Draagmoeder?

[Syl]

Misschien een vreemd onderwerp...

Wat zou je doen als je te horen kreeg als iemand die je dierbaar is geen kinderen kan krijgen? En draagmoeder zijn zou een oplossing zijn? zou je dit doen? Waarom wel of waarom niet?

En als je zelf geen kinderen kan krijgen, zou dit een oplossing voor je kunnen zijn? En dan een bekende of een onbekende?

groetjes Syl

[Daphne1002]

Voor een dierbare zou ik het wel doen, geloof ik. Het is toch heel wat, vind ik. Zwanger zijn voor een ander. Maar goed, als mijn broer een donornier nodig heeft en ik kan hem helpen, dan zou ik het ook doen!

Voor een vreemde vind ik het verhaal dan weer anders. Ik denk niet dat ik er dan voor zou kiezen, ook door de verhalen die je er wel over hoort. En je ziet dat kindje dan toch hoogstwaarschijnlijk nooit meer terug...

Ik denk dat als ik niet zwanger kan worden, dat ik eerder kies voor het adopteren van een kindje. Maar dat weet ik niet zeker.. zit gelukkig (nog) niet in die situatie

[Eveline]

Ik weet niet wat ik zou doen. Ik denk dat ik daar pas achterkom als het er ooit van zou komen. Voor een vreemde doe ik het sowieso niet.

En als ik zelf niet zwanger zou kunnen worden, dan zou ik denk ik ook overgaan op adoptie.

Ik ken een stel, waarvan de man onvruchtbaar is. Zij kiezen nu voor een zaaddonor. Dat is ook zo'n situatie van doe je het wel of doe je niet.
Dat zou ik persoonlijk ook niet doen...

[Louise 03]

Ik zou het zeker doen, mijn stiefmoeder en mijn vader kunnen samen geen kinderen krijgen, ze kan de embryo niet vast houden in die drie maanden dus telkens is het fout gegaan, dus voor familie zou ik het zeker doen, het is alleen wel een raar idee misschien om je broertje of zusje in je buik te hebben haha, maar het ligt er dus echt aan...

Denk je er dan aan om het voor iemand te doen?? Waarom twijfel je??

[Syl]

Nee er is geen situatie waarin ik erover na moet denken..alleen...

Iemand die heel dicht bij me staat vertelde me dat er een kans is dat ze geen kinderen kan krijgen. Nu heeft ze nog geen partner maar ze is wel heel dol op kinderen en wil ze echt heel graag.
Toen ben ik er wel over na gaan denken, of ik dat voor haar zou doen als het ter sprake zou komen. Of dat als ik het zou willen doen, ik haar zou willen zeggen dat ik haar wil en kan helpen als ze wil...

[Lenteding]

Ik zou het denk ik ook niet kunnen voor een broer of zus. Hebben het er laatst toevallig over gehad na aanleiding van een aflevering van Army Wives. Daarin was een ook vrouwtje draagmoeder van een tweeling. Maar mn man vind het ook helemaal niks, hij zei al, zeker nu na een eigen kindje gekregen te hebben. Je zou toch het gevoel hebben dat het een kindje van jezelf is, want je bouwt er wel een band mee op in die 9 maanden. En dan moet je hem daarna weg geven aan iemand anders.

[Saar80]

Ik vind het een heel mooi idee, heel nobel. Ik denk alleen dat ik het niet zo kunnen. Het lijkt me al geweldig om zwanger te mogen worden en een kindje op de wereld te mogen zetten. Ik zou dat niet los van elkaar kunnen zien, JIJ bent toch degene die het kindje draagt en baart, ook al zou het dan misschien van een andere zaaddonor zijn b.v. dat kan ik echt niet los van elkaar zien, het groeit in jouw buik dus voelt het ook als jouw kindje denk ik....

Als iemand het wel kan heb ik daar alleen maar heel veel bewondering en respect voor....

[Louise 03]

Ik denk wel dat ik het gescheiden kan houden, want ''eigenlijk'' is het dus echt hun kind, je draagt het wel, de band heb je inderdaad zowieso, maar ja het is hun DNA, ik denk, maar dat weet je nooit zeker voordat je het hebt gedaan, dat ik het wel gescheiden kan houden, omdat je het voor een goed doel doet. Ik zou je wel aanraden eerst zelf een kindje te krijgen, dan weet je wel wat je te wachten staat qua hoe je je voelt in een zwangerschap, en kun je er bij zoiets toch op voorbereiden dat je afstand van het kindje moet doen, in zoverre, dat het naar de ouders gaat en jij toch geen ouder zal zijn. Als ik geen kinderen zou kunnen baren, zou ik denk ik wel voor een draagmoeder gaan, nu heb ik tantes en een zus die het voor me zouden willen doen (dat zeiden ze gelijk alweer haha), want ik denk niet dat ik het aan een vreemd persoon kan overlaten.

