Mijn vriend wil nog niet

[Chiquisika]

Hallo dames,

Ik voel me verdrieitig!
Mijn vriend en ik zijn al 2 jaar samen en hebben een eigen huisje.
Nu wil ik het laatste jaar heel graag zwanger worden. Dit gevoel lijkt met de dag wel heviger te worden! We hadden nog een paar dingentjes op de agenda staan voor we aan de grote stap zouden gaan beginnen. Nu duurt het misschien nog 3 maanden voor we eindelijk zover zijn, maar ik kán niet meer wachten.
Mijn hele lijf is ingesteld op zwanger worden en dit giert als een wervelstorm door mijn binnenste. Ik ben er dag en nacht mee bezig.
Voor mijzelf heb ik besloten dat die laatste drie maanden niet meer zo veel uit kunnen maken.

Gister heb ik het hier met mijn vriend over gehad, maar hij wil toch liever wachten.
Dit is zo'n teleurstelling voor mij, dat ik er de hele nacht niet van heb geslapen.
Hij zegt dat ik me er niet zo druk over moet maken en dat het wel goed komt, maar hij weet niet hoe het is voor mij. Ik heb het hem proberen uit te leggen door de volgende vergelijking te geven: "Je moet heel nodig naar de wc maar je mag niet!" Maar ook dat dekt niet helemaal de lading.
Ik heb zo'n sterke drang!

Stel ik mij zo aan of is dit gevoel herkenbaar?
Ik kan op dit moment alleen nog maar janken om het feit dat ik geduld moet hebben.

Ik wil niet wachten!
Groetjes Sika

[vj]

vervelend voor je!! Ik heb zelf 2 jaar moeten wachten!
En die tijd is me waard geweest!! We hebben zoveel leuke dingen gedaan die we niet met kinderen konden doen!!!
Ik heb er helemaal geen spijt van. Mijn vriend was er toen nog niet aan toe. Dus ik wilde wachten.

Nu vind hij het wel leuk, we zijn verhuisd (2 jaar geleden) en hebben eerst lekker samen kunnen genieten.
Dus probeer het even van de andere kant te bekijken! probeer het positief te bekijken.
Ga samen leuke dingen doen die je anders niet zou doen.
Of plan een weekendje / dagje weg voor over 3 maanden. Dan heb je wat om naar uit te kijken

Het kan ooknog eens een half jaar tot een jaar (Dat is het gemiddelde) duren voor je zwanger bent!


Sterkte met alles!

[marietje1]

Hoi
Bij ons was het andersom, mijn man wilde al een jaar kinderen. Ik had er nog niet zo veel behoefte aan. Bij mij was het zomaar een moment dat ik bedacht: Ja nu wil ik het ook.
Misschien dat je vriend al eerder zo'n moment krijgt. En anders zul je helaas echt geduld moeten hebben. Je kiest er tenslotte samen voor!

Maar inderdaad leuke dingen plannen om die drie maanden door te komen ...

Succes

[kaatje85]

@Sika; ik denk dat 3 maanden wel te overzien is, en net zoals vj zegt het kan dan ook nog hele lang duren voordat het zover is dat het raak is!!
Doe leuke dingen die je niet zou doen als je kinderen hebt!!
3 maanden is echt niet zo lang en je krijgt allemaal leuke dingen tussendoor, sinterklaas, kerstmis en nieuwjaar en dan is het al bijna zo ver!!
Wij waren al 7 maanden bezig en hebben toen een vakantie geboekt naar Disneyland met de kerst en nu gaan we stiekem met z'n drietjes, ik wist gewoon dat we dat nodig hadden vooral in het proces waar wij in stonden!!
Dus geniet ook van je mannetje, als hij er nog niet klaar voor is zal je echt moeten wachten!!
En je kan jezelf helemaal gek maken maar dat heeft echt geen zin!

Succes

[susieq12]

ik herken je verhaal maar bedenk, je moet het samen willen, er samen voor gaan en er uiteindelijk samen van genieten. 3 maanden is nog heel lang voor je gevoel, misschien veel te lang voor voor je gevoel, maar dan zal je er starks extra van kunnen genieten is mijn ervaring... leef en geniet dan zijn die 3 maanden zo voorbij.

Succes

[Susanna]

Heel herkenbaar. Mijn man wilde eigenlijk helemaal niet, terwijl ik het nog niet wist. Na een paar jaar ben ik er toch over begonnen (onzeker als ik zelf nog steeds was). Uiteindelijk zei man: toen we trouwden, dacht ik dat we het er samen over eens waren dat er géén kinderen zouden komen. Maar blijkbaar denken jou hormonen er anders over, daar kun je niets aan doen. Vervolgens heeft hij er nog een half jaar aan het idee moeten wennen. Hij twijfelde heel erg aan zichzelf, of hij wel een goede vader zou zijn. Na een half jaar ben ik dus gestopt met de pil, want ik vind wel dat je er samen achter moet staan. Daarna een half jaar lang geklust zonder te rekenen en vooral ook veel klussen zónder dat er kans is, om het verplichte karakter wat weg te nemen. En pas sinds een maand ziet m'n man het pas écht zitten. Wat misschien heeft geholpen is een collega van hem die zelf twee kinderen heeft en waar hij in het verleden al al zijn twijfels mee heeft besproken.

Is je vriend er nog niet aan toe, dan (is heel moeilijk, weet ik!) zul je toch nog moeten wachten. Als je er echt mee bezig wilt zijn, kun je natuurlijk wel vast temperaturen elke ochtend. Mocht je vriend het dan ook zien zitten, weet je meteen wanneer je het beste kunt klussen

Heel veel succes!

[Cari]

Hai Sika,

Zoals ik in n ander topic al tegen je zei, zitten we een beetje in hetzelfde schuitje...Ook mijn man wil nog even wachten en bij mij gieren de hormonen door m'n lijf. 1 aug ben ik gestopt met de pil en dat versterkte het gevoel enorm. Ik kocht babysokjes, las boeken over zwangerschap, zwanger zijn... Ik was er té veel mee bezig en hij wilde echt nog n paar maandjes wachten. Heb toen besloten om voorlopig geen boeken meer te lezen en niet steeds babykleertjes of spullen te shoppen. Ook praat ik er niet te veel meer over met hem. Aangezien hij ook niet wil dat anderen weten dat onze kinderwens is aangewakkerd, heb ik niemand om hierover te kletsen, dus wat ik nu doe is een 'kinderwens dagboek bijhouden en dit forum. Mij heeft het geholpen om het een beetje los te laten en ik merk nu ik er minder mee bezig ben dat mijn man nu af en toe zelf opmerkingen maakt over 'onze toekomstige kleine'...
Dankzij dit forum heb ik veel info gekregen over zwanger worden en zal die kennis straks, bij groen licht, optimaal benutten!
Sterkte met het afwachten en laten we hopen dat de mannen er spoedig ook voor willen gaan...want het is zo belangrijk dit avontuur samen 100% aan te gaan!
Liefs Cari

[apple]

Hoi mede-lotgenoten,

Ik ben nieuw hier en zit min of meer in hetzelfde schuitje.

