Angst voor het zwanger worden

[Guest]

Hallo, ik ben hier nieuw.
Na heel wat jaren ben ik nu zover dat ik opensta voor de kinderwens. Ik heb een tijd antidepressiva geslikt en ben vanwege de kinderwens gestopt. Wel komen angsten etc. weer beetje terug, zo ook angst/beetje paniek over het zwanger worden, wat je allemaal kunt voelen, wat er mis kan gaan, etc. Natuurlijk wil ik het ook graag, maar ben ook best wat zenuwachtig. Ik ben de dertig al gepasseerd en wachten totdat ik helemaal geen angst meer heb, zover komt het misschien wel nooit en ik moet toch ook maar eens de knoop doorhakken.
Herkennen meer mensen dit?

[Syl]

Hallo Besje,

Welkom!

Je angst op zich herken ik niet. Wel het angsten hebben. Zelf slik ik nu nog AD. Een hele lichte dosis. Ik ben minder gaan slikken omdat ik zwanger ben maar in overleg met de huisarts ben ik niet helemaal gestopt. Dit omdat ik erg ziek wordt als ik mijn tabletje niet op tijd neem.
Nu ben ik gisteren toevallig bij de huisarts geweest om te overleggen wat te doen met de AD. De vk had gekeken wat het protocol was wat betreft thuis bevallen en ik moet als ik met 36 weken niet heb afgebouwd in het ziekenhuis bevallen en dan 48 uur daar blijven met ons kleintje.
in overleg met de huisarts blijf ik mijn medicijnen slikken, omdat het nu goed met me gaat en beval ik in het ziekenhuis.

ík persoonlijk denk dat het wel belangrijk is dat je je zelf goed voelt. Misschien zou je met je huisarts kunnen overleggen om toch een lichte dosis te nemen zodat je angsten wat minder worden.
Maar goed, dat is een keuze die je zelf moet maken.

Groetjes Syl

[Guest]

Verder niemand?

[bianca1]

Hoi Besje,

Ik begijp je angst best wel, maar probeer je erover te zetten. Al het onbekende roept vraagtekens op. Zelf ben ik 35 en eind vorig jaar heb ik de knoop doorgehakt, opeens kreeg ik mijn broedse gevoelens . Ik werk zelf veel met zwangere vrouwen dus ik zie van dichtbij ook de mindere kanten. Maar ik heb er geen angst voor, met een positieve blik ga ik het avontuur tegemoed, en het is goed om te beseffen dat het soms niet alleen maar een roze wolk is, maar laat je er niet van weer houden als je het graag wilt. Achteraf vinden de meeste dames alles de moeite waard. Dus kom op,
liefs en veel succes met zwanger worden

[judy]

hi Besje,

Eigenlijk ben ik best blij dat ik niet de enige ben met dit probleem. Ik heb zitten twijfelen of ik mijn verhaal zou vertellen, maar er is al zo weinig over bekend dat ik het wel belangrijk vind om verhalen uit te wisselen.

Ik ben 34 en ben vanaf april langzaam gestopt met seroxat (ik heb/had straatvrees).
Ben zwanger geworden en een miskraam gehad.
Ik had niet zo'n angst om zwanger te worden, maar wel om mijn angsten weer terug te krijgen en daardoor heel veel stress te krijgen enzo.

Nu heb ik wel weer meer last van mijn angsten. Dus ik zit ook in dubio of ik nu wel of geen medicijnen moet slikken. Liever niet natuurlijk, maar ben nog op onderzoek.
Ik heb een afspraak in maart met de pop-poli op het st lucas andreas ziekenhuis (amsterdam). Daar zijn ze er gespecialiseerd in (ze hebben ook een website: http://www.poppoli.nl).

Je zou ook eens een afspraak kunnen maken bij de verloskundige, misschien kan je wat extra begeleiding krijgen en kunnen ze jouw angst een beetje wegnemen. Je hoeft echt niet per se zwanger te zijn om een afspraak te maken, denk ik.

Ik vond het zwanger zijn leuk, maar wel moeilijk. Maar hoe het verder gelopen zou zijn weet ik dus niet... Ik wil als ik weer zwanger wordt in ieder geval wat extra steun van een psycholoog of zoiets. De ene specialist zegt geen pillen, terwijl de ander het juist aanraadt, heel irritant.
Helaas moeten we het uiteindelijk zelf beslissen.

Als je meer wilt weten, vraag maar. Heb jij ook een fobie (gehad)?
En Syl wat slik jij precies? en waarvoor? (nu ik toch bezig ben :oops: )

groetjes

[Syl]

Hallo judy,

ik slik om de dag 37,5 mg efexor. De reden dat ik toen ben begonnen is dat ik de situatie waar ik toen in zat niet meer kon handelen. Daardoor zag ik het leven niet meer zitten. Kon totaal niet met mijn emoties omgaan. Ze hebben toen een aanpassingstoornis met depressieve klachten geconstateerd en met de ad kon ik er goed mee omgaan. ik slikte toen 75 mg per dag. Toen is er iets gebeurd wat voor mij heel ingrijpend was en heb ik een tijdje 150 mg per dag geslikt. Toen ik verhuisde ging het eigenlijk alleen maar beter en begon ik met afbouwen. Omdat ik toch weer in een nieuwe situatie terecht kwam waar ik me moest aanpassen, plus het feit dat ik fybromyalgie met daarbij horende PDS en CVS heb, heb ik met de huisarts overlegd dat ik die laagste dosis zou nemen.
toen raakte ik zwanger en ben de medicijnen twee keer vergeten. Toen werd ik zo ziek dat ik meteen met de huisarts heb gebeld en heb overlegd dat ik de laagste dosis om de dag ging slikken. Als ik ze nu een keer vergeet merk ik dat ook meteen.
De arts vond het dan ook geen strak plan om te stoppen nu.

De meningen zullen er vast over verdeeld zijn, bij artsen maar ook gewoon bij mensen die horen dat je medicijnen slikt.
Voor zover bekend kan het geen kwaad voor de kleine, ik doe het er goed op, iets wat ook belangrijk is voor mijn kindje...
Volgens alle echo's die ik heb gehad is mijn kindje prima in orde, wat wil ik nog meer?

groetjes syl

Dus eigenlijk slik ik deze medicijnen om verschillende redenen

[Saskia15]

Besje, Syl en Judy,

Heel dapper dat je je verhaal hier deelt en ik denk een goede stap om hier over jullie angsten te praten. Zelf heb ik geen angsten maar mijn vriend waarmee ik samen woon wel. Hij heeft in 2005 en 2006 veel, heel veel angsten gehad over zichzelf. Op dit moment heeft hij zijn angsten overwonnen en gaat het erg goed met hem. Samen zijn we door een hel gegaan. Ik weet hoe moeilijk dat het is. Ik denk dat praten, het delen al een stap in de goede richting is.

Ik wens jullie heel veel sterkte en kracht toe!

Liefs Saskia

[judy]

wow alweer 2 nw berichten,

Syl : heel erg bedankt voor je antwoord, dat je het wilde delen. Ik moest even opzoeken wat fybromyalgie, pds en cvs is , maar nu weet ik het en dat lijkt me dan zowieso al zwaar om te hebben, zeg. Ik snap dat de medicijnen je goed kunnen helpen.
En ik ben blij te horen dat je het zo goed maakt !!!!

Saskia: jij ook bedankt voor je krabbel. Goed van je vriend dat ie eroverheen is gekomen (tips?)
En voor jou zal het ook niet makkelijk zijn (geweest). Heb af en toe ook een beetje medelijden met mijn vriend.

