Dag mijn lieve kleine mannetje

[cyn87]

Helaas kan ik me ook hierbij toevoegen.
na een zwangerschap van 38,5 week kregen wij te horen dat het hartje van ons mannetje niet meer klopte.
2 dagen later ben ik bevallen van Wesley.
gelukkig een goeie bevalling gehad.
En oh wat is hij mooi! 10 vingertjes, 10 teentjes, een lief klein neusje en een flinke bos haar.
Hoe is het gebeurd..? dat is de vraag die elke dag door mijn hoofd spookt.
van de een op de andere dag was het over.
Op 3 november is ons ventje begraven.

Tranen van verdriet vullen onze ogen
we kunnen het nog steeds niet geloven.
lief klein ventje, zo teer
wat doet dit afscheid nemen zeer.
wat blijft is de herinnering
maar zeker weten wij een ding;
jij zal voortleven in ons hart
op een plekje heel apart.

Ik wil alle andere mama's en papa's die dit ook hebben meegemaakt veel sterkte wensen.

[snippie]

Heel veel sterkte !
kippen vel! meer kan ik niet zeggen!

dikke knuffel

[Tam]

Heel veel sterkte cyn, verschrikkelijk. dit is het ergste wat je mee kan maken. Mijn dochter is geboren na dik 38 wk, maar 5 dagen later gestorven in mijn armen. Als je behoefte hebt...op dit forum zijn er meer meiden die helaas hetzelfde mee hebben gemaakt. als je je verhaal kwijt wil dan mag dat altijd, maar even groot respect als je dat niet wil..........hoe dan ook wil ik je heel veel sterkte wensen, mama van Wesley.

an angel in the book of life worte down an infants birth en menttioned as he closed the book.......to beautiful for earth.

[Kersje]

O, nee, tranen in mijn ogen. Nog een mama die haar kindje missen moet.

Lieve Cyn, wat ontzettend verdrietig. Heel veel sterkte.

Kersje

[Shiley]

cyn, heel veel sterkte meid.

[maria11]

Lieve Cyn, wat verschrikkelijk voor je, wat zal je je kleine jongen missen.
Ik krijg er een brok in mijn keel van, ik vind het het echt heel verdrietig dat dit jullie is overkomen.

knuffel,
Maria

[Noor]

Wat kan het leven oneerlijk zijn... Hier ook tranen van verdriet om je verhaal.

Ik wens jullie heel veel sterkte om het een plekje in je hart te geven.

[Maj]

oh jeetje wat erg... heel veel sterkte

[Klungeltje23]

Lieve Cyn,

Verschrikkelijk vind ik het voor je dat je dit mee hebt moeten maken en nog steeds mee moet maken!Wij weten helaas wat je voelt...mocht je behoefte hebben aan praten, wij zitten hier bijna dagelijks dus dan weet je ons te vinden!!Heel veel sterkte de aankomende tijd..

Liefs kim

[cyn87]

Bedankt voor de lieve reacties.
Is het bij degene die het ook is overkomen ook volkomen onverwachts gebeurd?
of verliep de zwangerschap bij jullie al niet goed?

Vind het zo moeilijk om het leven weer op te pakken.
maar doet me wel goed om er met mensen over te praten die hetzelfde hebben meegemaakt.

[Madelief1980]

Lieve Cyn,

Wat verschrikkelijk om dit te lezen. Ik wil je heel veel sterkte wensen.

Helaas hier ook een mama van een te vroeg overleden kindje, wel wat eerder in de zwangerschap, maar na de 'cruciale' 12 weken. En het antwoord op je vraag: ja, bij ons was de zwangerschap tot dan toe volledig normaal en zorgeloos en kwam het niet meer kloppen van het hartje volledig onverwachts.

Liefs,

madelief

[Kersje]

Lieve Cyn,

Bij ons is bij de 20 weken echo ontdekt dat ons dochtertje niet goed groeide. Dat nieuws kwam geheel onverwachts. We hadden al meerdere echo's gehad, die wel goed 'leken'. Twee weken later is haar hartje gestopt. Tot de 20 weken echo lachte het leven ons toe. Sindsdien is alles anders.

Liefs,
Kersje

[maria11]

Lieve cin,

Bij mij is het ook volkomen onverwacht gebeurt. Ik was bijna 22 weken zwanger toen ik merkte dat ik haar niet meer voelde trappen en bewegen. Ze zijn er nooit achter gekomen waarom haar hartje ermee gestopt is. Ze was goed gegroeid, er waren geen infecties en de placenta zag er ook goed uit.
Het is erg moeilijk om je leven weer op te pakken inderdaad....ik had en heb er nog steeds moeite mee. Alles is anders. Mjn dochter heet Olivia trouwens.

