Moeilijke periode

08-09-2015 10:08

Hoi allemaal,

Ik ben nieuw op het forum hier. Ik zal mij even voorstellen. Mijn naam is Zenia, ik ben (bijna) 25 jaar oud. Wist niet zeker of ik de discussie goed plaats. Momenteel zijn mijn partner en ik +/- 19 maanden aan het proberen om zwanger te raken. Dus vanaf Januari/Februari 2014, en sinds februari 2015 zijn wij in de MMM terecht gekomen. Momenteel nog bezig met Clomid 100mg. Na deze maand heb ik nog 1 maand en daarna moet ik terug naar het ziekenhuis, wat dan de bedoeling is? Geen idee.. Vorige week ook voor de tweede keer uitslag van uitstrijkje gekregen van Pap2. Nu getest op HPV en daarvoor moet ik a.s. vrijdag naar het ziekenhuis. En krijg ik waarschijnlijk ook meteen een colposcopie.

Ondertussen is mijn zin in seks op zo'n laag pitje komen te staan, omdat het telkens maar niet lukt. (Het niet zwanger worden ligt ook bij mij, zaad van mijn partner is getest en dat kon niet beter). Momenteel begin ik het gevoel te krijgen dat mijn partner het er ook moeilijk mee heeft, maar meer omdat ik denk ik nergens meer zin in heb. Ook dus niet op seksueel gebied. Laatste tijd veel "ruzie" thuis, tussen aanhalingstekens omdat het meer gesnauw naar elkaar toe is. Wat meestal mijn schuld is, doordat ik erg prikkelbaar ben..

Als ik dan zie dat sommige mensen 5 jaar of langer bezig zijn.. Begin ik mezelf ook steeds meer een zeur te vinden, want ja er zijn mensen die het er nog moeilijker mee hebben (zo gaat het dan in m'n hoofd).

Om een lang verhaal kort te maken, zie ik het inderdaad op dit moment niet meer zitten. Heb vaak gewoon momenten dat ik naar de slaapkamer ga en een potje ga zitten huilen.

Is dit herkenbaar voor jullie? Ook als ik het heb over geen zin in seks meer hebben.. Zit nu op een punt waar ik het echt even kwijt moest bij mensen die weten hoe het is of iets vergelijkbaars mee (hebben gemaakt) maken. Want de mensen om me heen, heb ik het idee dat ze het niet begrijpen. Kan hier niet echt met iemand praten en mijn partner weet soms ook niet meer wat hij moet doen of hoe hij me kan helpen.

08-09-2015 10:25

Wat naar dat je je zo voelt Zenia, maar ik kan het me heel goed voorstellen. Het is ook niet niks als je al zo lang bezig bent en het ziekenhuistraject in moet, dan gaat de lol er ook wel vanaf ja. Je bent absoluut geen zeur, natuurlijk zijn er altijd mensen die nog langer bezig zijn of die ergere dingen hebben meegemaakt, maar dat betekent niet dat jij je schuldig moet voelen voor jouw gevoel. Wel heel vervelend dat het door dit hele traject nu ook minder gaat tussen jou en jouw vriend. Kunnen jullie er wel goed over praten samen, over hoe je je hier onder voelt?

Er zijn hier genoeg meiden die hetzelfde hebben meegemaakt of meemaken en zij kunnen jou vast veel beter adviseren dan ik, maar ik wilde je wel een hart onder de riem steken. Een hele dikke knuffel meis!

08-09-2015 10:47

Dankjewel voor je reactie Koekie. Mijn vriend en ik praten er wel af en toe over. Alleen zijn wij beide niet hele goed in over onze gevoelens praten. Dus dat maakt het soms wel wat moeilijker. Het hele MMM hakt er gewoon echt in. En als dan ook nog die uitstrijkjes tussendoor komen die niet helemaal zijn hoe ze moeten. Dan zakt je soms de moed in de schoenen.

08-09-2015 10:55

Snap ik, dat maakt het er zeker niet beter op. Misschien dat het wel goed zou zijn om echt uit te spreken dat je het zo moeilijk hebt met de hele MMM en de uitslag van het uitstrijkje. Misschien voelt hij juist hetzelfde en lucht het op. Ik ben zelf ook niet zo'n prater en mijn vriend ook niet, maar heb het na mijn miskraam als onwijs fijn ervaren om mijn gevoel uit te spreken en de steun van mijn vriend te krijgen. Daarvoor snauwde ik er ook behoorlijk op los, waardoor de verhoudingen er niet beter op werden. Jullie hebben elkaar nu juist hard nodig.

