25-10-2012 12:09
Hoi allemaal,
Op het forum vind ik maar weinig over BBZ's. Ik hoop dat dit is omdat het gewoon weinig voorkomt, maar vind het wel tijd om een topic te starten, om mijn eigen verhaal te kunnen vertellen, maar ook ruimte te bieden aan anderen die dit hebben moeten doorstaan.
Eind juli 2012 besloten mijn vriend (24) en ik (27) voor een kindje te gaan. Ons geluk kon niet op toen we op 14-08-12 al een positieve test in handen hadden. WOW! Zo snel! Ik voelde me prima, had plopjes in mijn buik, echt het gevoel dat er iets gebeurde. Op 8-8-12 was mijn zusje uitgerekend, maar de baby liet op zich wachten en ik besloot mijn familie nog niets te vertellen, maar te wachten op haar wondertje. Zij deden er 2 jaar over om zwanger te worden, en na een TESE en IVF vond ik dat zij eerst alle onverdeelde aandacht verdienden.
Op 17-8 gingen we op bezoek bij mijn familie, zij wonen allemaal op 2 uur afstand, dus we doen meestal 'weekendjes'. Het was dat weekend het warmste weekend van het jaar, 34-35 graden! Mijn arme hoogoverzwangere zus zat in een badje in de tuin, niet te doen! Op 18-08 zouden we weer naar huis gaan voor een feestje van vrienden, hadden nog niets aan mijn ouders verteld. Na een etentje in de tuin ging ik nog even naar het toilet en toen begon de ellende: bloed! Ik dacht, jezus nee, het is te warm geweest, het gaat mis. Mijn zusje wist dat ik zwanger was, ik had haar wel betrokken en zij barstte in tranen uit. Ik heb gelijk de VK gebeld, had me die week al aangemeld, en zij zeiden dat het nog best goed kon gaan. Dit gaf me iets rust, maar mijn intuitie zei iets anders. Het voelde niet goed. We besloten bij mijn ouders te blijven, die wisten het inmiddels ook. Die nacht kreeg ik vreselijke pijn, links onderin mijn buik. Zo erg dat ik er niet van kon slapen. We zijn die nacht naar de huisartsenpost gegaan en ik ben gecheckt door een lompe eikel van een huisarts. Hij heeft wat gevoeld en zei dat het idd op een VMK leek. En dat ik links pijn had, dat kon wel, mijn baarmoeder leek iets naar links te liggen. Ik kreeg ibuprofen600 voorgeschreven en kon vertrekken.
De pijn was de dag erna minder, dus ik dacht dat het wel klopte. Op dinsdagmiddag 21-08 deed ik een zwangerschapstest om te zien of ik nu niet meer zwanger zou zijn, maar deze was nog heel positief. Die avond beviel mijn zusje van haar zoon, gezond en wel. Dus ondanks mijn verdriet was ik ook heel blij voor haar. En zo trots op mijn kleine neefje. Op 22-08 heb ik de VK gebeld en verteld dat mijn zwetst nog zo positief was. Zij verwezen mij naar de gynaecoloog. Op 24-08 kon ik hier terecht. Hij heeft een echo gemaakt en alles zag er schoon uit. Ook mijn eileider. Wel was een verdikt baarmoederslijmvlies te zien en vocht in mijn buikholte. Dit was wel normaal. Hij onderschreef dat het een VMK was.
Ik heb al die tijd gewoon gewerkt, fulltime. NAtuurlijk waren we erg verdrietig, maar we hadden ook goede moed. Mijn lichaam had immers goed aangegeven dat er iets mis was, zo moest het dan maar zijn. We waren iig vruchtbaar en prezen onszelf hier gelukkig mee. Het bloeden bleef, soms iets minder, soms iets meer. Na een tijdje besloot ik nog een zwangerschapstest te doen: op woensdag 5 september. Deze was tot mijn schrik nog steeds positief! De VK schrok hier ook van, voor zo'n korte zwangerschapsduur en dan 3 weken na eerste bloeding nog positief testen.... Ik kreeg weer een verwijzing om op maandag 10 september bloed te laten afnemen om het HCG te bepalen.