Zijn ze nog bezig met onderzoeken wat er mis is gegaan? of zijn die onderzoeken al afgerond?

liefs,
Maria

[cyn87]

Hoi Maria,

1 dec. hebben we een gesprek met de gynaecoloog. hij hoopt het meeste wel binnen te hebben.
we hebben toestemming gegeven voor obductie. en de placenta is meegenomen voor onderzoek.
5 weken voor de bevalling heb ik mijn laatste echo gehad en weet dat wesley 2491 gram woog.
alles was goed en hij werd op 7 a 8 pond geschat bij een zwangerschap van 40 weken.
maar Wesley is geboren met 2510 gram. vanaf dat moment moet er gewoon iets zijn misgegaan.
op de echo, die bevestigde dat het hartje niet meer klopte, was ook te zien dat er nog maar heel weinig vruchtwater aanwezig was. bij de bevalling hebben ze mijn vliezen gebroken en is er ook erg weinig vruchtwater uit gekomen.
Ik hoop wel dat er meer duidelijkheid komt hoe dit heeft kunnen gebeuren.
Ben benieuwd of volgende week het meeste bekend zal zijn..

Hoelang is het bij jou geleden dat Olivia is overleden?

[Tam]

pff, cyn nog steeds kippenvel van je verhaal. Bij ons was het een normale zwangerschap en ook bevalling. Ons kindje bleek een stofwisselingsziekte te hebben.....iets wat niet te zien is op een echo ofzo tijdens een zwangerschap. Ze woog 2760 gr. Ik hoop dat je vlug wat antwoorden hebt. Dat brent je lieve zoontje niet terug helaas, maar het geeft wel een houvast. Duim voor je.

[Klungeltje23]

Lieve Cyn,

Bij mij verliep de zwangerschap ontzettend goed.Onze kleine vent bewoog flink en alle controles waren in orde.Helaas kregen wij de klap bij de 20 weken echo toen ze iets vonden wat niet helemaal goed was.Na meerdere onderzoeken en echo's, kwamen wij er met 22 weken achter dat onze zoon Giel* een verschrikkelijke chromosoomziekte/afwijking had waardoor hij nooit met het leven herenigd kon worden!Wij hebben de moeilijke beslissing moeten nemen hem met de 23 weken geboren te laten worden.Voor ons was het een zwart gat..een hel die open ging, maar we konden voor hem gelukkig veel leed en veel pijn besparen.Ook voor ons kwam het allemaal onverwacht.Maar wie verwacht dan ook zijn kindje te overleven?!!!Kom gerust met vragen...of gewoon om je hart te luchten, want het heeft ons hier ook geholpen en nu nog steeds...want helaas blijft het moeilijk!!!

[maria11]

hey cin,

Olivia is 28 februari dit jaar geboren, ze is 3 maart gecremeerd.
Volgende week krijgen jullie dus hopelijk de uitslagen van de obductie en placenta binnen, spannend he? ik weet nog dat ik daar echt op zat te wachten..ik wilde antwoorden. Ik wilde weten waarom ons kindje er zomaar mee gestopt was. Bij mij hadden ze de eerste keer nog niet alle resultaten binnen. Drie weken daarna wel maar er was niets uitgekomen. Dat was heel dubbel. Enerzijds wil je horen dat alles goed was met je kindje, er geen grote afwijkingen waren of infecties. Anderzijds is het, vind ik, niet te goed te verwerken als er geen directe oorzaak gevonden wordt. Een kindje gaat toch niet zomaar dood?
Bij jou was Wesley ook goed gegroeid, de laatste echo was prima. Oliva had toen ze erachter kwamen ook erg weinig vruchtwater meer. Wat ik begrepen heb is dat het vruchtwater, indien een kindje in de buik komt te overlijden, heel snel afneemt omdat de niertjes geen urine meer produceren, je kindje houdt het vruchtwater in stand zeg maar.
Ik hoop voor je dat ze a.s. woensdag alle gegevens binnen hebben en je niet nog langer hoeft te wachten op antwoorden. Ik heb de vragen die ik had van te voren opgeschreven trouwens, ik merkte namelijk dat ik door alle emotie de helft vergat te vragen tijdens het gesprek zelf.
Krijg je eigenlijk vanuit het zh of huisarts hulp bij het verwerken van je verlies? ik vraag dat omdat dit mij echt heeft geholpen. Ik zag er eerst enorm tegen op maar ben zo blij dat ik toch die stap genomen heb.

nou, hou je taai. Ik denk aan je.

liefs,
Maria

[cyn87]

De uitslag.. daar kijk ik inderdaad met een dubbel gevoel naar uit.
als ze niks kunnen vinden blijft toch de vraag hoe zijn gewicht zou snel kan afnemen en hoe het heeft kunnen gebeuren.
als ze wel wat kunnen vinden zal me dat misschien wel gerust stellen.
Ook om te weten of het risico er is voor een volgende zwangerschap.

de huisarts komt regelmatig langs. al is het maar om te kijken hoe het is.
Via het consultatie bureau hebben we telefoon gekregen dat er altijd iemand van de GGD voor ons beschikbaar is.
We praten er thuis veel over. niet alleen met elkaar maar ook met onze ouders en vrienden.
Mijn vader heeft dit helaas ook 2x mee moeten maken bij 24 en 26 weken en die heeft nooit echt afscheid mogen nemen.
hij steunt me hier erg veel in en weet ook wel wat ons nog een beetje te wachten staan.
Ik vind het inderdaad wel fijn dat ik hier dit forum heb gevonden.
ben nooi verder geweest dan het forum van zwangere vrouwen of zwanger worden..
Ben blij te weten dat ik niet de enige ben die dit overkomt. en dat er mensen zijn die helaas hetzelfde moeten meemaken.
is goed om te weten hoe anderen daarmee omgaan.
Je kan er zoveel over praten met mensen maar dat is toch anders dan dat je met iemand praat die hetzelfde heeft meegemaakt.