Ik had mezelf er helemaal op ingesteld om eind 2009 ermee te gaan beginnen, had daar ook helemaal vrede mee en was dus niet echt bezig met zwanger worden.
In het voorjaar bleek ik zwanger te zijn ondanks de pil. De schrik zat er goed in maar die sloeg al snel om in vreugde bij zowel mij als mijn vriend. Na 8 weken bleek ik een missed abortion te hebben en ik probeerde me te peppen door mezelf voor te houden dat het dan snel wel weer zou lukken en goed zou gaan (want eenmaal geproefd aan een zwangerschap.... )

Totdat vriendlief mededeelde dat hij ergens volgend jaar weer zou willen proberen... bij ons heeft dat tot op heden alleen maar ellende opgeleverd. Ik heb me de afgelopen maanden "alleen" gevoeld omdat ik verdrietig was en even iets heb mogen ervaren wat hij niet heeft gevoeld.
En tijdens gesprekken hierover en bij het uiten van verdriet, de mededeling of ik niet beter aan anti-depressiva kan gaan of naar een psycholoog. (nou ben ik van mening dat beiden een tikkend klokje niet kunnen oplossen)

Ik zou mezelf wel weer terug willen draaien naar het oorspronkelijke plan van voor de zwangerschap maar ik heb het gevoel dat er een proces in gang is gezet waar ik moeilijk tegen kan vechten.

Enige herkenning?

Groetjes.

[Norah]

Dag allemaal. Ik herken mijzelf in een aantal van jullie reacties. Ik wil graag zwanger worden, maar mijn vriend wil (nog) niet. Hij wil eerst nog samen met mij een wereldreis maken, die een jaar zal duren. Maar we kunnen pas over ongeveer een jaar vertrekken. Geen probleem, heel leuk zelfs en tot voor kort was ik natuurlijk enthousiast. Het probleem is alleen dat deze reis al jaren op de planning staat en wij steeds een jaartje ouder worden. Inmiddels ben ik 33. Als we vertrekken ben ik 34 en als we terugkomen 35. Ik hoor nu steeds van die verontrustende verhalen over afnemende vruchtbaarheid na je 30ste en ben bang dat we onze kans missen om een gezinnetje te vormen. En de laatste paar maanden heb ik last van rammelende eierstokken. Ik heb door een verhoogde kans op een beroerte moeten stoppen met het nemen van de pil. Hierdoor krijg ik nog meer het gevoel dat ik zwanger zou kunnen raken. Ik zou dat natuurlijk niet erg vinden. Maar mijn vriend is voorzichtig. Hij zegt wel dat hij het niet erg zou zijn als ik zwanger zou worden, maar hij wil het graag voorkomen. Die reis is erg belangrijk voor hem. Dat begrijp ik ook wel. Hij kijkt er al zo lang naar uit. En een kind zou daar tussen komen. Laatst probeerde ik hem mijn gevoelens uit te leggen, dat ik niet meer zo lang wil wachten. Hij begrijpt het niet, we willen toch al zo lang op reis? En het krijgen van kinderen is toch niet het allerbelangrijkste? Ik vind dat dan heel bot, als hij dat zegt. Mijn vriend wil ook niet nadenken over de kans op verminderde vruchtbaarheid. Maak ik me misschien voor niets zo druk? Moet ik het allemaal meer op zijn beloop laten? Ik ben benieuwd wat anderen hiervan vinden. Ik praat hier niet over met mijn vriendinnen, omdat ik het iets tussen mijn vriend en mijzelf vind. Maar ik wil toch graag andermans mening horen. Dan maar anoniem op een forum! :oops:

[vj]

moeilijk hoor Norah!

Wij hadden ook plannen om in 2009 / 2010 naar new zeeland en australie te gaan. het mocht van onze bazen en we zouden dan een week of 8 a 9 gaan.
nu gaat dat denk ik niet door omdat we zwanger willen worden!
ik hoop dat ik voor eind 2009 we zwanger ben!

Ik wilde ook veel liever kinderen dan mijn vriend. maar nu vind hij het wel ok.
of ie het echt leuk vind, nee denk het nog niet! hij is nu een beetje zenuwachtig!
Hij is er wel aan toe. maar hij vind dat het nu wel past in ons leven.

Dus ja, je moet er samen voor gaan! moeiijk hoor voor jullie!
ik wilde echt voor min 30e beginnen. ben nu bijna 28!

succes met alles!

[mdtje]

Erg moeilijk verhaal idd, norah. Welkom op het forum, trouwens.
We kennen allemaal de verhalen wel van mensen die het kinderen krijgen proberen te plannen. Eerst carrieren, en dan na een paar jaar ofzo aan kinderen beginnen. En dan ben je idd wat ouder en lukt het soms moeilijker.
Probeer er met hem over te blijven praten. Als je wel tot na de reis wacht, kan het misschien nóg een tijd duren voordat het raak is. Op dít moment is die reis misschien belangrijker dan nu een kind krijgen. MAAR: als het straks niet meer gaat lukken en jullie daardoor de rest van je leven ongewenst kinderloos zijn? Wat dan? Was die reis dan nog steeds zo belangrijk?
Moeilijk, moeilijk, moeilijk. Jullie zullen er samen uit moeten komen op de een of andere manier.
Heel veel succes ermee!

groetjes,
mdtje

[apple]

Zijn er dan uberhaupt mannen die dat "nu wil ik gevoel" krijgen?
Ik dacht dat na de ongeplande zwangerschap en de miskraam dat gevoel ook wel bij hem zou leven. In mijn beleving vindt hij het allemaal eng. De laatste berichtgevingen over een volgende poging bij ons zijn voorjaar / zomer 2008. Ik denk dan van nou als het nu allemaal goed was gegaan dan waren we in januari papa en mama geworden. Dus waarom niet gewoon op zijn beloop laten en als het gebeurt dan gebeurt het. (ik zie zelf niet het verschil tussen nu of maart 2008.)

[L.NDA]

Ik denk dat we niet moeten proberen om mannen te begrijpen. Dat zal ander soms ook niet lukken. Mannen en vrouwen zitten nu eenmaal totaal verschrillend in elkaar.
Wij vrouwen hebben idd ineens dat "ik wil nu" gevoel. Een man vindt het allemaal eerst ontzettend eng. Moet er aan wennen, gaat er nogmaals overdenken. Gaat alles op een rijtje zetten en ga zo maar door.

Het enigste wat ik kan zeggen is praat er goed met elkaar over. Probeer elkaar goed uitte leggen hoe je je voelt en waarom je iets wilt. En laat je vriend uit leggen waarom hij het nu zo willen.

Suc6

[Cari]

@ Norah....Heel herkenbaar...dat je vriend nu die reis nog wil maken, net of hij het gevoel heeft dat het leven stopt met een kleine! Ook mijn vriend gaf aan dat hij nog één keer samen een verre reis wil maken voordat er een kleine kan komen... maar met een verbouwing in de plan en nieuwe zaak zal die reis er pas eind volgend jaar in zitten... Dan ben ik 34 en neemt m'n vruchtbaarheid al aanzienlijk af, misschien zijn we dan wel té laat, zeker als straks blijkt dat t niet vanzelf gaat! Ik heb hem verteld dat we mét die kleine ook leuke reizen kunnen maken en als hij/zij groot genoeg is kunnen we weer samen rondreizen. Ik zet liever mijn reizen in de ijskast dan de kans te missen om een kindje te krijgen...die kans komt nooit meer terug en reizen kan altijd nog!

Mijn vriend denkt ook dat we bij de eerste poging gewoon meteen zwanger raken, heeft al div. artikelen gezien/docu op tv over verminderde kansen bij 30+ en ongewenst kinderloos omdat men dacht dat men nog alle tijd had...Hij doet t allemaal af als overdreven, en zegt dat er genoeg voorbeelden in onze omgeving zijn van stellen waar t wel snel raak was...steekt z'n kop voor mijn gevoel in t zand....zo frustrerend!

