Ben jij ook een mama met een eetprobleem?

[second baby]

Lieve dames!

Ik ben opzoek naar meiden die ook worstelen met eten.
Op wat voor manier dan ook...
Dus eet je te weinig? Eet je te veel? Heb je een vorm van anorexia of boullimia of een combinatie van beide? En weet je dat dit eigenlijk geen gezonde levensstijl nu je mama bent, maar heb je moeite om er vanaf te komen? Of had je een eetprobleem in het verleden en heb je tips?
Ik zou er graag met jullie over willen praten!

Ik ben een mama van twee kindjes en heb sinds mijn 18e een eetprobleem, ik ben geen anna of mia maar heb een combinatie van beide....dit houd in dat er periodes zijn dat ik nauwelijks iets eet, maar dat er ook periodes zijn waarin ik meer eet en vervolgens alles eruit gooi.
In mijn zwangerschappen kon ik het onder controle houden voor mijn kindjes maar het dik worden vond ik vreselijk.
Ik was dan ook iedere keer bang om op de weegschaal te moeten staan bij de verloskundige....

Wie herkent dit en wil ook haar verhaal kwijt? Misschien kunnen we elkaar helpen om er een gezonde levensstijl op na te houden...
Veel liefs Second baby!

[cindy85]

hoi second baby,

ik heb sterk getwijfeld of ik hierop zou reageren of niet want ik schaam me hier wel heel erg voor, maar ik wou je even laten weten dat je niet alleen bent met dit probleem. Helaas herken ik dit maar al te goed. Ik heb lange periodes gehad dat ik echt veel te weinig at, hoogstens een appel en een glas melk per dag (zo'n 6 jaar geleden - 19 jaar - begonnen). Pas toen mijn cyclus er heel onregelmatig begon door te worden, ben ik toen wat wakker geschud want ik wou in de toekomst natuurlijk wel kinderen, wou niet dat dit een invloed op mijn vruchtbaarheid had. Ik ben toen wel weer meer beginnen eten, maar normale eethoeveelheden ben ik nooit meer gaan aanhouden. En alles dat ik at wou ik er ook afsporten, ging dan ook dagelijks 10km gaan lopen per dag, maar moest er toen van de dokter mee ophouden wegens heupproblemen (waar ik inmiddels aan geopereerd ben maar nog steeds last van heb). Helaas ben ik toen ook boulimie gaan ontwikkelen, want ik kon er echt niet mee leven dat de kilo's erbij kwamen. Dit is nu al meer dan 2 jaar geleden. Tijdens de zwangerschap heb ik mezelf ook vrij goed kunnen houden, eigenlijk al vanaf ik stopte met de pil ben ik daar echt tegen gaan vechten. In de twee maand tussen het stoppen met de pil en de zwangerschap van lucas ben ik dan ook meteen 8kg bijgekomen, puur door eindelijk eens wat gezonder te gaan eten. Tijdens de zwangerschap vlogen de kilo's er ook snel aan, op 28 weken was ik al 11kg bijgekomen. Toen de gynaecoloog me zonder verpinken zei dat ik op dieet moest want dat ik blijkbaar gewoon veel te veel at - anders kom je zoveel niet bij - ben ik echt in tranen buitengegaan en had ik me sinds lange tijd zo slecht niet meer gevoeld. En dat terwijl ik ondanks de kilo's wel trots was dat ik dit al zolang had kunnen volhouden voor mijn kindje. Uiteindelijk wel heel streng op mijn eten gaan letten, absoluut geen zoetigheid of frisdrank of dergelijke meer, en toen zelfs 2kg afgevallen om op 38 weken uiteindelijk +12kg te zijn. Die kilo's ben ik intussen alweer kwijt ben....maar (en ik schaam me daar echt voor) niet altijd op de juiste manier. De ommekeer is voor mij die commentaar van mijn gynaecoloog geweest, dat heeft me toen echt een klop gegeven waardoor ik weer helemaal gaan hervallen ben, hoewel het nu stukken beter gaat dan voor de zwangerschap, maar ik ben er nog lang niet. Hoe hard ik ook probeer, het blijft gewoon moeilijk...
Ik vind het eigenlijk echt belachelijk van mezelf, want ik wil dit helemaal niet en heb het eigenlijk ook niet nodig, want hoewel ik ook niet mager ben, ben ik ook echt niet te dik, maar gewoon netjes slank, dat besef ik wel, maar toch voel ik me dan telkens zo slecht als ik ietsjes 'te veel' gegeten heb (of wat ik dan weer denk dat teveel is).
Ik heb een tijdlang op het punt gestaan om naar de HA te gaan en over mijn probleem te vertellen. Ik denk dat als ik een soort dieet volg waar ik me in kan vinden, ik hier wel snel uit raak hoor, maar de stap om dit te gaan bespreken is me gewoon te groot, heb er telkens weer angst voor en denk telkens weer dat ik het wel zelf kan. Dan pin ik een datum vast voor mezelf waarop ik ga beginnen met echt alleen heel gezond te gaan eten, maar dan is die datum daar en dan pin je gewoon weer een nieuwe datum vast....zucht....

