Ik heb genoeg mensen met wie ik erover kan praten, maar 1 iemand weet hoe ik me echt voel. Mijn tante heeft 5 jaar erover moeten doen om een gezonde tweeling ter wereld te brengen, en met haar kan ik er goed over praten.
Ik merk ook naarmate wij langer bezig zijn dat het moeilijker wordt. Ik ben in oktober weer tante geworden en ik heb tot op de dag van vandaag het kindje 2 keer gezien. Ik vindt het te moeilijk om mooi weer te spelen terwijl ik innerlijk alleen maar verdriet heb.
Ook ik heb het er steeds moeilijker mee. Vriendinnen zijn al bezig met de 3e!!! Allemaal zijn ze binnen een maand zwanger. Het lijkt wel of ik de enige ben. Ik heb het sinds kort aan een paar vriendinnen verteld maar echt erover praten met ze kan ik niet. Ze begrijpen het gewoon niet en komen met goedbedoelde adviezen zoals een romantisch weekend weg gaan...dan lukt het vast wel....
Alsof ik niet alles al geprobeert heb. Mijn vriend praat er juist helemaal niet over. Hij verteld gewoon aan iedereen dat ie geen kinderen wilt. Hij zegt dat het anders te echt voor hem wordt. Kwestie van zelfbescherming..
Met mij praat ie dan wel soms hoor maar ik mag niet te negatief en down doen omdat hij het dan niet meer ziet zitten.
Pfff.. ik wil ook gewoon zwanger worden of in ieder geval zeker weten dat het uiteindelijk gaat lukken!!!!!
We wachten tot we aan de beurt zijn met IUI.
ken dat gevoel , in men vriendekring is er weer eentje zwanger van haar 3e kind - weer een ongelukje, en dan is er nog eentje die 2j geleden "per ongeluk" zwanger werd :roll: .
ik kan er gelukkig wel nog met hen wat over praten en men vriend is er nu ook 100% mee bezig om het te doen lukken (nou ja qua ziekenhuisbehandelingen dan toch, meer klussen wil hij niet doen )
succes met je IUI en hoop dat alles lekker vlotjes gaat
Ik zit in hetzelfde schuitje als jullie, ook wij zijn nu 2 jaar bezig, sinds een jaar weten wij dat ik PCO heb, heb 7 maanden Clomid gebruikt, geen zwangerschap opgeleverd helaas en nu zitten wij in onze eerste ronde IUI, gisteravond heb ik voor het eerst mijn spuit gezet en dat moet ik inderdaad ook 10 dagen doen.
Ik ben nu ook op het punt beland dat ik niet meer blij kan zijn als iemand meld dat ze zwanger is, vind het heel erg om dit te moeten zeggen, maar het is zo. Je kunt er wel over praten met mensen, maar als ze dit zelf niet hebben meegemaakt, snappen ze gewoon niet hoe je je voelt. Ik kan er alleen met mijn schoonzus goed over praten, die hebben er zelf ook een aantal jaar over gedaan, dus zij snapt het wel hoe het voelt. Maar dan altijd die opmerkingen van mensen, word het niet eens tijd dat jullie zwanger worden? Vreselijk dat soort opmerkingen, mensen beseffen niet hoeveel pijn zo'n opmerking kan doen.
En dan die opmerkingen, je moet er niet zoveel mee bezig zijn. Maar hoe kun je er nu niet zoveel mee bezig zijn, als je elke dag jezelf moet injecteren en om de dag naar het ziekenhuis moet voor een echo?? Dat is gewoon niet mogelijk....
Mijn vriend en ik praten er niet zo heel veel over, maar af en toe, als het me even te veel word ( en dat komt ook vaak door die hormonen, ik ben echt mezelf niet meer ) dan huil ik lekker bij hem uit en zegt hij dat het allemaal wel goed komt. Maar wat nou als ik hem uiteindelijk niet kan geven wat hij graag wil ( ik ben tenslotten het 'probleem' ), houdt hij dan nog wel genoeg van mij? Dat soort gedachtes maken je gek. Gelukkig stelt hij me elke keer wel gerust, maar toch knaagt het af en toe, wat als het nou helemaal niet lukt?
