07-12-2011 13:04
Lieve forumfriendinnen
Ik ben er weer!
BUB!
Na bijna 2 weken opgenomen te zijn geweest eindelijk thuis.
Ik ben opgenomen met een zwangerschapsvergiftiging.
Hield enorme hoeveelheden vocht vast, kon op het laatst niet meer lopen, had een extreem hoge bloeddruk, zag sterretjes, en had enorme hoofdpijn.
Kon op het laatst niet meer lopen van het vocht, liep te hijgen en werd met spoed opgenomen.
Toch hoopten de artsen dat mijn lichaam zelf zou beginnen met het “afstoten” van de baby. (Het inzetten van de bevalling dus.)
Maar dat gebeurde niet. Er is namelijk maar 1 ding dat helpt bij een vergiftiging; en dat is bevallen!
Ivm mijn paniekstoornis mocht mijn vriend bij me blijven. Dag en nacht wat we geweldig vonden.
Ik had totale bedrust. Na 2 dagen braken ineens mn vliezen, maar er kwamen geen weeen.
Nu had ik een open verbinding naar buiten, er moest nu wel iets gebeuren anders moesten ze hem gaan halen.
Weer 1,5 dag later begonnen weliswaar heel voorzichtig de ween, maar aarzelend.
Ik was inmiddels uitgeput en nog opgeblazener dan ervoor. Toch kon ik de weeen goed opvangen.
Ik werd begeleid door iemand van de afdeling psychiatrie. Er kwamen geen paniekaanvallen.
Normale angst, niet vermengd met oud zeer, geen herbelevingen. Ik ben daar heel erg dankbaar voor. Het duurde echter lang, heel lang.
Mn vriend en ik zijn de dagen en uren een beetje kwijt, maar het was echt hels. Ik had wel veel steun aan mijn vriend en de cursus die we gevolgd hebben.
Maar op een gegeven moment was het genoeg en kreeg ik een ruggenprik. Duurde 5 uur eer we die kregen!! Drukte in het ziekenhuis was de oorzaak..
Ontsluiten ging gestaag, maar ook erg langzaam. En we hadden juist haast! Ik kreeg wee-opwekkers.
We waren inmiddels al zolang bezig, ik had het gevoel dat ie er nooit uit zou komen! En toen ging het mis.
Ik kreeg hoge koorts, de baby een gevaarlijk hoge hartslag en ik bleef hangen op 8cm. Er was maar 1 oplossing; een spoedkeizersnee..
We waren al dagen in het ziekenhuis, waarvan 3,5 dag bevallen. De keizersnee was heftig.
Het allermoeilijkste vond ik dat de baby de eerste uren niet bij me mocht. Ivm infectiegevaar.
Ik had hem alleen in een flits gezien boven het scherm, maar daarna werd ie meteen weggevoerd.
Niks geen baby op de borst, fijn met z’n drietjes genieten.. Niks. Ik voelde me een gekooid dier.
Heb zo hard gehuild. Werd naar de uitslaapkamer gereden, en heb echt liggen gillen en huilen dat ik mn kind wilde. (Ik kan me dat niet meer herinneren wonderlijk genoeg..)
Toen eindelijk met bed en al erheen gereden. Wist meteen waar hij lag, pikte hem er meteen uit tussen al die kleine couveuses.
Toen ik zijn naam zei reageerde hij meteen. Allebei aan allerlei apparaten maar eindelijk eindelijk mocht ik hem dan even vast gehouden.
Daarna 48 uur (!!!) niet. Ik lag op de ene afdeling, de baby op de andere… Een hel. Vriend moest inmiddels weer thuisslapen.
Gelukkig daarna mochten mijn zoontje en ik wel samen op dezelfde kamer, en langzaam ging het beter.
In totaal 2 weken ziekenhuis dus. Nu thuis, en hoog tijd om te gaan genieten. Ik ben trots op hoe we het gedaan hebben, heel erg samen.
De artsen hebben me geweldig begeleid. Daar gaat dan ook een flinke bos bloemen heen. Ons zoontje is een schatje, 2 weken te vroeg geboren, 48 cm en 6,5 pond.
Hij is prachtig. De naam houden we voor onszelf, ivm privacy overwegingen. Ik ben ontzettend slap en moe, slaap en rust veel.
Mijn wond geneest goed, ik pies mezelf helemaal leeg. Ik wil iedereen heel erg bedanken voor alle lieve steun de afgelopen weken.
Hoop dat het met jullie allemaal goed gaat. Liefs en zodra ik meer energie heb ben ik weer online X La Bella
Ik ben er weer!
