22-02-2008 23:29
Verdiet is het ergste wat er is, en toch heb ik het best vaak.
Ook al huil ik niet, binnen in mijn hart(je) heb ik verdriet, soms om kleine dingen en soms niet.
Vanvond was weer een avond vol tranen.
Ik zit op internet (hyves) rond te snuffel, kom ik (weer) een oude klasgenoote tegen. M. 18 jr oud.
Ik dacht leuk even kijken op haar site(profiel) en toen zag ik het meteen, Ze is zwanger!! (echo foto's stonden op de site)
Ik snel alles door lezen en jahoor 5 a 6 maanden zwanger.
Nou toen begonnen de tranen te lopen en nu nog voel ik ze prikken, ik vind het voor iedereen leuk dat ze de kans krijgen om een kindje
te baren maar in sommige (thuis) situaties kan het niet(goed) Ik bedoel : diep in mijn hart vind ik het gemeen, ik vind het heel erg
om dit te zeggen maar ik vind het echt gemeen dat hun wel kindertjes kunnen krijgen en dat wij, jij en ik er enige moeite voor moeten doen.
(we weten allemaal wel wat ik bedoel) Ik weet dat ik absoluut niet zo mag denken, (aangeleerd gedrag) maar helaas denk ik er wel zo over
vooral als ik lees dat ze net 18 is en haar vriendje in het buitenland zit in het leger.
Vanavond ook een (telefoon) gesprek gehad met mijn moeder, ze zegt dat ik er te veel mee bezig ben, klopt helemaal.
Zo lukt het niet hoor meissie aldus mijn lieve moeder.
Maar mam, een kindje is bij ons toch veel beter af, 2 inkomens een groot huis, enzovoort iedereen hier kent het wel.
Tja daar had mijn moeder zo een twee drie geen antwoord op.
Maar snapt niemand dan hoe graag hoe zeer ik kindere wil. Ik heb er alles voor over echt alles..
En ik voelde mij van de week zo goed, ik kan niet zeggen hoe en wat ik voelde maar het leek of ik zwanger was... en dan weer niet.
Ik ben zo verdrietig... ik wil al jaren kinderen, het is niet iets wat ik bedacht hebt tussen een snee brood eten.. Nee ik heb er super
goed over na gedacht (met mn man) en wij willen het zooo graag. Te graag (ofterwijl ik)
Herkent iemand dit, dit verdriet vanuit je hart???
Ik vind het heel erg dat jullie dit lezen dat ik mij zo moet voelen, maar ik zoek denk ik steun??
Mn man en ik gaan voor de 5de ronde, dus nog niks aan de hand... Maar toch..
Ik voel me op dit moment super leeg en verdrietig. Wat moet ik in godnaam doen.
Geen ovulatieteseten, internetberekeningen maken en gewoon vrijen, of het allemaal wel doen en kijken of het einde van de maand
gelukt is. Wat we hopen. Waarom ben ik nog niet zwanger, het gaat ons toch wel lukken ik bedoel die klasgenoot is ook in een keer zwanger!
Zo, ik vind het fijn om mijn hart gelucht te hebben, bedankt voor het lezen lieve (aanstande) mama's
Ook al huil ik niet, binnen in mijn hart(je) heb ik verdriet, soms om kleine dingen en soms niet.
Vanvond was weer een avond vol tranen.
Ik zit op internet (hyves) rond te snuffel, kom ik (weer) een oude klasgenoote tegen. M. 18 jr oud.
Ik dacht leuk even kijken op haar site(profiel) en toen zag ik het meteen, Ze is zwanger!! (echo foto's stonden op de site)
Ik snel alles door lezen en jahoor 5 a 6 maanden zwanger.
Nou toen begonnen de tranen te lopen en nu nog voel ik ze prikken, ik vind het voor iedereen leuk dat ze de kans krijgen om een kindje
te baren maar in sommige (thuis) situaties kan het niet(goed) Ik bedoel : diep in mijn hart vind ik het gemeen, ik vind het heel erg
om dit te zeggen maar ik vind het echt gemeen dat hun wel kindertjes kunnen krijgen en dat wij, jij en ik er enige moeite voor moeten doen.
(we weten allemaal wel wat ik bedoel) Ik weet dat ik absoluut niet zo mag denken, (aangeleerd gedrag) maar helaas denk ik er wel zo over
vooral als ik lees dat ze net 18 is en haar vriendje in het buitenland zit in het leger.
Vanavond ook een (telefoon) gesprek gehad met mijn moeder, ze zegt dat ik er te veel mee bezig ben, klopt helemaal.
Zo lukt het niet hoor meissie aldus mijn lieve moeder.
Maar mam, een kindje is bij ons toch veel beter af, 2 inkomens een groot huis, enzovoort iedereen hier kent het wel.
Tja daar had mijn moeder zo een twee drie geen antwoord op.
Maar snapt niemand dan hoe graag hoe zeer ik kindere wil. Ik heb er alles voor over echt alles..
En ik voelde mij van de week zo goed, ik kan niet zeggen hoe en wat ik voelde maar het leek of ik zwanger was... en dan weer niet.
Ik ben zo verdrietig... ik wil al jaren kinderen, het is niet iets wat ik bedacht hebt tussen een snee brood eten.. Nee ik heb er super
goed over na gedacht (met mn man) en wij willen het zooo graag. Te graag (ofterwijl ik)
Herkent iemand dit, dit verdriet vanuit je hart???
Ik vind het heel erg dat jullie dit lezen dat ik mij zo moet voelen, maar ik zoek denk ik steun??
Mn man en ik gaan voor de 5de ronde, dus nog niks aan de hand... Maar toch..
Ik voel me op dit moment super leeg en verdrietig. Wat moet ik in godnaam doen.
Geen ovulatieteseten, internetberekeningen maken en gewoon vrijen, of het allemaal wel doen en kijken of het einde van de maand
gelukt is. Wat we hopen. Waarom ben ik nog niet zwanger, het gaat ons toch wel lukken ik bedoel die klasgenoot is ook in een keer zwanger!
Zo, ik vind het fijn om mijn hart gelucht te hebben, bedankt voor het lezen lieve (aanstande) mama's