13-06-2011 21:06
Hallo allemaal,
Ik heb een vraag, waar ik al een tijdje tegen aan loop.
Mijn zoontje is geboren ik oktober. Vlak voor de geboorte hebben mijn vriend en ik besloten om van ons uit niet meer te gaan rijden naar zijn ouders toe, aangezien het toch bijna 200 km rijden is. Mijn vriend had geen rijbewijs en ik kreeg steeds maar meer pijn in mijn benen en buik van het auto rijden. Daar begon het hele verhaal. Het kon allemaal best wel, en als ik niet kwam dan kwam hij maar alleen. En dat terwijl ik hoogzwanger was.
Toen ik in oktober beviel van mijn zoontje was het midden in de nacht. Ik moest blijven in het ziekenhuis, en mijn vriend heeft toen ons zoontje nog zitten voeden. Om 4 uur snachts sliepen we allemaal een keer. De volgende morgen heeft mijn vriend al vrij vroeg zijn ouders gebeld om ze op de hoogte te stellen. Toen werden ze boos dat hij niet midden in de nacht had gebeld, want zo hoorde het toch ook wel weer.
Eenmaal thuis gekomen de volgende morgen voelde ik me niet erg goed. Ik was ingeknipt en had ontzettend veel pijn ervan. Daarnaast kreeg ik ineens koorts. Verloskundigen konden er de vinger niet opleggen. Kort erna volgde het bezoek van zijn ouders. Ze konden niet te lang blijven, omdat ik me niet lekker voelde. Ook mijn zoontje was erg onrustig en daar liep het niet helemaal lekker mee. Gelijk wilden ze de fotocamera te voorschijn halen. Ik heb toen gezegd dat ik het niet wilde hebben, omdat mijn zoontje ook niet zo lekker was, en ik hem wilde laten rusten zonder geflits. Ook is het zo dat zij er een handje van hebben om dan zijn foto's op internet te zetten, terwijl ik ze expliciet had verzocht dit niet te doen. Als mijn zoontje oud genoeg is om zelf te beslissen dan mag hij dat, maar nu nog even niet. Dat hoeft ook niet zo jong, vind ik dan. Mijn schoonmoeder werd boos op me, vond me idioot dat ik het zo deed en wilde toch foto's maken. Ik heb het haar toen verboden, en toen was de stemming ineens grillig. Ze negeerde me, gaf me boze opmerkingen, niemand deed het goed behalve zij, en mijn zoontje... ja die werd onrustig. Toen heb ik hem in bed gelegd.
Toen ze weggingen moest mijn vriend mee naar buiten toe. Daar kreeg hij de hele lading over zich heen. En inderdaad, kort erna stond de foto van het geboorte kaartje op internet. Toen heb ik ze verzocht het te verwijderen, en toen werden ze weer boos want het was hun kleinkind. En overal stonden lelijke opmerkingen over mij op internet. Ik ben toen naar het juridisch loket gegaan om na te vragen hoe het precies zit, en toen bleek dat ik hun voor het gerecht kon trekken, omdat als een moeder het niet wil dat het gewoon strafbaar is het toch te doen. Mijn vriend is heel duidelijk tegen ze geweest. Of je haalt het eraf? Of we zien elkaar in de rechtbank. Ze hebben het verwijderd, maar vraag niet hoe. Zo kwam ze met een bericht dat zij wel zou beslissen, want het was hun kleinkind en ze hadden niets met mij te maken.
Toen heb ik de knoop doorgehakt. Spanningen zijn niet goed voor een pasgeboren baby, dus het is klaar. Jullie zien hem niet meer. Wel duidelijk onderbouwd hoor, maar hun legden alles terug bij mij. Er viel niets te praten. Toen kwam het volgende. Ze snapten het niet, maar als mijn vriend bij hun kwam logeren dan kon hij mijn zoontje wel meenemen, en dan kon hij wel een paar dagen blijven. Nou dus mooi niet! Dat is ze duidelijk gemaakt, maar ze vinden nog dat ik een excuus moet aanbieden. Ik reageer er niet op. Ik merk dat mijn zoontje nu nog heel gevoelig is voor spanningen en veranderingen, dus ik denk dat ik goed gehandeld heb.
Maar dan mijn vriend. In Januari was ik jarig. Op mijn verjaardag begaf onze auto het, en de vader van mijn vriend kan auto's repareren. En je raad het wel, hij belde zijn vader op. Ik heb hem toen gezegd het niet te doen, omdat ze zo naar deden tegen ons, en daar hebben we ruzie over gekregen. Met mijn verjaardag liet hij ons in de steek, en ging een paar dagen naar zijn vader. Hij liet zich niet zien en niet horen, en ik zat thuis met een zoontje met een koemelkallergie, en liep dag en nacht met hem te wiebelen omdat hij zo onrustig was.
