27-10-2014 11:25
Hoi dames,
Ik ben nieuw hier. Ik moet gewoon even iets kwijt, advies, en wil er graag over praten. Hopelijk kan ik bij jullie terecht.
Ik ben 25 jaar oud, heb na de havo gestudeerd en ben gaan werken. Het was mij toen gelijk al duidelijk: die baan was nou niet echt mijn droomjob, maar ik had tenminste een baan in mijn vakgebied. Uiteindelijk werd ik er heel erg ongelukkig van en ben ik druk gaan solliciteren, en werd ik er bij die baan na mijn 3e tijdelijke contract uitgegooid. Na tijden hebben gesolliciteerd en elke keer te horen gekregen dat er op elke sollicitatie wel 300 man hadden gereageerd ben ik verder gaan kijken. Ik ben nu aangenomen voor een leerwerktraject in een totaal andere sector. Ik ben nu net 2 maanden bezig en of het helemaal mijn ding is; ik ben er nog niet uit.
Daarnaast loopt mijn hele grote kinderwens. Ik wilde altijd al heel graag kindjes, maar had altijd het idee: dat komt wel. Ik woon nu 2 jaar samen met mijn vriend en dat gaat heel erg goed.
Ruim een jaar geleden dacht ik heel even dat ik zwanger was, ik was heel erg geschrokken maar was gelijk al helemaal verliefd op het idee dat ik zwanger kon zijn. En tot mijn verbazing was mijn vriend zich ook al helemaal aan het inlezen en er heel erg mee bezig. Hierdoor kreeg ik alleen maar nog meer kriebels. Uiteindelijk bleek ik dus niet zwanger te zijn: ik was heel erg teleurgesteld. Sindsdien zit het krijgen van een kindje heel erg in mijn hoofd en is dit verlangen HEEL erg groot. En het lijkt alleen maar erger en erger te worden. Ik ben vroeger aupair geweest, ik weet ook hoe zwaar het kan zijn. En ik heb deze zomer een weekje op 3 kleine kindjes gepast; dag en nacht; dus dat was best chaotisch. Maar ik vond het geweldig. Mijn vriend heeft hier ook meegeholpen en tot mijn verbazing vond hij het ook helemaal geweldig en hij was ook smoorverliefd op de kleinste van de 3 kids. Hij was helemaal trots als zij zijn handje vastpakte en liep vol trots achter de buggy. Ook zei hij dat hij echt onder de indruk van mij was: hoe ik met die kids omga. Ook vond'ie dat wij het samen ook echt goed deden. Deze week heeft dus echt wel wat bij hem losgemaakt en daarna heeft ' ie het er weken over gehad: dat ie ook wel zo'n kleine wil.. We hebben zelfs al een naam.
Nu zou je denken: wat is het probleem? Maar hij is realistisch en vind dat het nog niet kan. Hij wil dat wij allebei een vaste baan hebben voordat we hieraan beginnen. Hij wil gewoon die financiële zekerheid. Terwijl hij ontzettend goed verdiend voor zijn leeftijd. Onze hypotheek is ook gebaseerd op alleen zijn salaris. En eerlijk gezegd; ook al rond ik deze opleiding succesvol af; baangarantie is er niet. Dus voor mijn gevoel kunnen we dan wel eeuwig gaan wachten.
Nu heb ik het er uitgebreid met hem over gehad een paar maanden geleden; hoe we het zouden kunnen doen (ook in combinatie met die opleiding). Eigenlijk zijn we allebei wel tot de conclusie gekomen dat we beter kunnen wachten tot na de opleiding. Tijdens de opleiding lijkt het mij haast geen doen. In de lesweken ben ik 5 dagen per week op school (9-16:00) en tijdens de werkweken werk ik 36u. Als ik zwanger zou worden kan ik wel studievertraging oplopen. Ik kan er dan een halfjaar uit en dan met de groep die later is gestart weer instromen, maar ik mag daarna als nieuwe mama geen lessen missen en ik moet ook gewoon 36u per week werken. Daarnaast moet ik na school gewoon elke dag studeren. Dat lijkt mij echt onmogelijk. Daarom hebben we toen besloten dat het beter is om te wachten.. Wachten totdat ik afgestudeerd ben en een contract in de pocket heb. Dan is het plan voor mij dat ik dan minder ga werken, en dat we dan ook financieel weer 2,5 jaar verder zien (2,5 jaar meer gespaard). Hij blijft wel werken, aangezien het veel duurder is dat hij een dag thuisblijft dan voor mij.
