01-07-2009 09:36
Hallo allemaal,
Ik wil me ook even voorstellen. Ik ben 26 jaar en ben ruim 7 jaar samen met mijn lief. Hij wilde altijd al heel graag kinderen. Bij mij is het nooit vanzelfsprekend aanwezig geweest (ik was ook pas 19 toen we wat kregen en zijn wens maakte hij vrij snel kenbaar). Mijn vriend heeft het er daarna bijna nooit meer over gehad. Totdat het vorig jaar bij mij ging kriebelen: wat was de volgende stap, is dit het allemaal wel, hoe nu verder, etc. Jullie kennen die onzekerheid vast wel. Nou na wat denken en wikken en wegen was ik eruit waardoor ik me zo 'raar' voelde. Het ging nu bij mij ook kriebelen!! Dat heb ik aangegeven en gevraagd waarom hij het er nooit meer over gehad had. Hij wilde dat het bij mij vandaan kwam, niet dat ik gepusht werd. Dus dat vond ik wel weer heel lief!! Nou toen zijn we februari dit jaar samen op vakantie geweest naar een heerlijk tropisch eiland en daarna ben ik met de pil gestopt (in maart dit jaar). De eerste maand hebben we afgewacht en daarna zijn we voor het echie gegaan. We staan er wel vrij relaxt in en hebben zoiets van: misschien duurt het wel een jaar. We zien het wel, we gaan er niet om stressen. Inmiddels zitten we in de derde echte ronde (de eerste tel ik niet mee als ronde) en is mijn zusje ook zwanger. Nu begint het toch wel te kriebelen hoor! En al die tegenstrijdige gevoelens (we hebben de tijd, maar willen het toch wel erg graag etc) zijn natuurlijk voor iedereen herkenbaar hier.
Deze week moet ik ongesteld worden. Ik heb verder nergens last van, dus verwacht dat ik gewoon ongesteld wordt. Heb vorige maand wel al allerlei kwaaltjes gehad en was ook 5 dagen over tijd, maar dat was uiteindelijk niets. Ik denk dat dat toen ook nog ontpillen was. Deze maand heb ik ook voor het eerst m'n eisprong gevoeld. Dus het zijn nu weer spannende dagen!
Dat was het wel zo'n beetje. Ik hoop hier gezellig m'n ei (ha ha ha) kwijt te kunnen!!
Groetjes Do-tje
Ik wil me ook even voorstellen. Ik ben 26 jaar en ben ruim 7 jaar samen met mijn lief. Hij wilde altijd al heel graag kinderen. Bij mij is het nooit vanzelfsprekend aanwezig geweest (ik was ook pas 19 toen we wat kregen en zijn wens maakte hij vrij snel kenbaar). Mijn vriend heeft het er daarna bijna nooit meer over gehad. Totdat het vorig jaar bij mij ging kriebelen: wat was de volgende stap, is dit het allemaal wel, hoe nu verder, etc. Jullie kennen die onzekerheid vast wel. Nou na wat denken en wikken en wegen was ik eruit waardoor ik me zo 'raar' voelde. Het ging nu bij mij ook kriebelen!! Dat heb ik aangegeven en gevraagd waarom hij het er nooit meer over gehad had. Hij wilde dat het bij mij vandaan kwam, niet dat ik gepusht werd. Dus dat vond ik wel weer heel lief!! Nou toen zijn we februari dit jaar samen op vakantie geweest naar een heerlijk tropisch eiland en daarna ben ik met de pil gestopt (in maart dit jaar). De eerste maand hebben we afgewacht en daarna zijn we voor het echie gegaan. We staan er wel vrij relaxt in en hebben zoiets van: misschien duurt het wel een jaar. We zien het wel, we gaan er niet om stressen. Inmiddels zitten we in de derde echte ronde (de eerste tel ik niet mee als ronde) en is mijn zusje ook zwanger. Nu begint het toch wel te kriebelen hoor! En al die tegenstrijdige gevoelens (we hebben de tijd, maar willen het toch wel erg graag etc) zijn natuurlijk voor iedereen herkenbaar hier.
Deze week moet ik ongesteld worden. Ik heb verder nergens last van, dus verwacht dat ik gewoon ongesteld wordt. Heb vorige maand wel al allerlei kwaaltjes gehad en was ook 5 dagen over tijd, maar dat was uiteindelijk niets. Ik denk dat dat toen ook nog ontpillen was. Deze maand heb ik ook voor het eerst m'n eisprong gevoeld. Dus het zijn nu weer spannende dagen!
Dat was het wel zo'n beetje. Ik hoop hier gezellig m'n ei (ha ha ha) kwijt te kunnen!!
Groetjes Do-tje