08-09-2015 19:34

Hoi Koekie. Sorry voor de late reactie. Was aan t werk. Maar daar heb je zeker gelijk in. Na mijn miskraam (nu iets meer dan 1 jaar geleden) hielp het ook om erover te praten met mijn vriend. Heb daar ook een enorm lange tijd erg mee gezeten. En moet zeggen het ging een hele tijd een stuk beter. Alleen nou de laatste 2 maanden denk ik zit ik echt weer in zo'n dip. Zal idd moeten proberen om er meer over te praten, maar ook ben ik al een tijdje aan het denken of ik even een pauze in wil lassen wat betreft de MMM..

15-09-2015 07:55

Hoi Zenia,

ik begrijp jou echt heel goed.
ik en mijn man zijn sinds januari 2014 bezig voor een kindje en helaas zonder succes. Onze relatie heeft echt veel moeten overwinnen was het bijna naar de klippen.
Ik zit momenteel al bijna een jaar in de medische molen en bij mij is er verder niks raars gebleken. bij mij man is het sperma de enige keer reuze goed en de andere keer weer sterk verminderd. Omdat mijn man niet begrijpt hoe erg ik hiermee zit en met de gedachte nooit kinderen te kunnen krijgen wekt dit alleen maar irritaties en ruzies uit. Mannen zijn helaas niet echt een spraakbaak waar je snel bij terecht kan helaas.soms heb ik ook veel verdriet en jank ik het soms uit. Deze week krijg ik als het goed is mijn 1e inseminatie iui met clomid 50. dit is ronde 8 met clomid en het doet zn werk. ik begin ook heel weinig te geloven dat dit gaat werken en eigelijk bereid ik me al stiekem voor op het feit dat ik nooit zwanger ga raken. positief blijven vind ik erg moeilijk. de hel brak toen mijn zus zwanger bleek te zijn en dat heb ik gewoon nooit kunnen accepteren met de vraag waarom zij wel en ik niet. in die 9 maanden heb ik haar ook zoveel mogelijk geprobeerd te ontlopen. en nu is mijn nichtje al 1 maand en kan ik het alsnog niet accepteren. als ik dat kindje in mijn armen heb dan maalt het maar in me hoofd dat ik dit misschien nooit zal hebben. maarja wat ik nu veel doe is afstand nemen ervan en het loslaten. veel afleiding zoeken en het gaat wel beter. soms heb ik wel van die momenten dat ik eraan denk of pieker maar dat is minder. je moet je voorstellen dat je een touw om je polsen hebt en dat je aan je armen trekt. die touw zit zo stevig om je polsen dat het pijn doet helemaal rood. als je die touw los zou laten heb je minder pijn en is je pols minder rood. en paar minuten later heb je geen pijn meer en is je pols weer normaal. wat ik daarmee probeer te zeggen is soms is het gewoon beter om iets los te laten dat zoveel pijn geeft hoe moeilijk het ook is. Dat heeft mij wel geholpen ik hoop jou ook.
ik zal in de loop van de dag proberen een plaatje te uploaden.
groet sterkte zara

23-09-2015 15:29

Hey Zenia,
Het is normaal dat je veel prikkelbaarder bent en de zin voor seks vermindert wanneer je met behandelingen bezig bent!
Ik probeerde sinds 2010 zwanger te worden. Ik heb 5 iui's achter de rug en 6 icsi pogingen. Mijn hormonen sloegen tilt!

Zoals Zara aangeeft dat ze iedereen wat ontloopt is ook normaal, tijdens die 5 jaar zijn er bij mij vele vriendinnen zwanger geworden. Ik sprak toen niet meer af met hen omdat ik het er veel te moeilijk mee had! Eens de kindjes geboren, was het terug over bij mij.

Ondertussen ben ik, na nog 3 iui's, eindelijk (pril) zwanger.

Ik zou dus zeggen, geef de moed niet op! Dat werd mij ook veel gezegd en ik dacht toen ook, jaja jij hebt makkelijk praten!
Maar zoals ik eerder al zei, ben ik na 5 jaar en vele ziekenhuisconsultaties eindelijk zwanger (7 weken)...

23-09-2015 21:47

Hoi meiden,

Ik ben kimmie en 26 jaar. Sinds november 2013 bezig om zwanger te worden. Nadat er na 6 maanden na het stoppen met de pil nog geen bloeding was opgetreden maar eens aan de bel getrokken. PCOS geconstateerd, 10 kilo moeten afvallen voordat we aan medicijnen mochten beginnen. Helaas na alle dosissen clomid blijk ik resistent te zijn. In maart 2015 LEO operatie gehad, waarbij ze eiblaasjes stuk gebrand. Gelukkig had het een positief effect en had ik een cyclus uit mezelf vandaan, eisprong is qua waarden niet goed genoeg en na 2 maanden toch weer beginnen met clomid. 50 mg leverde een mooie cyste van 5cm op, waardoor we weer een maand moesten wachten. Na 2 rondes met 100mg beidde keren een goede eisprong Smile

