Nieuwe bevallingsverhalen

[belle]

​Goooooeeeeeeeeeeeeedemiddag dames die al bevallen zijn en dames die net als ik dol zijn op bevallingsverhalen!!!!
Ik hoop dat er weer wat dames zijn die de puf hebben gevonden om hen bevallingsverhaal hier te vertellen, aangezien ik die verhalen reuze interressant vind en nu ik zelf volgend jaar ook 'de lul' ben zou ik het zooooooo fijn vinden om hier weer wat verhalen te kunnen lezen onder het genot van een fijne mok hot-chocolate, en met mij vast nog vele anderen....
Dus dames kom op, ben heel benieuwd en wacht met smart ;-)
Heel veel liefs,
Belle

[silke]

Het is alweer een tijdje geleden maar ik vind het wel leuk om mn verhaal alsnog te delen, beide dagen staan als de dag van gisteren in mn geheugen gegraveerd.

Grote mup:
Ik was 38wk3dg toen rond middernacht plotseling de weeen begonnen. Eerst dacht ik nog dat ik misschien moest poepen, dus hop, naar de wc, maar dat hielp niet, dus had al snel in de gaten dat dit voor het echie was. Op mn zwangerschapscursus was verteld dat als het snachts begint dat je maar moet proberen om verder te slapen. Nou ja, werd iedere 10 min wakker van een wee, dus dat werkte echt niet. Bovendien gingen 1000en gedachten door mn hoofd. Uurtje later braken mn vliezen in bed. Wilde eigenlijk manlief laten slapen zodat ie later wat fitter zou zijn, maar ja, hem toen toch maar wakker gemaakt om me te helpen geen zooi te maken. Flinke maandverband later ging hij lekker verder slapen en ik op dn duur maar in de woonkamer zitten. Ik keek van te voren echt uit naar de bevalling, wilde ook graag zonder pijnstilling doen, maar na die eerste weeen dacht ik echt ´gatver, hier heb ik helemaal geen zin in´, haha. Weeen volgden elkaar snel (iedere 3 minuten), maar duurden nog geen minuut. Ben onder de douche gaan staan, had alleen maar rugweeen, en dat was heerlijk. Tot het warme water op was! Op dn duur manlief weer wakker gemaakt en gevraagd of ie onze doula wilde bellen (we woonden destijds in amerika en hadden besloten een doula te nemen, iemand die de bevalling mee begeleid, maar geen medische opleiding heeft zeg maar, dus niet de bevalling zelf doet). Die nam eerst niet op, dus hij belde gyn, die natuurlijk meteen zei om te komen aangezien mn vliezen gebroken waren (in amerika nemen ze geen enkel risico). Ik boos, want ik wilde zolang mogelijk thuis blijven, liefst thuisbevalling, maar dat mocht daar niet. Doula kwam en zei, lekker niet naar luisteren, we gaan over een paar uur wel. Nou ja, ik lekker rondjes lopen om de ontsluiting te versnellen, ondertussen kotsend van de pijn, maar de doula gaf heeeeerlijke rugmassages tijdens de weeen die nog steeds alleen maar in mn rug zaten. Manlief liep ondertussen als een kip zonder kop door huis (de stoom van mn urenlange douche op te drogen, haha) Ik zag enorm op om in de auto te gaan (kwartiertje rijden), dus wilde niet, totdat de doula zei dat ze toch echt dacht dat we maar eens moesten gaan. Ik op handen en voeten in de auto, vreselijke rit. In zh aangekomen (rond een uur of 8) hadden ze geen verloskamer (ze dachten al dat ik niet meer kwam ofzo!), of ik nog even kon wachten. Vond ik heerlijk, wilde zo lang mogelijk wachten, was bang dat zodra ik in het kamertje was me een ruggeprik zou worden opgedrongen, hoorde ik van zoveel mensen. Dus lekker puffend naar de pasgeboren babietjes gekeken. Eindelijk plek, meteen ontsluiting voelen, verpleegster voelde niks maar keek vreemd en ging gyn erbij halen. Doula zei nog dat het een goed teken was, misschien al volledig ontsloten? Gyn erbij, met echo apparaat (huh?), voelen, echo en ja hoor, kleine in stuit. Nou paniek, paniek, alle alarmbellen gingen af, kleine moest er meteen uit voor het mis ging. Ik dacht nog bij mezelf, mensen, stel je niet zo aan, loop waarschijnlijk al even met volledige ontsluiting rond en ze is er nog niet uitgevallen. Maar goed, dit was amerika, dus nog geen 10 sec later stond hele operatieteam aan mn bed, werd ik aan alle kanten geprikt en gecatheteriseerd en moest wel 30 handtekeningen onder allerlei verklaringen zetten (terwijl ik nog steeds die ellendige rugweeen had!). Kreeg ruggeprik, die werkte niet erg snel en gyn had echt haast, prikte steeds op mn buik “voel je dit?”, ja!!, 5 sec later, voel je dit? JA!! Snij me niet open $%&&!!. Zelfs manlief had het maar amper gehaald om erbij te zijn, zo snel moest het, en zo was ik ineens uit het niets mama! Mooiste moment van mn leven, zal het never nooit niet vergeten.

Een krappe 2 jaar later meldde de kleine boef zich met 39 weken. Ik wilde perse een normale bevalling, want baalde dat het me niet gelukt was de vorige keer. Bovendien vond ik het gewoon beter voor de baby en voor mij. Daar heb ik flink voor moeten vechten want (we waren nog steeds in amerika) daar waren ze enorm tegenstander van en er werd me keer op keer gewezen op de risico´s “in dat geval proberen we alleen jouw leven te redden en je kind komt op de tweede plaats”, niet iets wat je wilt horen, maar ik vond het zwaar overdreven, in Nederland is het ook standaard procedure. Dus, ik kreeg groen licht, maar zou wel zwaar gemonitoord worden. Dus uiteraard wilde ik weer lange tijd thuis blijven, hoewel ik ook wel de angst erin had dat ik wel in het zh moest zijn mocht het toch mis gaan en bovendien waren we dit keer bang dat de ontsluiting erg snel zou gaan aangezien het de vorige keer best rap ging voor een stuitligging. Helaas bleek dat dus tegen te vallen. Weeen begonnen rond een uur of 3 snachts. Redelijk regelmatig, meer in mn buik dit keer (zoveel fijner!!), minder heftig. Wederom hadden we dezelfde doula, inmiddels een goede vriendin, en rond een uur of 8 besloten we naar zh te gaan. Daar aangekomen bleek ik zo´n 3-4 cm ontsluiting te hebben. Beetje teleurstellend, ik had op meer gehoopt. Ik kreeg de ene gyn die iets meer open stond voor mn natuurlijke bevalling en die zei dat ik eerst een half uur aan de monitor moest, daarna hoefde het een tijdje niet meer. Ik helemaal blij, behalve dat die gyn net aan het einde van haar dienst was en de volgende gyn er andere ideeen over had. Permanent aan de monitor. Had 1 meter om te lopen. Mn doula praten als brugman en uiteindelijk kreeg ze het voor elkaar dat ik ieder uur 5 minuten mocht douchen, die ik natuurlijk rekte tot 10/15 minuten. Die 5 minuten waren zaaaalig. Maar in deze omgeving en situatie kon ik me gewoon niet zo goed ontspannen, ontsluiting viel steeds tegen. Rond 14:00 besloten om mn vliezen te breken, na overleg met doula, ze zei je kunt het doen, weeen zullen heftiger zijn maar kans dat het sneller gaat, of op stoomtreinvaart verder, maar minder heftig. Ben dus voor de sneltrein, nou ja, intercity gegaan, moment van vliezenbreken was heftig! Moest meteen weer kotsen. Maar goed, om 15:45 zat ik aan de 9 cm. Dacht nog zeker een paar uur bezig te moeten zijn, maar mn doula zei dat het nu snel zou kunnen gaan, ik weigerde te geloven. Ik had inmiddels persweeen (bizarre dingen zeg, had ik bij de eerste niet ervaren) en mocht nu heel zachtjes proberen mee te persen om te kijken of die ene cm daarmee weg zou gaan. Een klein persje en de cm was al weg, super! Toen het echte werk, wat een oerkracht zeg. Eerste keer persen voelde ik me als een kleuter, wist niet zo goed wat ik moest doen en iedereen maar adviezen roepen. Tot mn instinct het overnam bij de volgende wee, ik voelde de baby, wist waar de uitgang was en persen maar. Kan het niet beschrijven, wat een oerkracht. Misschien was ik iets te enthousiast, 14 minuten na de eerste pers was ie geboren, met een geknapt schoudertje (oh wat voelde ik me schuldig). Ik ben zo blij dat ik dit ook heb mogen meemaken en voel me zo ontzettend trots en rijk op mijn twee kanjers! Zou zo nog een keer een bevalling willen meemaken, maar ik denk toch dat het hier bij deze twee boeven blijft.

Sorry voor het mega verhaal! Fijn voor mezelf het eens opgeschreven te hebben voor later ;-)

[belle]

Silke juist hartstikke bedankt voor je megaverhaal, wij houden wel van megaverhalen ;-) Wel hele heftige verhalen zeg, vooral met je eerste ook, maar je mag er trots op zijn meid, ik vind het altijd reteknap van alle vrouwen dat ze dit zo kunnen doen en zo kunnen doorstaan!!!

[silke]

graag gedaan :-) Iedereen kan dit, maar het is een kwestie van het knoppie in je kop omzetten en in jezelf en je lichaam en geest geloven. Pijn is relatief. Hmm.. dat klinkt zweveriger dan ik bedoel ;-) En een goede pufcursus (en lieve vent/moeder/vriendin aan je zij) doet wonderen, in ieder geval voor mij. Hoe vaker iemand tegen me zei hoe fantastisch ik het allemaal deed, hoe meer ik het begon te geloven.

En jij? Zie je er tegenop of juist niet?

[belle]

Silke ja zie er nu nog wel erg tegenop, maar denk dat het inderdaad een stukje zal schelen als ik me goed overal op inlees en inderdaad misschien ook maar zo'n pufcursus moet gaan doen..... Lijkt me ook al niks met al die mensen maar jah...... Uiteindelijk zal je wel nooit helemaal voorbereid zijn, want het loopt blijkbaar nooit zoals je het graag had gewild, dat heb ik van meerdere mensen wel al geleerd..... Het komt vast wel goed en inderdaad zo denk ik ook, iedereen kan t dus ik ook toch...

[belle]

Nou dames ondertussen al 177 keer bekeken, maar allemaal behalve silke de moed of de puf nog niet kunnen vinden om je verhaal hier te komen doen? Dan zal ik jullie bij deze even wat digitale moed en puf toesturen ;-) En ondertussen zal ik met smart wachten......

[Koekie]

Ik lees wel mee, maar heb zelf nog niet zoveel te vertellen. Ik mag in mei voor het eerst 😊

[belle]

Haha Koekie jij gaat dus lekker samen met mij met smart zitten wachten ;-) En jij gefeli met je eerste!! Voor mij is het ook de eerste, ben zo benieuwd.....

[Koekie]

Dank je wel! Spannend he? Er gebeurt zoveel. Ik ben heel erg benieuwd 😄

[Tijger1]

Kort mijn verhaal. Is alweer 4 jaar geleden.
Ik ben toen ingeleid, was 8 dagen overtijd. En vermindert vruchtwater, daarom ingeleid.
Vond het inleiden best heftig. Begon 's morgens om 7.30 met 2 tot 3 cm. Vliezen gebroken en aan het infuus. Infuus werd steeds harder gezet. Op den duur kon ik de weeën amper nog opvangen, zat geen rust meer tussen.
Om 17.00 had ik nog maar 4 tot 5 cm ontsluiting.
Om 19.00 ruggenprik gekregen op advies van de gyn. Duurde even voor die geprikt was. En daarna heerlijk beetje kunnen dutten. Om 20.30 volledige ontsluiting. En om 23.58 is r.o.b.i.n geboren. Volgens de papieren 3 uur persen.
Was al extra gyn opgetrommeld, vacuümpomp stond al op de gang klaar, keizersnee werd al geopperd. Maar gelukkig niet nodig geweest. Door een flinke knip toch op eigen kracht kunnen doen.
Helaas had ik tijdens de bevalling door de ruggenprik koorts gekregen. En daardoor moesten we 48 uur blijven na de bevalling.

Toch nog aardig verhaal geworden. Haha

[Natascha1982]

Hoi,

Als je meer wilt lezen, er bestaat al zon topic. Hierin staan ook mijn bevallingsverhalen, dus als je nog meer verhalen wilt lezen....

[belle]

Tijger bedankt voor je verhaal, ook al zo heftig meis... jeetje.....

Natascha bedankt voor je post, ik heb idd al wat oude verhalen gelezen, maar had dit topic 'opnieuw' geopend voor wat nieuwe verhalen en ook omdat t oude topic een beetje doodgebloed was vandaar.....

[Tijger1]

Belle toch kijk ik er niet heftig op terug hoor.
Bevallen doet gewoon pijn, dat weten we als we eraan beginnen.
Maar je bent het echt heel snel vergeten. En ik was super snel hersteld. Zelfs van de hechtingen amper last gehad.
En als je je ukkie in de armen hebt ben je het echt allemaal snel vergeten en weet je waar je het voor hebt gedaan.
Mijn vriend vond het heel erg naardat hij eigenlijk niets kon doen en had er moeite mee om te zien dat ik pijn had

[silke]

Ik heb hetzelfde, kijk op beide ook absoluut niet heftig op terug. Nou ja, wel een heftige dag, er gebeurt vanalles natuurlijk, maar niet negatief. En zoals ik al eindigde, ik zou zo nog een bevalling doen hoor, dat zegt ook wel wat, aangezien ik tot ik zwanger werd van de eerste altijd heb geroepen dat ik wel adopteer, scheelt een bevalling, hahaha. Ik denk dat je meestal bang bent voor het onbekende, zo werkt dat bij mij iig wel, zodra ik er veel meer over wist, en via de bevalcursus precies wist hoe een bevalling gaat, welke fases er zijn, wat je kan verwachten enz was mijn angst grotendeels verdwenen.

[Anna77]

Hallo dames, ik vind bevallingsverhalen ook altijd mooi om te lezen, die van de vorige staat in het andere bevallingsverhalen topic. Heel kort: toen werd ik ingeleid vanwege oplopende bloeddruk, ik had vanaf het begin persdrang, kreeg pethidine toegediend waardoor ik tussen de weeen door weg was. Uiteindelijk volledige ontsluiting na ongeveer 14 uur, na ruim een uur persen werd onze dochter geboren, met navelstreng om haar nek, dus zij had niet echt een geweldige start, ze had ook nog eens vruchtwater en bloed ingeslikt.

Van de tweede ben ik twee weken geleden bevallen, met precies 41 weken. Ik begon al een beetje nerveus te worden, want ik wilde niet worden ingeleid, dat was eigenlijk mijn enige wens voor de bevalling, ik wilde het zelf doen! De dag voor het begon ben ik wel gestript, maar de VK gaf aan dat als dat dezelfde dag niet effect had, dat dan niet had geholpen. Lekker geslapen die nacht, en 's ochtends zag ik dat ik een deel van de slijmprop was verloren. Ik had toen ook wat krampen, maar dat had ik al wel vaker gehad, ik zocht er nog niet meteen wat achter. Dochter naar de opvang gebracht, de krampen bleven en werden wat heviger. Ik ben gaan timen, en ze kwamen al snel om de 5 minuten, maar duurden nog niet heel erg lang. Ze werden wel pijnlijker, dus ik heb mn man een berichtje gestuurd, kom toch maar naar huis, ik ga ff douchen. Voor ik goed en wel onder de douche vandaan was, was hij al thuis (recordtijd ), hij ging ook even timen en ze kwamen al om de drie minuten en ik moest ze en cht wegpuffen, hangend over ons (hoge) bed. VK gebeld, die kwam en ik had 3 cm ontsluiting. Dat ging goed! Ze kwam een uur later terug, toen was het 4 cm. De weeen werden langzaam maar zeker heftiger, ik heb afwisselend gehangen op bed en gelegen op bed. Tussendoor nog even in bad. Om 16:00 had ik 8 cm ontsluiting, kraamzorg werd gebeld, ik wilde graag thuis bevallen. Naar verwachting zou het nu toch wel snel gaan, dat laatste stukje gaat vaak hard bij een tweede. Helaas, niet bij mij. De ontsluiting stagneerde, maar ik kreeg langzaamaan wel persdrang. Uiteindelijk had ik rond 20:00 eindelijk volledige ontsluiting, maar ik mocht nog niet persen wat de baarmoedermond was op 1 plek nog niet verweekt, daar zat nog een dikke rand. Andere houdingen geprobeerd, maar helaas, niets hielp. In overleg met de gyn werd besloten dat het te lang duurde en we alsnog naar het ziekenhuis moesten gaan. De vk zei, we gaan nog 1 andere houding proberen (op handen/armen en knieen) en als de ambulance er is dan ga ik nog 1x kijken. Maar ze had weinig hoop. Ik vroeg nog, hoe moet ik dan naar beneden? Nou de trap af lopen. Ik zag mezelf al helemaal niet lopen, alles deed zo'n pijn! De ambulance kwam, en de vk ging kijken. Ik zag meteen aan haar gezicht dat het nu goed was, yes, we bleven toch thuis! Een kwartiertje persen later en onze dochter werd geboren. Toch nog thuis. Heerlijk. De pijn was uiteraard niet fijn, maar dat ik thuis mocht blijven was echt super. 3 uur na de bevalling lag ik in een schoon bed, mijn eigen bed, met dochter en man bij me. Wat wil je nog meer? Kortom, ik kijk met een heel goed gevoel terug op mijn tweede bevalling, veel positiever dan de eerste.

Succes meiden die nog mogen, het is even doorbijten, maar het is het allemaal dubbel en dwars waard!

[Marijke1981]

Dan zal ik hem ook nog ff posten.

