31-01-2014 11:06
Hi all,
Ik wil graag mijn verhaal delen omdat ik zo weinig over mijn ervaring te horen krijg. Op 17 December 2013 om 17.30 zag ik in één keer een plusje op mijn zwangerschapstest staan! Mijn vriend en ik waren op dat moment 8 maanden onderweg voor dit resultaat. Een prachtige tijd natuurlijk om het nieuws tijdens de feestdagen aan de (schoon)ouders en dierbaren te vertellen. Ook na de eerste 8 weken echo kon ons geluk niet op, een prachtige ligging in de baarmoeder, een zeer sterke hartslag en zelfs al bewegelijk! Ons huis was zich al langzaam aan het transformeren op een kinderparadijs met al die prachtige kleertjes, knuffels en alles wat daarbij hoort.
Tot afgelopen zondag aanbrak, ik ging nietsvermoedend 's ochtends naar het toilet en trof "oud" bloed op het wc-papier aan. Ik nam meteen contact op met onze verloskundige die mij vertelde dat het waarschijnlijk een onschuldig wondje was en niks om me zorgen te maken. Ik vertelde haar dat ik er een slecht gevoel bij had en zou er dan toch maar voor de zekerheid de volgende dag een echo gemaakt worden. Wel werd geadviseerd om contact op te nemen als ik helder bloedverlies zou krijgen. Mijn vriend moest die dag werken en we hadden afgesproken dat ik zou bellen als er iets mis zou zijn. Gedurende de dag werd ik weer wat rustiger aangezien ik geen bloedverliesmeer, maar om 16.00 ging het helemaal mis. Ik stond in de keuken en voelde dat ik ging vloeien, meteen naar het toilet en er kwam ontzettend veel bloed uit. Ik had de verloskundige weer gebeld en die zei dat ik naar de praktijk mocht komen voor een echo. Daarbij informeerde ze me nog wel even dat ik niet te lang kon komen want ze moest straks weer weg?! Mijn vriend had ik ook meteen gebeld en binnen een kwartier zaten we in de auto op weg naar de praktijk.
Eenmaal daar aangekomen gingen ik liggen en werd een echo gemaakt, ons kindje was na de eerste echo al niet veel meer gegroeid en er was ook geen hartslag meer te zien. Ik hoef mijn gevoelens van dat moment niet te omschrijven voor degene die het hebben meegemaakt. Dat de wereld onder je vandaan word getrokken heeft voor mij een geheel nieuwe betekenis gekregen. De verloskundige die toen bij ons was had flink wat steken laten vallen, geen enkel moment liet ze medeleven zien en medelijden hoeft niet, maar het menselijke aspect was ver te zoeken. Daar heb ik uiteindelijk ook nog een klacht over ingediend. Binnen 5 minuten stonden we weer buiten. Vanaf dat moment werden we geleefd, ons huis zat vol met familie en vrienden die heel lief voor ons zorgden en steunden. Het zou waarschijnlijk ook niet lang meer duren aangezien het vloeien al was begonnen en diezelfde avond kwamen er ook al weeën opzetten.
Mijn vriend en ik zijn de hele nacht wakker gebleven, wachtend op wat er komen ging, maar niks... De volgende dag was er ook weer de hele dag familie en konden we niks doen dan wachten. De dag ging over in de avond en rond 22.30 gingen we toch maar gebroken naar bed. Ik lag goed en wel een kwartier op bed toen er ineens heftige weeën op kwamen zetten, ik stond op uit bed en toen braken mijn vliezen. Meteen daarna begon ik hevig te bloeden, mijn vriend en ik waren totaal niet voorbereid. We hadden geen informatie gekregen wat er kon gebeuren. Ik zat op het toilet en in één keer zagen we iets afwijkends in de wc liggen. Ons kindje lag daar in het toilet! En we konden er niet bij omdat het niet meer te zien was door al dat bloed, dat was zo intens triest. Ondertussen hadden we de huisartsenpost gebeld omdat ik geen contact meer wilde met onze verloskundige. De kwam langs en gaf me een injectie om de weeën iets te verlichten en waar ik een beetje suf van zou worden. Het was ondertussen 3.30 en ik kreeg ontzettende last van mijn heupen doordat ik continu op het toilet had gezeten. We hadden ook geen kraamverband in huis dus hadden we maar handdoeken opgerold en in een boxershort gelegd, maar ik kon de trap nog niet af op deze was alweer doorgelekt. Uiteindelijk zijn we rond 4.30 op bed gaan liggen en hebben even wat slaap kunnen pakken.
