03-01-2011 11:15
Wij hebben in 2007 een gezonde dochter gekregen, helaas pre eclampsie mijn lever en nieren waren erg verslechterd waardoor ik moest bevallen, helaas is dit niet zo gegaan zoals het moest onze dochter was te groot voor mijn bekken en dus een ks, het was een spoed ks want het was savonds half 9 en het moest gauw gauw gauw gebeuren. Helaas ben ik daar nog eens 4ltr bloed verloren als gevolg van een scheur in de baarmoeder. (dit gebeurt zelden in een eerste ks) maar door de spoed is het TE gauw gegaan allemaal.
helaas 48 uur na de bevalling kreeg ik het terug en in een ernstige variant, ik kreeg een eclampsie en die werd uiteindelijk gestild met valium en vele medicatie. Ik werd die nacht om het uur gewekt voor bloeddruk en om de klachten door te geven. na 8 dagen mochten wij eindelijk naar huis en waren we voor zover gezond, ik had nog weken last van mijn benen met lopen ohw wat deden die zeer. en vraag mij nog steeds af of het er verband mee heeft, hebben meer meiden dit trouwens? nouja de bloeddruk is nooit meer verdwenen die is gebleven... mischien had ik dat altijd wel al?
Ik en mijn man zeiden dit nooit meer te willen, en het bij een lieten.
na 1,5 jaar kriebelde het weer wat. Mensen gingen vragen of we nog een tweede wilden en vele vrienden kenissen om ons heen kregen een tweede of een derde. Toen ik van Tamara hoorde dat er een prius gedaan werd in Nijmegen, werd ik erg nieuwschierig en heb ik haar wat vragen gesteld. ik was overtuigd dat ik dit toch eens wilde doen, met mijn man overlegt en hij zei meteen dat het goed was dit te gaan doen. afspraak gemaakt en de hele dag onder de loep genomen, ohw wat zag ik er tegen aan en wat is mij het onderzoek mee gevallen.
de kans op herhaling was 17 % op hellp geloof ik 0 ik had een te laag plasmavolume (helaas weet ik niet wat dat betekend) maar wel dat heel veel mama's met pe dit hebben, daaraan kunnen ze zien of je pe hebt door gemaakt zo vertelde spaanderman dit.
ik had wat verhoogt cholesterolgehalte en ik had kans op diabetes gravidarum, door het sporten zou het % zakken mischien tot wel beneden 10 %... we hebben nog een half jaar gepraat en toen voor een kindje gegaan, helaas de eerste dus mk maar gelukkig 2mnd later was ik zwanger. Toen ik 9 wk zwanger was bleek ik een galblaasonsteking te hebben, die de lever en nieren deed aantasten. ik moest dus geopereerd worden maar dat mocht pas toen ik 13 wk zwanger was, nou ik zal jullie vertellen ik heb gillend op mijn knieen naast mijn bed gelegen van de pijn. ohw wat deed dat zeer, ik kreeg de ene opium na de ander was echt een junkie vreselijk. wist echt niet meer of ik van voor of van achter leefde.
Toen hij er eindelijk uit was, zeiden we pff dat hebben we gehad. Als het hier bij blijft hebben we niks te klagen. dat kan iedereen overkomen en is eingelijk hoe gek ook, een normale complicatie...
Helaas toen ik 23 week was kreeg ik dorst vreselijk veel dorst en zat de hele dag op de wc,hmmm was dit wel normaal? ik heb mijn suiker laten prikken door mijn moeder (die zelf diabeet is) en ik had een suiker van 23.9 echt te hoog, meteen zh gebeld en kon gelijk langs komen, ik had nu zwangerschapsdiabetes, iets wat ook eingelijk een gewone complicatie was. maar maar je bent dan gelijk heel gevoelig voor hoge bloeddruk en pe. ja die bloeddruk zat er nog en pe had ik gehad, dus kwam om 2 weekse controlle, in week 26 had ik ketonen in het bloed ik was uitgedroogt van de Te hoge suikers, kreeg infuus en mocht 3 dagen later naar huis.
In week 30 begon het helaas opnieuw buikpijn misselijk over gegeven suikers van 32.9, tja daar kun je niet meer onderuit ik moest naar het zh. En daar moest ik blijven tot de bevalling, ik kreeg bedrust en mocht niet of heel heel weinig bezoek , telefoongesprekken moesten zo min mogelijk gedaan worden. (i.v.m teveel prikkels) Mijn bloeddruk begon te klimmen na 180/110 en werd dikker dikker en dikker, hoofdpijn bandgevoel in hoofd en maag, en zag wat sterretjes. Wat ik soms nog wel eens zie...?
ik werd aan de magnesium gelegd (wat trouwens wel goed was was dat de eiwitten bij 1+ bleven) de 24-uurs urine zag er iets minder uit daar zat ik nog een paar gram bij de normale toegestaande waarde van af. Tjee wat werd ik warm van de magnesium ik kookte, de bloeduitslagen bleven redelijk. Maar de volgende dag kwamen de gynaecologen weer langs met de mededeling dat ik ging bevallen ik schrok want ik was nog maar 34,4 week,. mijn man in tranen opgebeld die kwam meteen.
