Zwanger Worden .NU forum [Archief] Mama zijn Forum clubje moeders (G)een postnatale depressie


(G)een postnatale depressie
Susanna

Posting Freak

Berichten: 2.677
Topics: 28
Lid sinds: Aug 2008
#1
18-03-2011 12:01
Het zal wel een heel verhaal worden, maar na lang twijfelen open ik toch maar een topic hierover (ik had er nog geen topic over gezien). Ik zou graag in contact komen met meiden die een postnatale depressie hebben gehad of iets dat er tegenaan ligt.

Ik heb zelf geen pd gehad, dat wil zeggen: een bloedonderzoek had geen problemen aangetoond, en de ha handelde het telefonisch als volgt af (ik moest wat rustiger aan doen en na een week terugbellen): wat denk je zelf? Vind je dat je een depressie hebt, dan verwijs ik je door naar een psycholoog, als je vind van niet, ook goed, dan een fijne dag verder. Ik ben nu eenmaal een stoere meid, dus ik zeg: niets aan het handje, en ging 'vrolijk' verder. Maar achteraf bekeken zaten er toch best wat problemen.
Door het hier neer te pennen, zijn er misschien meer meiden die aan de bel gaan trekken of die wat meer (beter) op zichzelf gaan letten en voor hun eigen gezondheid gaan.

Ik had een zwangerschap waarin ik me erg gelukkig voelde. In oktober 2009 beviel ik na een vrij makkelijke bevalling van ons eerste kind, een prachtige dochter. Ze doet het erg goed, sliep vrij snel door, groeit goed, is enorm vrolijk, een heerlijk ding.

Maar ik voelde me niet vrolijk. Lichamelijk ging alles prima, met een week al voorzichtig buiten rondwandelen, na twee maanden ben ik weer lekker gaan sporten. Tja, echt depressief was het niet, ik sleepte me elke ochtend m'n bed uit, ging de dag door, werd af en toe wild als m'n dochter lag te piepen (echt, ik ging door het beháng, alleen maar omdat ze te luidruchtig adem haalde). Ik was continue geprikkeld, het idee dat ze wakker kon worden maakte me zó onrustig. Pas na drie maanden kon ik eindelijk zien wat een leuk meisje ik had (terwijl ik heus wist dat het een makkelijk, lief kind is).

En zelfs na die drie maanden moest ik nog tegen mezelf zeggen: kijk je dochter in haar ogen, maak oogcontact en laat zien dat je van haar houdt. Want ik knuffelde haar wel veel, praatte al veel tegen haar, maar echt liefde geven lukte niet, ik voelde dat niet. Niet van: ach, niemand zit echt op een roze wolk. Ik voelde me enorm schuldig, omdat alles zo voorspoedig ging en ik daar niet van genoot. Nu nog ben ik jaloers als een vriendin verteld hoe gelukkig ze is met haar dochter, terwijl zij een traumatische bevalling had en lichamelijk heel wat meer problemen.

Na drie en een halve maand weer gaan werken (4 dagen/week). Daar liep het helemaal fout. Overal vol voor willen gaan, vergeetachtig tot en met, de fouten stapelden zich op. Maar een stapje terug doen, ho maar.

Ik heb inmiddels een lange weg afgelegd, naar onder ogen zien dat ik toch een enorme klap heb gehad van die (o zo makkelijke) bevalling en dat (echt waar niet zo zware) moederschap, daar mee leren omgaan, een stapje terug doen, aan jezelf denken (alleen boodschappen doen ipv met kind, een keertje niet schoonmaken maar lekker met de kinderwagen naar buiten) en alles van je afzetten.

Inmiddels ben ik een behoorlijk relaxte moeder die (afgezien van de normale levensperikelen) vrolijk en gelukkig is en intens van haar dochter en gezin geniet. Maar heeft dat nu echt anderhalf jaar moeten duren? Ik wil het andere meiden graag besparen en ik ben benieuwd naar ervaringen van meiden die iets soortelijks mee hebben gemaakt.
Free

Posting Freak

Berichten: 5.758
Topics: 2
Lid sinds: Feb 2009
#2
18-03-2011 13:22
Heej Susanna,

Wat jij schrijft komt me heel bekend voor! Bij mij was het ook geen depressie maar na een aantal gesprekken bij een psycholoog kwam er hier ptss uit. Een post traumatische stress stoornis.
Door de geboorte van onze dochter is het dus allemaal naar boven gekomen en kon ik alles niet meer handelen.. Het is dus niet specifiek de zwangerschap en geboorte wat het 'probleem' is maar juist dingen uit het verleden..

Heb hiervoor heen wat gesprekken bij een psycholoog gehad. Dit heeft me er de eerste weken goed door heen getrokken. Ben overigens pas na zon 14 weken naar de ha gegaan die me door stuurde..

De eerste week zonder 'therapie' had ik het erg moeilijk. Het besef alles weer alleen te moeten doen, geen gesprekken meer. Niet meer even lekker van me af praten.. Inmiddels ben ik nu een week of 3 zonder de gesprekken en heb mn leven weer aardig op de rails.

Het heeft allemaal wel grote inpact gehad! Kon pas na een maand of 4/ 5 echt genieten van Yara. En met het oog op een 2e kindje ben ik erg bang dat t dan weer zo gaat, of dan echt een depressie..
Ook dit is een reden dat we die wens nog even voor ons uitschuiven Wink

Maar goed van je dat je dit opgeschreven hebt! Weet dat je niet de enige bent die hier mee worsteld!!!