[Guest]

Dankjewel mensen voor jullie reacties!

Ik ben van mijzelf gauw zenuwachtig, soms uren achtereen, dan weer niet, heb ik altijd wel gehad. Het is niet zo dat het mij heel erg belemmert, op sommige momenten wel. En het zwanger worden is dan zoiets nieuws, wat mij bij vlagen ook een beetje paniek geeft, maar het voelt nog niet zo erg dat ik persé weer medicijnen moet hebben. Ook met medicatie was ik soms wel wat zenuwachtig, maar minder.
Ik vraag me alleen af, of het erg is voor het kindje.

En we zijn net met de eerste ronde bezig, is dat niet voor iedereen heel erg spannend? Dat je aan de ene kant hoopt dat het wel lukt, en tegelijkertijd toch ook niet, omdat je vrije leventje voorgoed kan veranderen? Voor dat laatste heb ik volgens mij wel wat angst: niets is meer zoals het was, je kunt niet meer terug, ik heb een hele erge overgeef/misselijkheidangst.... ik heb altijd erg behoefte aan houvast, dit is allemaal zo spannend.... misschien is 'een volgende ronde' al weer wat gewoner.
Hoe was het voor anderen, de allereerste keer 'klussen' zonder voorbehoedsmiddelen?
Het is net alsof het een soort combinatie is van leuk spannend en eng,vervelend spannend. Snappen jullie dat? En soms overheerst er één van deze gevoelens, en nu en dan gecombineerd...
Ik heb jarenlang nooit kinderen gewild. De laatste jaartjes is de kinderwens wat gegroeid en ik sta er nu open voor, maar mijn gevoelens blijven wel gemengd. Maar moet je wachten tot je gevoel er volledig achterstaat? Dan ben ik misschien allang 60 of zo. En ik ben nu al 33 en vind dat ik maar eens naar mijn verstand moet luisteren. Want als ik wacht, is het straks te laat en dan kan het helemaal niet meer (en ook díe gedachte geeft al spanning!)

[Syl]

Hoi Saskia en Judy,

Bedankt voor jullie berichten! Het is inderdaad niet makkelijk, die ziekte maar ik heb geleerd er zo goed mogelijk mee om te gaan.
Wat voor mij heel belangrijk was, was om mezelf voor te houden dat ik sylvia ben die de ziekte fm heeft, en niet andersom. Ik laat me zo min mogelijk belemmeren door hetgeen ik heb. Ik heb jaren niet geweten wat ik had en dat was veel zwaarder omdat ik toen niet wist of het wel of niet over zou gaan.
Het is niet altijd gemakkelijk. vind me zelf te jong voor een ziekte waarvan je dagelijks pijn hebt en moe bent.


Hoi Besje,

Ik heb altijd kinderen gewild. Tot ik een keer in de wachtkamer zat bij de therapeut waar ik toen naar toe ging. Daar hing een flyer over huiselijk geweld. Daar ging ik over nadenken en daarbij kwamen alle doembeelden langs over dat ik geen goede moeder zou zijn enz..
Toen ging er ook heel verstandelijk over nadenken. een kind in deze wereld zetten waar zoveel ellende is...dat is egoistisch...Ben ik wel geduldig genoeg..wat als ik op mijn moeder lijk...een kind moet je kunnen betalen en kan ik dat ooit wel..allemaal dat soort gedachten.
Toen mijn therapeut vroeg of ik kinderen wilde, vertelde ik hem dat dat niet het geval is en waarom niet. Toen zei hij dat hij me wel heel verstandelijk vond. hij zei tegen me: een kind kies je niet met je verstand maar met je hart... DAt is iets wat mij is bijgebleven en toen ik met mijn vriend over kinderen begon te praten, was dat een zin die steeds in mijn hoofd terug kwam...
Mijn vriend wilde heel graag kinderen en heeft me de tijd gegeven. Toen we acht maanden samen waren had ik mijn keuze gemaakt. Met mijn vriend wilde ik heel graag kinderen...ik wil graag moeder worden van zijn kinderen. En dat kwam helemaal vanuit mijn hart...

Nu zijn we twee jaar verder en bijna drie jaar samen. Over drie maanden verwachten wij ons eerste kindje...

Toen we besloten te stoppen met de pil, kwamen er bij mij ook wel gedachten naar boven of ik wel een goede moeder kon zijn, of ik het allemaal wel aankon. Kon ik het geduld wel opbrengen. Gedachten die voor veel vrouwen en ook mannen heel herkenbaar zullen zijn...
Deze gedachten heb ik bespreekbaar gemaakt en mijn vriend heeft me het vertrouwen gegeven. ik hoef het niet alleen te doen, ik sta er niet alleen voor. We zijn samen ouders en we gaan er samen voor...

Wat ik je wil meegeven..hetzelfde als mijn therapeut toen tegen mij zei...wat voel je in je hart?

Je doet het goed!

liefs Syl

[Syl]

PS: ik draaf misschien een beetje door maar dit is wat in mijn gedachte kwam toen ik het berichtje zat te schrijven....

[Guest]

Dankje Syl.

Ik heb ook efexor geslikt 150 en later lang 75 mg. Het is altijd beter om zonder AD zwanger te raken en te bevallen, maar wanneer de klachten te ernstig zijn, is het (volgens mij en diverse artsen) juist beter om wel zorgvuldig te kijken naar het best passende AD en laagste dosis. Ik wist niet dat efexor 37.5 bestond en ook nog eens om de dag slikken, dat dat nog werkt. Ik dacht echt dat 75 de minimaal werkzame dosis was en dan ook elke dag (vanwege korte afbraaktijd).
Toch wil ik nu liever niet weer beginnen, volgens mijn psych is prozac beter als het echt nodig is en volgens de HA is cipramil beter... Onderling heersen er kennelijk ook verschillende ideeen. By the way, ik heb ook jaren therapie gehad maar alles is nu duidelijk en helder voor mijzelf, dus daar kan het ook niet aan liggen dat ik angstig blijf (gegeneraliseerde angst). Restverschijnselen, waar ik maar gewoon mee moet leren leven.

Wat bedoel je met 'je doet het goed?' Vind je niet dat ik teveel met mijn verstand bezig ben en te weinig met mijn hart? Spanning is een signaal in mijn lichaam wat ik over het algemeen serieus kan nemen, echter er zijn grenzen en soms moet ik ook met mijn verstand keuzes maken. Ik houd ook rekening met mijn man, anders zou ik toch erg egoistisch zijn? Bovendien zijn we ook met bepaalde taken op de wereld gezet. En dan nog geloof ik dat het een wonder is als je zwanger wordt. En als het ons gegeven wordt, dan vertrouw ik er ook op dat ik er aan toe ben/dat ik het aan kan.

Bijzonder ook dat ik in mijn werk juist veel ellende tegenkom rondom kinderen. En gek genoeg trekt het idee 'kinderen krijgen' mij eerder. Misschien heb ik ook meer vertrouwen in mijzelf gekregen als (wellicht aanstaande) moeder. En Babyboom gevolgd vanwege een andere reden dan mijn eigen kinderwens, maar het heeft er kennelijk toch aan bijgedragen...

[Syl]

Lieve Besje,

Dankje Syl.