Ik wens je/jullie heel veel sterkte met deze moeilijke tweestrijd...het is zoooo lastig, je kunt hier geen compromissen in sluiten!
Tot ziens op t forum,
Cari

[Susanna]

Mannen hebben denk ik geen 'ik wil nu' gevoel, omdat zowieso de biologische klok anders loopt (ze gaan wat langer mee op dit gebied) en zij hebben geen hormonen in hun lijf, worden niet elke maand met vruchtbaarheid geconfronteerd omdat ze niet ongi worden etc.

Ik ben heel blij dat een (vrouwelijke) collega van mijn man het superleuk zou vinden als wij een kindje kregen. Ja, je zou denken waar bemoeit ze zich mee, maar ze heeft het wel voor elkaar gekregen dat mijn man van de week aankondigde: weet je, we moeten het nadat je ongi 4 dagen voorbij is maar om de dag klussen, dan heb je de meeste kans, weet je. Zie je, zo kunnen die mannen je toch verrassen!

Maar ik ben heel zelden een man tegengekomen die zélf graag wil. Veel hebben zoiets van maakt me niet uit (hoe kún je dat zeggen!) en geven hun vriendin gewoon hun zin. En pas als zo'n kind er echt is, blijkt dat ze het toch heel leuk vinden... Lastig hoor!

[Norah]

Dank je voor je meelevende reactie, Theeleut.
Je hebt gelijk, mijn vriend en ik moeten er samen voor gaan. Fijn dat dat bij jullie nu het geval is.
Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en het onderwerp nogmaals met mijn vriend besproken. Ik vond het erg moeilijk en heb wel een paar traantjes gelaten. Mijn vriend reageerde uiteindelijk eigenlijk heel lief (in het begin van het gesprek niet, was hij afstandelijk). Hij begrijpt dat ik de biologische klok voel tikken en hoe luid die klinkt! We gaan nu samen nadenken over mogelijke alternatieve oplossingen (zoals eerder op reis gaan of toch eerst voor een kindje gaan en later met ons gezin een reis maken). Het gesprek heeft me erg opgelucht. Ik voel me nu niet meer zo alleen.
Over je alleen voelen gesproken: Apple, hoe gaat het nu met jou? In mijn geval hielp het om toch nog een keer te praten met mijn vriend. Ik weet natuurlijk niet of dit bij jou ook helpt, maar misschien is het het proberen waard. Ik denk dat het voor veel mannen moeilijk is om te begrijpen hoe een vrouw met een sterke kinderwens zich voelen kan. Dat de biologische drang van het moederschap maakt dat je eerder gemaakte afspraken over het tijdstip om te beginnen met kinderen niet meer oke vindt. Zeker in jouw geval, als je er al aan geproefd hebt! Ik leef met je mee. Ik weet hoe allesoverheersend en overdonderend die drang kan zijn. En hoe naar het is om je zo alleen te voelen. Ik hoop dat je je snel beter zult voelen.
groetjes, Norah

[Norah]

Hoi allemaal,
Dank je voor jullie reacties. Ik ben nog een beetje onhandig in het hele 'forumgebeuren', dus had eerst alleen de reactie van Theeleut gezien. :geek: Heb een brilletje nodig!
Ik wil nog even reageren op Cari: Uit het gesprek dat ik met mijn vriend had kwam naar voren dat hij ook vrij makkelijk denkt over de al dan niet verminderende vruchtbaarheid van de vrouw. Hij vindt het eigenlijk bang makerij. En hij wil het allemaal wat meer aan het 'lot' over laten (maar als je blijft uitstellen, heeft het lot er naar mijn idee weinig mee te maken). Ik heb mijn gevoel hierover proberen uit te leggen door de zaken om te draaien: Wat nou als jij steeds te horen zou krijgen dat de vruchtbaarheid van de man na zijn 30ste afneemt en dat je door uit te stellen en op reis te gaan er voor kiest om het risico te nemen om geen biologisch eigen kind te krijgen? Hoe zou dat zijn?
Mijn vriend moest mij toen gelijk geven. Dat is niet wat hij wil! Daarna opperde hij dat we misschien echt het lot zijn gang moeten laten gaan, door geen voorbehoedsmiddelen meer te gebruiken. Ik was verbaasd, maar blij. Maar ik wil hier nu nog geen keuze in maken. We moeten er nog eventjes over nadenken en dan samen bewust kiezen hoeveel risico we met het lot willen nemen! Ik ben blij dat mijn vriend bereid was om zich in mij te proberen te verplaatsen. Een geweldige man, al zeg ik het zelf (en dat is echt zo dames, ben al jaren stapelgek op hem )
groetjes, Norah

[mdtje]

Wat goed, Norah. Fijn dat je hem jouw standpunt duidelijk hebt kunnen maken.Als ik jullie was zou ik er nu inderdaad nog even een weekje ofzo of langer apart en samen over nadenken om te kijken wat jullie echt willen.
Heel veel succes ermee!
Enneh, theeleut is net als beginneling of babbelaar een naam die je krijgt aan de hand van hoe veel berichtjes je hebt gepost, dus niet de naam van een persoon

groetjes,
mdtje

[Cari]

@ Norah....wat goed dat je het je vriend zo duidelijk hebt kunnen uitleggen, door de zaken om te draaien...ik denk dat ik het ook eens op die manier uit ga leggen aan hem!
grtjs Cari

[Norah]

Hoi Mdtje, bedankt voor de theeleut-uitleg, hihi :lol:
Het is wel duidelijk dat ik een beginneling ben!

groetjes, Norah

[liesje88]

nou... mijn mannetje kwam er mee aan.. dat hij wil heel graag een kindje met mij zou willen.. dus toen moest ik eerst even nadenken... haha.. ik merk dat het vaak andersom is

[mdtje]

Het is wel duidelijk dat ik een beginneling ben!

Yep, staat ook onder je naam

[mdtje]

nou... mijn mannetje kwam er mee aan.. dat hij wil heel graag een kindje met mij zou willen.. dus toen moest ik eerst even nadenken... haha.. ik merk dat het vaak andersom is

Ja, maar uitzonderingen zijn er altijd
Bij mij is het zo gegaan: vroeger ging ik er altijd gewoon vanuit dat ik als ik groot zou zijn een gezin zou hebben. Rond mijn 20e woonde ik een tijdje samen en bedacht ik dat een gezin helemaal niet per se hóéfde. Gewoon met z'n tweetjes kon ook. Met mijn huidige vriend kwam het gesprek al gauw op kinderen, omdat hij ze graag wil. Daardoor ben ik weer 180 graden omgedraaid en er weer over na gaan denken en nu wil ik het al een paar jaar echt heel graag, een eigen gezinnetje met hem. 5 maanden geleden zijn we er dan ook echt aan begonnen. En nu kan t me niet snel genoeg gaan!

groetjes

[Chelke]

Hallo Ladies,

Ik kan me heel goed verplaatsen in sommigen van jullie.
Ook ik wil heel graag een kindje, mijn vriend wil het ook wel.... maar nu nog niet.
We gaan op 07 augustus 2009 trouwen en hij wil daarna graag beginnen, nu is dat natuurlijk ook wel zo handig, want als we nu beginnen loop ik op mijn bruiloft met een dikke buik en kan ik niet eens met champagne toosten op ons geluk...