Dit heb ik niet gehaald. In de nacht van zondag 9 op maandag 10 september ben ik met veel pijn opgenomen door dienstdoende gynaecoloog. Zij vermoedde meteen een BBZ. Wel had ze het idee dat mijn lichaam die zelf afbrak, mijn linkereileider was gezwollen, maar intact en er was geen verdikking meer van het baarmoederslijmvlies. Na prikken bleek mijn HCG de volgende ochtend 690 te zijn en te laag voor een operatie. Het is natuurlijk fijner als mijn lichaam zelf afbreekt. Ik ben toen ter observatie tot dinsdag 12-09 opgenomen gebleven. Op die dinsdag was mijn HCG mooi gedaald naar 290. Het zou wel in de gaten gehouden moeten worden. Tijdens een operatie zouden ze waarschijnlijk weinig kunnen zien, en dan alleen mijn eileider weg kunnen nemen.
Op 13-09 neemt mijn pijn weer toe, voor de zekerheid bellen we het ziekenhuis. De dienstdoende gynaecoloog geeft aan dat we moeten afwachten, met deze waarde doen ze niks.
Op 18-09 wordt opnieuw geprikt, mijn HCG blijkt gestegen naar 450. Omdat dit verontrustend is moet ik na 3 dagen opnieuw prikken en op 21-09 is mijn HCG 220. Dit is weer een nette daling. Ondertussen heb ik nog veel pijn en de gyn onderschrijft dit. Ze kan op de echo's zien dat er bloed in mijn buikholte zit. Dit bloed irriteert het buikvlies en de zenuwen daar. Dit geeft heftige pijn. Dit is ook geen 'normaal' beeld voor een BBZ, maar omdat mijn hcg afneemt, verwachten ze dat wanneer het HCG weg is, de pijn ook zal verdwijnen.
Op 23-09 (zondagochtend) krijg ik weer hevige pijn. Net zo erg als 2 weken daarvoor. Ik mag meteen naar het ziekenhuis en krijg weer een echo. De zwelling is er nog steeds. Ook wordt er weer bloed afgenomen en ditmaal wordt ook de HB-waarde gecheckt. Dit is inmiddels gyn 3 en ook hij twijfelt of hij zal opereren. Hij geeft aan dat ik wel naar huis mag als mijn HB goed is, maar als ik het zelf niet vertrouw mag ik ook blijven. Mijn HB blijkt goed, dus ik kies voor thuis. De pijn komt en gaat, ik weet het op dat moment ook niet meer. HCG is op die dag 135.
Op 28-09 is het HCG 124, gelijkblijvend. Ook nu wordt er weer getwijfeld om te opereren, of evt een injectie met Methrotrexaat te geven. Die laatste optie lijkt mij helemaal niks, zo'n paardenmiddel... Een operatie ook niet, maar toch voelt dat minder ingrijpend. De Methrotrexaat zorgt ervoor dat je tot 3 maanden niet meer zwanger mag worden, dit zegt mij iets over de heftigheid van het middel.
Weer wordt besloten af te wachten.
Op 2-10 is het hcg gedaald naar 60, lopen gaat nog steeds moeizaam en op de echo is nog steeds veel bloed in buikholte te zien. Dit onderschrijft de klachten. Ik ben inmiddels redelijk ten einde raad, heb veel pijn, kan niet werken, kan niks! Het frustreert ook dat er na zo'n lange tijd nog steeds wordt afgewacht. Wel geeft gyn nu aan, dat als ze dit voorzien had, ze liever geopereerd had op 10-09. Dan had ik ws. alweer gewoon rondgelopen.
