Wt zouden jullie doen kinderwens en kanker in de familie.

[Lise1990]

Hallo allemaal,
Eerlijk gezegd zie ik door de bomen( en alle gevoelens) het even niet meer.
Mijn moeder is pas gediagnosticeerd met Borstkanker mogelijk een erfelijke vorm.
Nu willen ik en mijn vriend graag zwanger worden maar zit er ook mee wat als het erfelijk is en ik het door geef.
Ik heb zowiezo op 8 april een afspraak bij een geneticus.
Maar ben benieuwd naar jullie mening.
Ik zelf denk ik heb 50 % als het erfelijk is om het doorte geven en dan heeft een meisje 60 tot 80 % kans daadwerkelijk borstkanker te ontwikkelen en een jongen 7% kans.
ik word door alles van het een naar het ander gegooid de een zegt 1 op de 8 vrouwen krijgen het en 98% red het so what's the problem.
de ander zegt van ja wil jij het op je geweten hebben?
jullie snappen mijn twijfel wel

[Mickey2014]

Je kunt overwegen om naar Maastricht te gaan voor pgd. (Gender selection) dan zorgen ze ervoor dat je alleen een jongen krijgt en geen meisje.

[Koekie]

Ik zou het absoluut willen weten om er naar te kunnen handelen. Ik heb zelf een spierziekte in de familie, mijn vader wordt nu op mijn verzoek getest en de erfelijkheid is een 50% kans. Als ik zou weten dat ik het heb, dan ga ik zeker de medische molen in om te voorkomen dat ik een kindje op de wereld zet die dat ook heeft.

In jouw geval, natuurlijk is er een hoge overlevingskans, maar dat betekent niet dat je je het je kindje gunt om dat mee te maken.

[Saskia1977]

Allereerst wil ik je heel veel sterkte wensen. Om te horen te krijgen dat je moeder borstkanker heeft, is natuurlijk verschrikkelijk!

Ik zal niet zeggen dat je er zeker voor moet gaan, maar om te zeggen "Wat doe je je kind aan", vind ik wel erg kort door de bocht!

Zelf ben ik er vorig jaar (na 20 jaar) achter gekomen dat ik een zeldzame hartritmestoornis heb. Deze heb ik geërfd van mijn vader en naast mij is ook mijn broer drager. Helaas heb ik het overgedragen aan mijn zoontje, die nu 2 jaar is en nu al preventief bètablokkers moet gebruiken.

Ik heb het hier nu nog heel erg moeilijk mee en voel me ontzettend schuldig ook al wist ik voor mijn zwangerschap nog niet dat ik drager was van een erfelijke hartritmestoornis.

Toch ben ik een beetje gaan relativeren en heb ik besloten dat voor mij, ondanks jaren van aanvallen en het feit dat ik nog dagelijks in angst leef voor een nieuwe aanval, het leven voor mij niet minder waard is. Ik ben ontzettend blij dat ik leef!

Mijn zoon hoeft de ellende die ik heb meegemaakt hoogstwaarschijnlijk niet mee te maken omdat hij nu onder controle staat van een cardioloog. Wij hebben kiezen er bewust voor onze zoon een broertje of zusje te geven (als het ons gegund is) en natuurlijk bestaat er ook dan nog een kans van 50% dat deze geen drager is :-) En wie weet wat ze over 15 jaar kunnen? De medische wetenschap staat gelukkig niet stil!

Via de klinische genetica wordt trouwens wel psychische begeleiding aangeboden hoor!

Natuurlijk hoop ik voor je dat je uiteindelijk geen drager bent, maar ik wens je heel veel sterkte!