Maarja als je eenmaal het ''ik wil gevoel'' hebt, dan kom je daar niet meer vanaf.
Ik denk er dagelijks aan, hoe het zou zijn om zwanger te zijn, de bevalling en uiteindelijk natuurlijk het wondertje zelf.
Overal om me heen lijkt iedereen zwanger of net bevallen! Dat wil ik ook!

Het is ontzettend moelijk om in deze situatie te zitten en ik had eerlijk gezegd nooit verwacht dat het verlangen zo sterk kan zijn, zeker als je vriend nog wil wachten.
We kunnen er gelukkig makkelijk over praten, hij heeft het er ook al over als ''de kleine'' er is en dat soort dingen.
Ook heeft hij zijn zus gevraagd of hij haar baby-uitzet mag overnemen, dus hij wil het echt wel.

Maar ik moet nog zeker 9 maanden wachten voordat we gaan beginnen... en het is nu al moeilijk

[mama1988]

Hallo Ladies,

Ik kan me heel goed verplaatsen in sommigen van jullie.
Ook ik wil heel graag een kindje, mijn vriend wil het ook wel.... maar nu nog niet.
We gaan op 07 augustus 2009 trouwen en hij wil daarna graag beginnen, nu is dat natuurlijk ook wel zo handig, want als we nu beginnen loop ik op mijn bruiloft met een dikke buik en kan ik niet eens met champagne toosten op ons geluk...

Maarja als je eenmaal het ''ik wil gevoel'' hebt, dan kom je daar niet meer vanaf.
Ik denk er dagelijks aan, hoe het zou zijn om zwanger te zijn, de bevalling en uiteindelijk natuurlijk het wondertje zelf.
Overal om me heen lijkt iedereen zwanger of net bevallen! Dat wil ik ook!

Het is ontzettend moelijk om in deze situatie te zitten en ik had eerlijk gezegd nooit verwacht dat het verlangen zo sterk kan zijn, zeker als je vriend nog wil wachten.
We kunnen er gelukkig makkelijk over praten, hij heeft het er ook al over als ''de kleine'' er is en dat soort dingen.
Ook heeft hij zijn zus gevraagd of hij haar baby-uitzet mag overnemen, dus hij wil het echt wel.

Maar ik moet nog zeker 9 maanden wachten voordat we gaan beginnen... en het is nu al moeilijk

hoi

ik lees nu pas dit berichtje ik had ook al op je andere topic een recatie achter gelaten.

De ene kant snap ik jou 'verhaal' en ook van je vriend. Mocht je nu zwanger raken wat heel mooi is maar dan loop je wat je zelf al zei met een dikke buik rond en dan kun je niet prosten op je geluk, nou ik heem aan zonder het proosten heb je ook wel geluk hoor daar ligt het hem niet aan.
Maar, ik was 19 toen ik zwanger raakte van ons eerste kindje ik ben jong kerngezond niks aan de hand en toen ging het mis... Ik ben nu 6 maanden verder en nog niet de oude zoveel verdriet heb ik n0g iedere dag. Mocht het bij jullie ook fout gaan dan heb je zo'n klote tijd en dan heb je je bruiloft nog. Ik zeg niet dat het fout gaat maar jet kan je moet er altijd een beetje rekening mee houden in je achterhoofd. Verlang nu naar de tijd in augustus dat je gaat trouwen wees druk met alle voorbereiding en ga op je huwelijksnacht lekker klussen met je man.. Ik snap als je eenmaal het gevoel hebt dat je graag zwanger wilt worden en uit je verhaal merk ik dat je toekomstige man dat ook graag wilt maar je moet soms even verder denken... Ik hoop dat je mij begrijpt en het is niet lullig bedoelt absoluut niet, maar als je je kindje verliest dat geeft zo'n inpack op je leven, op je contact met je man... daar heb ik geen worden voor. Maar als nog ik hoop dat je snel zwanger mag raken wanneer jullie er klaar voor zijn

[mama1988]

wilde nog wat kwijt, mocht je zwanger raken not problem denk ik. Maar dan moet je wachten met je bruidsjurk uit zoeken want tegen die tijd ben je natuurlijk ver in de zwangerschap. en je kindje kan altijd te vroeg geboren worden misschien meot je dan de bruiloft afblasen ik bedoel je kunt een miskraam krijgen wat ik niemand gun maar ook de reden die ik hier boven noem kunnen gebeuren. Denk er goed over na een kindje is een wonder... en als de tijd rijp is gebeurt het van zelf.

[Chelke]

hey mama1988

ik had op je eerdere antwoord zojuist gereageerd :lol:
ik snap heel goed wat je bedoelt, en zo had ik er nog niet over gedacht... het kan altijd misgaan, en dat heb je dan nog niet 1,2,3 verwerkt.
Nu ik jouw verhaal heb gelezen weet ik zeker dat ik wil wachten tot na de bruiloft... hoe moeilijk het ook zal zijn... als je ergens iedere dag naar verlangt dan duurt wachten heeeeel erg lang.
Maar ik ga uitkijken naar een fantastische dag in augustus!

Bedankt voor je heldere kijk op mijn 'probleem'.

En heel veel sterkte nog de komende tijd...

[mama1988]

hey mama1988

ik had op je eerdere antwoord zojuist gereageerd :lol:
ik snap heel goed wat je bedoelt, en zo had ik er nog niet over gedacht... het kan altijd misgaan, en dat heb je dan nog niet 1,2,3 verwerkt.
Nu ik jouw verhaal heb gelezen weet ik zeker dat ik wil wachten tot na de bruiloft... hoe moeilijk het ook zal zijn... als je ergens iedere dag naar verlangt dan duurt wachten heeeeel erg lang.
Maar ik ga uitkijken naar een fantastische dag in augustus!

Bedankt voor je heldere kijk op mijn 'probleem'.

En heel veel sterkte nog de komende tijd...

hoi,

ik wilde je niet afschrikken hoor voor een zwangerschap maar zo kan het ook gaan net zo als bij mij. 28 ste zou ik uitgerekend zijn en ik denk er bijna nog iedere dag aan... Je verzetten naar 'iets leuks ' is moeilijk, wij zijn op vakantie geweest alles maar ik werd er niet beter van.. snap je.. Geniet van je dag in augstus zorg dat het je eenna mooiste dag van je leven wordt(de mooiste dag van je leven is de geboorte van je kindje, vind ik) En ik hoop dat je daarna snel zwanger bent, als je nu vast stopt met de pil dan kan je lichaam vast ontpillen handig dan hoeft dat volgend jaar niet meer...

[Chelke]

hoi mama1988,

Je hebt me niet afgeschrikt, je hebt me wel in laten zien waarom het beter is om te wachten, ik vind echt dat je daar helemaal gelijk in hebt en zo had ik het nog nooit bekeken.
Ik leef ook echt met je mee, over 5 dagen (ongeveer) had de mooiste dag van je leven moeten worden, en dat is je nu afgenomen. Meid, ik vind het zo rot voor je!
Wil je het wel nog proberen nu, of wacht je liever?

En de tip van alvast stoppen met de pil vind ik ook een hele goede, thnx meid.

[mama1988]

hoi mama1988,

Je hebt me niet afgeschrikt, je hebt me wel in laten zien waarom het beter is om te wachten, ik vind echt dat je daar helemaal gelijk in hebt en zo had ik het nog nooit bekeken.
Ik leef ook echt met je mee, over 5 dagen (ongeveer) had de mooiste dag van je leven moeten worden, en dat is je nu afgenomen. Meid, ik vind het zo rot voor je!
Wil je het wel nog proberen nu, of wacht je liever?

