ooh je had hier ook gereageerd! We moeten gewoon weer verder naar de volgende ronde.. Hoop voor jou dat het niet samen met jou is
Ik duim nog voor je!!
hoi ik ben la bella, 34 en meer dan een jaar bezig. we zitten middenin de orienterende onderzoeken in het ziekenhuis. tot nu toe zijn alle resultaten goed, bloed en zaad, geen chlamydia, goede samenlevingstest... nu is het wachten op de hsg foto. ik zit nu op dag 13, cyclus is gemiddeld 27/28 dagen. mijn ei is nog niet geweest, dat weet ik door de temp.. de gynaecoloog was heel positief, alleen zei ze dat mijn cervixslijm wat wit was. vandaag en gisteren ook heb ik enorm veel last van rottige gedachten daarover. is mijn slijm te dun/wit/niet geschikt? gaat het ons ooit lukken? ik ben soms zo moedeloos, terwijl we echt proberen positief te blijven en er geen druk op te leggen. als er 1 van ons geen zin heeft, doen we het niet. en na iedere menstruatie ontstaat er toch weer een soort hoop en positivisme.. maar de dagen van ei tot menstruatie duren zoooooooooo lang!! xx la bella
Ik begrijp heel goed hoe jij je voelt, binnenkort gaan wij ook de onderzoeken laten doen. Hebben afgelopen week een afspraak gehad bij de gyn.
Goed dat alles bij jou en je vriend in orde is. Dat geeft ook rust toch? Ik weet niet of je je zoveel zorgen hoeft te maken over je slijm. Wist nog niet eens dat het een bepaalde kleur of niet kleur moest zijn. Zo maken we ons allemaal ergens zorgen over en soms vind ik dat ook weer zonde! Want door dat piekeren kan het dan ook weer langer duren. Wij hebben nu besloten dat als alles goed is bij ons we gewoon nog een jaartje zo proberen zonder enige hulpmiddelen. Hoop dat ik dat echt ga doen!
Het wachten duurt ook echt te lang!! Zit nu ook weer te wachten. Heb mn ei op dag 14 gehad dus dat was wel netjes. Knap hoor dat jullie het niet doen als je geen zin hebt, ik heb vaak het gevoel dat als het de 'goede week' is we toch ons best moeten doen.. Al hebben we soms echt geen zin.
hoi lief wondertje, heb vandaag een rotdag..
veel pijn in mn buik en rug, pijnlijke borsten en beetje jetlag gevoel
ben ook enorm sjacho
vrees dat ik gewoon mijn ongi krijg over 6 dagen nod
pffffffff xxx
he la bella, je zegt toch dat je ei nog niet geweest is? Deze klachten kunnen ook gewoon je ei zijn! Rot dagen ken ik ook ja.. je mag je ook klote voelen als het allemaal niet lukt vind ik!
ooh sorry ik kijk helemaal niet goed. Je hebt je andere berichtje de 23e al gestuurd. Ik was even weg van het forum want werd ook niet echt vrolijk van steeds verhalen lezen die eigenlijk toch geen betrekking op mij hebben. Iedereen is toch anders. Baal maar lekker eventjes dan is morgen misschien weer beter!
Hoi, ik ben Elena en bezig voor een 2e kindje. Wij zijn gezegend met al een kindje en willen nu graag een broertje/zusje erbij.
We zijn bezig sinds januari 2010 en het is ons nog niet gelukt (nu 8 mnd bezig). Bij ons eerste kindje was het gelijk de eerste maand raak ... de teleurstellingen zijn iedere maand weer groot, en de ene keer kan ik er beter mee omgaan dan de andere keer.
Deze maand voel ik de ongi alweer aankomen. Ergens ook wel fijn dat ik mijn lichaam zo goed ken. Ik weet gewoon dat bepaalde symptomen wijzen op een naderende menstruatie. Kan ik me er dus op voorbereiden.
La bella, ik ken het, heb ook weleens getest een paar dagen voor mijn nod. Je houd jezelf als het ware voor de gek. Ja je kan positief testen, maar het dan alsnog misgaan. Eerder dan je nod testen is zonde. Van je geld, maar ook van je energie.
