22-09-2010 10:23
Hey meiden. Ik wil graag even mijn verhaal opschrijven. Ten eerste voor mijzelf maar ook een beetje om te kijken of er meiden zijn die ongeveer hetzelfde hebben meegemaakt.
Op 5 mei 2010 testte ik positief voor ons tweede kindje. Ik wist al zeker dat ik zwanger zou zijn, want ik had alle kwalen. En niet zo'n beetje ook!
De eerste weken ging prima. Alleen ik was enorm misselijk. Zo erg dat ik tijdens het avondeten geen hap meer door mijn keel kreeg.
Gelukkig rond de 10de week was de misselijkheid over en kon ik gaan genieten.
Op 29 juni mochten we eindelijk voor de termijn-echo. Alleen die ochtend stond ik op met wat buikkrampen en na een toilet bezoekje had ik met afvegen wat bruin bloed verlies. Ik wist dat dit kon betekenen dat het fout zat, maar dat dat niet zo hoefde te zijn. Maar ik zat zwaar in de zenuwen die dag.
Om half 2 was het zover. Liggen in de stoel met mijn blote buik, echo-apparaat aan en binnen 2 seconden zagen we een boontje. Toen wist ik al dat het fout was. Bij mijn dochter hadden we met 10,3 weken de echo en toen was het vruchtje groter dan nu en we zouden toch ruim 11 weken moeten zijn...
De echoscopiste zij al dat ze enorme twijfels had of het goed zou zitten. Maar uitspraak mocht ze nog niet doen. Even naar het toilet en dan nog even een inwendige echo. Helaas geen kloppend hartje en een vruchtje van ongeveer 8 weken.
Op dat moment stortte mijn wereld wel even in... Waarom ik? Waarom wij? Hoe kon dit gebeuren? Heb ik iets fout gedaan?
Allemaal vragen die door mijn hoofd spookten.
Op de dag van de echo begon de eigenlijk miskraam al. Mijn verloskundige belde nog om te vragen of ik af wilde wachten of dat ik gecurreteerd wilde worden. Maar omdat mijn lichaam al begonnen was met afstoten, wilde ik toch even afwachten.
3 dagen na de echo begon ik weeën te krijgen. Ik herkende ze van de bevalling van onze dochter. Alleen minder sterk. Na anderhalf uur weeën moest ik heel nodig naar de wc en die haalde ik op het nippertje.
Wat er op dat moment allemaal uit mijn lichaam kwam zetten weet ik niet, maar ik voelde mijzelf enorm slap worden. Ik heb een half uur op de wc gezeten. Steeds kwam er een lichte wee en een golfje bloed naar buiten.
Na een half uur ben ik rustig richting de douche gegaan en heb ik daar nog een half uur onder gestaan/gezeten.
Mijn vriend had inmiddels onze dochter naar mijn schoonmoeder gebracht en hield mij goed in de gaten.
De dagen erna waren vol emotie. Enorm veel tranen gehuild en heel veel gesproken met familie en buren.
Na een week was ik al redelijk "over mijn miskraam heen". Het blijft natuurlijk moeilijk en op sommige momenten confronterend, maar het had een plaatsje gekregen.
Alleen het vloeien hield niet op. Iedere keer 3 á 4 dagen bloedverlies en wat weefsel (voornamelijk bij toilet bezoek). Na 3 weken vloeien leek het over te zijn. 1 dag geen bloed verlies, de dag erna enkel wat bij het afvegen, maar de dag erna was het weer alsof het niet weg was geweest. Na 5 weken vloeien heb ik contact opgenomen met mijn vk en zij adviseerde mij even een afspraak te maken met de huisarts.
De huisarts stuurde mij voor de zekerheid door naar de gyneacoloog in het zkh om te kijken of mijn baarmoeder wel goed schoon was.
9 augustus mocht ik naar de gyn. Het bloedverlies was er nog, maar het bloed werd helderder en zonder weefsel. Dat vond ik wel een opluchting.
In het zkh een inwendige echo gehad en alles was gelukkig schoon en mijn baarmoeder was mooi gesloten. Ook met de eierstokken was niets aan de hand. Ik moest nog even een zwangerschapstest doen om te kijken of ik niet inmiddels weer zwanger was geraakt en daarna mocht ik naar huis.
Ik moest er van uit gaan dat mijn menstruatie door was en dat moest dus met ongeveer een week weer over zijn.
Dit was gelukkig het geval. Na 7 weken te hebben gevloeid kon ik eindelijk weer zonder maandverband rond hobbelen :-D
Een hele heftige tijd die mij zeker een andere kijk op de wereld heeft gekeken.