[second baby]

Hoi lieve Cindy! Wat fijn en ontzettend knap dat je reageerd! Je verhaal klinkt ongelovelijk bekend. Toen ik de eerste keer bij de verloskundige zat kreeg ik ook direct een schot door de benen omdat ik toen 4 kilo aan was gekomen. Mijn man zei toen nog nou dat is helemaal niet erg want ze is toch veel te dun. De keer daarop heb ik direct gemeld dat ze dat nooit meer tegen me moesten zeggen ivm mijn probleem. Gelukkig deden ze dat ook niet! Ik kwam overigens beide zwangerschappen rond de 20! Kilo aan dus meid je hebt het echt heel netjes gedaan.
Ik vind het ook heel moeilijk om hier over te praten maar ik hoop er juist sterker door te worden en bewuster gezond te gaan leven! De stap naar de huisarts heb ik ook nog niet gedaan omdat ik vaak het probleem verklein en denk ach het valt allemaal wel mee! Maar dat is niet zo want ik kan letterlijk ziek en misselijk worden van alleen al de gedachte dat ik te veel gegeten heb...dan beheerst het toch echt mijn leven...
Zou er een dieet zijn waar je je in kan vinden?

[snippie]

Dames ik vind het erg moedig dat jullie het durven te vertellen en vind dat er niet voor geschaamd moet worden!
hoe moeilijk ook!
ik weet helaas maar al te goed hoe het voelt.
Ik zelf heb op jongere leeftijd ana gehad.ik ad s;avonds wel want dan zad me moeder er bij ,maar later kotste ik alles uit.
ik heb ana gekregen door me moeder toen der tijd.zei bleef maar hameren op dat ik veelste dik was. en veel minder moest gaan eten.
pas toen ik mijn man leerde kennen ging het beter.en toen ik op vakantie met hem ging ben ik los geslagen! heb alles gegeten wat los en vast zad.
en ben toen dus in 8dagen tijd ja jullie lezen het goed 5kilo aan gekomen!die kilo;s zijn er toen nooit meer af gegaan!
Ook toen ik bezig was met zw was ik bezig met mijn gewicht! mijn moeder bleef maar zeggen je bent wel aan gekomen he en die broek zit wel strak he.
en toen ik zw was.kreeg ik van me zus de opmerking komt het niet gewoon omdat je al te zwaar bent,toen ik haar vertelde dat ik nu al last van me rug had,dat was met 8 weken.Nou dat deed me veel pijn.ik ben heel me zw bezig geweest met me gewicht en ik had voor me zelf een soort mazzel dat ik 24uur misselijk was dus heel weinig kon eten! jah erg slecht om dit te denken,maar wilde absoluut niet veel aan komen.
Na de zw ben ik heel veel afgevallen en zit ik bijna op me oude gewicht wat ik woog voordat ik op vakantie ging een aantal jaar terug.
maar nog ben ik er on bewust of bewust bezig met me gewicht! ik sta nog altijd op de weeg schaal en sta te juigen als er weer wat af is.
maar ik weet dat ik niet nog veel meer moet afvallen en eet ook gewoon gezond en drink heel veel water.Ik wil er wel zijn voor de kleine man namelijk.
ik wil straks wel weer wat gaan sporten.maar voorlopig hou ik het zo.

[snippie]

oja dames ik vind dat echt schandalig dat de gyn en vk zo deden!
tegen jullie!
mijn vk woog expres niet omdat mensen daar van in paniek raken zei ze en dat klopt.
en dat is ook niet goed voor de kleine.
zei kapte het juist steeds af als ik steeds maar weer vertelde dat ik nog niks was aan gekomen.
jah een obsessie ik moest en zou iedereen vertellen hoe weinig ik was aan gekomen en nu nog:oops:!
en dat komt dus puur door de obsessie niet aan te willen komen.ben nu 2maten kleiner dan voor me zw en nog dus niet te vreden:oops:

[second baby]

Lieve snippie! Ook jij ontzettend bedankt voor je reactie! Opnieuw wat een herkenning! Tjonge!
Wat moeilijk om de opmerkingen van je moeder en zus aan te moeten horen! Weten ze van je probleem af? Wanneer je open kaart met ze speelt kunnen ze er rekening mee houden. Wanneer zij hun opmerkingen voor zich houden is er voor jou minder reden om je
gekwetst en dik te voelen!

