depresieve klachten, angsten en onzekerheid tijdens de zwangerschap.

[Leeuwtje]

Hallo zwangeren.....

Ik ben een vrouw van 31 en ben 27 weken zwanger.
Nou is de kinderwens altijd heel groot geweest en was ik ook erg blij met het nieuws toen ik zwanger bleek te zijn. Dit omdat het juist volgens de artsen wegens operaties aan de baarmoeder bijna uitgesloten was.
Nu zou je dneken ( zoals de meeste vrouwen ) dat je dan ook geniet van de zwangerschap.
Helaas is bij mij het tegenovergestelde waar....
Ik ben erg blij en kijk ook uit na de komst van de kleine, maar tot die tijd.....pppffff
het voelt heel onnatuurlijk een kleine in je buik....voor mij meer als een alien. En dan breken nu ook nog eens de momenten aan dat het zeer kan gaan doen, wanneer de kleine erg druk is.
De artsen in mijn omgeving trekken aan alle kanten, ik moet deze arts spreken, ik moet die cursus volgen, ik moet de volgende mensen inschakelen....en als toetje....bevallen in het ziekenhuis.
Waarom??? Mijn moeder heeft 2x een post natale depressie gehad en ze zijn bang dat ik er ook 1 krijg.
Door al die verschillende mensen, meningen en gedachten word ik als maar meer onzeker in plaats van dat ik meer ga genietem van de zwangerschap.
Sinds vorige week merk ik dat ik me steeds meer terug trek en in mijn iegen wereldje ga leven en van alle anderen afsluit ( zelfs van mijn man ). Dit kan toch nooit de bedoeling zijn?
Mijn vraag is of meer mensen zich hierin herkennen....onzekerheid, angst en evteueel depressief tijdens de zwangerschap en hoe gaan jullie hiermee om?

Liefs Leeuwtje

[suus1]

Hey leeuwtje,

Ik heb zelf niet die gevoelens gehad tijdens mijn zwangerschap van de eerste maar wel na de bevalling.
Ik vond een baby verzorgen en voeden ook helemaal niet natuurlijk aan voelen, en wilde er niks van weten in het begin.
Bij mij kwam het grotendeels door een niet goed werkende schildklier en toen mijn hormonen weer wat normaler werden na een paar weken werden de gevoelens ook weer normaler.
Misschien een idee om een keertje bloed te prikken?
Een schildklierprobleem kan soms heel lang onopgemerkt blijven en tot uiting komen tijdens bijv een zwangerschap.
En het is ook nog eens erfelijk (omdat je schrijft dat je moeder ook bekend is geweest met depressies).

Ik vraag me af waarom je meerdere artsen moet zien en aangeraden word om cursussen te volgen?
Lijkt mij juist heel slim dat je bij 1 arts blijft die je vertrouwd en als die niet alles weet kan die arts toch overleggen met anderen artsen??? En cursussen volgen? ik moest er ook helemaal niet aan denken tijdens mijn zwangerschap en heb het prima voor elkaar gekregen zonder ook maar 1 cusus gevolgt te hebben.

Ik weet natuurlijk helemaal niet in hoe verre het gevaarlijk is zwanger te zijn na aanleiding van vorige operaties, en zal zeker het advies opvolgen om in het ziekenhuis te bevallen (veiligheid voorop!).
Maar voor de rest zou ik bij iedereen aangeven dat je niet zit te w88 op goed bedoelde adviezen etc en dat je zelf wel aanklopt als je vragen hebt of hulp nodig hebt.
Het belangrijkste is dat je de kraamzorg geregeld hebt, en de rest komt later wel joh.

Hormonen zijn stofjes die het je erg lastig kunnen maken tijdens of na een zwangerschap, daar kan je helemaal niks aan doen.
Ik heb de negatieve gevoelens na mijn zwangerschap ook gewoon laten gebeuren en heb weken lang elke dag gehuild.
Tegen houden heeft geen zin.
Ik adviseer je wel om er met je partner over te praten, dat luchte bij mij zooo op!
Ook hield mijn man rekening ermee door voor de kleine te zorgen en door geen ruzie te gaan zitten maken als ik onredelijk was enzo.
Ik heb heel veel aan hem gehad, en vind het achteraf heel fijn dat ik er over kon praten met hem, dan snapt hij je reacties tenminste.