Ik heb ook efexor geslikt 150 en later lang 75 mg. Het is altijd beter om zonder AD zwanger te raken en te bevallen, maar wanneer de klachten te ernstig zijn, is het (volgens mij en diverse artsen) juist beter om wel zorgvuldig te kijken naar het best passende AD en laagste dosis. Ik wist niet dat efexor 37.5 bestond en ook nog eens om de dag slikken, dat dat nog werkt. Ik dacht echt dat 75 de minimaal werkzame dosis was en dan ook elke dag (vanwege korte afbraaktijd).
Toch wil ik nu liever niet weer beginnen, volgens mijn psych is prozac beter als het echt nodig is en volgens de HA is cipramil beter... Onderling heersen er kennelijk ook verschillende ideeen. By the way, ik heb ook jaren therapie gehad maar alles is nu duidelijk en helder voor mijzelf, dus daar kan het ook niet aan liggen dat ik angstig blijf (gegeneraliseerde angst). Restverschijnselen, waar ik maar gewoon mee moet leren leven.

Dat is niet niks, een gegenaliseerde angststoornis! Dat lijkt me niet makkelijk om mee te leren leven..
Heb je toen met je therapeut besproken hoe je tegenover kinderen staat? Wat dat met je doet met betrekking tot die gegeneraliseerde angst?

Mijn huisarts heeft me toentertijd deze gegeven omdat ik ook bang was om aan te komen. Efexor is een van de weinige ad waar je van aankomt. Hij heeft het nagelezen en volgens hem kan die lage dosis geen kwaad voor het kindje..

Wat bedoel je met 'je doet het goed?' Vind je niet dat ik teveel met mijn verstand bezig ben en te weinig met mijn hart? Spanning is een signaal in mijn lichaam wat ik over het algemeen serieus kan nemen, echter er zijn grenzen en soms moet ik ook met mijn verstand keuzes maken. Ik houd ook rekening met mijn man, anders zou ik toch erg egoistisch zijn? Bovendien zijn we ook met bepaalde taken op de wereld gezet. En dan nog geloof ik dat het een wonder is als je zwanger wordt. En als het ons gegeven wordt, dan vertrouw ik er ook op dat ik er aan toe ben/dat ik het aan kan.

Goed in die zin dat je wel weet wat je verantwoordelijkheden zijn. Tenminste, zo lees ik dat. Het is ook heel goed dat je rekening houdt met je man.
Ik persoonlijk denk dat je zelf wel voelt wanneer je er aan toe bent.

Bijzonder ook dat ik in mijn werk juist veel ellende tegenkom rondom kinderen. En gek genoeg trekt het idee 'kinderen krijgen' mij eerder. Misschien heb ik ook meer vertrouwen in mijzelf gekregen als (wellicht aanstaande) moeder. En Babyboom gevolgd vanwege een andere reden dan mijn eigen kinderwens, maar het heeft er kennelijk toch aan bijgedragen...

Ik heb ergens gelezen dat wanneer je in verwachting bent, je moederlijke instinct zich ontwikkelt. Je bereid je ook geestelijk voor op het moederschap. ik merk zelf al veranderingen bij mezelf. Met kleine dingetjes. Waar ik eerder de boel de boel wel kon laten vind ik het nu bijv. belangrijk dat de was gedaan is. En niet dat ik alle was in een weekend doe.
ook ga ik anders, milder met bepaalde zaken om en kan ik zaken uit het verleden beter loslaten. Met voorbereiding op het moederschap wordt je volgens mij ook nog een stukje volwassener.

nu heb ik daar eigenlijk allemaal geen verstand van. Het enige boek dat ik tot nu toe gelezen heb ik zwangerschap voor dummies.
voor de rest lees ik wel eens een tijdschrift.

Bedankt voor je reactie en openheid besje!

Liefs Syl

[Saskia15]

wow alweer 2 nw berichten,

Syl : heel erg bedankt voor je antwoord, dat je het wilde delen. Ik moest even opzoeken wat fybromyalgie, pds en cvs is , maar nu weet ik het en dat lijkt me dan zowieso al zwaar om te hebben, zeg. Ik snap dat de medicijnen je goed kunnen helpen.
En ik ben blij te horen dat je het zo goed maakt !!!!

Saskia: jij ook bedankt voor je krabbel. Goed van je vriend dat ie eroverheen is gekomen (tips?)
En voor jou zal het ook niet makkelijk zijn (geweest). Heb af en toe ook een beetje medelijden met mijn vriend.

Helaas kan ik je geen tips geven, mijn vriend is bij psychologen en een psychiater geweest maar kwam daar niet verder mee, uiteindelijk in het "alternatieve" circuit heeft hij iemand gevonden die hem heel erg geholpen heeft. Geloof in jezelf en luister naar je hart dat wil ik je wel meegeven. En heb geen medelijden met je vriend, het is zeker niet leuk maar jij moet eerst aan jezelf denken. Hij volgt wel...

[judy]

Ja het is een heel gedoe die angsten, he? Ik wou dat er een tovenaar bestond die het weg kon toveren. De pilletjes deden dat wel aardig, maar die probeer ik voor zover lukt te vermijden...
We zien wel. Ik geloof dat psychologen wel goed zijn , maar volgens mij zijn er inderdaad ook wel meer opties. Ik weet alleen nog niet precies welke. Ik heb laatst een cursus mindfullness gedaan. Is best prettig.

ik denk ook dat de vnl angsten de keuze moeilijk maken om een beslissing te nemen of je kinderen wilt of niet. Als je gewoon relaxed bent is het allemaal veel makkelijker. Ik vind kinderen super, maar ben er ook bang voor hoe mijn leven eruit zal zien met kinderen. En heb een hele kast vol doemsenario's. Maar ik denk als je eenmaal kinderen hebt, zou je niet zonder ze willen. Ik denk dat het heel speciaal is. En je bent niet alleen. Je doet het natuurlijk ook samen met je man/vriend.
Ik ben ook zo'n eeuwige twijfelaar/piekeraar... Ik neem er maar genoegen mee dat ik nooit 100% zeker zal zijn. Het verschil tussen hart en hoofd is soms moeilijk te zien.

liefs, Judith

[Saskia15]

Judy ik weet niet of je er voor open staat maar Reiki zou je misschien kunnen helpen. Het heeft te maken met energiebanen in je lichaam. Wie weet heb je er iets aan.

[judy]

Hi Saskia,
Bedankt voor de tip!!! Ben er wel nieuwsgierig naar. Misschien moet ik maar es op onderzoek. Maar ik ga eerst acupunctuur uitproberen. Ik heb het 1x gedaan laatst, dus probeer het nog een paar keer en dan kijken. Ik ga gewoon lekker alles uitproberen, (hihi) :mrgreen:

Hoe gaat het met jou en het zwanger worden? Ik lees niet meer op zwanger worden, meer op zwanger zijn, want die mensen waren er een paar maanden geleden ook allemaal... Wel leuk om een beetje te volgen. Ik hoop dat het snel raak is voor jou!!!!
liefs, Judith

[Guest]

Hallo allen,

Even niets van me laten horen, beetje druk met andere dingen.
De ergste paniekvlagen heb ik nu minder, misschien begin ik aan het idee te wennen dat ik zwanger zou kunnen worden/zijn. Een paar keer wel wat buikpijn gehad, alsof je misselijk wordt of bent geweest en ook helemaal geen eetlust. Vreemde verschijnselen, tot 2 keer toe en meer niet. 1 x beetje verhoging. Daarna weer zonder klachten geweest en goed gegeten. Spannend of dit een evt. zwangerschap zou kunnen zijn! Beetje eng ook wel.
Ben benieuwd of ik begin februari de rode vlag uit kan hangen of niet. Ik merk ook dat ik me beter niet teveel kan bezighouden met zwangerschap anders wordt het een obsessie en dan voel je ook weer zoveel en dat maakt het misschien weer te spannend... als het komt, dan komt het wel, ook als ik er niet de hele dag mee bezig ben.
Ik denk ook wel eens, dat als het lukt om zwanger te worden, het kindje kennelijk sterk genoeg is om mijn paniekerigheid en stress gedurende conceptie en daarna te overleven... dat als het vruchtje niet sterk is, het misschien ook niet zou overleven.

