21-01-2013 13:26
Hier komt het dan, mijn vreemde verhaal. Ik weet niet goed wat ik ermee aan moet. Ik kreeg een tip van iemand om dit forum eens te proberen. Misschien heeft iemand hetzelfde meegemaakt?
28 Januari vertelde ik mijn partner; "heel gek, maar ik ben al zeker een maand overtijd, zou het stress zijn oid?" Gek was het omdat dit nog nooit eerder was gebeurt, en ik gewoon aan de pil was. Ik ben namelijk 6 maanden terug bevallen van mijn eerste kind en zat even niet te wachten op nog een zwangerschap. Mijn partner, die mijn vreemde gewoontes van de afgelopen weken was opgevallen, kocht gelijk een zwangerschapstest. Ja hoor: zwanger! Eerst ongeloof maar toch ook vreugde want man, dit kindje zal wel heel graag bij ons willen zijn. Het heeft er moeite genoeg voor gedaan.
29 Januari, s'avonds buikkrampen. Ik zocht er niets achter, ik dacht immers dat ik gewoon te druk was geweest. We hadden een hele lading commentaar over ons heen gehad van onze ouders, die dag, omdat ze vol ongeloof waren dat we daadwerkelijk blij konden zijn met dit nieuws.
30 Januari, bloed, heel veel bloed! In paniek en twijfel. Ik was nog immers niet bij een verloskundige geweest die mijn zwangerschap bevestigde. Misschien was die test niet goed? Maar gek, want ik voelde me ook zwanger. Misschien omdat ik het nu wist, dat ik er te veel op lette? Er te veel achter zocht. Maar tergelijkertijd ook stolsels in het bloed en een hoeveelheid veel erger dan mijn normale menstruatie. Het kon niet anders, een miskraam.
31 Januari arts gebeld en deze bevestigde dat het waarschijnlijk inderdaad om een miskraam ging. Testen geven vrijwel nooit onterecht aan dat je zwanger bent. Je mag er dus vanuit gaan dat je zwanger bent of was. Het advies gekregen om even af e wachten en als de klachten aanhielden even weer contact op te nemen.
Nu, 3 weken later nog steeds dat op en top zwanger gevoel. Misselijkheidsvlagen, gespannen buiken, een soort van bandenpijn, witverlies, noem maar op. En het neemt niet af, maar alleen toe. De huisarts heeft bloed afgenomen, morgen mag ik bellen voor de uitslag maar ik wordt gek van de spanning. Ik kan toch niet nog steeds zwanger zijn? Ik heb ruim een week echt heftig gebloed! Mijn verstand zeg dat het niet kan maar tegerlijkertijd hoop ik natuurlijk dat het vruchtje er nog ongedeerd zit. Emotioneel vlieg ik dus alle kanten op. En weer die twijfel: Misschien voel je je wel zwanger omdat je dit wilt zijn? Ik weet dat het hormoon nog lang in je systeem kan zitten na een miskraam maar volgens mijn arts horen de symptomen toch wel aanzienlijk minder te worden als het bloeden gestopt is. Ik ben zo bang om morgen te bellen en dan weer een teleurstelling moeten te verwerken.
Zijn er mensen die dit hebben meegemaakt of tips hebben om kalm te blijven, of te verwerken?
Alvast bedankt.......
28 Januari vertelde ik mijn partner; "heel gek, maar ik ben al zeker een maand overtijd, zou het stress zijn oid?" Gek was het omdat dit nog nooit eerder was gebeurt, en ik gewoon aan de pil was. Ik ben namelijk 6 maanden terug bevallen van mijn eerste kind en zat even niet te wachten op nog een zwangerschap. Mijn partner, die mijn vreemde gewoontes van de afgelopen weken was opgevallen, kocht gelijk een zwangerschapstest. Ja hoor: zwanger! Eerst ongeloof maar toch ook vreugde want man, dit kindje zal wel heel graag bij ons willen zijn. Het heeft er moeite genoeg voor gedaan.
29 Januari, s'avonds buikkrampen. Ik zocht er niets achter, ik dacht immers dat ik gewoon te druk was geweest. We hadden een hele lading commentaar over ons heen gehad van onze ouders, die dag, omdat ze vol ongeloof waren dat we daadwerkelijk blij konden zijn met dit nieuws.
30 Januari, bloed, heel veel bloed! In paniek en twijfel. Ik was nog immers niet bij een verloskundige geweest die mijn zwangerschap bevestigde. Misschien was die test niet goed? Maar gek, want ik voelde me ook zwanger. Misschien omdat ik het nu wist, dat ik er te veel op lette? Er te veel achter zocht. Maar tergelijkertijd ook stolsels in het bloed en een hoeveelheid veel erger dan mijn normale menstruatie. Het kon niet anders, een miskraam.
31 Januari arts gebeld en deze bevestigde dat het waarschijnlijk inderdaad om een miskraam ging. Testen geven vrijwel nooit onterecht aan dat je zwanger bent. Je mag er dus vanuit gaan dat je zwanger bent of was. Het advies gekregen om even af e wachten en als de klachten aanhielden even weer contact op te nemen.
Nu, 3 weken later nog steeds dat op en top zwanger gevoel. Misselijkheidsvlagen, gespannen buiken, een soort van bandenpijn, witverlies, noem maar op. En het neemt niet af, maar alleen toe. De huisarts heeft bloed afgenomen, morgen mag ik bellen voor de uitslag maar ik wordt gek van de spanning. Ik kan toch niet nog steeds zwanger zijn? Ik heb ruim een week echt heftig gebloed! Mijn verstand zeg dat het niet kan maar tegerlijkertijd hoop ik natuurlijk dat het vruchtje er nog ongedeerd zit. Emotioneel vlieg ik dus alle kanten op. En weer die twijfel: Misschien voel je je wel zwanger omdat je dit wilt zijn? Ik weet dat het hormoon nog lang in je systeem kan zitten na een miskraam maar volgens mijn arts horen de symptomen toch wel aanzienlijk minder te worden als het bloeden gestopt is. Ik ben zo bang om morgen te bellen en dan weer een teleurstelling moeten te verwerken.
Zijn er mensen die dit hebben meegemaakt of tips hebben om kalm te blijven, of te verwerken?
Alvast bedankt.......