel zeer snel.
Pfff, snap mijn eigen soms niet, weet mezelf niet in bedwang te houden en zeker mijn emotie's al niet.
Hoop dat iemand zich toch ergens herkent in mijn verhaal en zijn verhaal met mij wil delen, zal zeker opstaan voor iedereen hoor!
Groetjes en hopelijk tot snel!
xxx
PS heb mijn maandstonden ook eens gekregen na 2 maanden uiteindelijk!! Vorige week vrijdag begonnen en ze zijn morgen (denk ik) gedaan!

[kaatje85]

Ik denk dat heel veel mensen zich wel herkennen in je verhaal, zeker de mensen die in de MMM zitten.
Ik zelf herken me wel in je verhaal maar niet in alles, ik kan het namelijk wel goed aan de kant zetten en genieten van andere dingen.
Was er maar een recept van, dan zou ik hem aan je geven.
Die onzekerheden wat er allemaal gaat komen, snap ik wel.
Probeer anders mensen te vinden die hetzelfde hebben mee gemaakt of moeten gaan meemaken!!
Kan je je verhaal vergelijken!!

Liefs, Karin

[Athena]

hoi, weer lang geleden , maar heb de afgelopen dagen/weken weinig tijd gehad om te surfen...

jezus die melk allergie klinkt ook niet simpel maar er zijn nog mensen die lactoseallergie hebben, die moeten dan geloof ik overschakelen naar sojaproducten, helaas zijn er meer pr. die jammer genoeg melk bevatten hock: .

Je emoties onder controle houden tja das andere koek. Ik ben van nature uit een enorm rustig persoon en kon als kind bvb zonder problemen uren in een hoekje zitten lezen :mrgreen: .. don't get me wrong, toen met de mislukte IUI poging en op natuurlijke wijze als het niet lukte, kreeg ik ook af en toe huilbuien hoor, maar dan was het over. Denk wel dat er middeltjes bestaan die je wat kunnen helpen. Men vader bvb heeft een kuur lindenthee gevolgd en was na verloop van tijd emotioneel opnieuw .. euh .. 'normaal' (bij gebrek aan beter woord) , rustiger ..., hij heeft ook accupunctuur gevolgd (allemaal tengevolge van depressie, te lang opgekropte emoties enzo).

Je kan het er mss eens over hebben bij je huisarts? Een jaartje geleden had ik een depressie, die wat te ernstig werd en te lang begon aan te slepen, heb met de HA erover gepraat en die schreef me lichte antidepressiva voor. Die zorgden voor een licht 'no problems' gevoel en verhinderden bijna het negatief denken (med. noemde sypralexa), die moest ik 6 maanden nemen en dan mocht ik stoppen. Na een paar maanden echter leerde ik men nieuwe vriend kennen en voelde k me weer stillaan gelukkig worden en ben ik maar gestopt ermee.

Ik wens je alvast veel sterkte en je kan me steeds een pb sturen hoor , ik kom niet echt elke dag meer maar ga proberen terug regelmatiger eens te komen piepen.

hoe is het met je vriend ondertussen?

groetjes en take care

dikke knuffel, Lieve

[amandake01]