Ook heb ik de afgelopen week 2x gedroomd dat ik zwanger ben.. maar niet van Wesley.
hebben jullie dit ook wel eens gehad?
Zouden jullie na dit alles wat er is gebeurd nog en kindje willen? of zijn er mensen die te bang zijn om het nogmaals mee te moeten maken?

Vinden jullie dat je op een goeie manier afscheid hebben genomen?
met genoeg herinneringen.. of denk je achteraf.. had ik maar....

[Klungeltje23]

Lieve Cyn...
Alles van wat je opnoemt(en dat zal iedereen je antwoorden) Is allemaal normaal.Het hoortbij de verwerking. We hebben het al vaak gehad over dit soort dingen en je ziet het bij iedereen terug komen!!!Wanneer heb je genoeg afscheid genomen van je eigen kindje?Ik denk dat het nooit goed genoeg is, want eigenlijk had je nooit afscheid moeten hoeven nemen van je eigen kind!Telkens kom je weer iets nieuws tegen, wat je in tranen uit doet laten barsten en je hebt het allemaal nodig om verder te komen en om je het gevoel te geven dat je kindje van jou krijgt wat het verdient!
Ik denk dat de meeste er wel hetzelfde over denken, maar persoonlijk dacht ik echt nooit meer zwanger te willen worden op het moment dat ik hoorde dat ik mijn eigen kindje af moest gaan geven. Ik heb al een dochtertje van 2 en dacht:"ik ben gelukkig met wat ik heb en het is goed zo". Maar eenmaal toen we een tijdje verder waren bleef bij mij een gevoel hangen dat ik iets niet afgemaakt had en dat ik nog veel te veel liefde over heb.Natuurlijk is het wel zo dat wanneer er nooit geen kindje meer bij mag komen...ik ontzettend blij ben dat ik mijn dochter heel mijn liefde mag geven, maar voor mijn gevoel ben ik gewoon op deze wereld gezet om voor meer kindjes te mogen zorgen.Of ik bang ben het nogmaals mee te moeten maken?..."ELKE DAG"!
Maar of dit me tegenhoud?...NEE!Het heeft me niet tegengehouden.Ik vecht voor wat ik denk waard te zijn en ik ben ervan overtuigd dat mijn lieve zoontje die helaas niet bij ons mocht blijven er alles aan doet om ons ons geluk terug te geven.
Ik ben nu ondertussen weer iets meer als 18 weken zwanger, en ik heb over 2 en halve week de verschrikkelijke 20 weken echo die ons een half jaar geleden verschrikkelijk hard te hel in schopte en ik ben als de dood voor een herhaling.Toch probeer ik te vertrouwen op het feit dat eens alle pech ergens ophoud en als ik dan te horen mag krijgen dat dit kindje als alles normaal verloopt wel bij ons mag komen...Dan is dat alle moeite, spanningen, het vechten, alle tranen en slapeloze nachten....waard!!!

[Tam]

cyn, het is een lange weg van verwerking. Ik heb echt het gevoel nooit meerdezelfde te zijn. Toen mijn dochter stierf stierf een deel van mij mee. Maar ik heb een dik jaar van vechten....verdriet....verwerken achter de rug en kan nu zeggen dat ik weer aan het leven ben ipv overleven. Al blijft britt* een groot deel van mijn leven en is ze verwerven in ons alle daagse bestaan. Haar urn is een middelpunt in ons huis en me zeer dierbaar. Haar kamertje heb ik nooit leeg kunnen maken. Vlak na haar dood had ik een hele levendige droom dat ik weer zwanger zou worden van een meisje ooit en dat kamertje was voor mij niet alleen een herinneringen aan wat we verloren waren, maar ook aan wat we hopelijk ooit weer mogen delen.
Wat is goed afscheid? Wij hebben het klein gehouden, heel puur. Achteraf denk je wel eens: had ik maar meer foto's gemaakt, had ik maar meer dit of dat......maar dat heeft niet lang gedruurd . Het is zoals het is. Emoties wisselen elkaar af...........het is een echte rollercoaster en het echte verwerken begint pas als de "omgeving" weer verder is zal ik maar zeggen.

Na haar dood hebben wij twee maal een missed abortion gehad, in jan en mei. Tweemaal hoop, tweemaal weer ontzettend verdriet. Tot we in aug weer zwanger raakte. Op dit moment ben ik 15 weken en dolblij te zeggen dat na een spannende vlokkentest wij 2 dagen geleden te horen hebben gekregen dat dit kindje gezond is en niet de ziekte van britt* heeft en: het is een meisje. Dus wie weet: de meeste dromen zijn niet altijd bedrog.