Tja wat die weegschaal betreft...daar sta ik iedere dag op en dat slaat natuurlijk nergens op...
Bij de vk was het ook zo vreselijk, gelukkig was ik beide keren in de zomer uitgerekend en kon ik steeds minder kleren aan doen naar de vk...dit hielp gevoelsmatig...zo begon ik met een zware spijkerbroek dikke trui en laarzen en eindigde ik met een dun rokje topje en slippers, haha te idioot!

[cindy85]

jee snippie meid, jij ook al. Knap dat je ook reageert!
bij mij is het ook wel van kinds af dat het wat speelt hoor. Mijn zusjes zijn echt graatmager zonder er ook maar iets voor te hoeven doen, die kunnen nog geen 100m lopen zonder uitgeput te zijn en kunnen alles eten wat ze willen, die komen geen gram aan. Dus die noemden mij altijd dikkerd, terwijl ik echt maar een doodnormaal kind was. Mijn ma antwoordde toen steeds met 'cindy is niet dik, ze is kloek'. Ja hallo :?. Nu zijn ze daar wel voorzichtiger in hoor want ze weten wel dat ik al lang worstel met mezelf, maar ze hebben geen idee hoe erg!

tjah de weegschaal...net als secondbaby sta ik er echt dagelijks op. Mn vriend wordt er gek van en heeft al vele malen de weegschaal gewoon verstopt, maar dan wordt ik gewoon echt kwaad op hem, dus dat moet hij niet doen. Ik moet er gewoon echt op kunnen staan 's morgens.

hihi als ik naar de gyn ging maakte kledij niet veel uit, want moest me toch telkens uitkleden vanonder voor inwendig onderzoek (is hier in belgië routine bij elke controle) dus dan moet je toch halfnaakt op de weegschaal, maar ik zorgde wel altijd dat ik niet at voor ik naar de gyn ging . oja de gyn, ik had die week alle moed verzameld en hem teruggebeld om het onderandere es daarover te hebben, omdat ik er echt zo slecht van was dat ik de eerste dagen echt niets meer durfde eten en constant liep te huilen en chago was...kreeg zijn assistente aan de lijn, gyn was druk bezig. later heb ik het niet meer aangedurfd hem terug te bellen. Daarna heb ik wel nooit meer op de weegschaal gemoeten bij hem, maar dat was omdat er andere zaken belangrijker waren dan mn gewicht, had namelijk al weeën die voor ontsluiting zorgden op 31weken. Dus de weegschaal was toen ook voor hem maar bijzaak.

@ secondbaby: gaf/geef jij bv of fv bij je kindjes? Ik heb bewust voor bv gekozen, met als hoofdreden natuurlijk mijn kindje maar daarnaast wist ik dat het me wel wat zou motiveren gezonder te gaan eten. net zoals ik tijdens de zwangerschap niet wou dat lucas iets te kort kwam, wil ik dit nu natuurlijk ook niet. Maar als ik helemaal niets ga eten of helemaal niets binnenhoudt, heeft hij natuurlijk ook niet genoeg dus momenteel helpt dit mij wel om toch te zorgen dat ik iets binnen heb. En hij teert er goed op, want blijft groeien en verdikken als kool

[cindy85]

oeps ik zie een dt-foutje in mn bericht :oops:

[snippie]

second baby ja hun weten dat ik heel veel moeite heb met mijn gewicht.
van dat over geven heeft me moeder nooit door gehad..die was alleen maar blij dat ik af viel en vroeg zich niet af
hoe dat kwam.

cassie wat erg dat ook jouw moeder jouw zo behandelde!
echt vervelend dat ze het niet door hebben hoe erg je iemand daar mee kan kwetsen.

vind het erg onprofiocioneel van die gyn.
weten ze trouwens de oorzaak van je vroeg tijdige weeën?

en ach dat dtje maakt toch niet uit.mijn berichten staan vaak vol spel fouten

[second baby]

@cindy: Mijn dochter heeft 5 maanden bv gehad...dit hielp mij ook heel goed, net zoals jij zegt...
Mijn zoon heeft uiteindelijk maar 7 weken bv gehad, hij (en ik) hadden enorm last van spruw...hij kon daardoor niet goed drinken en ik had 10 keer per dag tijdens de voedingen vreselijk pijn...ik voel het nog :-S na 3,5 week vechten met nystatine heb ik het opegegeven...sindsdien krijgt hij kv...ik vind het nog steeds jammer. maar goed.