In Februari gebeurde het wederom. De vader van mijn vriend was jarig. In principe zou hij een paar uurtjes gaan. Ons zoontje was erg ziek, en we zijn met hem naar de eerste hulp gegaan. Hij bleek een keelontsteking en oorontsteking te hebben en huilde de hele tijd maar door. Hij kreeg een antibiotica. Wederom vertrok mijn vriend toch naar zijn vader, terwijl ik hem nodig had, en meneer was weer eens niet bereikbaar.
Kort erna heb ik hem geconfronteerd. Je kan kiezen, of je vader of ons. Maar niet allebei. Ik heb hem duidelijk uitgelegd dat hij ons keer op keer in de steek laat. Hij komt dwars en boos thuis als hij daar vandaan komt. Hij komt rustig midden in de nacht thuis, en al die tijd vraag je je af of er misschien iets is gebeurd. Maar als je belt, gewoon niet reageren.
In Mei ging het weer mis. Er werd gezegd dat zijn broertje zijn verjaardag vierde, en meneer ging er naar toe. Bleek er niemand te zijn, en hun claimden hem op en het begon weer van voor af aan. Ik had met hem afgesproken dat hij om 9 uur 's avonds thuis zou zijn, meneer was er pas om half 2 's nachts. Dan moet ik al die tijd op hem gaan zitten wachten omdat hij de huissleutel niet bij heeft. En dan verwacht hij ook nog dat ik hem vraag of het leuk geweest is, nou dacht het niet.
Nu zitten we in Juni. Onze auto wederom kapot. En wie belt meneer? Zijn vader. Hij moet dan maar even daarheen komen met de auto. Het probleem is dat onze remmen het niet meer doen, maar hij wil er best 200 km mee rijden, op snelwegen nota bene. Ik heb hem gezegd dat hij het niet moet doen, de remmen doen het niet. Ik sta niet in voor die auto. Ik wil hem straks ook niet van de weg moeten schrapen, en moeten zeggen tegen mijn zoontje. Ja sorry jongen, maar je vader is verongelukt. Dat begrijpt hij niet en dan word hij boos. Hoe dan ook, hij kiest keer op keer voor zijn vader, en niet voor mijn zoontje en mij. Dit vind ik een probleem worden.
Kan ik hem zeggen dat het contact op moet houden? Dat hij moet kiezen tussen hun of ons? Of ben ik juist degene, zoals wat hij zegt, die moet gaan praten met een psycholoog? Zie ik het dan allemaal zo verkeerd?
Alvast bedankt!
Ik heb een vraag, waar ik al een tijdje tegen aan loop.
Mijn zoontje is geboren ik oktober. Vlak voor de geboorte hebben mijn vriend en ik besloten om van ons uit niet meer te gaan rijden naar zijn ouders toe, aangezien het toch bijna 200 km rijden is. Mijn vriend had geen rijbewijs en ik kreeg steeds maar meer pijn in mijn benen en buik van het auto rijden. Daar begon het hele verhaal. Het kon allemaal best wel, en als ik niet kwam dan kwam hij maar alleen. En dat terwijl ik hoogzwanger was.
Toen ik in oktober beviel van mijn zoontje was het midden in de nacht. Ik moest blijven in het ziekenhuis, en mijn vriend heeft toen ons zoontje nog zitten voeden. Om 4 uur snachts sliepen we allemaal een keer. De volgende morgen heeft mijn vriend al vrij vroeg zijn ouders gebeld om ze op de hoogte te stellen. Toen werden ze boos dat hij niet midden in de nacht had gebeld, want zo hoorde het toch ook wel weer.
Eenmaal thuis gekomen de volgende morgen voelde ik me niet erg goed. Ik was ingeknipt en had ontzettend veel pijn ervan. Daarnaast kreeg ik ineens koorts. Verloskundigen konden er de vinger niet opleggen. Kort erna volgde het bezoek van zijn ouders. Ze konden niet te lang blijven, omdat ik me niet lekker voelde. Ook mijn zoontje was erg onrustig en daar liep het niet helemaal lekker mee. Gelijk wilden ze de fotocamera te voorschijn halen. Ik heb toen gezegd dat ik het niet wilde hebben, omdat mijn zoontje ook niet zo lekker was, en ik hem wilde laten rusten zonder geflits. Ook is het zo dat zij er een handje van hebben om dan zijn foto's op internet te zetten, terwijl ik ze expliciet had verzocht dit niet te doen. Als mijn zoontje oud genoeg is om zelf te beslissen dan mag hij dat, maar nu nog even niet. Dat hoeft ook niet zo jong, vind ik dan. Mijn schoonmoeder werd boos op me, vond me idioot dat ik het zo deed en wilde toch foto's maken. Ik heb het haar toen verboden, en toen was de stemming ineens grillig. Ze negeerde me, gaf me boze opmerkingen, niemand deed het goed behalve zij, en mijn zoontje... ja die werd onrustig. Toen heb ik hem in bed gelegd.
