18-10-2012 15:55
Hallo dames, Hier even het verhaal over mijn mk.
Gewoon om het even van mij af te schrijven, en ook omdat ik wat vragen heb aan andere meiden die ook zoiets hebben meegemaakt.
Toen ik 7 weken zwanger was heb ik mijn eerste echo gehad (inwendig).
Er werd een vruchtje gezien van 6 weken oud met een traag kloppend hartje.
Dat zou goed kunnen als het hartje net begonnen was met kloppen dus we hadden nog geen paniek. Wel zagen ze ook een hematoom (bloed) op de echo, maar of dat kwaad kon gaan doen wisten ze niet.
Met 8 weken weer een echo inwendig en we zagen precies hetzelfde beeld.
Dus vruchtje niet gegroeid, de trage hartactie en bloeding.
Met 9 weken weer een echo inwendig en nog altijd hetzelfde beeld.
Dit keer werd er een supervizer gyn bij gehaald en die keek ook nog eens.
Die zag 1 vruchtzak en 2 of mogelijk 3 vruchtjes! Waarvan er inderdaad maar 1 met trage hartactie (nog steeds maar 6 weken groot).
Die vertelde ons toch echt dat we langer moesten w88 tot de volgende echo, omdat ze zo niks konden doen zolang er hartactie te zien was. Dus de echo werd 2 weken later gepland.
Toen ik net 11 weken zw was begon ik krampen te krijgen en te vloeien.
Savonds werd het een half uur lang heel heftig en verloor ik een groot stolsel en iets wat op een vruchtzakje leek. Daarna stopte de heftige krampen weer.
De dag erna wel wat krampen gehad maar niet heftig, tot in de avond.
Weer heftige krampen en grote stolsels.
De krampen werden precies hetzelfde gevoel als weeen en waren op een gegeven moment niet meer te houden.
Ik ben toen naar het ziekenhuis gegaan, waar ik morfine kreeg, en mijn bloedgehalte in de gaten werd gehouden (ik verloor meer bloed dan normaal).
Ze hebben de stolsels letterlijk eruit moeten trekken want ze zaten op een moment vast in mijn baarmoedermond (waardoor de morfine zelfs niet werkte zo pijnlijk was dat!).
Daarna werd het een stuk minder en de volgende dag mocht ik weer naar huis.
De dag dat ik weet naar huis mocht was gisteren.
Nu mijn vragen:
Hoe lang vloeide jullie nog bloed na een mk (zonder curettage)?
En mag je zodra er geen stolsels meer uitkomen gewoon tampons gebruiken?
Mijn baas wil graag weten wanneer ik weer naar het werk kom ivm vervanging regelen.
Heb deze week nog vrij maar ze wil weten of ik er maandag weer gewoon ben.
Op het moment kan ik niet teveel doen want krijg gelijk een pijnlijk gevoel in mijn onderbuik als ik teveel til of loop.
Maar ik heb geen idee hoe lang dat gevoel gaat blijven, en dus kan ik totaal niet inschatten wanneer ik weer kan werken.
Ik werk in een winkel dus moet de hele dag staan en lopen (gelukkig niks zwaars tillen).
Wat denken jullie? Hoelang duurde dat gevoel bij jullie ongeveer, en wanneer gingen jullie weer aan het werk?
Mijn baas is wel heel begripvol, dus als ik het niet red te gaan werken maandag gaat ze gewoon vervanging regelen, maar ze wil het morgen eigenlijk al weten of ik er maandag ben, vandaar mijn vraag.
Hopelijk kan ik hier horen wat een beetje normaal is, en kan ik iets beter gaan inschatten hoe het verloop verder is. Alvast bedankt!
Veel liefs suus
Gewoon om het even van mij af te schrijven, en ook omdat ik wat vragen heb aan andere meiden die ook zoiets hebben meegemaakt.
Toen ik 7 weken zwanger was heb ik mijn eerste echo gehad (inwendig).
Er werd een vruchtje gezien van 6 weken oud met een traag kloppend hartje.
