09-05-2014 07:26
Hoi,
Binnenkort hebben wij, vriend M. en ik, sinds 2,5 jaar bezig, weer een gesprek bij "onze" gynaecoloog. Naar aanleiding van eerder gemaakte onderzoeksverslagen, OK verslag en testuitslagen zal zij waarschijnlijk IVF of IUI aanraden.
Ff kort onze situatie:
* ik heb na eileiderontsteking en laparoscopie nog maar 1 eileider.
* 1 eierstok mogelijk verkleefd (moet blijken uit OKverslag)
* M. heeft ongeveer 1/3 van de normale hoeveelheid spermacellen, kwalitatief wel goed. Althans, bij de laatste tests (jaar geleden).
*onze kans op een spontane zwangerschap ligt tussen de 15 en 30%.
Waarom ik in deze groep een berichtje plaats is omdat ik benieuwd ben naar hoe anderen het hele begintraject hebben ervaren. Ik doemdenk vaak, heb gedachten als " straks werkt dit ook niet", en "straks ben ik te nerveus om de behandeling te laten slagen" en "moeten we in het gesprek al een beslissing nemen". Ik voel me ook mislukt, dat we dit niet zelf kunnen (ben helaas best wel perfectionistisch).
Wat zijn jullie ervaringen vooraf, tussen gesprekken in en tijdens het traject?
Hoe gingen/gaan jullie om met de situatie, qua voelen en denken?
Wat merk je aan je relatie?
Wat deel je wel en niet met je omgeving?
Ik begrijp dat het voor iedereen anders is, maar ik heb niemand in de omgeving die ook maar een beetje in hetzelfde schuitje zit, dus ik weet nog helemaal niet hoe anderen hier mee dealen...
Binnenkort hebben wij, vriend M. en ik, sinds 2,5 jaar bezig, weer een gesprek bij "onze" gynaecoloog. Naar aanleiding van eerder gemaakte onderzoeksverslagen, OK verslag en testuitslagen zal zij waarschijnlijk IVF of IUI aanraden.
Ff kort onze situatie:
* ik heb na eileiderontsteking en laparoscopie nog maar 1 eileider.
* 1 eierstok mogelijk verkleefd (moet blijken uit OKverslag)
* M. heeft ongeveer 1/3 van de normale hoeveelheid spermacellen, kwalitatief wel goed. Althans, bij de laatste tests (jaar geleden).
*onze kans op een spontane zwangerschap ligt tussen de 15 en 30%.
Waarom ik in deze groep een berichtje plaats is omdat ik benieuwd ben naar hoe anderen het hele begintraject hebben ervaren. Ik doemdenk vaak, heb gedachten als " straks werkt dit ook niet", en "straks ben ik te nerveus om de behandeling te laten slagen" en "moeten we in het gesprek al een beslissing nemen". Ik voel me ook mislukt, dat we dit niet zelf kunnen (ben helaas best wel perfectionistisch).
Wat zijn jullie ervaringen vooraf, tussen gesprekken in en tijdens het traject?
Hoe gingen/gaan jullie om met de situatie, qua voelen en denken?
Wat merk je aan je relatie?
Wat deel je wel en niet met je omgeving?
Ik begrijp dat het voor iedereen anders is, maar ik heb niemand in de omgeving die ook maar een beetje in hetzelfde schuitje zit, dus ik weet nog helemaal niet hoe anderen hier mee dealen...