Tuurlijk wil je het zooo graag, zwanger zijn, maar kop op, het gaat je lukken. En mij hopelijk ook ;-)
hoi elena, fijn dat je mee komt praten.
ik kan me voorstellen dat je ook onzeker kunt worden omdat het de 1e keer zo makkelijk lukte
wij zijn nu met poging 18 bezig ook niet echt iets om vrolijk van te worden..
toch proberen we positief te blijven
er is nog geen enkele aanwijzing gekomen dat het niet kan, alle tests goed..
ik probeer lief te zijn voor mezelf na een ongi
deze week bijv samen filmpje gekeken en in bad
maar ook weer kop omhoog en door, anders wordt het een obsessie
mag ik vragen waar je nu zit in je cyclus en ben je beetje regelmatig?
x la bella
Hallo Elena: het is idd moeilijk om je weer over de teleurstelling heen te zetten en iedereen het zomaar even lijkt te doen! Wat natuurlijk wel fijn is dat je weet dat het wel kan. Maar daar heb je natuurlijk ook niets aan. Je wilt het ook het liefste meteen!
Hallo lieve allemaal.
Gisteren op vrijdag de 13e heb ik mijn hsg foto gehad. Hieronder een verslag van hoe het gegaan is;
Ik was erg zenuwachtig en door de pillen en reiki (?) leek ik wel een beetje stoned al weet ik niet eens hoe dat voelt. In de wachtkamer even huilen, ik was zo bang. Mijn vriend was heel lief, het lijkt wel alsof we dan geen woorden nodig hebben om contact te maken. Gewoon samen zijn, handen vast en niks.
We moesten bij de afdeling rontgen zijn. Ik kwam binnen en werd meteen naar een kamer gedirigeerd, Vriendlief kreeg een vest aan en kreeg een stoel toegewezen. Heel onpersoonlijk, dat vond ik lastig.
Ik mocht mijn jurk aanhouden, onderkleding moest uit.
Toen ik de arts een hand gaf moest ik meteen weer huilen, maar dat gaf niks.
Ze stelde zich voor, bleek in opleiding en was arts assistente, de "echte" arts (een man) was er ook, en een assistente die ging over het rontgenapparaat.
Ik kreeg een glaasje water, en ze vroeg of ik nog vragen had.
Die had ik niet, ik heb alleen gezegd dat ik nogal wat heb meegemaakt in die regio, toen zei ze dat ze voorzichtig zouden zijn. Ik moest gaan liggen op een soort glazen plaat, benen gespreid en ze liet me alle materialen zien.
Na de bekende eendebek (is al onprettig, dat weten jullie vast wel?) kwam het nare cupje op de baarmoedermond. Oh nee, eerst nog het steriel maken met jodium. Dat was ook gevoelig. Toen het cupje, dat vacuum zuigen was erg pijnlijk, ik heb liggen puffen alsof ik lag te bevallen. Daarna kwam het buisje,en daarna de vloeistof. En toen, heel onhandig moest ik met mijn billen naar achteren schuiven, om recht onder het rontgenapparaat te komen.
Iedereen wachten achter het scherm, behalve vriendlief in zijn speciale hemd.
Toen bleek het cupje niet goed te zitten!!!
Het moest nog eens! Grrrrr..
Weer dat cupje eraf (pijnlijk) buisje en eendebek eraf (pijnlijk) en hetzelfde riedeltje nog een keer; eendebek, cupje, buisje, verschuiven en vloeistof.
En je raadt het niet; het ging weer mis..
Toen was er nog een laatste optie, en ik moest beslissen of ik dat wilde.
Ze konden met een tang mijn baarmoedermond openen en dan direct de slang inbrengen. Dit zou een heel stuk pijnlijker zijn. Ik lag vreselijk te balen, en had hele erge trilbenen. Het fijne was dat mijn vriend mijn hand de hele tijd vasthield, en dat hij al deze beslissingen aan mij overliet. Ik heb gevraagd of het vaker voorkwam, en of het aan mij lag dat ik bijvoorbeeld te gespannen was.
Het bleek vaker voor te komen, en nee ik was niet te gespannen.
Ook de maat van het cupje (ik had cup B) was goed.
Ik heb mijn vriend aangekeken, die knikte en toen zei ik ;Laten we het maar doen.
Mijn vriend vroeg nog wel even of er niks beschadigd kon worden, en dat was absoluut niet zo. Nou ik kan je zeggen dat ik het inmiddels niet meer hield van de spanning. Maar ik had ook een soort kracht, een vastberadenheid.