Dat zou goed kunnen als het hartje net begonnen was met kloppen dus we hadden nog geen paniek. Wel zagen ze ook een hematoom (bloed) op de echo, maar of dat kwaad kon gaan doen wisten ze niet.
Met 8 weken weer een echo inwendig en we zagen precies hetzelfde beeld.
Dus vruchtje niet gegroeid, de trage hartactie en bloeding.
Met 9 weken weer een echo inwendig en nog altijd hetzelfde beeld.
Dit keer werd er een supervizer gyn bij gehaald en die keek ook nog eens.
Die zag 1 vruchtzak en 2 of mogelijk 3 vruchtjes! Waarvan er inderdaad maar 1 met trage hartactie (nog steeds maar 6 weken groot).
Die vertelde ons toch echt dat we langer moesten w88 tot de volgende echo, omdat ze zo niks konden doen zolang er hartactie te zien was. Dus de echo werd 2 weken later gepland.
Toen ik net 11 weken zw was begon ik krampen te krijgen en te vloeien.
Savonds werd het een half uur lang heel heftig en verloor ik een groot stolsel en iets wat op een vruchtzakje leek. Daarna stopte de heftige krampen weer.
De dag erna wel wat krampen gehad maar niet heftig, tot in de avond.
Weer heftige krampen en grote stolsels.
De krampen werden precies hetzelfde gevoel als weeen en waren op een gegeven moment niet meer te houden.
Ik ben toen naar het ziekenhuis gegaan, waar ik morfine kreeg, en mijn bloedgehalte in de gaten werd gehouden (ik verloor meer bloed dan normaal).
Ze hebben de stolsels letterlijk eruit moeten trekken want ze zaten op een moment vast in mijn baarmoedermond (waardoor de morfine zelfs niet werkte zo pijnlijk was dat!).
Daarna werd het een stuk minder en de volgende dag mocht ik weer naar huis.
De dag dat ik weet naar huis mocht was gisteren.
Nu mijn vragen:
Hoe lang vloeide jullie nog bloed na een mk (zonder curettage)?
En mag je zodra er geen stolsels meer uitkomen gewoon tampons gebruiken?
Mijn baas wil graag weten wanneer ik weer naar het werk kom ivm vervanging regelen.
Heb deze week nog vrij maar ze wil weten of ik er maandag weer gewoon ben.
Op het moment kan ik niet teveel doen want krijg gelijk een pijnlijk gevoel in mijn onderbuik als ik teveel til of loop.
Maar ik heb geen idee hoe lang dat gevoel gaat blijven, en dus kan ik totaal niet inschatten wanneer ik weer kan werken.
Ik werk in een winkel dus moet de hele dag staan en lopen (gelukkig niks zwaars tillen).
Wat denken jullie? Hoelang duurde dat gevoel bij jullie ongeveer, en wanneer gingen jullie weer aan het werk?
Mijn baas is wel heel begripvol, dus als ik het niet red te gaan werken maandag gaat ze gewoon vervanging regelen, maar ze wil het morgen eigenlijk al weten of ik er maandag ben, vandaar mijn vraag.
Hopelijk kan ik hier horen wat een beetje normaal is, en kan ik iets beter gaan inschatten hoe het verloop verder is. Alvast bedankt!