Misschien ook een idee voor jou: ik heb de eerste paar weken geen kraambezoek gehad (behalve onze ouders hebben we iedereen laten w88). Dat gaf mij de tijd om langzaam aan de kleine en de nieuwe situatie te wennen.
Daarna waren de hormonen alweer normaler en kon ik tenminste bezoek ontvangen zonder in tranen te zitten.
Dat snapte iedereen (mijn man heeft iedereen uitgelegt dat ik wat meer tijd nodig had).

Heel veel suc6 ermee, en niet teveel naar anderen luisteren he! Volg je eigen gevoel, en voel je niet verplicht aan cursussen mee te doen of adviezen op te volgen.
Liefs suus

[J.D.]

@Leeuwtje, deze gevoelens zijn voor mij onbekend, maar wil toch even op je reageren. Wat vervelend dat je je zo voelt! En tja iedereen kan 100x tegen je zeggen dat je moet genieten, maar als dat voor jou niet zo voelt, heb je weinig aan dat advies. Ik zou als ik in jouw schoenen stond heel duidelijk zeggen wat jouw gevoelens zijn! Probeer je niet af te sluiten, maar zeg juist wat er is. Het is niet vreemd of gek! Als je het vervelend vind dat je verschillende artsen hebt die steeds aan je trekken en duwen, geef dan aan dat je het niet prettig vind. Cursus volgen, moet ieder voor zich weten, ik heb nooit een cursus gevolgd en mijn kindje is er echt ook uitgekomen hoor!

Ik denk hoe moeilijk het ook is gewoon je hart luchten (om te beginnen bij je man?) ik denk nml dat he moeilijker is om je terug te trekken en alleen met deze gevoelens te blijven zitten.

Volg je gevoel dan komt het goed! sterkte...

[Pusta]

Hoi Leeuwtje.

Wat je schrijft is heel herkenbaar. Ik wilde zo graag zwanger worden en had verwacht me in de hemel op aarde te bevinden tijdens de zwangerschap, maar ik voelde me zo ongelukkig. Ik wilde wel genieten, maar het lukte niet. Ik had al vrij vlug lichamelijke pijnklachten en die werden allemaal 'normaal' bevonden en niemand van de artsen zag dat er meer aan de hand was. Vaak kreeg ik van mensen te horen dat je niet zo moet klagen, maar moet genieten, maar je voelt je zoals je je voelt, je kiest er niet voor om je zo slecht te voelen, je kunt er niks aan doen. Ergens voelde ik me schuldig, genoeg mensen die er alles voor over zouden hebben om zich in mijn situatie te mogen bevinden, ik had toch alles wat ik wilde? Na de eerste kon ik me maar niet hechten, we wilden de kindjes snel achter elkaar en ik dacht dat de hechting wel zou komen en dat ik me zo slecht en moe bleef voelen door het slaapgebrek. Na 4 maanden was ik zwanger van de tweede en ik voelde me nog steeds slecht en moe, maar nu dacht ik weer dat het kwam omdat ik moe was van de zorg voor een kind, mijn werk en de zwangerschap Na 4 maanden moest ik weer stoppen met werken door pijn waar weer geen oorzaak voor werd gevonden en die weer niet serieus genomen werd en toen ik me nog steeds niet beter ging voelen dacht ik pas aan een depressie. Met 36 weken werd ik met weeën opgenomen in het ziekenhuis met een dwarsliggende baby. Toen de weeën minder krachtig werden mocht ik wel naar huis, maar ik voelde me zo slecht en down en de angst dat mijn vliezen zouden breken en ik met spoed naar het ziekenhuis moest was zo groot dat ik vroeg om te mogen blijven. Toen heb ik voor de eerste keer uitgesproken dat ik me al slecht voelde van na de eerste bevalling (later bij de psycholoog kwam ik erachter dat de depressie al begon tijdens de zwangerschap van de eerste) en zijn ze na overleg met mij begonnen met antidepressiva (weet dat er antidepressiva bestaat die totaal niet gevaarlijk zijn voor je kindje, dat wist ik niet). Dit om te voorkomen dat het nog slechter met mij zou gaan na de bevalling. Helaas ging het bij mij niet beter na de bevalling en heb ik veel zwaardere medicatie gekregen, maar dat is ook voor een groot deel te wijten aan het feit dat ik er al zo lang mee liep. Hoe langer je door loopt met een depressie hoe langer en moeilijker het te behandelen is. Inmiddels ben ik gestopt bij de psycholoog en moet ik alleen nog langs de psychiater omdat het zo goed gaat. Al die tijd dat ik me zo slecht voelde heb ik me afgevraagd of ik wel de juiste beslissing had genomen, of ik wel (al) geschikt was om moeder te worden en de kindjes zo kort achter elkaar. Nu voel ik eindelijk een band met mijn kinderen (sinds 1,5 maand pas) en weet ik dat ik wel de goede keuzes heb gemaakt. Ik geloofde op den duur namelijk echt niet meer dat ik nog zo gelukkig kan gaan worden.
Ik kan je alleen zeggen dat je me altijd mag pben of via dit topic mag reageren als je erover wilt praten. En wees duidelijk naar de arts die je het meest vertrouwt over wat je voelt en ook over de postnatale depressie van je moeder en over dat je zo min mogelijk verschillende dokters wilt. Maar probeer wel zo snel mogelijk werk te maken van die negatieve gevoelens, want door het zo lang weg te schijven of te denken dat het wel zal betere, zal het niet over gaan en dan loop je straks net zo lang als ik. Maar jij moet wel zelf die beslissing nemen of je wel of niet geholpen wilt worden en door wie! En laat je niet afschepen als ze je klachten niet serieus nemen, dat is 1 van de redenen dat het bij mij zo lang duurde!

