Zwanger willen worden, maar je partner nog niet

[Koekie]

Hallo allemaal,

Ik ben nieuw op dit forum, maar moet gewoon even van me afpraten. Ik ben 5 maanden geleden in overleg met mijn vriend gestopt met de pil omdat ik zwanger wilde worden. Ik heb een auto-immuunziekte van de schildklier en wist dat dit wat tijd nodig zou hebben om lichamelijk weer in balans te komen. Inmiddels is mijn lichaam alweer een aantal maanden gewend aan het niet slikken van de pil, maar nu blijkt mijn vriend toch nog niet klaar te zijn om te beginnen met kinderen. Hij wil eerst meer zekerheid over zijn financiële situatie, ook al heb ik berekeningen gemaakt en laten zien dat ik een behoorlijke spaarrekening heb en de lasten in mijn eentje kan dragen.

Ik begrijp mijn vriend wel dat hij zekerheid wil hebben over zijn eigen situatie en zeker ook een goed gevoel bij deze beslissing wil hebben, het is ook niet niks. Ik wil deze beslissing ook samen met hem maken. Maar ondertussen ben ik hier al 5 maanden mee bezig, heb ik het er continu met hem over gehad. Het lijkt wel of er continu iets anders is waardoor hij zich nog niet goed genoeg voelt om deze beslissing te nemen en elke keer voel ik me weer gigantisch beroerd omdat het weer niet gaat gebeuren.

Ik ben 27 en met mijn auto-immuunziekte en gigantisch onregelmatige cyclus ben ik echt bang dat ik er op een gegeven moment achter ga komen dat het überhaupt niet gaat lukken om zwanger te worden of dat ik te laat begonnen ben. Mijn vriend begrijpt dat ook wel, maar ondanks dat we allebei echt kinderen willen, is hij niet in staat om dat moment naar voren te halen.

Ik voel me gewoon k** en ben echt als de dood dat het te laat zal zijn tegen de tijd dat hij hier wel een goed gevoel over heeft. Het gaat ook redelijk vaak door mijn hoofd heen of ik niet gewoon een punt achter onze relatie moet zetten, maar ik hou gewoon te veel van hem om dat te doen en ik begrijp zijn gevoel ook wel. Feit blijft alleen dat ik me beroerd voel en dit zo graag wil. Mijn gezondheid kan ook niet goed tegen de stress die het afwachten met zich meebrengt en de angst dat het niet gaat lukken.

Ik weet het gewoon even niet meer zo goed... Ik zou hier zo graag samen uitkomen, maar af en toe heb ik het gevoel dat het gewoon niet gaat gebeuren. Ik ben er gewoon klaar voor en de druk wordt steeds hoger. Hoe verlaag je die druk weer? Ik weet het gewoon niet meer.

Ik wilde gewoon even mijn verhaal kwijt, aangezien mijn vriend nu niet echt de aangewezen persoon is om dat bij te doen

[Lovy]

Hoi

Ik zit nu niet (meer) in die situatie, maar herken het wel. Ik kan je eigenlijk niet helpen, maar misschien heb je iets aan mijn verhaal? Ik ben inmiddels 32...