en om 13.50 is onze kleine Mayra Jante geboren ze had een prima gewicht 2880 en 47,5cm. (gelukkig door mijn diabetes) Maar ze was ziek en had moeite met ademen, moest in de couveuse en kreeg cpap. en vechte voor haar leven, de artsen durfden niet te zeggen of ze het haalde, ik zei he ze is al bijna 35 week. Hij vertelde juist dat dat niks uitmaakte haar gedrag werd geschat op 32 week en door mijn diabetes. was ze zwakker. We hebben echt een week in spanning gezeten en waren erg bang, maar opeens was ze er door en ging ze al gauw naar een warmwaterbed en van daaruit naar een wiegje en toen naar de gewone kinderafdeling. en 1,5 week later dus in totaal 15 dagen ziekenhuis, mochten we haar meenemen naar huis.
Ik was trouwens in tegenstelling tot de vorige keer meteen beter, voelde mij fit en van pe is geen sprake geweest na de bevalling ervoor wel volgens de artsen ik twijfel nog een beetje, volgens de labwaarden had ik nog 48 bloedplaatjes normaal heb je er 400. Maar die waarde was zo laag dat ze dat niet konden geloven en die waarde verwijdert hebben. Volgens de gyn hoefde je maar een bloedding te krijgen of ik zou doodbloeden, ik was geopereert dus die wond bloedde dus dat klopte al niet. Dus ik denk idd ook dat het niet klopte. maar er achterkomen doe je helaas niet meer. Het schijnt dat je dan ook transfusie moest krijgen omdat je je zo belabbertd voeld, nou ik niet hoor was wat moe maar dat was het ook, voelde mij heel erg goed.
Op de na controlle vertelde de gynaecoloog meteen dat een 3e werd ontraden, wij begrepen het meteen wat wil je nu nog meer he? je hebt twee hele gezonde kindjes bent twee keer ziek geweest, ons gezin is compleet, al was een derde wel erg leuk geweest. Ik zal ook nooit nooit zeggen. Maar diep in je hart weet je gewoon dat het genoeg is, zijn er trouwens nog meer mama's met diep in je hart wel de wens hebben maar het niet meer mogen? Mijn verstand zegt het is meer dan genoeg en hier moeten we het ook ect bij laten, het verstand is er helaas ook :oops:
Zo nu is mijn verhaal echt af pff jeetje ben er wel 10 x bij weg gelopen en dochter die haar aandacht op eisde, en het is best moeilijk alles even weer op te rakelen, maar ook lucht het op.
Thanks alvast voor het lezen naar mijn verhaal, hij is iets ingekort anders werd hij helemaal zo lang.
helaas 48 uur na de bevalling kreeg ik het terug en in een ernstige variant, ik kreeg een eclampsie en die werd uiteindelijk gestild met valium en vele medicatie. Ik werd die nacht om het uur gewekt voor bloeddruk en om de klachten door te geven. na 8 dagen mochten wij eindelijk naar huis en waren we voor zover gezond, ik had nog weken last van mijn benen met lopen ohw wat deden die zeer. en vraag mij nog steeds af of het er verband mee heeft, hebben meer meiden dit trouwens? nouja de bloeddruk is nooit meer verdwenen die is gebleven... mischien had ik dat altijd wel al?
Ik en mijn man zeiden dit nooit meer te willen, en het bij een lieten.
na 1,5 jaar kriebelde het weer wat. Mensen gingen vragen of we nog een tweede wilden en vele vrienden kenissen om ons heen kregen een tweede of een derde. Toen ik van Tamara hoorde dat er een prius gedaan werd in Nijmegen, werd ik erg nieuwschierig en heb ik haar wat vragen gesteld. ik was overtuigd dat ik dit toch eens wilde doen, met mijn man overlegt en hij zei meteen dat het goed was dit te gaan doen. afspraak gemaakt en de hele dag onder de loep genomen, ohw wat zag ik er tegen aan en wat is mij het onderzoek mee gevallen.
de kans op herhaling was 17 % op hellp geloof ik 0 ik had een te laag plasmavolume (helaas weet ik niet wat dat betekend) maar wel dat heel veel mama's met pe dit hebben, daaraan kunnen ze zien of je pe hebt door gemaakt zo vertelde spaanderman dit.
ik had wat verhoogt cholesterolgehalte en ik had kans op diabetes gravidarum, door het sporten zou het % zakken mischien tot wel beneden 10 %... we hebben nog een half jaar gepraat en toen voor een kindje gegaan, helaas de eerste dus mk maar gelukkig 2mnd later was ik zwanger. Toen ik 9 wk zwanger was bleek ik een galblaasonsteking te hebben, die de lever en nieren deed aantasten. ik moest dus geopereerd worden maar dat mocht pas toen ik 13 wk zwanger was, nou ik zal jullie vertellen ik heb gillend op mijn knieen naast mijn bed gelegen van de pijn. ohw wat deed dat zeer, ik kreeg de ene opium na de ander was echt een junkie vreselijk. wist echt niet meer of ik van voor of van achter leefde.