En de tip van alvast stoppen met de pil vind ik ook een hele goede, thnx meid.

Ja nog 5 dagen ik kan het me eigelijk niet voorstellen dat ik nu op het einde van mijn zwangerschap zou hebben gelopen raar gevoel ook een heel dubbel gevoel.. Gelukkig hebben de 28 ste mijn man en ik allebei vrij als het 'mooi' weer is gaan we naar madurodam of iets anders leuks doen, even weg even met zijn tweetjes zijn. Dat vinden wij belangrijk.

Nee we 'klussen' nu niet voor een kindje, een paar weken na de miskraam wilde ik weer klussen voor een kindje en mijn man wilde toen niet wat ik niet begreep, hij mompelde toen iets van : het is nog te vroeg... ik snapte er niks van maar hij had gelijk ik kwam kort daar naar in ja hoe moet ik het zeggen ik voelde me niet goed zo veel verdriet dat ik in therapie ben gegaan gelukkig is nu alles alweer dik in orde. Toen wilde ik op nieuw zwanger raken om de miskraam te vergeten maar zo werkt dat natuurlijk niet. Gelukkig kende mij man mij en heeft me dat laten in zien, ik heb voor een paar maanden terug besloten om mijn studie af te maken, 2 jr duurt die. Dus het was en is niet de bedoeling om zwanger te raken, ik was weer zwanger alleen 17 nov weer een vroege miskraam gehad volgens de vk. Had een positieve test en daarna 3 negatieve, maar goed ik zie dit niet als een miskraam maar als een zware ongesteld heid,. maar uiteraard was het van harte welkom.
NU gaan wij gewooon weer lekken oefenen en volgend jaar rond de kerst wil ik de voorbehoedsmiddelen opnieuw laten staan dan zit ik einde van mijn opleiding. Ik wil het nu 'tegen houden' ik wordt vrij snel zwanger, de eerste keer binnen 3 rondes en de laaste keer in een keer. Natuurlijk is er een oplossing i.v.b mijn studie maar ik weet als ik op nieuw zwanger ben dat ik mijn moeilijk kan conceteren op mijn studie vandaar dat we nog wachten. En ik ben nog niet over de eerste heen en dat zal verlopig nou wel zo blijven en ik wil ster(zo noemen wij het) niet ' vervangen' zo voelt dat nu nog...

[Chelke]

mijn beste vriendin heeft ook een miskraam gehad, dus ik snap wel een beetje wat je mee maakt en hoe slecht je je af en toe moet voelen, en dan al helemaal op de uitgerekende datum...
ga met je man maar iets leuks doen, maar sta er ook even bij stil...

ik kan goed begrijpen dat je man het te snel vond gaan, nadat het mis was gegaan... en als je nu met een studie bezig bent dan kun je die beter eerst af maken... je bent, net als ik, nog jong... dus we hebben nog tijd genoeg..

en Ster kun je zeker niet vervangen, je zult Ster eerst een plekje moeten geven...

[mama1988]

Hallo Sika,

Ik begrijp je gevoel helemaal! Mijn kinderwens is zo groot dat ik mijn relatie wil verbreken. Ik merk dat een kind willen meer betekent dan mijn vriend. Hier word ik zo verdrietig van, ik snap niet waarom dat belangrijker is dan mijn vriend. Hij wilt wel een kind, maar pas over 2 jaar en ik kan gewoon niet wachten. Het gevoel is zo sterk en ik kan het hem niet uitleggen. Ik ben nu koud tegen hem en voel haast geen liefde meer. Ik probeer het gevoel(kinderwens)telkens weg te stoppen, maar het lukt niet. Telkens denk ik nog 2 jaar, dat valt wel mee.

groetjes,
Sandra

hallo Sandra,

Ik begrijp best dat je kinderwens heel groot is, van de meeste dames, Van mij zelf ook hoor..
Maar begrijp me niet verkeerd als je nu weg gaat bij je huidige vriend en je zou over een paar maanden een nieuwe partner ontmoeten die moet je toch ook leren kennen en samenwonen enzo. Daar heb je denk ik binnen 2 jaar ook geen kindje mee... snapje wat ik bedoel.. Als aaan je huidige vriend alles goed is, jullie kunnen lachen, praten jullie zijn 'maatjes' dan zou je toch nog even kunnen wachten met zwanger worden. En misschien als je eens goed met je vriend praat dat er een 'tussenoplossing' is!? Iets eerder aan kinderen beginnnen... Maar ik denk als je relatie verder goed is en je gaat bij hem weg alleen mar omdat je zwanger wilt raken dat is niet de juiste insteek.. Ik begrijp heel goed dat de moederkriebels groot zijn maar heb het er voor over voor jou en je partner..

Denk maar zo ontmoet je een nieuwe partner dan duurt het misschien ook wel een aantal jaar voordat hij misschien kinderen wil. je kunt ze niet gaan screnen... en bij je nieuwe partner moet je hem opnieuw leren kennen je weet nog niet wat je aan elkaar heb enzo...

nee meid als je relatie goed is met je vriend zou ik hem niet opgeven om zwanger te raken.. dat is mijn advies.
hopelijk heb je hier iets aan


liefs mama1988

[Funny]

Beste Sandra,

Ik begrijp voor je dat het heel moelijk is om nog een jaar of 2 te wachtten.
Mijn vriend heeft al vanaf onze relatie gezegd ik wil GEEN kinderen!! Dus als jij ze wel wil dan zul je toch verder zonder mij moette.....
Dat was 6jr geleden. We wonen nu 2 jaar samen en in het begin zij hij nog steeds NO KIDS.
Sinds augustus dit jaar zegt Hij JA omdat hij het echt graag wil, opeens is er een engeltje naar beneden gevallen denk ik
En sinds 1 november ben ik gestopt met de pil.....
Wat ik hiermee wil brengen, praat met hem en laat het ook idd soms rusten.... dat heb ik ook gedaan. Het kan zijn dat hij over een paar mnd omdraait, dat weet je
dus niet. En als jullie relatie echt zo sterk is dan komt je tijd!
Ik heb me al die jaren er op in gesteld no kids...... en moet je nu kijken hoe het gaat
Ik hoop dat ik je wat moed in heb kunnen praten!

XXX funny

[mama1988]

@ funny
Wat goed he dat hij na een paar jaar toch kinderen met je wil. Was er ook een reden waarom hij het eerst niet wil? Hoe oud is je vriend?

@ Sandra: als ik jou was zou ik aan je vriend een reden vragen waarom hij nog geen kinderen wil, ik weet niet hoe oud jullie zijn? Maar blijf positief neem als voorbeeld Funny.

Succes

[Funny]

De reden dat hij het eerst niet wilde was omdat we toen ook jong waren en hij niks met kinderen had, hij vond ze altijd in de weg lopen haha.... en z'n verbintenis zijn hij altijd, al die zorgen wil ik niet.
En ik stemde daar mee in...... hij is nu 25 jr en ik moet eerlijk zeggen dat ik het niet had zien aankomen(toch best jong en snel)..... dat hij toch nog ooit om zou draaien
Hij weet ook dat ik ze wel graag wil, maar mijn vriend gaat voor alles.......! Dus ook een voor kind.