Ik had al met 32 weken voor een deel een verweekte bmmond en weeen. Ik was opgenomen en gelukkig namen de weeen af. ik had al 2 cm ontsluiting dus volledige rust. Ik heb heel veel voorwerk gehad. Gerust 's avonds 3 uur lang iedere 10 minuten kramp. Maar goed die gingen weer weg. Na oud en nieuw en een verjaardag voelde ik ons ukkie niet meer. Ik moest naar het zkh (daar moest ik zoiezo bevallen ivm vroegtijdige weeen). In het zkh aangekomen was mijn bloeddruk van hoog naar laag. Ze begrepen het niet goed. Wel deed ons ukkie het gelukkig goed. Ondanks dat alles had ik nu 3 cm ontsluiting. Ze had me nog gestript en ze zei; je bloeddruk het gevoel en je aantal cm...je komt morgen terug we gaan je inleiden. Zo raar om te weten dat je een ukkie krijg. Dus wij alles nog gedaan in huis. Boodschappen wasjes gedraaid gestofzuigd en een wensballon opgelaten (was 2 januari dus kon nog prima vonden wij) Uiteindelijk 's avonds een rood wijntje genomen want ik was als een stuiterbal....hele nacht niet geslapen wijntje had zijn ding niet gedaan helaas. Om half 8 melden vliezen gebroken...en een uur wachten of alles zelf op gang kwam. Helaas niet dus hup aan de weeenopwekkers (gek he eerst weeenremmers...)dan ging direct lekker. Had meteen rugweeen om de 3 min. Toch maar een standje of tig hoger toen kwam ik direct in een weeenstorm terecht. Er zat werkelijk maar 15 sec tussen. Ging niet heel goed met me na een uur. Ik wilde persee geen pijnstilling....want ik moest het toch zonder kunnen,,,,,,uhh ik ben wel uiteindelijk van stag gegaan voor een ruggeprik, want dit hield ik niet vol. Na de ruggeprik kwam een soort van rust over me. Hartslag van ukkie ging niet altijd goed dus ik mocht alleen op 1 kant liggen. En ik heb een slechte heup dus dit was niet zo prettig. Uiteindelijk kwamen ze om 3 uur me blaas legen en een electrode op uk zijn hoofd aanbregen toen schrokken ze. Ik had volledige ontsluiting. Ruggeprik uit maar ik moest zogenaamd nog een uur wachten totdat ik persweeen voelde....nou nee hoor die voelde ik al alleen ik wist niet wat het was. Ik kreeg heel erg kramp in me kontbotjes..weet niet hoe ik het anders moet verwoorden. Om 4 uur kwam de verpleegster kijken en ik zei ik moet al persen. Nee dat kan nog niet dat kun je nog niet voelen...nou oke dan zal ik het wel niet goed hebben. om half 5 ja pers maar een beetje mee als je dan toch drang heb. ....nou oke het ging nog wel. Om vijf uur kon ik het niet meer houden en ik zei tegen me hubbie je haalt haar NU!!!!!. Ze waren te druk met een ander....zucht...om kwart over vijf kwam er eindelijk iemand....ik kreeg de opmerking OHJEE!!! hij was en al bijna...na 14 minuten persen was onze Vinz er. Wel geknipt want ze hartslag ging heel slecht. Hij had te lang in het geboortekanaal gelegen. Hij was ook een sterrekijker. maar goed het was helemaal perfect ons mannetje was er. Na zijn eerste huil kwamen ook onze tranen. Oh een gezond mannetje. Jee wat voel je je dan geweldig. Als of er niets is gebeurd. Nog ff hechten man dat voel je wel hoor als je geen verdoving meer hebt. Maar alles vergeet je gewoon. Ik kijk niet slecht terug op mijn bevalling. Andere zeggen wel dat het een best pittige bevalling is geweest. Maar ik doe het zo nog tien keer. Volgende keer gewoon toegeven aan de pijnstilling. Waarom niet als je niet anders kan. Ik heb daar wel van geleerd nu. Terwijl ik het liefst de volgende keer thuis wil bevallen. En wat ik ook geleerd heb, naar jezelf luisteren ook als je het nog nooit bent bevallen. Waarschijnlijk doordat ik zolang de bevalling hebt moeten tegen houden had vinz last van zijn nek wat resulteerde in een voorkeurshouding en een helm. Je weet nooit of dit anders zou zijn gegaan, maar toch een tip. Luister naar jezelf en zorg dat andere ook naar je luisteren. Zo heel verhaal. haha ff herinneringen ophalen. Weet je het is het mooiste wat ik heb mee mogen maken in mijn hele leven. En nu is iedere dag zo'n mooie dag als je uk in je armen kruipt. Ach heerlijk ik wil naar huis (ben op me werk haha)

Succes met de bevalling het komt helemaal goed.

[Blondie]

Ik zal die van mij ook plaatsen

Ik moest me melden met 38.4 weken voor de inleiding ivm hellp
Ze hebben savond een ballon geplaatst en in de ochtend er uitgehaald want die zat niet meer goed toen hebben ze er nog een geplaatst. Rond de middag konden ze hem er uittrekken en had ik 2 cm ontsluiting daarna een pil geplaatst rond 2 uur de vliezen gebroken maar er kwamen geen weeën dus aan de opwekkers en ze bleven maar verhogen tot dat ik in een weeën storm kwam toen kreeg ik ook nog koorts om 21.00 uur ruggen prik gehad toen nog kunnen rusten kom nog maar op een zij liggen want anders viel de hardslag weg om 01.00 had ik volledige ontsluiting maar onze man was nog niet ingedaald dus weer volop de weeën opwekkers aan en 2 uur kreeg ik pijntjes in mijn billen en om 350 hield ik het niet meer om 4.05 mog ik gaan persen en meneer werd om 4.33 geboren ze hebben wel een knip gezet
Helaas moesten wij 48 uur blijven omdat ik koorts had tijdens de bevalling ik heb na dag 1 geen last meer gehad van de hechtingen

[CL1982]

Dankzij Anna dit topic gevonden. Ik zal ook eens een poging wagen...

Ik was dinsdag 24 september jl uitgerekend (op mijn 31e verjaardag), maar deze dag ging gelukkig gewoon voorbij. In de nacht van woensdag op donderdag verloor ik wat bloed, waarschijnlijk mijn slijmprop. Ik weet dat dit niets hoeft te betekenen dus ben gewoon gaan slapen. De volgende dag weinig last van iets, ja een wat menstruatie-achtig gevoel in mn buik. Rond etenstijd (MacDonalds is wee opwekkend haha) begonnen het echt wel krampjes te worden. Elke 20 minuten ofzo. Voorwerk dacht ik nog. Vriendlief nog gewoon gaan sporten. Toen hij tegen half 11 thuis kwam moest ik inmiddels de krampen best al een beetje wegzuchten. Ik heb hem naar bed gestuurd en ben zelf ook even in bed gaan liggen. Maar de nu best wel pijnlijke krampen kwamen inmiddels elk kwartier en slapen werd hem dus niet. In bed kon ik ze niet goed wegzuchten dus maar naar de woonkamer gegaan. De weeen volgden elkaar steeds sneller op en toen ze gemiddeld elke 4 minuten kwamen heb ik mijn vriend wakker gemaakt met het verzoek de verloskundige te bellen. Dit was rond half 5 in de nacht. Om kwart over 5 was de verloskundige er. Ze voelde eerst uitwendig; helaas, kleintje was nog steeds niet ingedaald. Toen inwendig gevoeld, bleek kleintje juist heel diep ingedaald te zijn, ze bleek uitwendig het schoudertje gevoeld te hebben (ik vraag me dus nog steeds af of mijn meisje niet al die tijd ingedaald heeft gelegen...). Ik zat op 3 cm ontsluiting, waar de vk meteen 4 cm van maakte. We werden voor de keuze gesteld, nog even thuis blijven of maar naar het ziekenhuis. We kozen ervoor om maar meteen te gaan. Overigens had ik tussen de weeen door nog praatjes voor 10. Kon ze goed wegpuffen en vond het nog niet zo zwaar. Eenmaal daar aangekomen, tegen zessen, werden mijn vliezen gebroken en zat ik op 5 a 6 cm. De weeen werden toen wel echt heftig. Ik ging nog even douchen, maar dat vond ik niks. Op een gegeven moment moest ik erg overgeven, en volgens de VK gebeurt dat wel vaker rond de 8 cm ontsluiting. Dat vooruitzicht (al bij 8 cm!) maakte dat ik het nog wel redde. Toen de VK na 1.5 uur ging voelen en vrolijk verkondigde dat ik nog steeds op 5-6 cm zat was dat dus zeer demotiverend. Het was in inmiddels half 8 in de ochtend en de VK ging even bij iemand op huisbezoek. Ik trok het intussen echt niet meer, mijn praatjes waren allang voorbij. Dus toen ze weer terug was om kwart over 8 heb ik pijnstilling gevraagd. Na even aan de CTG gelegen te hebben kreeg ik remifentanyl. Topspul! Dat is een pijnstilling die alleen de scherpe randjes wegneemt, de weeen blijven dus goed te voelen en echt nog wel pijnlijk. Maar weer goed weg te zuchten en ik kreeg weer praatjes. Toen ging het snel, na anderhalf uur zat ik op de 10 cm. Ik mocht nog niet persen want de persweeën waren nog niet sterk genoeg. Toen dit na een kwartier wel zo was, was ons meisje er na 4 persweeën. Tot zover het goede gedeelte, waar ik met een goed gevoel op terug kijk.

Ons meisje heeft lekker bij me gelegen, laten gewogen en gecontroleerd en weer mocht ze bij me liggen. Ik zei dat ik toch wel veel vloeide, dat klopte volgens de VK (een ander, vanwege de pijnstilling mocht mijn 'eigen' vk me niet meer begeleiden) maar het was nog binnen de marges. Ik had erge naweeen, die moest ik zelfs wegzuchten. Op een gegeven moment had ik enorme persdrang en er kwam me toch een lading bloed en stolsels uit (sorry haha). Toen werd het wel menens, ik kreeg medicatie om mijn baarmoeder te laten samentrekken en zuurstof en alles. Ik voelde me trouwens prima. Toen dit later nog een keer gebeurde kwam er een gynaecoloog om een echo te maken. Mijn baarmoeder bleek schoon, er was geen restje placenta achtergebleven. Ze stonden voor een raadsel waarom ik zoveel bloed verloor. Dus helaas moest ik naar de OK, alwaar onder algehele narcose mijn baarmoeder werd leeggehaald. Dit was zo'n 2 uur na de bevalling. De narcose vond ik verschrikkelijk, zou ik nog wel wakker worden? Hoe moest mijn vriend het doen als ik er niet meer was? Toen ik weer wakker werd moest ik dan ook erg huilen. En niemand die naar me omkeek op de uitslaapkamer. Ja er kwam een verpleegster langs die een washandje op mn voorhoofd legde. Na ongeveer drie kwartier mocht ik naar mn kamer, want ik moest natuurlijk een nachtje blijven. Gelukkig mocht mijn vriend ook blijven slapen. 's Avonds en 's nachts kreeg ik een bloedtransfusie en gelukkig mocht ik de dag erna lekker naar huis met mijn meisje en vriend!

[belle]

Lekker bezig dames met de bevallingsverhalen, bedankt voor jullie tijd en moeite, ik heb er echt heel veel aan!!! Aan de rest van de dames: Keep them coming.... ;-)

[nonam]

Ook mijne maar vertellen dan haha
Had altijd allerlei horror verhalen, dacht dat het bij mij dagen zou duren of andere problemen

Zaterdag nacht tegen 1 uur naar bed gegaan, had nog gezellige avond met vriendlief gehad.
Hele dag wat gerommel gehad maar dacht ach, ja weet ik veel.
Om drie uur werd ik wakker, had het gevoel maagkrampen te hebben, voelde wat vervelend maar niet pijnlijk.
Ben weer in slaap gevallen tot vijf uur,en werd weer wakker van krampen, nog steeds niet pijnlijk.
Moest naar het toilet en verloor ineens mijn slijmprop. Ik dacht Huh dat is gek, zal wel niet meer lang duren nu.
Niet lang dacht ik aan een paar dagen.
Ben op de bank gaan zitten en voelde me steeds ongemakkelijker, was ondertussen zes uur.
Heb mijn vriend wakker gemaakt en van de een op de andere minuut had ik zeer heftige weeën.
Vliezen waren ook gebroken
Weeen Kwamen om de dertig seconden en snel daarna nog sneller.
Had rug weeën en ontzettend pijn in mijn kont, maar goed te verdragen.
Ben maar naar boven gegaan en gaan liggen, ondertussen vriend snel vk gebelt.
Ik schreeuwde dat ik persweeen had en hij raakte helemaal in paniek, want vk was er nog niet.
Toen ze er was voelde ze en zei dat het hoofdje al stond en mocht persen.
Ik dacht dat kan nooit in 1,5 uur tijd.
Ik durfde niet te persen en toen poepte ze in het vruchtwater, moest snel met het hoofdje al tussen mjn benn naar het zh.
Ben toen door angst om te persen ingeknipt, lag er net vijf minuten en toen was ze al geboren.
Alles liep dus gelukkigperfect en ben in twee uur tijd bevallen.
Ze vonden me een harde haha omdat ik mij in het zh nog rustig aan alle artsen voorstelde alsof er niks aan de hand was .
Weet ik allemaal niks meer van.
Weees dus niet gevreesd het kan ook heel snel gaan

[belle]

Zo hey nonam 2 uurtjes, dat wil ik ook wel zeg, bedankt voor het delen van je verhaal........
Hoe voelt het eigenlijk om ingeknipt te worden? Want daar ben ik ook rete benauwd voor........

[nonam]

Belle.. Ik was daar ook benauwd voor ik schreeuwde nog dat ze niet mochten knippen haha
Maar heb er eerlijk gezegd niks van gevoeld.naderhand vond ik wel vervelend, de verdoving en het getrek en het hechten

[belle]

Pffiieewwwwww, dat stelt me wel weer wat gerust...... En die verdoving-prik is die gemeen of valt dat ook mee.... En hoe lang duurt t voordat ze klaar zijn met trekken sjorren en hechten? Yup I know, veel vragen hè ;-) In ieder geval bedankt voor je reacties......

[Marijke1981]

Belle: ik voelde de prik en de knip niet. Dat doen ze in een wee. Daar was ik ook niet mee bezig. Kleine had last dus hij moest eruit. Alleen om eerlijk te zijn, voelde ik het hechten wel. Ik had V in me armen en ik ging wel ff omhoog zeg maar. Maar het was niet mega pijnlijk. En je denkt op dat moment maar 1 ding is dat je ukkie bij je ligt.

[silke]

Belle, ik begrijp je angst helemaal, had ik ook van te voren, maar een knip (of scheur in mijn geval) voel je echt niet of amper, het zijn de weeen waar je bang voor moet zijn ;-) Ik kan me de verdovingsprik niet meer herinneren, dus dat is ongetwijfeld meegevallen, in mijn geval zijn ze denk ik een kwartiertje bezig geweest, ik vond het absoluut niet vervelend, was vooral bezig met ´wauw, ik ben zojuist gewoon weer mama geworden van het prachtigste kindje in de hele wereld´, haha. Wat er de dagen erna komt is een heel ander verhaal, mn onderkantje deed echt pijn zeg, kon me niet voorstellen dat dat ooit goed zou komen. Maar... ook dat is goedgekomen.

Een tip, iets wat ze in amerika deden en misschien in NL niet kennen, voor een pijnlijke onderkant: de ice diaper! Men neme een newborn babyluier, vul m met wat water, opengevouwen in de vriezer leggen, [wachten tot baby eruit komt en de hele boel onder beurs is], bevroren luier in je onderbroek en zucht ´aaaaaaaahhhhhh... heerlijk...´. Ik vond het echt een fantastisch idee, het verdooft de boel lekker (en zorgt dat je niet al te veel zwelt), bovendien werkt het als kraamverband. Je kan natuurlijk hetzelfde doen met kraam/maandverband. Schijnt ook fijn te zijn om in je bh te doen op de stuwingsdagen, of juist warm kraanwater over maandverband (lekt niet) mocht je last hebben van borstontsteking.

[belle]

Marijke en Silke bedankt voor jullie reacties, doet me goed.... Krijg er steeds meer vertrouwen in....
Whaha Silke die tip van jou vond ik wel retekomisch maar het klinkt toch op de een of andere manier erg fijn ;-) Lijkt me voor ahum 'schuurdozen' waar ik wel nogal eens last van heb ook fijn.... Die ga ik vast nog nodig hebben, heel erg bedankt!!!

[Féanne]

Hier een positieve ervaring...:-)

Met 40.6 weken, braken mijn vliezen en begonnen gelijktijdig mijn weeën(hele lichte en weinig pijnlijk) om 9.30. Helaas had dochterlief in het vruchtwater gepoept dus werd het een ziekenhuisbevalling... Oo wat een tegenvaller vond ik dat doet zeg.. Achteraf viel het me allemaal mee..

Toen we om 11.30 in het ziekenhuis kwamen had ik al 4cm. en begonnen de weeën wat krachtiger te worden.
Rond 13.00 6cm. en nog steeds was het goed te doen, het deed wel pijn .. maar door goed te zuchten kon ik dit aan..
rond 14.00 hield ik het echt niet meer.. Ik kreeg een enorme weeënstorm en heb gegild om een ruggenprik. De verloskundige had namelijk gezegd dat het nog wel 4 uur kon duren en zulke heftige weeën kon ik echt niet zo lang volhouden. Doordat ze het niet vertrouwde heeft ze me gechekked en jawel 9cm...(oooo wat heerlijk was dat , geen ruggenprik maar bijna een baby) om 14.30 10cm en om 15.00 na 2x persen een prachtige dochter.

Ik was heel ietsjes ingescheurd en kreeg één hechting (niks van gevoeld)..

in totaal dus 5,5 uur gedaan over de 1e... Zou het zo nog een keer doen.

ps. Dochter had een groot hoofd (paste babymutsjes niet eens haha), maar ondanks dat geen knip of wat dan ook :-)

[suus1]

Hey Belle (en andere lezers)!

