27-03-2014 16:14
Hoi allemaal,
Sinds vandaag ben ik nieuw hier. Ik heb ontzettend sterk de behoefte om met "lotgenoten" te praten. Dat klinkt zwaar maar ik bedoel eigenlijk gewoon dat ik graag met mensen wil praten die me begrijpen.
In 2012 besloten mijn man en ik voor onze kinderwens te gaan. Net toen ik met mijn anticonceptiepil wilde stoppen, kreeg ik een longembolie. Uiteindelijk is gebleken dat dit ook door de pil kwam (ik had een merkloze variant van de Diane pil) en ik moest per direct stoppen met de pil (en ik mag er ook nooit meer mee beginnen).
Tijdens het herstellen van de longembolie, waar ik veel tijd voor nodig heb gehad, mocht ik niet zwanger worden. Het zou namelijk én heel lastig worden om überhaupt zwanger te worden én het zou heel gevaarlijk zijn bij de bevalling, i.v.m. de bloedverdunners die ik slikte. Onze kinderwens moest dus helaas in de ijskast... Pas begin 2013 mocht ik stoppen met de bloedverdunners en was er weer een kans. We zijn toen meteen actief begonnen met proberen zwanger te worden. Maand na maand was het reuze spannend, maar een zwangerschap bleef uit. Nu kan dat natuurlijk best een tijdje duren en dus was ik in het begin geduldig. Maar langzaamaan werd ik steeds ongeduldiger en onrustiger. Zou het wel gaan lukken?
Na ongeveer een jaar geprobeerd te hebben en nog steeds niet zwanger te zijn geworden, zijn mijn man en ik naar de huisarts gegaan. De huisarts heeft mijn bloed laten onderzoeken, op hormoonwaardes e.d. En mijn man moest voor een sperma onderzoek. Mijn bloed was helemaal in orde maar uit het sperma onderzoek kwam naar voren dat er lage mobiliteit is. In percentages vermeld, zeer lage mobiliteit. Dit was een behoorlijke klap in ons gezicht. Vooral voor mijn man is het erg moeilijk. Hij heeft het gevoel dat hij niet functioneert zoals het hoort. En dat gevoel begrijp ik ook heel goed. Al neem ik hem natúúrlijk niets kwalijk.
Nu zeggen ze dat een sperma onderzoek een momentopname is. Maar naar aanleiding van het slechte resultaat heeft mijn man een doorverwijzing gekregen voor de uroloog. Daar zijn we vandaag geweest. Ik denk zelf dat de huisarts een stap over heeft geslagen, want van de uroloog hebben we te horen gekregen dat mijn man nogmaals voor een sperma onderzoek moet. We hebben weken moeten wachten op het bezoek aan de uroloog en ik had er dan ook meer van verwacht. Het voelt als een koude douche, want nu weten we nog niks. En de tijd verstrijkt en verstrijkt... Langzaamaan ontstaat er steeds meer stress en ik, een echte piekeraar, ben er in mijn hoofd heel veel mee bezig. Enerzijds hoop ik natuurlijk dat er uit het tweede sperma onderzoek komt dat alles goed is. Maar anderzijds: dan weten we nog steeds niet waarom het niet lukt om zwanger te worden! Ook vraag ik me af waarom onze huisarts alleen bloedonderzoek bij mij heeft laten doen. Kunnen ze daar aan zien of mijn cyclus wel goed is? En waarom word ik nog niet doorverwezen naar de gynaecoloog? Misschien ben ik te ongeduldig, maar ik word dit jaar alweer 31 en ik wil zó ontzettend graag zwanger worden... Volgende week donderdag is pas het tweede sperma onderzoek van mijn man, daarna moeten we nog geruime tijd op de uitslag wachten en wat er dan allemaal nog gaat gebeuren? Geen idee... Dat vind ik juist zo moeilijk; de onzekerheid en het niet weten wat er komen gaat.
Ik merk in mijn omgeving dat mensen het niet echt begrijpen als ze het niet zelf hebben meegemaakt of er heel makkelijk en luchtig over doen, alsof er nog niks aan de hand is. Maar zo voelt dat voor mij helemaal niet!! Voor ons is er wel degelijk iets aan de hand en we zijn echt geen zwartkijkers, proberen het juist altijd van de positieve kant te zien, maar houden er wel rekening mee dat we niet op de natuurlijke manier zwanger zullen kunnen worden.
Heeft iemand hier ervaringen mee? Ik wil graag met mensen in contact komen die dit herkennen en misschien zelf ook meegemaakt hebben. Graag hoor ik van jullie.