[Pusta]

ook ik trok me terug en sprak niet meer over mijn gevoelens met mijn omgeving, mensen zagen wel dat het niet zo goed met me ging, maar niemand wist hoe erg het was. Ze dachten allemaal dat het alleen kwam door de pijn en de ongemakken en de vermoeidheid. Maar het zijn die depressieve gevoelens die ervoor zorgen dat je die pijn en ongemakken zo zwaar tilt en het is omdat je geen band voelt met je kinderen dat ervoor zorgt dat je minder veerkrachtig bent dan andere (aanstaande) moeders ook al zijn hun problemen vaak veel ernstiger. Maar het zijn de sombere, depressieve en negatieve gevoelens die vaak slecht begrepen worden omdat er nog steeds mensen zijn die niet snappen waarom je niet gewoon blij bent. Alsof je daar zelf voor kunt kiezen!

[slotje]

Ik ben ook heel vreselijk geweest tijdens mijn zwangerschap en na mijn bevalling direct in een postpartum depressie/psychose geschoten. Voor niemand was dat echt een verrassing dat ik dat kreeg, al is het wel verrekte moeilijk!

Mijn hele zwangerschap was ik bang dat het niet goed zou gaan, ik had iedere week hartje controle maar 10 min daarna stond ik alweer in de trein naar mijn werk te janken, want dan was het nu vast fout gegaan, get. Hartje kon ieder moment stoppen had ik verzonnen. 20 weken echo had ik de meest idiote dingen verzonnen en was er heilig van overtuigd dat het niet goed ging met onze dochter...
Ik werk in het onderwijs en had met 22 weken grote vakantie, daarna ben ik2 dagen op school geweest, ik had zoveel stress dat ik ieder moment flauw kon vallen. Mijn nek was totaal verkrampt.
Ik vond de bewegingen juist heerlijk, dan leefde ze nog. Haha, einde zwangerschap lag ik zeer regel stug aan CTG omdat ik haar slecht voelde, werd ik gelijk neurotisch! Dus kwam ik weer voor CTG.

Ik wilde ook in ziekenhuis bevallen, want nu ging het met de baby goed, nou dan ging ik vast wel dood tijdens de bevalling... Ik verzon het waar je bij staat!

Na de bevalling was ik helemaal hyper, ik was er van overtuigd dat ik nu binnen 2 uur dood zou gaan...
Omdat ik savonds ben bevallen mochten we in ziekenhuis slapen. Die nacht bleek ook dat onze dochter haar schouder had gekneusd door de bevalling, vanaf dat moment, ze huilde veel door de pijn ben ik helemaal geknakt, ik huilde alleen maar.
De zuster zei, meid, jij doet raar, hou jezelf in de gaten. Dat was voor mij het teken dat het niet goed was.
Ik kreeg ook veel nare gedachtes. Dus psycholoog erbij gehaald.
Ik ochtend naar huis maar met extra Kraamzorg. Die eerste 10 dagen waren hel! Ik heb 1000 manieren verzonnen hoe ik mijn dochter dood kon maken, maar ik was als de dood voor wiegendood. Ik sliep amper, want straks gaat ze dood door wiegendood, gelijk daarna kwam wel gelijk de gedachte, maar in de fontanel prikken is ook geinig.
Zo ging het een tijdje door.
Wel heb ik altijd geweten dat ik hier niet naar zou handelen. Ze is mijn kostbaarste bezit, dat was ze gelijk al!
Omdat ik alles heel duidelijk kon verwoorden en goed op een rijtje had, ik wist dat ik dit niet was maar de hormonen, ben ik er met veel hulp redelijk snel bovenop gekomen.