Nog een vraagje, gebruiken jullie glijmiddel tijdens het zwanger proberen te worden en zo ja, welke? Sommigen zweren dat alleen preseed goed is en dat alle andere dingen zaaddodend zijn. Maar is dat zo? Wij gebruiken een 'gewone.' Beniewd naar jullie antwoorden!

[judy]

Hi besje,
Ik weet eigenlijk weinig over glijmiddelen, maar heb weleens zoiets gehoord dat het nadelig kan werken. Maar je kan op deze site bij het zoekvenstertje glijmiddel intypen, en dan heb je al wat artikeltjes erover. Er zal wel wat meer ook op internet staan.
Succes met alles!!!!

[Saskia15]

[quote="judy"]Hi Saskia,
Bedankt voor de tip!!! Ben er wel nieuwsgierig naar. Misschien moet ik maar es op onderzoek. Maar ik ga eerst acupunctuur uitproberen. Ik heb het 1x gedaan laatst, dus probeer het nog een paar keer en dan kijken. Ik ga gewoon lekker alles uitproberen, (hihi) :mrgreen:

Hoe gaat het met jou en het zwanger worden? Ik lees niet meer op zwanger worden, meer op zwanger zijn, want die mensen waren er een paar maanden geleden ook allemaal... Wel leuk om een beetje te volgen. Ik hoop dat het snel raak is voor jou!!!!
liefs, Judith[/quote

Tja wat zal ik daar op zeggen, ik ben bezig met ronde 6 en mag zaterdag testen (mijn banner geeft vrijdag aan maar ik hou het voor de veiligheid even op zaterdag) ik kan er echt weinig op zeggen omdat ik vorige keer zeker was dat ik zwanger was (en dat bleek niet zo te zijn) vandaar dat ik mezelf niet gek ga maken en maar rustig (in zoverre als dat kan rustig) afwachten.

[Guest]

Onze eerste ronde is nu wel voorbij denk ik. Beetje moeilijk te zeggen, omdat ik in dec. met de pil gestopt ben en sinds die tijd 'pas' 2 x ongesteld. Maar het lijkt alsof ik me wel direct van de pil heb hersteld en dat mijn cyclus ongeveer gelijk lijkt te zijn...
Ik heb niet het gevoel dat ik zwanger ben, hoewel ik er rekening mee houd. Ik voel wel de naderende menstruatieklachten, die ik altijd al had vanaf de ovulatie, maar kunnen die klachten toch ook op zwangerschap lijken?
We zien het wel. Over een weekje of zo. 8-)

[desiree86]

Hoi allemaal, misschien zijn jullie al uitgepraat maar ik dacht ik zet nog een berichtje neer. Ik gebruik momenteel 25 mg Zoloft dat is een halve tablet. Vroeger heb ik de volle dosis van 200mg gehad. Ik heb een lichte variant van borderline (vroeger wel erg) en diverse erge angsten, die mijn leven volledig hebben beheersd waardoor ik opgenomen moest worden. Gelukkig is dat alweer 2 jaar terug vandaag dat ik ben ontslagen uit de kliniek en sindsdien heb ik veel minder last van alles.
Maar moet van de huisarts nog steeds Zoloft slikken. Het helpt me niet meer, maar het is gevaarlijk om snel af te bouwen dus ik moet heel langzaam afbouwen telkens met een halve tablet een periode van 3 a 4 maanden. Hij zei als je zwanger wilt worden kan je het beste natuurlijk niets gebruiken, maar als je het nodig hebt dan kun je beter een lichte dosis nemen zodat jij je beter voelt. Het kindje voelt dat! Ik hoor wel eens commentaar er op dat ik medicijnen gebruik en zwanger wil worden, maar ik luister er niet naar want die mensen weten er niets van af.
PS ik heb ook erg last gehad van de emetofobie (angst om te overgeven) maar nu is het niet zo erg meer. Ik kan het nu relativeren en dan zeg ik tegen mezelf, waar gaat dit over het is maar overgeven. Een baby is zoiets moois en dan ga ik me bang maken over overgeven?
Nou Besje spannend wel volgende week

Desiree

[Guest]

Volgens mij ben ik ongesteld geworden. Ik weet het niet zeker, het is zo kort na de vorige keer. Maar misschien komt dat door het ontpillen? Of is het een innestelingsbloeding? Hoe herken je die? Heb je dan ook dezelfde andere klachten? Ik zal hierover eens wat opzoeken.
Ik moet wel zeggen dat ik het een beetje jammer vind dat ik ongesteld bent, of wel ik zou dus blij zijn als ik zwanger zou zijn! Dat is dus goed nieuws.
Nu maar weer afwachten. We hadden al wel een test gekocht, maar die blijft dus maar even liggen... Als ik inderdaad heel korte cycli krijg, dan heb ik wel wat meer kansen.

Had trouwens gisteren iets waar ik erg tegenop zag. Heb toen 10 mg oxazepam gehad (dat mocht, heel incidenteel). Ik moet zeggen dat ik er echt moeite mee had om het in te nemen, stel dat het kwaad kan (kennelijk voel ik mij al erg verantwoordelijk voor een klompje cellen!). Ik vraag me ook wel af, hoe erg moeten angst/spanningsklachten zijn als medicatie (ik bedoel AD) uiteindelijk toch een beter alternatief blijkt te zijn? Of er dus een grens is, als het ware. Of moet je die grens gewoon voor jezelf bepalen.

[judy]

hallo meiden,
Leuk dat je hier ook komt kijken desiree. Wat een dilemma's allemaal he?
Lekker dat het zo goed gaat met je!!!! Enne alleen naar mensen luisteren die er verstand van hebben hoor!

Ik ben ook erg ah worstelen op het moment en heb besloten weer seroxat te gaan gebruiken, ik kom er zo niet echt uit en vind het jammer van de tijd om uit te gaan proberen of ik snel weer ok ben. Ik wil weer gauw terug naar hoe ik me voelde voor de miskraam. Ik kan als ik me weer ok voel weer een beetje afbouwen misschien. Maar dat zien we later wel weer. In maart heb ik een afspraak bij de pop-poli, misschien hebben zij een goed plan. tot die tijd probeer ik nog even niet zwanger te worden.

besje: jammer dat je ongesteld bent geworden/spannend als het niet zo is. hoelang was je cyclus? Een korte cyclus is beter dan zo'n mega lange inderdaad. ik worstel ook met de vraag wanneer zijn angsten nu wel of niet erg genoeg. Ik heb geen flauw idee helaas. :roll:

[Guest]

judy, rot voor je allemaal. maar je arts zal het beste weten wat goed voor je is en voor een evt. vruchtje.
pop-poli is er idd ook, ik wacht daar nu mee. Nu ik even wat drukker ben met andere dingen denk ik niet constant aan zwanger zijn/worden, en het idee begint voor mij wel ietsje te wennen. Ik zoek dit soort dingen liefst zo min mogelijk op. Wel op dit forum blijven natuurlijk, want ik wil alles wel graag delen met jullie. sterkte verder.

de bloeding heb ik nu 1 dag. ik heb even wat gegoogled en als het vd innesteling is, zou het korter duren dan een gewone bloeding. ben dus benieuwd... hoop toch wel stiekum dat de bloeding snel ophoud!!