[kaatje85]

Nou dat is eigenlijk wel lachen, want toen wij hoorde dat het bij ons niet vanzelfsprekend zou zijn dat we kinderen konden krijgen, zei mijn moeder gelijk van nou dan mag je mijn eicellen wel hebben en ik zou zelfs wel draagmoeder voor je willen zijn!!
Wij staan nu nog aan het begin van het traject van de MMM dus daar denk ik nog helemaal niet over na maar ik denk niet dat ik het zou willen zeker omdat mijn moeder al 43 is en het dus risico vol is, als mijn schoonzusje het zou aanbieden moet ik er heel hard over na denken, ik zou het nooit aan een vreemde vragen.
Als ik wel gewoon normaal vruchtbaar zou zijn dan zou ik het doen voor een dierbare, niet voor een vreemde.

[Donna2]

Ik zou het zeker doen, mijn stiefmoeder en mijn vader kunnen samen geen kinderen krijgen, ze kan de embryo niet vast houden in die drie maanden dus telkens is het fout gegaan, dus voor familie zou ik het zeker doen, het is alleen wel een raar idee misschien om je broertje of zusje in je buik te hebben haha, maar het ligt er dus echt aan...

Eh... dan zou je dus zwanger zijn van je vader, beeeeeetje vreemd.... hock:

[Donna2]

Ik zou het niet doen, ook niet voor familie. Heb er niet echt een reden voor eigenlijk, gevoelsmatig lijkt het me veel te raar en ingewikkeld. En als ik zelf geen kindjes zou kunnen krijgen, dan zou ik overwegen te adopteren, er zijn genoeg kindjes op de wereld die geen ouders hebben of in de steek zijn gelaten.

[sali]

ik denk niet dat ik dit zou kunnen, het is nogal wat een zwangerschap en bevalling, ik denk dat ik het kind niet zou kunnen afstaan ook niet als het voor iemand is die dierbaar is.
een eicel afstaan zou ik wel doen dat zie ik heel anders, mijn man en ik hebben het er wel eens over gehad wat we zouden doen als er iemand een eitje nodig heeft of zijn zwemmers maar hij staat er niet positief tegenover, dus ik hoop nooit in de situatie te komen dat het nodig is natuurlijk, maar mocht dat wel gebeuren dan help ik graag iemand aan een kindje.

groetjes sali

[cb]

Zoals ik er nu over denk ben ik het met louise eens. Ik zou wel eerst zelf zwanger geweest willen zijn en ik denk ook wel twee kinderen gehad willen hebben. Maar daarna zou ik het denk ik wel doen voor een hele dierbare, maar absoluut niet voor vreemden. Als ik zelf geen kinderen zou kunnen krijgen en ook met de medische mallemolen niet dan zou ik eerder voor adoptie kiezen als voor een draagmoeder!

[Naatje-81]

jeetje wat een topic!!

Ik had het er toevallig van de week over met een vriendin voor als het bij mij zelf niet lukt. Welke mogelijkheden er voor ons zelf zouden zijn.
Ik had zoiets van mijn man en ik willen samen een kindje, ik zou het niet leuk vinden als het zaadje of het eitje van een vreemde zou zijn, dan is het niet "ons" kind. Ik zou dan eerder adopteren, heeft het van geen van beide genen laat maar zeggen. Lijkt mij makkelijker.

Aangezien het ons nog niet lukt om zwanger te worden weet ik dus ook niet of ik uberhaubt draagmoeder kan zijn. Misschien voor familie zou ik het doen, maar dan wel pas al ik zelf een kindje heb.
Ik vind het wel kanp van mensen die het wel kunnen, zoals ook bijvoorbeeld bij lesbische stellen dat een goede vriend zaadjes doneert en dat zij dan toch samen een kindje kunnen krijgen.

[Jynthe]

Het lijkt inderdaad een mooi idee om op die manier iemand te kunnen helpen.
Zelf zou ik het denk ik heel moeilijk vinden om na de zwangerschap het kindje af te staan.....het is toch een deel van je geworden.
Je moet volgens mij sterk in je schoenen staan om dat te kunnen.
Maar des al niet te min........als je dat kan......helemaal super!

