05-05-2009 20:07
Hallo iedereen.
Ik loop hier al een tijdje rond.
December '08 moest ik ongesteld worden maar er kwam niets en dit was de laatste maand dat ik de pil genomen heb, 2 urine testen gedaan en waren negatief. 1 bloedtest gedaan maar ook negatief.
In februari werd ik dan eindelijk ongesteld, jammer maar toch.
Ik ben nu ondertussen weer ongeveer 48 dagen overtijd.
Weer urine test gedaan, en bloed onderzoek. Alles weer negatief natuurlijk.
Ik ben naar de huisarts gegaan omdat ik het allemaal niet fijn vond.
Maar wat krijg je als antwoord? "Het is vrij normaal dat meisjes van 18 niet ongesteld worden"
Het zelfde als wat ik in februari van mijn gynaecoloog hoorde?!
Ik vind overigens dat het helemaal niet normaal is dat je op deze leeftijd niet ongesteld word.
Nu heb ik wel in februari te horen gekregen dat ik waarschijnlijk gewoon geen eisprong meer kreeg.
Maar ik snap dit niet, want ik ben vanaf mijn 11e al gewoon ongesteld nooit problemen gehad tot ik stopte met de pil.
Kan het echt zo zijn dat als je stopt met de pil je geen eisprong meer krijgt?! ik vind het raar.
Mijn huisarts doet er allemaal heel nuchter over, en mijn gynaecoloog hetzelfde.
Mijn huisarts wil me nu ook niet meer door sturen naar een andere gynaecoloog en de mijne doet gewoon als of het normaal is.
Ik vind dit eng en niet leuk.
Ik lig nachten wakker van het idee dat ik nooit meer zwanger kan worden zonder hormoonspuiten ed.
Ik pas mijn broeken niet meer zoveel "vocht/bloed" houd ik vast.
Ik ben mezelf niet meer en mijn relatie word er zo ook niet beter op omdat ik alleen maar chaggerijnig ben en verdrietig ed.
Mijn verloofde weet zich geen houding te geven hiermee en steunt me dan wel zoveel hij kan maar ook hij snapt er niets van en weet ook niet wat we verder moeten of kunnen doen.
Ik zie het gewoon niet meer zitten..
We wilde dolgraag een kleine en we hadden natuurlijk wel rekening gehouden met dat dit jaren kon duren.
Maar wie had kunnen weten dat dit alles zou gebeuren?
Ik weet het allemaal niet meer, ik kan niet meer nadenken ed.
Zou ik ooit nog kinderen krijgen? Raak ik mijn partner kwijt straks als ik hem nooit kinderen kan geven?
Komt het ooit nog goed? Zal mijn huisarts mij ooit gaan helpen? Zal de gynaecoloog ooit nog luisteren?
Zoveel vragen, zo weinig antwoorden.
Wat moet ik doen? Wat kan ik doen?
Iemand die zo iets dergelijks ook heeft mee gemaakt, of mischien wel mee maakt?
Ik zou graag willen praten met andere..
x
Danielle
Ik loop hier al een tijdje rond.
December '08 moest ik ongesteld worden maar er kwam niets en dit was de laatste maand dat ik de pil genomen heb, 2 urine testen gedaan en waren negatief. 1 bloedtest gedaan maar ook negatief.
In februari werd ik dan eindelijk ongesteld, jammer maar toch.
Ik ben nu ondertussen weer ongeveer 48 dagen overtijd.
Weer urine test gedaan, en bloed onderzoek. Alles weer negatief natuurlijk.
Ik ben naar de huisarts gegaan omdat ik het allemaal niet fijn vond.
Maar wat krijg je als antwoord? "Het is vrij normaal dat meisjes van 18 niet ongesteld worden"
Het zelfde als wat ik in februari van mijn gynaecoloog hoorde?!
Ik vind overigens dat het helemaal niet normaal is dat je op deze leeftijd niet ongesteld word.
Nu heb ik wel in februari te horen gekregen dat ik waarschijnlijk gewoon geen eisprong meer kreeg.
Maar ik snap dit niet, want ik ben vanaf mijn 11e al gewoon ongesteld nooit problemen gehad tot ik stopte met de pil.
Kan het echt zo zijn dat als je stopt met de pil je geen eisprong meer krijgt?! ik vind het raar.
Mijn huisarts doet er allemaal heel nuchter over, en mijn gynaecoloog hetzelfde.
Mijn huisarts wil me nu ook niet meer door sturen naar een andere gynaecoloog en de mijne doet gewoon als of het normaal is.
Ik vind dit eng en niet leuk.
Ik lig nachten wakker van het idee dat ik nooit meer zwanger kan worden zonder hormoonspuiten ed.
Ik pas mijn broeken niet meer zoveel "vocht/bloed" houd ik vast.
Ik ben mezelf niet meer en mijn relatie word er zo ook niet beter op omdat ik alleen maar chaggerijnig ben en verdrietig ed.
Mijn verloofde weet zich geen houding te geven hiermee en steunt me dan wel zoveel hij kan maar ook hij snapt er niets van en weet ook niet wat we verder moeten of kunnen doen.
Ik zie het gewoon niet meer zitten..
We wilde dolgraag een kleine en we hadden natuurlijk wel rekening gehouden met dat dit jaren kon duren.
Maar wie had kunnen weten dat dit alles zou gebeuren?
Ik weet het allemaal niet meer, ik kan niet meer nadenken ed.
Zou ik ooit nog kinderen krijgen? Raak ik mijn partner kwijt straks als ik hem nooit kinderen kan geven?
Komt het ooit nog goed? Zal mijn huisarts mij ooit gaan helpen? Zal de gynaecoloog ooit nog luisteren?
Zoveel vragen, zo weinig antwoorden.
Wat moet ik doen? Wat kan ik doen?
Iemand die zo iets dergelijks ook heeft mee gemaakt, of mischien wel mee maakt?
Ik zou graag willen praten met andere..
x
Danielle