Ik heb daar even vrede mee gehad, maar eerlijk gezegd word ik nu gek. Ik wil zo graag een kleintje; het gevoel is zo sterk. Het is zo sterk dat ik haast spijt heb dat ik met de opleiding ben begonnen; anders hadden we het wellicht wel kunnen proberen al. Ik heb al een opleiding gevolgd natuurlijk. En eerlijk gezegd, ik ben echt geen carrierevrouw, dus zou het echt niet vinden om een tijdje thuis te zijn met de kleine babs en wellicht wat freelancewerk op te gaan pakken uiteindelijk.
Maarjaaaa wat moet ik ermee??? Ik ben mezelf momenteel aan het gek maken. Ook omdat ik hele hoge verwachtingen had van de opleiding en ik op dit moment niet eens zeker weet of het wat is. Ik dacht ook toen ik de opleiding startte dat ik daardoor mijn kinderwens wel even kon wegstoppen, maar dit lukt niet. Dit in combinatie met het verlangen naar zo'n kleintje; maakt mij een beetje gek. Mijn vriend weet niet eens dat ik dit zo graag wil, maar het lijkt voor hem haast geen optie. Omdat hij echt gewoon eerst alles op een rijtje wilt hebben. (baan, huis, spaargeld). Terwijl we naar mijn mening alles heel goed hebben: hij heeft een goede baan, ik heb een hbo-opleiding en kan daar echt wel iets mee, en we hebben nu samen al behoorlijk wat gespaard...
Ik weet ook niet precies wat ik van jullie wil, wellicht het gewoon van mij afschrijven.. Maar ik zit er gewoon mee en dit is voor zo belangrijk.. Hopelijk kan ik er met jullie over praten.
Groetjes, Inge
Ik ben nieuw hier. Ik moet gewoon even iets kwijt, advies, en wil er graag over praten. Hopelijk kan ik bij jullie terecht.
Ik ben 25 jaar oud, heb na de havo gestudeerd en ben gaan werken. Het was mij toen gelijk al duidelijk: die baan was nou niet echt mijn droomjob, maar ik had tenminste een baan in mijn vakgebied. Uiteindelijk werd ik er heel erg ongelukkig van en ben ik druk gaan solliciteren, en werd ik er bij die baan na mijn 3e tijdelijke contract uitgegooid. Na tijden hebben gesolliciteerd en elke keer te horen gekregen dat er op elke sollicitatie wel 300 man hadden gereageerd ben ik verder gaan kijken. Ik ben nu aangenomen voor een leerwerktraject in een totaal andere sector. Ik ben nu net 2 maanden bezig en of het helemaal mijn ding is; ik ben er nog niet uit.
Daarnaast loopt mijn hele grote kinderwens. Ik wilde altijd al heel graag kindjes, maar had altijd het idee: dat komt wel. Ik woon nu 2 jaar samen met mijn vriend en dat gaat heel erg goed.
Ruim een jaar geleden dacht ik heel even dat ik zwanger was, ik was heel erg geschrokken maar was gelijk al helemaal verliefd op het idee dat ik zwanger kon zijn. En tot mijn verbazing was mijn vriend zich ook al helemaal aan het inlezen en er heel erg mee bezig. Hierdoor kreeg ik alleen maar nog meer kriebels. Uiteindelijk bleek ik dus niet zwanger te zijn: ik was heel erg teleurgesteld. Sindsdien zit het krijgen van een kindje heel erg in mijn hoofd en is dit verlangen HEEL erg groot. En het lijkt alleen maar erger en erger te worden. Ik ben vroeger aupair geweest, ik weet ook hoe zwaar het kan zijn. En ik heb deze zomer een weekje op 3 kleine kindjes gepast; dag en nacht; dus dat was best chaotisch. Maar ik vond het geweldig. Mijn vriend heeft hier ook meegeholpen en tot mijn verbazing vond hij het ook helemaal geweldig en hij was ook smoorverliefd op de kleinste van de 3 kids. Hij was helemaal trots als zij zijn handje vastpakte en liep vol trots achter de buggy. Ook zei hij dat hij echt onder de indruk van mij was: hoe ik met die kids omga. Ook vond'ie dat wij het samen ook echt goed deden. Deze week heeft dus echt wel wat bij hem losgemaakt en daarna heeft ' ie het er weken over gehad: dat ie ook wel zo'n kleine wil.. We hebben zelfs al een naam.
