16-03-2012 15:27
Dag allen,
Ik ben benieuwd wat de keuzes en verhalen van andere koppels zijn die ook te maken hebben gekregen met 3 mislukte IVF en/of ICSI pogingen.
Hier kort ons verhaal:
Onze lovestory begon op 1e kerstdag 2003. In juni 2009 zouden we gaan trouwen en in april 2009 konden we niet langer wachten, wij gingen proberen een kindje te krijgen!
In december 2009 ging ik naar de huisarts omdat mijn menstruatiecyclus onregelmatig was en steeds langer werd (uiteindelijk 56 dagen!). De huisarts stuurde ons gelijk door naar het ziekenhuis en vroeg een zaadanalyse van mijn man aan. Met de zaadkwaliteit bleek het wel goed te zitten, 160 miljoen zaadcellen, meer dan de helft goed beweeglijk. In februari 2010, werd, nadat we ons verhaal hadden gedaan en er een inwendige echo was gemaakt, bij mij de diagnose polycysteus ovariumsyndroom gesteld en ik mocht beginnen aan Clomid om de eisprong op te wekken. Er werd een maand later bloed geprikt en toen bleek mijn schildklier er mee op te houden, hij werkte veel te traag. De Clomid deed zijn werk, maar we mochten er geen gebruik van maken, ons kindje zou geestelijk gehandicapt kunnen worden door mijn schildklier. Dus aan de thyrax voor mijn schildklier en condooms gebruiken. Na 2 maanden condooms gelukkig weer groen licht na een paar keer medicijnen ophogen en bloed prikken. Ik zou weer beginnen aan Clomid, maar inmiddels bleek mijn lijf het hele menstruatiecyclus gedoe weer zelf te snappen en was ik keurig elke 28-29 dagen ongesteld. Dus helemaal geen polycysteus ovariumsyndroom, alleen een trage schildklier. Vol goede moed dus weer aan de gang voor een spontane zwangerschap, het was inmiddels juni 2010. In november 2010 weer aan de bel getrokken, ik had er geen vertrouwen in dat het spontaan zou gaan lukken. Er is toen een samenlevingstest en opnieuw analyse van mijn cyclus gedaan, waarbij niets gevonden werd en er is een fertiloscopie gedaan (kijkoperatie via de vagina) waarbij ze de doorgankelijkheid van de eileiders hebben getest, ook die was prima. Kortom geen oorzaak gevonden ofwel: onverklaarde verminderde vruchtbaarheid... Omdat we nog jong zijn (nu allebei 28, toen 27 jaar) werden we naar huis gestuurd met de mededeling dat we meer geduld moesten hebben, immers het was nog niet eens een jaar geleden dat mijn schildklier goed was ingesteld en waarschijnlijk hadden we daarvoor geen kans gehad door die schildklier, een soort beschermingsmechanisme van het lichaam zelf. Na spontaan proberen tot april 2011 had ik er genoeg van (ik heb niet echt veel geduld), ik had zelf op internet (mede dankzij dit forum) een wetenschappelijk onderzoek gevonden naar de beste behandeling van onverklaarde verminderde vruchtbaarheid en ook ons ziekenhuis deed mee. Dus gebeld en gevraagd of wij ook mee mochten doen en dat mocht!! We gingen loten tussen IUI-MOH (inseminaties met milde hormoonstimulatie), IVF in eigen cyclus en "gewone" IVF. Het werd gewone IVF voor ons. De meest ingrijpende behandeling, maar we zouden ook het meeste kans per behandeling hebben dat het zou lukken en als bonus, als we niet binnen een jaar/3 pogingen binnen de studie zwanger zouden worden, kregen we nog 3 extra behandeling vanuit de studie vergoed!! Na 2x IVF bleek dat bij ons waarschijnlijk de bevruchting het probleem is, de 1e keer werden van de 20 eitjes er vijf bevrucht, hetgeen alle matige embryo's werden, in het kader van de studie maar eentje teruggeplaatst en de rest weggegooid... De 2e keer ging rampzaliger van de 10 eitjes leek er eerst geeneen bevrucht, een dag later toch eentje, die zag er niet mooi uit, is wel teruggeplaatst, maar ook die poging mislukt. Het was duidelijk dat het voor ons ICSI zou moeten worden, bij één van ons, of misschien allebei was er iets wat de bevruchting belemmert. Deze ICSI poging leverde 17 eitjes, waarvan 11 rijpe en hiervan werden er 9 bevrucht!!! Wij helemaal blij, ze groeiden alle 9 tot 8-cellige redelijke embryo's, eentje werd teruggeplaatst en 1 andere was goed genoeg om ingevroren te worden. En vandaag wordt ik ongesteld (nu allemaal roze smurrie) na de 1e terugplaatsing. We hebben dus die ene cryo nog en daarna zijn er 3 pogingen voorbij... Ik begin nu echt heel bang te worden dat wij nooit een biologisch eigen kindje zullen krijgen (we hebben ons recent wel ingeschreven voor adoptie). Ik ben benieuwd hoe andere meiden in deze situatie deze stress/angst ervaren en ermee omgaan.