Die volgende dag ben je alles tegelijk: opgelucht, verdrietig, kwaad, maar vooral leeg. Toch vloog die dag voorbij, alles gaat langs je heen. Rond 23.00 ging mijn vriend naar bed want hij moest de volgende dag werken, ik kon nog niet slapen. Bijna meteen kreeg ik weer heftige weeën, ik had toch maar de verloskundige opgebeld en die wilde voor de zekerheid komen kijken omdat ik geen pijn meer zou mogen hebben als het "vruchtje" eenmaal is uitgestoten. Na inwendig onderzoek zei ze dat ze het verschrikkelijk vond om te vertellen, maar mijn miskraam was pas net begonnen. Ik ha ontsluiting en dat was een teken dat het "vruchtje" (dat noem je een mango toch ook?) nog in mijn baarmoeder zat. Dat kon gewoon niet zei, ik had die nacht ervoor al afscheid genomen. Ik werd zo kwaad, wat was gisteravond dan?! Zij was gelukkig heel meegaand en vertelde me eindelijk wat ik kon verwachten. De weeën en het bloedverlies zouden erger worden, maar het was nu wel echt op gang gekomen en zou waarschijnlijk niet lang meer duren. De weeën mochten ook niet langer dan drie uur duren. Dus weer zijn mijn vriend en ik de hele nacht wakker gebleven. Om 4.00 's ochtends waren de weeën nog niet weg en was ons kindje nog niet gekomen, dus maar weer contact opgenomen met de verloskundige. Die zei dat ze meteen om 8.00 zou bellen met de gynaecoloog zodat wij daar dezelfde dag nog terecht konden en dat ik tot die tijd zo veel mogelijk moest proberen te rusten.
Die ochtend werden we gebeld dat we om 16.20 terecht konden. Dan duurt de dag zo ontzettend lang! Om 15.30 stond ik op om me wat op te frissen, meteen voelde ik dat ik weer ging vloeien dus ik snelde naar het toilet en ving daar zo in één keer ons kindje op. Hoe verdrietig ook, ik was zo blij dat ons kindje thuis eruit kwam. We hadden het op een servetje gelegd en hebben toen voordat we naar het ziekenhuis moesten een mooi kistje gehaald. Dat hebben we thuis bekleed met watjes, tekeningen een knuffeltje en mooie gedichtjes. Bij de gynaecoloog hoorden we dat mijn baarmoeder schoon was en dat ik dus niet terug hoefde te komen.
Ons kindje staat nu nog binnen, dit weekend willen we het in onze achtertuin begraven en er in het voorjaar een mooi tuintje van maken vol met bloemen.
Ik ben gerust dat ons kindje nu mooi bij ons is en dat we op de manier die ik voor ogen had afscheid kunnen nemen, maar ik voel me zo intens verdrietig en leeg. Ik wil niet vooruit al, ik weet met mezelf geen raad. Ik zeg telkens tegen mezelf dat ons kindje niet gelukkig zou zijn geweest, maar het is zo oneerlijk!
Ik wil graag mijn verhaal delen omdat ik zo weinig over mijn ervaring te horen krijg. Op 17 December 2013 om 17.30 zag ik in één keer een plusje op mijn zwangerschapstest staan! Mijn vriend en ik waren op dat moment 8 maanden onderweg voor dit resultaat. Een prachtige tijd natuurlijk om het nieuws tijdens de feestdagen aan de (schoon)ouders en dierbaren te vertellen. Ook na de eerste 8 weken echo kon ons geluk niet op, een prachtige ligging in de baarmoeder, een zeer sterke hartslag en zelfs al bewegelijk! Ons huis was zich al langzaam aan het transformeren op een kinderparadijs met al die prachtige kleertjes, knuffels en alles wat daarbij hoort.
Tot afgelopen zondag aanbrak, ik ging nietsvermoedend 's ochtends naar het toilet en trof "oud" bloed op het wc-papier aan. Ik nam meteen contact op met onze verloskundige die mij vertelde dat het waarschijnlijk een onschuldig wondje was en niks om me zorgen te maken. Ik vertelde haar dat ik er een slecht gevoel bij had en zou er dan toch maar voor de zekerheid de volgende dag een echo gemaakt worden. Wel werd geadviseerd om contact op te nemen als ik helder bloedverlies zou krijgen. Mijn vriend moest die dag werken en we hadden afgesproken dat ik zou bellen als er iets mis zou zijn. Gedurende de dag werd ik weer wat rustiger aangezien ik geen bloedverliesmeer, maar om 16.00 ging het helemaal mis. Ik stond in de keuken en voelde dat ik ging vloeien, meteen naar het toilet en er kwam ontzettend veel bloed uit. Ik had de verloskundige weer gebeld en die zei dat ik naar de praktijk mocht komen voor een echo. Daarbij informeerde ze me nog wel even dat ik niet te lang kon komen want ze moest straks weer weg?! Mijn vriend had ik ook meteen gebeld en binnen een kwartier zaten we in de auto op weg naar de praktijk.
