08-07-2009 11:19
Misschien herken je het en voel je je minder alleen met je gevoelens door het te lezen. En ik hoop zelf dat door het hier te plaatsen, ik het even van me af kan schrijven.
Veel liefs, sterkte en geluk voor jullie allemaal!
x
Misty
Wat kan een mens zich vergissen. Ik dacht altijd dat naarmate de tijd vorderde, de pijn minder zou worden. Je raakt gewend aan hoe dingen gaan en leert ermee omgaan en soms heel soms neemt het leven ineens een andere wending, waardoor die belangrijke dingen er ineens veel minder toe doen. Zo werkt het, daar was ik van overtuigd. Maar schijn bedriegt en zeker als we het hebben over kinderen krijgen, want dan hebben we ineens te maken met iets wat we niet onder controle hebben. Dan bemoeit moeder natuur zich ermee of wie het dan ook is die ons vreselijk tegenwerkt. Zijn we het dan misschien toch zelf? Ben ik het misschien? Heb ik mezelf zo geprogrammeerd dat ik geen kinderen wilde, dat het nu ook niet meer mag lukken? Hoe dan ook, als het niet mag lukken, waarom blijft het dan zoveel pijn doen. Waarom is het dan zo dat je lichaam je dan zo vreselijk in de maling blijft nemen? Je begint een nieuwe ronde, maar spreekt deze keer met jezelf af dat je nergens op hoopt. Je ziet wel wat er gebeurt. En lukt het je schatje niet om het pakketje af te leveren, he even goede vrienden. We gaan voor de lol, we gaan weer genieten van elkaar. En dat lukt, godzijdank lukt dat. En we hebben er weer plezier in en voor je het weet, lig je dan âgewoon voor de zekerheidâ, met een kussen onder je reet op de bank. Maar je hoopt nergens op, want dat heb je met jezelf afgesproken. En dat lukt aardig. Besides, je hebt een burn out, dus hebt andere dingen om mee bezig te zijn. En er volgen nog meer spannende momenten met je schatje en dat is te gek, het lijkt wel of je weer net bij elkaar bent, heerlijk. Maar behalve kussens onder billen, doen we nergens aan. En dan gebeurt het, je lichaam geeft signalen af. Je gaat over je nek van geuren, behalve de kaasafdeling bij de Appie. Je hebt last van kriebels net onder je huid op je buik en rug en nog veel meer signalenâ¦. Maar we negeren ze, WANT we hadden afgesproken dat we deze keer niet te vroeg zouden hopen. We hebben inmiddels geleerd dat te veel hoop, zorgt voor veel pijn als het toch niet zo blijkt te zijn. Dus doe je net of je gek bent en gaat gewoon verder met de dingen van de dag en jeukt een keertje meer en ontwijkt alles wat stinkt. En dan ben je een dag overtijd. Ja denk je, die truc ken ik ook, we trappen er niet in, ik word binnenkort gewoon ongesteld, dus stop maar met die onzin, ik trap er niet in. Oh ja, had ik al verteld dat je âs nachts ook bruut wordt gestoord in je slaap van dromen dat je een kind op de wereld zet? Maar ook dat negeren we. En dan komt er een stemmetje in je hoofd, heel zachtjes, maar wat als? Dat zou toch geweldig zijn? Nee, ik wil er niet aan denken. Maar het zou wel top zijn toch? Zo een kindje in je buik, dat wil je toch zo graag? Kom droom er nou even van, toe nou. En heel voorzichtig zet je de deur van je hart op een kiertje en droom je mee met het stemmetje in je hoofd. Je legt je hand op je buik en stelt je voor dat er iets in je groeit. Dat het eindelijk is gelukt en dat je het deze keer gaat volbrengen. Je weet dat er een hoop ongemakken bij komen, want die ken je uit de verhalen van je vriendinnen en je zusje, maar je wilt ze allemaal voor lief nemen. Je hebt hier zo lang naar verlangd. Je droomt weg en zit in de babykamer, die heb je in gedachten al tientallen keren ingericht en altijd op dezelfde manier, want zo is die perfect. Je gaat zitten in de schommelstoel en kijkt intens gelukkig om je heen. Ja, het zou zeker mooi zijn als het deze keer gelukt zou zijn, we wachten al zo lang. Nou ja, doe nog maar even voorzichtig, niet te veel hopen, doe het deurtje nog maar even niet verder open. Of doe het nog maar even dicht. We gaan nog niet testen, we wachten nog even af en proberen er niet zoveel aan te denken. Je stapt uit je bed en gaat naar beneden om te sporten. Eerst nog even plassen en dan zie je het een druppeltje bloed in je broekje. Je probeert stoer te doen, ach ja, deze keer is het niet gelukt, volgende keer beter. Gaat naar beneden om te sporten en de krampen zetten in, maar er komt niet meer bloed uit en je betrapt jezelf dat je hoopt op iets wat niet kan, dat je toch zwanger bent, maar een kleine bloeding hebt. Dat kan wel, gebeurt soms, maar we weten natuurlijk allemaal dat het dan niet kan zijn dat je heftige wee-krampen hebt. Want weeën betekenen dat je baarmoeder iets gaat afstoten. Je besluit iets korter te sporten, omdat de pijn toch wel hevig is en dan tegen de middag zie je dat het bloeden dan toch heeft doorgezet.
