Miskraam na cryo terugplaatsing.

[henriette]

Hallo dames, helaas kan ik in dit forum ook mijn verhaal vertellen.
Na bijna vier jaar wachten op ons wondertje, twee icsi pogingen en een cryo terugplaatsing waren we supergelukkig...ik was zwanger!
In de zevende hemel, op een roze wolk zweefde ik de hele dag rond. Ik voelde me op en top zwanger, en begon zelfs al plannen te maken voor de babykamer.

Totdat we bij de eerste echo van onze roze wolk naar beneden donderden... Ik kreeg een echo bij acht weken...tijdens de echo bleef de gyn stil...erg stil...we wisten toen gelijk dat er iets mis was. Ze vertelde dat er geen kindje te zien was, wel een vruchtje. Het was zo goed als zeker dat het erg mis was. Ons kindje leefde niet meer, waarschijnlijk is het gestopt met groeien toen ik vijf of zes weken zwanger was...
Wat waren we verdrietig...het was zo oneerlijk, wat hadden we fout gedaan!

Een week later hadden we weer een echo. Nog geen spoor te zien van een miskraam, dus met nog een sprankje hoop gingen we naar het ziekenhuis...daar werd onze laatste hoop weggenomen, het was er niet meer.
We hebben die dag een afspraak gemaakt voor curettage. Donderdag 31 maart was het zover...wat heb ik gehuild toen ik wakker werd.
Afgelopen week helaas een tweede curattage gehad...na een aantal dagen ondraaglijke pijn, niet alles was weggehaald.

Nu pijnloos in mijn lichaam, maar een ongelooflijke pijn in mijn hart...

Ik moest m'n verhaal even kwijt...

Henriette

[soetje]

Lieve Lieve Henriette,

Ook ik moet me helaas hier aan komen schuiven.
Vandaag echo gehad bij het ziekenhuis van 10 weken en tot mijn grote schrik blijkt na een lange stilte wat jij al beschreef ook heel lang stil bij de gynaecologe waardoor ik schrok.
Ik zag op 1 ogenblik al geen hartactie en na een lange stilte werd mijn angst en vermoeden bevestigd door de arts,kindje leeft niet meer!
Zo onwerkelijk en oneerlijk,angst en intens verdriet gierden door mijn hele lijf heen.
Waarom moet ons dit toch overkomen? ik begrijp er niks van en zal het waarchijnlijk nooit begrijpen.
Ondertussen heb ik medicijnen gekregen om een miskraam op te wekken en hopelijk zal het dan afgestoten worden.
Ongelooflijk he,al die tijd hoop je kindje zich juist goed blijft vasthouden en dat je het niet kwijtraakt,en zo hoop je datie zo snel mogelijk los gaat laten.
Klinkt erg tegenstrijdig,ik weet het maar als het toch niet op de wereld mag komen kan ik het gevoel ook niet langer verdragen om met een dood kindje in mijn buik rond te lopen met alle zwangerschapskwaaltjes die erbij horen.
Dit is tevens mijn derde miskraam en ben zo bangvoor wat er komen gaat en begin erg te twijfelen of het me wel ooit zal lukken om uiteindelijk een gezond kindje op de wereld te zetten.
Omdat ik herhaaldelijke miskramen heb gehad,krijg ik in juni een onderzoek voor bleodstollingsproblemen en hoplijk komt hier iets uit,dan weet ik in ieder geval waar het aan licht en kan het met medicijnen behandeld worden.
Zo niet zal het voor mij altijd een raadsel zijn waarom?
Manlief probeert zich groot te houden voor mij,maar ik kijk zo door zijn intense verdriet heen.
Lieve Henriette,ik wil je heel veel sterkte toewensen en weet als geen ander hoe je je voelt.
ik hoop dat we snel weer bij de zwangeren mogen aanschuiven en dat we uiteindelijk ons wondertje in onze armen en hatren kunnen sluiten.
Veel liefs een intens verdrietige sara

[henriette]

O lieve Sara, wat vreselijk om te lezen! Zo zit je in vrees of alles goed zal gaan...hoor je vervolgens dat alles nog goed gaat en zo is het ineens voorbij...wat vreselijk zeg!
Heel veel sterkte toegewenst...helaas weet ik maar al te goed hoe je je voelt.
En wat je mannetje betreft...die van mij is ook heel sterk voor mij. Toen we het hoorden was hij ook verdrietig, maar was hij meteen een grote steun voor me. Terwijl ik niet meteen aan hem dacht, ik voelde me daar eerst zo schuldig om.
Later, toen we weer thuis waren, brak hij. Hij is voornamelijk erg boos en heeft het helemaal gehad met alles.