Kortom, ik begrijp precies hoe je je voelt en het is echt zwaar om dit allemaal te moeten doorstaan. Waarom kunnen wij het niet op de natuurlijk manier he?!
Meid, ik duim voor je ( en voor mezelf ook natuurlijk ) dat wij binnenkort ook eindelijk mogen zeggen dat we zwanger zijn, het wordt zo onderhand wel eens tijd dacht ik!
gelukkig krijgen we van niemand zulke opmerkingen, de mensen die het weten staan achter ons & weten hoe de vork aan de steel zit en hopen dat het snel lukt.
men vriend zit er ook vaak wel mee met dat het probleem bij hem ligt, hij wil al meer dan 10 jaar dolgraag kinderen. Ben zen 1e vrouw had ze een miskraam en zijn ze uit elkaar gegroeit (hoe juist weet ik niet precies, maar haar ouders kwamen ertussen, ruzie enzo) en zen 2e vrouw wou geen kinderen (nou ja komt ervan als je met een tiener trouwt, hijzelf was 27) maar wilt nou toevallig lukken dat zij net bevallen is deze maand ondanks dat ze geen wou. Dat knaagt ook wel bij hem een beetje maar ja, dat k*twijf had hem laten zitten in ruil voor een Landrover jeep (dat kreeg ze van haar ouders inruil dat zij men vriend liet zitten :evil: )
Athene daar mag je blij mee zijn echt, dat je niet zulke opmerkingen krijgt.
Mijn schoonfamilie die geeft ze om de haverklap. Ik moet er niet teveel mee bezig zijn. (terwijl ze zelf binnen no time zwanger waren) Ik moest blij zijn geen kinderen te hebben, ik mocht ze wel even lenen, jij bent de volgende he (die grijns dan), wanneer NEEM je ze eens, en ga maar door.
Om moe van te worden, maar gelukkig heb ik jullie om tegenaan te "lullen" en die wel luisteren en respectvol antwoorden.
Ik heb 2 schoonzussen die een stuk ouder dan mij zijn en ook al kids hebben. 1 daarvan heeft er erg lang over gedaan om zwanger te raken en die begrijpt mij gelukkig heel goed. Zij weet ook van onze situatie af. Maar mijn andere schoonzus is van de eerste per ongeluk zwanger geraakt en van de volgende 2 ook makkelijk. Ze heeft heel vaak aan haar zus gevraagd waarom ze het er maar bij 1 hebben gelaten. Erg moeilijk voor haar, aangezien ze er graag meer hadden gewild, maar dit lukte helaas niet.
Ook naar mij toe vaak opmerkingen dat het wel eens tijd word, dat ik na de bruiloft (we trouwen 5 juni) vast meteen zwanger zou zijn. Zij staat er gewoon niet bij stil dat er veel vrouwen met vruchtbaarheidsproblemen zijn. Zij weet ook niet van onze situatie af hoor, ze is nogal een kletskous en ik zit er niet op te wachten dat iedereen er van af weet.
Ik heb het alleen mijn ouders, 1 schoonzus en 2 goede vriendinnen verteld. Is ook confronterend: met 1 goede vriendin was ik tegelijk bezig voor een 1e kindje, zij heeft inmiddels een gezonde zoon van 8 maand en gaan nu al voor de 2e, wij zitten nog steeds te wachten op onze 1e. Maar goed, ik kan wel heel goed met haar praten hoor, neem het haar niet kwalijk ofzo.... ze vind het zelf ook erg rot dat het zo moet.
En op mijn werk weten ze er ook van, wat ik erg prettig vind, omdat ik nu dus steeds vaker naar het ziekenhuis moet. Ze zijn gelukkig heel begripvol en als ik het niet om het werk heen kan plannen, mag ik tussendoor even weg.
Maar goed, goedbedoelde adviezen dat je er niet teveel mee bezig moet zijn, gek word ik ervan!! De mensen moesten eens weten.......
@Fant; niemand kan je vertellen hoe je ermee omgaat omdat je dit zelf moet ondervinden.
De ene heeft baat bij gesprekken met iedereen en alles eruit gooien en de ander wil het alleen maar delen met haar partner.
Belangrijk is denk ik dat je de rust vind in je lichaam en in je geest, probeer het een plekje te geven en acceptatie te vinden dat je eenmaal PCO hebt.