Dat heb ik altijd gezegd en gedacht! En het is ook goed om er samen af en toe over te praten.... maar soms is het goed om het even te laten rusten.
Net als van de zomer kwam hij er opeens zelf mee!
Ik moest het even laten bezinken, maar ben echt heel blij want kan me niks mooiers meer voor stellen dan samen een kindje te hebben.

Sommige zeggen dan ook..... ja ik wil er 2 of 3 (kids) Ik ben al blij met 1 denk ik dan! haha
xxx

[mama1988]

De reden dat hij het eerst niet wilde was omdat we toen ook jong waren en hij niks met kinderen had, hij vond ze altijd in de weg lopen haha.... en z'n verbintenis zijn hij altijd, al die zorgen wil ik niet.
En ik stemde daar mee in...... hij is nu 25 jr en ik moet eerlijk zeggen dat ik het niet had zien aankomen(toch best jong en snel)..... dat hij toch nog ooit om zou draaien
Hij weet ook dat ik ze wel graag wil, maar mijn vriend gaat voor alles.......! Dus ook een voor kind.

Dat heb ik altijd gezegd en gedacht! En het is ook goed om er samen af en toe over te praten.... maar soms is het goed om het even te laten rusten.
Net als van de zomer kwam hij er opeens zelf mee!
Ik moest het even laten bezinken, maar ben echt heel blij want kan me niks mooiers meer voor stellen dan samen een kindje te hebben.

Sommige zeggen dan ook..... ja ik wil er 2 of 3 (kids) Ik ben al blij met 1 denk ik dan! haha
xxx

hoi funny

Ik kan me indenken dat hij het 6 jaar geleden te vroeg vond dan was hij 19 jaar oud! Vergeet niet dat jongens altijd wat achter lopen qua leeftijd he.. 25 is ook nog heel jong hoor de meeste jongens die ik ken willen het dan nog niet eens.
mijn man is 31 en wij wilde al veel langer kinderen toen we elkaar net leerde kenen maar toen was ik nog zo jong... hij ben eerste mijn vmbo af gaan maken.
Ja ze zeggen heel veel ik WIL of ik KRIJG zoveel kinderen, 1 ding je krijgt ze niet de natuur beslist.
Ik zou ook al super trots en blij zijn met een kindje,...

ben super blij voor jullie..

[Funny]

daarom zeg ik al mama1988 ik ben al blij als ik er 1 aan ons gegeven mag worden.....
En had het ook echt niet aan zien komen idd 25 jr is jong....
Maar hij is heeeeeeeeeeel lief en zorgzaam dus tja omdraaien van gedachte kan toch altijd gebeuren.

[mama1988]

daarom zeg ik al mama1988 ik ben al blij als ik er 1 aan ons gegeven mag worden.....
En had het ook echt niet aan zien komen idd 25 jr is jong....
Maar hij is heeeeeeeeeeel lief en zorgzaam dus tja omdraaien van gedachte kan toch altijd gebeuren.

Ik vind het super.
(ik ga naar buiten, we hebben hier sneeeuw!)

[Funny]

OMG dat meen je niet1 Hier geen druppel noord brabant

[mama1988]

OMG dat meen je niet1 Hier geen druppel noord brabant

wij zitten aan de grens van duitsland, winterswijk

vorige week hadden we ook al heel de week sneeuw

[mama1988]

gelukkig dat het nu beter met je gaat sandra...
funny heeft gelijk met praten kom je ergens

nou super dat jullie er voor gaan!

[UiTjE]

Hallo Allemaal,

Ik ben nieuw hier. Ik heb deze site gevonden via google en wil nu ook graag even mijn ei kwijt want ik dacht namelijk dat ik de enige was met dit probleem.
Ik ben nu bijna 7 jaar samen met mijn man en we zijn 2,5 jaar getrouwd. Ongeveer een jaar geleden begon het bij mij te kriebelen toen ik dacht zwanger te zijn rond de kerst periode, dit was alleen fals alarm.
Na die tijd heb ik een periode gehad dat ik heel erg veel last had van mijn hormonen en graag zwanger wilde worden, maar mijn man wilde wachten tot we financieel op orde waren.
Het gevoel is een tijd weg geweest, of misschien op de achtergrond, maar nu heb ik er weer zo'n last van dat ik de hele dag wel kan janken. Ik weet dat iedereen zegt dat je er samen achter moet staan...maar ik wordt gewoon GEK van mijn eigen lichaam...
Bestaat er geen medicijn????

[mama1988]

Hallo Allemaal,

Ik ben nieuw hier. Ik heb deze site gevonden via google en wil nu ook graag even mijn ei kwijt want ik dacht namelijk dat ik de enige was met dit probleem.
Ik ben nu bijna 7 jaar samen met mijn man en we zijn 2,5 jaar getrouwd. Ongeveer een jaar geleden begon het bij mij te kriebelen toen ik dacht zwanger te zijn rond de kerst periode, dit was alleen fals alarm.
Na die tijd heb ik een periode gehad dat ik heel erg veel last had van mijn hormonen en graag zwanger wilde worden, maar mijn man wilde wachten tot we financieel op orde waren.
Het gevoel is een tijd weg geweest, of misschien op de achtergrond, maar nu heb ik er weer zo'n last van dat ik de hele dag wel kan janken. Ik weet dat iedereen zegt dat je er samen achter moet staan...maar ik wordt gewoon GEK van mijn eigen lichaam...
Bestaat er geen medicijn????

Allereerst welkom Uitje.
Zo als je hier kan lezen op het forum ben je niet de enige met dit probleem.
Wij kunnen een hoop zeggen en schrijven tegen je van wat je wel en niet moet doen maar het is iets tussen jou man en jij. Ik vind wel (mijn mening) Dat jullie beide erachter moeten staan.
Ik vond het ook niet fair van mijn man (toen nog vriend) dat hij geen kindje wilde met mij een paar jaar geleden. Nu snap ik heel goed waarom niet. Ik was toen 15 !!! :o En ik heb eerste mijn school gedaan. In maart dit jaar was ik voor de eerste keer zwanger nu stonden we er allbei achter alleen hun het mis..

Ik weet niet hoe oud jullie zijn omdat je man het eerste finaceel in orde wilt hebben.
Wij zeggen altijd, een kindje komt en is liefde en dat voedt je op met liefde. Ook met weining geld kun je een kindje opvoeden. Het is niet altijd even makkelijk maar het kan. Zelf proberen wij weer op nieuw om zwanger te worden, Ik ben nu net 20 en mijn man 31. Mijn man werkt al 10 jaar en ik zit midden in mijn eerste opleidingsjaar, met studiefinacering. Wij kunnen het makkelijk is een heel groot woord maar wij kunnen het redden. Ik zal wat minder kleding moet kopen ook ben ik gestopt met mijn gelnagels.. dat was 60 euro in de maand hoeveel pakken pampers zijn dat wel niet??? Nee maar snap je wat ik bedoel?

Als ik jullie was zou ik nog eens goed met elkaar gaan praten en uitleg vragen waarom je man nog niet wilt en welke financele reden het is.. met praten en er samen uit komen lukt het misschien...

Ik wil je inidere geval heel veel succes wensen,..

[UiTjE]

Hallo mama1988,

Bedankt voor je bericht terug.
Financieel zitten we erg goed, we werken allebei full-time en hebben een goed salaris. In Nederland zijn wij gewoon een modaal "gezin" maar mijn man wil het liefst miljoenen sparen!!!
Ik denk eerder dat hij bang is.
Voor de leeftijd hoeven we het ook niet te laten want ik ben 24 en mijn man 25, de ideale leeftijd om te beginnen zou je zeggen.