BUB!
Na bijna 2 weken opgenomen te zijn geweest eindelijk thuis.
Ik ben opgenomen met een zwangerschapsvergiftiging.
Hield enorme hoeveelheden vocht vast, kon op het laatst niet meer lopen, had een extreem hoge bloeddruk, zag sterretjes, en had enorme hoofdpijn.
Kon op het laatst niet meer lopen van het vocht, liep te hijgen en werd met spoed opgenomen.
Toch hoopten de artsen dat mijn lichaam zelf zou beginnen met het “afstoten” van de baby. (Het inzetten van de bevalling dus.)
Maar dat gebeurde niet. Er is namelijk maar 1 ding dat helpt bij een vergiftiging; en dat is bevallen!
Ivm mijn paniekstoornis mocht mijn vriend bij me blijven. Dag en nacht wat we geweldig vonden.
Ik had totale bedrust. Na 2 dagen braken ineens mn vliezen, maar er kwamen geen weeen.
Nu had ik een open verbinding naar buiten, er moest nu wel iets gebeuren anders moesten ze hem gaan halen.
Weer 1,5 dag later begonnen weliswaar heel voorzichtig de ween, maar aarzelend.
Ik was inmiddels uitgeput en nog opgeblazener dan ervoor. Toch kon ik de weeen goed opvangen.
Ik werd begeleid door iemand van de afdeling psychiatrie. Er kwamen geen paniekaanvallen.
Normale angst, niet vermengd met oud zeer, geen herbelevingen. Ik ben daar heel erg dankbaar voor. Het duurde echter lang, heel lang.
Mn vriend en ik zijn de dagen en uren een beetje kwijt, maar het was echt hels. Ik had wel veel steun aan mijn vriend en de cursus die we gevolgd hebben.
Maar op een gegeven moment was het genoeg en kreeg ik een ruggenprik. Duurde 5 uur eer we die kregen!! Drukte in het ziekenhuis was de oorzaak..
Ontsluiten ging gestaag, maar ook erg langzaam. En we hadden juist haast! Ik kreeg wee-opwekkers.
We waren inmiddels al zolang bezig, ik had het gevoel dat ie er nooit uit zou komen! En toen ging het mis.
Ik kreeg hoge koorts, de baby een gevaarlijk hoge hartslag en ik bleef hangen op 8cm. Er was maar 1 oplossing; een spoedkeizersnee..
We waren al dagen in het ziekenhuis, waarvan 3,5 dag bevallen. De keizersnee was heftig.
Het allermoeilijkste vond ik dat de baby de eerste uren niet bij me mocht. Ivm infectiegevaar.
Ik had hem alleen in een flits gezien boven het scherm, maar daarna werd ie meteen weggevoerd.
Niks geen baby op de borst, fijn met z’n drietjes genieten.. Niks. Ik voelde me een gekooid dier.
Heb zo hard gehuild. Werd naar de uitslaapkamer gereden, en heb echt liggen gillen en huilen dat ik mn kind wilde. (Ik kan me dat niet meer herinneren wonderlijk genoeg..)
Toen eindelijk met bed en al erheen gereden. Wist meteen waar hij lag, pikte hem er meteen uit tussen al die kleine couveuses.
Toen ik zijn naam zei reageerde hij meteen. Allebei aan allerlei apparaten maar eindelijk eindelijk mocht ik hem dan even vast gehouden.
Daarna 48 uur (!!!) niet. Ik lag op de ene afdeling, de baby op de andere… Een hel. Vriend moest inmiddels weer thuisslapen.
Gelukkig daarna mochten mijn zoontje en ik wel samen op dezelfde kamer, en langzaam ging het beter.
In totaal 2 weken ziekenhuis dus. Nu thuis, en hoog tijd om te gaan genieten. Ik ben trots op hoe we het gedaan hebben, heel erg samen.
De artsen hebben me geweldig begeleid. Daar gaat dan ook een flinke bos bloemen heen. Ons zoontje is een schatje, 2 weken te vroeg geboren, 48 cm en 6,5 pond.
Hij is prachtig. De naam houden we voor onszelf, ivm privacy overwegingen. Ik ben ontzettend slap en moe, slaap en rust veel.
Mijn wond geneest goed, ik pies mezelf helemaal leeg. Ik wil iedereen heel erg bedanken voor alle lieve steun de afgelopen weken.
Hoop dat het met jullie allemaal goed gaat. Liefs en zodra ik meer energie heb ben ik weer online X La Bella