Ik ben benieuwd wat de keuzes en verhalen van andere koppels zijn die ook te maken hebben gekregen met 3 mislukte IVF en/of ICSI pogingen.
Hier kort ons verhaal:
Onze lovestory begon op 1e kerstdag 2003. In juni 2009 zouden we gaan trouwen en in april 2009 konden we niet langer wachten, wij gingen proberen een kindje te krijgen!
In december 2009 ging ik naar de huisarts omdat mijn menstruatiecyclus onregelmatig was en steeds langer werd (uiteindelijk 56 dagen!). De huisarts stuurde ons gelijk door naar het ziekenhuis en vroeg een zaadanalyse van mijn man aan. Met de zaadkwaliteit bleek het wel goed te zitten, 160 miljoen zaadcellen, meer dan de helft goed beweeglijk. In februari 2010, werd, nadat we ons verhaal hadden gedaan en er een inwendige echo was gemaakt, bij mij de diagnose polycysteus ovariumsyndroom gesteld en ik mocht beginnen aan Clomid om de eisprong op te wekken. Er werd een maand later bloed geprikt en toen bleek mijn schildklier er mee op te houden, hij werkte veel te traag. De Clomid deed zijn werk, maar we mochten er geen gebruik van maken, ons kindje zou geestelijk gehandicapt kunnen worden door mijn schildklier. Dus aan de thyrax voor mijn schildklier en condooms gebruiken. Na 2 maanden condooms gelukkig weer groen licht na een paar keer medicijnen ophogen en bloed prikken. Ik zou weer beginnen aan Clomid, maar inmiddels bleek mijn lijf het hele menstruatiecyclus gedoe weer zelf te snappen en was ik keurig elke 28-29 dagen ongesteld. Dus helemaal geen polycysteus ovariumsyndroom, alleen een trage schildklier. Vol goede moed dus weer aan de gang voor een spontane zwangerschap, het was inmiddels juni 2010. In november 2010 weer aan de bel getrokken, ik had er geen vertrouwen in dat het spontaan zou gaan lukken. Er is toen een samenlevingstest en opnieuw analyse van mijn cyclus gedaan, waarbij niets gevonden werd en er is een fertiloscopie gedaan (kijkoperatie via de vagina) waarbij ze de doorgankelijkheid van de eileiders hebben getest, ook die was prima. Kortom geen oorzaak gevonden ofwel: onverklaarde verminderde vruchtbaarheid... Omdat we nog jong zijn (nu allebei 28, toen 27 jaar) werden we naar huis gestuurd met de mededeling dat we meer geduld moesten hebben, immers het was nog niet eens een jaar geleden dat mijn schildklier goed was ingesteld en waarschijnlijk hadden we daarvoor geen kans gehad door die schildklier, een soort beschermingsmechanisme van het lichaam zelf. Na spontaan proberen tot april 2011 had ik er genoeg van (ik heb niet echt veel geduld), ik had zelf op internet (mede dankzij dit forum) een wetenschappelijk onderzoek gevonden naar de beste behandeling van onverklaarde verminderde vruchtbaarheid en ook ons ziekenhuis deed mee. Dus gebeld en gevraagd of wij ook mee mochten doen en dat mocht!! We gingen loten tussen IUI-MOH (inseminaties met milde hormoonstimulatie), IVF in eigen cyclus en "gewone" IVF. Het werd gewone IVF voor ons. De meest ingrijpende behandeling, maar we zouden ook het meeste kans per behandeling hebben dat het zou lukken en als bonus, als we niet binnen een jaar/3 pogingen binnen de studie zwanger zouden worden, kregen we nog 3 extra behandeling vanuit de studie vergoed!! Na 2x IVF bleek dat bij ons waarschijnlijk de bevruchting het probleem is, de 1e keer werden van de 20 eitjes er vijf bevrucht, hetgeen alle matige embryo's werden, in het kader van de studie maar eentje teruggeplaatst en de rest weggegooid... De 2e keer ging rampzaliger van de 10 eitjes leek er eerst geeneen bevrucht, een dag later toch eentje, die zag er niet mooi uit, is wel teruggeplaatst, maar ook die poging mislukt. Het was duidelijk dat het voor ons ICSI zou moeten worden, bij één van ons, of misschien allebei was er iets wat de bevruchting belemmert. Deze ICSI poging leverde 17 eitjes, waarvan 11 rijpe en hiervan werden er 9 bevrucht!!! Wij helemaal blij, ze groeiden alle 9 tot 8-cellige redelijke embryo's, eentje werd teruggeplaatst en 1 andere was goed genoeg om ingevroren te worden. En vandaag wordt ik ongesteld (nu allemaal roze smurrie) na de 1e terugplaatsing. We hebben dus die ene cryo nog en daarna zijn er 3 pogingen voorbij... Ik begin nu echt heel bang te worden dat wij nooit een biologisch eigen kindje zullen krijgen (we hebben ons recent wel ingeschreven voor adoptie). Ik ben benieuwd hoe andere meiden in deze situatie deze stress/angst ervaren en ermee omgaan.