[mama1988]

Hallo mama1988,

Bedankt voor je bericht terug.
Financieel zitten we erg goed, we werken allebei full-time en hebben een goed salaris. In Nederland zijn wij gewoon een modaal "gezin" maar mijn man wil het liefst miljoenen sparen!!!
Ik denk eerder dat hij bang is.
Voor de leeftijd hoeven we het ook niet te laten want ik ben 24 en mijn man 25, de ideale leeftijd om te beginnen zou je zeggen.

Haha miljoenen sparen dat willen we allemaal wel. Alleen lukt het niet altijd hea
Ik zou gewoon er over praten waarom je man het nog niet wil.
Kom er wel samen uit, aan ruzie heb je niks.

Ik kan je alleen succes wensen meid en hopleijk biedt 2009 een goed jaar voor jullie.

liefs mama 1988

[UiTjE]

Dat praten is helemaal mis gegaan, aan de andere kant ook wel goed.
Ik heb altijd van mijn man begrepen dat hij wel kinderen wilde maar pas op een later tijdstip.
Hij heeft mij nu dus gisteravond toegegeven dat hij helemaal geen kinderwens heeft en zich nog steeds zorgen maakt over de financieen.
Ik ga volgende week langs de dokter om te vragen of hij wat heeft tegen de hormonen. Heb er zo'n last van, huil mezelf straks nog dood.
Ik ga me nu instellen op een leven zonder kinderen en als dat niet lukt is misschien scheiden de beste optie, zowel voor hem als voor mij.

[ruthje]

Heftig uitje...
Hebben jullie er nooit over gepraat voor jullie trouwen?
En soms draaien mannen ook om hoor...
Mijn broer en schoonzus wilden geen kinderen...tot het bij haar begon te kriebelen...hij wilde absoluut geen kinderen..hield dat 5 jaar vol en nu hebben ze een dochter van bijna 3...en das pappa's grote trots.

Laat het gesprek even bij je man bezinken, begin er later nog eens over...en wie weet gaat ie wel anders nadenken in de loop van de tijd.
Scheiden...rigorues maar ik snap waar die gedachte vandaan komt.
Sterkte ermee!

liefs

[kaatje85]

Lief uitje,

Wat een heftige situatie.
Bij ons was het precies zo, ik was 18 en hij werd 19 en ik had het al over kinderen en hij hield de boot maar af ook voor de finaciele situatie.
Toen ik vroeg wanneer hij er eens aan wilde gaan beginnen (om een tijd in mijn hoofd te kunnen hebben) zo kon ik het gevoel onderdrukken.
Hij antwoorde over een jaar of 5.
We zijn in die tussen tijd 2x verhuisd en getrouwd en erachter gekomen dat ik verminderd vruchtbaar ben, zoveel gebeurd en toen hebben we uiteindelijk samen de stap gezet om aan de hormonen te gaan, hij is 24 en ik 23 dus die 5 jaar klopt wel, ben nu ruim 13 weken zwanger van ons 1e kindje.
Je vriend wil nu nog niet maar denk nu niet gelijk aan scheiden, probeer eruit te komen en vraag waarom hij het niet wilt.
Probeer een beetje in die gedachten te duiken van hem.
Het zou van zijn kant ook niet eerlijk zijn, vind ik.
Misschien wil hij nog wel dingen gedaan hebben voordat er een kindje komt.
Vraag het gewoon en zeg hem ook wat het met jou doet!

Heel veel succes.

Liefs, karin

[UiTjE]

Heftig uitje...
Hebben jullie er nooit over gepraat voor jullie trouwen?
En soms draaien mannen ook om hoor...
Mijn broer en schoonzus wilden geen kinderen...tot het bij haar begon te kriebelen...hij wilde absoluut geen kinderen..hield dat 5 jaar vol en nu hebben ze een dochter van bijna 3...en das pappa's grote trots.

Laat het gesprek even bij je man bezinken, begin er later nog eens over...en wie weet gaat ie wel anders nadenken in de loop van de tijd.
Scheiden...rigorues maar ik snap waar die gedachte vandaan komt.
Sterkte ermee!

liefs

We hebben er wel over gesproken voor het trouwen maar net zoals bij jouw schoonzus is het bij mij gaan kriebelen nadat we getrouwd waren. Nu bijna 1,5 jaar heb ik hier last van en ik denk niet dat ik dit 5 jaar ga volhouden.

Ik ben nu 24 en ik wil niet wachten tot ik tegen de 30 aan loop, want dat brengt allemaal risico's met zich mee als je langer wacht en ik ben ook een obesitas klant dus makkelijk zwanger worden zal er ook niet inzitten.

Ik ben gewoon bang dat ik een klein oud oma'tje wordt die weg zit te rotten achter de garaniums zonder dat iemand haar komt opzoek.

Misschien ook wat ver gezocht omdat ik 24 ben maar ik wordt gewoon gek van die hormonen. Ik zou best willen wachten voor mijn man tot hij eraan toe is. ALLEEN MIJN LICHAAM WIL NIET WACHTEN!!!!!!!!!

[mama1988]

Hallo Uitje...

Wat erg dat je man dit heeft gezegt.. Ik wist ook niet dat er dit uit zou komen.
Maar je weet het nu wel. Ik kan je zo geen advies geven ben net 20 en kom net kijken in het leven Wat kaatje en ruhtje zou ik gewoon proberen.

Meid ik wil je heel veel sterkte wensen.. En hopelijk draait je man nog bij.

Dikke kus Mama1988

[Funny]

Heftig dit verhaal zeg.....
Maar ja lees mijn tekst nog eens een paar pagina's terug misschien helpt dat je er door heen dat mijn vriend altijd NEE heeft gezegd....
en nu 180gr gedraait is.
Ik hoop dat je daar wat aan hebt....

Kus Funny

[UiTjE]

Tijden keren toch positief....
Ik heb vrijdag nog eens goed met mijn man gesproken en alle punten besproken waar hij moeite mee heeft.
We hebben er echt heel rustig over kunnen praten en hij gaf zelf aan er de laatste paar weken ook al veel over nagedacht had. Want ik heb hem wel al een paar weken eerder verteld dat ik last had van de hormonen.
Nu zijn we eruit dat we het toch gaan proberen halverwege volgend jaar.
Hier kan ik teminste mee leven want ik weet nu waar ik aan toe ben. Mijn man doet het niet alleen voor mij want dat wilde ik niet.....
Toch nog een goed uiteinde van het jaar.
Iedereen bedankt voor het advies en ik hou jullie op de hoogte

[susieq12]

uitje dat is goed nieuws.... mijn eierstokken rinkelen ook al behoorlijk lang en hubbie wilde er ook maar niet aan. op een gegeven moment hebben wij afgesproken ok haal de pil nog maar voor een half jaar... en dat is dan de laatste keer. Dat zou dan eind februari zover zijn. Toch is mijn hubbie eerder omgedraaid en wil hij het nu zelf ook heel graag. Het zijn de kleine dingen waar ik het aan merk, zoals kijk die kinderwagen wil ik ook wel en dat soort dingen..... ik ben er heel blij mee en heb gemerkt dat het bij mijn man gewoon wat langer duurde voordat hij aan het idee van kinderen gewend was. nu leeft hij helemaal met me mee, pikt het zelfs als ik onredelijk ben vanwege mijn hormoonwisselingen. en ook dat is belangrijk, je wil toch ook niet horen dat ze zeggen van ja jij wou van die pil af??? Dus conclusie het is heel belangrijk dat je er SAMEN voor gaat.