Hij is nu mijn man, maar toen wij nog vriend en vriendin waren, wist mijn man niet eens of hij zich wel wilde binden, laat staan aan kinderen beginnen. Hij was al eens getrouwd geweest en in zijn eerste huwelijk meerdere malen bedrogen (ook waar het ging om kinderen krijgen). Gelukkig voor hem heeft hij uit dat huwelijk geen kinderen, maar dat ter zijde.
Ik heb altijd al een zeer onregelmatige cyclus gehad, behalve met de pil), en ik heb ook altijd gedacht dat het niet zou gaan lukken (ik blijk idd PCOS te hebben).
Toen mijn man zich niet wilde binden, heb ik daar ook heel erg veel last van gehad, huilbuien tot en met, stress, nou ja... van alles.
Ik heb het er toen met hem tig keer over gehad op alle manieren: normaal, vragend, boos, verdrietig. Ik ben er alleen toen achter gekomen dat het het allerbelangrijkste is wat je eigen gevoel is en wat je zelf wil. Ik hield heel veel van hem en wilde graag met hem verder. Maar ik wist ook dat als ik bij hem zou blijven en te oud voor kinderen zou zijn zonder het geprobeerd te hebben, dat ik het hem zeer kwalijk ga nemen en dat het dan alsnog fout zou gaan.
De andere kant was: als ik bij hem weg zou gaan, moet je eerst daar over heen, dan een andere vriend, daar iets mee opbouwen, en voordat je met een ander het weer over kinderen gaat hebben ben je zo weer een hele tijd verder.
Ik heb uiteindelijk een beslissing genomen: hij kreeg van mij nog een bepaalde tijd (toen was dat een half jaar). Als hij zich dan nog niet wilde binden, dan was het voor mij klaar. Het vrat namelijk echt aan me. Het feit dat ik voor mezelf een plan had, gaf me eigenlijk al rust. In dat halve jaar wilde ik voor mezelf wat rustiger worden en alles op een rijtje zetten. Daar had ik ook echt tijd voor genomen. Gevolg: mijn man was er zelf ook mee bezig en had ook allerlei afwegingen gemaakt. Zijn conclusie was dat hij mij niet kwijt wilde. Hij is toen na gaan denken waarom hij zich niet wilde binden en waar hij dan op wacht. Ook had hij nagedacht hoe hij het zou vinden als ik zou gaan. En doordat ik met mijn eigen plan wat meer rust kreeg, kon ik me ook wat ontspannen en verbeterde dat wel onze relatie.
En ergens tijdens dat half jaar, op mijn 31e verjaardag, heeft hij me gevraagd of ik de moeder van zijn kinderen wil worden en zijn achternaam wil dragen. (En ik heb natuurlijk JA gezegd )

Ik ken je vriend natuurlijk niet, maar bij die van mij werkt het meestal averechts om het continu over te praten. Ik probeerde dus ook af en toe mijn mond te houden en me te ontspannen om samen leuke dingen te doen. Dat is zo belangrijk, voor jullie allebei.
En misschien kun je achterhalen waar je vriend dan bang voor is. Misschien is het iets heel anders dan je zelf denkt...

Sterkte in ieder geval!

x Lovy

[Koekie]

Hoi Lovy,

Dank je wel voor jouw verhaal. Ik merk inderdaad ook bij mezelf dat ik het hem echt kwalijk zou nemen als later zou blijken dat het niet meer lukt en heb dat natuurlijk ook een keer uitgesproken, wat dan vervolgens weer precies een averechts effect heeft. Er niet over praten lijkt dan nog de beste keuze om te komen waar ik wil zijn omdat dan de druk er voor hem een beetje af is, maar dat is zo vreselijk moeilijk als dit continu door je kop heen gaat. Daarom probeer ik het hier een beetje van me af te praten...

In eerste instantie zijn we gaan kijken waar hij nou precies moeite mee had, toen is hij ook naar een psycholoog gegaan om zijn gedachten te ordenen omdat hij er zelf niet uit kwam. Het leek ook continu of het ene 'probleem' opgelost werd en er vervolgens toch weer wat anders was. Wat voel je je dan hopeloos. De zogenaamde deadlines zijn er ook al 3 keer geweest, maar elke keer hoop ik toch dat het de volgende maand anders kan zijn, waardoor ik me afvraag of ik nog wel serieus genomen wordt en wat mijn gevoel in godsnaam aan het doen is. Ik leek wel een emotionele flipperkast :roll:

Het positieve aan al onze gesprekken is wel dat hij er in ieder geval serieus over nadenkt en ook serieus heeft nagedacht of hij het moment waarop we aan kinderen beginnen naar voren kon schuiven, maar dit ging te veel tegen zijn gevoel in. Hij heeft zijn eigen bedrijf waar het nu net wat minder gaat en de hypotheeklasten moeten gewoon betaald worden. Ik begrijp dus ook echt wel dat hij zich daar zorgen over maakt, maar op de een of andere manier denkt mijn lichaam daar anders over :oops:

Hopelijk helpt het wat als ik hier mijn ei op het forum kwijt kan zodat ik dat niet of in ieder geval een stuk minder bij mijn vriend doen. Ik ben al blij dat we eindelijk na zo'n 4 maanden weer een keer normaal geknuffeld hebben. Dat was echt veel te lang geleden... Dit gedoe vreet gewoon aan me...