Ik begrijp heel goed wat je bedoelt met dat het maar snel je lichaam uit gaat. Ik had hetzelfde gevoel. Als je eenmaal weet dat het niet goed is, en je nog wel op en top zwanger voelt, dan is het allemaal zo dubbel. Je kunt het ook nog niet gaan verwerken,omdat je juist nog zoveel voelt.
Ik vind het knap van je dat je het met medicatie doet...daar was ik te bang voor. Een curettage is ook niet alles, maar ik heb er door de narcose niets van hoeven meemaken. Helaas wel een tweede curettage nodig gehad...dat was wat minder.

Goed dat ze onderzoek gaan doen naar hoe het komt...waren je andere miskramen ook rond deze weken?

Liefs Henriette

[soetje]

Lieve Henriette,

Gisteravond tabletjes ingebracht en een uur later begonnen de krampjes,lichtjes nog,maar ik voelde ze wel.
En een uur later lag ik te slapen en werd wakker van de hevige pijn en steken en begon ik ook al te vloeien.
Ik heb het vruchtje in een platic potje kunnen opvangen en moet je zeggen dat dat beeld voor altijd in mijn geheugen gegrift zal blijven.
Dat had ik namelijk nooit gedurfd en gekund als ik niet al mijn krachten bij elkaar had verzameld om het bij het ziekenhuis wetenschappelijk te laten onderzoeken en heel misschien dat iets hier uit voort komt,in de zin van dat ik bij een volgende zwangerschap misschien wel met medicatie geholpen kan worden omdat er misschien een oorzaak wordt gevonden bij het vruchtje.
Gelukkig is de pijn nu wel minder,maar als ik de keuze had had ik ook voor curretage gekozen,gynaecologe adviseerde mij om het met medicijnen op te wekken omdat er met een operatie instrumenten gebruikt worden waarbij ze (een hele klein kans)iets anders beschadigen en dat risico durfde ik niet te nemen.
Wat vervelend voor je om dat allemaal 2 keer mee te moeten maken wat curretage betreft.
We mogen wel in onze handjes knijpen met zulke fijne mannen die ons zo enorm steunen en bijblijven,dit is namelijk lang niet zo vanzelfsprekend.
Wat mijn andere zwangerschappen betreft is het zo dat dat toch zo'n negen jaar geleden is met destijds een andere man waar ik mee getrouwd was,de eerste zwangerschap eindigde met 5 weken en werd het zelf door mijn lichaam afgestoten,een jaar later was ik weer zwanger en dat werd een miskraam met 7 weken en dat is toen ook gecuretteerd.
Daarom was ik dit keer wat zekerder van mijn zaak omdat ik dus vorige zwangerschappen niet zo ver was gekomen als dit keer(10 weken).
Hoe voel je je ondertussen?,kan je het al een beetje verwerken?ik weet dat het heel moeilijk en oneerlijk is,maar lieve Henriette geef de moed en de hoop niet op,dat doe ik namelijk ook niet hoe moeilijk dat soms ook is,maar hopelijk gaan we binnenkort weer met opgeheven hoofd door en krijgen wij ook wat ons toekomt,en dat is toch dat mooie kleine wondertje wat we uiteindelijk in onze armen mogen vasthouden.

Liefs Sara

[VickyC]

Soetje en Henriette, veel sterkte meiden.

[henriette]

Dank je wel VickyC, het is zo fijn om van alle kanten gesteund te worden...zie dat je een kindje hebt, wat fijn! Hopelijk gaan wij snel achter je aan.

Lieve Sara, ik moest huilen toen ik je verhaal las. Wat dapper van je dat je eigenlijk je kindje geboren hebt laten worden. Tenminste, ik zie wat de artsen maar als een vruchtje zagen, dat vruchtje echt als mijn/ons kindje.
Wat de curattage betreft, mij was ook verteld dat er een kleine risico was, maar mijn gyn vertelde dat dit niet meer risico was dan bij een punctie. Omdat ik emotioneel niet in staat was om het allemaal mee te maken, heb ik voor curettage met algehele narcose gekozen. Het enige "nadeel" was wel dat ik wakker werd, en het was er niet meer.
Ik ben wel en type die graag alles wil zien, horen etc. En nu moest ik dat laten gaan. Maar goed, dit is beter zo (voor mij dan).

De moed heb ik niet opgegeven, maar ik denk en ben bang dat ik bij de volgende positieve test wel wat minder op die roze wolk sta. Weet je al hoe en wanneer jullie verder gaan?

Liefs henriette

[maria11]

Lieve Henriette en Sara, wat verdrietig voor jullie beide.......je kindje verliezen is vreselijk.

Ik hoop dat 2011 voor jullie beide toch nog een mooi jaar gaat worden, met hopelijk weer snel een positieve test in handen, een goede zwangerschap en uiteindelijk een gezond kindje in de armen om voor te zorgen en te knuffelen.

liefs,
Maria

[VickyC]

Henriette, ik heb in september 2009 ook een miskraam gehad, op 8 weken. Maar zoals je ziet, heb ik ondertussen een ferme gezonde kerel van 9 maand oud. Ik hoop voor jullie dat jullie binnenkort ook weer zwanger mogen zijn en een gezond kindje te wereld mogen brengen.

[henriette]

Goed om te lezen Vicky, dat geeft me moed. Heb jij een miskraam gekregen na een natuurlijke zwangerschap of ook door vruchtbaarheidsbehandelingen? Niet dat dit wat uitmaakt qua verdriet enzo, maar vroeg het me af.
Heb je een natuurlijke miskraam gekregen of ook met medicatie of curettage?

Dank je wel voor je lieve woorden Maria...ik zie alleen in je onderschrift dat je ook een kindje verloren bent? Wil je daarover vertellen...hoeft niet hoor...

Sara, hoe gaat het nu met je? Ik heb nog steeds vreselijke nachtmerries...bijna iedere nacht weer sinds de tweede curettage... Lichamelijk voel ik me iedere dag een stukje beter, morgen weer beginnen met werken. Eerst halve dagen om op te bouwen. Ben benieuwd hoe dit gaat...

Liefs henriette

[VickyC]

Henriette, mijn miskraam was na een natuurlijk zwangerschap. Ik ging voor de eerste keer in mijn leven naar de gynaecoloog toen ik ontdekte dat ik zwanger was. Dus heel zenuwachtig daarnaartoe, toen dus normaalgezien 8 weken zwanger. Daar bleek uit de echo dat het kindje niet meer leefde. Toen werd mij cytotec ingebracht, maar niks, 2 dagen later nog eens, nog steeds niks. Dus uiteindelijk curretage onder volledige narcose.

Ik had het geluk om heel snel weer zwanger te worden. Ik moet wel zeggen, tijdens heel mijn zwangerschap ben ik heel zenuwachtig geweest en een veel te hoge bloeddruk gehad, omdat ik nog steeds schrik had om weer hetzelfde mee te maken.

[soetje]

Vickyc en maria11 dank jullie wel voor jullie medeleven,doet me goed om van alle kanten gesteund te worden.
Henriette,ik ben blij dat je je wat beter begint te voelen,ik heb het er nog heel moeilijk mee en ga er mee naar bed en wordt er mee wakker.
Ik zit echt in een zwart gat en weet niet hoe ik hier uit moet komen,het valt me zo zwaar en mijn droom lijkt verder weg dan ooit en ben zooo bang voor wat er komen gaat.
Ik hoop dat ik het ooit een plekje kan geven,en ondertussen moet ik zo lang wachten voordat ik verder mag gaan voor een volgende tp.
Je vroeg me of we weten hoe we verder gaan,en daar ben ik eigenlijk wel uit.8 juni bloedstollingsonderzoek en 6 weken later de uitslag.
Ik wil dit afwachten en dan denk ik dat we naar UZ Gent gan overstappen,die doen veel meer onderzoeken naar herhaalde miskramen en hopelijk komt hier iets uit.
Ik denk dat de tp pas in augusuts plaat zal vinden en dan weer die hoop en angst en ik zo hard dat het dit keer wel met een gelukkig einde zal resulteren.
Ik ben benieuwd of jij ook weet hoe je verder gaat.
Meid ik hooop toch zo dat wij ook snel bij de gelukkigen mogen aanschuiven met uiteindelijk dat mooie wondertje in onze armen.

Liefs Sara

[henriette]

Hè Sara, ik begrijp heel goed hoe je je voelt. Ik merk dat het lichamelijk stapje voor stapje wat beter gaat...maar dit zijn wel muizenstapjes. Gisteren heb ik voor het eerst weer gewerkt...4 uurtjes. Wat was dat pittig zeg! Na een uur was ik moe, na 2 uur totaal op...maar kon niet zomaar naar huis. Vandaag naar de bedrijfsdeskundige geweest...ik mag nu boventallig werken en zelf weten wanneer ik weer naar huis ga. Ik mag maximaal maar 4 uur werken, maar mag dus ook eerder naar huis. Het voelt wel goed om wat buiten huis te doen, heb echt hele lieve collega's, maar het werk is pittig. Werk in de kinderopvang met kinderen van 0 tot 4 jaar...dus ik denk dat je wel begrijpt wat ik bedoel.
Ik voel me leeg, ontzettende verdrietig en soms heel alleen...terwijl iedereen om me heen zo lief is. Ik voelde me afgelopen zondag zo schuldig dat ik moest lachen om iets (er waren wat vrienden op bezoek). Mijn gevoel zegt dat dit niet kan, niet mag en niet bij mn gevoel hoort op dit moment.
Dus als ik zeg, het gaat beter...nou ja, ik probeer mezelf een beetje groot te houden...

Wij hebben trouwens besloten om verder te gaan na de zomer. We hadden zelf september in ons hoofd. Eerst even bijkomen van alles, ik denk ook niet dat het goed is om binnenkort weer te beginnen. Beetje van de zomer genieten en dan zien we wel weer. Op dit moment wil ik er niet aan denken, ik wil zo graag een kindje maar ben doodsbang voor wat er komen gaat...

Liefs henriette

[Stef2203]

Lieve Soetje en Henriette,


Wat vreselijk wat jullie is overkomen, ik weet helaas hoe het voelt. Eind december heb ik ook een curretage gehad na 8 weken en 3 dagen zwangerschap, ook mijn wereld stond helemaal op zijn kop.
Nu ben ik net weer 4 weekjes zwanger en mijn gevoelens komen en gaan. De ene keer blij de andere keer bang, met een voorzichtig roze wolkje.
Ik hoop lieve meiden, dat jullie veel steun om jullie heen hebben om het zo goed mogelijk te verwerken. En dat jullie snel een wonder in jullie armen mogen sluiten.

Veel liefs Stef

[henriette]

Wat fantastisch Stef dat je weer zwanger bent! Ik kan me heel goed voorstellen dat het nu ontzettend spannend is...hoop dat je binnenkort helemaal kan genieten. Wanneer krijg je de eerste echo?

[Stef2203]

Hoi Henriette,

Denk dat die spanning voorlopig nog wel blijft. 12 mei heb ik mijn eerste echo, maar ik hou me er niet te sterk aan vast. Vorige x had ik met 7 weken een prachtige echo met hartje en alles erop en eraan. Een week en 3 dagen later was het mis.
Ik heb pas vertrouwen als ik die 13 lange weken ben gepasseerd.

Hoop dat het voor jullie ook snel weer raak is en raak blijft!!!

Veel liefs en fijne paasdagen!!

[henriette]

Sara, hoe gaat het met je?

[juffie25]

Henriette en Soetje heb jullie verhalen gelezen, wat heftig zeg.

Ik begrijp heel goed wat jullie meemaken. Sinds 2.5 jaar zijn wij bezig met onze kinderwens, na acht maanden werd ik opgenomen, om een onverklaarbare reden bleken mijn eileiders en eierstokken ontstoken te zijn. Na een derde antibioticakuur werd de pijn eindelijk minder. Toen begonnen de onderzoeken. De HSG ging niet zo goed, ze moesten de druk opvoeren om mijn eileiders door te kunnen spuiten, waardoor het erg pijnlijk was, maar uiteindelijk vond het wel doorgang en zag het er goed uit. De andere onderzoeken waren goed, daarna kreeg ik een kijkoperatie. HIer hebben ze endometriose gevonden en dit hebben ze weggehaald. Met positieve moed ging we het weer proberen, maar zonder resultaat. Uiteindelijk starten we met IUI met hormoonspuiten. Drie behandelingen gehad, maar zonder resultaat. In februari hebben we onze eerste IVF poging gehad, en we waren zwanger! Vol ongeloof, maar wat waren we blij. In maart de eerste echo en een kloppend hartje, het zag er allemaal zo goed uit! Toen begonnen wij het echt te beseffen, we waren zwanger, onze droom kwam uit. Helaas op 31 maart met negen weken weer een echo en geen kloppend hartje meer, we gingen kapot. De curettage vond plaats op 8 maart. Gisteren zijn de nacontrole geweest en ze verwachten dat ik over twee weken al ongesteld wordt, dus dat vind ik best wel snel. Het blijkt alleen dat mijn prolactine te hoog is, waardoor ik nog last heb van melkproductie. Hier krijg ik nu medicijnen voor. Ik moet dan die cyclus afwachten en eventueel als we het zelf willen, gaan ze de keer daarop de cryo terugplaatsen, als het natuurlijk goed ontdooid. Het is zwaar en probeer positief te blijven, maar het lijkt een never ending story... Ik mis het zwangere gevoel zo erg.

[tweety1982]

hey meiden, wil jullie ook en hart onder e riem steken. Ook ik heb 2 miskramen gehad, op de natuurlijke manier zwanger. Maar inmiddels 3e keer gaat het wel goed. DUs ik hoop dat jullie ook snel weer zwanger mogen worden, want een wondertje is jullie zeker ook gegund, en het kan dus echt wel. Ik hoop dat jullie wat aan al deze succes verhalen hebben.

Liefs!