Ik vind het heel vervelend voor jullie dat jullie ook met dit probleem worstelen maar ben ergens ook wel blij dat ik jullie gevonden heb! :-D en ik dus niet de enige ben.
Soms voel ik me een slechte moeder, denk dan als ik nog niet eens voor mij zelf kan zorgen....en naja je snapt wel wat ik daarna denk...
Het slaat bij mij ook wel door op mijn kids, die zijn allebei echt flink, en mijn meisje is nog geen 2,5 en woog met 2 jaar al 14,5 kilo...ben dan zo bang dat ze te dik wordt en (straks) overgewicht krijgt...daarom let ik heel erg goed op wat ze eet en ben ik niet van de snoepjes en de koekjes en dergelijke...want iedereen zei als ze gaat lopen gaat het er wel af, maar dat is echt niet zo bij haar.
Begrijp me niet verkeerd hoor, ze wordt niet op rantsoen gezet, maar 1 koekje vind ik dan voldoende...daarintegen eet ze veel fruit komkommer en tomaatjes!

[cindy85]

@ snippie: voor de rest was hij wel een geweldige gyn hoor, is ook niet hoofd van de afdeling geworden zonder reden. ik zou e vlgnde keer ook meteen weer voor hem kiezen, alleen al voor de bevalling! en hoewel de echo's altijd vlug vlug gingen waardoor ik zelf nooit iets zag, nam hij wel altijd de tijd om mij gerust te stellen als ik met vragen zat of ongerust was over het een of ander. Alleen die ene controle was hij echt zo volledig anders en ja onprofessioneel.
De reden van de voortijdige weeën is nooit geweten. Waarschijnlijk veel te druk geweest en onvoldoende gerust. Ik werkte toen ook 40u/week + thuis zaten we met enorme renovatiewerken. Hoewel ik daar toen al niet meer bij hielp, beïnvloedde het wel het hele huishouden, want we hadden geen keuken, geen badkamer, heel vaak ook geen geïnstalleerde wasmachine, zelfs vaak geen elektriciteit of (warm) water. Probeer zo maar eens zo normaal mogelijk te leven. En omdat mn vriend voortdurend bezig was met renoveren, kwam al de rest ook nog eens op mij terecht + dan alle babyzaken regelen ook. En tja zo'n grote renovatiewerken als wij gedaan hebben in 9mnd tijd, daar komt ook op relationeel vlak ook heel wat stress bij kijken. Had al dikwijls aangegeven aan mn vriend dat hij ondanks alle werken toch ook mij zou moeten helpen want dat dit niet verstandig was op die manier. Een week voor ik weeën kreeg, had ik mn vriend nog gezegd dat ik mij raar voelde, precies of mijn lichaam was op en er stond iets op til. Toen heb ik ook mijn verlof op het werk eens gaan herbekijken om zo iedere week toch minstens één dag verlof in te plannen, maar had dit alles al veel eerder moeten doen, want toen was het al te laat. Nuja enkele weken platte rust en weeënremmers hebben wel geholpen, want uiteindelijk ben ik op dik 38 weken ingeleid. (had toen 3cm ontsluiting). Ik denk dat als er al een oorzaak is het vooral te weinig rust en te veel stress was.
Ook ben ik drager van groep B streptokokken en naar het schijnt kan dit ook voortijdige weeën veroorzaken, dus hier kan de oorzaak ook al liggen...

@ secondbaby: ik ben ook heel blij dat ik weet dat ik niet de enige ben met dit probleem, want voel me er vaak heel slecht om, nuja meestal eigenlijk. Ik wil inderdaad ook zonder zorgen om mezelf voor mn kindjes kunnen zorgen. Ik wil niet dat mijn kindjes denken dat ze perfect moeten zijn, wil helemaal niet dat ze dit meekrijgen van mij, wil ze graag meegeven dat ze van zichzelf moeten houden zoals ze zijn, maar dan moet je natuurlijk wel eerst bij jezelf beginnen, en net dat is zo moeilijk. Mijn moeder is bijvoorbeeld ook helemaal nooit tevreden geweest met haar lichaam, terwijl ze zelfs na 10 kinderen te hebben gebaard, (op de flubberbuik na dan) nog het figuur van een model heeft en mn pa liefst zou hebben dat ze 10kg meer zou wegen! Dit is dus helemaal niet het voorbeeld dat ik voor mijn kinderen wil zijn. (waarbij ik absoluut niets slechts wil zeggen over mijn moeder hoor, want voor de rest is ze wel een fantastische moeder!)
Maar net zoals jij al zegt, ga ik mijn kinderen echt ook niet op rantsoen zetten, maar ze ook niet zomaar te pas en te onpas snoepgoed geven. Heb dan ook liever dat ze gek zijn op fruit en groentjes haha

[snippie]

peh heftig hoor cassie maar gelukkig is alles goed gegaan!
en was die gyn toch wel een goede man.

[cindy85]

haha snippie: ik ben cindy niet cassie :mrgreen:

[snippie]

ja weet ook niet hoe ik daarbij kwam heb twee schermen opstaan hihi