Opnieuw beginnen...

[-sunshine-]

Op 5 juli van dit jaar is na bijna 19 weken zwangerschap ons mannetje geboren. Hij was door een ernstige hersenafwijking in mijn buik overleden. Het is een zware periode geweest, doordat na de bevalling mijn placenta niet losliet was mede door de daarop volgende operatie ook het lichamelijke herstel zwaar. We hebben hem inmiddels een plekje in ons hart kunnen geven en durven het nu ruim 4 maanden later weer aan om weer te proberen zwanger te worden. Het is weer net zo spannend als de eerste keer maar mijn hart is verzwaard en soms ben ik verdrietig omdat ik het gevoel heb dat ik ons mannetje ga vervangen.

In alle andere topics is het zo moeilijk om dit gevoel uit te leggen, zijn er meer dames die een soortgelijke ervaring hebben? De kinderwens is alleen maar groter geworden maar de angst dat het mis gaat ook...

[Semmie]

Wow Sunshine..

Ik heb geen ervaring van een kindje dat na bijna 20 weken in mn buik, maar ken wel mensen die die ervaring hebben gehad.
Wel heb ik een miskraam gehad na bijna 2 jaar proberen en een vruchtbaarheidsbehandeling. op het moment dat we dachten eindelijk opgelucht adem te kunnen halen, ging het uiteindelijk toch heel snel mis.
Nu na een half jaar is het gelukkig toch weer gelukt om zwanger te raken, maar ook mijn angst is enorm.

Ik hoop dat het zwanger worden snel lukt en dit kleintje dan wel bij jullie kan blijven.

[devika]

Lieve sunshine,

Wat een inmens verdriet wat jullie hebben meegemaakt…
Gecondoleerd met het verlies van jullie kindje…
Ik weet als geen ander door wat voor een hel je heen gaat en hoe je je voelt…
Er is hier een topic http://www.zwangerworden.nu/showthread.p...at/page931
Alle damens in deze topic hebben een kind verloren…de meeste hebben gelukkig weer een gezond kindje in hun armen.
Hier kun je je verhaal kwijt. Deze topic heeft mij en de rest daar ontzetten geholpen om het allemaal een plekje te geven.

Ik wens je heel veel sterkte en hoop ontzettend voor je dat je gauw weer zwanger mag worden!
En nee, het is zeker niet ter vervanning van jullie overleden kindje….maar een nieuwe zwangerschap maakt het verdriet dragelijker..ik kan het weten.
Dikke knuffel!

[Kersje]

Hoi Sunshine,

Ik schrijf net als Devika mee in de Sterrenhemel van dit forum. Je bent van harte welkom om mee te schrijven!
Wat erg dat je je mannetje moet missen! Het is zo'n groot verdriet en inderdaad moeilijk uit te leggen aan mensen die het niet mee hebben gemaakt. Je verliest je kindje en tegelijkertijd vallen de mooie toekomstplannen die je al aan het maken was in duigen. Je bevalt van een heel klein lief baby'tje en kunt vervolgens niet aan alle bijkomende moedergevoelens uiting geven. Geen kind in je armen, wel in je hart. Het is onmenselijk zwaar. Heb je steun aan je man/vriend? Zijn er lieve mensen om je heen? Hoe ben je die eerste periode na het verlies doorgekomen? Ik dacht soms dat ik gek werd van verdriet en was zo blij met het clubje meiden op het forum!

Jullie zijn er aan toe om te proberen opnieuw zwanger te worden. Je hart is zwaar en je wilt je kindje niet vervangen. Dit zijn heel herkenbare gevoelens. Je zult hem nooit vervangen. Die bijzondere plek van de eerstgeborene blijft voor altijd van hem. Een brusje kan de pijn wel doen verzachten, maar zal je kindje nooit vervangen. Zolang jij aan je kindje denkt, over hem praat, bestaat hij. Welke naam hebben jullie hem gegeven?

Ik heb een dochter gekregen. Haar naam is Puck*. Zij is met 22 weken zwangerschap overleden in mijn buik. Zij leeft in mijn hart en in mijn gedachten. Ze heeft twee geweldige broertjes gekregen, waar ik ieder dag enorm van geniet. Ik ben dankbaar dat zij er zijn. Ze nemen haar plaats niet in, maar vullen mijn verdrietige hart met vreugde.

Ik hoop dat je snel weer zwanger mag zijn en een gezond kindje mag krijgen om in je armen te houden en je liefde aan te geven. Ik wens je veel kracht!