Hier mijn 2 bevallingsverhalen die beide toch heel anders waren:

Bij mijn eerste zoontje had ik al chronisch een hoge bloeddruk en slikte er ook tijdens de zwangerschap medicijnen voor.
Heeel vaak op controle geweest bij de gyn maar op een avond voelde ik me niet lekker (bij 39+6). Toch maar zelf mijn bloedruk gemeten en die was torenhoog ondanks de medicatie. Ik heb het ziekenhuis gebeld en moest gelijk komen (rond 23uur).
Daar aangekomen bleken er ook behoorlijk wat eiwitten in mijn urine te zitten en dat duid op zwangerschapsvergiftiging.
Dat is heel gevaarlijk dus moest ik blijven en na inwendig onderzoek bleek de baarmoedermond al soepel te zijn en leek er al wat ontsluiting te zijn (het was ook al dagen aan het rommelen in mijn buik dus het zat er ook echt aan te komen).
Ze hebben daar vrij snel mijn vliezen gebroken en ik kreeg een infuus met weeenopwekkers.
Dat infuus heeft maar 15minuten gelopen en is toen stop gezet omdat ik het niet meer aan kon. Weenstorm met rug en beenweeen die niet meer te houden waren.
Ik kreeg vrij snel een ruggeprik en daarna was ik zo goed als pijnvrij! Heb toen de rest vd nacht nog licht kunnen slapen en de ontsluiting werd steeds groter.
Heb eigenlijk zonder pijn vrolijk zitten w88 tot de ontsluiting volledig was en ik mocht gaan persen.
Heb er wel een uur en een kwartier over gedaan om Lucas eruit te krijgen want de ruggenprik werkte iets te goed nog en ik heb geen perswee gevoeld.
He hechten wel iets gevoeld omdat uitgerekend op dat moment de ruggenprik wel spontaan uitgewerkt was, maar was goed te doen want ik lag alleen maar dromend naar mijn mannetje te kijken.

Tweede keer weer een hoge bloeddruk en weer op een avond om 23uur naar het ziekenhuis gegaan.
Weer eiwitten in e urine maar wel minder erg dan vorige keer en baarmoedermond zat nog pot dicht dus de inleiding is pas de volgende ochtend gestart (heb daar wel moeten overnachten want ze lieten me niet meer naar huis gaan).
Toen ingeleid met eerst tabletten (oraal) en die wekte flinke krampen op. Pas eind vd middag had ik voldoende ontsluiting om naar de verloskamers te gaan en had ik inmiddels ook echt pijnlijke weeen (weer in benen en rug).
Toen er eindelijk een verloskamer vrij was (het was druk!) werd een ruggenprik aangevraagd en had ik toch wel grote moeite om met de pijn om te gaan want ik kreeg weer een infuus met opwekkers en die wekken bij mij gewoon een weeenstorm op.
De ruggenprik is 3x opnieuw gezet omdat het niet lukte (vond het prikken niet erg want dat voel je niet, maar de weeen zittend opvangen was minder prettig).
Uiteindelijk zat de ruggenprik maar werd alleen mijn buik verdoofd terwijl mijn rug en been weeen gewoon doorgingen
Dus weinig aan de prik gehad.
uiteindelijk riep ik om de verloskundige want ik hield de pijn niet meer en mijn lichaam had ik totaal niet meer onder controle wat ik heel eng vond.
Achteraf waren dat de persweeen die ik niet herkende omdat ik dat bij nummer 1 nooit heb ervaren.
Ik heb maar een half uurtje hoeven te persen (nouja dat deed mijn lichaam eigenlijk geheel zelf en ik heb weinig uit eigen wil gedaan haha) en toen kwam Milan ter wereld.
Het hechten deed nu wel heel erg zeer want ze gingen het verdoven (en die prik voelde ik goed) maar het gebied was nog niet verdoofd of ze begon al met hechten. Heb er toch nog even een traantje om gelaten en zou de volgende keer ook echt meer voor mezelf moeten opkomen want het was gewoon niet verdoofd.

Al met al was bevalling 2 erg heftig maar zou het zo weer doen hoor!
Op het moment van bevallen roep ik steeds dat ik het nooit meer wil mee maken, maar zodra je je kleintje vast hebt is het het allemaal waard geweest.
Ik zeg niet dat je gelijk alles vergeet want ik denk er nog vaak aan, maar de allerergste pijn kan je je niet meer voorstellen (dat besefte ik pas toen ik lag te bevallen van nummer 2 en ik dacht nog wel te weten wat me te w88 stond. Niet dus haha).
geniet nog maar lekker van je zwangerschap en laat de bevalling gewoon op je af komen. Ik heb het beide keren ook gewoon laten gebeuren (overigens zonder pufclubje of cursus) en heb het idee dat ik het niet beter had kunnen doen als ik me anders had voorbereid.
Ook nadenken over pijnstilling was zo goed als overbodig geweest, want op dat moment heb je wel of geen pijn die je wel of niet aan kunt.
En je kiest dan toch anders dan wat je van te voren bedacht had. Maar wat wel fijn is is dat je van te voren de risico's weet voor moeder en kind en weet welke pijnbestrijding er is. En gelood me: iedere vrouw kan dit! We zijn er echt voor in de wieg gelegd

[Elies26]

Wat leuk om al die bevallingsverhalen te lezen! Ik ben zelf nu 8 weken zwanger en heb al eerder een bevalling gehad, alleen niet op de manier hoe jullie het hebben meegemaakt.

Ik ben met 22w6d ingeleid omdat onze meid een erfelijke aandoening had die niet met het leven verenigbaar was. Dus ik kan zeggen dat ik weet hoe weeën voelen (7 uur weeën gehad) maar het stukje persen is voor mij toch anders geweest met een meisje van 400 gram.

Hopelijk is het met deze beeb wel allemaal goed en kan ik in augustus ook mijn verhaal komen vertellen. En tot die tijd lees ik gewoon mee, zodat ik een beetje weet wat me te wachten staat :-)

[maymar]

Zo heb ff de tijd om mijn verhaal te doen :-) vriendlief kijkt tv en L. ligt heerlijk op mn borst te tukken.

Vrijdag 27-12-2013: Het is mijn uitgerekende datum en vriendlief is al een aantal weken ongeduldig en wil heel graag dat de kleine man op de wereld komt. We liggen op bed en hij vraagt wanneer we eigenlijk de verloskundige moeten bellen dus ik vertel hem dat er 4 redenen zijn wanneer we mogen bellen. Vriendlief maakte 2de kerstdag een verkeerde beweging waardoor de spit (voor de zoveelste keer) zijn rug in schoot en kon amper nog lopen, via de huisarts had hij tramadol gekregen (een verwant van morfine) dus hij raakte aardig versuft.

Zaterdag 28-12-2013: Ik word wakker en moet naar de wc om te plassen. Ik stap terug in bed en kijk op de telefoon hoe laat het is aangezien vriendlief nog in bed lag en die is er altijd wel voor 09.00 uur uit, het is 11.15 uur (hij heeft dus behoorlijk geslapen door de tramadol). een paar minuten later voel ik iets lopen dus stap heel snel mn bed weer uit om naar de wc te gaan om te checken of het afscheiding is of misschien vruchtwater. Vriendlief hoort mn het bed wederom uitstappen en vraagt of ik nu alweer naar de wc moet waarop ik antwoord dat ik vermoedde dat het wat anders was, ik kreeg nog de vraag 'wat dan?' en toen ik zei dat ik vruchtwater vermoedde stond hij heul rap naast bed haha. Samen gekeken of het idd vruchtwater was want ik twijfelde wat. Het was heel lichtroze en ik zag wat witte vlokjes maar nog was ik er niet van overtuigd dat het daadwerkelijk vruchtwater was aangezien ik verder helemaal niks voelde. Ik ben dus weer mn bed ingestapt om nog ff lekker na te soezen ;-) Een minuut of 10/15 later voelde ik wat meer lopen dus weer heel snel naar d3 wc gerend en toen kwam er een grotere plens! Oké nu ben ik er zeker van dat mn vliezen gescheurd zijn!!! Ooohhhhh gosh we worden binnen 48 uur ouders hock: en nu maar wachten tot de weeën beginnen....
Rond een uur of 13.00 ben ik vriendlief zn haren nog gaan knippen want dat moest hoognodig gebeuren maarja was er nog niet van gekomen ook mede door zn rug. Heel af en toe had ik es een krampje maar dat was niet noemenswaardig.
Heel vreemd idee hoor de hele dag beetjes vruchtwater verliezen en wachten op weeën, wetende dat je je baby heel snel gaat ontmoeten!
Rond 17.30 uur begonnen er lichte krampjes te komen maar nog had ik niet zoiets van dit zijn weeën. Voor mn gevoel zaten ze wel vrij dicht op elkaar dus ben ze "voor de gein" es gaan timen en bijhouden met mn app... ze kwamen binnen de 4 minuten en kreeg de melding dat ik contact op moest nemen met de verloskundige! Ik ben eerst wat eten voor ons gaan klaarmaken en vriendlief ging ondertussen de vluchttasxen maxi cosi vast in de auto zetten.
Rond 18.00 uur belde ik de verloskundige en die was net met het eten bezig... ik vertelde haar van mn gescheurde vliezen en dat het helder was en dat ik inmiddels wat lichte krampjes ervaarde. Ze vond me nog zo ontzettend relaxed klinken dat ze om 20.00 wel langs zou komen om te kijken hoe het ervoor stond zodat ze eerst nog ff kon eten, na nog heel ff kletsen stelde ze voor om toch om 19.00 langs te komen want dat vond ze zelf wat prettiger.
Rond 19.00 uur kwam ze en ik stond inmiddels al de weeën weg te puffen bij de stoel, het was nu echt begonnen rond 19.30 constateerde ze 4cm ontsluiting en ze vroeg ons of we nu al naar het ziekenhuis wouden of nog ff wouden wachten. Ik besloot direct maar heen te gaan want na het toucheren kwamen de weeën nog snellen en heviger achter elkaar en duurde ze ook al langer maar nog prima op te vangen.
vriendlief zei toen nog '22.30 is hij er' dit vond de verloskundige wel heel erg positief en die verwachtte zelf dat het rond een uur of 02.00 zou zijn.
Rond 20.15 kwamen we aan bij het ziekenhuis en in de auto al heel wat weeën weggepuft.
In mijn hoofd pufte ik op de zin: deze-wee-komt-nooit-meer-terug maar er was een moment waarop ik me besefte dat heg riedeltje in mn hoofd omgezet was naar: deze-wee-gaat-nooit-meer-weg hahaha oeps! Het bezoekuur was net afgelopen dus ik kreeg de nodige ooohhh en aahhhh kreten en blikken terwijl ik mn weeën wegpufte al lopende onderweg naar boven ;-)
Inmiddels boven aangekomen werden ze steeds heftiger en kon ik ze bijna niet meer opvangen! Ik werd naar de kamer begeleid en ik werd helemaal debiel van de heftige weeën, ik kon geen fijne houding meer vinden om ze op te vangen! Ik vroeg dus om pijnstilling aangezien ik een uur geleden nog "maar" 4cm had en normaal doe je een uur over een cm (ongeveer ;-)). Ik kreeg te horen dat ik toch echt moest wachten tot mn verloskundige er was (die was namelijk eerst weer naar huis gegaan om te eten) en die moest mij dan overdragen en dan zou het nog een half uur duren voor ik pijnstilling kreeg :evil: aaarrrgggggg.
Inmiddels kreeg ik het idee dat ik naar de wc moest voor nr 2 en dit mocht ik dan ook wel gaan doen, daar had een paar weeën die zo heftig waren dat ik het uitkermde van pijn maar ik was in ieder geval wat kwijt en was blij dat dat op de wc gebeurde en niet op het verlosbed ;-).
Rond 21.05 riep ik dat de verloskundige NÚ moest komen want ik hield het niet meer van de pijn (ik trok het halve bed uit elkaar inmiddels haha). Rond 21.15 kwam ze binnen gewandeld en heeft ze zich klaar gemaakt, rond 21.30 ging ze weer toucheren omdat ik aangaf te moeten persen!! (Al een tijdje trouwens) en wat bleek ik had gewoon al volledige ontsluiting en mocht mee gaan persen!!! Pijnstling was dus niet meer nodig. Ik hoorde vriendlief nog zeggen 'huh nu al??'
Tijdens het persen raakte ik zo ongelofelijk uitgeput dat ik soms gewoon in slaap viel. Ik heb zelfs een keer gezegd dat ze het konden bekijken allemaal want ik ging niet verder, ik ging slapen hij hoefde er niet uit en ze moesten hem maar terugduwen hij zat wel goed daarbinnen haha.
Na 5 kwartier persen was daar om 22.48 onze prachtige zoon!! Vriendlief zat er niet ver naast
Ik was heel lichtjes gescheurd dus 4 hechtingen van binnen en aan de buitenkant 1 zigzag hechting.
Het is dus vanaf dat de weeën begonnen heel snel gegaan en was in de auto en in het ziekenhuis de weg naar boven mn ontsluitingsweeën aan het wegpuffen en die waren erg heftig. Al met al kijk ik er goed op terug.
Alleen ben ik het er niet mee eens dat men zegt dat je de pijn bent vergeten wanneer de kleine op je borst ligt ;-) ik kan het me nog heeeeel goed herinneren haha.

[Bati]

@ maymar: wauw dat is toch snel gegaan! Misschien had je al een tijdje helemaal ontsluiting?! Ben ook zelf benieuwd hoe t is om weeën op te vangen in de auto. Moet zelf ook in het zh bevallen. Denk die gedachte deze wee gaat nooit meer weg dat die ook vaak aan de beurt zal komen. Gelukkig gaat alles goed met de kleine man( las ik op t buiktopic) geniet er maar van!

[belle]

Waaa maymar wat een verhaal joh.... Gelukkig uiteindelijk wel snel gegaan.... Ik was nog wel even benieuwd naar je bevalplan en of ze zich daar ook aan gehouden hebben....
O shit joh moest nog wel lachen om number 2 op de wc, daar ben ik zelf ook zo bang voor dat ik t hele bed daar ga onder poepen ;-) Maar fijn dat t achter de rug is en dat t zo goed is gegaan en zonder pijnbestrijding, hartstikke stoer toch!!! Nu maar mooi verder genieten.....

[Bati]

@ Belle: vaak moet je al van te voren poepen. Je lichaam werkt dan vaak laxerend voordat je "echt gaat bevallen". Maar het zal niet altijd zo zijn en op dat moment boeit t je niet en merk je t misschien nog niet eens. Sowieso zijn de vks en zh wel wat gewend

[Niekje]

mijn bevalling is al weer 2 jaar geleden maar ik zal het nooit vergeten.

ik zat al in mijn 43ste week , ze wilde niet . uiteindelijk moesten we 30/12 om 8 uur in het zh zijn. ik kreeg een pilletje om mijn ontsluiting te laten beginnen. om 12 uur was er nog niks veranderd. en toen zeiden ze als het om half 5 nog niet veranderd is dan wachten we tot het nieuwe jaar . ik zei nog van maar dan ga ik naar de 44ste week. maar goed we hadden ons dus ingesteld om naar huis te gaan na half 5.
toen kwam de avond ploeg . ze voelde even en zei toen van we durven het toch aan om je vliezen te breken. dus moesten we weer omschakelen en voor dat ik het wist lag in in de verloskamer.
nadat mijn vliezen gebroken waren kwamen er maar geen weeen dus kreeg ik weeopwekkers . en geen rugeprik maar morfine. om 12 uur had ik voledige ontsluiting. en kreeg ook geen pijnstillers meer.
maar daar was het volgende probleem ik had geen persweeën dus ik moest gaan persen zonder weeen echt op eigen kracht dus. ik had ongelofelijke pijn in mijn rug omdat mijn rug verkeerd staat. kotste alles uit . dus ik dacht toen echt van wat een hel. maar goed na een paar uur vechten is ze om kwart over 4 gehaald met de vacuümpomp. ik kon namelijk niet meer na 4 uur vechten zonder persweeën.
Toen moest mijn placenta er nog uit en je raad het al , die kwam ook niet. dus uiteindelijk toen ik al 3 liter bloed kwijt was en de artsen ook zenuwachtig werden naar de ok gereden . ik dacht toen echt dat ik het niet zou halen omdat ik het koud kreeg het werd licht en zwart voor mijn ogen , kortom ben nog nooit zo bang geweest. toen hebben ze me plat gespoten en het operatief eruit gehaald en daarna kon ik eindelijk genieten van mijn kindje.

ik heb dan wel echt een trauma bevalling gehad maar ik ben nu 6 weken zwanger en ga er dus gewoon weer voor . en ga van het positieve uit . ik denk van ik heb het de vorige keer ook overleefd dus deze keer kan het alleen maar beter gaan.

veel liefs en ben blij dat ik mijn verhaal even heb kunnen doen.

[silke]

wow niekje, wat een traumatische bevalling zeg! Echt superknap hoe positief je er weer in gaat deze keer. Ik hoop voor jou dat je dit keer een ´heerlijke´ (haha) bevalling mag beleven. Ga je dit keer vragen of ze je niet weer zolang laten lopen? Heb namelijk wel begrepen dat als je ene kind laat is, dikke kans dat de volgende keer ook is (met natuurlijk altijd uitzonderingen), aangezien lengte van de zwangerschap grotendeels genetisch schijnt te zijn (weleens aan je moeder gevraagd hoelang jij erin hebt gezeten?). Maar 43 weken is wel schandalig lang hoor, dan loop je toch onnodige risico´s lijkt me. Maar goed, hopelijk gaat je lichaam het dit keer gewoon helemaal zelf doen, al dan niet met wat medische hulp ;-)

[Cindy1977]

Wow Niekje! Ik vond mezelf al een bikkel bij de 1e met 42,3 week En de 2e had idd ook zo lang gezeten als ze die er niet uit gehaald hadden, gewoon een lange cyclus zei de verloskundige.