Veel liefs suus
<br><br>Hij was door het dole heen, ik natuurlijk ook ik wilde altijd al een jonge moeder worden en had de grootste moeite om me mond te houden.<br><br><br>We hadden onze eerste gesprek gehad met de verloskunde en mochten een echo maken precies te kijken hoever we waren. Deze was met 7 weken en zag er goed uit maar nog te vroeg om iets over de uitgerekende data te zeggen dus moesten 2-3 weken er na terug komen. <br><br>Ik had al lekker last van hier en daar wat klachten vrijwel iedere x als ik had gewerkt krampjes in me buik maar ja er groeit iets in je dus het rekt allemaal uit. op 27 juli had ik ook weer last vn me buik ik had die hele dag gelopen en zocht er neit zoveel achter. In de nacht werd ik wakker en dacht dat ik me broek had geplast.. Het alleen een ander kleurtje.. ik zat helemnaal onder het bloed en wist meteen dat het niet goed zat. <br><br>Heb de nodige pijn die nacht moeten doorstaan ik had zoveel pijn dat ik tegen me vriend snauwde dat ik nooit zonder verdoving zou gaan bevallen. (nu denk ik daar toch weer anders over hihi) Me vriend maakte zich zorgen en heeft van alles gegoogled en natuurlijk als je op medische sites gaat kijken zal vaak geen slechte dingen op staan om ongerustheid teverkomen maar op dat moment stelde het ons inderdaad gerust, het kon immers van alles zijn. <br><br>Na amper te hebben geslapen van de pijn schrok ik die ochtend wakker en me vriend zat in de woonkamer en vroeg wat er was en ik zei WC NU! en daar lagen allemaal stolsels en zei er moet nu iemand komen kijken. (sorry voor de ranzige details als je er niet tegen kan zal ik nu stoppen met lezen) ik was een beetje in paniek, ik durfde het niet door te spoelen dacht dat misschien wel het kindje was.. hij ging toen met ze vingers kijken of ie het uit elkaar kon trekken (zo stond het ook op internet) en dit kon niet het was allemaal helder rood bloed. <br><br>ik had de verloskundige gebeld en die kwam kijken, die stuurde ons gelijk door naar het ziekenhuis ze stelde ons nog een beetje gerust dat het vanalles kon zijn en veel zwangerschappen gewoon goed verlopen, ik kreeg nog wel een standje waarom ik niet eerder had gebeld i.v.m de pijn en bloedverlies want het was behoorlijk was. <br><br>Aangekomen in het ziekenhuis duurde het 2 uur voor er uit eindelijk werd gekeken. Ik lag op de verloskamers en kwamen tussen door bevallingen tussen. De natuur!! ik was leeg en maakte me zorgen om de kleine.. na die 2 uur kwam er een gyna en ging inwendig kijken omdat het via me buik niet lukte en vertelde had het hartje niet meer klopte... <br><br>ik keek me vriend aan en toen de gyna uit de kamer was ben ik in huilen uitgebarst en zij dat het niet kon, het is oneerlijk ik was heel boos heb van alles geroepen. ze hebben ons denk ik 3 kwartier alleen gelaten en toen kwam de gyna weer binnen en zei dat ik me niet groot moest houden en alles dr uit moest gooien en ze trooste me (ze waren gelukkig allemaal heel lief in het ziekenhuis) <br><br>Toen moest ik nadenken hoe ik het verder wilde.. of ik het de natuur liet doen, pillen of een curretage.. ik vond het te vroeg om nu al afscheid te moeten nemen dus zeiden dat het goed was dat ik eerst de natuur het ging laten proberen en als ik zoiets had van nu is het genoeg gelijk kon bellen, ze zeiden dat ik rustig aan moest doen en het bloed verlies goed in gaten moest houden.<br><br>Ik heb na die dag helemaal nergens meer last van gehad, geen pijn meer geen bloedverlies. ik vond dat zo raar ze zeggen dat als je een miskraam de natuur bepaald en het afstoot.. maar waarom gebeurde dat niet bij mij? ik kon het gewoon niet begrijpen..<br><br>op 3 augustus had ik weer n afspraak in het ziekenhuis en zou die dag gecurreteerd worden. De arts zei dat er geen afspraak was, toen ben ik behoorlijk geflipt ik herhaalde alles was ze die zaterdag tegen me had gezegt waar de gyna bij was en ze ging gelijk de OK bellen dat ik vandaag geholpen zou worden. ik vroeg of me vriend dr bij kon en dat kon volgens haar. ik mocht ff snel naar huis was spullentjes pakken voor er na.