Hallo allemaal,

Hier nog steeds hetzelfde hoor! Niets verandert ondertussen. We praten er wel meer over, mijn emotie's hebben nog steeds de bovenhand en soms loopt het mij de spuigaten uit en moet ik echt afkoelen! Ergens heel alleen met niemand rondom me!
Maar denk dat iedereen dat wel eens heeft! Heb nog steeds schrik voor wat komen gaat, maar dat zal ook wel normaal zijn en dat heeft iedereen wel als je aan zo'n dingen gaat beginnen. Mijn vriend relativeert alles veel makkelijker dan mij, hij laat het wat op zich af komen. Ik denk er te veel over na, en wil alles zo juist mogelijk doen.
Mijn vriendinnen moeten nog maar enkele weekjes doen en dan moeten ze bevallen, dus ja... Binnenkort heel veel baby'tjes bezoeken, vind het wel tof en lief om te zien en ben altijd wel blij voor hun, maar het wringt toch ergens hoor! waarom zei wel en ik niet? Wat doen zij beter dan mij? De vragen die ik me vaak stel tegenwoordig.
Moet nu afwachten tot de 4de augustus om terug te gaan naar fertiliteit en dan zullen we zien wat er verder gaat gebeuren. weet nog steeds niet de juiste prijs, heb me wel al geinformeerd op de ziekenkas en zo, maar niemand kan mij juist zeggen wat het kosten gaat. Heb er nu toch wel een idee van, amai nog niet! Maar heb er op dit moment alles voor over!
Moet wel zeggen, zet enorme druk op onze relatie. We praten er op tijd en stond over, maar de momenten dat we er niet over praten en een van ons wil er over praten terwijl de ander er op datm oment geen behoefte aan heeft, die momenten zijn crusiaal bij ons. Als ik erover wil praten en hij nu effe niet of zo, weet ik nooit goed wat te doen met mijn vragen en opmerkingen. En weet ik ook niet goed bij wie ik terecht kan hiermee. Ik wil dat onze relatie hier sterker uit komt, maar soms lijkt het alsof het eigenlijk een domper zet op onze relatie. Dat wil ik echt niet, en we doen er alles aan om dit te verhelpen maar simpel is het niet. Het ook wel zo het gevoel dat mijn kinderwens groter is dan de zijne. Niet dat dat echt een probleem is, maar ik zou er veel meer voor over hebben dan hem, en dan wordt het dus wel een probleem. Ik zou bij wijze van spreken ICSI blijven doen tot ikz wanger zou worden, kost wat kost, maakt me niet uit hoe slecht ik me erbij voel, eender. Terwijl hij eerder zou zeggen van, nu is het genoeg en genoeg is genoeg! Is ergens wel normaal maar ik ben niet zo en is moeilijk om dat dan te aanvaarden. Sta altijd over voor iedereen zijn mening, maar als mijn mening anders is, en als ik na zijn mening te horen, toch nog vind dat mijn mening correct is, zal ik dit ook laten voelen aan hem en hem proberen te overtuigen hiervan. Maar als dit niet lukt, ja dan kan ik wel eens vreemd uit de hoek komen hoor!
Iedere relatie heeft zo zijn ups en downs en bij ons is het effe stroef, maar we houden van elkaar en dat is belangrijk vind ik. Ik kan niet echt klagen over alles, ja hij werkt te veel in mijn ogen, heeft minder interesse in kinderen dan mij, maar dat is overal toch of niet?
We zullen zien wat eruit komt en zal jullie steun en hulp nog vaak nodig hebben, ik apprecieer dan ook jullie moeite
Groetjes xxx

[kaatje85]

Ha wijfie,

Hoe is het nu met je??
Het is een tijdje geleden omdat ik zelf een vakantie hebt gehad en aan de hormonen ben begonnen vandaar!
Maar hoe is het met jou en je mannetje??

Ik hoop snel van je te horen!

Liefs, Karin

[fiennemien]

Hi meiden,

Sorry dat ik jullie hier mee lastig ga vallen maar ik moet het even kwijt.
Mijn vriend en ik proberen al 10 maanden zwanger te worden en het is nog steeds niet raak.
Ik begin echt het gevoel te krijgen dat het ons niet gegund is!
Ik weet niet of ik er nog op moet hopen

Ik heb ook een zeer onregelmatige cyclus. Ik ben dit jaar maar 2 keer ongi geweest en nog in eens heftig.

Ik heb wel elke maand een eisprong en menstruatiekrampen alleen geen bloeding.


Liefs Fien

[kaatje85]

@Fienemien: 10 maanden 2x ongi, zou je dan niet even bij de ha langs gaan??
Is niet goed hoor, ik had dat ook en ik kreeg te horen dat ik verminderd vruchtbaar ben!!
Dat hebben we te horen gekregen in Januari dit jaar en toen hebben we even 6 maanden aangetobt om zwanger te raken en nu ben ik zwanger door middel van Clomid 100mg!!
2e ronde was het raak!!
Dus ik zou zeker even naar de ha arts gaan en het even uitleggen misschien een verwijskaart vragen voor de gyn!!!

Succes meis!!

@Amandake: Hoe is het nu meis???

Liefs, Karin

[fiennemien]

Beste Karin,

Ten eerste van harte gefeliciteerd!! echt super leuk voor je!!

Bedankt voor je bericht. Het doet me goed dat ik mijn verhaal hier kwijt kan.
Ik ben bij de ha geweest, maar die wil er nog niets aan doen, omdat ik wel gewoon mijn eisprong heb, alleen ik heb geen bloeding. Misschien moet ik toch wat door drammen en om een verwijskaart vragen.

Laten we hopen dat het bij ons dan net zo snel gaat.

Gr Fien

[kaatje85]

Ha Fien hoe weet je dat je wel een eisprong hebt dan???
Dan moet je lichaam ook een menstruatie op gang laten komen dat kan niet anders want die rommel uit je baarmoeder moet er dan elke maand weer uit!!
Ik zou idd even goed door drammen!!!
Je hebt namelijk als je dit veel te lang zo laat (dan praat ik over jaren) heb je een grote kans op baarmoeder(hals)kanker!!
Dus echt even achteraan gaan als ik jou was!!

