23-12-2006 14:19
Hoi.
Ik zal me even voorstellen.
Mijn naam is sandra heb een zoontje van 14 maanden en heb helaas meerdere miskramen gehad.
Nu wil ik hiermee andere mensen helpen om het te verwerken wanneer dit je overkomt.
iedereen kan het overkomen, maar soms heb je een verhoogde kans en dat is voor sommige mensen niet makkelijk, maar vooral het onbegrip is soms moeilijk.
Ik zal beginnen bij het begin.
mei 2004 gestopt met de pil joepi direkt zwanger helaas na 7 weken een bloeding en uit de echo blijkt een leeg vruchtzakje maar kan nog dat de eisprong iets later was en ze laten me dan ook nog even lopen, ongeveer een week later een vreselijke bloeding alles lijkt eruit te zijn, maaar geen echo, wel had ik het iedereen al verteld dat we zwanger waren en dat heeft mij goed geholpen want iedereen leeft mee.
augustus 2004 weer een hevige bloeding we begrijpen er niks van en moeten met spoed naar het ziekenhuis want het lijkt wel of ik leegbloed en daar komt het bij de gynaecoloog een 13 weken groot miskraam het was doorgegroeid. veel leven mee, want het voelt als een 2e miskraam ik voel me in de steek gelaten door mijn lichaam en word wel direkt gecurreteerd.Zo ontdekken ze via de echo een afwijking in mijn baarmoeder.
feb 2005 joepie 1 maand getrouwd en 1 maand zwanger helaas weer een bloeding na 7 weken, maar bij de echo word gezien dat in de andere kant van mijn baarmoeder nog wel een vruchtje zit en ons zoontj word geboren in oktober via een keizersnede.
oktober 2006 na controle en advies toch proberen zwanger te worden en ja hoor nov 2006 zwanger dus iedereen direkt weer verteld helaas na 7,5 weken ineens een bloeding en binnen een paar uren is alles weg, bloed wel na nog, maar ook het minikindje van 1cm is meegekomen. Alle bergrip van collegas vrienden en familie je houd altijd wel een vreemde reactie, maar door alle steun ga ik toch vrolijk de kerstdagen in om wanneer we groen licht krijgen het weer proberen.
neem de tijd om afscheid te nemen en om de dokter of assistenten of gynaecoloog alles te vragen wat je weten wilt, want het is een verlies en valt niet altijd mee, maar voel je niet rot om te vertellen dat dit gebeurd is wanneer het je overkomt je zult merken dat je het niet alleen hoeft te doen.
Mocht je hierop reageren ik wil je graag helpen wanneer je dit overkomt ik reageer altijd terug en wil proberen om toch het taboe wat hierop nog rust te doorbreken, want soms krijg ik het idee dat er een taboe op rust en dat is jammer en uit de tijd en je zult zien dat je echt nog wel kunt genieten van een volgende zwangerschap
Ik zal me even voorstellen.
Mijn naam is sandra heb een zoontje van 14 maanden en heb helaas meerdere miskramen gehad.
Nu wil ik hiermee andere mensen helpen om het te verwerken wanneer dit je overkomt.
iedereen kan het overkomen, maar soms heb je een verhoogde kans en dat is voor sommige mensen niet makkelijk, maar vooral het onbegrip is soms moeilijk.
Ik zal beginnen bij het begin.
mei 2004 gestopt met de pil joepi direkt zwanger helaas na 7 weken een bloeding en uit de echo blijkt een leeg vruchtzakje maar kan nog dat de eisprong iets later was en ze laten me dan ook nog even lopen, ongeveer een week later een vreselijke bloeding alles lijkt eruit te zijn, maaar geen echo, wel had ik het iedereen al verteld dat we zwanger waren en dat heeft mij goed geholpen want iedereen leeft mee.
augustus 2004 weer een hevige bloeding we begrijpen er niks van en moeten met spoed naar het ziekenhuis want het lijkt wel of ik leegbloed en daar komt het bij de gynaecoloog een 13 weken groot miskraam het was doorgegroeid. veel leven mee, want het voelt als een 2e miskraam ik voel me in de steek gelaten door mijn lichaam en word wel direkt gecurreteerd.Zo ontdekken ze via de echo een afwijking in mijn baarmoeder.
feb 2005 joepie 1 maand getrouwd en 1 maand zwanger helaas weer een bloeding na 7 weken, maar bij de echo word gezien dat in de andere kant van mijn baarmoeder nog wel een vruchtje zit en ons zoontj word geboren in oktober via een keizersnede.
oktober 2006 na controle en advies toch proberen zwanger te worden en ja hoor nov 2006 zwanger dus iedereen direkt weer verteld helaas na 7,5 weken ineens een bloeding en binnen een paar uren is alles weg, bloed wel na nog, maar ook het minikindje van 1cm is meegekomen. Alle bergrip van collegas vrienden en familie je houd altijd wel een vreemde reactie, maar door alle steun ga ik toch vrolijk de kerstdagen in om wanneer we groen licht krijgen het weer proberen.
neem de tijd om afscheid te nemen en om de dokter of assistenten of gynaecoloog alles te vragen wat je weten wilt, want het is een verlies en valt niet altijd mee, maar voel je niet rot om te vertellen dat dit gebeurd is wanneer het je overkomt je zult merken dat je het niet alleen hoeft te doen.
Mocht je hierop reageren ik wil je graag helpen wanneer je dit overkomt ik reageer altijd terug en wil proberen om toch het taboe wat hierop nog rust te doorbreken, want soms krijg ik het idee dat er een taboe op rust en dat is jammer en uit de tijd en je zult zien dat je echt nog wel kunt genieten van een volgende zwangerschap