Toen hij er eindelijk uit was, zeiden we pff dat hebben we gehad. Als het hier bij blijft hebben we niks te klagen. dat kan iedereen overkomen en is eingelijk hoe gek ook, een normale complicatie...
Helaas toen ik 23 week was kreeg ik dorst vreselijk veel dorst en zat de hele dag op de wc,hmmm was dit wel normaal? ik heb mijn suiker laten prikken door mijn moeder (die zelf diabeet is) en ik had een suiker van 23.9 echt te hoog, meteen zh gebeld en kon gelijk langs komen, ik had nu zwangerschapsdiabetes, iets wat ook eingelijk een gewone complicatie was. maar maar je bent dan gelijk heel gevoelig voor hoge bloeddruk en pe. ja die bloeddruk zat er nog en pe had ik gehad, dus kwam om 2 weekse controlle, in week 26 had ik ketonen in het bloed ik was uitgedroogt van de Te hoge suikers, kreeg infuus en mocht 3 dagen later naar huis.
In week 30 begon het helaas opnieuw buikpijn misselijk over gegeven suikers van 32.9, tja daar kun je niet meer onderuit ik moest naar het zh. En daar moest ik blijven tot de bevalling, ik kreeg bedrust en mocht niet of heel heel weinig bezoek , telefoongesprekken moesten zo min mogelijk gedaan worden. (i.v.m teveel prikkels) Mijn bloeddruk begon te klimmen na 180/110 en werd dikker dikker en dikker, hoofdpijn bandgevoel in hoofd en maag, en zag wat sterretjes. Wat ik soms nog wel eens zie...?
ik werd aan de magnesium gelegd (wat trouwens wel goed was was dat de eiwitten bij 1+ bleven) de 24-uurs urine zag er iets minder uit daar zat ik nog een paar gram bij de normale toegestaande waarde van af. Tjee wat werd ik warm van de magnesium ik kookte, de bloeduitslagen bleven redelijk. Maar de volgende dag kwamen de gynaecologen weer langs met de mededeling dat ik ging bevallen ik schrok want ik was nog maar 34,4 week,. mijn man in tranen opgebeld die kwam meteen.
en om 13.50 is onze kleine Mayra Jante geboren ze had een prima gewicht 2880 en 47,5cm. (gelukkig door mijn diabetes) Maar ze was ziek en had moeite met ademen, moest in de couveuse en kreeg cpap. en vechte voor haar leven, de artsen durfden niet te zeggen of ze het haalde, ik zei he ze is al bijna 35 week. Hij vertelde juist dat dat niks uitmaakte haar gedrag werd geschat op 32 week en door mijn diabetes. was ze zwakker. We hebben echt een week in spanning gezeten en waren erg bang, maar opeens was ze er door en ging ze al gauw naar een warmwaterbed en van daaruit naar een wiegje en toen naar de gewone kinderafdeling. en 1,5 week later dus in totaal 15 dagen ziekenhuis, mochten we haar meenemen naar huis.
Ik was trouwens in tegenstelling tot de vorige keer meteen beter, voelde mij fit en van pe is geen sprake geweest na de bevalling ervoor wel volgens de artsen ik twijfel nog een beetje, volgens de labwaarden had ik nog 48 bloedplaatjes normaal heb je er 400. Maar die waarde was zo laag dat ze dat niet konden geloven en die waarde verwijdert hebben. Volgens de gyn hoefde je maar een bloedding te krijgen of ik zou doodbloeden, ik was geopereert dus die wond bloedde dus dat klopte al niet. Dus ik denk idd ook dat het niet klopte. maar er achterkomen doe je helaas niet meer. Het schijnt dat je dan ook transfusie moest krijgen omdat je je zo belabbertd voeld, nou ik niet hoor was wat moe maar dat was het ook, voelde mij heel erg goed.
Op de na controlle vertelde de gynaecoloog meteen dat een 3e werd ontraden, wij begrepen het meteen wat wil je nu nog meer he? je hebt twee hele gezonde kindjes bent twee keer ziek geweest, ons gezin is compleet, al was een derde wel erg leuk geweest. Ik zal ook nooit nooit zeggen. Maar diep in je hart weet je gewoon dat het genoeg is, zijn er trouwens nog meer mama's met diep in je hart wel de wens hebben maar het niet meer mogen? Mijn verstand zegt het is meer dan genoeg en hier moeten we het ook ect bij laten, het verstand is er helaas ook :oops:
Zo nu is mijn verhaal echt af pff jeetje ben er wel 10 x bij weg gelopen en dochter die haar aandacht op eisde, en het is best moeilijk alles even weer op te rakelen, maar ook lucht het op.
Thanks alvast voor het lezen naar mijn verhaal, hij is iets ingekort anders werd hij helemaal zo lang.