Liefs, Karin

[hoop1970]

Je hebt namelijk als je dit veel te lang zo laat (dan praat ik over jaren) heb je een grote kans op baarmoeder(hals)kanker!!
Dus echt even achteraan gaan als ik jou was!!

Liefs, Karin

Hoe kom je nu aan die informatie??
groetjes

[kaatje85]

Van de gynaecoloog!!
En de ha heeft het ook al een keer vermeld!!
Het is gewoon heel slecht als je baarmoeder wel elke keer een laagje aanmaakt voor een bevrucht eitje en dit eitje wordt niet bevrucht maand na maand niet, dan moet dit eruit dit tast op een langere tijd je baarmoeder(hals) aan!!
Daarom wekken ze je menstrautie ook op als je een aantal keer niet ongi bent geworden!!
Om het op te schonen!!

Hoezo???

[Eefie]

Van de gynaecoloog!!
En de ha heeft het ook al een keer vermeld!!
Het is gewoon heel slecht als je baarmoeder wel elke keer een laagje aanmaakt voor een bevrucht eitje en dit eitje wordt niet bevrucht maand na maand niet, dan moet dit eruit dit tast op een langere tijd je baarmoeder(hals) aan!!
Daarom wekken ze je menstrautie ook op als je een aantal keer niet ongi bent geworden!!
Om het op te schonen!!

Hoezo???

ow jakkes, das nou niet iets wat ik graag hoor..... :|

[fiennemien]

Ha Fien hoe weet je dat je wel een eisprong hebt dan???
Dan moet je lichaam ook een menstruatie op gang laten komen dat kan niet anders want die rommel uit je baarmoeder moet er dan elke maand weer uit!!
Ik zou idd even goed door drammen!!!
Je hebt namelijk als je dit veel te lang zo laat (dan praat ik over jaren) heb je een grote kans op baarmoeder(hals)kanker!!
Dus echt even achteraan gaan als ik jou was!!

Liefs, Karin

Hi Karin,

Bedankt voor je reactie.
Ik weet dat ik een eisprong heb omdat ik het voel en de ovaluatietesten geven het ook aan.
Ook veranderd mijn tempratuur.
Ben vandaag naar de huisarts geweest maar die wil toch pas naar een jaar actie ondernemen. Moet wel bloed laten prikken want misschien dat het aan mijn scheeldklier kan liggen (zegt hij). We zullen het zien. Ik heb de moet al een beetje opgegeven om eerlijk te zijn.

Liefs Fien

[fiennemien]

Ben trouwens wel ongi geworden. Maar ben dat nu al 2 weken heel heftig. Kan ook niet anders is al weer 3 maanden geleden.

Bedankt voor jullie reacties en steun!

Liefs Fien

[kaatje85]

Fien, je moet nog niet spreken van opgeven hoor meis!!
Is nog helemaal niet nodig!!
Je kan nog naar de gyn en die kan je nog van alles voorschrijven als het nodig blijkt te zijn!!

Houd moed en geniet ondertussen van je leven, het is te mooi en te kort om te tobben!!!

Liefs, Karin

[fiennemien]

Fien, je moet nog niet spreken van opgeven hoor meis!!
Is nog helemaal niet nodig!!
Je kan nog naar de gyn en die kan je nog van alles voorschrijven als het nodig blijkt te zijn!!

Houd moed en geniet ondertussen van je leven, het is te mooi en te kort om te tobben!!!

Liefs, Karin

Beste Karien,

Mijn ha heeft me eindelijk door verwezen naar de gyn. ik kan daar half maart terecht.
Bedankt voor de fijne woorden. Dat doet me goed!

Liefs Fien

[kaatje85]

@Fien; kan je pas half maart terecht???? Waarom zo laat??
Kan je niet bij een ander ziekenhuis proberen???

Geen dank meis, ik heb in hetzelfde schuitje gezeten, weet dus hoe je je voelt!!!
Bij werkte het om de rust te vinden in mijn hoofd en in mijn lijf!!
Dit vond ik niet zomaar en duurde wel een maand of 8!!
Probeer alles van de positieve kant te zien, dit werkt vaak ook!!

Liefs, Karin

[fiennemien]

@Fien; kan je pas half maart terecht???? Waarom zo laat??
Kan je niet bij een ander ziekenhuis proberen???

Geen dank meis, ik heb in hetzelfde schuitje gezeten, weet dus hoe je je voelt!!!
Bij werkte het om de rust te vinden in mijn hoofd en in mijn lijf!!
Dit vond ik niet zomaar en duurde wel een maand of 8!!
Probeer alles van de positieve kant te zien, dit werkt vaak ook!!

Liefs, Karin

Thanks Karin, ik zal het proberen!