X Koekie

[Lovy]

Dat is inderdaad een hele lastige: hij is er serieus mee bezig, maar heeft ook concrete, begrijpelijke bedenkingen...
Ik kan me goed voorstellen dat hij het financieel goed wil kunnen doen. Maar ja, nu dat vrouwenlijf van ons nog Dat geeft wat anders aan...

Ik roep maar wat, ik wil niet bet-weterig overkomen, want ik weet het ook niet. Maar misschien heb je er iets aan?
Misschien moet je proberen wat meer lekker samen te knuffelen/ergens naar toe gaan/spelletje doen/wandelen/enz. Is zo vreselijk makkelijk gezegd, maar is vooral voor jou wrs. moeilijk om het ook even los proberen te laten. En dat is ook weer een hele lastige, want zoiets vreet idd aan je...
Heb je anders een goede vriendin of je moeder waar je goed mee kan praten? Daar heb ik toen heel veel aan gehad.
Een weekendje samen weg en jezelf voornemen het er gewoon niet over te hebben en ook alle gedachten proberen te verbannen wilde mij (tijdelijk) ook nog wel eens helpen en was goed voor de relatie.
Je moet zelf proberen wat afleiding te hebben en je te ontspannen. Yoga of juist intensief sporten, of misschien zelf hulp zoeken bij het ordenen van je eigen gedachten en gevoelens? Het is namelijk echt geen schande om ergens zelf moeite mee te hebben en je vriend heeft het immers ook gedaan...
En mannen zijn meestal niet zo snel (is mijn ervaring) maar je vriend weet nu wel wat jij wil en waar je mee zit. Probeer er wel samen over te praten, maar misschien wat minder vaak?

Verder gewoon lekker op het forum spuien hoor, doen we allemaal hier.
Er zijn heel veel meiden op het forum waarbij een en ander niet vanzelf gaat. En dan is het lekker van je af te typen tegen mensen die het in ieder geval begrijpen...

x Lovy

[Koekie]

Spuien ga ik zeker doen inderdaad Ik heb hem ook aangegeven dat ik het begrijp en dat ik af en toe mijn eigen lichaam ook niet snap en hij begrijpt mij gelukkig ook wel. De problemen begonnen bij mij al met het stoppen van de pil, na 5 weken zat ik al bij de gynaecoloog omdat ik maar niet stopte met bloeden, dus de eerste set met Primolut zit er bij mij ook alweer in. Sindsdien zit het nog steeds niet goed, wat me gigantisch aan het twijfelen maakt over mijn eigen lichaam en als je dan ook nog eens van die klapperende eierstokken hebt en iedereen om je heen zwanger lijkt te zijn of kinderen heeft... pfff...

Een van zijn bedenkingen is ook dat ik mijn scripties moet afronden omdat hij bang is dat als ik zwanger ben ik last krijg van misselijkheid, miskramen, bekkeninstabiliteit, noem het maar op en hij houdt er rekening mee, waardoor ik mijn studie niet af kan maken. Eigenlijk moet ik ook wel eerlijk toegeven dat het ook wel een beetje schattig is als ik er realistisch nadenk. Hij wil zeker weten dat ik mijn studies afrond en dat hij ons financieel kan onderhouden als er tijdens mijn zwangerschap iets zou gebeuren waardoor ik niet meer kan werken. Als ik daar aan denk, voel ik me alleen maar gigantisch schuldig dat mijn gevoel/lichaam zoiets anders zegt.

Ik ga proberen om mijn gedachten te verzetten, ik zal ook wel moeten, want dit vreet echt energie en dat is het laatste dat mijn gezondheid nodig heeft...