Eenmaal daar aangekomen gingen ik liggen en werd een echo gemaakt, ons kindje was na de eerste echo al niet veel meer gegroeid en er was ook geen hartslag meer te zien. Ik hoef mijn gevoelens van dat moment niet te omschrijven voor degene die het hebben meegemaakt. Dat de wereld onder je vandaan word getrokken heeft voor mij een geheel nieuwe betekenis gekregen. De verloskundige die toen bij ons was had flink wat steken laten vallen, geen enkel moment liet ze medeleven zien en medelijden hoeft niet, maar het menselijke aspect was ver te zoeken. Daar heb ik uiteindelijk ook nog een klacht over ingediend. Binnen 5 minuten stonden we weer buiten. Vanaf dat moment werden we geleefd, ons huis zat vol met familie en vrienden die heel lief voor ons zorgden en steunden. Het zou waarschijnlijk ook niet lang meer duren aangezien het vloeien al was begonnen en diezelfde avond kwamen er ook al weeën opzetten.
Mijn vriend en ik zijn de hele nacht wakker gebleven, wachtend op wat er komen ging, maar niks... De volgende dag was er ook weer de hele dag familie en konden we niks doen dan wachten. De dag ging over in de avond en rond 22.30 gingen we toch maar gebroken naar bed. Ik lag goed en wel een kwartier op bed toen er ineens heftige weeën op kwamen zetten, ik stond op uit bed en toen braken mijn vliezen. Meteen daarna begon ik hevig te bloeden, mijn vriend en ik waren totaal niet voorbereid. We hadden geen informatie gekregen wat er kon gebeuren. Ik zat op het toilet en in één keer zagen we iets afwijkends in de wc liggen. Ons kindje lag daar in het toilet! En we konden er niet bij omdat het niet meer te zien was door al dat bloed, dat was zo intens triest. Ondertussen hadden we de huisartsenpost gebeld omdat ik geen contact meer wilde met onze verloskundige. De kwam langs en gaf me een injectie om de weeën iets te verlichten en waar ik een beetje suf van zou worden. Het was ondertussen 3.30 en ik kreeg ontzettende last van mijn heupen doordat ik continu op het toilet had gezeten. We hadden ook geen kraamverband in huis dus hadden we maar handdoeken opgerold en in een boxershort gelegd, maar ik kon de trap nog niet af op deze was alweer doorgelekt. Uiteindelijk zijn we rond 4.30 op bed gaan liggen en hebben even wat slaap kunnen pakken.
Die volgende dag ben je alles tegelijk: opgelucht, verdrietig, kwaad, maar vooral leeg. Toch vloog die dag voorbij, alles gaat langs je heen. Rond 23.00 ging mijn vriend naar bed want hij moest de volgende dag werken, ik kon nog niet slapen. Bijna meteen kreeg ik weer heftige weeën, ik had toch maar de verloskundige opgebeld en die wilde voor de zekerheid komen kijken omdat ik geen pijn meer zou mogen hebben als het "vruchtje" eenmaal is uitgestoten. Na inwendig onderzoek zei ze dat ze het verschrikkelijk vond om te vertellen, maar mijn miskraam was pas net begonnen. Ik ha ontsluiting en dat was een teken dat het "vruchtje" (dat noem je een mango toch ook?) nog in mijn baarmoeder zat. Dat kon gewoon niet zei, ik had die nacht ervoor al afscheid genomen. Ik werd zo kwaad, wat was gisteravond dan?! Zij was gelukkig heel meegaand en vertelde me eindelijk wat ik kon verwachten. De weeën en het bloedverlies zouden erger worden, maar het was nu wel echt op gang gekomen en zou waarschijnlijk niet lang meer duren. De weeën mochten ook niet langer dan drie uur duren. Dus weer zijn mijn vriend en ik de hele nacht wakker gebleven. Om 4.00 's ochtends waren de weeën nog niet weg en was ons kindje nog niet gekomen, dus maar weer contact opgenomen met de verloskundige. Die zei dat ze meteen om 8.00 zou bellen met de gynaecoloog zodat wij daar dezelfde dag nog terecht konden en dat ik tot die tijd zo veel mogelijk moest proberen te rusten.
Die ochtend werden we gebeld dat we om 16.20 terecht konden. Dan duurt de dag zo ontzettend lang! Om 15.30 stond ik op om me wat op te frissen, meteen voelde ik dat ik weer ging vloeien dus ik snelde naar het toilet en ving daar zo in één keer ons kindje op. Hoe verdrietig ook, ik was zo blij dat ons kindje thuis eruit kwam. We hadden het op een servetje gelegd en hebben toen voordat we naar het ziekenhuis moesten een mooi kistje gehaald. Dat hebben we thuis bekleed met watjes, tekeningen een knuffeltje en mooie gedichtjes. Bij de gynaecoloog hoorden we dat mijn baarmoeder schoon was en dat ik dus niet terug hoefde te komen.
Ons kindje staat nu nog binnen, dit weekend willen we het in onze achtertuin begraven en er in het voorjaar een mooi tuintje van maken vol met bloemen.
Ik ben gerust dat ons kindje nu mooi bij ons is en dat we op de manier die ik voor ogen had afscheid kunnen nemen, maar ik voel me zo intens verdrietig en leeg. Ik wil niet vooruit al, ik weet met mezelf geen raad. Ik zeg telkens tegen mezelf dat ons kindje niet gelukkig zou zijn geweest, maar het is zo oneerlijk!