[Kersje]

Lieve Cyn,

Er is even een moment geweest dat ik dacht: “Voor mij hoeft het niet meer, ik wil naar mijn meisje toe.” Dit was vlak na haar dood. Maar verder overheerste de overlevingsdrang en wilde ik maar 1 ding: zwanger zijn. Ik kon het niet verdragen dat er geen kindje meer in mijn buik zat, wilde weer in verwachting zijn. We zijn dus eigenlijk weer gelijk gaan proberen. En nu, na ruim een half jaar, is het gelukkig weer raak. Eigenlijk is het ook wel goed zo. Ik heb het gevoel dat ik ver genoeg ben in de rouwverwerking om de spanning van een nieuwe zwangerschap aan te kunnen. We zitten nu namelijk wel in spanning: zal het dit keer wel goed gaan? Maar we zullen goed begeleid worden door de gyn, daar heb ik alle vertrouwen in. En we hopen dat het dit keer goed mag gaan.
Bij ons bleek tijdens de zwangerschap van onze Puck* pas bij de 20 weken echo, dat de placenta niet goed aangelegd was, maar de reden hebben ze niet kunnen achterhalen. Eerst werd gedacht aan een syndroom of eventuele genetische afwijking, maar dit bleek na onderzoek niet het geval. Het heeft wel ruim 4 maanden geduurd voordat we alle uitslagen binnen hadden. Het feit dat er verder niets gevonden is, vind ik moeilijk en wrang. Er was niets aan de hand met ons meisje, maar doordat de placenta niet goed functioneerde, kon ze op een gegeven moment niet meer goed groeien en is uiteindelijk haar hartje gestopt. Maar ja, het verandert niets aan de zaak en als er wel iets was gevonden, was dat net zo wrang geweest.
Ik heb wel over mijn meisje gedroomd, maar niet in verband met een nieuwe zwangerschap.

Wat betreft het afscheid: ik denk ook dat je nooit het gevoel hebt dat je genoeg hebt gedaan, genoeg foto’s hebt gemaakt, geknuffeld, gekeken, kusjes gegeven. Het is nooit genoeg, want je moet je kindje weer afgeven. Ook ik heb daar mee gezeten. Maar nu kan ik zeggen dat ik er vrede mee heb. Het is wat het is, we hebben het zo goed mogelijk gedaan.

Fijn dat je zoveel steun hebt van de huisarts en mensen om je heen, dat is heel belangrijk.

Een knuffel voor jou,
Kersje

[cyn87]

Tam, Ik hoop zo voor jullie dat deze zwangerschap wel goed verloopt.
en dat jullie over een paar maanden jullie gezonde dochter kunnen vasthouden.
het is jullie zo gegunt.

[maria11]

Lieve Cyn,

Ik heb na de dood van onze dochter niet gedroomd dat ik weer zwanger was...wel veel over gefantaseerd. Vond jij de dromen die je had fijn?

En ja het afscheid, ik heb het zo goed mogelijk gedaan. Ik hoorde op een vrijdag dat ze overleden was, die zondag erop is ze geboren. Ik had niet genoeg tijd om te bedenken hoe ik afscheid wilde nemen. We hebben alles instinctief en op gevoel gedaan. Achteraf bekeken ben ik tevreden met hoe het gegaan is, hoe wij het aangepakt hebben. Natuurlijk kan ik achteraf allerlei dingen bedenken die ik misschien ietsje anders had willen doen. Iemand zei het al, niets is goed genoeg voor je kindje, wanneer heb je genoeg en goed afscheid genomen? Ik heb nooit de achterkant van Olivia bekeken, haar rug, haar billetjes. Daar kwam ik pas onlangs achter. Op het moment zelf heb ik haar alleen maar vastgehouden en naar haar gezichtje, handjes, voetjes buikje gekeken, vol bewondering. Het kwam niet in mij op haar om te draaien. Achteraf vind ik het raar dat ik dat niet gedaan heb maar ik denk er maar niet te lang over na. Ik ben tevreden over hoe wij het gedaan hebben, het was een liefdevol afscheid.
Hoe kijk jij er op terug?

Wat betreft je vraag of wij na deze gebeurtenis nog een kindje willen, daar kan ik alleen maar "ja" op antwoorden. De kinderwens was na haar dood groter dan ooit eigenlijk. De angst ook. Ik had het geluk dat ik 3 maanden na haar dood weer zwanger werd. Dat was erg snel. Ik zat (zit) nog een rouwproces en dat maakt het allemaal heel verwarrend. Ik ben nu bijna 29 weken zwanger en ben momenteel niet aan het werk. Ik kan oprecht zeggen dat niets in mijn leven zo veel energie gekost heeft als de afgelopen tien maanden. Het rouwproces waar ik in zat werd "verstoord" door deze zwangerschap. Ik was en ben natuurlijk zo dolgelukkig met deze zwangerschap maar de balans die ik na haar dood enigszins had gevonden was weg. Ik was een emotioneel en lichamelijk wrak. Pas sinds een maand ofzo gaat dat beter, voel ik mij beter. Onbezorgd zal ik nooit meer zijn in een zwangerschap, de roze wolk is weg. Het gaat langzaam beter maar de dood van haar heeft iets in mij veranderd, ik ben niet meer hetzelfde.
Nu terugkijkend denk ik dat het belangrijk is dat je de tijd neemt om te rouwen, om beter te worden.

