10-04-2016 15:06
Hoi meiden,
Misschien is dit topic er al, maar dan is het in ieder geval niet heel actief.
Vandaar dat ik een nieuw topic aanmaak. Misschien is er helemaal geen animo voor, maar dan heb ik in ieder geval geprobeerd om lotgenoten te vinden
Ik klets al een tijdje mee op dit forum. Ook al in meerdere groepjes mee gekletst.
Nu nog voornamelijk in het groepje zwanger worden begin 2016, want in de andere groepjes is iedereen inmiddels zwanger.
Mijn vriend en ik zijn in augustus 2015 begonnen met knuffelen voor het echie. En op 4 februari 2016 hadden we eindelijk een positieve zwangerschapstest in onze handen.
Ronde 7 was het eindelijk raak! Wat was dit een bijzondere gebeurtenis.
Ik kon het in het begin dan ook echt niet geloven.
Vanaf het begin heb ik om de zoveel dagen een test gedaan om te zien of het HCG wel toe zou nemen. En hoe shit was het dat op een gegeven moment de test een lichter streepje had.
De vk raadde aan om niet de kv 2voor5 euro te doen, maar voor kwaliteit te gaan.
Dus ik kocht CB met weken indicator. Iets later dan zou moeten, kreeg ik daar 3+ op. En ging ik er vanuit dat de kv test gewoon van mindere kwaliteit was.
3 maart was onze eerste echo. En wat was ik opgelucht toen de vk vertelde dat het er allemaal goed uit zag. Een mooie dooierzak en het hartje klopte. Kindje was op dat moment volgens de meting 7w4d. Wel iets kleiner dan ik dacht, want volgens mijn cyclus zou ik 8w1d zijn. Maar dit kan natuurlijk nog iets afwijken ivm een latere eisprong of innesteling.
2 dagen later kreeg ik ineens bruine afscheiding. Ook zag ik steeds wat vliesjes in mijn urine (ik plaste in een kan voor mvm). Dit vond ik wel raar, want tot de echo had ik nog nergens last van gehad.
Maar wie weet had de inwendige echo er voor gezorgd dat er een vaatje geknapt was.
Toch zat het me niet lekker en belde ik een paar dagen later de vk weer op.
'Het kan goed gaan, maar het kan ook mis gaan. We kunnen niet elke keer een echo maken hoor'.
Niet echt gerust gesteld en ik baalde wel van de vk. Had toch wat meer inlevingsvermogen verwacht.
Twee dagen later verloor ik een stolsel en daardoor was mijn vriend ook geschrokken. Hij besloot zelf maar te bellen met de vk, want ik had er geen zin meer in.
Ze snapte dat we ons zorgen maakte en we mochten een afspraak maken voor een echo. Zij hadden geen plek, dus kozen we voor een echo-centrum.
Paar dagen later hadden we de echo. Alles zag er weer helemaal goed uit.
Hartje klopte en ons kindje bewoog al. Het zwaaide naar ons. Zo bijzonder was dat.
Kindje was toen 8w4d. Maar de vk kon het kindje niet goed meten, omdat het niet zijwaards lag.
Op de vraag waarom het kindje nog zo klein was, kreeg ik niet echt antwoord.
Ze luisterde niet echt naar mij. Het hartje klopte en de dooierzak zag er goed uit..
Dus maakte niet uit hoe ver ik zou zijn volgens mijn cyclus.
Wat op dat moment al 9w5d had moeten zijn.
Hoe dan ook, het zag er goed uit. Dus wat haar betreft kon ik het op mijn werk vertellen.
Dit deed ik dan ook de dag erna. Ik was zo blij dat alles goed was.
Helaas bleef ik bruine afscheiding houden. Dit kon ook nog wel even zo blijven, want de vk had nog wat bloed in een holte gezien op de echo. En ook achter de placenta zat wat bloed. Dus ik maakte me niet echt zorgen.
Tot ik in het weekend wat koperkleurig bloed begon te verliezen.. Weer begon ik ongerust te worden.
Die maandag op het werk verloor ik nog meer koperkleurig bloed. En dit zat me echt niet lekker. Ik hoopte en dacht wel dat het goed zat, maar toch zei iets in mij dat ik de vk moest bellen.
Dit deed ik. En ze zei dat het waarschijnlijk het begin van een miskraam was.
Ik geloofde daar niks van. Vorige week zwaaide ons kindje nog naar ons. Alles was goed, hoe kan dit nou?
Ik vroeg meteen of ik vandaag nog een echo kon krijgen, want ik wilde weten of ons kindje nog in leven was.
Die dag hadden we rond 13 uur de echo.. Ik zag het al meteen aan het gezicht van de vk. Ze kon geen hartslag meer vinden. Ons kindje was overleden met 9w1d.