Liefs,
Anouk
Sinds vandaag ben ik nieuw hier. Ik heb ontzettend sterk de behoefte om met "lotgenoten" te praten. Dat klinkt zwaar maar ik bedoel eigenlijk gewoon dat ik graag met mensen wil praten die me begrijpen.
In 2012 besloten mijn man en ik voor onze kinderwens te gaan. Net toen ik met mijn anticonceptiepil wilde stoppen, kreeg ik een longembolie. Uiteindelijk is gebleken dat dit ook door de pil kwam (ik had een merkloze variant van de Diane pil) en ik moest per direct stoppen met de pil (en ik mag er ook nooit meer mee beginnen).
Tijdens het herstellen van de longembolie, waar ik veel tijd voor nodig heb gehad, mocht ik niet zwanger worden. Het zou namelijk én heel lastig worden om überhaupt zwanger te worden én het zou heel gevaarlijk zijn bij de bevalling, i.v.m. de bloedverdunners die ik slikte. Onze kinderwens moest dus helaas in de ijskast... Pas begin 2013 mocht ik stoppen met de bloedverdunners en was er weer een kans. We zijn toen meteen actief begonnen met proberen zwanger te worden. Maand na maand was het reuze spannend, maar een zwangerschap bleef uit. Nu kan dat natuurlijk best een tijdje duren en dus was ik in het begin geduldig. Maar langzaamaan werd ik steeds ongeduldiger en onrustiger. Zou het wel gaan lukken?
Na ongeveer een jaar geprobeerd te hebben en nog steeds niet zwanger te zijn geworden, zijn mijn man en ik naar de huisarts gegaan. De huisarts heeft mijn bloed laten onderzoeken, op hormoonwaardes e.d. En mijn man moest voor een sperma onderzoek. Mijn bloed was helemaal in orde maar uit het sperma onderzoek kwam naar voren dat er lage mobiliteit is. In percentages vermeld, zeer lage mobiliteit. Dit was een behoorlijke klap in ons gezicht. Vooral voor mijn man is het erg moeilijk. Hij heeft het gevoel dat hij niet functioneert zoals het hoort. En dat gevoel begrijp ik ook heel goed. Al neem ik hem natúúrlijk niets kwalijk.
Nu zeggen ze dat een sperma onderzoek een momentopname is. Maar naar aanleiding van het slechte resultaat heeft mijn man een doorverwijzing gekregen voor de uroloog. Daar zijn we vandaag geweest. Ik denk zelf dat de huisarts een stap over heeft geslagen, want van de uroloog hebben we te horen gekregen dat mijn man nogmaals voor een sperma onderzoek moet. We hebben weken moeten wachten op het bezoek aan de uroloog en ik had er dan ook meer van verwacht. Het voelt als een koude douche, want nu weten we nog niks. En de tijd verstrijkt en verstrijkt... Langzaamaan ontstaat er steeds meer stress en ik, een echte piekeraar, ben er in mijn hoofd heel veel mee bezig. Enerzijds hoop ik natuurlijk dat er uit het tweede sperma onderzoek komt dat alles goed is. Maar anderzijds: dan weten we nog steeds niet waarom het niet lukt om zwanger te worden! Ook vraag ik me af waarom onze huisarts alleen bloedonderzoek bij mij heeft laten doen. Kunnen ze daar aan zien of mijn cyclus wel goed is? En waarom word ik nog niet doorverwezen naar de gynaecoloog? Misschien ben ik te ongeduldig, maar ik word dit jaar alweer 31 en ik wil zó ontzettend graag zwanger worden... Volgende week donderdag is pas het tweede sperma onderzoek van mijn man, daarna moeten we nog geruime tijd op de uitslag wachten en wat er dan allemaal nog gaat gebeuren? Geen idee... Dat vind ik juist zo moeilijk; de onzekerheid en het niet weten wat er komen gaat.
Ik merk in mijn omgeving dat mensen het niet echt begrijpen als ze het niet zelf hebben meegemaakt of er heel makkelijk en luchtig over doen, alsof er nog niks aan de hand is. Maar zo voelt dat voor mij helemaal niet!! Voor ons is er wel degelijk iets aan de hand en we zijn echt geen zwartkijkers, proberen het juist altijd van de positieve kant te zien, maar houden er wel rekening mee dat we niet op de natuurlijke manier zwanger zullen kunnen worden.
Heeft iemand hier ervaringen mee? Ik wil graag met mensen in contact komen die dit herkennen en misschien zelf ook meegemaakt hebben. Graag hoor ik van jullie.
Liefs,
Anouk