Op 5 mei 2010 testte ik positief voor ons tweede kindje. Ik wist al zeker dat ik zwanger zou zijn, want ik had alle kwalen. En niet zo'n beetje ook!
De eerste weken ging prima. Alleen ik was enorm misselijk. Zo erg dat ik tijdens het avondeten geen hap meer door mijn keel kreeg.
Gelukkig rond de 10de week was de misselijkheid over en kon ik gaan genieten.
Op 29 juni mochten we eindelijk voor de termijn-echo. Alleen die ochtend stond ik op met wat buikkrampen en na een toilet bezoekje had ik met afvegen wat bruin bloed verlies. Ik wist dat dit kon betekenen dat het fout zat, maar dat dat niet zo hoefde te zijn. Maar ik zat zwaar in de zenuwen die dag.
Om half 2 was het zover. Liggen in de stoel met mijn blote buik, echo-apparaat aan en binnen 2 seconden zagen we een boontje. Toen wist ik al dat het fout was. Bij mijn dochter hadden we met 10,3 weken de echo en toen was het vruchtje groter dan nu en we zouden toch ruim 11 weken moeten zijn...
De echoscopiste zij al dat ze enorme twijfels had of het goed zou zitten. Maar uitspraak mocht ze nog niet doen. Even naar het toilet en dan nog even een inwendige echo. Helaas geen kloppend hartje en een vruchtje van ongeveer 8 weken.
Op dat moment stortte mijn wereld wel even in... Waarom ik? Waarom wij? Hoe kon dit gebeuren? Heb ik iets fout gedaan?
Allemaal vragen die door mijn hoofd spookten.
Op de dag van de echo begon de eigenlijk miskraam al. Mijn verloskundige belde nog om te vragen of ik af wilde wachten of dat ik gecurreteerd wilde worden. Maar omdat mijn lichaam al begonnen was met afstoten, wilde ik toch even afwachten.
3 dagen na de echo begon ik weeën te krijgen. Ik herkende ze van de bevalling van onze dochter. Alleen minder sterk. Na anderhalf uur weeën moest ik heel nodig naar de wc en die haalde ik op het nippertje.
Wat er op dat moment allemaal uit mijn lichaam kwam zetten weet ik niet, maar ik voelde mijzelf enorm slap worden. Ik heb een half uur op de wc gezeten. Steeds kwam er een lichte wee en een golfje bloed naar buiten.
Na een half uur ben ik rustig richting de douche gegaan en heb ik daar nog een half uur onder gestaan/gezeten.
Mijn vriend had inmiddels onze dochter naar mijn schoonmoeder gebracht en hield mij goed in de gaten.
De dagen erna waren vol emotie. Enorm veel tranen gehuild en heel veel gesproken met familie en buren.
Na een week was ik al redelijk "over mijn miskraam heen". Het blijft natuurlijk moeilijk en op sommige momenten confronterend, maar het had een plaatsje gekregen.
Alleen het vloeien hield niet op. Iedere keer 3 á 4 dagen bloedverlies en wat weefsel (voornamelijk bij toilet bezoek). Na 3 weken vloeien leek het over te zijn. 1 dag geen bloed verlies, de dag erna enkel wat bij het afvegen, maar de dag erna was het weer alsof het niet weg was geweest. Na 5 weken vloeien heb ik contact opgenomen met mijn vk en zij adviseerde mij even een afspraak te maken met de huisarts.
De huisarts stuurde mij voor de zekerheid door naar de gyneacoloog in het zkh om te kijken of mijn baarmoeder wel goed schoon was.
9 augustus mocht ik naar de gyn. Het bloedverlies was er nog, maar het bloed werd helderder en zonder weefsel. Dat vond ik wel een opluchting.
In het zkh een inwendige echo gehad en alles was gelukkig schoon en mijn baarmoeder was mooi gesloten. Ook met de eierstokken was niets aan de hand. Ik moest nog even een zwangerschapstest doen om te kijken of ik niet inmiddels weer zwanger was geraakt en daarna mocht ik naar huis.
Ik moest er van uit gaan dat mijn menstruatie door was en dat moest dus met ongeveer een week weer over zijn.
Dit was gelukkig het geval. Na 7 weken te hebben gevloeid kon ik eindelijk weer zonder maandverband rond hobbelen :-D
Een hele heftige tijd die mij zeker een andere kijk op de wereld heeft gekeken.
sterkte meis. het kan soms zo raar lopen. ik werd eerst ronde 3 zwanger...toen MA..daarna ronde 9 ( opnieuw tellen) en weer MA...nu hopen dat het niet weer 9 rondes duurt...voor jou hoop ik dus ook echt dat snel gaat meis..maar helaas is neit te voorspellen.