Neemt niet weg dat jij je nu ellendig voelt, erken het, voel je niet schuldig, zoek de hulp die bij je past. Ik heb bij eenhomeopaat gelopen en bij de psycholoog. Ik had later meldplicht op het consultatiebureau.
Maar vertrouw op je eigen gevoel, trek aan de bel als je denkt dit gaat niet goed. Jouw moeder weet hoe het is, vraag haar hulp. Schaam je niet.
Er zijn mensen die je niet begrijpen, nou dat geeft niet, alsof jij jezelf snapt!

Ik heb inderdaad ook bij de gyn gelopen tijdens de zwangerschap ivm de klachten.maar iedere keer een à der werd ik hor en dol van. De vk heeft het toch weer overgenomen. Ik,kreeg iedere week dezelfde. Dus dat was fijn.

Zet hem op, het gaat je lukken! Jij bent dit niet, dit zijn jouw hormonen!

[marloesspin]

Leeuwtje meid dat is niet fijn om je zo te voelen.
Iedereen kan van alles tegen je zeggen om je beter te laten voelen maar dat helpt allemaal niet. Je moet er zelf doorheen.
Wat je tegen jezelf moet zeggen: dit gaat over.... hoe en wanner dat weet je niet, maar je komt er alleen maar sterker uit.

Ik heb een pnd na de bevalling gehad. Vreselijk vond ik het. Ik wilde mij wel blij voelen maar het gebeurde gewoon niet. Ik voelde me ellendig. sliep niet meer en raakte bijna in een psychose.
Ik ben nu in verwachting van de tweede.
Mijn moeder heeft ook een pnd gehad en ook bij de tweede. Daarom ga ik nu voor een preventieve behandeling..
Kijk maar eens op deze site. http://www.kraamtranen.nl/
Ik weet natuurlijk niet of dit een garantie is op het niet krijgen.. maar het idee dat ik er nu wat tegen ga doen, maakt mij al enorm rustig.

Misschien voor anderen ook wat?

[slotje]

Ik heb het boek kraamtranen, stukken gelezen na de bevalling, ga er bij de tweede ook vanuit dat ik het weer krijg, kan het alleen maar meevallen!
Maar was erg fijn boek. Wat bij mij vooral hielp was dat je hoorde dat anderen het ook hadden, dan voel je je niet zo alleen.

Wat veel mensen ook tegen mij hadden gezegd was dat ze het niet begrepen dat ik het kreeg, ik ben juist zo positief en nuchter van mezelf. Dus de hormonen zeggen ook echt niks over wie je bent, alleen dat je pech hebt!

Marloes, wat krijg jij nu voor behandeling? Heb jij lang getwijfeld over een tweede, ik twijfel eigenlijk nog, wil ik mijn dochter zon mama aandoen? Maar ja, wat is dat half jaar (tijdens mijn zwangerschap was het beter te verbergen) nou als je een broertje of zusje krijgt!
En hoe voel je je nu?

[marloesspin]

slotje: ik voelde mij tijdens de vorige zwangerschap en nu top! nergens last van.. en ook ik ben erg nuchter ingesteld maar wel een enorme perfectionist. Ik werk ook in het onderwijs en daar merk ik ook dat ik niet alles kan doen wat ik zou willen. Maar dat heb ik goed naast mij neer kunnen leggen.

Voor het eerste jaar van mijn eerste moest ik er echt nog niet aan denken. Maar wat je zegt dat wil je, je kind toch niet aandoen zo'n moeder. Ik denk dan, hoe jonger ze zijn hoe minder ze er bewust iets van mee krijgen.
Natuurlijk kun je een ouder kind het uitleggen als je, je niet goed voelt. Maar daar valt ook veel over te zeggen. Je wilt je kind ook niet "lastig"vallen met jouw problemen/emoties..

Ik krijg het hormoon duphaston toegediend dmv medicijnen na de bevalling. dit zorgt er voor dat de hormoon daling niet zo groot is.

was het een fijn boek ja? ik ben bang door het lezen van dat soort verhalen, dat ik nog angstiger word.

