01-05-2012 20:40
Hoi Allemaal,
Volgens mij is hier nog geen onderwerp over, maar misschien wel behoefte aan. |In elk geval, ik zou het misschien wel prettig vinden om de ervaringen van andere te lezen die er mee te maken hebben (gehad); een postnatale of postpartum depressie.
Eerst even wat meer over mezelf:
Ik ben 27 jaar, bewust jong en snel achter elkaar moeder geworden (voor zover je zoiets kunt kiezen, maar zwangerschappen waren dus beide gepland). Altijd al wel veel ups en downs gekend in mijn gevoelswereld, maar nooit zoals nu.
17 Februari 2011 is mijn oudste dochter Lisa geboren. We wilden het geslacht niet weten, maar dachten op een echo met 24 weken een piemeltje gezien te hebben en gingen er vanuit dat het een jongen was. Sprak al met de jongensnaam tegen mijn buik. Wel genoten van de baby in mijn buik, maar niet echt een gelukkige zwangere. Zat met 4 maanden al thuis door veel buikpijn en rugklachten, kreeg met 17 weken een bloeding en moest erg rustig aan doen. Na de bevalling kreeg ik dus onze prachtige en lieve dochter op mijn buik. Geen jongen dus, ze leek ook niet op mij en de hechting kwam maar niet op gang. Tegenwoordig heb ik wel eens momenten dat ik echt denk; ja dit is mijn kind en ik ben er blij mee', maar heb sinds haar geboorte eerlijk gezegd vaker het tegenovergestelde gedacht. Steeds weer zocht ik excuses om mijn gedachten en gevoelens te verklaren, maar uiteindelijk kwam ik erachter dat er meer aan de hand was. Maar toen was ik alweer 30 weken zwanger van de tweede. Bij die tweede bewust wel het geslacht gevraagd, in de hoop dat de hechting dan beter zou verlopen. Ervoor uit komen naar bekende mensen duurde echter tot 36 weken. Had daarvoor twee keer een poging gedaan om het mijn vriend te vertellen, maar die is niet goed in het ontvangen van boodschappen en wuifde het dus steeds weg, met excuses. Mijn tweede zwangerschap was veel zwaarder. Had al een kleine rond kruipen die getild moest worden en ik had veel last van mijn bekken en buik (overgevoelige baarmoeder), ik moest daar extra hormonen voor slikken (progesteron), later bleek ik te veel vruchtwater te hebben wat ook erg veel pijn in buik en rug veroorzaakte en draaide de baby steeds van dwars naar stuit en lag zo of pijnlijk in de breedte of tegen mijn ribben met een hard hoofd. Met 36 weken werd ik na twee gelukte draaipogingen (en binnen een dag terugdraaien) opgenomen in het ziekenhuis met weeën. Omdat de baby niet was ingedaald en meestal dwars lag was het risico te groot dat de vliezen zouden breken. Als dat zou gebeuren kon het een kwestie van minuten zijn voor de baby zou overlijden aan zuurstof tekort omdat de navelstreng waarschijnlijk bekneld zou raken tussen de baby en de uitgang. Toen kwamen ze er achter dat ik een postnatale depressie had en een week voor de geboorte werd antidepressiva opgestart. Op 1 maart 2012, is met 37+6 dagen onze tweede dochter Laura met een keizersnede ter wereld gekomen. Ik heb die laatste anderhalve week zoveel pijn gehad in het ziekenhuis dat ik mijn kamer niet eens meer uit kon lopen. Hoewel Laura maar 2784 woog, moeite had met eten en tot onder de 2500 afviel en Lisa erg veel moeite kreeg met mijn afwezigheid en het op en neer reizen (huis-ziekenhuis-oppasadressen), leek het beter met me te gaan. Ik had een aantal keer gesproken met een psycholoog in het ziekenhuis, slik nu nog trouw mijn antidepressiva, maar nu heb ik een terugval. En een grote. Laura huilt enorm veel, ze zeiden dat ze reflux had, maar na een behandeling door een osteopaat komt er verbetering, al zijn de dagen erna heel zwaar. Ze vallen ook steeds samen met een sprongetje, dus dat heeft er ook mee te maken. Maar mijn depressie is dus nog steeds niet over.
Ik ga nu 21 mei weer naar een psycholoog en ook ga ik een afspraak maken bij de therapeut/osteopaat die Laura heeft geholpen. Zij helpt ook mensen met depressies. Daarnaast zou ik het fijn vinden om in contact te komen met mensen die hetzelfde meemaken of meegemaakt hebben. Veel mensen vinden het vreemd dat je een depressie krijgt terwijl je alles hebt wat je wilt, twee prachtige en gezonde kinderen en toch depressief worden/zijn. Daarom heb ik het lang verzwegen. Ik weet dat er meer mensen zijn die dit meemaken en misschien kunnen we elkaar hier helpen door erover te praten, maar ook over andere en leuke dingen.