Hoe kijk jij nu tegen een nieuwe zwangerschap aan? durf je het weer aan?

liefs,
Maria

[devika]

ooh nee he! niet nog iemand die zoiets verschrikkelijks heeft moeten meemaken...
vind dit zo erg voor je cyn. en dat na 38.5 weken! dan ben je er al helemaal! ongeloofelijk.
ik wens je heel veel sterkte toe om dit grote verlies te dragen.
en als je erover wilt praten, we zijn hier met een fijne groep meiden die precies weten waar je nu doorheen gaat.

ik was minder lang zwanger, maar dat maakt het niet minder erg.
ik was net 22 weken zwanger en met mijn man op vakantie toen ik van de een op de ander dag ben bevallen.
eerst flink een aantal uren gebloed en toen met spoed naar het ziekenhuis. mijn zoontje heeft 20 minuten geleefd en is toen in mijn armen overleden.
alweer bijna 3 maanden geleden...

[cyn87]

Devika,
dat jou zwangerschap mis giug bij 22 weken maakt het zeker niet minder erg!
het is al een echt mensje met alles erop en eraan. jij hebt hem ook al gevoeld en gezien op de echo.
en dat terwijl je op vakantie ben. dan is je vakantie toch ook helemaal verpest!
Ik vind het zo erg dat het zoveel voorkomt.. als ik zo terugkijk op het forum is het bij velen allemaal dit jaar nog gebeurd.
helaas weet ik precies hoe iedereen zich voelt, er is gewoon een stukje van jezelf weg..

Maria,
de dromen die ik had vond ik wel fijn.
ik wist zeker dat ik niet zwanger was van wesley maar dat vond ik ook niet vreemd.
toevallig heeft mijn vriend na de dood van wesley ook een droom gehad.
hij droomde dat ik was bevallen en dat hij het kindje vast had, het was een meisje en ze huilde..
Dit was zo apart dat ik hetzelfde droomde.
Bang voor een volgende zwangerschap ben ik niet.
Ik heb een goeie zwangerschap gehad en vond het fijn dat er zo'n kleintje in mijn buik schopte.
Maar ik wil eerst de uitslag van de obductie afwachten.
en i.v.m. trombosebeen tijdens de zwangerschap (25 weken) wil ik nu eerst helemaal van de bloedverdunners af zijn.

Op ons afscheid kijk ik met een goed gevoel terug.
wij zijn die avond bij wesley in het ziekenhuis blijven slapen en heb hem veel vastgehouden.
zijn ruggetje en billetjes heb ik inderdaad niet goed bekeken. maar wel op foto.
wij hebben afdrukjes van zijn handje en voetje en hebben een plukje haar afgeknipt.
Ook hebben we de stichting make a memory laten komen om foto's van ons 3tjes te maken.
zelf hebben we veel foto's maar die zijn toch net iets mooier.
De begravenis hebben we heel kort maar krachtig gehouden.
Ik stapte terug de auto in en was tevreden over hoe het was gelopen.

kijken jullie ook zo met tegenzin naar de feestdagen?
ik wel. heb er helemaal geen zin in. maar heb toch maar dingen gepland om deze kerst toch niet helemaal te vergooien.

[devika]

Cyn, je klinkt zo sterk meid. maar ik weet dat dat niet altijd zo is. sommige momenten val je weer helemaal terug.
ik was met mijn man op vakantie in amerika toen het gebeurde. waren er net 4 dagen toen ik op een nacht veel pijn kreeg.
ik dacht aan bandenpijn. toch volgehouden. tot ik begon te bloeden. maar dan nog ging ik niet van het ergste uit. uiteindelijk de ambulance gebeld en met spoed naar het ziekenhuis. na ongeveer 2 uur kwamen ze erachter dat mijn kindje in de geboorte kanaal lag....
er was niks meer aan te doen. mijn kindje moest geboren worden. eenmaal in de verloskamer was hij er al binnen 10 min..
artsen probeerde hem nog te reanimeren. maar mijn zoontje was te klein om zelfstandig te kunnen ademen...
20 min later is hij overleden.
diezelfde dag nog, moesten wij beslissen wat we met zijn lichaampje wilden doen.
naar huis meenemen natuurlijk. maar dat was neit zo makkelijk. uiteindelijk hebben we hem daar laten cremeren en zijn as naar ned. gestuurd.
zelf hebben we meteen onze vakantie onderbroken en naar huis gekomen.
2 wken later kregen we zijn as thuis. 2 dagen daarna hebben we hem ritueel uitgestrooid in de zee...
tijdens het uitstrooien heb ik verschrikkelijk gehuild. maar daarna voelde ik me idd ook heel tevreden. precies zoals jij beschijf..
omdat je weet dat hij een waardig afscheid heeft gehad...

de feestdagen zie ik behoorlijk tegenop. ik was 5 jan uitgerekend, maar voor mijn gevoel zou mijn zoontje met kerst geboren worden...
ik ben nog niet helemaal uit hoe ik de feestdagen zal doorbrengen... vind dat best moeilijk. dit had een zwangere kerst moeten worden..of een met baby..