Elke ronde na de operatie had ik een cyclus van 29 dagen. Behalve afgelopen maand.....Sterk het gevoel dat het wel eens raak kon zijn, was misselijk, nergens trek in, zere borsten/tepels en nog steeds niet ongesteld. Zwangerschapstesten bleven helaas negatief. Op dag 35 uiteindelijk toch ongesteld geworden. Flinke domper en ik voelde me ook meteen zwaar klote om het zo maar even te zeggen. Ik heb me toch een partijtje gejankt, want ik had echt het gevoel dat het raak was. Nu hoefde ik deze maand niet naar het ziekenhuis voor echo's want ik had al 2 maanden een goede eisprong gehad. Het mocht voor ons niet positief uitpakken want eze maand heeft er dus helemaal geen eisprong plaatsgevonden Sad

Nu een kuurtje provera om de menstruatie weer op te wekken en dan aan de 150mg clomid. Het zaad van vriendlief is deze maand (eindelijk en na veel zeuren) ook getest en helaas ook niet positief. 3 miljoen zwemmers terwijl ze er het liefst 10 miljoen zien. Eind oktober wordt het weer getest en als het dan nog slecht is gaan we hoogstwaarschijnlijk naar de IVF. Ik heb er op dit moment ook weinig vertrouwen in dat het nog zal gaan lukken Sad

Gelukkig kan ik het er heel goed met mijn naast collega over hebben aangezien zij precies in hetzelfde traject zat, zij begint nu met IVF. Erg fijn om er met iemand over te kunnen praten.

Zenia hoe zijn je testen gegaan? Al uitslag daarvan? Wat naar dat je je zo voelt meid! Zelf heb ik weinig last van geen zin in seks, maar het lijkt me wel moeilijk. Ik zou het als ik jou was iets proberen los te laten (ik weet het, makkelijker gezegd dan gedaan!) Probeer juist te genieten van je leven, je partner en de seks. Misschien een goed voorspel, waardoor je meer zin krijgt? Waar denk je zelf dat het vandaan komt dat je zo weinig zin hebt in seks?

Zara dat heb je goed omschreven inderdaad met dat touw! Het is niet makkelijk, maar uiteindelijk wel fijner voor jezelf. Wat vervelend dat je zus wel zwanger werd terwijl het bij jullie niet lukt. Dat lijkt me inderdaad een moeilijke periode. Zeker nu dat je nichtje er is, snap ik dat je het moeilijk vind om te accepteren. Maar denk er ook eens over na hoe het voor je zus moet zijn, zij zal zich ook wel lullig hebben gevoeld over het feit dat het bij haar wel lukte. Je nichtje kan er niks aan doen dat zij geboren is en verdiend de liefde van haar tante. Probeer het voor haar wel te accepteren hoe moeilijk dat ook kan zijn. Dat zal jezelf ook wat rust geven denk ik zomaar.

Wolkje jouw verhaal geeft me weer een heel klein beetje moed, van harte gefeliciteerd! Jeetje meid, 5 jaar bezig geweest respect. Ik weet niet of ik het emotioneel zo lang vol zou kunnen houden, knap hoor!

Sorry voor dit ellenlange bericht!

24-09-2015 10:55

Hoi Kimmie,
welkom en tis niet erg van je lange (ellendige bericht).
Zo is het hoe we het eenmaal voelen toch?
Ja mijn zus die heeft er niet om geleden hoor. Zij vond het juist leuk dat zij eerder zwanger was dan ons en liep ermee te pronken terwijl ik er echt moeilijk mee heb. Nog steeds eigelijk nu me nichtje geboren is. Ik heb echt zoiets van jij bent gewoon ziek in je hoofd.
Maargoed ik heb uiteindelijk mijn 1e iui met clomid gehad en zit nu op het wachtbankje. Ben zo bang dat het weer niet raak is.
Dit is de 8e ronde met clomid.
Groetjes Zara

24-09-2015 12:54

Hey zara,
Dat is echt niet aardig van je zus! Wist zij wel dat jullie bezig waren? Kan me voorstellen dan dat je het moeilijk kan accepteren. Niet leuk meid!
Ik hoop dat je IUI poging goed uitpakt. Wanneer heb je duidelijkheid??
Xx

24-09-2015 13:24

Hoi,

Ja ze wist dat we bezig waren. Terwijl zij nog geen kinderen wilde.
Maarja sommige mensen zullen het later wel voelen.
Ja ik hoop ook dat het de 1e iui raak is maar denk dat het teveel van het goede is.
6 oktober mag ik testen.