28-04-2014 18:23
Ik ben "Tante Toos", 31, net als mijn vriend M. Wij zijn in december 2012 gestopt met de pil en nog niet zwanger. Er is al het nodige onderzocht bij beiden, ik ben geopereerd waarbij er 1 eileider (eierstok zit er nog) is weggehaald aangezien deze na een ontsteking 10 jaar geleden verkleefd bleek te zijn. M's zaad was kwalitatief in orde, maar het was niet zoveel. Na de operatie (vorig jaar) gaven ze ons een kans van ongeveer 30% op spontane zwangerschap en besloten we daar toch nog voor te gaan. Nu een jaar verder, compleet met ovulatietesten, gepland en ongepland vrijen, etc geen resultaat, dus terug naar het ziekenhuis, althans, een andere dit keer. In verband met mijn antidepressivum-gebruik gaan wij nu naar een ziekenhuis waar ze een POPpoli (Psychiatrie, Obstetrie en Pediatrie ofwel geestelijke leer, zwangerschapsgeneeskunde en kindergeneeskunde) hebben om mij te begeleiden. Gelukkig ben ik geen ernstig geval wat dat betreft 
.<br>Er wordt nu gekeken naar de ervaringen, verslagen en uitslagen van onze vorige gynaecoloog om zo een behandeltraject te bepalen. Aan de hand van de bevindingen wordt dat IUI of IVF, dat horen we binnenkort.<br>Al met al wordt ons geduld erg op de proef gesteld en worden mensen in de omgeving die er enigszins vanaf weten voorzichtiger met vragen stellen en uitnodigingen voor kraambezoek. Psychisch vind ik het best moeilijk, accepteren dat het bij ons nog niet gelukt is. Er zijn helaas mensen in onze vrienden- en kennissenkring die niet zo discreet met privé info om kunnen gaan, dus we vertellen maar weinig. Maar we blijven hoop houden en ik hoop dat er op dit forum mensen zijn die in een vergelijkbaar schuitje zitten!
.<br>Er wordt nu gekeken naar de ervaringen, verslagen en uitslagen van onze vorige gynaecoloog om zo een behandeltraject te bepalen. Aan de hand van de bevindingen wordt dat IUI of IVF, dat horen we binnenkort.<br>Al met al wordt ons geduld erg op de proef gesteld en worden mensen in de omgeving die er enigszins vanaf weten voorzichtiger met vragen stellen en uitnodigingen voor kraambezoek. Psychisch vind ik het best moeilijk, accepteren dat het bij ons nog niet gelukt is. Er zijn helaas mensen in onze vrienden- en kennissenkring die niet zo discreet met privé info om kunnen gaan, dus we vertellen maar weinig. Maar we blijven hoop houden en ik hoop dat er op dit forum mensen zijn die in een vergelijkbaar schuitje zitten!