[Pusta]

slotje en marloes bij jullie ook echt heftig zeg. Vind het knap dat jullie nog (misschien) een tweede aandurven. Ook heel knap marloes dat je nu al hulp hebt gevraagd, dat had ik ook bij de tweede zwangerschap toen ik eindelijk inzag dat het niet normaal was. Heb ook wel eens gedacht om de kleine iets aan te doen, maar nooit serieus overwogen, gelukkig ook kunnen motiveren, maar me er wel enorm schuldig over gevoeld. Het voordeel van zo snel achter elkaar is dat mijn oudste mij nooit anders heeft gekend dan met een depressie. Ik deed wel alles waarvan ik wist dat hwt zo hoorde. Ik knuffelde en kuste mijn meisjes omdat het zo hoorde, niet omdat ik er behoefte aan had. Ik maakte tijd voor ze omdat het zo hoorde, niet omdat ik wilde, ik telde zo vaak de uren af dat ze naar bed konden. Nu merk ik dat ik tijd wil maken voor de kinderen en dt we alledrie genieten van die tijd en dat ze nu ook veel meer naar mij trekken dan hiervoor. De band is nu behoorlijk dichtbij aan het komen met de band die ik me had voorgesteld met mijn kinderen. Ik wilde zo gelukkig zijn en er zo van genieten. Ik vond het juist lastig als de psycholoog of psychiater me vertelde dat het normaal is dat je soms je kinderen achter het behang wilt plakken of dat je soms de uren af telt of dat het wel vaker moet groeien het moedergevoel. Ik had dan altijd zoiets, wat ik voel is niet normaal, ik dacht elke ochtend van shit ik moet opstaan, ze zijn al wakker en gaan pas over 12 uur weer naar bed en voelde bij mijn oudste na 1,5 jaar nog steeds niet dat het mijn kind was, voelde nog steeds alsof ik ze op een dag terug moest geven aan hun echte moeder. Nu ik de juiste medicatie een tijdje slik voel ik die band wel het grootste deel van de tijd, nu wil ik knuffelen, vaak zelfs meer dan de kinderen dat willen. Nu heb ik wat normaal is, je kind af en toe achter het behang willen plakken en af en toe eens denken van 'is het nog geen bedtijd?'.
Hoe je je voelt kun je helaas niks aan doen, behalve je verhaal ergens kwijt kunnen en ervoor uitkomen en hulp zoeken ipv steeds excuses te zoeken om geen hulp te zoeken.

[marloesspin]

Pusta: wat heerlijk dat je nu wel kunt genieten en het niet geforceerd gaat.
Dat heb ik niet gehad. De band tussen mij en de kleine moest wel groeien maar was er na een maand of 3 wel. Ik had het meer alleen met mijzelf.. psychische klachten.. heel veel malen,,, overal als een berg tegen op zien.. een boodschapje doen was al een enorme opgave...

Ik wil nu ook op een geschikt moment een brief aan mijzelf schrijven. Waarin ik schrijf dat alles goed komt. De positieve Marloes zeg maar... want als ik in zo'n bui zat was alles negatief en niemand kon mij dat aan praten.. misschien dat ik dan naar mijzelf wil luisteren?

[slotje]

Bijzonder toch ook hoe het bij iedereen weer anders is. Ik heb dat helemaal niet gehad, het liefst kroop in onze dochter! De band was er heel snel en is ook erg goed al zeg ik het zelf.
Ik kon haar helemaal niet loslaten. Alleen mijn vriend mocht haar vasthouden en verder niemand! Pas na 2maanden heeft geloof ik iemand haar vrijwillig gekregen.
Daarvoor claimde (in mijn gevoel) mijn schoonmoeder haar wel eens. Dus die heeft haar wel eens vast gehouden, maar totaal tegen mijn zin in!
Zij was alleen maar met zichzelf bezig, dat zij haar vast moest houden Ed. Zij hield totaal geen rekening met mij.

[riannetje]

Ook ik wil even reageren...
Ik heb sinds mijn kind zijnde al dwangneurose en heb daar medicatie voor. Tijdens mjin 1e zwangerschap werd afgeraden om daar mee door te gaan dus ik ben gestopt.
Met als gevolg dat ik giga neurotisch werd!! Ik was echt niet gezellig voor mijn omgeving en ik heb ook niet genoten van de zwangerschap omdat ik ook als de dood was dat mijn dochter zou overlijden o.i.d
Ook was ik geobserdeerd door eten, het moest echt allemaal goed schoon zijn tot het extreme aan toe.
Na de bevalling weer langzaam gaan opbouwen, maar ook ik heb extra kraamzorg gekregen omdat het ook nog niet goed ging in de kraamweek.
Nu ben ik weer zwanger en voordat ik dat werd heb ik eerst mijn psychiater gesproken om te vragen of ik nu wel mijn medicatie mocht door slikken. Dat mocht gelukkig en ik ben nu een stuk rustiger en ik geniet!!
Wel moet de kleine waarschijnlijk 2 dagen in het zh blijven ter observatie maar dat maakt mij niks uit..

