17-02-2010 04:39
Hallo meiden,
Ik zit nu in de nachtdienst en heb het even helemaal gehad met mijzelf in de MMM!!!
Vandaag zit ik op cyclusdag 25 (!) in mijn derde ronde puregon spuiten na 1 jaar clomid te hebben gebruikt. Ik loop deze ronde al vanaf cylcusdag 3 in het zkh en heb er dus al 3 weken op zitten dat ik om de dag op controle moet aangezien mijn lichaam erg moeizaam in te stellen is en steeds weer erg wisselend reageert. Gister besloot de gyno dat die me iedere dag terug wil zien
Heb het even zo gehad, ben nog geen eens verdrietig maar vooral boos, down en gefrustreerd. Steeds duiken er weer andere vragen en gedachten op zoals 'waarom bij ons' , ' zal het nog wel lukken' en vooral 'wat is zwanger worden toch een super groot wonder'.
Klinkt waarschijnlijk erg dramatisch maar het word me steeds meer duidelijk dat de mensen om je heen, die dit zelf niet hebben meegemaakt, niet begrijpen hoe het voelt en hoe het is om steeds in onzekerheid en spanning te zitten. En ook dat je begint te twijfelen aan het kunnen van je eigen lichaam.
Eerst kwam de PCO om het hoekje kijken, toen bleken mijn eileiders dicht te zitten, toen sloeg de clomid niet meer aan en toen bleek mijn schildklier niet voldoende te werken dus daar ook weer medicatie voor gaan gebruiken. En steeds denk ik weer; nu hebben we alles wel gehad dus kunnen we alleen maar vooruit maar dan komt er weer iets anders op ons pad.
Ik heb het gevoel dat ik steeds meer op de automatische piloot sta en mijn gevoelens gaan afvlakken.
Gelukkig is mijn man ( en maatje ) er wel voor me en trekt hij me steeds weer omhoog. Ben het even zo zat.
As vrijdag gaan we lekker samen een weekend weg en oh wat ben ik daar aan toe
Sorry voor mijn gezeur maar moest het even van me afschrijven en waar kan dat nu beter dan hier bij andere meiden die weten waar ik het over heb!
Bedankt voor het lezen meiden
liefs
natascha
Ik zit nu in de nachtdienst en heb het even helemaal gehad met mijzelf in de MMM!!!
Vandaag zit ik op cyclusdag 25 (!) in mijn derde ronde puregon spuiten na 1 jaar clomid te hebben gebruikt. Ik loop deze ronde al vanaf cylcusdag 3 in het zkh en heb er dus al 3 weken op zitten dat ik om de dag op controle moet aangezien mijn lichaam erg moeizaam in te stellen is en steeds weer erg wisselend reageert. Gister besloot de gyno dat die me iedere dag terug wil zien
Heb het even zo gehad, ben nog geen eens verdrietig maar vooral boos, down en gefrustreerd. Steeds duiken er weer andere vragen en gedachten op zoals 'waarom bij ons' , ' zal het nog wel lukken' en vooral 'wat is zwanger worden toch een super groot wonder'.
Klinkt waarschijnlijk erg dramatisch maar het word me steeds meer duidelijk dat de mensen om je heen, die dit zelf niet hebben meegemaakt, niet begrijpen hoe het voelt en hoe het is om steeds in onzekerheid en spanning te zitten. En ook dat je begint te twijfelen aan het kunnen van je eigen lichaam.
Eerst kwam de PCO om het hoekje kijken, toen bleken mijn eileiders dicht te zitten, toen sloeg de clomid niet meer aan en toen bleek mijn schildklier niet voldoende te werken dus daar ook weer medicatie voor gaan gebruiken. En steeds denk ik weer; nu hebben we alles wel gehad dus kunnen we alleen maar vooruit maar dan komt er weer iets anders op ons pad.
Ik heb het gevoel dat ik steeds meer op de automatische piloot sta en mijn gevoelens gaan afvlakken.
Gelukkig is mijn man ( en maatje ) er wel voor me en trekt hij me steeds weer omhoog. Ben het even zo zat.
As vrijdag gaan we lekker samen een weekend weg en oh wat ben ik daar aan toe
Sorry voor mijn gezeur maar moest het even van me afschrijven en waar kan dat nu beter dan hier bij andere meiden die weten waar ik het over heb!
Bedankt voor het lezen meiden
liefs
natascha