Mijn wereld stortte in. Dit had ik niet verwacht. 2-3% kans dat het mis zou gaan.
En het ging mis.
Heb mijn vriend voor het eerst in 3 jaar zien huilen. Hoe hartverscheurend is dat.
We waren er kapot van. Ons eerste kindje is overleden.
Samen hebben we besloten om het kindje Senna te noemen. Voor ons gevoel was het namelijk een meisje.
We kozen ervoor om de miskraam op een natuurlijke manier te laten verlopen. Dit bleek de beste manier te zijn om daarna weer zwanger te kunnen worden.
Na 2 weken was er alleen nog steeds geen teken dat mijn lijf het kindje zou loslaten en om die reden hebben we een afspraak gemaakt bij de gynaecoloog.
Deze schreef ons cytotec voor. Ik moest 4 tabletten vaginaal inbrengen en dan wachten tot mijn lijf daarop zou reageren.
Helaas werkte mijn lijf na anderhalf uur al 3 tabletten eruit. Waardoor ik in overleg met de gynaecoloog nog 3 tabletten ingebracht heb.
Een uur later kreeg ik heel erge weeën en kon wist ik niet meer waar ik het zoeken moest.
Ik ben op de wc gaan zitten met een vergiet erin. En nadat ik overgegeven had in een teiltje, verloor ik het kindje. De vruchtzak was nog helemaal in tact.
We hebben samen afscheid genomen van onze Senna en een kaarsje voor haar gebrand.
Dit is inmiddels 5 dagen geleden. De tijd gaat gewoon door.
Ik begin langzaam weer op te krabbelen. Krijg weer wat energie en verlies nu alleen nog wat oud bloed.
We hebben alweer een nieuwe meisjesnaam bedacht. Dus wat dat betreft zijn we weer ready to go
Dinsdag 19 april hebben we de nacontrole bij de gynaecoloog en hopen we dat alles goed is.
We gaan daarna nog niet met ovulatietesten of temperatuur aan de slag. Zoals tijdens voorgaande rondes. We willen eerst nog gewoon genieten van elkaar en dit een plekje geven.
Maar dat we nog altijd wel een kinderwens hebben, staat vast.
Hoop dat hier nog meer meiden willen mee kletsen. Het voelde voor mij in ieder geval fijn om mijn verhaal met jullie te kunnen delen.
Liefs,
Poko
Misschien is dit topic er al, maar dan is het in ieder geval niet heel actief.
Vandaar dat ik een nieuw topic aanmaak. Misschien is er helemaal geen animo voor, maar dan heb ik in ieder geval geprobeerd om lotgenoten te vinden
Ik klets al een tijdje mee op dit forum. Ook al in meerdere groepjes mee gekletst.
Nu nog voornamelijk in het groepje zwanger worden begin 2016, want in de andere groepjes is iedereen inmiddels zwanger.
Mijn vriend en ik zijn in augustus 2015 begonnen met knuffelen voor het echie. En op 4 februari 2016 hadden we eindelijk een positieve zwangerschapstest in onze handen.
Ronde 7 was het eindelijk raak! Wat was dit een bijzondere gebeurtenis.
Ik kon het in het begin dan ook echt niet geloven.
Vanaf het begin heb ik om de zoveel dagen een test gedaan om te zien of het HCG wel toe zou nemen. En hoe shit was het dat op een gegeven moment de test een lichter streepje had.
De vk raadde aan om niet de kv 2voor5 euro te doen, maar voor kwaliteit te gaan.
Dus ik kocht CB met weken indicator. Iets later dan zou moeten, kreeg ik daar 3+ op. En ging ik er vanuit dat de kv test gewoon van mindere kwaliteit was.
3 maart was onze eerste echo. En wat was ik opgelucht toen de vk vertelde dat het er allemaal goed uit zag. Een mooie dooierzak en het hartje klopte. Kindje was op dat moment volgens de meting 7w4d. Wel iets kleiner dan ik dacht, want volgens mijn cyclus zou ik 8w1d zijn. Maar dit kan natuurlijk nog iets afwijken ivm een latere eisprong of innesteling.
2 dagen later kreeg ik ineens bruine afscheiding. Ook zag ik steeds wat vliesjes in mijn urine (ik plaste in een kan voor mvm). Dit vond ik wel raar, want tot de echo had ik nog nergens last van gehad.
Maar wie weet had de inwendige echo er voor gezorgd dat er een vaatje geknapt was.
Toch zat het me niet lekker en belde ik een paar dagen later de vk weer op.
'Het kan goed gaan, maar het kan ook mis gaan. We kunnen niet elke keer een echo maken hoor'.