[Leeuwtje]

Hallo lieve vrouwen,

Sorry dat ik even niet op dit forum was.
Maar ik heb goede gesprekken met de artsen gehad.
Ze laten me met rust tot na de bevalling. Op de gynocoloog en de verloskundige na.
Nu kan ik me proberen te richten op het wondertje in mijn buik. Op mijn eigen manier....en niet zoals iedereen het zou willen zien ( wat niet eens haalbaar is ).
Wel moet ik langs de psychiater omdat ze bang zijn voor een depressie....Ik zit graag alleen thuis en heb geen zin om iets te ondernemen, terwijl het eerst heel anders was.
Mijn vraag .... is dat ook een depressie of een vorm van voorbereiding op wat komen gaat.
Ik ben nu 29 weken zwanger. Ik weet niet of het normaal is, dus morgen langs de psych... Ben beneiuwd wat eruit komt. want medicatie zit er waarschijnlijk toch niet in.

Hoe staan jullie ervoor?

[riannetje]

Wat fijn dat ze je nu met rust laten leeuwtje!! En mijn ervaring met een psych is heel fijn. Ik kon mijn ei kwijt tijdens mijn 1e zwangerschap en hij kwam net na mijn bevalling zelfs langs om me te feliciteren. Was echt een aardige man.

Doordat ik nu mijn medicatie door slik gaat het nu heel goed, en hoef ik nu niet naar de psych.

Ik ben benieuwd hoe het gaat morgen!

[Leeuwtje]

Zo ik ben bij de psych geweest vanmiddag.
Gelukkig begreep ze mij goed, ook dat het me te veel werd met alle mensen om me heen. Heb haar uitgelegd dat het me juist onzeker maakt i.p.v sterker. Dit begreep ze volkomen.
Ook ben ik gelukkig niet depressief. Ze vind het heel normaal dat ik me nu langzaam terug begin te trekken van grote groep mensen en me wil nestelen thuis. Zolang ik maar van de dingen om me heen kan blijven genieten.
Mocht dit anders worden, moet ik opneiuw aan de bel trekken.

Ben opgelucht.....

Hoe gaat het met jullie?
xx

[Pusta]

hoi leeuwtje,

sorry voor de late reactie. Met mij gaat het erg goed. Lijk van tijd nesteldrang te hebben die ik niet had aan het eind van de zwangerschap. Waar ik altijd een hekel had aan poetsen, ben ik nu vrij fanatiek. de band met de kindjes blijft groeien, al heb ik soms nog wel korte maar heftige dipjes, dat is vooral wat stressgevoeligheid betreft en soms nog wat schuldgevoelens naar de kinderen toe, maar komt ook omdat ik weinig zelfvertrouwen heb en alles snel persoonlijk op vat. Dus als er een boos is omdat ze aandacht wil, dan voel ik me schuldig, terwijl ik het ergens ook goed vind dat ze leren zelfstandig zijn. Maar voor dat het beter ging voelde ik me al schuldig als er een huilde omdat iets niet lukte. Dat heeft helemaal niks met ij te maken, maar ik werd gek van elk huiltje, voelde dat als een persoonlijke aanval en dat terwijl mijn jongste het eerste half jaar echt veel huilde, de eerste 4 maanden waren dat 5-6 uur per dag. Daarna 3-4 uur en nu nog 1-2 uur. Ze was wel altijd goed te troosten, maar je kunt niet zo vaak met die kleine rondlopen omdat je nog een huishouden hebt en nog een ander meisje dat ook aandacht wil. Zodra ik haar neer legde was het weer krijsen. Ik wist dat het kwam door de reflux en omdat ze nu eenmaal erg gevoelig is voor geluiden en gevoelens van andere. Dus hoe slechter ik me voelde hoe meer zij huilde en andersom. Vaak was ze in een andere kamer laten huilen de enige optie. Ik ging dan wel geregeld even kijken of troosten.