Toen ze weggingen moest mijn vriend mee naar buiten toe. Daar kreeg hij de hele lading over zich heen. En inderdaad, kort erna stond de foto van het geboorte kaartje op internet. Toen heb ik ze verzocht het te verwijderen, en toen werden ze weer boos want het was hun kleinkind. En overal stonden lelijke opmerkingen over mij op internet. Ik ben toen naar het juridisch loket gegaan om na te vragen hoe het precies zit, en toen bleek dat ik hun voor het gerecht kon trekken, omdat als een moeder het niet wil dat het gewoon strafbaar is het toch te doen. Mijn vriend is heel duidelijk tegen ze geweest. Of je haalt het eraf? Of we zien elkaar in de rechtbank. Ze hebben het verwijderd, maar vraag niet hoe. Zo kwam ze met een bericht dat zij wel zou beslissen, want het was hun kleinkind en ze hadden niets met mij te maken.
Toen heb ik de knoop doorgehakt. Spanningen zijn niet goed voor een pasgeboren baby, dus het is klaar. Jullie zien hem niet meer. Wel duidelijk onderbouwd hoor, maar hun legden alles terug bij mij. Er viel niets te praten. Toen kwam het volgende. Ze snapten het niet, maar als mijn vriend bij hun kwam logeren dan kon hij mijn zoontje wel meenemen, en dan kon hij wel een paar dagen blijven. Nou dus mooi niet! Dat is ze duidelijk gemaakt, maar ze vinden nog dat ik een excuus moet aanbieden. Ik reageer er niet op. Ik merk dat mijn zoontje nu nog heel gevoelig is voor spanningen en veranderingen, dus ik denk dat ik goed gehandeld heb.
Maar dan mijn vriend. In Januari was ik jarig. Op mijn verjaardag begaf onze auto het, en de vader van mijn vriend kan auto's repareren. En je raad het wel, hij belde zijn vader op. Ik heb hem toen gezegd het niet te doen, omdat ze zo naar deden tegen ons, en daar hebben we ruzie over gekregen. Met mijn verjaardag liet hij ons in de steek, en ging een paar dagen naar zijn vader. Hij liet zich niet zien en niet horen, en ik zat thuis met een zoontje met een koemelkallergie, en liep dag en nacht met hem te wiebelen omdat hij zo onrustig was.
In Februari gebeurde het wederom. De vader van mijn vriend was jarig. In principe zou hij een paar uurtjes gaan. Ons zoontje was erg ziek, en we zijn met hem naar de eerste hulp gegaan. Hij bleek een keelontsteking en oorontsteking te hebben en huilde de hele tijd maar door. Hij kreeg een antibiotica. Wederom vertrok mijn vriend toch naar zijn vader, terwijl ik hem nodig had, en meneer was weer eens niet bereikbaar.
Kort erna heb ik hem geconfronteerd. Je kan kiezen, of je vader of ons. Maar niet allebei. Ik heb hem duidelijk uitgelegd dat hij ons keer op keer in de steek laat. Hij komt dwars en boos thuis als hij daar vandaan komt. Hij komt rustig midden in de nacht thuis, en al die tijd vraag je je af of er misschien iets is gebeurd. Maar als je belt, gewoon niet reageren.
In Mei ging het weer mis. Er werd gezegd dat zijn broertje zijn verjaardag vierde, en meneer ging er naar toe. Bleek er niemand te zijn, en hun claimden hem op en het begon weer van voor af aan. Ik had met hem afgesproken dat hij om 9 uur 's avonds thuis zou zijn, meneer was er pas om half 2 's nachts. Dan moet ik al die tijd op hem gaan zitten wachten omdat hij de huissleutel niet bij heeft. En dan verwacht hij ook nog dat ik hem vraag of het leuk geweest is, nou dacht het niet.
Nu zitten we in Juni. Onze auto wederom kapot. En wie belt meneer? Zijn vader. Hij moet dan maar even daarheen komen met de auto. Het probleem is dat onze remmen het niet meer doen, maar hij wil er best 200 km mee rijden, op snelwegen nota bene. Ik heb hem gezegd dat hij het niet moet doen, de remmen doen het niet. Ik sta niet in voor die auto. Ik wil hem straks ook niet van de weg moeten schrapen, en moeten zeggen tegen mijn zoontje. Ja sorry jongen, maar je vader is verongelukt. Dat begrijpt hij niet en dan word hij boos. Hoe dan ook, hij kiest keer op keer voor zijn vader, en niet voor mijn zoontje en mij. Dit vind ik een probleem worden.
Kan ik hem zeggen dat het contact op moet houden? Dat hij moet kiezen tussen hun of ons? Of ben ik juist degene, zoals wat hij zegt, die moet gaan praten met een psycholoog? Zie ik het dan allemaal zo verkeerd?
Alvast bedankt!