[Guest]

Ik ben dus niet zwanger, toch maar even getest... Was toch vooral teleurstellend, ofwel, de wens was gelukkig toch erg aanwezig ondanks spanningen voor alles wat erbij komt kijken.... (is het nog een beetje te snappen??)
Een korte cyclus dus na de pilstop: eerst 26 dagen, nu 25 dagen.
Goed, even weer eens lekker heel wat glazen wijn gedronken en nu op naar de tweede ronde....

[Frummel]

Hey Besje,

Rot voor je zeg, dat je toch nog ongesteld bent geworden. Ik herken het wel van de eerste rondes. In augustus heb ik verkeerd gerekend, waardoor een volgens mij onvurchtbare periode, mijn vruchtbare periode zou zijn geweest. Enerzijds de angst: het zou toch niet, dit is niet gepland. Toen mijn NOD naderde wist ik zeker dat niet gepland niet ongewenst betekende. Het was ergens een enorme teleurstelling dat ik na een cyclus van 27 dagen en 4 zwangerschapstest (veeeel te vroeg), gewoon ongesteld werd. Ik begrijp je dubbele gevoel (teleurstelling en opluchting) zeker wel, hoewel de reden natuurlijk heel anders is.

Je moet jezelf de komende dagen maar eens goed verwennen na al die spanning in de afgelopen weken!

Frummel.

[Kiekeboe]

Wat balen voor je Besje, ik wens je veel succes in de volgende ronde!

[judy]

jammer Besje. Misschien de volgende ronde...

[Marlene]

Hoi Besje,

Ik ben zo blij dat ik eindelijk iemand heb gevonden die ook angst heeft voor zwangerschap. Ik denk steeds dat er iets mis is met mij, omdat ik heel erg gek ben op kinderen, maar het heel eng vind om zelf kinderen te krijgen. Ik ben ook gestopt met anti-depressiva omdat ik een kinderwens heb. Maar nu durf ik er niet aan toe te geven. De psychiater zei dat ik anders beter weer kan beginnen met anti-depressiva, omdat ik toch niet zwanger durf te worden. Maar dan ga ik het weer uitstellen en ik ben al in de dertig. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Het liefst zou ik het nog even uitstellen, maar ik wil ook rekening houden met mijn leeftijd en met mijn man. Volgens mij zit er bij mij ook een groot verschil tussen mijn hoofd en mijn hart. In mijn hart wil ik wel zo'n kleintje, maar mijn hoofd kan allemaal bezwaren bedenken en het is heel moeilijk om dat te negeren.

[Guest]

Hoi Marlene!

Ik lijk precies in hetzelfe schuitje te zitten!!!
Ik ben best labiel nu zonder AD, en weet niet of ik wel echt zonder kan. deze gedachte alleen al maakt me soms in paniek, want voor mijn 20ste had ik dit nooit.

Ook ik ben in de dertig.
Nu zijn we met de tweede ronde bezig, en ik moet zeggen dat ik het al minder spannend vind. Misschien omdat het de eerste keer dus niet raak was, en ik nu al eerder denk: het zal nu ook vast wel niet....
En toch merk ik ook dat er wel hoop is, en dat ik het de vorige keer jammer vond dat ik ongesteld werd. Een goed teken dus. Als ik nu af en toe paniekerig wordt etc. dan gaat dat meer om andere dingen dan om een zwangerschap, merk ik.
Mijn leeftijd telt nu wel, en ik wil ook rekening houden met mijn man.

Misschien heb je hier iets aan. In elk geval prettig om te merken dat meer mensen dit gevoel kennen. Het lijkt alsof ik extra gevoelig ben er me er nu al van bewust ben dat je leventje totaal kan veranderen op het moment dat je zwanger wordt/kindje verwacht. En dat gevoel geeft paniek. Iets waar veel mensen misschien makkelijker over denken en ze het pas echt ervaren als het zover is, en ik realiseer me dat nu al.

[Marlene]

Hoi Besje,

Maar het weerhoudt je er niet van om te proberen zwanger te worden. Dus je angst is niet zo erg dat het je blokkeert? Dat is bij mij wel het geval. Als ik me goed voel, denk ik: we gaan ervoor. En als het er op aan komt, denk ik: toch maar niet! Of: nu nog niet! Nog even wachten. Maar ik weet niet waarop ik wacht. De omstandigheden zijn goed, ik ben degene die het tegenhoudt. Ik wil me wat zekerder voelen, maar 'Zekerheid krijg je niet!', zegt iedereen. En: 'Gewoon doen!', 'Niet teveel over nadenken.'. Maar ik vind het nogal wat. Ik ben ook bang wat ik doorgeef aan mijn kindje. Ik wil niet dat mijn kindje zich ook zo ongelukkig gaat voelen.
Maar ik wil het ook niet missen. Ik wil nergens spijt van hebben. Ik ben al genoeg gekwetst en dan zou ik dit ook niet mogen meemaken (van mezelf). Moeilijk hoor.
Ik hoop ook dat een kindje me weer hoop geeft, voor de toekomst en zin in het leven. Maar ik ben heel bang voor wat mijn kindje allemaal kan overkomen. Maar er zijn natuurlijk ook een hoop mooie dingen in het leven (die ik soms even vergeet).
Wat je zegt over bewust zijn, herken ik ook. Dat wij ons nu al bewust zijn van de verandering (en de nadelen) van het hebben van een kindje. Alleen zeggen ze dat ik door een zwarte bril kijk. Volgens mij doe ik dat omdat ik bang ben dat het anders tegenvalt, dat ik een verkeerde beslissing neem. Maar nu mis ik een heleboel. Een heleboel leuke dingen. Omdat ik niet durf.

[Guest]

Marlene,

Het is ook moeilijk, zoals je het beschrijft is de drempel voor jou misschien nog net een stukje hoger dan voor mij. Heb je geen therapeut oid.? Die van mij vroeg vanwege de medicijnen wel een paar keer naar kinderwens, ook toen ik tijdelijk weer medicijnen ging gebruiken. Alsof hij het in die zin wel verantwoord vindt dat ik een zwangerschap/kind aankan. Geeft het idee dat het misschien toch ook wel voor mij bestemd is, terwijl juist hij wist van mijn klachten. Natuurlijk geeft hij niet de doorslag, maar het geeft me wel rust. Ook het stoppen met medicijnen vanwege de kinderwens, daar stond hij achter en hij vond het niet onverantwoord. En mocht het toch nodig zijn, dan zou er een andere AD zijn die misschien ietsje geschikter is. Maar het beste is natuurlijk zonder. En als ik echt een keer heel erg gespannen ben, mag ik wel een tabletje oxazepam nemen, dat stelt me ook weer gerust. Al doe ik dat op dit moment nauwelijks, juist omdat ik er rekening mee houd dat ik misschien wel zwanger ben of zou kunnen zijn... In die zin voel ik me ook wel sterk, dat ik daar niet meteen naar grijp.

Mag ik jou vragen, jullie zijn dus nog niet er mee begonnen maar staan wel op het punt? Wij zijn dus nog maar net bezig en de meeste mensen hier zijn al langer bezig. Ik hoop natuurlijk voor je dat je ook zult doorzetten, maar je voelt het zelf toch het beste.