Op 09-10 is het HCG 19. Ik heb echter meer pijn en dit onderschrijft de echo: er is meer bloed. Gyn vindt een daling van HCG, ongeacht hoe ik me voel, een vooruitgang.
Op 11-10 stop het uitwendige bloeden. Heel gek, zo ineens. Diezelfde avond begint het echter weer.
Op 14-10 krijg ik 'normale' menstruatiepijn en is de pijn links niet meer aanwezig. Op 16-10 begin ik uitwendig veel heviger te bloeden, maandverband niet aan te slepen. Kan inmiddels in mijn eentje een vergelijkend warenonderzoek voor merken maandverband doen.
Op 19-10 haalt mijn HCG de magische ondergrens van 5! Dit betekend het einde van mijn nutteloos zwangergevoel. Wel is er nog steeds veel bloed, maar de gyn is overtuigd van een goede afloop. Ik denk dit zelf ook, mijn pijn voelt nu als menstruatie, een bekende en vertrouwde pijn, heel anders dan daarvoor. Inmiddels is het 25-10, zit ik 7 weken thuis en is sinds 2 dagen de pijn links terug. Het vloeien blijft ook doorgaan en ik heb een nieuwe afspraak morgen in het ziekenhuis. Ik dacht even dat het de goede kant op ging, maar nu die pijn terugkomt weet ik het even niet meer.
Zoals je wel kunt lezen is mijn verhaal uitzonderlijk. Vaak wordt er bij een BBZ een operatie gedaan en als dat niet gebeurt is een verloop met zoveel pijn en bloedingen heel uitzonderlijk. Ik hoop dat meiden herkenning kunnen vinden en hun verhaal hier kwijt kunnen. Gedeelde smart is tenslotte halve smart. Wellicht biedt het ook houvast voor meiden die twijfelen of er iets aan de hand is na een MK: luister naar je lichaam.
Ik zal ook laten weten hoe mijn verhaal verder verloopt.
Liefs Itgirl
Op het forum vind ik maar weinig over BBZ's. Ik hoop dat dit is omdat het gewoon weinig voorkomt, maar vind het wel tijd om een topic te starten, om mijn eigen verhaal te kunnen vertellen, maar ook ruimte te bieden aan anderen die dit hebben moeten doorstaan.
Eind juli 2012 besloten mijn vriend (24) en ik (27) voor een kindje te gaan. Ons geluk kon niet op toen we op 14-08-12 al een positieve test in handen hadden. WOW! Zo snel! Ik voelde me prima, had plopjes in mijn buik, echt het gevoel dat er iets gebeurde. Op 8-8-12 was mijn zusje uitgerekend, maar de baby liet op zich wachten en ik besloot mijn familie nog niets te vertellen, maar te wachten op haar wondertje. Zij deden er 2 jaar over om zwanger te worden, en na een TESE en IVF vond ik dat zij eerst alle onverdeelde aandacht verdienden.
Op 17-8 gingen we op bezoek bij mijn familie, zij wonen allemaal op 2 uur afstand, dus we doen meestal 'weekendjes'. Het was dat weekend het warmste weekend van het jaar, 34-35 graden! Mijn arme hoogoverzwangere zus zat in een badje in de tuin, niet te doen! Op 18-08 zouden we weer naar huis gaan voor een feestje van vrienden, hadden nog niets aan mijn ouders verteld. Na een etentje in de tuin ging ik nog even naar het toilet en toen begon de ellende: bloed! Ik dacht, jezus nee, het is te warm geweest, het gaat mis. Mijn zusje wist dat ik zwanger was, ik had haar wel betrokken en zij barstte in tranen uit. Ik heb gelijk de VK gebeld, had me die week al aangemeld, en zij zeiden dat het nog best goed kon gaan. Dit gaf me iets rust, maar mijn intuitie zei iets anders. Het voelde niet goed. We besloten bij mijn ouders te blijven, die wisten het inmiddels ook. Die nacht kreeg ik vreselijke pijn, links onderin mijn buik. Zo erg dat ik er niet van kon slapen. We zijn die nacht naar de huisartsenpost gegaan en ik ben gecheckt door een lompe eikel van een huisarts. Hij heeft wat gevoeld en zei dat het idd op een VMK leek. En dat ik links pijn had, dat kon wel, mijn baarmoeder leek iets naar links te liggen. Ik kreeg ibuprofen600 voorgeschreven en kon vertrekken.