Poeh, doet toch wel zeer eigenlijk. Je denkt weer aan alles wat de gynaecologen hebben gezegd en realiseert je dat je nog even wilde navragen of er een wachtlijst is bij de fertiliteitskliniek, want eigenlijk wil je niet wachten tot september voor een nieuwe afspraak bij de gynaecoloog, dus je belt stoer het ziekenhuis en stelt je vraag. Dan zegt de assistente dat er een wachtlijst is van 2 maanden en je vraagt of je er vast op mag, omdat dat weer tijd scheelt, omdat je in september echt wilt worden doorverwezen. Dan zegt ze, dat je dat echt met de gynaecoloog moet afspreken en je vraagt of je op korte termijn nog een afspraak mag, maar dat kan pas op 18 augustus. En dan zet je het op een brullen en schreeuwt jankend door de telefoon dat je al 5 jaar bezig bent, 35 jaar bent en dat je gewoon niet zoveel tijd meer hebt. Je kunt het niet meer aan, deze pijn verdraag je niet meer. De koek is op, er moet een oplossing komen NU! De assistente is geschrokken en regelt een telefonische afspraak voor je op 13 juli. Je hangt op en jankt nog even stevig door.
Veel liefs, sterkte en geluk voor jullie allemaal!
x
Misty
Wat kan een mens zich vergissen. Ik dacht altijd dat naarmate de tijd vorderde, de pijn minder zou worden. Je raakt gewend aan hoe dingen gaan en leert ermee omgaan en soms heel soms neemt het leven ineens een andere wending, waardoor die belangrijke dingen er ineens veel minder toe doen. Zo werkt het, daar was ik van overtuigd. Maar schijn bedriegt en zeker als we het hebben over kinderen krijgen, want dan hebben we ineens te maken met iets wat we niet onder controle hebben. Dan bemoeit moeder natuur zich ermee of wie het dan ook is die ons vreselijk tegenwerkt. Zijn we het dan misschien toch zelf? Ben ik het misschien? Heb ik mezelf zo geprogrammeerd dat ik geen kinderen wilde, dat het nu ook niet meer mag lukken? Hoe dan ook, als het niet mag lukken, waarom blijft het dan zoveel pijn doen. Waarom is het dan zo dat je lichaam je dan zo vreselijk in de maling blijft nemen? Je begint een nieuwe ronde, maar spreekt deze keer met jezelf af dat je nergens op hoopt. Je ziet wel wat er gebeurt. En lukt het je schatje niet om het pakketje af te leveren, he even goede vrienden. We gaan voor de lol, we gaan weer genieten van elkaar. En dat lukt, godzijdank lukt dat. En we hebben er weer plezier in en voor je het weet, lig je dan âgewoon voor de zekerheidâ, met een kussen onder je reet op de bank. Maar je hoopt nergens op, want dat heb je met jezelf afgesproken. En dat lukt aardig. Besides, je hebt een burn out, dus hebt andere dingen om mee bezig te zijn. En er volgen nog meer spannende momenten met je schatje en dat is te gek, het lijkt wel of je weer net bij elkaar bent, heerlijk. Maar behalve kussens onder billen, doen we nergens aan. En dan gebeurt het, je lichaam geeft signalen af. Je gaat over je nek van geuren, behalve de kaasafdeling bij de Appie. Je hebt last van kriebels net onder je huid op je buik en rug en nog veel meer signalenâ¦. Maar we negeren ze, WANT we hadden afgesproken dat we deze keer niet te vroeg zouden hopen. We hebben inmiddels geleerd dat te veel hoop, zorgt voor veel pijn als het toch niet zo blijkt te zijn. Dus doe je net of je gek bent en gaat gewoon verder met de dingen van de dag en jeukt een keertje meer en ontwijkt alles wat stinkt. En dan ben je een dag overtijd. Ja denk je, die truc ken ik ook, we trappen er niet in, ik word binnenkort gewoon