[Niekje]

bedankt voor jullie reacties
zelf voel ik mij niet als een bikkel ik heb meer het gevoel dat ik toen gefaald heb, maar dat maakt me misschien nu sterker om het as keer anders te doen. maar ik heb gelukkig nooit mijn dochter er de schuld van gegeven. soms gebeurd het dat moeders de rug toe keren naar het kindje . maar ik gaf alleen mij zelf de schuld. maar ik heb nu de kracht gevonden om er weer aan te beginnen. ik zelf was te vroeg en mijn broer kwam op de uitgerekende datum.
ik ga het er zeker over hebben met de vk omdat mijn ruggewervel staat namelijk scheef en daar bleef ze ook achter haken. en dan kunnen ze wel zeggen dat de weg gemaakt is (hebben ze ook gelijk in ) maar mijn ruggewervel blijft zitten waar die zit . en dat is nou juist wat mij nu zo bang maakt.
liefs

[silke]

niekje, zelfs jezelf kun je er moeilijk de schuld van geven, hooguit je lichaam, maar daar heb jij geen invloed op. Ik begrijp je wel hoor, is iets raars met vrouwen die hulp nodig hebben gehad met bevallen. Had hetzelfde met de eerste (spoed ks na onverwachte stuit), kon ik uiteraard absoluut niets aan doen en toch knaagt het. Zal wel iets hormonaals zijn. Kan een osteopaat je misschien helpen met die wervel?

[Niekje]

zal idd wel met de hormonen te maken hebben haha
nee ze durven er niet aan te komen omdat ze bang zijn dat mijn zenuw dan knap zegt en dan zit ik in een rolstoel . dus ik heb zoiets van laat maar zitten dan. nu kan ik alles en dan niet meer misschien.
maar in stuit kan je toch ook niet bevallen op de natuurlijke manier? dus daar kon je helemaal niks aan doen

[Cindy1977]

Falen? Hoe kom je daar nu bij, die 9 mnd met een baby rond sjokken en zorgen dat ze goed groeit vind ik al een Oscar nominatie waard! Bij de 2e kreeg ik een ks en daarvan herstellen is nog zwaarder vind ik. Zit nix falen aan, soms kan het niet anders, het gaat om het eind resultaat toch. Als ik met de auto naar mijn werk ga voelt het ook niet als falen omdat fietsen gezonder is hoor XD

Hou je taai en dikke respect hoor!

[Jenn1993]

Wauw! Wat een verhalen, echt heel erg interessant. Bedankt voor het delen allemaal.
De ene verhalen stellen me gerust en de andere maken me alert wat er kan gebeuren.
Fijn

[Twinkle]

Het is alweer 8 weken en 2 dagen geleden maar hier is mijn bevallings verhaal :

Ik had snachts nergens geen last van gehad en kwam pas om 11 uur mijn bed uit ( natuurlijk snachts wel naar de wc geweest paar keer ) tussen 12:00 en 13:00 merkte ik dat ik wat last had van mn onder rug maar omdat ik dat wel vaker had niks achter gezocht was alleen ook wel wat misselijk. Tussen half 2 en 2 uur had ik heel de tijd t gevoel dat ik naar de wc moest maar t voelde nog steeds niet als weeen ( naar mijn idee). Om 14:00 zag ik ineens bloed in de wc pot ..... Dus ik de verloskundige gebeld , en op t moment dat de verloskundige binnen kwam braken mn vliezen op t toilet dat was rond 14:20 ( dat was wel handig) op dat moment merkte ik wel dat ik weeen had, was ze toen ook wel aan t wegpuffen. Toen op bed gaan liggen voor de inwendige controle en ik bleek al volledige ontsluiting te hebben... Ik zou eigenlijk in t kraamhotel bevallen maar ja dat redde ik dus niet dus dat werd een thuisbevalling. En om 15:04 had ik dus Xander er uitgeperst. Dus snel gezegd ik wist pas een uur van te voren dat ik mama op die dag zou zijn dus dat was stiekem op dat moment wel schrikken maar gelukkig was wel alles goed met ons beide en ik kreeg zelfs een compliment van de verloskundige want ondanks dat t zo snel is gegaan ben ik niet eens uitgescheurd dus das wel fijn mile:.

Dit was mijn verhaal Groetjes Twinkle

[Anna77]

Wow Twinkle wat een turbo bevalling! Prachtig hoor!

[kim88]

wow twinkle dat noem je nog eens snel. Lekker hoor zo`n bevalling jammer dat je niet van je kraamhotel kon genieten maar goed daar heb je wel heel snel een prachtwonder voor gekregen.

[anna]

’s Ochtends al vroeg gewekt door m’n dochter, die zichzelf wakker hoestte om 6:00 uur en niet van plan was om weer te gaan slapen. Eerst rustig aan gedaan, gedouchte en na de koffie naar de kinderboerderij vertrokken. Had er niet echt veel zin in, had een beetje een onbestemd gevoel, maar goed, was wel lekker om er tussenuit te zijn. Daar aangekomen wel wat last van harde buiken, ook in de auto terug naar huis (12:00 uur) en een klein krampje. Ik zei tegen vriendlief dat als het door zou zetten, ik vandaag nog zou bevallen. M’n maag en darmen begonnen inmiddels ook wat te borrelen en thuis aangekomen een paar keer flink naar de wc geweest. Had ook geen zin in eten, dus maar de was gaan wegwerken.

Toen m’n dochter op bed lag, nog een klein dutje gedaan, maar bleef wat naar/misselijk en naar de wc lopen. Maar alles in m’n buik was nog rustig. Vriend stelde ’s middags voor om met onze dochter ff bij zijn ouders op visite te gaan, zodat ik wat rust had, maar dat vond ik geen goed idee. Ik had liever dat hij in de buurt bleef. Om half 5, ik bleef raar in m’n lijf en naar de wc gaan, ben ik even op bed gaan liggen, wellicht kon ik nog slapen. Net als m’n vriend weggaat om frietjes te gaan halen (17:15 uur), voel ik een knak onderin m’n buik en denk gelijk aan m’n vliezen, maar ik voelde nog niets lopen. Totdat de baby begint te bewegen. Omdat ik misselijk was, stond er een bak klaar, dus wat vruchtwater opgevangen en gelukkig was het helder met wat witte vlokjes.

Ben maar gelijk uit bed gekomen en ben spulletjes voor m’n dochter klaar gaan zetten en ben de was verder op gaan ruimen. Tussendoor kwam vriend terug met de frietjes en schrok eigenlijk van het nieuws. Inmiddels kreeg ik wel wat krampjes, maar stelde nog niet zoveel voor. Om 17:45 uur de verloskundige gebeld om door te geven dat m’n vliezen waren gebroken. Inmiddels weeën iedere 3 minuten, maar kon er nog doorheen kletsen. Met de verloskundige afgesproken dat ik zou bellen als het heftig zou worden. Ook gaf ze aan dat het wel handig zou zijn om m’n dochter vast weg te brengen. Dus mijn moeder gebeld en vriend heeft m’n dochter om 18:15 uur weggebracht naar mijn ouders, 5 minuten verderop.

Inmiddels werden de weeën steeds sterker, maar tussendoor kon ik nog goed kletsen en was ik nog heel helder. Om 18:50 uur heeft vriend de verloskundige gebeld, omdat de weeën steeds sterker werden. Die was er om 19:00 uur en stelde voor om eerst alles klaar te zetten. Wel kreeg vriend opdracht om kraamzorg te bellen, kruiken te maken, washandjes te pakken etc, want het zou weleens snel kunnen gaan. De weeën werden inderdaad nog een stukje heftiger en ik kreeg wat druk op de onderkant. Om 19:15 uur getoucheerd en 6 cm ontsluiting. Dat viel wellicht wat tegen, maar gaf ze aan, het zou toch wel eens snel kunnen gaan. De druk kwam, omdat het hoofdje al diep zat. Daarna ging het heel snel, ik kreeg persdrang, die ik (helaas) weg moest puffen. Om 19:45 uur had ik volledige ontsluiting en mocht ik (eindelijk) persen. Na 3 persweeën, totaal 6 minuten is om 19:51 onze zoon geboren. Ik heb het via de spiegel kunnen zien. Ik heb hem aangepakt, wat is dat toch heerlijk!

Hij woog 3.880 gram en is 54 cm! Binnen 4 minuten kwam ook de placenta. Verloskundige dacht bij de eerste controle aan de onderkant dat er sprake was van een subtotaal ruptuur, maar dat was gelukkig helemaal niet het geval. Ik had slechts 1 hechting nodig (pffff).

Mijn zoon deed het ook gelijk prima, Apgar scores van 3x een 10!

[Marijke1981]

wauw wat een mooie verhalen!

Gefeliciteerd allemaal!

[shadylady313]

Leuk om deze verhalen te lezen!
Ik zal ook eens kijken of ik tijd vind om mijn bevallingen neer te zetten. Zijn er ondertussen al drie dus zal wel ff tijd nodig hebben. En bevalling nummer vier zal over een week of 10 gaan komen!!

[belle]

Mooie verhalen allemaal weer zeg!!!! Binnenkort zal ik de mijne er ook bij zetten, ben benieuwd hoop op een turbo-bevalling net als die van twinkle ;-) Maar dat hoopt elke vrouw vermoed ik haha!!!

[loesm]

Hier dan mijn verhaal zoals beloofd:

Ik zou op 6 mei een afspraak hebben bij de buurvrouw van m'n moeder die aan voetreflezmassage doet en zo een bevalling schijnt te kunnen opwekken. na wat googlen vond ik een plaatje hiervan op internet en 5 mei om 23:00 ging mijn man dit voor de gein bij mij alvast doen...
We zullen nooit weten of het hierdoor komt maar om 02:00 werd ik wakker van buikpijn. Hierna ieder kwartier ongeveer werd ik weer wakker. Om half 4 moest ik naar de wc en kwam er wat bloed bij t afvegen. Ik m'n man wakker gemaakt dat ik denk dat het begonnen is.
Hij op staan en aankleden (wat ik nog al overdreven vond aangezien er nog 10 minuten tussen de weeën zat)
Ik ging even douchen on te kijken of het over ging (was paar dagen daarvoor het geval)
Het ging alleen niet over.
Om 0500 had ik nog iedere 8 minuten een wee van ongeveer 45 seconde en dan tussen door nog een kleine wee van 30 seconde.
M'n man belde vast m'n ouders dat ze m'n dochter naar de opvang moesten brengen. Hij sprak af dat ze er om 06:00 zouden zijn. Nog koffie konden doen en dan m'n dochter wakker zouden maken.
Om 06:00 had ik nog dezelfde weeën. Ik mocht volgens het briefje van de Vk pas bellen als ik een uur weeën had van een minuut, iedere 5 minuten. Mijne duurden nog te kort dus ik wilde niet bellen. Ik had geen idee verder. Vorige keer ingeleid dus ik hield me nu strak aan het briefje van de Vk...
M'n moeder drong aan zoals alleen moeders dat kunnen dus m'n man belde toch maar. De Vk zou langs komen.
Toen hij op hing kreeg ik opeens 2 heel snel achter elkaar. "BEL, ZIEKENHUIS" kon ik nog net tussendoor zeggen.
M'n man terug bellen naar de Vk dat we naar t ziekenhuis kwamen.
Het was maar 2 minuutjes rijden van ons huis maar in de auto nog een wee moeten opvangen. Toen een wee op de parkeerplaats, in de hal, in de lift, op de wc, in de verloskamer op de grond.... (Mensen kijken je heel raar aan als je opeens ten aarde stort)
Om 06:20 waren we in het ziekenhuis.
De Vk deed snel een onderzoek. Ik wilde een ruggenprik maar bedacht dat ik wel al ver moest zijn aangezien de weeën zo snel kwamen. Ik stelde me erop in dat het dus niet meer kon, 8 cm misschien? "Volledige ontsluiting" was de conclusie van de Vk....
Snel werd alles klaar gezet. 06:35 mocht ik meepersen. 06:43 kwam Jurre ter wereld.

Ondertussen was het zo druk met bevallingen dat ik vrijwel direct van kamer moest verhuizen.
Als ik later was geweest had ik een probleem gehad met volledige ontsluiting en geen vrije verloskamer....
Als ik m'n man niet had laten terugbellen was t een thuis bevalling geworden met m'n dochter erbij....
Als ik niet naar m'n moeder had geluisterd om 06:00 en niet had gebeld hadden we 40 minuten later zelf een bevalling moeten doen...

Nou ja, allemaal niet aan denken. Hij is er en hij is gezond

[shadylady313]

Bevalling nummer 1:

Opgenomen in het ziekenhuis bij 24,3 weken zwangerschap. Ik bleek al 3 cm ontsluiting te hebben. Aan de weeenremmers en hopen dat we de 25 weken zouden gaan halen. De nacht best wat last van weeën gehad, de remmers sloegen totaal niet aan.
Ze waren bang dat ik al ging bevallen dus een overplaatsing naar het Amc werd gerealiseerd en binnen no time waren we daar. Wederom weeenremmers gehad en leek nog steeds niets te doen.
Toch na weer een dosis weeën remmers leek het wat af te zakken.
De volgende ochtend, (het was inmiddels donderdag en we moesten heel per se zaterdag halen om de kansen van de kleine aanzienlijk te vergroten), kreeg ik de eerste injectie voor versnelde longrijping. De donderdag verliep vrijwel zonder weeën en we kregen weer goede hoop.
Helaas bleek het stilte voor de storm. De nacht van donderdag op vrijdag begonnen ineens de weeën wel heel heftig te worden en langzamerhand kreeg ik in de gaten dat ik de strijd tegen de natuur niet ging winnen. In een paar uur tijd sloeg het noodlot toe. Ik had 6 cm ontsluiting en dit was genoeg voor ons kleine mannetje om geboren te worden.
Om 6:45 is onze Sonny* geboren en om 7:45 (het tijdstip waarop ik eigenlijk de tweede injectie voor longrijping had moeten krijgen) is hij in mijn armen overleden.
De afloop is verschrikkelijk maar over de bevalling kan ik alleen maar zeggen dat deze heel goed verlopen is. Wel dacht ik: ik doe dit nooit meer. Kwam ook omdat ik heel erg verkrampte tijdens de weeën en gewoon niet wist wat we opeens overkwam..
Je probeert toch nog de natuur tegen te gaan want hij had nog niet geboren mogen worden maar helaas is de natuur veel te sterk.
Sorry voor dit eerste treurige verhaal. De volgende twee bevallingsverhalen die ik binnenkort kom vertellen zijn veel leuker!!

[belle]

Shadylady, jij hoeft never nooit sorry te zeggen voor dit verhaal hoor..... Wat ontzettend heftig en verdrietig voor jou en je man..... Ik ben echt diep geraakt door dit verhaal.... Diep respect dat je t toch hier komt delen, en niet meer sorry zeggen hiervoor... Ik vind Sonny een hele mooie naam, hij zal altijd bij jou en je gezin zijn en over jullie waken, want hij hoort er absoluut bij!!!!
Je bent nu 34 weken zwanger zie ik, meis heel veel sterkte en heel veel succes met de bevalling en natuurlijk heel veel geluk toegewenst daarna.......

[shadylady313]

Dank je wel voor je woorden belle!
Hij is idd bij ons. Altijd! Het is zeker een verdrietige periode geweest maar gelukkig hebben we erna nog 2 gezonde kids mogen krijgen en is als het goed is het 3e gezonde kindje bijna bij ons!

Hoe gaat Het met jouw kleintje?

[belle]

Nou dames hier is dan eindelijk mijn bevallingsverhaal........ Het heeft eventjes geduurd, maar dit is vooral omdat ik echt mijn draai even moet vinden er komt nog steeds veel op me af, ook in de positieve zin hoor :-)
En daar komt nog bij dat ik t verhaal niet gelijk de volgende dag hier wou doen, want ik wil mensen niet onnodig bang praten, nu er even wat tijd (ahum anderhalve week uche uche) over heen gegaan is kijk ik er wel steeds beter op terug, en blijkt de horror dan toch nog wel weer wat mee te vallen. Ik vind wel dat, als mensen zeggen dat je de pijn gelijk vergeten bent nadat die kleine der is, noooooohohohohoooo niet helemaar waar.... voor mij persoonlijk dan he.....
Oke komt ie dan he:

Ik was er in de 41e week eigenlijk nog steeds niet zat van, had nog een jaar door gekund bij wijze van, maar helaas bang gepraat door familie die t wel goed bedoelde, maar die ik t op dat moment zeer kwalijk nam dat mn laatste week totaal angstig was..... Heb 2 dames in de familie die hen eerste kindjes verloren zijn, doordat die te lang zijn doorgelopen...... Dus totaal in angst....
Woensdagnacht kreeg ik bloedverlies wat niet meer stopte, ja wist ik veel dat t normaal was... Vk gebeld, langs geweest, 1e inwendig onderzoek van mn leven ondergaan (viel ook alles mee) en 1 cm ontsluiting.... Zij had verteld dat een ballon niet meer nodig zou zijn.... Ahum das toch effe anders gelopen zeg!
Donderdag wel gerommel maar gebeurde natuurlijk niks, vrijdagochtend laatste controle vk om de volgende dag naar de gyn te moeten, zo ver is t niet gekomen want was zo in angst dat ik ook t idee had dat beebje wat rustiger en anders dan normaal was, dus daar verteld en gevraagd of ik niet s'middags daar al heen kon want trok t niet langer zo.... En dat kon.... s'middags aan ctg gelegen, alles was goed..... weer een inwendig onderzoek gehad alles nog t zelfde... Daar sávonds terug gekomen omdat t rustig was daar en toen kreeg ik die ballonkatheter, zooooooooo die werd even geplaatst door een gyn die toch best een stukkie hardhandiger was, dus dat was ff heftig.... Maar goed t kreng zat.... Toen de hele nacht in t ziekenhuis gebleven met manlief, lekker slapen zeiden ze nog, ahum heb natuurlijk de hele nacht niet geslapen want had toch krampen van dat ding, en wel op zo'n manier dat je steeds net niet in slaap valt....
s'ochtends 7.00 dat ding eruit en gelukkig had ie zn werk gedaan 3 centimeter, gelukkig anders had het sávonds opnieuw gemoeten en had ik nog een helse nacht gehad....
Toen die verwijderd werd, was dat ook wel even een gek plop-gevoel maar niet pijnlijk hoor... Nah toen vliezen breken en kreeg de beeb een draadje in zijn hoofd, dat vind ik nog steeds zo zielie ookal weet ik dat t moet maar alsnog hij was er nog niet eens en werd nu al in zijn hoofd gepoked en geprikt booeeehhh, en ze zeiden daar dat ie er niks van zou voelen, maarrrr toen ze met me bezig was, voelde ik hem tekeergaan in mijn buik en dit was zo'n doodenggevoel, dit is 1 van de dingen die ik ook nooit weer zal vergeten.... niet uit te leggen, maar echt heel eng..... Overigens deden vliezen breken en dat draadje mij verder geen pijn.
Toen kwam t infuus, ook dat had ik nog nooit in mijn leven gehad, dus daar zag ik ook tegenop, al met al, bleek ook dat mee te vallen........ Dus die zat ook, t was ondertussen een uur of 8 s'ochtends......