<br><br>In het ziekenhuis aangekomen moest ik nog ff een paar uutjes wachten voor ik aan de beurt was en ineens kwam er een manelijke arts en zei dat hij mij waarschijnlijk ging helpen en legde van alles uit, wat voor onderzoeken met de kleine zou gebeuren. ik huh onderzoeken? die arts zei dat ze dat niet deden bij de eerste miskraam. hij zei nou nu wel ik was blij hij gaf me het gevoel dat het er wel toe deed (klinkt misschien raar maar met die arts had ik meer zoiets ja het gebeurd dagelijks jammer voor jou)ik vertelde dat ik niet wilde dat de baby bij het afval terrecht kwam en dus wilde mee nemen hij verzekerde dat alles goed kwam en na het gesprek kwamen de zuster binnen dat ik naar de ok kon en dat me vriend me alleen kon wegbrengen en niet mee kon ( is ook wel logisch ivm hygiene maar ik was boos omdat zij het anders zei dan het was en ik wilde hem er bij hij was bij alles)<br><br>ik hield me goed tot me vriend weg was ik begon helemaal te beven van de zenuwe en de mannelijke gyna kwam de ok in en hield me hand vast hij zei niet proberen stil te liggen, trill maar het maakt niet uit, het is ook moeilijk. toen ging het snel iedreeen die zat aan me en wilde iets van mij infuus, slaapmiddel etc. ik werd wakker op de uitslaapkamer en daar was n lieve zuster en belde naar de afdeling dat ik wakker was en gehaald kon worden zodra ik opgewarmd was. ik lag te rillen van de kou na 15 min was ik warm genoeg om terug te gaan en vroeg waar de baby was, iedereen in paniek, niemand kon 'het' vinden. de zuster melde dat iedereen ze best deed om het te vinden maar het ff duurde. ik reageerde heel fel ik zei ik hoop voor jullie dat ze het terug vinden. ik heb het bij iedereen gemeld. <br><br>En wat had die mannelijke gyna gedaan.. Hij was gelijk toen ie klaar was met mij naar mijn vriend gegaan met de kleine en verteld hoe het ging, hoe het met mij ging, en de kleine was bij me vriend. ik was gerust en me vriend was er om me op te halen. <br><br>half uurtje er na mocht ik naar huis toe en ik moest rustig aan toen. geen inspanning etc. ik had nog een week vakantie voor ik weer aan het werk moest, ik was het allemaal zat en zat dr doorheen ik was de afgelopen 2 weken daar mee bezig geweest had geen rust niks gehad, en belde me leidinggevende dat ik wilde praten, ik kreeg het antwoord dat het te druk was en maandag ( toen ik weer moest werken) maar kon komen. ik dacht prima jij geen tijd voor mij, jij moet een winkel draaien, en wat heb je daar voor nodig je personeel! ik deed heel veel voor hun daar en ik heb me dus mooi die zondag avond ziek gemeld ik heb denk ik 4 weken in de ziekte wet gezeten, ik bleef last van bloedingen houden en moest steeds terug naar het ziekenhuis voor bloed onderzoeken etc. ik moet er wel bij zeggen dat ik een LUL vn een leidinggevende had die allemaal rot opmerkingen naar een collega over mij maakte, dat hij het al had verwacht en dat soort dingen, toen ik hem daar mee confronteerde was dit allemaal niet waar volgens hem.<br><br><br>ben uit eindelijk ook naar een arbo geweest en heb daar alles verteld, van de rot opmerkingen en hoe er tegen mij gedaan werd, elke keer pushe dat ik moest komen werken omdat ze niet genoeg personeel hadden, ik kon alleen maar denken dikke vinger.. jullie hadden het te druk, ik heb het nu te druk met me zelf ik heb uit eindelijk op gesprek moeten komen bij hoger op en ben overgeplaats naar een ander filiaal omdat ik niet meer met hun wilde werken. en uit eindelijk is die eikel lekker ontslagen, niet voor de dingen die met mij te maken hadden maar om andere reden, al vind ik die reden helemaal niet erg, het feit dat hij weg is vind ik alleen maar mooi!<br><br>dit is ongeveer mij verhaal als ik mijn vakantie er bij tel heb ik ongeveer 7 weken thuis gezeten en daarna het eerst een paar uurtjes geprobeerd om te kijken hoe het ging. daarna ben ik weer volledig gaan werken.