10-08-2010 15:14
Hallo allemaal,
Ik ben Gabriella, woonachtig in Den Haag, 23 jaar, baby/kinder en zwangerschaps fotografe en inmiddels zelf 29 weken zwanger.
Na lang meelezen met dit forum heb ik mezelf aangemeld om wat interactiever mee te doen. Voornamelijk omdat het einde dichterbij komt en ik toch graag wat ervaringen wil delen, net als anderen helpen waar mogelijk. Lekker zoet, maar goed ik geef de schuld aan m'n hormonen :wink:
Uitgerekend op 22 oktober en sinds een paar weken getrouwd met m'n knappe vent.
We weten nog niet wat ons frummeltje worden gaat en laten ons lekker verrassen.
Mijn zwangerschap tot nu toe in het kort:
Het eerste trimester, erg blij dat we een kindje verwachten!
Toch maakt aanhoudende misselijkheid, afvallen (5 kg totaal) en zelfs vocht niet kunnen binnenhouden dat het minder leuk en roze wolk is dan we verwacht hadden. Gelukkig kreeg ik uiteindelijk medicijnen en werd de misselijkheid minder.
Het tweede trimester, heerlijk we gaan gewoon door!
Ook hier weer problemen helaas. Door een lage bloeddruk (100 om 45) en regelmatig flauwvallen, vragen we om hulp bij de verloskundige. Hier begint een kastje->muur spel en tot 2 weken geleden is er niet geluisterd of gekeken.
Inmiddels hebben we een gesprek gehad met de teamleidster van de verloskundigen waar we zitten, en zij heeft toegegeven dat er fouten zijn gemaakt. Wij hebben aangegeven dat er een vertrouwensbreuk is en mogen met haar toestemming en begrip verder bij de Gyn. Hier krijgen we direct te horen dat we iedere 2 weken voor controle mogen (ipv iedere 6 a 8 zoals eerst) en krijgen we zelfs een extra echo om de kleine frummel nog eens na te kijken.
Dat laatste ben ik erg blij mee, gezien er zowel bij mijn man in de famillie als in mijn eigen famillie hartproblemen zitten. In mijn familie heerst zelfs een "vloek" (zo hebben we het inmiddels gedoopt, na jaren). Terug kijkend tot oma's van oma's toe, zijn alle eerste zwangerschappen in drama geeindigd. Wij gaan het anders doen!
Ze zijn nu zoveel verder met de medische wetenschap dat we er vanuit gaan dat deze zwangerschap helemaal goed afloopt.
Even mijn verhaal, in het zo kort mogelijk. Sorry als het saai was, of overbodig, maar het voelt best goed dit een keer van me af te schrijven.
Vragen staat trouwens vrij!
Ik ben Gabriella, woonachtig in Den Haag, 23 jaar, baby/kinder en zwangerschaps fotografe en inmiddels zelf 29 weken zwanger.
Na lang meelezen met dit forum heb ik mezelf aangemeld om wat interactiever mee te doen. Voornamelijk omdat het einde dichterbij komt en ik toch graag wat ervaringen wil delen, net als anderen helpen waar mogelijk. Lekker zoet, maar goed ik geef de schuld aan m'n hormonen :wink:
Uitgerekend op 22 oktober en sinds een paar weken getrouwd met m'n knappe vent.
We weten nog niet wat ons frummeltje worden gaat en laten ons lekker verrassen.
Mijn zwangerschap tot nu toe in het kort:
Het eerste trimester, erg blij dat we een kindje verwachten!
Toch maakt aanhoudende misselijkheid, afvallen (5 kg totaal) en zelfs vocht niet kunnen binnenhouden dat het minder leuk en roze wolk is dan we verwacht hadden. Gelukkig kreeg ik uiteindelijk medicijnen en werd de misselijkheid minder.
Het tweede trimester, heerlijk we gaan gewoon door!
Ook hier weer problemen helaas. Door een lage bloeddruk (100 om 45) en regelmatig flauwvallen, vragen we om hulp bij de verloskundige. Hier begint een kastje->muur spel en tot 2 weken geleden is er niet geluisterd of gekeken.
Inmiddels hebben we een gesprek gehad met de teamleidster van de verloskundigen waar we zitten, en zij heeft toegegeven dat er fouten zijn gemaakt. Wij hebben aangegeven dat er een vertrouwensbreuk is en mogen met haar toestemming en begrip verder bij de Gyn. Hier krijgen we direct te horen dat we iedere 2 weken voor controle mogen (ipv iedere 6 a 8 zoals eerst) en krijgen we zelfs een extra echo om de kleine frummel nog eens na te kijken.
Dat laatste ben ik erg blij mee, gezien er zowel bij mijn man in de famillie als in mijn eigen famillie hartproblemen zitten. In mijn familie heerst zelfs een "vloek" (zo hebben we het inmiddels gedoopt, na jaren). Terug kijkend tot oma's van oma's toe, zijn alle eerste zwangerschappen in drama geeindigd. Wij gaan het anders doen!
Ze zijn nu zoveel verder met de medische wetenschap dat we er vanuit gaan dat deze zwangerschap helemaal goed afloopt.
Even mijn verhaal, in het zo kort mogelijk. Sorry als het saai was, of overbodig, maar het voelt best goed dit een keer van me af te schrijven.
Vragen staat trouwens vrij!