[belle]

T infuus werd elk half uur opgehoogd, hoger hoger hoger, en ik had op een gegeven moment wel zoiets van stop het infuus, maar goed zo gaat dat niet.... Ik had eerst van die ctgbanden om mn buik maar die gingen eraf, omdat ik nogal beweeglijk was (duuuhh) en kreeg ik er nog een draad bij in mijn baarmoeder, ahum tuuuurrrlliijjjk in alle gaten waar maar wat kan daar werd wat gestopt hoor... maar goed ook dit deed geen zeer.....
Het allergrrrrrooootttste nadeel aan een inleiding vind ik dus dat je aan allll die toeters en bellen vast zit en je steeds de hele rataplan moet meeslepen met een zuster om naar de wc te kunnen... Want de bedden daar zijn heel kut, daar kon ik niks op opvangen, de wc was voor mij helaas de beste plaats.... Rond een uur of 12 begon t zo heftig te worden dat ik voor de zoveelste keer op de wc zat, en ik ben daar gewoon dik half uur blijven zitten haha ik kon alleen maar denken: ik zeg niks, laat mij hier maar......
Dat ging natuurlijk niet op na dat half uur stond die zuster er wel hoor, ik moest wel terug want je moet natuurlijk wel weeer aan al die apparaten vast... boooeeehhhh.... En wat kon ik daar slecht tegen als ze tijdens een wee ineens wat willen, je verplaatsen of een onderzoek ofzo, goh dan werd t me wel eens even teveel, zei de zuster nog: je doet t zo goed, we gaan nu niet in paniek raken want dat is niet nodig.... Gelukkig voor haar was ik niet in staat te antwoorden.....
Ze moeten je eigenlijk tijdens een wee ff laten... Maar goed, toen heb ik t bed geprobeerd, was niks, bij t aanrecht gestaan, was oook niks, een skippybal geprobeerd dat was al helemaal niks heel idioot want heb er zelf 1 thuis, apart gehaald, maar zo zie je maar, ik ging op dat ding zitten daar en ben gelijk gaan staan, was ook niks..... Godzijdank hadden ze daar een oude baarkruk staan, waar mijn ouders en ik de dag er voor nog over zaten te geinen, maar dit was de oplossing,, hier heb ik de rest van de dag op gezeten het bed en het aanrecht vastgehouden..... Ook fijn om te weten voor een eventuele volgende keer, ik moet gewoon een baarkruk derbij hebben ;-) En eigenlijk logisch aangezien t gewoon een soort wc lijkt van hout... Ik weet van mezelf als ik erge mestruatiepijnen heb of diarree krampen, sluit ik me immers ook altijd zo een uur op in de wc..... Stom niet dat ik er niet eerder aan had gedacht haha!!
Nou goed die weeen waren heeeelll heftig, je moet je inderdaad echt goed concentreren,,,, Mn man en mn moeder gingen op een gegeven moment meepuffen, en hoewel ik t op tv altijd idioot eruit vond zien, moet ik nu wel zeggen dat t je enorm zal helpen als er in ieder geval 1 iemand meepuft en je moed inspreekt als t even moeilijk wordt echt waar..... En t klopt dat je in een eigen wereldje komt, heel gek, maar t kan ook niet anders hoe moet je er anders doorheen komen.......
Ik baalde nog wel ff om een uur of 2 gingen ze checken, nou je doet t goed je zit al op 6 centimeter.... Yikes dat soort dingen kun je beter niet horen, ik dacht dat ik er al haast moest zijn...... Maar goed terug op de baarkruk en volhouden en doorzetten (oh ja ook dat klopt dat t je echt geen RRREEEETTT kan schelen om halfnaakt ronde te lopen en zij zien t) Rond ongeveer half 4 moest ik eigenlijk heeeeeelll nodig poepen, er lag een matje onder de kruk dus ik zei tegen manlief: T kan me niks schelen ik poep hier gewoon op de grond neer maakt me niet uit ik blijf hier zitten.... Hij zei: nou dat moet maar niet toch... Waarop ik zei: ik doe t gewoon ikwil niet meer van dat ding af... Haha uiteindelijjk niet op de grond gescheten want dit waren waarschijnlijk de persweeen...... Op een gegeven moment toch weer gecontroleerd omdat mn moeder tegen assistent zei haal toch maar de arts want belle is geen pieperd en als die zegt ik hou t niet meer en ik moet nu poepen, dan weet ik t niet.... Achteraf zei mn moeder ook dat ze mn hele buik konden zien persen uitsichzelf
Nah gecheckt en yep volledige ontsluiting, ik mocht meepersen.... nou jeeeeeeetttttje wat is dat heftig zeg die persweeen en dat meepersen ik wist niet dat er zoveel kracht in een vrouwenlichaam zat verstopt.... Eerst voelde het trouwens wel alsof t niets deed en alsof je eigenlijk je ingewanden probeert uit te persen ja ik weet t niet goed te verwoorden...... Nah toen begon t ineens heel slecht te gaan met mijn hartslag en de beeb's ook.... dus die gingen ze nog een draad in t hoofdje doen om bloed af te nemen om te kijken of die t nog aan kon.... Ondertussen zei d assistent ineens tegen mij: ik zie dat je een tongpiercing hebt, die moet je er wel even uit halen (jaaaa hoorrrr tussen die weeen door, met zweethandjes ging echt heel goed) Na de tijd heb ik haar nog gevraagd waarom dat was, ze zei: jaaaaaaa dat kan ik nu wel vertellen, ze dachten dat ik een spoedks moest en dan mag je geen metaal inhebben vanwegen een buis die je in je keel krijt ahummmm uch uch
Maar goed ondertussen kreeg ik een verdoving in mn poes, meerdere prikken Deed ook geen zeer, de gyn en kinderarts werden gebeld, die stonden op de gang klaar met een vacuumpomp..... Ik weet dat ik nog geroepen heb: jaaa hooorr die pomp kan er ook meteen nog wel ff bij
Toen kreeg ik een knip, deed ook abbsoluut geen zeer, ze had de verdoving nog even goed ingemasserd dat was echt top.....
Ze zei: we gaan die kinderarts en gyn wat laten zien en we laten ze mooi op de gang staan, toen heb ik met alle macht geperst en heb em er toch uit weten te krijgen..... En toch nog uitgescheurd ook nog, ook dit voel jeabsoluut niet!!!! Ik dacht dat je met een knip juist niet meer kon uitscheuren.... maar t kan dus..... Ook heb ik tijdens t persen nog een katheter gehad om blaas te legen, ook dit doet geen zeer maar wel even een heeeeelll gek gevoel weer.... Zoals ik al zei alle gaatjes waar ze maar wat mee kunnen...jah..... ;-)
Toen was ie er na 17 minuten persen.... zooooo fijn, daarna is t ook meteen klaar met alle pijn, ben nog een half uur gehecht, ook niks van gevoeld...... Hij is geboren om 16.30, dus al met al waarschijnlijk wel een snelle bevalling voor een 1e keer toch? Al vond ik dat zelf eerst van niet hoor ;-)
Toen zei even later de assistente dat ik mocht douchen en proberen plassen en dan mocht ik rond een uur of 7 naar huis, nooouuuuu dat laat Belle zich geen 2 keer zeggen, dus hup douchen, t plassen wou niet, echt raar, maar heb gezegd dat t wel was gelukt ;-) alles om maar naar huis te mogen, want wou t songfestival zien, erg he.... Daar hadden we de hele week al grapjes over dat we t waarsch in t ziekhuis moesten zien of zouden missen..... Naaahh Belle heeft t songfestival lekker thuis mogen zien hoor ;-)
En t plassen is thuis gelukkig uiteindelijk goed gekomen haha......
Achteraf maar goed dat ik in t ziekenhuis ben bevallen..... Als dit thuis was gebeurt weet ik t niet.... Een dikke pluim voor alles mensen in t ziekenhuis, zooooooo ontzettend zorgzaam en lief en geen een ouwe tang of haak erbij hoor, behalve een hardhandige gyn dat wel maar goed die was ook wat zakelijk enzo, niet mij ding, maar de rest een dikke pluim!!! En dat vergeet ik ook nooit weer ze zeiden allemaal: vrouw tegen me hihi... Zo van met t infuus: nou hij zit er in vrouw!! En: goedzo vrouw!!! En: dat heb je toch maar even zonder ruggeprik gedaan vrouw!!!!
Ik vond dat zo cool,vrouw dit vrouw dat hahahhaa ik mag er wel over!!!!
Nou dames dit was t eerst even lekker lang verhaal, want jullie houden van uitgebreide verhalen en ik ook, behalve omte typen haha!!! Hoop geen mensen bang te hebben gepraat das niet mijn bedoeling.... Het meeste deed geen zeer!! En t heftigst en pijnlijkst zijn de laatste 3 a 4 uurtjes met die weeen, maar denk dat iedereen dit wel een beetje heeft.........
Nou dames ben benieuwd of jullie er wat in herkennen.....

Liefs Belle.......

[belle]

Oh ja en de genante dingen nog: Yuuuupp Belle heeft tijdens t persen toch nog alles ook onder gepoept en geplast....... Dus heb echt alles wel gehad hihi... Maar ook daar zijn ze heel discreet in hoor: ze vegen t gewoon weg en doen er papier over, toevallig wist ik t want ik voelde de poep wel ummmm glijen zeg maarrrrr ;-)
En natuurlijk kon ik t niet laten om later manlief te vragen of t echt zo was, ja dussss.... Maar kan er niet mee zitten en op dat moment schijt t je dus letterlijk niks haha ;-)

[shadylady313]

Wow wat een verhaal meis.. je heb echt alles wel gehad he?! Het klinkt echt als een helse bevalling. ..
Ik zelf heb een inleiding juist als geweldig ervaren. Grappig hoe dat zo kan verschillen he?
Gaat het nu wel goed met je? En met de kleine?

[Cindy1977]

Nou hij is er niet echt uitgevallen hè XD Gefeliciteerd hoor Chicky! En nu lekker kroelen met hem en die pijn moet je gewoon wegblokken, anders komen die andere kids er niet Die skippybal hadden we het idd nog over gehad, had er de eerste keer ook nul behoefte aan XD Kun je gebruiken om straks je buikspieren mee te trainen ofzoiets

[patrieske]

Idd. Niet zomaar eruit gevallen. Maar gelukkig kun je het nog mooi na vertellen. Op zn belles....
Goed en knap gedaan wijffie! Je hebt het toch maar mooi geflikt!

[belle]

Hihi Patrieske bedankt meis!!! En je weet t Belle blijft hier net zo lang totdat ik jou bevallingsverhaal ook kan lezen hoor!!!

Cindy ja idioot he dat die skippybal inderdaad ineens helemaal niks was.... Haha ja voor de buikspieren gebruiken dan maar, anders heb ik hem bijna voor piet snot gekocht.....

Shadylady, ja inderdaad gek al die verschillen, maar uiteindelijk is iedere bevalling dus echt uniek..... Met mij en de kleine gaat alles goed, ben wel de laatste dagen strontemotioneel, ben mezelf niet maar goed dan zullen dat die kraamtranen wel zijn aangezien ik elke dag moet huilen en op de beroertste momenten, heb al vanuit t niks moeten janken met schoonouders erbij en zelfs met de verpleegkundige van consultatiebureau erbij, die stelde mij een confronterende vraag wat mij erg overviel, bah daar zit je dan niet op te wachten hoor, het voelt zo raar, je kan jezelf gewoon niet beheersen echt idioot..... Maar goed ook dit zal wel bijtrekken toch, vanochtend leek het al wat beter te gaan.....
En ik heb diep respect voor alleenstaande moeders dat moet ik nog ff kwijt.... Mijn man ging na 3 daagjes weer aan t werk, en ik vond/vind dat nog steeds een hele bittere pil, doe nu alles met de baby 24/7 alleen, omdat hij zwaar werk heeft, kan die s'nachts en s'avonds ook niks doen met de kleine, ik vind t voor de kleine ook heel zielig, maar goed
dan denk ik: er zijn genoeg vrouwen die geeneens een man meer hebben, in de steek gelaten zijn of wat dan ook en die gaan ook door en die komen er ook dus ik moet absoluut niet zeuren.....
Nou dat was Belle's preek weer voor vandaag hoor, haha nu weer positief der tegen aan, straks maar even poetsen en dan lekker naar buiten met de baby!! Eens kijken of ik de supermarkt haal ;-) Laatst waren we daar voor t eerst en hij heeft daar alles bij mekaar gescreamd, hihi en wat duurt de rij bij de kassa dan lang niet ;-)

Een hele fijne dag allemaal dames... en shadylady ben ook benieuwd naar je andere bevallingsverhalen en over een tijdje je bub-verhaal offcourse :-)

[shadylady313]

Wow na 3 dagen alweer aan het werk.. das zonde zeg! Hier is mijn man straks 3 weken vrij. Heerlijk.
Vervelend meis die kraamtranen... ze kunnen er helaas nog wel ff bij horen ja.. en ook ik heb zeker respect voor alleenstaande moeders. Echt hoor! Het kan zo lekker zijn om die kleine ff uit handen te geven!

Mijn volgende 2 bevallingen ga ik snel plaatsen! Kan er heel kort over zijn haha. Waren keurige snelle bevallingen namelijk.

[shadylady313]

Bevalling nummer 2

Het was vrijdag 18 juni en ik begon sochtends van 9 tot 10 best wat last van mijn buik te krijgen maar ik ben weer in slaap gevallen en toen ik wakker werd had ik nergens meer last van. Ik ging naar de wc en zag dat ik flink wat slijm aan het verliezen was. Dit was duidelijk mijn slijmprop maar ja verder geen actie dus niks aan de hand
Vervolgens ben ik smiddags heerlijk in bad gegaan. Heerlijk in het warme water en zodra het afkoelde vulde ik hem weer bij met heet water en zo heb ik denk wel 4 uur lang gebadderd. Ondertussen heb ik de hele middag met mijn vriendin liggen smsen (toen hadden we nog geen. WhatsApp haha)
Ik zei nog tegen der dat ik savonds nog zou komen kijken bij dansen. Het was inmiddels 16 uur en ik was nog steeds in de veronderstelling dat de kleine vent nog niet zou komen. Zeker niet die dag.
Eenmaal uit bad merkte ik dat ik toch wel wat lichte krampen had maar zei om 17.30 nog steeds dat ik die meiden bij dansen zou zien. Om 18 uur heb ik toch maar gemeld dat het niks ging worden. De weeën waren begonnen. Mijn man kwam uit zijn werk en zei: wat is er? Ik zeg: niks hoezo? Hij vond me ander gedrag vertonen haha. Ik zeg.ja ik heb wat pijn in mijn buik.
Om 18.30 hebbrn we toch het ziekenhuis maar even gebeld om langs te komen. Dit omdat we ook nog 35 minuten moesten rijden moest ik sowieso eerder aan de bel trekken.
Dus wij langzaam aan richting ziekenhuis. In de auto mijn moeder gebeld en tussendoor kreeg ik toch wel wat weeën die een minuut aanhielden en ik gewoon niks meer kon zeggen. Om 19.30 waren we in het ziekenhuis. Mijn man wou een rolstoel voor me pakken maar ik vond dat niet nodig. Ik zei ik loop wel. Tijdens het lopen een aantal weeën op moeten vangen en dan zie je mensen echt kijken... haha!
Om 19.45 ging ze even kijken of er al wat ontsluiting was. Nou!!! Die was er hoor. Al bijna 6 cm!! Waaaattt??!! Dat is hard gegaan zonder het echt in de gaten te hebben. Vanaf toen werd het wat heftiger en ging het nog sneller. Drie kwartier later kreeg ik al persdrang. Ik dacht dit kan nooit!! Maar ik kon het niet meer tegen gaan. Ze ging voelen en ja hoor! 10 cm dus om.20.30 mocht ik gaan persen. Na 40 minuten persen zei ze: we gaan een knip zetten want zijn hoofdje past er niet door. Nee dst voelde ik wel haha. Kon doen wat ik wou maar hij kwam niet verder. Dus om 21.10 een knip en om 21.20 was meneer er. Al met al een zeer snelle en voorspoedige bevalling gehad. We mochten snachts om 2.30 naar huis. Dus om 3.15 zaten we heerlijk als trots gezinnetje met ons kleine ventje thuis op de bank maar opeens dachten we ok en nu?! Nou ja we zijn maar lekker met hem in bed gaan liggen en hebben vol verwondering naar hem liggen staren. De volgende ochtend om 8 uur kwam de kraamhulp en zij kon ons gelukkig alles vertellen over hoe te handelen haha. Top kraamweek gehad alleen de genezing van de knip vond ik wel ff pijnlijk maar na een paar dagen was de ergste pijn ook wel weer over.
Dus dat was mijn verhaal over semmy

[lillie]