Wat fijn dat jullie in het ziekenhuis mochten blijven slapen. en dat jullie ook speciale foto's hebben laten maken. dat lijkt me echt heel mooi.
heb je voor je gevoel goed afscheid genomen?
en wat mooi dat je over je kleintje gedroom heb. dat zijn de mooie dingen die achterblijven om te koesteren. en ik hoop voor je dat deze droom ooit een keer uitkomt..

liefs
devika

[maria11]

Cyn, wat bijzonder dat jullie beide hetzelfde gedroomd hebben....dat kan toch geen toeval meer zijn? Ik begrijp heel goed dat je de obductieresultaten af wilt wachten voor jullie weer verder gaan, wanneer komen die ook alweer? en ja, het is denk ik ook een beter gevoel om van eventuele medicatie af te zijn. Is dat trombosebeen een zwangerschapscomplicatie geweest eigenlijk?

Het afscheid van Wesley klinkt mooi, je hebt hem lekker vastgehouden. Het is fijn dat je er "tevreden" op terug kan kijken.
Ik vind het ook zo fijn te horen dat er mooie foto's zijn gemaakt van jullie drieën door de stichting Make a Memory. Ik had na haar dood namelijk het idee zoiets op te zetten en heb toen online gezocht of er al zoiets bestond en kwam die stichting tegen. Ik steun sindsdien die stichting financieel elke maand. Ik vond het gewoon zo'n mooi initiatief.

Ik kijk zelf met gemengde gevoelens naar de komende feestdagen. Ik kan er helemaal inkomen dat jij er totaal geen zin in hebt, deze kerst had zo anders voor jullie moeten zijn. Het moet ontzettend leeg voelen nu.
Ik kijk er met gemengde gevoelens naar omdat ik een ander beeld had bij deze kerst, ons kindje had ruim 5 maanden geweest, net begonnen met kruipen? Aan de andere kant is het een enorme troost dat er een ander lief kindje in mijn buik zit nu, maar ik kan het niet helpen terug te denken aan vorig jaar toen ik ook een kindje in mijn buik had en ik ook dacht dat alles wel goed zou gaan...ik zit echt de dagen weg te tellen en te kijken tot het februari is.

Goed van je dat je toch dingen gepland hebt voor kerst, dat vind ik sterk van je. Wat ik zo gelezen heb, heb je lieve familie en vrienden om je heen, zij zullen Wesley ook enorm missen, hopelijk hebben jullie steun aan elkaar.

liefs,
Maria

[cyn87]

Ik heb voor mijn gevoel wel goed afscheid genomen.
nadat we in het ziekenhuis zijn blijven slapen hebben we de volgende dag afscheid genomen.
dit was zo moeilijk! die deur dicht trekken en je kind daar achter laten.
de maandag voelde mijn vriend zich niet op zijn gemak en wilde nog 1x kijken.
die dinsdag belde de uitvaart dat ze wesley hadden opgehaald uit het ziekenhuis.
we vroegen of het mogelijk was ons mannetje nog 1x te zien en dat kon gelukkig.
mijn vriend is eerst naar binnen gegaan. en later ikzelf.
hij lag er zo mooi bij! nog mooier dan in het ziekenhuis.
ik denk dat dit een bevestiging was dat hij goed was aangekomen en dat hij met zijn eigen knuffel en eigen omslagdoek in zijn kistje lag. we kwamen beide ook opgelucht naar buiten.

de dag van de begravenis herinner ik me niet zo veel meer van.
het enige wat ik zag was het kistje van wesley en de binnenzak van mijn vriend.
dat was echt een zwaar moment.

ik heb vanaf begin af aan ook gezegt; ik neem geen afscheid van wesley, we brengen hem vandaag naar zijn laatste rustplaats.

de trombose was inderdaad door de zwangerschap.
er kon niks mis gaan door de medicatie, want ik was al 25 weken zwanger.
nu achteraf komen ze er toch wel op terug.. dat kan me van binnen zo boos maken.
zeg dan meteen waar het op staat en kom niet achteraf met die verhalen.
maarja, ik kan me er druk om maken, maar ik krijg wesley er niet mee terug.
a.s. woensdag moet ik naar de gyneacoloog en hoop dan dat de meeste uitslagen binnen zijn.
ik hou jullie op de hoogte.

Maria, als ik zo door reken ben je toch rond dezelfde tijd uitgerekend als van Olivia?
vind je dat geen gek idee?

Die kerst daar moeten we maar doorheen.
en dat zal met hele gemengde gevoelens gaan.
dit had onze eerste kerst moeten worden met z'n drietjes.

Devika,
wat heb je een erge vakantie gehad zeg.
dat lijkt me echt zo verschrikkelijk als je dan in het buitenland zit.
ik vind het wel mooi dat hij bij jou in je armen is gestorven.
en hoop dat je zelf ook een " goed" gevoel hebt als je terugkijkt op jullie manier van afscheid nemen.