Nu zou je denken: wat is het probleem? Maar hij is realistisch en vind dat het nog niet kan. Hij wil dat wij allebei een vaste baan hebben voordat we hieraan beginnen. Hij wil gewoon die financiële zekerheid. Terwijl hij ontzettend goed verdiend voor zijn leeftijd. Onze hypotheek is ook gebaseerd op alleen zijn salaris. En eerlijk gezegd; ook al rond ik deze opleiding succesvol af; baangarantie is er niet. Dus voor mijn gevoel kunnen we dan wel eeuwig gaan wachten.
Nu heb ik het er uitgebreid met hem over gehad een paar maanden geleden; hoe we het zouden kunnen doen (ook in combinatie met die opleiding). Eigenlijk zijn we allebei wel tot de conclusie gekomen dat we beter kunnen wachten tot na de opleiding. Tijdens de opleiding lijkt het mij haast geen doen. In de lesweken ben ik 5 dagen per week op school (9-16:00) en tijdens de werkweken werk ik 36u. Als ik zwanger zou worden kan ik wel studievertraging oplopen. Ik kan er dan een halfjaar uit en dan met de groep die later is gestart weer instromen, maar ik mag daarna als nieuwe mama geen lessen missen en ik moet ook gewoon 36u per week werken. Daarnaast moet ik na school gewoon elke dag studeren. Dat lijkt mij echt onmogelijk. Daarom hebben we toen besloten dat het beter is om te wachten.. Wachten totdat ik afgestudeerd ben en een contract in de pocket heb. Dan is het plan voor mij dat ik dan minder ga werken, en dat we dan ook financieel weer 2,5 jaar verder zien (2,5 jaar meer gespaard). Hij blijft wel werken, aangezien het veel duurder is dat hij een dag thuisblijft dan voor mij.
Ik heb daar even vrede mee gehad, maar eerlijk gezegd word ik nu gek. Ik wil zo graag een kleintje; het gevoel is zo sterk. Het is zo sterk dat ik haast spijt heb dat ik met de opleiding ben begonnen; anders hadden we het wellicht wel kunnen proberen al. Ik heb al een opleiding gevolgd natuurlijk. En eerlijk gezegd, ik ben echt geen carrierevrouw, dus zou het echt niet vinden om een tijdje thuis te zijn met de kleine babs en wellicht wat freelancewerk op te gaan pakken uiteindelijk.
Maarjaaaa wat moet ik ermee??? Ik ben mezelf momenteel aan het gek maken. Ook omdat ik hele hoge verwachtingen had van de opleiding en ik op dit moment niet eens zeker weet of het wat is. Ik dacht ook toen ik de opleiding startte dat ik daardoor mijn kinderwens wel even kon wegstoppen, maar dit lukt niet. Dit in combinatie met het verlangen naar zo'n kleintje; maakt mij een beetje gek. Mijn vriend weet niet eens dat ik dit zo graag wil, maar het lijkt voor hem haast geen optie. Omdat hij echt gewoon eerst alles op een rijtje wilt hebben. (baan, huis, spaargeld). Terwijl we naar mijn mening alles heel goed hebben: hij heeft een goede baan, ik heb een hbo-opleiding en kan daar echt wel iets mee, en we hebben nu samen al behoorlijk wat gespaard...
Ik weet ook niet precies wat ik van jullie wil, wellicht het gewoon van mij afschrijven.. Maar ik zit er gewoon mee en dit is voor zo belangrijk.. Hopelijk kan ik er met jullie over praten.
Groetjes, Inge