De pijn was de dag erna minder, dus ik dacht dat het wel klopte. Op dinsdagmiddag 21-08 deed ik een zwangerschapstest om te zien of ik nu niet meer zwanger zou zijn, maar deze was nog heel positief. Die avond beviel mijn zusje van haar zoon, gezond en wel. Dus ondanks mijn verdriet was ik ook heel blij voor haar. En zo trots op mijn kleine neefje. Op 22-08 heb ik de VK gebeld en verteld dat mijn zwetst nog zo positief was. Zij verwezen mij naar de gynaecoloog. Op 24-08 kon ik hier terecht. Hij heeft een echo gemaakt en alles zag er schoon uit. Ook mijn eileider. Wel was een verdikt baarmoederslijmvlies te zien en vocht in mijn buikholte. Dit was wel normaal. Hij onderschreef dat het een VMK was.
Ik heb al die tijd gewoon gewerkt, fulltime. NAtuurlijk waren we erg verdrietig, maar we hadden ook goede moed. Mijn lichaam had immers goed aangegeven dat er iets mis was, zo moest het dan maar zijn. We waren iig vruchtbaar en prezen onszelf hier gelukkig mee. Het bloeden bleef, soms iets minder, soms iets meer. Na een tijdje besloot ik nog een zwangerschapstest te doen: op woensdag 5 september. Deze was tot mijn schrik nog steeds positief! De VK schrok hier ook van, voor zo'n korte zwangerschapsduur en dan 3 weken na eerste bloeding nog positief testen.... Ik kreeg weer een verwijzing om op maandag 10 september bloed te laten afnemen om het HCG te bepalen.
Dit heb ik niet gehaald. In de nacht van zondag 9 op maandag 10 september ben ik met veel pijn opgenomen door dienstdoende gynaecoloog. Zij vermoedde meteen een BBZ. Wel had ze het idee dat mijn lichaam die zelf afbrak, mijn linkereileider was gezwollen, maar intact en er was geen verdikking meer van het baarmoederslijmvlies. Na prikken bleek mijn HCG de volgende ochtend 690 te zijn en te laag voor een operatie. Het is natuurlijk fijner als mijn lichaam zelf afbreekt. Ik ben toen ter observatie tot dinsdag 12-09 opgenomen gebleven. Op die dinsdag was mijn HCG mooi gedaald naar 290. Het zou wel in de gaten gehouden moeten worden. Tijdens een operatie zouden ze waarschijnlijk weinig kunnen zien, en dan alleen mijn eileider weg kunnen nemen.
Op 13-09 neemt mijn pijn weer toe, voor de zekerheid bellen we het ziekenhuis. De dienstdoende gynaecoloog geeft aan dat we moeten afwachten, met deze waarde doen ze niks.
Op 18-09 wordt opnieuw geprikt, mijn HCG blijkt gestegen naar 450. Omdat dit verontrustend is moet ik na 3 dagen opnieuw prikken en op 21-09 is mijn HCG 220. Dit is weer een nette daling. Ondertussen heb ik nog veel pijn en de gyn onderschrijft dit. Ze kan op de echo's zien dat er bloed in mijn buikholte zit. Dit bloed irriteert het buikvlies en de zenuwen daar. Dit geeft heftige pijn. Dit is ook geen 'normaal' beeld voor een BBZ, maar omdat mijn hcg afneemt, verwachten ze dat wanneer het HCG weg is, de pijn ook zal verdwijnen.