Ik ben inderdaad nog redelijk sterk.
ik had eigenlijk al een klap verwacht. maar die is nog niet gekomen.
Wij zijn vorige week een week op vakantie geweest.
nu we thuis zijn hoeft er niks meer geregeld te worden, er is niks meer om naar uit te kijken.
ik denk dat het nu wel zal beginnen.
Ik zal toch ook de kinderkamer op moeten ruimen.

Komende week wil ik weer wat uurtjes werken. al is het maar 2 middagen.
ik wil niet tot het einde van mijn zwangerschapsverlof thuis zitten.
het zal een zware confrontatie zijn, maar daarom begin in daar nu al mee zodat ik het rustig aan op kan bouwen.
ik werk tenslotte in de kinderopvang, en houd er rekening mee dat ik het erg zwaar kan krijgen.
en misschien wel terug kan vallen.

[cyn87]

Even een update,

We zijn gisteren naar de gyneacoloog geweest.
alle uitslagen waren binnen maar er kwam niks uit.
Er is niks gevonden en de placenta zag er normaal uit.

We gingen er met gemengde gevoelens naar toe.
en kwamen met een dubbel gevoel naar buiten.

Ergens hoop je dat ze wat vinden. zodat je het ergens op kan steken,.
aan de andere kant, als ze niks vinden blijkt dat er toch niks ernstigs is geweest.

er was geen verklaring voor het verminderde gewicht en vruchtwater.
het vruchtwater kan een paar weken ervoor al af hebben genomen.
maar ook een paar dagen van te voren.

De gyneacoloog was wel enigsinds tevreden met de uitslag.
als ze wat zouden vinden wat dit niet zomaar iets geweest.

de kans bij een mogelijk volgende zwangerschap is klein.
maar is zeker aanwezig. dat hebben we bij wesley wel gezien.

Zelf dacht de gyneacoloog aan een mogelijke stollingsafwijking.
maar dit kan bij mij pas nagekeken worden als ik van de anti stollings tabletten af ben.
Hij zou contact opnemen met de internist om te vragen wanneer ik zou kunnen stoppen.
dit zal waarschijnlijk februari zijn.
en navragen hoe lang we moeten wachten tot ik geprikt kan worden.

In januari moeten we weer terug voor een gesprek.
even een terugblik op de afgelopen periode en kunnen altijd nog komen met vragen als we die nog hebben.

[Klungeltje23]

lieve Cyn,

Het is moeilijk als er niets gevonden word..er geen erfelijke fout bestaat. Je vraagt jezelf af of er werkelijk wel zoveel pech kan bestaan!!Toch blijft het moeilijk, zowel als het erfelijk is als wanneer het niet erfelijk is. Je kunt nu verder alleen maar hopen op een snelle zwangerschap die goed mag verlopen.
Mag je nu wel zwanger gaan worden?Of moet je wachten tot jan/febr?
Of denk je zelf nog even te willen wachten?

xxx

[cyn87]

ja grof gezegd hebben we gewoon dikke pech gehad.
ik mag wel al weer zwanger worden. zodra wij een goed gevoel daarover hebben mag dat wel.
maar we willen wachten tot ik zeker van de bloedverdunners af ben.
van daaruit kijken we pas verder.

[Tam]

tja, het is denk ik altijd moeilijk. bij ons was het erfelijk....wij wisten daar niks van. Allebei drager van een zeldzame ziekte die maar enkele tientallen op de HELE wereld voorkomt, en dan elkaar treffen en dan je eerste kindje net bij die 25%.........dat is ook pech.

Kan me voorstellen dat je met gemengde gevoelens naar buiten gaat cyn. Een eventuele volgende zw zal altijd spannend blijven. Hoe dan ook. Hoop dat je in jan wat wijzer bent na je bloedverdunners. Maar ik ben er ook van overtuigd dat diegene die het donker gekend hebben het licht meer waarderen.............Maar wat er ook gebeurd, je bent en blijft mama...........en dat neemt niemand van je af. Dikke knuffel meid.

[Jootje82]

Owww wat erg om te lezen! 38,5 week zwanger en dan zomaar over! Snap dat je je afvraagt hoe dit kan.. Dit is niet eerlijk!!!! Ontzettend veel sterkte met dit grote verlies! Ben er zelf naar van... Dikke knuf!!!

[greetje83]

Wat een vreselijke gebeurtenis! Ik kan je niets dan liefde en sterkte toewensen...

[nikitaatje]

Met tranen in mijn ogen lees ik je bericht. Ik wens jullie heel veel kracht en liefde toe.

liefs Nik

[cyn87]

bedankt voor alle lieve reacties.