[Kelly1980]

Ik denk hier nu al een paar dagen over na, maar ik vind het te moeilijk! Ik denk dat ik het pas weet zodra je echt in de situatie staat. Maar zoals ik er nu over denk zou ik het niet voor vreemden doen, maar ik twijfel ook of ik het voor familie zou doen. Ik ben bang dat ik die afstand niet zou kunnen nemen... Dan zie je de ouders beslissingen nemen waar jij het niet mee eens bent, het blijft denk ik toch gevoelsmatig jouw kind.

[Frummel]

Mijn zusje stelde het na mijn miskraam meteen voor. "Als het nodig is, wil ik wel draagmoeder voor jullie zijn!". Wel vreemd toen, want mijn zusje en ik hebben heel lang niet zo'n goede band gehad. Inmiddels gaat het trouwens wel weer goed, gelukkig. Ik vind dat voorstel zelf heel erg moeilijk. Dat iemand je zoiets voorstelt, of voor je wil doen is zo bijzonder. Als dat nodig is, om een eigen kindje te krijgen en iemand maakt dat mogelijk, dat is het mooiste geschenk dat iemand je kan geven.

Maar toch weet ik nog niet zeker of ik dat zou doen. Zij bouwt ook een hele speciale band met zo'n kindje op. En wat als ze het na 9 maanden niet af kan staan? Op het moment dat je beiden kiest voor draagmoederschap, zit je al zover in dat proces. Ik zit nu al regelmatig in zo'n enorme dip. Ik denk dat ik dat nieuws echt niet aan zou kunnen.

Zelf denk ik dat ik gezien mijn geschiedenis niet in aanmerking zou komen, zelf draagmoeder te zijn. Dus daar heb ik niet echt over nagedacht. Wel heb ik mezelf voorgenomen om, als het ons zelf lukt kinderen te krijgen, en als ik daarvoor wel in aanmerking kom, eicellen te doneren.

[Kelly1980]

@ Frummel, wat een super mooi gebaar van je zus. Maar ik begrijp volkomen wat je zegt, zij krijgt toch een speciale band met het kindje. Daar zouden toch ook de nodige familieproblemen door kunnen komen.

[Mila]

ik zal dit voor mijn zusje zeker doen! maar verder voor niemand.
je draagt toch een kind in je buik en moet het na 9 maanden wel afstaan.
mijn zusje zie je je leven lang (als het goed is) dus blijf je het kind ook zien.
vrienden ja die kun je voor heel lang hebben, maar ook voor heel even.

[toekomst 9 maanden]

Voor mij is het geen probleem voor draagmoeder te zijn voor mijn zus die al een paar jaar problemen heeft om zwanger te geraken. Mijn enige vraag/of mijn twijfel is hoe het bij haar zou kunnen overkomen als ik mij aanbied. Ik wil haar ook niet de moed laten verliezen door dit voor te stellen.Hoop dat het niet over komt als; tussen jullie gaat het toch niet lukken. En dan is er nog de vraag of ze via de wet wel een draagmoeder mag zoeken.

groetjes

[Frummel]

toekomst 9 maanden:
Ja, ik kan me voorstellen dat je bang bent zo over te komen. Mijn zusje heeft het een beetje zo gezegd en dat is misschien wel waarom het gewoon lief en spontaan over kwam: "Ik steek een kaarsje voor jullie op en mijn kaarsjes werken altijd heel goed...het moet bij jullie ook gewoon gaan lukken. Maar mocht het toch niet zo zijn en mocht ik jullie ermee kunnen helpen, dan wil ik wel draagmoeder zijn, als jij dat zou willen."

Wat ik vooral heel bijzonder vond is dat ze helemaal geen antwoord verwachtte. Dat heb ik ook niet gegeven. Wij zijn veel minder lang bezig dan jouw zus nu bezig is en voor ons liggen alle mogelijkheden, hopelijk, nog open. Of ik ooit terug zal komen op haar voorstel - en of het dan nog staat - weet ik niet, maar de spontaniteit waarmee het voorstel kwam, blijft voor mij altijd heel bijzonder.

[Susanna]

Ik zou het zelf nooit aan durven bieden. Zwanger zijn en het kind van een ander baren is ontzettend ingrijpend en het voelt als een deel van jezelf, ondanks alle DNA. Jij hebt het 9 maanden met je mee gedragen en jij hebt geworstelt om het kind op de wereld te zetten. Het lijkt me iets heel anders dan een nier of beenmerg afstaan. Bovendien red je met dat laatste iemands leven, terwijl je als draagmoeder een nieuw leven maakt.

En ik denk (niet boos worden): als het niet lukt, dan heeft het niet zo mogen zijn. Dat je dan de medische molen in gaat, daar heb ik geen moeite mee. Die mogelijkheden bestaan nu eenmaal, dus waarom zou je er geen gebruik van maken. Maar een draagmoeder... ik heb er vee moeite mee, ook al kan ik geen argumenten gebruiken als: het is niet natuurlijk.