Op 23-09 (zondagochtend) krijg ik weer hevige pijn. Net zo erg als 2 weken daarvoor. Ik mag meteen naar het ziekenhuis en krijg weer een echo. De zwelling is er nog steeds. Ook wordt er weer bloed afgenomen en ditmaal wordt ook de HB-waarde gecheckt. Dit is inmiddels gyn 3 en ook hij twijfelt of hij zal opereren. Hij geeft aan dat ik wel naar huis mag als mijn HB goed is, maar als ik het zelf niet vertrouw mag ik ook blijven. Mijn HB blijkt goed, dus ik kies voor thuis. De pijn komt en gaat, ik weet het op dat moment ook niet meer. HCG is op die dag 135.
Op 28-09 is het HCG 124, gelijkblijvend. Ook nu wordt er weer getwijfeld om te opereren, of evt een injectie met Methrotrexaat te geven. Die laatste optie lijkt mij helemaal niks, zo'n paardenmiddel... Een operatie ook niet, maar toch voelt dat minder ingrijpend. De Methrotrexaat zorgt ervoor dat je tot 3 maanden niet meer zwanger mag worden, dit zegt mij iets over de heftigheid van het middel.
Weer wordt besloten af te wachten.
Op 2-10 is het hcg gedaald naar 60, lopen gaat nog steeds moeizaam en op de echo is nog steeds veel bloed in buikholte te zien. Dit onderschrijft de klachten. Ik ben inmiddels redelijk ten einde raad, heb veel pijn, kan niet werken, kan niks! Het frustreert ook dat er na zo'n lange tijd nog steeds wordt afgewacht. Wel geeft gyn nu aan, dat als ze dit voorzien had, ze liever geopereerd had op 10-09. Dan had ik ws. alweer gewoon rondgelopen.
Op 09-10 is het HCG 19. Ik heb echter meer pijn en dit onderschrijft de echo: er is meer bloed. Gyn vindt een daling van HCG, ongeacht hoe ik me voel, een vooruitgang.
Op 11-10 stop het uitwendige bloeden. Heel gek, zo ineens. Diezelfde avond begint het echter weer.
Op 14-10 krijg ik 'normale' menstruatiepijn en is de pijn links niet meer aanwezig. Op 16-10 begin ik uitwendig veel heviger te bloeden, maandverband niet aan te slepen. Kan inmiddels in mijn eentje een vergelijkend warenonderzoek voor merken maandverband doen.
Op 19-10 haalt mijn HCG de magische ondergrens van 5! Dit betekend het einde van mijn nutteloos zwangergevoel. Wel is er nog steeds veel bloed, maar de gyn is overtuigd van een goede afloop. Ik denk dit zelf ook, mijn pijn voelt nu als menstruatie, een bekende en vertrouwde pijn, heel anders dan daarvoor. Inmiddels is het 25-10, zit ik 7 weken thuis en is sinds 2 dagen de pijn links terug. Het vloeien blijft ook doorgaan en ik heb een nieuwe afspraak morgen in het ziekenhuis. Ik dacht even dat het de goede kant op ging, maar nu die pijn terugkomt weet ik het even niet meer.
Zoals je wel kunt lezen is mijn verhaal uitzonderlijk. Vaak wordt er bij een BBZ een operatie gedaan en als dat niet gebeurt is een verloop met zoveel pijn en bloedingen heel uitzonderlijk. Ik hoop dat meiden herkenning kunnen vinden en hun verhaal hier kwijt kunnen. Gedeelde smart is tenslotte halve smart. Wellicht biedt het ook houvast voor meiden die twijfelen of er iets aan de hand is na een MK: luister naar je lichaam.
Ik zal ook laten weten hoe mijn verhaal verder verloopt.
Liefs Itgirl