De "echte" arts (een man van een jaar of 50/60) nam het roer over en was een stuk hardhandiger dan het meisje. Hij zei ook niet wat ie deed, vond ik wel heftig, Mijn vriend wist inmiddels precies wat ze deden dus hij praatte me erdoorheen.
Het was heel lief en heel dichtbij me, we deden het echt samen.
Dat was heel fijn, en dat voelden we ook echt zo.
Die tang was heel naar, en ook de slang was naar. Eigenlijk deed het gewoon gruwelijk veel pijn, en ik heb behoorlijk gegild. Maar het ergste moest nog komen; hij moest aan de baarmoedermond trekken om de slang erin te krijgen..
De vloeistof ging er in 1 keer doorheen, terwijl ze zeiden dat het een kwartier kon duren. Het was er binnen een minuut doorheen, mijn vriend zei zegt een halve minuut. Toen was ik heel blij, alles mocht eruit, en ik kreeg een soort luier om.
Ik mocht me aankleden, opfrissen en moest een kwartier later terugkomen
Ik moest blijven lopen en mocht niet gaan zitten.
We zijn naar het tankstation gelopen en hebben een ijsje gegeten.
Ik was heel erg opgelucht, beetje vrolijk zelfs, wel labiel maar ok.
Toen we terugkwamen mocht ik mijn kleren aanhouden, en werden er foto's gemaakt. Ik was er heel erg van overtuigd dat alles goed zou zijn maar dat was niet zo. De doorloop van de vloeistof (dat wat ze wilden onderzoeken) was fantastisch, zoals de arts assistent (het meisje) zei.
Er waren echter 2 symmetrische punten waar er een vernauwing zat (piepklein dat wel) Het is onduidelijk wat dat is, het kan een spiertje zijn (het loopt namelijk heel erg symmetrisch dus het zou heel gek zijn als het een fysiek defect zou zijn..) Maar ze mocht en kon er verder niks over zeggen. Het andere punt wat ze in de vergadering met haar collega's wil bespreken is een vraag over de ingang van de baarmoederhals. Dit punt hebben mijn vriend en ik moeilijk kunnen onthouden. Het ging om de bekleding van de binnenkant van de hals/holte die was wellicht wat nauw. Nogmaals, de arts assistent kon er verder niks over zeggen, de foto's gaan heel uitgebreid bekeken worden op de vergadering.
De test is in die zin geslaagd dat dat wat ze wilden testen, namelijk de doorgankelijkheid van de eileiders gelukt is. Die was namelijk fantastisch. Alleen zijn er dus 2 kleine onduidelijke puntjes, die we pas over 10 dagen teruggekoppeld krijgen. Je snapt dat het moeilijk is om in te schatten of dat ernstig is, en wat eraan te doen is. Wel zei de arts assistent dat het onderzoek voor 95% geslaagd is. Alleen mag zij (ze is in opleiding) zonder teamoverleg niks terugkoppelen. Mijn vriend zei iets heel verstandigs; "Ik ben blij dat ze het zo serieus nemen, en niet zomaar iets roepen of beloven." Ikzelf ben blij dat er wederom tot nu toe niks ernstigs gevonden is. Geen stolsels, geen gekke opstoppingen.. Toch ben ik teleurgesteld, het was echt een beproeving en ik dacht dat het goed ging en nu is het toch nog even spannend.
Mijn vriend is rustig en zegt dat het geen kwestie is van "de test halen" alsof je op school zit, en dat het dan goedkomt. Ik moet zeggen dat ik echt wel even heel erg klaar ben met de onderzoeken nu. Tuurlijk, als ze in de VU vinden dat er echt nog iets moet gebeuren zal ik het doen. Maar ik hoop dat we op eigen kracht weggestuurd worden.. De arts assistent vertelde dat een waterecho wellicht meer duidelijkheid kan bieden. En er is ooit een paar weken geleden gesproken over een kijkoperatie, maar dat wil ik niet.
Pfff..
Ik ben de hele avond en middag al heel erg labiel en huilerig.
Vannacht wel ok geslapen. De stokbroodjes met tapenades smaakten heerlijk, de pijn is draaglijk en het bloedverlies valt mee. Mijn baarmoedermond voelt beurs, wat niet gek is na al het gebeurde. Een keer is al erg, maar 3 keer achter elkaar is helemaal rot.. Ik ben nu heel erg moe, en toch klaarwakker. Benieuwd naar mensen met ervaringen op dit gebied. Heeft iemand al eens eerder zoân soort uitslag gehad na een hsg?