Ik had de hele zwangerschap het sterke voorgevoel dat ik zou gaan bevallen op 30 april (met 39,2) en toen dat niet zo was duurde vanaf toen de tijd zooooo lang. Met 40,2 had ik controle bij de gyn. Ik had wat harde buiken, maar verder helemaal niks. Ik had het helemaal gehad. Niet omdat ik veel klachten had, maar ik was het gewoon helemaal beu. Bovendien zou ik getuige zijn op de bruiloft van mijn broer die zou trouwen als ik 42,1zou zijn. Ik had natuurlijk al volop gefantaseerd dat ik daar als trotse moeder zou zijn met kinderwagen. Nu kwam dus ook die datum steeds dichterbij en nóg geen baby. Ik kreeg bij de gyn dan ook een huilbui en heb gevraagd of ik voor de 41weken al mocht worden ingeleid. Hij wilde eerst wachten tot 41,1 maar ging nu overleggen en nu mocht ik me melden met 40,4 in het ziekenhuis om 20u. Ik had nog even de hoop dat de bevalling voor die tijd al zou beginnen maar dat was niet zo. Op de dag dat ik me in het zkhs mocht melden moest ik 's middags bellen om te informeren of er ook daadwerkelijk plek was en het door kon gaan. Dat was gelukkig wel zo en vanaf toen wisten we dus dat de inleiding door kon gaan. Vond dat toch wel even ontzettend spannend!
'S avonds hebben we ins gemeld op de afdeling en kregen we onze kraamsuite toegedeeld. Een ruime kamer, met alles erop en eraan. Na een tijdje kwamen ze mijn aan de bloeddrukmeter leggen en banden om mijn buik om de baby in de gaten te houden en eventuele weeënactiviteit te meten (er was alleen wat te zien door wat hatde buiken, maar dus duidelijk nog geen goede weeën). Er werd ook vast een infuus geprikt, zodat ze die de volgende dag zo zouden kunnen aansluiten. Ik had nog nooit een infuus gehad en vond het best gevoelig. (Later een flinke blauwe olek geworden dus was gewoon niet helemaal netjes gezet). Ze legde me uit dat ik die avond een balloncatheter zou krijgen. Die zou 's nachts blijven zitten om ontsluiting te creëren en dan zou de volgende ochtend gekeken worden of er geboeg ontsluiting was om de vliezen te breken en weeënopwekkers aan te sluiten.
Bij het zetten van de balloncatheter probeerde ik me zoveel mogelijk te ontspannen en vond ik het even best pijnlijk, maar schoot de ballon er weer uit. Dat was dus ook de reden dat het pijnlijk was, want de tweede keer voelde ik er haast niets van. Doordat de eerste eruit floeote had dat wel vast gezorgd voor een kleine opening, dus het kleine begin was er eindelijk. Degene die de ballon plaatste zei me dat als ik de bevalling ook zo ontspannen over me heen zou laten komen het helemaal goed ging komen. Ik vond dat erg fijne, bemoedigende, woorden. Na de balloncatheter werd nog even gekeken of ik daardoor weeën kreeg, maar na een half uur mochten de banden van mijn buik. Daarna kreeg ik wel een paar korte weeën. Aha, zo voelen weeën dus! Na een paar korte weën werd het al wel weer minder. Later op de avond kreeg ik een pilletje om in te kunnen slapen en 2 paracetamol, waarvan ik er 1 heb gepakt, tegen de krampen. Doordat alles nu in gang was gezet was ik al een heel stuk rustiger en heb ik samen met vriend nog ontspannen gekletst en tv gekeken. Ik was gelukkig ook prima in slaap gekomen, 's nachts nog wel even wakker geweest, maar ook toen weer goed verder geslapen. Ik was vroeg wakker en ging naar de wc. Ik hoopte dat de balloncatheter eruit zou vallen want had van iemand ooit gebeurd dat dit gebeurde wanneer er genoeg ontsluiting was. Maar nee, hij bleef zitten. Als de balloncatheter niet genoeg had gedaan zou aan het eind van de middag een nieuwe worden geplaatst en zou het allemaal dus nog wat langer gaan duren en dat wilde ik dus liever niet. Flink ontbijt op want ik had honger. Verpleegkundige zei toen dat ze het spuugbakje klaar zou zetten. Ik vroeg nog verbaasd waarom, want ik had toch exht wel zoveel honger dat ik het op zou kunnen. Ze zei toen dat barende vrouwen vaak moeten spugen. Oh ok, nou goed, we zien wel. 8.15u kwam de vk me controleren. De ballon had zijn werk gedaan en ik had wat ontsluiting, ze heeft hem er toen uit gehaald. Yesss, we kunnen beginnen. Meteen erna prikte ze mijn vliezen door, voel je niks van, en werd er een draadje op t hoofd van baby geplaatst om hartslag in de gaten te houden. Dat draadje werkte dan weer wel en dan weer niet dus is een uur later opnieuw geplaatst. Hierna werd ook het infuus met weeënopwekkers aan gezet en na een paar minuten kwam al de eerste wee! So hee, dat gaat snel! In het begin kon ik nog goed omgaan met de pijn, tussendoor wat praten enz. Ik had vooral rugweeën met ook wat pijn in mijn buik. Nog even een warme kruik op mn rug gehad, maar dat hielp maar even. Elk half uur werd de dosis opwekkers oogehoogd en ik vond de weeën al vrij snel heel pittig worden. Dit had ik niet helemaal verwacht, ik dacht vrij goed met pijn om te kunnen gaan, maar het lukte me niet om door de oijn heen te gaan en me te ontspannen. Vriend wilde van alles voor me dien, maar ik had alle energie voor mezslf nodig dus ik wilde dat hij bij me bleef, maar verder niks deed. Ik keerde helemaal in mezelf. Vriend heeft maar wat tv gekeken en vertelde me naderhand dat hij het heel moeilijk vond dat hij niks mocht doen. Om 11uur (voor mijn gevoel eigenlijk te kort na de start) wist ik dat ik pijnstilling wilde. Ik zou dit niet gaan trekken tot het einde dus dan nu maar vast verlichting van de pijn. Ik heb gevraagd om een ruggenprik en hoorde dat het nog wel even kon duren. De twee ingeleiden in de kamers naast mij hadden er ook al om gevraagd dus die gingen voor. Gekke was dat ik toen nog wel blij was dat ik me geen watje hoefde te voelen, omdat er dus twee al eerder im pijnstilling hadden gevraagd met eenzelfde inleiding.
Hierna duurde het nog een hele tijd, alhoewel ik besef van tijd behoorlijk verloor. Er kwam nog steeds elk half uur iemand de opwekkers verhogen, maar er was nig geen ruimte bij anesthesie. Om 12.30u werd daarom voorgesteld als tussenoplossing vast een pompje aan te sluiten met pijnmedicatie (weet de naam even niet meer). Om de 5 min ging het lamoje op de knop branden en kon ik op de knop duwen voor een nieuwe dosis van het morfineachtige spul.

Einde deel 1 (bang alle tekst kwijt te raken)

[lillie]

Het pomoje zorgde ervoor dat ik tussen de weeën een heel ontspannen, soort stoned, gevoel had en dat de weeën minder pijnlijk waren. Nu was het best om te hebben. Het kostte me exhter nog steeds wel veel energie.
Om 15.30u mocht ik toen eindelijk naar de anesthesist. Het was een oudere man die lollig kwam aanlopen: hallloooo, wat goed is moet van ver komen! Nu was mijn medicijn inmiddels al wel uitgewerkt dus had ik weinig behiefte aan lollende mannen aan mijn lijf, maar goed, als hij die ruggenprik maar zou zetten! Ik moest gaan zitten met bolle rug. Nog aangegeven dat ik net een wee kreeg. En er werd netjes gewacht tot die over was. Daarna de ruggenprik. Pffff dat stelde niks voor! Bloedprikken is hetzelfde gevoel. Hierna moest ik daar nog even blijven om te zien of het effect had op hartslag van de baby en of het zijn werk deed. Ik vond het nog steeds behoorlijk pijnlijk! De dosis werd imhoog gezet en ik gaf aan nu minder oijn te hebben in buik en rug, maar nog wel onderin mn baarmoeder, alsof ik de opening van mijn baarmoeder nog helemaal voelde. Er werd me toen verteld dat dit kan gebeuren, maar dat ze daar helaas niks aan kunnen veranderen. Ahhhhh en ik me maar vasthouden aan die verhalen van vrouwen die na een ruggenprik in slaap vallen tot ze moeten persen. Bij mij dus niks te slapen, maar nog steeds weeën wegpuffen. Het was nu wel een stuk beter te verdragen hoor en het voordeel is dat de ruggeprik niet uit zou hoeven voor het persen. Een oaar uur later was echt al mijn energie op en kreeg io een infuus met glucose, voor wat energie.
Om 20u kreeg ik controle en vreesde ik voor de uitkomst en weinig vooruitgang. Had wel het gevoel dat ik moest poeoen, maar dacht het heus geen persweeën zouden zijn, want dat zou vast net iets anders voelen. Had bijna de neiging om de vk weg te sturen, maar.... volledige ontsluiting met nog een klein randje! Het waren dus wel persweeën! (Maar ook toch poepen, wat meteen werd opgeruimd) Vanaf toen mocht op mijn zij (baby vond het al een hele tijd niet meer fijn als ik op mijn rug lag, was te zien aan hartslag) wat mee gaan duwen tijdens de weeën. Yes, eindelijk wat doen! Dit gaf me echt een boist en ik had echt zoiets van; en nu ga ik zorgen dat die baby eruit komt! Eerst dus een tijd zachtjes aan mee geduwd en om 21u mocht ik gaan persen. Eerst een paar keer op mijn rug maar vk zei me toen dat ik maar eens op mijn zij moest gaan liggen. Had eigenlijk überhaupt helemaal geen zin om nog te bewegen, maar ze overtuigde me. En eigenlijk was dat veel fijner. Je hoeft je hoofd niet op te tillen maar alleen iver het matras richting je kin te doen en maar 1 been in de lucht, dat werd vastgehouden door een assisente. Ik voelde me ontzettend krachtig. Voelde wel vaak na het oerden de baby weer wat terug omhoog schuiven en dat vond ik frustrerend maar er werd me verteld dat het prima ging. Hartslag van de baby daalde wel telkens tijdens het persen en ik kreeg koorts. Daardoor meteen een infuus met ab zodat dit ook nog bij de baby zou komen. Ik had het gruwelijk heet in dat synthetische ok-hemd dus vriend maakte telkens mijn hoofd koel met washandje en moedigde me aan, helemaal super! Tussen het oersen door maakte ik zdlfs nog grappen. Na 40min is onze zoon geboren! Hij kreunde ipv huilen en moest dus gord worden onderzocht. Doordat ik koorts had gekregen kon het ook zijn dat hij een infectie had. Hij mocht daarom maar heel even bij me liggen en moest toen naar de couveuse afdeling. Maar ik had geen paniek, toen hij geluid maakte wist ik meteen dat het wel goed kwam. Hij is nu net een jaar en een geweldig mannetje!
Bij de deur van de afdeling stond mijn lieve vriend me alweer op te wachten en ik was blij dat hij weer bij me was.

[belle]

Shadylady, ik heb je hele verhaal gelezen meis, wat een verhaal....... Ik wou je nogmaals even feliciteren met de lieve kleine Jari!!! Zo'n mooierd!!! En heb gelezen dat t ook al lekker liep allemaal dat je dacht: hebben we nu echt een baby erbij? Hihi dat had ik in t begin ook, hij sliep de heeeeeuuullleee dag!!! Zelfs als je de keet vol visite had, sliep hij er gewoon door...... Maar ondertussen is ie vandaag precies 7 weekjes, en hij is al een stuk helderder, hij lacht sinds 2 weken naar ons en hij is overdag al veel actiever, zoooo anders dat heeeeele kleine is er echt na 2 weekjes af hoor ;-)
Nou meis ik zou zeggen heeeeeeeerrrlijk genieten met zn allen, binnenkort lekker pronken met hem!!!
En ik ben natuurlijk heeeeeeellll benieuwd naar bevalling 3 en nu ook 4 natuurlijk :-) Maar schrijf die maar us, wanneer je echt de tijd over hebt en zin hebt niet te vergeten..... Dikke knuffel van mij!!!!!

[belle]

Lillie ook een heel verhaal zeg..... dat pompje, bedoel je daar niet van dat remifentanil (iets in die trant hoor ;-) ) mee? Daar hoor ik juist over dat dat heel goed moet helpen en heel prettig moet zijn, maar goed zo te lezen was die ruggeprik ook niet alles zoals vele beweren.... Ben blij dat ik t zonder heb gedaan, want ben nog steeds van mening dat ik geen naalden in mn rug wil :-)
Ja echt een oerkracht is dat persen he, jeetje tis zo moeilijk te beschrijven, t gaat zo door je hele lichaam heen als je perst en t is ook niet te stoppen zodra je perst..... En t poepen en plassen had ik er ook bij hoor, maar gelukkig zijn ze daar zeer discreet mee, ze vegen letterlijk je kont af en dekken alles af met papier.....
In ieder geval heeeeeeeellll blij nog steeds dat t allemaal achter de rug is!!! Jij vast ook nog steeds wel :-)
Zou ik t ondertussen er nog een keer ooit voor over hebben? Zeker wel, (als we t geluk nog een keer mogen meemaken) maar de eerste jaren NO WAY...... ff een paar jaar genieten en t lichaam zichzelf laten worden... En jij, hoe denk jij daarover?

[lillie]

Belle, wat knap dat jij het zonder pijnmedicatie hebt gedaan! Hoe was bij jou het herstel na de bevalling? Kan me namelijk ook voorstellen dat dat voor veel mensen ook de keuze beïnvloed bij het opnieuw zwanger worden.
Met dat pompje bedoel ik idd die rema....fil huppeldepup. Kan die naam maar niet inthouden, maar dat wat jij zegt, dus :-D
Bij mij ging het herstel super. Ik voelde bij het zitten 1 hechting en liep nog niet soepel, maar na een dag was ik weer op de been. Ik vroeg me opeens af wat al die kraamvrouwen een week in bed lagen te doen, haha. Nu scheelde het ook dat ons zoontje een week in het zkhs moest blijven en ik na een dag ontslagen werd. Tsja, dan ga je niet thuis in bed liggen dus dan moet je wel (na twee dagen alleen maar bezig zijn voor de baby zeiden ze me datvik toch echt wat vaker moest gaan liggen om baarmoederverzakking te voorkomen...oeps). Maar los daarvan viel me dat dus ontzettend mee allemaal! Ik had alweer de kriebels om opnieuw zwanger te worden toen onze kleine een half jaar was, leek me geweldig om er alweer voor te gaan. Door omstandigheden hebben we besloten nog even te wachten, maar anders had ik het dus al snel weer aangedurfd.
Shadya, zit er bij jou veel verschil in herstel na je bevallingen?

[shadylady313]

Belle Dank je wel meis!

Lillie ja er zit wel degelijk verschil in herstel. Bij semmy heb ik een knip gehad en dat herstel is wat vervelender en duurt wat langer dan bij een scheur. Bevalling 3 en 4 komen snel hoor. Zijn toch maar korte verhaaltjes haha

[shadylady313]

Belle jouw kleintje alweer 7 weekjes dus. Ja wat een verschil is dat he met dat pasgeborenen. Het kleine gaat er idd heel erg snel vanaf. Zo jammer! Ik ga er nu ook echt dubbel en dwars van genieten want dit is toch echt de laatste helaas.

Lillie jij dus voorlopig nkg geen volgende. Nou alles op zijn tijd toch? Eerst lekker genieten van je kleintje!

[shadylady313]

Bevalling 3:

Toen ik 40 weken en 4 dagen was heb ik aangegeven het echt helemaal spuugzat te zijn en heeft de vk me gestript.
Ik had al 3 cm en alles was al heel week. Hij had het vermoeden dat ik diezelfde dag of de dag erna wel zou gaan bevallen. Evengoed voor de zekerheid een inleiding ingepland. Dit zou zondag 2 dec worden, de dag dat ik 41 weken was.
Helaas deed mijn lijf niets op het strippen en dus brak de dag aan dat ik ingeleid zou worden. Wel moesten we sochtends vroeg eerst bellen of er plek was. Dit moesten we om 5:30 al doen. Helaas er was nog geen plek. Om 7:30 weer gebeld en wederom geen plek. Om 11 uur weer gebeld en nog steeds geen plek. Ook de mededeling gehad dat het waarschijnlijk die dag niet meer ging gebeuren. Balen!! Opeens om 11:30 werden we gebeld dat we toch konden komen! Joehoe!! Dus om 12:30 waren we dan toch in het ziekenhuis! Nu was het duimen dat ik voor middernacht zou gaan bevallen want op 3 dec is ons neefje jarig dus dat wilden we liever niet maar ja... We waagden de gok.
Om 13:30 ging se mijn vliezen breken en ik had inmiddels ruim 4 bijna 5 cm. Dat was lekker! De eerste vijf cm dus geen erg in gehad!
Mijn lijf reageerde ook totaal niet op het vliezen breken dus om 14:30 sloten ze het infuus maar aan. Deze ging om 14:45 open en om 15 uur kreeg ik weeen. Meteen hele goede ook want het deed toen toch al best zeer. Om 15:15 heb ik tegen mijn vriendinnen gezegd op whatsapp dat het toch wel heel pijnlijk werd. Het ging allemaal zo ontzettend snel want om 15:41 is Tess al geboren! Wat een turbo bevalling was dat zeg! Vanaf het moment dat ik weeen kreeg heeft het maar 41 minuten geduurd!
Alles was goed gegaan, een klein scheurtje dus ff gehecht en om 19:30 waren we weer lekker thuis! Dus toch nog voor middernacht bevallen!! Zelfs nog voor 16 uur! Wie had dat gedacht!!