Liefs Mayella
leeuwinnetje

Posting Freak

Berichten: 3.244
Topics: 4
Lid sinds: Jan 2009
#3
18-03-2011 21:45
hoi hoi, ik herken het ook wel, heb de eerste maanden ook erg weinig genoten van de meiden en daar baal ik ook vreselijk van. En ik merk nu soms nog wel dat ik dagen heb, dat ik teveel wil en te weinig geniet, gelukkig wel minder als de eerste maanden.
riannetje

Posting Freak

Berichten: 3.294
Topics: 10
Lid sinds: Feb 2009
#4
21-03-2011 00:33
Ook ik heb niet genoten van mijn dochter de 1e maanden en soms wilde ik dat ze er niet was, terwijl ik ook een makkelijke baby had en nu is ze ook een makkelijke dreumes....
NoaM

Posting Freak

Berichten: 3.077
Topics: 5
Lid sinds: Nov 2008
#5
21-03-2011 07:56
He Susanna,

Ja ik voelde me precies zo.... En kán me soms nog steeds zo voelen! Als ik lekker in mijn vel zit geniet ik INTENS van Milan, maar als ik moe ben of gewoon geprikkeld ben dan kan ik niet wachten tot hij op bed kan. Het eerste jaar vond ik ook erg zwaar, en wilde alles denk ik té perfect doen. Was ook erg gestresst en was ook veel te bang dat hij wakker werd, want dan begon de onrust weer...
Ook kan het bij mij zo steken als iemand me vertelt dat hij helemaal verliefd is op zijn kindje, dat ben ik nu ja, maar eerst niet hoor... Ik vind dat zo rot en kan me erg schuldig voelen hierdoor.

Mijn bevalling ging aardig, verder geen complicaties, gewoon thuis gebleven maar wel pittig met 2,5 uur persen zonder persweeen. Milan was een vrij makkelijke baby, maar als hij iets wilde moest dat ook gebeuren. Hij is nu een dreumes die ontzettend veel energie vreet en heel veel uitdaging nodig heeft dus ben er nog steeds druk mee.

Ik heb me net opgegeven voor een cursus 'muziek met peuters' dan gaan we liedjes zingen, ritme leren, klappen enz. Ook wil ik nu eens in de 3 weken naa de speelotheek om nieuw speelgoed te lenen. Hij is binnen in huis zijn uitdaging kwijt en gaat dan kattekwaad uithalen. Dus om dat voor te zijn draaien mijn hersenen volle toeren om hem bezig te houden. Hij kan gelukkig heel goed alleen spelen, maar dan wel met speelgoed wat hem prikkelt.

Zo een heel verhaal!

Liefs NoaM
Susanna

Posting Freak

Berichten: 2.677
Topics: 28
Lid sinds: Aug 2008
#6
21-03-2011 14:32
Hé meiden, bedankt voor jullie verhalen. Herken er veel in.
Ik voel me nog wel eens schuldig dat ik die eerste maanden niet van haar genoten heb. Alsof je haar iets tekort doet. Terwijl zij er waarschijnlijk helemaal geen last van heeft gehad. Vooral omdat ze net als Riannetje beschrijft, een heel makkelijk kind is/was.

Alleen daarom al zou ik het een keer over willen doen, hoewel ik net als Mayella bang ben dat ik dan in dezelfde situatie terecht kom. Hoewel, dit meegemaakt hebbende hoop ik dan eerder aan de bel te trekken, eerder voor mezelf te kiezen en ook eerder 'energie' in m'n kind te stoppen (zoals bewust oogcontact maken en genietmomentjes te nemen met je kind). Maar wie weet, we zijn er nog niet over uit Wink

Leeuwinnetje, jij hebt er dan ook nog eens twee rondlopen, lijkt me echt heftig. Ik zie het bij m'n zus, die is eerder bezig om haar vier kinderen aangekleed en gevoed door het leven te laten gaan, dan met stilstaan en van het moment genieten. Lastig vind ik dat. (Wil nog even zeggen dat je echt twee mooie meiden hebt, als ik die foto's af en toe zie *smelt* )

En dat gekriebel, van 'ze kan wakker worden', zó herkenbaar. Heb je daar nu minder last van Noam?
leeuwinnetje

Posting Freak

Berichten: 3.244
Topics: 4
Lid sinds: Jan 2009
#7
21-03-2011 21:06
susanna: thanx, het is soms wel heftig, maar genieten kan ik gelukkig wel van ze, vooral als ze zo lief met elkaar bezig zijn en gelukkig herinnert mijn man vaak zat, dat ik moet genieten en niet te druk moet maken, als het me soms teveel wordWink
ik wil het soms ook over doen, wel de roze wolk en meer kunnen genieten. maar ja, dan heb ik er wel ineens 3 en moet je nog meer je aandacht verdelen, is ook lastig, dus voorlopig nog niet
Lunanoa

Posting Freak

Berichten: 13.006
Topics: 9
Lid sinds: Mar 2009
#8
18-04-2011 13:56
Mijn mama heeft bij alle 3 kids een postnetale depressie gehad. Bij mijn oudste broer het ergste. Ze is bijna een jaar opgenomen geweest in een psychiatrische inrichting.
Daarna meerdere malen op de psychologische afdeling in het ziekenhuis.
Vele therapieën en medicatie gehad.

Maar wil jullie zeggen, dat ik een superband heb met mijn moeder & dat het door alle hulp helemaal goed is gekomen Big Grin
Dus voel je niet schuldig tegenover je kind!
« Ouder topic | Nieuwer topic »




Zwanger Worden .NU

© Lenx Media 2005-2020

Informatie

Zwanger worden .Info

Zwangerschapstesten

Mat Care

Baby Zwanger Shop

Online zwangerschapstest

Lineaire weergave
Geneste weergave