Ik denk soms ook dat ik het kan doorgeven aan mijn (evt.) kindje. Maar met antidepressiva relaxter een kindje krijgen, wat zelf misschien moeite met ademen krijgt, of misschien wat meer stress tijdens de bevalling maar wel op eigen kracht, dan kies ik nog voor het laatste. Als het echt niet gaat, dan dus wel medicatie. Maar op dit moment wil ik daar nog niet aan denken, ik ben net 2 maanden zonder en de eerste weken stonden in het teken van erge ontwenningsverschijnselen.
Het labiele is erg vervelend, belemmert me op alle punten in mijn leven.

[Marlene]

Hoi Besje,

Ik heb een therapeut. En in overleg ben ik gestopt met AD om zwanger te worden. Maar nu twijfel ik weer heel erg.
Gisteren was ik bij de kinderen van mijn zusje. En ik vond het zo leuk en ik vind ze zo lief. Dat heeft me weer een beetje moed gegeven. En hoop. Dat het mij ook gaat lukken.
Wij zijn nog niet begonnen. Dat ligt aan mij. Ik voel wel dat het dichtbij is. Soms ben ik er zo dichtbij, maar dan durf ik niet door te zetten. Het is aan de ene kant zo simpel, maar ook zo moeilijk, om de controle los te laten en me eraan over te geven. Dat vind ik eng. Ik ben niet zo iemand van 'We zien wel'. Nooit geweest.
Een arts zei een tijd geleden tegen me: 'Als je gevoel 50/50 is, waarom laat je het lot dan niet beslissen?' Maar dat vind ik ook eng. Dan denk ik weer: 'Ik wil het helemaal niet!'. Maar als ik weer bij kinderen ben (geweest), dan kriebelt het weer.

Ik voel me ook heel erg belemmerd door mijn gedachten/angsten. Om te doen wat ik wil. Soms weet ik niet eens meer wat ik wil, door al die gedachten/twijfels. Ik heb een idee (voor iets leuks) en dan ga ik erover nadenken en zie ik allemaal bezwaren en meestal doe ik het dan uiteindelijk niet. Dan laat ik me dus tegenhouden. Maar het zit allemaal in mijn hoofd. Heel vaak vallen dingen achteraf mee. Als ik ze wel heb gedaan. Dat zou me toch de volgende keer moeten helpen. Maar dan gaat het weer precies hetzelfde. Ik wil ervan af, van al dat nadenken, maar dat voelt niet veilig.

[Guest]

Hallo allen,
Tweede ronde is ook voorbij en weer ongesteld, weer jammer. Als ik nu iets hoor over kinderen, word ik zelfs zenuwachtig omdat de tijd begint te dringen! Gek dat ik ook zenuwachtig kan worden bij de gedachte aan een zwangerschap en bevalling dus nooit rust! alles brengt paniek. Gelukkig niet de hele dag door.
En ik heb een hele korte cyclus gekregen na de pilstop, maar dat vind ik niet zo'n punt. Ook niet meer zo hevig in elk geval.

[Marlene]

De therapeut heeft me geadviseerd om weer te beginnen met AD. Omdat ik nu heel besluiteloos ben, en somber. Hij vindt dat ik de knoop moet doorhakken. Dus de keuze is of proberen zwanger te worden of weer AD gaan slikken en zwangerschap uitstellen.
Ik wil geen AD gebruiken, maar nu is het ook niks. Ik vind het moeilijk om te genieten van dingen. Ik heb het gevoel dat ik me steeds laat tegenhouden om dingen te doen. Zoals proberen zwanger te worden. Of het in ieder geval los te laten en 'We zien wel'.
Volgende week heb ik weer een afspraak en wil hij mijn antwoord weten.

[Guest]

Marlene,

Dat is ook heel wat, ben je net gestopt en heb je nu toch advies om weer te beginnen. Daar ben ik ook wel eens een beetje bang voor. Terwijl het stoppen voor je misschien ook al een zware weg is geweest? (Bij mij wel, ivm afbouwverschijnselen). Zelf denk ik ook wel eens dat ik misschien wel weer moet beginnen, maar dan ben ik bang dat ik er mijn leven lang niet meer af kom, wordt dan al de derde of vierde keer dat ik er aan begin.

Maar mijn therapeut zei dat bepaalde AD wel gecombineerd kunnen worden met kinderwens/zwangerschap, ik zou daar dan naar vragen (Prozac of Citalopram). Ook al ben je misschien nog wat besluiteloos, als je eenmaal iets meer rust in je hoofd hebt dan kun je die beslissing misschien ook beter nemen? Natuurlijk is het beter om zonder AD zwanger te worden, maar als je beter in je vel zit mét AD, dan is dat voor het kindje wel gezonder dan zonder AD en met heel veel klachten.
Het is een moeilijke keuze voor je, misschien is deze middenweg iets voor je? Dan hoef je nog niet meteen te zeggen dat je geen zwangerschap meer 'verkiest'. Je kunt het bespreken met je psych. Jíj bent de (evt.) moeder en moet de beslissing nemen voor een evt. zwangerschap, de psych. niet (tenzij hij hele goede argumenten heeft, ik ken je niet dus weet ook niet hoe moeilijk het allemaal voor je is, misschien hoe moeilijk het leven wel voor je is).
Maar nu de leeftijd begint te tellen, kies ik er nu niet voor om te zeggen, ik ga weer een tijdje efexor gebruiken, want als ik na een paar jaar weer stop, ben ik weer dichter bij de 40 en wie zegt dat ik er dan wel klaar voor ben? Dus ik kies er voor om het nog wel zonder AD te proberen, maar als de spanningen etc. echt niet te doen zijn, toch voor een relatief veilig AD.

Ik wens je heel veel sterkte!

[Guest]

Marlene, ben je hier nog? Ik ben benieuwd of je een keuze gemaakt hebt...

Zelf heb ik net voor het eerst een positieve test gedaan, tenminste, we zien een heel lichtroze lijn!!!
Dit was onze derde ronde.
Erg spannend, maar de blijdschap overheerst gelukkig wel. Nog steeds zonder medicijnen.
Iedereen veel succes!!

[Lenteding]

Gefeliciteerd Besje!!

[Syl]

Hoi Besje,

Gefeliciteerd meid!

Wat ik me afvraag...Wat vind je zo erg aan het slikken van AD? Als je je er toch beter van voelt? niet dat ik je veroordeel ofzo, maar ik heb de laatste berichten van jou en Marlene gelezen en het lijkt wel een taboe voor jullie om het te gebruiken...
als het de kwaliteit van je leven verbetert, waarom niet?

Ik gebruik nog steeds een hele lichte dosis, en ik voel me daar gewoon beter bij, ook beter voor de baby dan.
En ik ben zwanger geraakt met het gebruik van. En toen gebruikte ik het dubbele van nu.

Liefs Syl

[Guest]

Hoi Syl,
Ik weet het ook niet zo goed. Wanneer voel je je echt te slecht dat het niet goed zou zijn voor de baby, ik weet het niet. Ga er nog wel over in gesprek denk ik, in elk geval met huisarts volg.wk. en misschien nog met therapeut.
HEb er best een beetje spanning en paniek voor over als het uiteindelijk gezonder is, maar ja moet ook niet de spuitgaten uitlopen he...