ongesteld, dus stop maar met die onzin, ik trap er niet in. Oh ja, had ik al verteld dat je âs nachts ook bruut wordt gestoord in je slaap van dromen dat je een kind op de wereld zet? Maar ook dat negeren we. En dan komt er een stemmetje in je hoofd, heel zachtjes, maar wat als? Dat zou toch geweldig zijn? Nee, ik wil er niet aan denken. Maar het zou wel top zijn toch? Zo een kindje in je buik, dat wil je toch zo graag? Kom droom er nou even van, toe nou. En heel voorzichtig zet je de deur van je hart op een kiertje en droom je mee met het stemmetje in je hoofd. Je legt je hand op je buik en stelt je voor dat er iets in je groeit. Dat het eindelijk is gelukt en dat je het deze keer gaat volbrengen. Je weet dat er een hoop ongemakken bij komen, want die ken je uit de verhalen van je vriendinnen en je zusje, maar je wilt ze allemaal voor lief nemen. Je hebt hier zo lang naar verlangd. Je droomt weg en zit in de babykamer, die heb je in gedachten al tientallen keren ingericht en altijd op dezelfde manier, want zo is die perfect. Je gaat zitten in de schommelstoel en kijkt intens gelukkig om je heen. Ja, het zou zeker mooi zijn als het deze keer gelukt zou zijn, we wachten al zo lang. Nou ja, doe nog maar even voorzichtig, niet te veel hopen, doe het deurtje nog maar even niet verder open. Of doe het nog maar even dicht. We gaan nog niet testen, we wachten nog even af en proberen er niet zoveel aan te denken. Je stapt uit je bed en gaat naar beneden om te sporten. Eerst nog even plassen en dan zie je het een druppeltje bloed in je broekje. Je probeert stoer te doen, ach ja, deze keer is het niet gelukt, volgende keer beter. Gaat naar beneden om te sporten en de krampen zetten in, maar er komt niet meer bloed uit en je betrapt jezelf dat je hoopt op iets wat niet kan, dat je toch zwanger bent, maar een kleine bloeding hebt. Dat kan wel, gebeurt soms, maar we weten natuurlijk allemaal dat het dan niet kan zijn dat je heftige wee-krampen hebt. Want weeën betekenen dat je baarmoeder iets gaat afstoten. Je besluit iets korter te sporten, omdat de pijn toch wel hevig is en dan tegen de middag zie je dat het bloeden dan toch heeft doorgezet.
Poeh, doet toch wel zeer eigenlijk. Je denkt weer aan alles wat de gynaecologen hebben gezegd en realiseert je dat je nog even wilde navragen of er een wachtlijst is bij de fertiliteitskliniek, want eigenlijk wil je niet wachten tot september voor een nieuwe afspraak bij de gynaecoloog, dus je belt stoer het ziekenhuis en stelt je vraag. Dan zegt de assistente dat er een wachtlijst is van 2 maanden en je vraagt of je er vast op mag, omdat dat weer tijd scheelt, omdat je in september echt wilt worden doorverwezen. Dan zegt ze, dat je dat echt met de gynaecoloog moet afspreken en je vraagt of je op korte termijn nog een afspraak mag, maar dat kan pas op 18 augustus. En dan zet je het op een brullen en schreeuwt jankend door de telefoon dat je al 5 jaar bezig bent, 35 jaar bent en dat je gewoon niet zoveel tijd meer hebt. Je kunt het niet meer aan, deze pijn verdraag je niet meer. De koek is op, er moet een oplossing komen NU! De assistente is geschrokken en regelt een telefonische afspraak voor je op 13 juli. Je hangt op en jankt nog even stevig door.
stukje Misty..
hock: Ook ik leef met je mee! Ik hoop dat ze snel wat voor jullie kunnen doen! Ik wens jullie heel veel sterkte en ik hoop echt zo voor jullie dat jullie heel snel die positieve test hebben!!!!!