Ik zou me trouwens schuldig voelen als ik een ander 9 maanden laat zwoegen voor mijn plezier (of is dat raar?). Niet elke zwangerschap is namelijk even makkelijk.

En, hoe zou je tegen elkaar aankijken wanneer de draagmoeder een miskraam krijgt? Lijkt me dat je elkaar niets gaat verwijten, maar de teleurstelling zal dubbel zo groot zijn.

[Syl]

Ik zou het zelf nooit aan durven bieden. Zwanger zijn en het kind van een ander baren is ontzettend ingrijpend en het voelt als een deel van jezelf, ondanks alle DNA. Jij hebt het 9 maanden met je mee gedragen en jij hebt geworstelt om het kind op de wereld te zetten. Het lijkt me iets heel anders dan een nier of beenmerg afstaan. Bovendien red je met dat laatste iemands leven, terwijl je als draagmoeder een nieuw leven maakt.

En ik denk (niet boos worden): als het niet lukt, dan heeft het niet zo mogen zijn. Dat je dan de medische molen in gaat, daar heb ik geen moeite mee. Die mogelijkheden bestaan nu eenmaal, dus waarom zou je er geen gebruik van maken. Maar een draagmoeder... ik heb er vee moeite mee, ook al kan ik geen argumenten gebruiken als: het is niet natuurlijk.

Ondanks dat je het niet verkeerd bedoelt, het niet zo mogen zijn heeft voor mij toch een nare bijsmaak.... sorry.
ik zou juist niet weten of ik wel donor zou willen zijn. Wel voor een familielid maar niet voor zomaar iemand.

Wat vindt je niet natuurlijk aan een draagmoeder?

Ik zou me trouwens schuldig voelen als ik een ander 9 maanden laat zwoegen voor mijn plezier (of is dat raar?). Niet elke zwangerschap is namelijk even makkelijk.

Daarom maak je de keuze ook niet zo makkelijk als welke smaak ijsje je neemt

En, hoe zou je tegen elkaar aankijken wanneer de draagmoeder een miskraam krijgt? Lijkt me dat je elkaar niets gaat verwijten, maar de teleurstelling zal dubbel zo groot zijn.

Zou het werkelijk? Ik weet het niet. Ik denk ook dat dat ligt aan je instelling. toen ik zwanger was van Tygo was ik me er contstant van bewust dat het fout zou kunnen gaan. niet dat ik me zorgen maakte, maar ik dacht er wel eens over na.
HEt stomme is, je hebt nooit zekerheid.

Ik val je niet aan met mijn bericht, dat is althans niet de bedoeling! iedereen heeft uiteraard recht op zijn eigen mening! Mijn reactie komt uiteraard voort vanuit mijn eigen gevoel, en waarom ik het me afvraag.

[Frummel]

Susanna:

Het schuldig voelen herken ik, heel erg zelfs! Ik hoop het natuurlijk niet nodig te hebben, en mocht dat wel zo zijn, dan weet ik niet of ik gebruik wil maken van het aanbod. Ik weet hoe ongelooflijk nare bevalling mijn zusje heeft gehad bij haar eerste en zou me zeker (te!) schuldig voelen om haar dat aan te willen doen.

Mijn gevoel zegt ook dat er een grens is aan een-kind-van-jezelf krijgen. Als het niet zo mag zijn, zou ik daar enerzijds niet mee kunnen leven, anderzijds ook niet alles voor op het spel durven zetten. Draagmoederschap is emotioneel gezien voor beide "moeders" een risico, vind ik zelf. Toch is ook draagmoederschap ook een mogelijkheid "die nu eenmaal bestaat", om jouw bewoordingen te gebruiken. Wensouders maken daar dankbaar (dankbaar!!!!) gebruik van en hoewel ik zelf niet weet wat ik zou doen, zie ik niet in hoe en om welke redenen ik hun "zwangerschap" niet natuurlijk zou mogen vinden.

Ik denk dat in het geval van een miskraam de teleurstelling zeker groot zal zijn bij alle betrokken partijen. Maar ik denk ook dat paren die kiezen voor draagmoederschap al zoveel hebben meegemaakt, dat zij bij uitstek steun kunnen bieden aan hun engel op het moment dat zij een miskraam zou krijgen en andersom. Je biedt je niet zomaar aan als draagmoeder (in geval van een bekende) en hebt met dat paar dan ook als het nodige meegemaakt/ gezien.