12-05-2013 08:12
Misschien dat ik me aanstel, en ik ben natuurlijk niet zÃjn moeder, maar mijn man slaat moederdag dit jaar over. Commerciële onzin zegt ie. Vandaag staat met stip op één, gevolgd door de moederdag die helemaal aan m'n neus voorbij ging, want ik was nog niet écht moeder (dochter zat toen 4 maanden in m'n buik).
Dochter is 3,5 en zoon is ruim 1, ik zie moederdag als: een dag met voorpret voor de kinderen (oe, een cadeautje, en misschien een ontbijtje of zo?) Stiekem naar mama toe gaan en dan gezellig met twee kinderen en een prutscadeautje (hoeft van mij echt niet veel te zijn, een tekening is genoeg!) in bed.
De werkelijkheid: dochter is al wakker en springt op ons bed omdat ze graag naar beneden wil. Man reageert niet, die wil uitslapen want hij is er vannacht een paar keer uit geweest voor de kinderen. Dochter begrijpt de hint moederdag niet eens, die vindt dat het papa-en-mama-dag is (we zijn namelijk allebei thuis).
Dan komen bij mij de eerste tranen al, helemaal wanneer ik naar de wc ga en dochter blij opmerkt: jij bent er al uit, ga jij mee naar beneden? Uiteindelijk met herrie (man voelde zich nu gedwongen zelf maar op te staan, het was trouwens al kwart voor 9) ging manlief die (o ja) cadeautjes opvissen die de kinderen op school hebben gemaakt. Benul van 'speciaal voor mama' was er nu al helemaal niet meer bij mijn peuter.
Man voelde zich denk wel schuldig (in the end), want hij ging spontaan zoon aankleden ipv hem met trappelzak en al uren beneden te laten rondkruipen. En ik hoor nu dat ie druk is met boterhammen. Tja, ik zit aangekleed en wel achter de computer m'n frustraties te uiten (hopelijk helpt dat).
Maar ja, ik zit met een verpeste dag, mijn tranen blijven stromen en ik heb de grootste moeite me hier overheen te zetten (want, zegt man, je hebt je cadeautje toch, en nu weten we het wel, dus gedraag je).
Dat hij moederdag, vaderdag, verjaardagen niet belangrijk vindt moet hij weten, dat hoeft hij niet te beslissen voor mij en mijn kinderen. Maar ik dring niet door. Stel ik me aan??
Dochter is 3,5 en zoon is ruim 1, ik zie moederdag als: een dag met voorpret voor de kinderen (oe, een cadeautje, en misschien een ontbijtje of zo?) Stiekem naar mama toe gaan en dan gezellig met twee kinderen en een prutscadeautje (hoeft van mij echt niet veel te zijn, een tekening is genoeg!) in bed.
De werkelijkheid: dochter is al wakker en springt op ons bed omdat ze graag naar beneden wil. Man reageert niet, die wil uitslapen want hij is er vannacht een paar keer uit geweest voor de kinderen. Dochter begrijpt de hint moederdag niet eens, die vindt dat het papa-en-mama-dag is (we zijn namelijk allebei thuis).
Dan komen bij mij de eerste tranen al, helemaal wanneer ik naar de wc ga en dochter blij opmerkt: jij bent er al uit, ga jij mee naar beneden? Uiteindelijk met herrie (man voelde zich nu gedwongen zelf maar op te staan, het was trouwens al kwart voor 9) ging manlief die (o ja) cadeautjes opvissen die de kinderen op school hebben gemaakt. Benul van 'speciaal voor mama' was er nu al helemaal niet meer bij mijn peuter.
Man voelde zich denk wel schuldig (in the end), want hij ging spontaan zoon aankleden ipv hem met trappelzak en al uren beneden te laten rondkruipen. En ik hoor nu dat ie druk is met boterhammen. Tja, ik zit aangekleed en wel achter de computer m'n frustraties te uiten (hopelijk helpt dat).
Maar ja, ik zit met een verpeste dag, mijn tranen blijven stromen en ik heb de grootste moeite me hier overheen te zetten (want, zegt man, je hebt je cadeautje toch, en nu weten we het wel, dus gedraag je).
Dat hij moederdag, vaderdag, verjaardagen niet belangrijk vindt moet hij weten, dat hoeft hij niet te beslissen voor mij en mijn kinderen. Maar ik dring niet door. Stel ik me aan??