[shadylady313]

Bevalling 4:

Ik was 38 weken en 3 dagen toen ik weer op controle moest. Het rommelde al weken bij me en dat gaf ik dus ook aan.
Ik vroeg aan der of ze wilde kijken of er toevallig al wat ontsluiting was. Dit deed ze, mede omdat er al meerdere keren gezegd werd dat ik weer een flinke baby bij me droeg en ook omdat het al zo rommelde bij me. Ze ging voelen en ja hoor!! 3 cm ontsluiting en de boel was wederom al heel week en ze kon zijm hoofdje al voelen. Ze vroeg of ik gestript wilde worden. Ja doe maar! Mijn lijf was er duidelijk klaar voor en ik ook wel.
Ook weer een inleiding gepland. Ook weer op een zondag, net als bij Tess. Ook dit keer dachten ze dat dit niet nodig zou zijn omdat het lijf gewoon al gereed was voor een bevalling.
En net als bij Tess deed het strippen niets en brak de dag van inleiden aan. Sochtends gebeld en dit keer konden we direct komen. Dus we waren om 7:45 in het ziekenhuis.
Om 8:50 braken ze mijn vliezen en we hadden opnieuw 5 cm!! Heb ik dus weer weinig erg in gehad.
Uiteraard deed mijn lijf niets op het vliezen breken en kwamen ze om 10 uur met het infuus aan. Deze ging om 10:10 open.
Dit keer reageerde mijn lijf hier ook niet echt op. Ik had alleen wat harde buiken met regelmaat maar er kwamen nog geen weeen. Dus het infuus ging na een half uur op tandje 2. Nog steeds gebeurde er niet meer dan harde buiken, ze deden wel wat zeerder maar echt pijnlijk vond ik ze niet. Om 11 uur tandje 3. Weinig verandering. We vroegen ons af of het infuus wel echt open stond haha!
Om 11:50 moest ik nodig plassen. Dus even maar de wc. Daar kreeg ik toch wel een wat pijnlijkere harde buik. Ze vroeg of xe weer ontsluiting zou checken. De verwachting was dst ik nog steeds op die 5 cm zou zitten. Niets bleek minder waar, om 12 uur zat ik al op 7 cm en dat door middel van harde buiken!! Wauw!! Die hadden we mooi in the pocket zonder pijn!
Nou....toen ging het ineens rap!
Om 12:15 Appte ik naar mijn vriendinnen dat ik lichte hele lichte persdrang had maar ze nog niet geroepen had.
De eerstvolgende wee (want dat waren het inmiddels wel) hebben we ze toch maar geroepen en dst was maar goed ook. Om 12:25 constateerde ze 10 cm en kreeg ik groen licht om te persen en 3 minuten later lag meneertje op mijn buik! Om 12:28 was Jari daar met een gewicht van 4060 gram bij 38 weken en 6 dagen! Zonder knip of scheur! Wauw!!
Stel je voor als ik nog twee à drie weken langer had gelopen!! Poeh! Ik moet er niet aan denken!

Zo meiden, dit waren mijn bevallingen.
Er zullen van mijn kant geen verhalen meer volgen want Jari was toch echt de laatste hier (helaas...)het blijft mooi en bijzonder om een kindje te mogen krijgen maar ergens houdt het op. Manlief vindt het mooi geweest zo. Ik zal me daar bij neer moeten leggen...

[Beebje2]

Voor wie het leuk vind om te lezen, hier mijn bevallingsverhaal van mijn geplande keizersnede.

Maandag 18 augustus 2014 om 05:30 de wekker gezet... dan douchen, mezelf scheren (ja dat moest) en project: hoe maak ik mezelf nog zo mooi mogelijk zonder make-up (nee dat mocht ik niet op). Vervolgens zeer gespannen richting het ziekenhuis. Daar zit je dan samen. Met een lege maxi-cosi op de achterbank. Geen weeën, geen gebroken vliezen... een dag zoals alle andere dagen in de afgelopen 9 maanden. Alleen weten we nu dat we straks toch al een kindje hebben.
Het ziekenhuis is nog half donker en we moeten via de nachtingang naar binnen. De enige mensen die je ziet zijn is het personeel. Blijkbaar is het erg duidelijk wat we komen doen want van verschillende mensen krijg ik 'succes' wensen.
Op de afdeling blijk ik de enige met een geplande keizersnede. Ik mag naar kamer 16. Moet mijn operatiejasje aan, krijg een ctg voor de kleine en er word een en ander uitgelegd. Langzaam worden mijn zenuwen erger. Er word een infuus gezet... oeps, vergeten dat ik beter niet opzij kan kijken. Naast het infuus ligt een plasje bloed dat eruit gekomen was. Ik word duizelig. Even is het me allemaal teveel. Alle emoties van de bevalling van E.ran (onze 1e zoon) komen terug. Ik vind het spannend, eng en ben emotioneel. Op dat moment werd natuurlijk ook precies de katheter geplaatst. Oké, geen fijn gevoel. Mijn lieve man wil me troosten en weet het voor elkaar te krijgen om op de urine slang van mijn katheter te gaan zitten. AUW! Daar komen de waterlanders. Even weet ik geen raad met mezelf. Om 09:00 komt daar het verlossende woord: we mogen naar de OK. Mijn man weet me iets op te vrolijken door gek te doen terwijl hij zijn (belachelijk uitziende) operatiekleding aantrekt.
Op de OK begin ik enorm te trillen en te klappertanden. Koud? ja enorm! Maar ook ontzettend gespannen. Terwijl ze de ruggenprik zetten zing ik in mijn hoofd het alfabet ter afleiding. Al snel worden mijn benen en billen warm en krijg ik een dof gevoel. Ze gaan beginnen.
Terwijl ik afgeleid word door iedereen hoor ik opeens: hij is er bijna, zullen we het doek omlaag doen?
Hoewel ik eerst bang was dat ik de open wond zou zien en er bang van zou worden zag ik maar 1 ding: onze I.var!!! Een mannetje met super veel haar (zijn broer was kaal bij de geboorte) die het flink op een brullen zette. Ik kon niets anders dan huilen en zielsgelukkig zijn. Alle zenuwen dit ik had waren opeens als sneeuw voor de zon verdwenen.
I.var gaat met papa mee en word even gecontroleerd. Nog geen paar minuten later word dat lekkere blote lijfje op mijn lichaam gelegd. Lekker knuffelen.
De gynaecoloog zegt dat je aan mijn baarmoeder amper kon zien dat ik al eerder een keizersnede gehad had en dat er minimaal littekenweefsel was. We mochten een 3e kindje als we wilden?! Uhm, prima... leuk. Maar ik lig letterlijk nog op de operatietafel voor mijn 2e bevalling. Even hierbij laten denk ik
We gaan al snel naar de uitslaapkamer. Vele 'oude' dames liggen bij te komen van hun operatie. Ik krijg veel lieve blikken naar ons geworpen. Wat heerlijk.
Ivar krijgt zijn eerste flesje en word gewogen waar ik bij ben. Dit heb ik de vorige keer allemaal moeten missen. We zouden eigenlijk 1,5 a 2 uur hier moeten blijven maar omdat we het zo goed doen mogen we al na een half uur terug op de kamer. Wat heerlijk!

Bij de bevalling van E.ran heb ik 44 uur weeën gehad en werd het een spoedkeizersnede. Bijna 3 jaar heb ik met nare herinneringen aan deze bevalling gelopen. Nu was de operatie gepland. Hoewel ik het doodeng vond de uren voor de operatie was dit de enige juiste optie. Ik kijk met een goed gevoel terug op de bevalling. Ik heb ons mannetje geboren kunnen zien worden en hij heeft uren naakt op mijn lijf gelegen. Al mijn vervelende gevoelens van E.ran zijn in 1x veel minder. Dit is hoe het had moeten zijn, hoe het dus kan zijn.
Nu genieten!

[IKCK]

Fijn dat je nu een positievere terugblik op een bevalling hebt! En wat een onwijs mooi mannetje!

[Cindy1977]

Wat een prachtig kind Beebje2!

En voor de 3e je katheter kan ook na de ruggenprik, het word steeds leuker zo!

[pooh1986]

Wat een mooi kindje beeb!
Ik heb met plezier jouw verhaal gelezen, op een leuke manier geschreven zeg!

[Beebje2]

@Pooh: hihi dank je. Ik hou niet zo van hele formele verhalen . Schrijf liever vanuit mijn gevoel en het is leuk te horen dat jullie dat leuk vinden

@Cindy: ja dat deden ze helaas niet bij ons... moest echt van te voren al. Grumpf . Daar in tegen mocht wel mijn man bij de ruggenprik zijn en mijn handen vast houden. Terwijl ik hoor dat de man vaak weg moet (of zijn operatiekleding moet gaan aantrekken) bij het zetten. Ach ja joh! Ik overleef het wel

[shadylady313]

Mooi ventje!! Gefeliciteerd hoor!

[belle]

Haaaaaiii dames,

ben hier te lang al niet meer geweest!! Heb dan deze laatste pagina ook weer effies opnieuw gelezen hoor....

Beebje2 wat een mooooooiiiieee baby zeg!!! En wat een verhaal, heel mooi geschreven, diep respect dat je dat allemaal maar ff gedaan hebt, t lijkt mij doodeng een keizersnede, gepland of niet..... En je hebt t gedaan meid!! Superstoer vind ik dat.... Hoe is het je in je kraamtijd uiteindelijk vergaan? Wel een lang herstel gehad denk ik he.....

Shadylady meis hoe is het met jou? Heb net ff je laatste 2 bevallingen opnieuw doorgelezen, men wat een snelle bevallingen waren dat. Klinkt mij wel goed in de oortjes hoor hihi!!! Maar vraagje: Hoe heb je dat gedaan met je laatste schat Jari, 4060 gram en niks geen knip en niks geen scheuren..... Mijne was 4030 gram en een dikke knip en een dikke scheur whaaaaaa...... ;-)
Het lijkt me toch zwaar om op een gegeven moment er mee te moeten dealen om geen meer kindjes te mogen krijgen, ongeacht hoeveel kindjes je er ook hebt. Hoe ga jij daar mee om? Begint dat 'gevoel' al wat te verdwijnen? En ik las ergens dat je een spiraaltje hebt genomen, hoe is dat, want als wij hebben altijd condooms gebruikt, maar daar wil ik later sowieso van af en het lijkt me zo heerlijk om bijna geen ongi meer te hebben, aangezien ik er altijd bijna aan onderdoor ga.... haha, ik kan nu met recht zeggen dat mijn ongipijn op de eerste dag voelt als weeen... Ik was altijd bang dat mensen mij als aansteller zagen ook op mn werk (want trok de 1e dag echt niet) maar nu weet ik dat ik gelukkig mij niet aanstel.... Daarom lijkt t me later zo heerlijk om van dat gedoetje af te zijn.... Nou meis dat zijn weer fijn veel vragen voor je hihi ik hoop in ieder geval dat het jou en je kindjes goed gaat!!!! xxxxx

[belle]

En aan alle andere lieve dames, schroom vooral niet om je bevallingsverhaal hier te komen doen, we kijken er met zijn allen naar uit hier hoor!!! Dol op bevallingsverhalen......:mrgreen::mrgreen::mrgreen:

[Daveigh]

Had mezelf vooraf al voorgenomen om mn verhaal hier te posten maar eigenlijk nooit woord gehouden..
Haha oeps! Toch onderschag hoe druk je het hebt met een baby in huis

Toch maar even droppen..

1 December was ik uitgerekend maar dagen later nog steeds geen baby.
Maar! Op 9 december om 04.00u dus wakker geworden met weeën. Deze waren uiteraard nog prima te doen.
VK kwam smiddags om half 1 en toen had ik "al" 1,5 cm ontsluiting. Om 18.00u is ze terug gekomen (nog steeds redelijk te doen), weer gevoeld en 3 cm ontsluiting. Ze heeft toen om 18.30u mn vliezen doorgeprikt waarna de weeën meteen heftiger werden en sneller achter elkaar kwamen. Ze zou om 22.00u terug komen maar om half 8 heb ik tegen mijn man gezegd dat ie de VK moest bellen want ik trok het echt niet meer. Wee op wee op wee op wee. Ik ging dat echt niet nog 7 cm volhouden. Dus om 20.00u VK op de stoep, had ik al 6 cm. Dus hup om 20.30u in de auto naar het ziekenhuis (auw!) en daar in bad gestapt. In bad kreeg ik vrijwel direct pers weeën. Weer gekeken en ja hoor, 10 cm! Dus voor pijnstilling was het te laat. In bad al wat meegeperst. Vond ik heeuuul eng maar op een gegeven moment ging het gewoon vanzelf. Toen uit bad, in bed en hoppa, 4 pers weeën later om 21.37u dus was ie er. Om 23.45u weer naar huis gegaan

[Bach86]

Daveigh zoals ik al vaker heb gezegd je bent een topmeid!!

Heb al een aantal verhalen gelezen en vind ze allemaal even mooi en bijzonder, ga gauw even verder lezen.
Ben zelf wel aan het twijfelen of ik hier mijn verhaal neer moet zetten maar dat bedenk ik nog wel ff

[Daveigh]

Daveigh zoals ik al vaker heb gezegd je bent een topmeid!!

Heb al een aantal verhalen gelezen en vind ze allemaal even mooi en bijzonder, ga gauw even verder lezen.
Ben zelf wel aan het twijfelen of ik hier mijn verhaal neer moet zetten maar dat bedenk ik nog wel ff

Ze zouden hier ook een "vind-ik-leuk" knop moeten plaatsen vind ik
Als je je verhaal wil delen, gewoon doen hoor! Je weet het

[Koekie]

Leuk dat dit topic ook weer eens omhoog komt. Hierbij mijn bevallingsverhaal.

Rond 05:00 uur 's ochtends word ik wakker met het gevoel alsof ik bed plas, maar ik spring enthousiast overeind want ik weet wat dat betekent en zodra ik ga staan, volgt de volgende plens op de grond. Ik roep enthousiast naar mijn vriend dat hij het licht aan moet doen, die mij enigszins slaperig en verbaasd aankijkt. Haha. Het ziet er helder uit en ik doe een dansje door de slaapkamer. Mijn vriend is weer gaan slapen en ik zou hem wakker maken zodra de weeën beginnen. Rond 07:30 uur begin ik lichte krampjes te krijgen en maak ik mijn vriend wakker, die rustig opstaan en gaat douchen. Rond 08:30 uur zijn de weeën al een stuk heftiger geworden en gaan we snel nog even de hond uitlaten. We zouden een uur gaan lopen, maar bij het uitlopen van het pand zeg ik al tegen mijn vriend dat we toch maar de korte route moeten doen. Aan het eind van de straat heb ik al 3x om zijn nek gehangen om weeën op te vangen (ter informatie, we wonen midden in het centrum en het was een marktdag, maar dikke buik en hangen aan mijn vriend lijkt me duidelijk :oops en na 5 minuten zeg ik dat we echt terug naar huis moeten. Om 9:30 uur bellen we met het ziekenhuis, want ik heb geen idee hoe ik moet tellen. Ik heb het gevoel alsof ik continu met 20 messen in mijn rug gestoken wordt en het zwakt niet af, ik kan helemaal niks doen om het minder te maken. Het ziekenhuis zegt dat we maar moeten komen en ik klaag tegen mijn vriend dat ik niet wil, want dan worden we weer naar huis gestuurd.

Om 9:45 uur zijn we in het ziekenhuis en checken ze me. Ik blijk al 5 cm ontsluiting te hebben! Rond 12:30 uur heb ik volledige ontsluiting, maar het wachten is op de persweeën. Deze komen alleen nauwelijks, ik kan ze niet onderscheiden. Uiteindelijk krijg ik medicatie om ze op te wekken, maar zelfs dan kan ik de persweeën nauwelijks voelen door de vele messteken in mijn rug. Na een uur persen wordt gezegd dat ze de gynaecoloog gaan inlichten dat ik al lang bezig ben met persen en om te overleggen. Ik vraag waarom en krijg het antwoord dat ze gaan bekijken of ze moeten helpen, maar dat dat ook van mij afhangt. Met een overtuiging geef ik aan dat ik nog wel een tijd door kan en uiteindelijk na ruim 2 uur persen met nauwelijks persweeën is J. geboren om 16:11 uur.

Het was een geweldige bevalling, ondanks de rugweeën en het is exact gegaan zoals ik en mijn vriend wilden. We hebben het echt met zijn tweetjes gedaan en ik heb zoals ik wilde geen pijnstilling gehad en maar 3 hechtingen die meer geplaatst zijn omdat ze twijfelde dan dat het echt nodig was. Als ik foto's terug zie van de bevalling lijkt het wel alsof ik slaap. Ik denk er nog steeds aan terug met een heerlijk gevoel en zou het elke dag over doen als ik kijk naar het mooie mannetje wat we eraan over hebben gehouden.

[Koekie]

Overigens werd deze roze wolk diezelfde avond nog doorgeprikt toen bleek dat uit het navelstrengbloed was gekomen dat J.'s schildklier te snel zou werken, iets waar ongeveer 25% van de baby's die dat hebben aan overlijdt. J. heeft nog 4 dagen in het ziekenhuis gelegen, ik werd na een dag ontslagen. Uiteindelijk is het met een sisser afgelopen en zijn de waarden gestabiliseerd, maar de kick van de bevalling was dus snel weg helaas.

[Daveigh]

Ik heb ook altijd geroepen geen pijnstilling te willen, maar uiteindelijk kon het me niets meer schelen.
Alhoewel ik nog wel heel standvastig was dat ik geen ruggenprik wilde.
Maar doordat het ineens in een sneltreinvaart ging en ik toch niks meer kon krijgen was ik ook wel weer trots dat ik het toch zonder heb gedaan ^^

Doet je kindje het verder wel goed nu?

[Koekie]

Ik heb ook totaal geen mening over pijnstilling bij anderen hoor en was me er heel erg van bewust dat ik op het moment zelf er heel anders in zou kunnen staan. Ik heb wel duidelijk aangegeven dat ze het niet mochten aanbieden, het moest dan echt vanuit mij komen en de enige die het aan me mocht vragen was mijn vriend. Ik heb er ondanks de vreselijke rugweeën überhaupt geen seconde over nagedacht, dat had ik echt niet verwacht.

De schildklier heeft hij nooit last van gehad. Hij heeft wel een tijd gigantische darmkrampjes gehad, behoorlijk eczeem, last van verstopping en daarna weer van krampjes van het middel dat het moest verhelpen en sinds zo'n 4 maanden is het echt van verkoudheid, naar griep, naar dubbele middenoorontsteking, naar buikgriep en het hele riedeltje weer overnieuw. Sinds begin januari heeft hij ook buisjes en die helpen het in ieder geval wat af te zwakken. Hij gaat nu eindelijk wat beter slapen op het kdv, dus hopelijk komt het einde nu in zicht. Gelukkig is het wel een onwijs happy mannetje dat zich goed (en veel te snel) ontwikkeld

[belle]

Waaauuuwww heb jullie verhalen weer met plezier gelezen Daveigh en Koekie!!!

Koekie ik hoop echt dat het einde nu in zicht is en dat er mooie tijden gaan aanbreken :-) Dat is jou en je gezin zo gegund!

@ pijnstilling, daar denk ik hetzelfde over als borstvoeding of flesvoeding, maakt mij helemaal niets uit. Heb het zelf niet genomen zo'n ruggeprik, maar das omdat ik daar nog steeds heel bang voor ben, ik vind het juist ook wel weer stoer dat sommige dames dat aandurven hihi!!!