[Syl]

Hoi Besje,

Het is wel zo dat het kindje afhankelijk wordt van de med. Maar stress, spanning en paniek is ook heel slecht voor het kleintje. erg verstandig dat je dit met je huisarts gaat bespreken! Die van mij was er voor om te blijven doorgaan omdat het anders ook niet goed was. Ik doe het er goed op wat uiteindelijk beter was/ is voor de beeb.
Vind het wel erg dat de kleine er straks last van kan krijgen, maar daarom blijven we ook even in het ziekenhuis, zodat de kleine goed geobserveerd kan worden...

sterkte meis!

Liefs Syl

[Guest]

Hoi syl,

Maar iedereen komt dan te weten dat je medicijnen slikt, daar zit ik niet echt op te wachten (omdat je om die reden dus in ziekenhuis moet bevallen). Hoewel jij ook andere lichamleijke aandoeningen hebt, las ik, dus dan is het misschien wel logischer om in zkhuis te bevallen?

Ik vond dit net nog op internet: http://www.gezondheid.nl/nieuwsartikel. ... kelID=1031 dus angst en stress kan ook jusit goed zijn.

Ik zal nog wel overleggen met arts, maar het is ook nog zo pril, even wennen eerst aan het idee. Volgende week (uiterlijk) hoop ik meer te weten...

[Syl]

Hoi besje,

Die heb ik inderdaad. Deze zijn geen indicatie voor in het ziekenhuis te bevallen. En wat betreft de medicatie. als iemand mij vraagt waarom ik in het ziekenhuis beval dan vertel ik gewoon waarom. En als ze dan vragen waarom ik deze medicatie heb zeg ik gewoon waarom ik deze medicijnen slik. En dat is omdat ik een hele zware periode heb gehad en het afbouwen niet gelukt is...

Waarom je schamen voor iets wat je helpt je beter te voelen? Is zo jammer dat er een groot taboe op ligt dat je het niet altijd alleen kan...

Klinkt misschien heel stom maar ik heb tijdens het verwerken van mijn verleden geleerd dat ik me niet hoef te schamen voor het geen mij is overkomen... Niet dat ik het van de daken schreeuw maar ik praat er wel een stuk makkelijker over. Meestal vinden andere mensen het schokkender dan ik. Ook dat ik er niet echt moeilijk over doe..

Liefs Syl

[Guest]

Hoi syl,
je hebt helemaal gelijk. De laatste jaren gaat het eigenlijk best heel goed met mij, ik heb niet zoveel zin om het aan de grote klok te hangen, maar ja het moet toch eigenlijk wel kunnen he... Ik hoef er idd ook niet zwaar over te doen (die periode is immers voorbij).
Het gaat nu eigenlijk wel redelijk. Sommigen zijn direct al heel misselijk en daar heb ik nu nog geen last van, daar voel ik me ook wel lekker bij (angst voor overgeven...).

[Syl]

Hoi Besje,

Als het voor jou nog zwaar is, om erover te praten, dan moet je er zeker niet luchtig over doen. Het gaat erom wat JIJ voelt, niet om wat anderen voelen!
dat die periode voorbij is betekent niet dat je er geen last meer van kan hebben...

Voor mij is het niet zwaar meer, het belemmert mijn dagelijks leven niet meer. Ik weet dat het een deel van mijn verleden is en dat ik er met perioden nog wel eens last van kan hebben.

Wat ik wil zeggen, doe wat voor jou goed voelt. Als jij er niet met mensen over wil praten, niet doen.

Wat je zou kunnen doen is bij de kruidvat zwangerschapsgranules halen van puur mama. Dat is een lijn van vsm. Als je dan wel misselijk zou zijn, worden, dan kun je deze nemen. Mij hebben ze toen heel goed geholpen! Ik heb in mijn hele zwangerschap nog niet een keer hoeven overgeven

Bespreek je je gevoelens wel met je vk?

Liefs Syl

[Marlene]

Hoi Besje,

Gefeliciteerd met je zwangerschap!

Ik heb gebeld met een verloskundige, voor begeleiding bij mijn angsten/twijfels. Maar zij raadde me aan om nog te wachten met zwanger worden. Eerst zorgen dat ik beter in mijn vel zit. Ze zei wel dat de twijfels blijven, ook tijdens de zwangerschap. En dat ik gelijk heb, het is ook eng. Tenminste, ik ben dus bang voor de veranderingen in mijn lijf, in mijn relatie, in mijn leven. Zij raadde mij aan om met mijn huisarts te praten, maar ik heb natuurlijk al begeleiding, van een psycholoog en een psychiater. Ik wil nog wachten met het weer gaan gebruiken van AD.

Ik ben erg perfectionistisch, ik wil op alle gebieden een 10 halen. Maar dat kost veel energie en het wordt nooit perfect. Het zou fijn zijn als ik een 8 mag halen van mezelf. Ik moet accepteren dat ik blijf piekeren over dingen, dat hoort bij me. En dat activiteiten mij veel spanning geven/energie kosten. Ik bedenk van tevoren wat er allemaal mis kan gaan en dan durf ik niet meer. En alles wat ik doe, wil ik het liefst 100 procent goed doen. Heel vermoeiend.

[Guest]

Hoi Syl,
Ik heb de HA al een keer geconsulteerd i.v.m. de kinderwens (gewoon om me te laten informeren) en toen zei hij al dat er wel medicijnen zijn voor als ik erg misselijk zou zijn, als ik daar angst voor heb. Die gedachte stelt me al wel gerust.
Wat mijn verleden betreft, misschien is er miscommunicatie en heb ik het wat te snel getypt. Nee, echt een heel zwaar verleden heb ik (gelukkig) niet maar mijzelf als persoontje is iemand die wel heftig heeft gereageerd op een aantal zaken waar anderen misschien makkeljker mee om kunnen gaan in het leven. Ik heb alles aardig op een rij, maar iedereen vertellen dat ik medicijnen slik (als het weer zover zou zijn), doe ik ook niet zo snel. Van een aantal mensen weet je dat ze het toch niet zullen snappen of het maar onzin vinden (snap je?). NAtuurlijk vindt niet iedereen dat in mijn omgeving maar ik vind het nog steeds moeilijk als mensen me kwetsen en wil me niet bij iedereen zo openstellen maar wel bij mensen die ik zelf goed vertrouw (en dat zijn er gelukkig veel).
En op jouw vraag, ja ik zou mijn gevoelens idd met de VK bespreken, als ik daar kom. Zo logisch vind ik dat wel, anders heb je toch jezelf ermee he.
Gelukkig ben ik nu redelijk rustig onder alles maar voel me nu grieperig. Heeft er denk ik niks mee te maken, maar daarbij wel beetje naar gevoel in de buik. Toch geen nieuwe paniek gelukkig, meer een beetje mailaise/relaxed gevoel .Ga zo lekker ff. dutten. Hoop wel dat ik vannacht eens wat beter slaap. Misschien een halfje oxazepam nemen, ik begreep dat dat af en toe niet erg is tijdens de zwangerschap (in vergelijking met AD dus!!).
Hoe voel jij je trouwens, jij bent toch al veel verder? (ik kan even je banner niet zien nu of hoever je in zwangerschap bent). HEb jij nog veel last van spanningen/paniek gehad tot nu toe (ondanks je medicijnen)?