Niet echt gerust gesteld en ik baalde wel van de vk. Had toch wat meer inlevingsvermogen verwacht.
Twee dagen later verloor ik een stolsel en daardoor was mijn vriend ook geschrokken. Hij besloot zelf maar te bellen met de vk, want ik had er geen zin meer in.
Ze snapte dat we ons zorgen maakte en we mochten een afspraak maken voor een echo. Zij hadden geen plek, dus kozen we voor een echo-centrum.
Paar dagen later hadden we de echo. Alles zag er weer helemaal goed uit.
Hartje klopte en ons kindje bewoog al. Het zwaaide naar ons. Zo bijzonder was dat.
Kindje was toen 8w4d. Maar de vk kon het kindje niet goed meten, omdat het niet zijwaards lag.
Op de vraag waarom het kindje nog zo klein was, kreeg ik niet echt antwoord.
Ze luisterde niet echt naar mij. Het hartje klopte en de dooierzak zag er goed uit..
Dus maakte niet uit hoe ver ik zou zijn volgens mijn cyclus.
Wat op dat moment al 9w5d had moeten zijn.
Hoe dan ook, het zag er goed uit. Dus wat haar betreft kon ik het op mijn werk vertellen.
Dit deed ik dan ook de dag erna. Ik was zo blij dat alles goed was.
Helaas bleef ik bruine afscheiding houden. Dit kon ook nog wel even zo blijven, want de vk had nog wat bloed in een holte gezien op de echo. En ook achter de placenta zat wat bloed. Dus ik maakte me niet echt zorgen.
Tot ik in het weekend wat koperkleurig bloed begon te verliezen.. Weer begon ik ongerust te worden.
Die maandag op het werk verloor ik nog meer koperkleurig bloed. En dit zat me echt niet lekker. Ik hoopte en dacht wel dat het goed zat, maar toch zei iets in mij dat ik de vk moest bellen.
Dit deed ik. En ze zei dat het waarschijnlijk het begin van een miskraam was.
Ik geloofde daar niks van. Vorige week zwaaide ons kindje nog naar ons. Alles was goed, hoe kan dit nou?
Ik vroeg meteen of ik vandaag nog een echo kon krijgen, want ik wilde weten of ons kindje nog in leven was.
Die dag hadden we rond 13 uur de echo.. Ik zag het al meteen aan het gezicht van de vk. Ze kon geen hartslag meer vinden. Ons kindje was overleden met 9w1d.
Mijn wereld stortte in. Dit had ik niet verwacht. 2-3% kans dat het mis zou gaan.
En het ging mis.
Heb mijn vriend voor het eerst in 3 jaar zien huilen. Hoe hartverscheurend is dat.
We waren er kapot van. Ons eerste kindje is overleden.
Samen hebben we besloten om het kindje Senna te noemen. Voor ons gevoel was het namelijk een meisje.
We kozen ervoor om de miskraam op een natuurlijke manier te laten verlopen. Dit bleek de beste manier te zijn om daarna weer zwanger te kunnen worden.
Na 2 weken was er alleen nog steeds geen teken dat mijn lijf het kindje zou loslaten en om die reden hebben we een afspraak gemaakt bij de gynaecoloog.
Deze schreef ons cytotec voor. Ik moest 4 tabletten vaginaal inbrengen en dan wachten tot mijn lijf daarop zou reageren.
Helaas werkte mijn lijf na anderhalf uur al 3 tabletten eruit. Waardoor ik in overleg met de gynaecoloog nog 3 tabletten ingebracht heb.
Een uur later kreeg ik heel erge weeën en kon wist ik niet meer waar ik het zoeken moest.
Ik ben op de wc gaan zitten met een vergiet erin. En nadat ik overgegeven had in een teiltje, verloor ik het kindje. De vruchtzak was nog helemaal in tact.
We hebben samen afscheid genomen van onze Senna en een kaarsje voor haar gebrand.
Dit is inmiddels 5 dagen geleden. De tijd gaat gewoon door.
Ik begin langzaam weer op te krabbelen. Krijg weer wat energie en verlies nu alleen nog wat oud bloed.
We hebben alweer een nieuwe meisjesnaam bedacht. Dus wat dat betreft zijn we weer ready to go
Dinsdag 19 april hebben we de nacontrole bij de gynaecoloog en hopen we dat alles goed is.
We gaan daarna nog niet met ovulatietesten of temperatuur aan de slag. Zoals tijdens voorgaande rondes. We willen eerst nog gewoon genieten van elkaar en dit een plekje geven.
Maar dat we nog altijd wel een kinderwens hebben, staat vast.
Hoop dat hier nog meer meiden willen mee kletsen. Het voelde voor mij in ieder geval fijn om mijn verhaal met jullie te kunnen delen.
Liefs,
Poko