[cyn87]

wat komen er weer een tranen naar boven als ik dit allemaal terug lees.
vandaag is het een half jaar geleden dat Wesley is geboren.
en het gekke is, ik ben rond dezelfde tijd bevallen als dat ik nu dit bericht aan het typen ben.

je had hier naast me moeten liggen, in de box
je was een half jaar oud geweest. verdorie waarom heeft dit allemaal zo moeten lopen.
lieve wesley, ik mis je iedere dag. ik kan het 's avonds niet laten om je foto weer te bekijken.
dat zijn de kleine dingetjes die ik nog van je heb.

de tijd gaat zo snel, maar het voelt allemaal nog als de dag van gisteren.
het aanraken van je zachte neusje en je lange vingertjes.
ik zou er alles voor over hebben om je nog een keer een kusje te mogen geven.

je had al een plekje in ons hart veroverd
de gedachten aan jou had ons al maanden betoverd.
waarom mocht jij niet meer met ons leven
het was zo hard en verdrietig om je af te moeten geven
je zult altijd in onze gedachte zijn
heel mooi, lief en ontzettend klein
slaap zacht lieve wesley

[Klungeltje23]

Lieve Cyn,

Het blijft moeilijk hé meid...Maar dat zal helaas altijd zo blijven! Zelfs wanneer je het geluk weer opnieuw hebt gevonden.
Maar je mag verdriet blijven houden, dat heeft de kleine vent ook gewoon verdient. En zeker op dagen zoals vandaag, dan komt dat weer even in alle hevigheid terug. Toch komen er nog tijden dat het ook beter gaat en zelfs dan zal wesley in je hart bij je zijn en zelfs met je mee genieten.

xxx

[Kersje]

Lieve Cyn,

Het is een half jaar geleden dat je jullie lieve Wesley kreeg en weer af moest staan. Ik krijg tranen in mijn ogen bij het idee dat je hem in je armen hebt en de liefde die je dan voelt voor je kindje. En het grote verdriet, want hij mag niet bij je blijven. De tijd verstrijkt, maar de gevoelens van liefde en verdriet blijven bij je. Wesley hoort voor altijd bij jou. Ik zou ook zo graag willen dat hij naast je in de box zou slapen of trappelen. Alles wat wij hebben is de herinnering aan toen we onze kindjes vast mochten houden en weten dat we ze altijd in ons hart mee zullen dragen.

Knuffel voor jou,
Kersje

[devika]

ooh lieve Cyn,
ik krijg echt tranen als ik je post zo lees.... wat een verdriet....
ik heb er even geen woorden voor. maar weet als geen ander hoe je je voelt...
en ooh wat je zegt...dat je alles over heb voor nog een kusje...
ja...daar zou je je hele wereld voor willen opgeven he...

hele hele hele dikke knuffel voor jou!
liefs,
devika

[Tam]

Ik neem de tijd, de tijd is traag.
Hoef geen antwoord, stel geen vraag.
Er is geen beeld, herinnering,
enkel een pril en nieuw begin.
Ik neem de tijd,
de tijd is vrij.
Ik zie en voel en weet dat jij,
het mooiste en het liefste bent,
ik had je graag, zo graag verwend..
Ik heb je lief, zo lief in mij,
Hoe verder weg, hoe dichterbij.
Ik neem de tijd, de tijd is traag.
hoef geen antwoord, stel geen vraag.
Een einde komt er pas voor jou,
als iedereen je vergeten zou.
Maar lieve schat,
wees maar niet bang,
Je bent bij ons, een leven lang.
Ik neem de tijd, de tijd is vrij,
zolang ik leef,
leef jij in mij …

Lieve Cyn.................zag deze en moest denken aan jou en je mooie mannetje. Het is een schrale troost, maar hij leeft verder in je hart. Helaas weten wij maar al te goed dat we liever anders zouden zien............knuffel

[devika]

wat een prachtige tekst Tam....

[cyn87]

1 jaar...

het klinkt zo ver weg.
maar wat is die tijd snel gegaan.
1 jaar geleden kwamen wij erachter dat jou hartje niet meer klopte.
1 jaar geleden stortte onze wereld in.
ons eerste kindje waar we zo lang op hadden gewacht, leefde niet meer.
als ik er aan terug denk voelt het als de dag van gisteren.
we herinneren elk moment nog als de dag van gisteren.

lieve Wesley dit weekend is jou weekend.
het weekend waarin het een jaar geleden is dat je ons verliet,
en het weekend waarin het een jaar geleden is dat je bent geboren.
een jaar geleden dat we je vast hebben gehouden...
maar als ik mijn ogen sluit voel ik nog hoe zacht jou neusje was.

papa en mama houden van je!
we missen je zo!

[maria11]

[Toothfairy]

Veel sterkte !!!
Zie dat we nu precies evenlang zwanger zijn..krijg er kippenvel van.
Ik hoop dat je snel een gezond kindje in je armen mag hebben!
Liefs

[Klungeltje23]

Lieve Cyn.

Tranen springen in mijn ogen...moeilijk en ook zo herkenbaar.
Sterkte meid...Wij zullen ook aan hem denken.
xxxxxxxxxxx

[cyn87]

bedankt voor de lieve reacties.

op 29 oktober, de dag tussen de dagen van Wesley*, is onze dochter Joëlla geboren.
een bijzonder weekend met veel verdriet, maar ook veel vreugde.

ik weet zeker dat Wesley* trots zal zijn op zijn zusje!

[Toothfairy]

Wat fijn dat jullie meisje geboren is! Ik weet ook zéker dat Wesley* vanaf zijn wolkje waakt over zijn kleine zus!
Gefeliciteerd en geniet van jullie kleintje!