[mama1988]

hoi Uitje

wat goed dat jullie het er samen over hebben gehad en dat je man toch ook een kinderwens heeft en er toch eerder mee wil beginnen.

Ik wens jullie veel succes en dat jullie maar gauw zwanger mogen zijn..

[kaatje85]

Uitje, wat goed zeg.
Zo heb ik het ook gedaan, je kan je hormonen nu wel ten ruste leggen, je weet wanneer je weer kan gaan nadenken over je een kindje.
Dit geeft rust in je lichaam en geest maar ook bij je vriend zo kan hij aan het idee gaan wennen.
Ben heel blij voor je meis!

Liefs,Karin

[ruthje]

Goed nieuws uitje!
ben blij voor je!!

liefs

[kadwiel]

hallo allemaal!

ik ben nieuw op dit forum en zag dit topic waar ik mij helemaal in kan vinden.
Ook mijn vriend is helaas nu nog niet toe aan kinderen. Sinds een paar maanden spelen mijn hormonen op. Helaas moet ik ook nog zeggen dat ik in een ware babyboom zit. Mijn ene nicht is net bevallen, mijn beste vriendin is wederom zwanger (haar jongste kind is nog geen jaar oud) en mijn neefs vriendin gaat bevallen in juni a.s. Op straat zie ik overal baby's, kinderwagens en zelfs op de TV wordt je ermee doodgegooid. Zelf ben ik 23 jaar (in juli 24)

Ik heb bij mijn vriend dit aangekaart. Alhoewel hij nooit de signalen had gegeven, was ik verbaasd om te horen dat hij er nog niet aan toe was. Hij wilde eerst samen van het leven genieten. Daarnaast heeft hij ook de angst om ouder te worden (hij wordt in juli pas 31). Misschien ziet hij dit bevestigt als hij pappa wordt. Hij zegt het 'gevoel' nog te missen, maar helaas weet je nooit bij mannen wanneer dat gevoel komt en of het uberhaupt wel komt.

Bij mij is het: liever gister als vandaag, en ik vind het heel moeilijk om hiermee om te gaan.

Ik heb belooft het nu een week te laten rusten, zodat hij er even over kan nadenken en op een rijtje te zetten, maar met een week heb ik al moeite, laatstaan als ik nog jaren moet wachten.

heeft er iemand nog tips om hiermee om te gaan?

alvast bedankt.
gr.

kadwiel

[mama1988]

Welkom op het forum

Meid ik vind het heel erg voor je dat je vriend nog niet wil. Of misschien wel wil maar onbewust een beetje bang is!

Mijn man en ik hadden vanaf dag 1 dat we elkaar ontmoete al over kids. Ondertussen hebben we 2 miskramen mee moeten maken en zijn we nu in verwachtig van een tweeling. Ik moet zeggen : over kinderen praten is heel anders dan opeens zwanger zijn en daadwerkelijk moeder of vader worden.

Mijn man is of wordt in sept 32, vandaag hadden we echo en dan zie ik dat hij zo trots is als een pauw maar ook zoiets heeft van helup!!! zelf ben ik net 20 en ik heb er alle vertrouwen in dat hij een goede papa zou worden.

Ik wilde ook meteen kinderen en zwangerworden. ik ben nu dus 14 weken zwanger en zit op school, het is allemaal erg zwaar. ik wil mijn kids niet missen maar nu weet ik pas echt wat het is om goed ziek te zijn van je zwangerschap, heb tot week 12 lopen spugen. dit neem je allemaal voor lief geloof me en ik weet zeker dat jij het ook aankunt. blijf hier over allemaal wel praten met je mannetje, niet op een dreig toon maar gewoon een gesprek waarom? hoe en wat en waaromniet? snapje wat ik bedoel..

En ja genieten, genieten van je leven doe je ook als je kids heb, het is je eigen bloed en vlees en daar ben je trots op maar je gaat nu gemakkelijk een avondje weg, of een dagje uit. je went er ook wel aan om je kids en alles er om heen meete nemen.

Zwanger worden is heel mooi en bijzonder. en leg dat je vriend uit. Er zijn speciaale
ikwordtvader forums. misschien vind hij dat wat?!

Ik wens je veel succes en ik hoop voor je dat je dit jaar nog zwanger mag worden
(maar nooit stiekem doen hoor,(dat hoor ik ook nog wel eens mensen zeggen))

[kadwiel]

hoi mamma1988!

bedankt voor je verhaal! wat lijkt het me verschrikkelijk om 2 miskramen mee te maken, maar gelukkig gaat het voorlopig allemaal goed.

Ik zou nooit mijn vriend er in kunnen luizen door per ongeluk expres zwanger te worden. Zo ben ik niet en vind ik smerig om zo mijn zin te moeten krijgen. Maar het gevoel van 'liever gisteren nog dan vandaag' en zijn wil om voorlopig niet ermee bezig te zijn maken het zwaar.
Ik weet zeker dat wanneer het eenmaal wel kan, mijn vriend de meest trotse vader is die er maar kan zijn, ongeboren en geboren. Maar zijn angst voor het ouder worden (bejaard, verantwoordelijkheid, niet meer zomaar wegkunnen (al deden we dat niet extreem veel hoor)) maakt dat hij nog niet wilt.

Ik denk dat ik maar gewoon geduldig moet zijn en het proberen te laten rusten. Ondanks dat ik iedere website afstruin om informatie over zwangerschappen en baby's te vinden. Verschrikkelijk!!! Ik moet hem de ruimte geven om er over na te denken.

[Susanna]

Wat een lastig onderwerp zeg! Mijn hormoontjes begonnen op te spelen toen we 6 jaar getrouwd waren. Mijn man zei op een gegeven moment, omdat we het er vóór het trouwen al over eens waren: toen ik met je trouwde wist ik dat we met z'n tweeën zouden blijven, en jij wist het ook, en nu zeggen je hormonen ineens iets anders! Dat klonk heel verwijtend en ik heb ook veel moeite gehad om uiteindelijk te stoppen met de pil, omdat ik heel erg het gevoel had dat ik 'm'n zin kreeg' en op die manier wil ik geen kind. Ook was mijn man alleen maar bang dat hij geen goede vader zou zijn. Maar na een half jaar zonder pil (we zijn erg slecht in klussen, dus het was geen moeite om iedere keer mis te schieten) zag hij het eindelijk wél zitten. Eén keer z'n best gedaan (omdat ik natuurlijk wel liet weten wanneer m'n ei er was) en ja hoor, zwanger! En nu is m'n man toch de meest trotse vader-in-spé die je je voor kunt stellen. En elke vrouw die zwanger is zou graag mijn man om zich heen hebben, zo lief als ie is. Het is voor mij een grote opluchting, omdat je toch sámen voor een kind gaat. Je moet er samen voor zorgen. Maar het liefst had ik natuurlijk in het begin al op één lijn gezeten.
Het is een beetje een lang verhaal geworden, maar zo zit het dus bij mij in elkaar. Ik ben altijd weer heel verbaasd hoe je op je leven terug kunt kijken en dan kunt zien wat beslissingen met je leven hebben gedaan. Heel bijzonder.