PS nu ik dit doorlees, typ ik heel vaak het woordje 'gelukkig' Fijn om dat van mezelf te kunnen teruglezen, en dat zonder AD

[Guest]

Hoi Marlene,

Je hebt dus besloten om nog te wachten, is wel verstandig denk ik in jouw geval. Hoewel ik het gevoel heb dat ik je zo goed begrijp! Gelukkig heb ik wel vertrouwen dat mijn leven geleid wordt en dat er Iemand is die voor mij zorgt. Klinkt misschien wat vroom, maar ik heb wel veel aan mijn (chr.) geloof. In theorie weet ik dat er van alles kan gebeuren, ook nu ik dus echt zwanger ben, maar het geloven dat mijn leven geleid wordt, maakt dat ik wel rustiger ben.
Ik wil je dit niet opdringen, maar wel vertellen dat dit voor mij ook belangrijk is in mijn leven.
Ik merk ook dat de paniek niet groter is geworden, nu ik zwanger ben, ook al weet ik het nog maar een paar dagen.
Jouw VK heeft gelijk als ze zegt dat het inderdaad ook eng is. Maar misschien zijn jij en ik daar meer op voorbereid dan de gemiddelde vrouw. Want zo eng als ik het nu vond, vond ik het ook vóórdat ik zwanger werd.
Jij bent bovendien nog onder begeleiding van een psycholoog én en psychiater, en bij mij is dit traject afgesloten (hoewel ik voor medic. tot december wel bij psych. liep maar niet voor therapie meer). Ik hoop voor je dat toch even je rust kun vinden en misschien heb je ook gewoon meer tijd nodig om aan het idee zwangerschap te wennen?
Bij ons was het zo dat we 'besloten' er vanaf januari voor te gaan, maar allereerst dat we zouden kijken hoe het zou lopen. Maar we merkten allebei dat we er toch al meteen bijna obsessief mee aan de gang gingen, dus echt actief bezig in plaats van het maar zien. Toch al een verleggen van grenzen. Ik dacht namelijk: stel dat het niet snel lukt, dan zijn we misschien jaren bezig. Dus toen maar meteen goed aan de slag.En tegelijkertijd vond ik dat ook erg eng, vooral de eerste keren! Maar ik heb mezelf dus wel een schopje onder de kont gegeven.
Ik ben benieuwd hoe het allemaal verder gaat, maar dat het nu al een paar dagen best goed gaat, en eigenlijk een paar weken want ik ben dus al een paar weken zwanger, geeft mij ook vertrouwen dat het een langere tijd dus goed kan gaan zonder al te veel klachten.
Marlene, succes hoor met alles en sterkte!

[Marlene]

Hallo allemaal.
Hoe gaat het met jullie?
Ik heb mooie babyfoto's gezien in de onderschriften.
Ik ben nog steeds veel bezig met nadenken over zwanger worden. Eigenlijk is het elke maand: zullen we of nog niet. Ik weet niet zo goed wat nou de doorslag zou moeten geven. Mijn leeftijd, die van mijn man of andere dingen. Een zwangerschap lijkt zo dichtbij, maar ook zo ver weg. Ik heb met alle beslissingen veel moeite. En met de beslissing 'proberen zwanger te worden of niet' heb ik de meeste moeite.
Wat dat betreft is er niet veel nieuws.
Besje, hoe gaat het met jou? Hoe voelt het nu om zwanger te zijn? Nog bedankt voor alle steun.

Groetjes, Marlene

[Guest]

Hoi Marlene,

Fijn dat je er weer even bent!
Ik kan je zeggen dat het naar omstandigheden goed met me gaat!! Sinds ik zwanger ben, ben ik niet erger paniekerig/angstig dan daarvoor, het is alsof ik ook vooral bang was voor wat er nog niet was (en nu wel), maar ja dat is ook kenmerkend voor een angststoornis he
Tuurlijk ben ik wel een beetje bang, als ik tever nadenk, over complicaties, bevalling, allerlei dingen die je kunt krijgen (mijn bloeddruk is bijv. normaal toch al aan de hoge kant...), maar ik kan niet zeggen dat dit mij heel erg in de weg staat.
Wel merk ik dat ik mijn werk als zwaar ervaar, ik heb er eigenlijk niet zoveel zin meer in, zou me het liefst willen richten op thuis, niet meer werken straks, etc. maar ja voordat we hiermee begonnen hebben we wel afgesproken dat we allebei (wat) blijven werken. Maar wat dat betreft heb ik wel een dip.

Nog steeds denk ik wel eens, zal ik weer aan de pillen, maar nu wacht ik liever echt tot alles achter de rug is en dan kan ik nog zien of ik dat wil (want dan ben ik een jaar zonder medicijnen). Als er van buitenaf niet teveel op me afkomt (ook kleine dingen die ik zelf heel groot maak..), kan ik alles redelijk rustig overzien.

Het zwanger-zijn voelt aan de ene kant als heel bijzonder, aan de andere kant voel ik me ook wel normaal ondanks af en toe wat lichamelijke verschijnselen, maar ik moet zeggen dat menstruatiekrampen ook wel heel erg vervelend waren (nog veel pijnlijker dan dat ik tot nu toe in de zwangerschap heb gehad). Ik besef ook dat mijn lichaam ook is geschapen voor een zwangerschap: alles is zo gemaakt, dat dit kan gebeuren! Het is gewoon normaal, snap je?? (maar ja, ik heb het ook altijd iets heel vreemds gevonden hoor, of iets heel engs.) Ik merk ook dat ik er steeds meer naar toe leef dat ik mijn buikje ga krijgen, straks de baby tegen me aan mag houden.

In week 8 heb ik nog een bloeding gehad en even naar de VK geweest. Het hartje klopte toen gelukkig en wat was ik blij!! Ook hoop ik zo ontzettend dat het allemaal goed blijft gaan, ik weet nu al dat ik het toch heel erg zal vinden als het niet goed gaat. Dat klinkt misschien logisch, maar voor mij bevestigt dit dat ik er erg blij mee ben. En dat wist ik niet voordat ik zwanger zou worden!

De misselijkheid is wel vervelend af en toe, vooral als ik niet aan bepaalde dingen wil denken (eten) en dat dus toch doe (obsessief he), ik heb angst voor misselijkheid en overgeven. Heb daar medicijnen voor (veilige) en die helpen redelijk, maar heb ze nu al meer als een week niet ingenomen!!

Als met al gaat het dus goed, en daar ben ik dankbaar voor!! Wel moet ik leren dat ik niet alles onder controle kan houden, zoals ik graag doe.

Pff, een heel verhaal weer. Hopelijk bemoedigt dit je een beetje, het is aan de andere kant 'slechts' mijn verhaal.
O ja en ik ben nu 33 jaar en ik heb de leeftijd best wel als doorslaggevend laten zijn. Maar ook kwam dit op een moment dat ik weer wat rust kreeg in mijn leven (alleen parttime werk, net klaar met studie), anders zou er toch wel teveel op mijn bordje komen, daar moet je ook op letten.

Hee, ik wens je alleen veel sterkte, succes!!
En dan nog, je kunt jezelf niet zwanger maken, het is ook altijd nog maar de vraag of het je gegeven wordt, of het wel lukt. Bij ons was dat vrij vlot, maar ik heb ook wel gedacht dat als het misschien niet zou lukken, het misschien niet voor ons weggelegd is en ook dit een antwoord kan zijn op het wel/niet zwanger worden...
Maar dat is ook net hoe je daar persoonlijk tegenaankijkt.

Groetjes 8-)

[Marlene]

Hoi Besje,
Heel erg bedankt voor je bericht. Ik heb er veel aan.
Ik heb het gevoel dat ik bijna zover ben om te proberen zwanger te worden.
Ik hoop dat ik dat gevoel kan vasthouden.
Hoe gaat het nu met jou?
Liefs van Marlene