18-03-2011 12:01
Het zal wel een heel verhaal worden, maar na lang twijfelen open ik toch maar een topic hierover (ik had er nog geen topic over gezien). Ik zou graag in contact komen met meiden die een postnatale depressie hebben gehad of iets dat er tegenaan ligt.
Ik heb zelf geen pd gehad, dat wil zeggen: een bloedonderzoek had geen problemen aangetoond, en de ha handelde het telefonisch als volgt af (ik moest wat rustiger aan doen en na een week terugbellen): wat denk je zelf? Vind je dat je een depressie hebt, dan verwijs ik je door naar een psycholoog, als je vind van niet, ook goed, dan een fijne dag verder. Ik ben nu eenmaal een stoere meid, dus ik zeg: niets aan het handje, en ging 'vrolijk' verder. Maar achteraf bekeken zaten er toch best wat problemen.
Door het hier neer te pennen, zijn er misschien meer meiden die aan de bel gaan trekken of die wat meer (beter) op zichzelf gaan letten en voor hun eigen gezondheid gaan.
Ik had een zwangerschap waarin ik me erg gelukkig voelde. In oktober 2009 beviel ik na een vrij makkelijke bevalling van ons eerste kind, een prachtige dochter. Ze doet het erg goed, sliep vrij snel door, groeit goed, is enorm vrolijk, een heerlijk ding.
Maar ik voelde me niet vrolijk. Lichamelijk ging alles prima, met een week al voorzichtig buiten rondwandelen, na twee maanden ben ik weer lekker gaan sporten. Tja, echt depressief was het niet, ik sleepte me elke ochtend m'n bed uit, ging de dag door, werd af en toe wild als m'n dochter lag te piepen (echt, ik ging door het beháng, alleen maar omdat ze te luidruchtig adem haalde). Ik was continue geprikkeld, het idee dat ze wakker kon worden maakte me zó onrustig. Pas na drie maanden kon ik eindelijk zien wat een leuk meisje ik had (terwijl ik heus wist dat het een makkelijk, lief kind is).
En zelfs na die drie maanden moest ik nog tegen mezelf zeggen: kijk je dochter in haar ogen, maak oogcontact en laat zien dat je van haar houdt. Want ik knuffelde haar wel veel, praatte al veel tegen haar, maar echt liefde geven lukte niet, ik voelde dat niet. Niet van: ach, niemand zit echt op een roze wolk. Ik voelde me enorm schuldig, omdat alles zo voorspoedig ging en ik daar niet van genoot. Nu nog ben ik jaloers als een vriendin verteld hoe gelukkig ze is met haar dochter, terwijl zij een traumatische bevalling had en lichamelijk heel wat meer problemen.
Na drie en een halve maand weer gaan werken (4 dagen/week). Daar liep het helemaal fout. Overal vol voor willen gaan, vergeetachtig tot en met, de fouten stapelden zich op. Maar een stapje terug doen, ho maar.
Ik heb inmiddels een lange weg afgelegd, naar onder ogen zien dat ik toch een enorme klap heb gehad van die (o zo makkelijke) bevalling en dat (echt waar niet zo zware) moederschap, daar mee leren omgaan, een stapje terug doen, aan jezelf denken (alleen boodschappen doen ipv met kind, een keertje niet schoonmaken maar lekker met de kinderwagen naar buiten) en alles van je afzetten.
Inmiddels ben ik een behoorlijk relaxte moeder die (afgezien van de normale levensperikelen) vrolijk en gelukkig is en intens van haar dochter en gezin geniet. Maar heeft dat nu echt anderhalf jaar moeten duren? Ik wil het andere meiden graag besparen en ik ben benieuwd naar ervaringen van meiden die iets soortelijks mee hebben gemaakt.
Ik heb zelf geen pd gehad, dat wil zeggen: een bloedonderzoek had geen problemen aangetoond, en de ha handelde het telefonisch als volgt af (ik moest wat rustiger aan doen en na een week terugbellen): wat denk je zelf? Vind je dat je een depressie hebt, dan verwijs ik je door naar een psycholoog, als je vind van niet, ook goed, dan een fijne dag verder. Ik ben nu eenmaal een stoere meid, dus ik zeg: niets aan het handje, en ging 'vrolijk' verder. Maar achteraf bekeken zaten er toch best wat problemen.
Door het hier neer te pennen, zijn er misschien meer meiden die aan de bel gaan trekken of die wat meer (beter) op zichzelf gaan letten en voor hun eigen gezondheid gaan.
Ik had een zwangerschap waarin ik me erg gelukkig voelde. In oktober 2009 beviel ik na een vrij makkelijke bevalling van ons eerste kind, een prachtige dochter. Ze doet het erg goed, sliep vrij snel door, groeit goed, is enorm vrolijk, een heerlijk ding.
Maar ik voelde me niet vrolijk. Lichamelijk ging alles prima, met een week al voorzichtig buiten rondwandelen, na twee maanden ben ik weer lekker gaan sporten. Tja, echt depressief was het niet, ik sleepte me elke ochtend m'n bed uit, ging de dag door, werd af en toe wild als m'n dochter lag te piepen (echt, ik ging door het beháng, alleen maar omdat ze te luidruchtig adem haalde). Ik was continue geprikkeld, het idee dat ze wakker kon worden maakte me zó onrustig. Pas na drie maanden kon ik eindelijk zien wat een leuk meisje ik had (terwijl ik heus wist dat het een makkelijk, lief kind is).
En zelfs na die drie maanden moest ik nog tegen mezelf zeggen: kijk je dochter in haar ogen, maak oogcontact en laat zien dat je van haar houdt. Want ik knuffelde haar wel veel, praatte al veel tegen haar, maar echt liefde geven lukte niet, ik voelde dat niet. Niet van: ach, niemand zit echt op een roze wolk. Ik voelde me enorm schuldig, omdat alles zo voorspoedig ging en ik daar niet van genoot. Nu nog ben ik jaloers als een vriendin verteld hoe gelukkig ze is met haar dochter, terwijl zij een traumatische bevalling had en lichamelijk heel wat meer problemen.
Na drie en een halve maand weer gaan werken (4 dagen/week). Daar liep het helemaal fout. Overal vol voor willen gaan, vergeetachtig tot en met, de fouten stapelden zich op. Maar een stapje terug doen, ho maar.
Ik heb inmiddels een lange weg afgelegd, naar onder ogen zien dat ik toch een enorme klap heb gehad van die (o zo makkelijke) bevalling en dat (echt waar niet zo zware) moederschap, daar mee leren omgaan, een stapje terug doen, aan jezelf denken (alleen boodschappen doen ipv met kind, een keertje niet schoonmaken maar lekker met de kinderwagen naar buiten) en alles van je afzetten.
Inmiddels ben ik een behoorlijk relaxte moeder die (afgezien van de normale levensperikelen) vrolijk en gelukkig is en intens van haar dochter en gezin geniet. Maar heeft dat nu echt anderhalf jaar moeten duren? Ik wil het andere meiden graag besparen en ik ben benieuwd naar ervaringen van meiden die iets soortelijks mee hebben gemaakt.
