30-08-2014 17:07
Ik zit er doorheen. Ik trek het niet meer en ik overweeg gewoon om ermee te stoppen met het proberen en het maar gewoon aan te kijken. Het is niet leuk mee zo en ik wordt er alleen maar depressief van.
Afgelopen ronde was ik super positief. Ik had mijn ei gevonden en we hebben daar gebruik van gemaakt (en de trucs, benen in de lucht randje fietsen etc.). Mijn temperatuur deed alles wat het moest doen tot het 2 dagen voor mijn NOD kelderde. Ik was kapot en heel verdrietig, want zelfs als je alles goed doet is dat nog niet goed genoeg.
De 28ste was mn NOD en toen brak het door. Dezelfde dag vertelde een goede vriendin me dat ze zwanger is. Ze durfde het me niet te vertellen in het begin, ze wachtte tot het laatste moment met vertellen.
Toen ze het vertelde was ik sprakeloos voor 30 seconden. Ik wilde eigenlijk huilen voor mezelf en het was alsof ik wakker werd en dacht ''oh ja er wordt van me verwacht dat ik haar feliciteer'' En dat heb ik ook wel oprecht gedaan want ik ben ook verschrikkelijk blij voor haar.
Ze is al 13 weken zwanger en ik dacht aan alle momenten die zij al heeft gehad waar ik nu al bijna een jaar van droom.
We hebben binnenkort een meidendag en dan gaat ze het de rest van de vriendinnen vertellen. Ik had gehoopt dat als ik nu zwanger was dat ik dat dan ook zou mogen vertellen. Helaas wordt dat dus haar momentje.
Nogmaals ik ben blij voor haar en ik sta hier niet als een klein kind te jengelen dat ik dit ook wil, maar man wat doet dit pijn! Ik heb niemand om mee te praten. Het voelt zo dubbel en ik weet niet wat ik met deze gevoelens aan moet. Ik kan niet met haar erover praten want ik wil haar niet een nog groter schuldgevoel geven want dat verdient ze niet.
Ik ben heel erg bang dat ik in een depressieve spiraal terecht komt (Helaas ben ik daar vatbaar voor door een eerdere depressie) Ik kan op dit moment gewoon niets positiefs vinden.
Aankomende donderdag, 4 September, heb ik de uitslag van de eerste ziekenhuis onderzoeken. Dus als er iets mis is dan hoor ik dat dan. Ik ben klaar met de onzekerheid en het afwachten.
Ik ben er gewoon klaar mee. Ik wil zwanger zijn en ik wil een kindje.
Afgelopen ronde was ik super positief. Ik had mijn ei gevonden en we hebben daar gebruik van gemaakt (en de trucs, benen in de lucht randje fietsen etc.). Mijn temperatuur deed alles wat het moest doen tot het 2 dagen voor mijn NOD kelderde. Ik was kapot en heel verdrietig, want zelfs als je alles goed doet is dat nog niet goed genoeg.
De 28ste was mn NOD en toen brak het door. Dezelfde dag vertelde een goede vriendin me dat ze zwanger is. Ze durfde het me niet te vertellen in het begin, ze wachtte tot het laatste moment met vertellen.
Toen ze het vertelde was ik sprakeloos voor 30 seconden. Ik wilde eigenlijk huilen voor mezelf en het was alsof ik wakker werd en dacht ''oh ja er wordt van me verwacht dat ik haar feliciteer'' En dat heb ik ook wel oprecht gedaan want ik ben ook verschrikkelijk blij voor haar.
Ze is al 13 weken zwanger en ik dacht aan alle momenten die zij al heeft gehad waar ik nu al bijna een jaar van droom.
We hebben binnenkort een meidendag en dan gaat ze het de rest van de vriendinnen vertellen. Ik had gehoopt dat als ik nu zwanger was dat ik dat dan ook zou mogen vertellen. Helaas wordt dat dus haar momentje.
Nogmaals ik ben blij voor haar en ik sta hier niet als een klein kind te jengelen dat ik dit ook wil, maar man wat doet dit pijn! Ik heb niemand om mee te praten. Het voelt zo dubbel en ik weet niet wat ik met deze gevoelens aan moet. Ik kan niet met haar erover praten want ik wil haar niet een nog groter schuldgevoel geven want dat verdient ze niet.
Ik ben heel erg bang dat ik in een depressieve spiraal terecht komt (Helaas ben ik daar vatbaar voor door een eerdere depressie) Ik kan op dit moment gewoon niets positiefs vinden.
Aankomende donderdag, 4 September, heb ik de uitslag van de eerste ziekenhuis onderzoeken. Dus als er iets mis is dan hoor ik dat dan. Ik ben klaar met de onzekerheid en het afwachten.
Ik ben er gewoon klaar mee. Ik wil zwanger zijn en ik wil een kindje.
manlief en ik hebben gepraat en het was een goed gesprek. Geen testen en geen temp deze maand en eigenlijk voelt dat nu al heel bevrijdend (en een beetje eng) hopelijk wordt het wat rustiger in m'n hoofd dan. Muts er donderdag geen rare dingen naar boven komen