Daveigh dat meepersen idd vond ik ook wel eng, omdat het net was alsof het niks deed en ik n beetje mn ingewanden zat uit te persen haha zo voelde t ;-)

[Bach86]

Toch maar mijn verhaal, misschien helpt het om het ff van me af te schrijven.

Zoals jullie in mijn onderschrift lezen heeft ons mannetje ons verlaten met een zwangerschap van 39+5.
Voelde die dag (op een zaterdag) geen leven en dan gaat het hele riedeltje lopen.

Die maandag, op de uitgerekende datum, moesten we om 07.00 smorgens het ziekenhuis bellen om te kijken of er plek was om ingeleid te worden. Maar die nacht om precies 04.00 breken de vliezen, meteen vriendlief wakker gemaakt en samen nog meteen gekeken of ons mannetje niet misschien in het vruchtwater had gepoept. Vruchtwater was helder en de weeën begonnen meteen.
Ik dacht nog, oké mensen hebben dus gelijk zodra je weeën hebt weet je dit meteen.
Vriendlief belde het ziekenhuis en we moesten meteen komen.
Alle spullen bij elkaar gepakt en snel de auto in. Dan toch even vergeten dat ons mannetje er niet meer is.
In de auto ga ik toch maar even de weeën timen en ze komen al om de 4 minuten.
Om 05.00 uur waren we in het ziekenhuis. Meteen aan alle toeters en bellen gelegd.
Ik had al besloten om een ruggenprik te nemen dit hadden zij mij ook geadviseerd in het ziekenhuis.
De pijn en de weeën die je moet doorstaan hebben eigenlijk geen doel meer, een mooi gezond kindje ter wereld brengen.
Om 07.45 al 3 cm ontsluiting. Weet niet meer hoelaat ze de ruggenprik hebben gezet maar dit stelde niets voor.
Wel bleek dat de ruggenprik niet werkte zoals hij behoort te werken.
Ik kon mijn voeten en linkerbeen gewoon nog bewegen en voelde de weeën volop.
Om 11.15 had ik 8 cm ontsluiting en toen moest de ruggenprik uitgezet worden om te kijken of dat ze misschien niet iets beschadigd hadden tijde s het zetten. Ik moest binnen zoveel tijd weer alles kunnen bewegen. Dus 5 min deed alles het weer en die prik ging weer aan.
Ook nu deed hij niet veel. De weeën nog steeds volop gevoeld, van onderen geen pijn gehad maar wel alles gevoeld.
Om 14.13 uur volledige ontsluiting.
Ik heb de hele dag in me eigen wereld gezeten en heb alle weeën weg kunnen puffen. Hoe ik het heb gedaan geen flauw idee, ging allemaal vanzelf. Om 15.00 heb ik geroepen dat ik kapot was en niet meer kon. Ook niet gek, sliep de hele zwangerschap al slecht en vanaf die zaterdag zo goed als niet meer geslapen en ook bijna niets gegeten.
Me eigen vk was er ook bij en die heeft bij iedere wee flink in me onderrug geduwd wat was dat heerlijk zeg.
Dus om 15.00 is mijn vk iedereen gaan halen dat het nu klaar was en dat ik moest gaan persen.
Ik moest gaan persen maar Jeetje wat is dat moeilijk en zwaar zeg!!
Heb geloof ik helemaal geen persweeen gehad en dan ook nog eens een mannetje wat natuurlijk helemaal niet mee werkt/mee geeft.
Maar ik weet dat ik op een gegeven moment bij mezelf dacht en nu wil ik je godverdomme zien ook!!
Heb al mijn kracht gegeven en om 15.35 is ons perfecte mannetje geboren.
Maar wat was het stil, ik durfde niet te kijken en heb alleen maar tegen vriendlief gezegd, ik durf niet ik durf niet.
Ze hebben hem nadat vriendlief de navelstreng had doorgeknipt toch bij me gelegd.
Ohw wat voelde ik me goed toen hij toch bij me lag. Wat was hij mooi, er was niets te zien.
We hebben uren van hem kunnen genieten ontzettend veel foto's gemaakt.
We moeste een nachtje blijven omdat ik koorts had gekregen van de ruggenprik en mijn pols bleef hoog veel te hoog.
Daarnaast een flink stuk ingescheurd dus flink wat hechtingen. Savonds nog een hartfilmpje gehad maar deze was prima in orde.
Om 02.00 snachts werden we eindelijk naar een kamer gebracht waar we wat konden slapen.
De volgende dag was de koorts weer, alleen me pols nog steeds te hoog.
Vind je het gek zei ik iedere keer, ik moet gewoon naar huis en slapen. Gelukkig vindt de verpleegkundige van die dag de hoge pols niet heel zorgelijk. Dus we mochten rond 12.00 uur naar huis, als ik maar wel een goede plas had gedaan vanwege de katheter.
Herstel ging redelijk goed maar wel heel veel last gehad Down under, gelukkig is dat nu weer allemaal prima in orde.
Uit de onderzoeken is niets gekomen, ons mannetje heeft helaas niet bij ons mogen blijven.
Ondanks dat de we ons mannetje zijn verloren kijk ik met een heel goed gevoel terug op de bevalling.
Alles is vanzelf op gang gekomen en ik had de mensen bij me waar ik van hou.
En ook al deed de ruggenprik niet het werk zoals die moest doen, ik vind het totaal niet erg dat de weeën volop gevoeld heb.
Het was een hele mooie ervaring en ze hebben ons super goed begeleid in het ziekenhuis, topmensen zijn het.

Dit was mijn verhaal en hopelijk vinden jullie het niet erg dat ik dit met jullie heb willen delen.

[belle]

Bach86 bedankt voor je mooie en emotionele verhaal.... Je hebt mij zo geraakt met dit verhaal..... Ik ben heel blij dat je het hier bent komen schrijven, heel knap van je dat je toch al een beetje kracht hebt gevonden om dit te doen.
Ik kan niet met woorden vertellen hoe trots ik op jou ben meis, al deze dingen heb je moeten ondergaan, en toch zo gevochten en doorgezet voor jullie lieve mannetje en om hem eindelijk te mogen zien..... Jij bent een enorme inspiratie voor anderen and don't you forget!! Min gedachten zijn bij jou vandaag dit verhaal zal ik nooit vergeten....
Ik blijf je volgen meis hele dikke xxxxxxxxxxxxxxxxx en ongelooflijk veel rust en sterkte en liefde toegewenst........

[Laura]

Bach, wat bijzonder dat je dit met ons wilt delen! Tijdens het lezen krijg ik er bijna duizelingen van, dat je mannetje bij je ligt, maar dat het oorverdovend stil was.. Wat een groot verdriet. Dit mannetje mocht niet bij jullie blijven, maar hij heeft jullie wel papa en mama gemaakt. Nogmaals een hele dikke knuffel!!

[Mij23]

Hier ook met kippenvel je verhaal gelezen Bach. Goed dat je het zo kan verwoorden en kan opschrijven! En idd het moment van geboorte kijk ik ook heel erg mooi op terug. Werd mij van te voren ook verteld en toen dacht ik alleen maar, je lullen maar... hoe kan zoiets mooi zijn? Maar het is nog zo ook!
Maar heel veel respect dat jij bevallen ben van een voldragen kindje hoor... Lijkt me nog zwaarder als mijn bevalling was. Je mag trots op jezelf zijn!! En idd hij heeft jullie papa en mama gemaakt...

[Laura]

Lieve mij, ook voor jou een dikke knuffel.. Ook jullie hebben een sterrenmannetje zie ik.. Wat is het toch een wonder als het wel goed mag gaan, daar sta je soms echt te weinig bij stil..

[cheetha1980]

nou hierbij dan mijn verhaal

[Laura]

Ik zal mijn verhaal ook nog even doen:
Woensdagmiddag 26 november was ik nog voor controle bij de verloskundige. Was toen 37+1. Ze zei dat Elise nog lekker zat en dat ze niet het idee had dat er snel wat ging gebeuren. Nou, prima, was ook pas 37+1 natuurlijk. 's Avonds nog een vergadering gehad en rond half 12 naar bed gegaan. Om half 2 nog naar de wc geweest en om 3u schrok ik wakker. Ik sprong uit bed en jawel hoor.. Vliezen gebroken. Eerst naar de badkamer om te kijken of het echt zo was en daarna m'n man wakker gemaakt. Verloskundige gebeld en die zei dat ze rond 9u 's ochtends zou komen. Eerst m'n ziekenhuiskoffer maar verder ingepakt, want die was nog niet klaar. Manlief is weer gaan slapen en om 4u kreeg ik lichte krampen. Om 5u werden ze wat erger en om 7u de verloskundige maar weer gebeld omdat ze wel heel regelmatig waren. Ze was er uiteindelijk om 8.15u en toen had ik 2-3 cm. Ze zou om 12u weer komen, dus ondertussen 3x gedoucht, op bed de weeën weggepuft en uitzending gemist gekeken, haha. Om 12u belde ze dat we wel naar het ziekenhuis mochten komen, want daar wilde ik bevallen. Dus de spullen bij elkaar gepakt en om 13u waren we geïnstalleerd. Weer gecontroleerd, nu 5cm. Ben weer onder de douche gaan zitten en om 13.45u kon ik het niet meer houden. Wilde toen een ruggenprik, want ik ging het niet langer houden zo. Om 14u weer gecontroleerd, maar nu door de gynaecoloog, had ik al 10cm! Dus geen ruggenprik, gynaecoloog weer weg, en klaar om te persen :-) Elise lag gedraaid, dus tijdens de persweeën hebben ze haar nog goed gedraaid. Ze kregen haar alleen niet helemaal gedraaid, en ik was om 16u helemaal op, dus ze hebben de gynaecoloog er weer bij gehaald. Een knip voor mij en de kiwi (vacuum) voor Elise, en om 16.13u was ze er!

Ik kijk er wel goed op terug, alleen het herstel heeft wel wat langer geduurd dan gehoopt. Ben nog een liter bloed verloren, dus dat hielp ook niet mee. Maar ook het herstel van de knip vond ik lang duren. Nu gaat het gelukkig weer goed!

[Daveigh]

Voor mijn bevalling was ik erg anti pijnstilling.
Niet dat ik miep over anderen die wel kiezen voor een ruggenprik/pijnpomp/morfinespuit
maar ik wilde dit kind dus ik zou het zelf op de wereld zetten ook!
Haha, nu snap ik echt heeeeeel goed waarom mensen ervoor kiezen.
Aan de ene kant zou ik, als ik vooraf zou weten dat een volgende bevalling hetzelfde zou gaan, gewoon lekker thuis willen bevallen en dan het liefst in een bevallingsbad want was dat fijn zeg! Mocht er alleen in het ziekenhuis niet in blijven omdat het een normaal ligbad was en dus niet geschikt om in te bevallen (leker makkelijk ook ja met 1 been buiten boord, haha!) maar aan de andere kant zou ik me die pijn nooit meer aan willen doen..

Lieve Bach, mijn respect voor jou is zo groot!
Duipe buiging hoor! Toppertje!

[cheetha1980]

nou hierbij dan echt mijn verhaal.
Tijdens mijn hele zwangerschap was onze zoon erg actief en als ik hem niet voelde en begon te twijfelen dan legde mijn partner zijn hand op mijn buik en de kleine reageerde hierop. Wilde geen hand op mijn buik en trapte zijn hand er vanaf.
Op vrijdag voelde ik hem niet echt, ik was 39,3 wk en ook een reactie op de hand van mijn partner werkte niet, dus de twijfel sloeg toe. het hele weekend verjaardagen en op maandag een afspraak bij vk. Mijn moeder ging mee want mijn partner had net een nieuwe baan en kon dus niet mee. Eerst een uitbrander gekregen dat ik daar het hele weekend mee gezeten had en niet gebeld had. Maar goed ze ging het zh bellen zodat ik daar naar toe kon voor een scan. Dat mogen ze ook wel een andere naam gaan geven, want zoiets heet een scan minder leven ofzo [IMG]file:///C:/Users/RomeijnC/AppData/Local/Temp/msohtmlclip1/01/clip_image001.gif[/IMG]
Nouja daar aangekomen begon meneer weer te trappen, dus ik weer gerust. dit gebeurt 2 dagen achter elkaar dus de volgende ochtend op precies 40 wk stond ik op en ik hardlopen naar het toilet, daar vond ik dat het inlegkruisje toch wel echt heel nat was. vk gebeld en die zou later die dag komen kijken, eerst naar zk voor controle. de zuster vroeg hoe het ging daar het verhaal gedaan en die heeft controle gedaan en idd het was begonnen. ik wilde in zk bevallen dus zei tot later. vervolgens alsof er niks aan de hand was eerst met me vader nog boodschappen gedaan [IMG]file:///C:/Users/RomeijnC/AppData/Local/Temp/msohtmlclip1/01/clip_image002.gif[/IMG] de volgende ochtend in het zk melden als het nog niet op gang was gekomen om de bevalling in te leiden. Nou had ik last van been weeën welke je niet kan weg zuchten. om half 2 's nachts vk laten bellen , want ik trok het niet meer. Naar zk en een ruggenprik. in zk aangekomen had ik 4 cm tov 2 thuis. om 5 uur weeenopwekkers aan en om 9 uur kwam de gyn. 4 cm maar ik had geen pijn meer. om 11 uur moest er vooruitgang in zitten anders kreeg ik een keizersnee. Nou 11 uur ja hoor 6 cm dus blijven liggen. inmiddels waren mijn ouders ook gekomen om me te helpen de dag door te komen. om 3 uur kwam de vk van het ziekenhuis en die zei oh 9 en een randje bijna. de gyn kwam om half 4 en die zei oh nee hij kijkt omhoog, niet vergenoeg ingedaald en niet genoeg ontsluiting, keizersnee. pfffffffffffffffffffffffffff alle spanningen kwamen er uit en ik lag te huilen in me bed, ik was dik 30 uur verder en ik was moe. had 0,0 weeen activiteit dus naar de ok.
lig ik daar zien ze wat aan me darmen hangen wat er niet thuis hoort [IMG]file:///C:/Users/RomeijnC/AppData/Local/Temp/msohtmlclip1/01/clip_image003.gif[/IMG]. oh wat nu weer.
Kleine man eruit gehaald en na kort onderzoek bij me neergelegd, daarna moest ik naar de verkoeverkamer, daar hoefde ik gelukkig maar een half uur te liggen en mocht ik snel naar mijn mannen. Heerlijk hem zijn flesje gegeven.
Helaas moesten we 6 dagen blijven omdat meneer antistoffen aan maakte en terwijl er bloed op kweek stond moest hij aan de antibiotica en eindelijk mochten we naar huis

[shadylady313]

Belle wat leuk en lief dat je naar me vraagt!!
Ja ik vraag me ook af hoe het kan dst ik zonder knip of scheur bevallen ben van hem...hij was net zo zwaar omgeveer als semmy en tess maar daar een knip of scheur gehad..al was het maar een heel klein scheurtje bij tess met der 4140 gram hoor.
Het gevoel van geen kindjes meer gaan krijgen is soms nog weleens lastig maar dst is nog maar heel af en toe. Wat ik er tegen doe is vooruit kijken en vooral de positieve dingen blijven zien van oudere kindjes! Dat helpt enorm. Plus dat ik momenteel bezig ben om alles rond te krijgen om geregistreerd gastouder te worden en ik vanaf 1 april voor 2 dagen in de week mijn eerder gast kindje ga krijgen!! Ik ga gewoon genieten van andermans kleintjes!!
Toch zal een baby altijd wat bijzonders blijven houden maar ik kan het nu wel loslaten merk ik. Ik moet ook wel. Als manlief er geen stop op gezet had was ik misschien wel alweer bezig met zwanger willen worden haha! Al zou het voor mijn lijf ook niet goed zijn hoor...
Spiraal ja daar ben ik heel erg blij mee! Geen hevige ongi's meer! Bloedverlies is echt minimaal. Zo fijn!!
Hoe gaat het verder met jou meis?

En hoe is het met de andere dames? Bach spreek ik in het engeltjes topic...

Patrieske voor jou een spannende tijd nu! Hou je het nog vol?

[shadylady313]

Jeetje cheeta wat een verhaal ook...30 uur verder en evengoed een ks! Pfffff...
Wat was dst met je darmen?

[cheetha1980]

er zat iets wormvormigs aan mijn darmen, dus bekeek ik mijn ks snel als het moest zo zijn, anders waren ze het niet tegen gekomen en had ik er mss later last van gekregen. Uiteindelijk bleek het een soort positieve "wildgroei" was ongeveer 10cm groot :-o

[Daveigh]

Jeetje meid! Das ook een ervaring zeg! Heftig!

[belle]

Laura jeetje in een kwartiertje van 5 cm naar 10 cm! Dat zullen wel verrekte hevige hels-weeen zijn geweest zeg pfoe..... En dan ook nog gedraaid en een knip en een kiwi en een liter bloed verloren, nou helemaal logisch dat t herstel langer duurt, maar idd je wordt daar niet happy van denk ik als je daaraan terug denkt.....
Wij vrouwen moeten nogal wat nare en vooral enge dingen ondergaan he, hoop maar dat die kerels dat nooit vergeten ;-)

Cheeta jemig, doodeng jou verhaal.... Het heeft jou ook zeker niet mee gezeten zeg pfffff..... Nah hopelijk de komende bevalling een snelle, de kans is daar wel groter op toch dat t sneller gaat bij een tweede en opvolgenden.... Tenminste ik hoop het wel voor ons hoor :-)

Shadylady wat gaaaaaaaafff om te lezen dat jij gastouder bent geworden!! Dat heb je maar weer even goed voor mekaar, you rock woman!!! Heeeell veel plezier wens ik jou meis, ik weet zeker dat dit de perfecte job voor jou is :-) Och, klinkt hemels dat spiraaltje.... als ik er later ook mee moet gaan dealen dat er geen kindjes meer gaan komen, dan zal ik zeer zeker hiervoor kiezen. Bedankt voor je verhaal!!
Met mij is verder alles goed hoor, alles gaat zo z'n gangetje wat, ik moest de eerste 3 maanden echt effe een of ander ritme zien te vinden, maar nu is het de normaalste zaak van de wereld en loopt t op rolletjes de lucky basterd die ik ben ;-) Hoe gaat het met jou kindjes?