Groetjes Pusta
Volgens mij is hier nog geen onderwerp over, maar misschien wel behoefte aan. |In elk geval, ik zou het misschien wel prettig vinden om de ervaringen van andere te lezen die er mee te maken hebben (gehad); een postnatale of postpartum depressie.
Eerst even wat meer over mezelf:
Ik ben 27 jaar, bewust jong en snel achter elkaar moeder geworden (voor zover je zoiets kunt kiezen, maar zwangerschappen waren dus beide gepland). Altijd al wel veel ups en downs gekend in mijn gevoelswereld, maar nooit zoals nu.
17 Februari 2011 is mijn oudste dochter Lisa geboren. We wilden het geslacht niet weten, maar dachten op een echo met 24 weken een piemeltje gezien te hebben en gingen er vanuit dat het een jongen was. Sprak al met de jongensnaam tegen mijn buik. Wel genoten van de baby in mijn buik, maar niet echt een gelukkige zwangere. Zat met 4 maanden al thuis door veel buikpijn en rugklachten, kreeg met 17 weken een bloeding en moest erg rustig aan doen. Na de bevalling kreeg ik dus onze prachtige en lieve dochter op mijn buik. Geen jongen dus, ze leek ook niet op mij en de hechting kwam maar niet op gang. Tegenwoordig heb ik wel eens momenten dat ik echt denk; ja dit is mijn kind en ik ben er blij mee', maar heb sinds haar geboorte eerlijk gezegd vaker het tegenovergestelde gedacht. Steeds weer zocht ik excuses om mijn gedachten en gevoelens te verklaren, maar uiteindelijk kwam ik erachter dat er meer aan de hand was. Maar toen was ik alweer 30 weken zwanger van de tweede. Bij die tweede bewust wel het geslacht gevraagd, in de hoop dat de hechting dan beter zou verlopen. Ervoor uit komen naar bekende mensen duurde echter tot 36 weken. Had daarvoor twee keer een poging gedaan om het mijn vriend te vertellen, maar die is niet goed in het ontvangen van boodschappen en wuifde het dus steeds weg, met excuses. Mijn tweede zwangerschap was veel zwaarder. Had al een kleine rond kruipen die getild moest worden en ik had veel last van mijn bekken en buik (overgevoelige baarmoeder), ik moest daar extra hormonen voor slikken (progesteron), later bleek ik te veel vruchtwater te hebben wat ook erg veel pijn in buik en rug veroorzaakte en draaide de baby steeds van dwars naar stuit en lag zo of pijnlijk in de breedte of tegen mijn ribben met een hard hoofd. Met 36 weken werd ik na twee gelukte draaipogingen (en binnen een dag terugdraaien) opgenomen in het ziekenhuis met weeën. Omdat de baby niet was ingedaald en meestal dwars lag was het risico te groot dat de vliezen zouden breken. Als dat zou gebeuren kon het een kwestie van minuten zijn voor de baby zou overlijden aan zuurstof tekort omdat de navelstreng waarschijnlijk bekneld zou raken tussen de baby en de uitgang. Toen kwamen ze er achter dat ik een postnatale depressie had en een week voor de geboorte werd antidepressiva opgestart. Op 1 maart 2012, is met 37+6 dagen onze tweede dochter Laura met een keizersnede ter wereld gekomen. Ik heb die laatste anderhalve week zoveel pijn gehad in het ziekenhuis dat ik mijn kamer niet eens meer uit kon lopen. Hoewel Laura maar 2784 woog, moeite had met eten en tot onder de 2500 afviel en Lisa erg veel moeite kreeg met mijn afwezigheid en het op en neer reizen (huis-ziekenhuis-oppasadressen), leek het beter met me te gaan. Ik had een aantal keer gesproken met een psycholoog in het ziekenhuis, slik nu nog trouw mijn antidepressiva, maar nu heb ik een terugval. En een grote. Laura huilt enorm veel, ze zeiden dat ze reflux had, maar na een behandeling door een osteopaat komt er verbetering, al zijn de dagen erna heel zwaar. Ze vallen ook steeds samen met een sprongetje, dus dat heeft er ook mee te maken. Maar mijn depressie is dus nog steeds niet over.
Ik ga nu 21 mei weer naar een psycholoog en ook ga ik een afspraak maken bij de therapeut/osteopaat die Laura heeft geholpen. Zij helpt ook mensen met depressies. Daarnaast zou ik het fijn vinden om in contact te komen met mensen die hetzelfde meemaken of meegemaakt hebben. Veel mensen vinden het vreemd dat je een depressie krijgt terwijl je alles hebt wat je wilt, twee prachtige en gezonde kinderen en toch depressief worden/zijn. Daarom heb ik het lang verzwegen. Ik weet dat er meer mensen zijn die dit meemaken en misschien kunnen we elkaar hier helpen door erover te praten, maar ook over andere en leuke dingen.
Groetjes Pusta
: