20-06-2011 11:38
Renske, respect... Ik zou haar toch op vriendelijke toon de waarheid hebben gezegd... Vraag me af, je bent toch niet getrouwd? Heb je een samenlevingscontract?
Als dat allebei niet zo is kan je (ik neem aan) vriend toch niet verplicht worden te voorzien in jouw onderhoud?
Zeker niet als je zou wachten met het erkennen van je kind.
Ik vind het zooooo maf.
Mensendieck was heel fijn. Heb even mijn verhaal tegen een buitenstaander kunnen doen en ze kreeg op een gegeven moment ook de tranen in haar ogen. Ai.
Mijn ouders waren onlangs bij een treinen tentoonstelling of iets, en daar zag mijn vader een opa met zijn kleinzoon. De man was van alles aan het uitleggen. Toen moest mijn vader heel hard huilen vertelde ma, want hij wil dat ook zo graag. Zo sneu.
Ik kan het ook maar moeilijk plaatsen.
Aan de ene kant is mijn zwangerschap en de geboorte zo een vette worst, een groot feest waar mijn vader niet aan deel kan nemen. Hij mag binnenkomen, kijken en moet dan weer weg.
Aan de andere kant kan het een enorme motivator zijn om door te zetten in de weg naar genezing.
Ikzelf ben blij dat hij het mag meemaken. Dat ik kan zien hoe trots hij is. Jammer dat daarna de tranen volgen.
Volgens de mensendieck volg ik het boekje wat betreft rouw en verwerking zo ver. Dat is een opluchting want ik ben dus normaal. Nu zitten we nog in een tijd van afwachten en het afscheid is nog (en ik hoop pas over 20 jaar!!!) geen feit. Dus ik weet ook niet wat er nog komen gaat.
Ik weet wel dat het verdomd moeilijk is en dat ik blij ben dat ik het hier en daar kwijt kan.
Als dat allebei niet zo is kan je (ik neem aan) vriend toch niet verplicht worden te voorzien in jouw onderhoud?
Zeker niet als je zou wachten met het erkennen van je kind.
Ik vind het zooooo maf.
Mensendieck was heel fijn. Heb even mijn verhaal tegen een buitenstaander kunnen doen en ze kreeg op een gegeven moment ook de tranen in haar ogen. Ai.
Mijn ouders waren onlangs bij een treinen tentoonstelling of iets, en daar zag mijn vader een opa met zijn kleinzoon. De man was van alles aan het uitleggen. Toen moest mijn vader heel hard huilen vertelde ma, want hij wil dat ook zo graag. Zo sneu.
Ik kan het ook maar moeilijk plaatsen.
Aan de ene kant is mijn zwangerschap en de geboorte zo een vette worst, een groot feest waar mijn vader niet aan deel kan nemen. Hij mag binnenkomen, kijken en moet dan weer weg.
Aan de andere kant kan het een enorme motivator zijn om door te zetten in de weg naar genezing.
Ikzelf ben blij dat hij het mag meemaken. Dat ik kan zien hoe trots hij is. Jammer dat daarna de tranen volgen.
Volgens de mensendieck volg ik het boekje wat betreft rouw en verwerking zo ver. Dat is een opluchting want ik ben dus normaal. Nu zitten we nog in een tijd van afwachten en het afscheid is nog (en ik hoop pas over 20 jaar!!!) geen feit. Dus ik weet ook niet wat er nog komen gaat.
Ik weet wel dat het verdomd moeilijk is en dat ik blij ben dat ik het hier en daar kwijt kan.