Dit hielp bij mij erg, ik heb namelijk ook PCO, pas in maand 8 vond ik die rust en die maand raakte ik ook zwanger.
Wil niet zeggen dat ik daarom zwanger ben geraakt, want ik heb ook Clomid geslikt toen 100mg, ik denk dat het een combi is van vele factoren.
Lithaatje schreef:Hoe werkt dat spuiten bij jezelf?
Ehm, nou ik moet zeggen dat ik het geen pretje vind eerlijk gezegd. Heb er nu 3 gezet, maar het blijft eng om bij jezelf te doen hoor.
Het is te vergelijken met een insulinespuit, het naaldje is heel dun, maar toch...... ik moet dit dus 10 dagen doen en dan zouden er 1 of meerdere eitjes gegroeid moeten zijn, dat gaan ze vanaf volgende week dinsdag (cyclusdag 11) controleren dmv inwendige echo's. En dan krijg ik, als de eitjes groot genoeg zijn een injectie met Pregnyl (dacht ik) om de eitjes te laten springen. Ik weet nog niet precies hoe en wat, het is mijn eerste ronde, maar mijn vriend moet zijn zaad sochtends naar het ziekenhuis brengen (weten nog niet precies wanneer, afhankelijk van de groei van de eitjes), daar wordt het bewerkt en een paar uur later word ik daar dus mee geinsemineerd en dan moet ik 2 weken wachten.
Was jij nou ook met IUI bezig? Of ben ik in de war??
@ Suusle: ik merk bij jou dat je schrijft ik weet het niet precies want het is de 1e keer. Ik weet niet of het hetzelfde is maar ik kom steeds uit het ziekenhuis met vragen. Ook ik weet steeds niet precies hoe en wat. Ik weet niet eens wat er nu precies aan de hand is. Waarom we niet zwanger worden.
Mijn vriend zijn zaad is niet goed maar wat is er precies met mij? Ze sluiten steeds dingen uit maar een precies antwoord kunnen ze niet geven
Herkennen meer mensen dit?
lisa200 schreef:@ Suusle: ik merk bij jou dat je schrijft ik weet het niet precies want het is de 1e keer. Ik weet niet of het hetzelfde is maar ik kom steeds uit het ziekenhuis met vragen. Ook ik weet steeds niet precies hoe en wat. Ik weet niet eens wat er nu precies aan de hand is. Waarom we niet zwanger worden.
Mijn vriend zijn zaad is niet goed maar wat is er precies met mij? Ze sluiten steeds dingen uit maar een precies antwoord kunnen ze niet geven
Herkennen meer mensen dit?
Hoi Lisa,
Ik weet wel wat er aan de hand is bij ons, waarom het nog niet is gelukt, ik heb PCO namelijk...
Ik bedoelde meer dat ik (nog) niet zo goed weet wat me precies te wachten staat nu omdat dit onze eerste ronde met IUI is, ik weet wat er gaat gebeuren en waarom, maar hoe ik dat ervaar dat weet ik dus nog niet.....
Heb jij al allerlei onderzoeken gehad? Of is alleen het zaad van je vriend niet goed? Of is er bij jou ook een oorzaak.
Zaad van mijn vriend is niet goed en dan voornamelijk de vorm van het zaad. Dit schijnt niets met eventuele afwijkingen van een kindje te maken te hebben maar een perfect zaadje zal ik nodig moeten hebben en daar heeft hij er maar heel erg weinig van
Ik geloof dat je nog beter minder beweegelijk zaad kan hebben dan de vorm. Helaas!
Bij mij is mijn cyclus erg kort al lijkt ie nu de laatste keer ineens 3 dagen langer. Verder is mijn oestrogeen gehalte veel te hoog. Wat dit precies uitmaakt weet ik niet?
Lithaatje schreef:waar te spuiten dan? in je arm of.....daaro? :oops:
Gewoon in je buik spuiten hoor!! Nee joh, als het daaro zou moeten, had ik het helemaal niet gedurfd!! Maar het spuiten zit er voorlopig even weer op, heb afgelopen zaterdag de inseminatie gehad, dus zit nu officieel in mijn wachtweken!!
)