Hoe gaat het met jou eigenlijk? Ik zie in jouw banners dat je het ook absoluut niet makkelijk hebt en hebt gehad...

X Koekie

[Lovy]

Je voornemens klinken goed! Moet je nog lang studeren? En wat voor studie doe je?

Met mij gaat het wel... Ik ben met de pil gestopt in maart 2010, tot ik in de derde ronde op mijn trouwdag ongi dreigde te worden. Nu wilde ik dat uiteraard niet, vandaar een kuurtje Primolut om het uit te stellen. Daarna werd mijn cyclus nog langer en ben ik naar de huisarts gegaan. Die wilde mij niet eerst een jaar laten wachten en stuurde me gelijk door. En zo kreeg ik in november 2010 te horen dat ik PCOS heb. Dan heb je meerdere kleinere eiblaasjes (cystes), een en ander veroorzaakt door een hormoonafwijking. Mijn man bleek goed zaad te hebben, dus ik mocht starten met Clomid. Ik heb toen mijn cyclus even afgewacht en ben ik in januari 2011 gestart met Clomid. Dat werkte fantastisch, want ik was zwanger! Bij 6,5 week hebben we het hartje ook zien kloppen, alleen later bleek het kindje bij 7,5 week overleden te zijn en heb ik een miskraam gehad op 17 maart.

Afijn cyclus weer een puinhoop, dus kuurtje Primolut en daarna weer aan de Clomid. Maar ondertussen bleek mijn man een probleem met zijn voorhuid te hebben wat steeds erger werd. Dat is verder niet gevaarlijk of besmettelijk, maar wel pijnlijk voor hem. Vandaar dat deze ronde niets is geworden. Mijn man moet wrs. besneden gaan worden. De prognose van de huisarts is nu nog ongeveer 2 maanden doorgaan met een zalfje totdat het huidje rustig is en dan besnijden. Na besnijden mag je zo'n 6-8 weken dan geen seks hebben omdat het moet genezen, en zo zouden we dus 4 maanden verder zijn...

Ik had gevraagd om dan tussendoor een keer IUI te doen. Bij IUI brengen ze opgewerkt zaad rechtstreeks in de baarmoeder. Mijn man heeft namelijk minder last bij masturberen (maar daar word ik niet zwanger van ).
Mijn man moet van de gyn naar de uroloog, die een prognose moet geven hoe lang hij denkt dat mijn man er nog mee bezig is. Met de prognose van de uroloog wil mijn gyn evt. bekijken om een keer IUI te doen. Dus vrijdag a.s. naar de uroloog en maandag telefonische afspraak met de gyn hoe verder...

Over omslag gesproken: Mijn man wilde zich anderhalf jaar niet eens binden en nu gaat hij er helemaal voor De gyn wilde nu dat ik nu even stop met de Clomid in afwachting van de uroloog, maar mijn man wil dat ik gewoon doorga met de Clomid! Hij doet er nu alles aan om over een paar weken als ik weer een eisprong heb te klussen. De mogelijkheid bestaat namelijk dat IUI niet doorgaat omdat ik er geen medische indicatie voor heb...
Afwachten dus...

x Lovy

[Koekie]

Ik ben gelukkig mijn studies aan het afronden, dus ik hoop eind juli-augustus klaar te zijn met mijn scripties. Ik studeer Bedrijfseconomie en Rechten (Strafrecht en Togamaster) en werk ondertussen bij het openbaar ministerie. Gelukkig vind ik mijn werk echt geweldig, dus daar kan ik mijn energie lekker in kwijt als het thuis even niet lekker gaat :-D

Klinkt alsof je al een behoorlijke weg met ups and downs gehad hebt, maar wel fijn dat je nu een man hebt die er ook volledig voor gaat! Zelfs als hij een ingreep voor de boeg heeft, waar de meeste mannen al gillend wegrennen als je het noemt. Het geeft mij ook wat hoop dat het zo kan omslaan.

Ik zal voor je duimen komende dagen!

X Koekie